Af van mijn van jongs af aan meegekregen relatiedrang, tips?

Ik had dit niet moeten posten. Ik post dit in een depressieve bui. Want ik heb niet eens echt serieus geprobeerd, om eens wat langer achter elkaar te daten. Ik TR mezelf even. Sorry. Kern van het verhaal is wel waar, ik heb een bepaalde overtuiging van huis uit meegekregen, maar ik moet eens ophouden met dit slachtoffergedrag. Wel zo eerlijk, OP laat ik staan, maar ik ga even mijn licht opsteken in FB wat er mogelijk is. Toch bedankt.

----------------------------------------------------------------------------

Nou. Googlend op 'relatiedrang' komt deze post van mij pontificaal bovenaan de resultatenlijst. Kennelijk ben ik een van de weinigen die dit voelt. Maar ja. Kreeg kort hierna toch een relatie, die nu dus weer uit is. Ach, ik hoor hem nog zeggen, kort nadat het aan ging, dat hij niet begreep waarom ik zo lang alleen was gebleven. Ik was leuk, slim, lief, zorgzaam, hoe bestond het dat ik nog alleen was. Maar ja, dat houdt dan dus toch op. Hij was eigenlijk niet leuk, het is vooral zijn schuld dat het uit is, trouwens. Maar goed, blijft over die relatiedrang.

Kwam er vandaag achter dat ik dit gekopieerd heb van mijn eigen familie. Iedereen hokt al van jongs af aan bij elkaar. Mijn eigen moeder bestaat niet zonder een relatie in haar leven. En ik kom er misschien ook niet meer vanaf. En het is trouwens niet alleen mijn moeder. Schoonzus (4 jaar jonger), stiefmoeder, tantes, een paar jaar geleden nog leeftijdsgenoten op een feestje ('je blijft ook altijd alleen'), iedereen legt me op dat die relatie hoort, en ja, ik wil het zelf ook graag, maar ik begrijp gewoon niet dat jullie me allemaal voor gek verklaren. Ik heb die wens, en hij wordt nog eens extra benadrukt door mijn omgeving. Had mijn moeder laatst al bijna huilend aan de telefoon omdat zij ook al het gesprek op 'kind in je eentje' draaide, en toen opmerkelijk snel ophing met 'we praten er nog wel eens over'. Zij ziet het dus ook al niet meer zitten voor mij. Vrienden wensen me ongevraagd met nieuwjaarswhatsappjes 'heel veel liefde' toe, terwijl ik niet op die tekst zat te wachten. Het is heel lief hoor, maar ik heb er zo weinig aan.

Ik wil het nog wel proberen, er van af komen, maar eigenlijk alleen maar zodat ik toch weer een relatie krijg. Volgt u het nog? Ik ben zwaar afwijkend van de norm. Vrijwel iedereen die ik wat beter ken dan de rest, heeft een relatie en soms al meerdere kinderen. Zij liggen niet alleen in bed, kunnen voor iemand zorgen en eens tegen iemand aan praten over belangrijke zaken van hart en hoofd. En ja, die drie dingen kun je uit drie verschillende hoeken halen (a. een seksrelatie, b. een kind van een zaaddonor en c. meer investeren in diepe emotionele vriendschappen), maar toch hoort zo niet, vind ik. Er moet toch tenminste een persoon zijn die alledrie die dingen kan bieden? En dan aanvullend c uit een vriendennetwerk halen, want ik snap ook wel dat dat zo gezond is. De seksrelatie kan ik echter niet aan, omdat ik me toch emotioneel ga hechten aan zo iemand. Oxytocine is een lastig hormoon. En ONS'jes vind ik inmiddels goedkoop, dat wil en kan ik niet meer.

Ik ben waarschijnlijk gewoon geen leuk persoon. Ik kook nauwelijks nog omdat ik te veel moeite vind in mijn eentje. Ik heb een beperkt sociaal leven en de mogelijkheden die ik daar wel in heb, ontwijk ik een beetje. Ik steek te weinig moeite in vrienden. Nou ja. Ik ben dus waarschijnlijk overwegend niet leuk. Je kunt het zien als minderwaardigheid, maar misschien is het gewoon zo en moet ik het allemaal maar uit mijn hoofd zetten. Ik weet het gewoon niet meer. Nou ja, ik kan van alles opnoemen dat ik best leuk vind aan mezelf, maar dat is kennelijk niet voldoende voor anderen. Dan kan ik beter in mijn eentje in mijn eigen wereldje blijven waar ik altijd superleuk ben omdat ik de enige ben die in die wereld verkeert.

Had ik buiten de westerse wereld geboren moeten worden, misschien? Daten soms geprobeerd, maar blijkbaar heb ik daar zulke torenhoge verwachtingen van, dat dat steevast gedoemd is te mislukken. Ik dacht dat iedereen datet om een relatie te vinden. Ik vind het werkelijk bizar om te horen dat er kennelijk veel mensen zijn die alleen willen daten om eens het huis uit te komen. Dus ja, gedoemd om teleurgesteld te raken, dus dat dan ook maar niet meer doen. Ok, heel eerlijk? In de afgelopen 15 jaar denk ik met iets van 10-12 mannen een date gehad. De rest van de mannen op de normale manier tegenaan gelopen in het uitgaans- en studentenverenigingsleven en allengs zo een paar relaties gehad. Maar nog nooit een volwassen relatie, ook op emotioneel vlak volwassen, met alles er op en eraan in praktische zin. Dus misschien moet ik het gewoon meer doen, maar ik ben al een paar keer teleurgesteld geraakt, en het doet elke keer zo'n verdriet. Ken je nog die Palmolive-reclame van vroeger? Meisje zit in bad, heeft een glibberig zeepje in haar hand, pakt hem met de ene vuist, dan weer de andere vuist, en zo door, en uiteindelijk schiet dat zeepje naar de andere kant van de kamer. Ofzo. Nou. Dat meisje ben ik en dat zeepje is mijn liefdesleven.

Wat wil ik nou eigenlijk met dit topic? Zijn er mensen deze vaste overtuiging ook mee hebben gekregen uit hun omgeving? Hoe zijn die hier mee omgegaan? Ervaringsverhalen van mensen die in een omgeving met alleen maar relaties zijn opgegroeid en het toch permanent in hun eentje leuk hebben. Hoe zijn die met hun gevoelens omgegaan?

Dus. Nu maar weer eens aan financiële zaken. Dit is trouwens aanvullend op mijn andere topic omdat dat wat mij betreft meer gaat over de praktische kant van de kwestie, en minder over de emotionele achtergrond en oorzaken.

[ Bericht 3% gewijzigd door Andromache op 14-02-2016 21:45:07 ]

33. En ik wil een kind als het even kan een broertje of zusje geven. Als ik 35 ben, ga ik er alleen voor.

Ik geef mezelf nog even de tijd. Het komt goed. Leuker worden offline, meer lol, LEVEN, er op uit.