De kunst van het loslaten van je ex #240 Don't get even, get better!

quote:

Op woensdag 10 februari 2016 23:40 schreef Andromache het volgende:
Zo. Heerlijke scheldpartij op mijn lul van een ex. Nu definitief geblokkeerd. Hij was niet goed voor mij. Altjid zeuren om mijn (prima) lijf, bij tijd en wijle respectloos jegens mij, deed weinig moeite, ging nooit echt helemaal voor mij. Maar ja, ik nam er genoegen mee omdat ik nog nooit iemand had ontmoet die zo op mij leek in humor en interesses, en ik smachtte naar een relatie. En wat hebben we ook wat afgelachen en wat hebben we het vaak ook fijn gehad met elkaar. Maar hij is heel onvolwassen en echt een verkeerde keuze geweest. Verdomme zeg, daar 2,5 jaar van mijn leven aan gespendeerd waarin ik ook andere dingen had kunnen doen. Maar ja, huisje-boompje-beestje leek zo dichtbij. Nooit meer.

Sorry maar je klinkt echt heel triest, en je bent boos. An angry mind is a closed mind.

2,5 jaar van je leven weggegooid zeg je eigenlijk, zovan je hebt totaal geen goede herinneringen en het was allemaal slecht, komop zeg. Na ruzie blokkeren tja, je gaat 'm nog wel voelen aankomen, kan miss even duren maarja. Beter praat je het gewoon netjes uit zonder elkaar uit te schelden, waar je niks mee bereikt btw..

quote:

Op woensdag 10 februari 2016 23:52 schreef Andromache het volgende:
Als ik de balans opmaak, slaat 'ie door naar 'weggegooid'. En uitpraten is wat lastig als mijnheer me doodzwijgt.

Sta er dan boven, uitschelden maakt je zwak.

Ben nu een gedumpte. Door o.a. religie (van haar kant, ben atheist, en mijn eigen idiote kinderachtigheid). Ik meld mij maar even hier.

Awh hoe is het nu katoenplukkert?

Ik heb gedate, een ONS gehad.. Nu eindelijk sinds ruim een maand geen contact meer met 'ex' na een half jaar aan- en afstoten. Maar het voelt alsof ik vreemd ga en ik voel me er eigenlijk alleen maar rotter door.

Trek ook verkeerde mannen aan om het leven ineens. Ga dus aankomende tijd alleen maar liefde in mijzelf steken.

Herkenbaar?

Oke, ik ben er ook aan toe om mijn verhaal te vertellen.
Begon allemaal 2 jaar geleden toen leerde ik haar kennen(zij 18 ik 23) in de kroeg. Vanaf toen elke dag wel whatsapp contact. Na 2 a 3 weken onze eerste date en het voelde gewoon goed we hadden het gezellig en fijn samen. Na een tijdje daten(1,5 maand ongeveer) gevraagd hoe het er nou voor stond? Zij twijfelde omdat ze niet snel verliefd wordt. Toen hebben we het erover gehad en had ik voor mezelf besloten om het dan maar te laten zitten> als je na 2 maanden niet weet hoe het zit dan zit het meestal niet goed.
Ah fijn, 2 dagen later kreeg ik een whatappie of ik met haar 2e paasdag wilde vieren bij haar zus en de hele familie zou erbij zijn. Dit leek mij toch een goed teken dus besloten om gezellig heen te gaan. Alles super gezellig en fijn en de tijd erna was super. Besloten om er gewoon geen labeltje aan te plakken. Ondertussen nog op de bruiloft geweest van diezelfde zus, dus de mensen om ons heen dachten dat het serieus was en wij dachten dat ook.

Hele fijne tijd gehad tot eind oktober van dat jaar, ik was met vrienden een weekendje Dortmund. hele weekend niks van haar gehoord, laatste dag uiteindelijk gebeld en gevraagd wat er was. Wat bleek nou haar opa was overleden dat weekend, hier had ze het heel zwaar mee en ik had er graag voor haar willen zijn maar blijkbaar wilde ze het mij niet vertellen.
Bij thuiskomst ben ik te condoleren geweest ben bij de wake geweest en bleef daar slapen om de volgende dag haar te steunen met de begrafenis.
Snachts kwam zij er dus mee dat ze twijfelde, dat ze niet zeker wist of ze nog verliefd was, ik vond het een vreemde timing en dacht dat het gewoon aan alle emoties lag, maar toch heel ongemakkelijk gehad die nacht/dag.
Hierna hebben we besloten om er maar mee te stoppen als ze zo erg twijfelt. Elke dag gewoon contact gehad en het ging weer beter, zagen elkaar steeds vaker en werden weer intiem.
Toen was het alweer juni, kermisweekend in haar dorp. Daar blijven slapen en toen kwam weer hetzelfde: twijfel, weet niet of ik nog verliefd ben. Ben huilend naar huis gegaan, 2e dag stuurde ze me berichtje dat ze me miste en het niet kon en al snel waren we weer bij elkaar. Ik vond het heel lastig met die onzekerheid.

$ augustus(mijn verjaardag) was zij op vakantie met haar ouders en belde ze me dat ze ons echt weer een kans wilde geven, ze kon alleen maar aan mij denken en ze was weer helemaal verliefd) Die zekerheid maakt het zoveel makkelijker, we waren relaxt bij elkaar leuke dingen gedaan, af en toe lastig inplannen wegens drukte, maar het was fijn.

Sinds oud&nieuw merkte ik dat het wat minder ging. Die avond sprak ze een 'goede vriend' (zoals zij dat noemde, voordat ze mij leerde kennen had ze daar 3 dates mee gehad, maar dat was niks geworden. Hij vond haar altijd wel leuk) en had ze ook gezegd: ik kan zo goed met hem praten.
Die week zag ik ook dat ze elkaar appte, geen rare dingen dus ik maakte mij geen zorgen.
2 weekenden erna op een feestje begon ze mij zomaar te negeren, savonds laat met ze 2en terug gefietst en daar kwam het eruit(ik moest heel erg aan der trekken wat er nou was) ze dacht de laatste tijd steeds vaker aan die jongen: hoe het zou zijn met hem. Ze wist niet zeker of ze hem leuk vond, ze hield nog van mij en was ook nog verliefd. Ze wilde er voor vechten en er sterker uitkomen maar dat heeft ze eigenlijk nooit gedaan. Ze voelde zich schuldig terwijl er niks was gebeurt. Gezegd dat ze dat niet moest doen en genieten van onze tijd samen dan zou het wel goed komen.
Ze reageerde constant onverschillig, was heel moeilijk met afspreken, omdat ze zich zo schuldig voelde zei ze.

Nu 3 weken terug is het echt uitgegaan, ze kon het niet meer en had ruimte nodig. Nog wel contact gehad want ze wilde graag vrienden blijven.
Afgelopen vrijdag heb ik gevraagd of die ene jongen al wist of het uit was en dat wist hij, nu hebben ze af en toe contact(ik heb het gevoel dat ze heel veel contact hebben).
Ik werd een beetje pissig en zei dat ze mijn gat nu opvult met iemand anders en dat ze dan nooit weet of ze mij gaat missen, hierop reageerde zij weer pissig dat het niet zijn schuld is en dat zij niet een meid is die zomaar naar de volgende gaat(voelt nu wel zo).
Sindsdien geen contact meer gehad en ik vind het moeilijk. 2 jaar lang elke dag wel een berichtje en nu niks meer. Ik zie alleen snapchats voorbij komen die ze normaal nooit zou sturen, ze wordt vrienden op facebook met opeens iedereen en ze is heel vaak online op whatsapp..Ik vertrouw het gewoon voor geen meter, dat ze toch met die jongen gaat..

Al met al weet ik dat ze dus een enorme twijfelkont is(echt in alles) en daarom denk dat als ze me echt zou missen ze het wel zou merken.. Maar als ze dan contact heeft met iemand anders dat nooit het geval zou kunnen worden.

Het is lastig en ik mis gewoon mijn maatje!

[ Bericht 2% gewijzigd door rickertvv op 18-02-2016 13:28:04 (wat vergeten) ]

quote:

Op donderdag 18 februari 2016 13:23 schreef rickertvv het volgende:
Oke, ik ben er ook aan toe om mijn verhaal te vertellen.
Begon allemaal 2 jaar geleden toen leerde ik haar kennen(zij 18 ik 23) in de kroeg. Vanaf toen elke dag wel whatsapp contact. Na 2 a 3 weken onze eerste date en het voelde gewoon goed we hadden het gezellig en fijn samen. Na een tijdje daten(1,5 maand ongeveer) gevraagd hoe het er nou voor stond? Zij twijfelde omdat ze niet snel verliefd wordt. Toen hebben we het erover gehad en had ik voor mezelf besloten om het dan maar te laten zitten> als je na 2 maanden niet weet hoe het zit dan zit het meestal niet goed.
Ah fijn, 2 dagen later kreeg ik een whatappie of ik met haar 2e paasdag wilde vieren bij haar zus en de hele familie zou erbij zijn. Dit leek mij toch een goed teken dus besloten om gezellig heen te gaan. Alles super gezellig en fijn en de tijd erna was super. Besloten om er gewoon geen labeltje aan te plakken. Ondertussen nog op de bruiloft geweest van diezelfde zus, dus de mensen om ons heen dachten dat het serieus was en wij dachten dat ook.

Hele fijne tijd gehad tot eind oktober van dat jaar, ik was met vrienden een weekendje Dortmund. hele weekend niks van haar gehoord, laatste dag uiteindelijk gebeld en gevraagd wat er was. Wat bleek nou haar opa was overleden dat weekend, hier had ze het heel zwaar mee en ik had er graag voor haar willen zijn maar blijkbaar wilde ze het mij niet vertellen.
Bij thuiskomst ben ik te condoleren geweest ben bij de wake geweest en bleef daar slapen om de volgende dag haar te steunen met de begrafenis.
Snachts kwam zij er dus mee dat ze twijfelde, dat ze niet zeker wist of ze nog verliefd was, ik vond het een vreemde timing en dacht dat het gewoon aan alle emoties lag, maar toch heel ongemakkelijk gehad die nacht/dag.
Hierna hebben we besloten om er maar mee te stoppen als ze zo erg twijfelt. Elke dag gewoon contact gehad en het ging weer beter, zagen elkaar steeds vaker en werden weer intiem.
Toen was het alweer juni, kermisweekend in haar dorp. Daar blijven slapen en toen kwam weer hetzelfde: twijfel, weet niet of ik nog verliefd ben. Ben huilend naar huis gegaan, 2e dag stuurde ze me berichtje dat ze me miste en het niet kon en al snel waren we weer bij elkaar. Ik vond het heel lastig met die onzekerheid.

$ augustus(mijn verjaardag) was zij op vakantie met haar ouders en belde ze me dat ze ons echt weer een kans wilde geven, ze kon alleen maar aan mij denken en ze was weer helemaal verliefd) Die zekerheid maakt het zoveel makkelijker, we waren relaxt bij elkaar leuke dingen gedaan, af en toe lastig inplannen wegens drukte, maar het was fijn.

Sinds oud&nieuw merkte ik dat het wat minder ging. Die avond sprak ze een 'goede vriend' (zoals zij dat noemde, voordat ze mij leerde kennen had ze daar 3 dates mee gehad, maar dat was niks geworden. Hij vond haar altijd wel leuk) en had ze ook gezegd: ik kan zo goed met hem praten.
Die week zag ik ook dat ze elkaar appte, geen rare dingen dus ik maakte mij geen zorgen.
2 weekenden erna op een feestje begon ze mij zomaar te negeren, savonds laat met ze 2en terug gefietst en daar kwam het eruit(ik moest heel erg aan der trekken wat er nou was) ze dacht de laatste tijd steeds vaker aan die jongen: hoe het zou zijn met hem. Ze wist niet zeker of ze hem leuk vond, ze hield nog van mij en was ook nog verliefd. Ze wilde er voor vechten en er sterker uitkomen maar dat heeft ze eigenlijk nooit gedaan. Ze voelde zich schuldig terwijl er niks was gebeurt. Gezegd dat ze dat niet moest doen en genieten van onze tijd samen dan zou het wel goed komen.
Ze reageerde constant onverschillig, was heel moeilijk met afspreken, omdat ze zich zo schuldig voelde zei ze.

Nu 3 weken terug is het echt uitgegaan, ze kon het niet meer en had ruimte nodig. Nog wel contact gehad want ze wilde graag vrienden blijven.
Afgelopen vrijdag heb ik gevraagd of die ene jongen al wist of het uit was en dat wist hij, nu hebben ze af en toe contact(ik heb het gevoel dat ze heel veel contact hebben).
Ik werd een beetje pissig en zei dat ze mijn gat nu opvult met iemand anders en dat ze dan nooit weet of ze mij gaat missen, hierop reageerde zij weer pissig dat het niet zijn schuld is en dat zij niet een meid is die zomaar naar de volgende gaat(voelt nu wel zo).
Sindsdien geen contact meer gehad en ik vind het moeilijk. 2 jaar lang elke dag wel een berichtje en nu niks meer. Ik zie alleen snapchats voorbij komen die ze normaal nooit zou sturen, ze wordt vrienden op facebook met opeens iedereen en ze is heel vaak online op whatsapp..Ik vertrouw het gewoon voor geen meter, dat ze toch met die jongen gaat..

Al met al weet ik dat ze dus een enorme twijfelkont is(echt in alles) en daarom denk dat als ze me echt zou missen ze het wel zou merken.. Maar als ze dan contact heeft met iemand anders dat nooit het geval zou kunnen worden.

Het is lastig en ik mis gewoon mijn maatje!

Echt heel klote dit inderdaad. Ik denk dat het gedeeltelijke ook zeker wel leeftijdsgebonden is. Ik weet niet hoe zij was voordat jullie een relatie hadden, maar ik heb gewoon sterk het gevoel dat ze haar wilde haren nog niet kwijt is en gewoon nog de vrijheid nodig heeft voordat ze echt een goede relatie aan kan gaan. Natuurlijk is dit voor iedere persoon anders maar de meeste vrouwen van 18 denken zo wel. Het blijft natuurlijk jammer dat ze zo wispelturig gedraagt. Zou mij niks verbazen als ze weer terugkomt. Maar tot die tijd zou ik denken; Ik weet waar ik aan toe ben!

quote:

Op donderdag 18 februari 2016 13:23 schreef rickertvv het volgende:
Oke, ik ben er ook aan toe om mijn verhaal te vertellen.
Begon allemaal 2 jaar geleden toen leerde ik haar kennen(zij 18 ik 23) in de kroeg. Vanaf toen elke dag wel whatsapp contact. Na 2 a 3 weken onze eerste date en het voelde gewoon goed we hadden het gezellig en fijn samen. Na een tijdje daten(1,5 maand ongeveer) gevraagd hoe het er nou voor stond? Zij twijfelde omdat ze niet snel verliefd wordt. Toen hebben we het erover gehad en had ik voor mezelf besloten om het dan maar te laten zitten> als je na 2 maanden niet weet hoe het zit dan zit het meestal niet goed.
Ah fijn, 2 dagen later kreeg ik een whatappie of ik met haar 2e paasdag wilde vieren bij haar zus en de hele familie zou erbij zijn. Dit leek mij toch een goed teken dus besloten om gezellig heen te gaan. Alles super gezellig en fijn en de tijd erna was super. Besloten om er gewoon geen labeltje aan te plakken. Ondertussen nog op de bruiloft geweest van diezelfde zus, dus de mensen om ons heen dachten dat het serieus was en wij dachten dat ook.

Hele fijne tijd gehad tot eind oktober van dat jaar, ik was met vrienden een weekendje Dortmund. hele weekend niks van haar gehoord, laatste dag uiteindelijk gebeld en gevraagd wat er was. Wat bleek nou haar opa was overleden dat weekend, hier had ze het heel zwaar mee en ik had er graag voor haar willen zijn maar blijkbaar wilde ze het mij niet vertellen.
Bij thuiskomst ben ik te condoleren geweest ben bij de wake geweest en bleef daar slapen om de volgende dag haar te steunen met de begrafenis.
Snachts kwam zij er dus mee dat ze twijfelde, dat ze niet zeker wist of ze nog verliefd was, ik vond het een vreemde timing en dacht dat het gewoon aan alle emoties lag, maar toch heel ongemakkelijk gehad die nacht/dag.
Hierna hebben we besloten om er maar mee te stoppen als ze zo erg twijfelt. Elke dag gewoon contact gehad en het ging weer beter, zagen elkaar steeds vaker en werden weer intiem.
Toen was het alweer juni, kermisweekend in haar dorp. Daar blijven slapen en toen kwam weer hetzelfde: twijfel, weet niet of ik nog verliefd ben. Ben huilend naar huis gegaan, 2e dag stuurde ze me berichtje dat ze me miste en het niet kon en al snel waren we weer bij elkaar. Ik vond het heel lastig met die onzekerheid.

$ augustus(mijn verjaardag) was zij op vakantie met haar ouders en belde ze me dat ze ons echt weer een kans wilde geven, ze kon alleen maar aan mij denken en ze was weer helemaal verliefd) Die zekerheid maakt het zoveel makkelijker, we waren relaxt bij elkaar leuke dingen gedaan, af en toe lastig inplannen wegens drukte, maar het was fijn.

Sinds oud&nieuw merkte ik dat het wat minder ging. Die avond sprak ze een 'goede vriend' (zoals zij dat noemde, voordat ze mij leerde kennen had ze daar 3 dates mee gehad, maar dat was niks geworden. Hij vond haar altijd wel leuk) en had ze ook gezegd: ik kan zo goed met hem praten.
Die week zag ik ook dat ze elkaar appte, geen rare dingen dus ik maakte mij geen zorgen.
2 weekenden erna op een feestje begon ze mij zomaar te negeren, savonds laat met ze 2en terug gefietst en daar kwam het eruit(ik moest heel erg aan der trekken wat er nou was) ze dacht de laatste tijd steeds vaker aan die jongen: hoe het zou zijn met hem. Ze wist niet zeker of ze hem leuk vond, ze hield nog van mij en was ook nog verliefd. Ze wilde er voor vechten en er sterker uitkomen maar dat heeft ze eigenlijk nooit gedaan. Ze voelde zich schuldig terwijl er niks was gebeurt. Gezegd dat ze dat niet moest doen en genieten van onze tijd samen dan zou het wel goed komen.
Ze reageerde constant onverschillig, was heel moeilijk met afspreken, omdat ze zich zo schuldig voelde zei ze.

Nu 3 weken terug is het echt uitgegaan, ze kon het niet meer en had ruimte nodig. Nog wel contact gehad want ze wilde graag vrienden blijven.
Afgelopen vrijdag heb ik gevraagd of die ene jongen al wist of het uit was en dat wist hij, nu hebben ze af en toe contact(ik heb het gevoel dat ze heel veel contact hebben).
Ik werd een beetje pissig en zei dat ze mijn gat nu opvult met iemand anders en dat ze dan nooit weet of ze mij gaat missen, hierop reageerde zij weer pissig dat het niet zijn schuld is en dat zij niet een meid is die zomaar naar de volgende gaat(voelt nu wel zo).
Sindsdien geen contact meer gehad en ik vind het moeilijk. 2 jaar lang elke dag wel een berichtje en nu niks meer. Ik zie alleen snapchats voorbij komen die ze normaal nooit zou sturen, ze wordt vrienden op facebook met opeens iedereen en ze is heel vaak online op whatsapp..Ik vertrouw het gewoon voor geen meter, dat ze toch met die jongen gaat..

Al met al weet ik dat ze dus een enorme twijfelkont is(echt in alles) en daarom denk dat als ze me echt zou missen ze het wel zou merken.. Maar als ze dan contact heeft met iemand anders dat nooit het geval zou kunnen worden.

Het is lastig en ik mis gewoon mijn maatje!

Ze heeft wss last van bindingsangst, of laten gaan (op een goede manier) of samen ervoor gaan, dat aan uit aan uit wordt niemand vrolijk van. Wellicht dat ze als ze ouder is wel kan binden.

quote:

Op donderdag 18 februari 2016 22:13 schreef BredeBroeder het volgende:

[..]

Ze heeft wss last van bindingsangst, of laten gaan (op een goede manier) of samen ervoor gaan, dat aan uit aan uit wordt niemand vrolijk van. Wellicht dat ze als ze ouder is wel kan binden.

Dat had ik inderdaad vorige keer ook gezegd, had ze van alles op internet gezocht en kwam ze er achter dat ze zich daar wel in kon vinden. Haar vader heeft het deze keer zelfs tegen haar gezegd: als het te serieus wordt, te dichtbij komt dan word je benauwd en duw je mensen van wie je houdt weg.. Aan dovemansoren gericht volgens mij.

Gister toevallig een berichtje van haar gehad of ze der spullen kon ophalen savonds, omdat ik dan toch te trainen ben en haar niet hoef te zien. Ik zei dat ik dat wel graag wilde, gewoon even praten. Hoe het met haar ging en hoe zij deze week had ervaren. Ze vertelde mij dat ze me niet miste zoals het zou moeten. Ook heeft ze beetje contact met die jongen, maar puur vriendschappelijk (wij weten allemaal hoe jongens zijn, daar zit meer achter, maar dat ziet zij niet).

Ah fijn, besloten om niet te trainen te gaan en het gewoon knap afsluiten. Half 9 was ze er en half 2 snachts ging ze weg. Heel gezellig en fijn en ook wat gebeurt natuurlijk... Ze vertelde ook dat ze van mij houdt en dat ze mij echt gaat missen, ze wilde maar niet weg..
Toen ze thuis kwam stuurde ze al berichtje: ik vond het stiekem echt onwijs fijn 😁

Komt als mij over dat ze gewoon niet weet wat ze allemaal doet.. Ze wil contact houden maar als ik dat niet kan dan niet..
Ik heb het idee als ik het contact helemaal verbreek gaat ze naar die andere toe(droeftoeter 1e klas als ik dat zo van wat bekende hoor) en als we contact houden kan het allemaal kanten op. Wat is wijsheid??

quote:

Op vrijdag 19 februari 2016 14:18 schreef rickertvv het volgende:

[..]

Dat had ik inderdaad vorige keer ook gezegd, had ze van alles op internet gezocht en kwam ze er achter dat ze zich daar wel in kon vinden. Haar vader heeft het deze keer zelfs tegen haar gezegd: als het te serieus wordt, te dichtbij komt dan word je benauwd en duw je mensen van wie je houdt weg.. Aan dovemansoren gericht volgens mij.

Gister toevallig een berichtje van haar gehad of ze der spullen kon ophalen savonds, omdat ik dan toch te trainen ben en haar niet hoef te zien. Ik zei dat ik dat wel graag wilde, gewoon even praten. Hoe het met haar ging en hoe zij deze week had ervaren. Ze vertelde mij dat ze me niet miste zoals het zou moeten. Ook heeft ze beetje contact met die jongen, maar puur vriendschappelijk (wij weten allemaal hoe jongens zijn, daar zit meer achter, maar dat ziet zij niet).

Ah fijn, besloten om niet te trainen te gaan en het gewoon knap afsluiten. Half 9 was ze er en half 2 snachts ging ze weg. Heel gezellig en fijn en ook wat gebeurt natuurlijk... Ze vertelde ook dat ze van mij houdt en dat ze mij echt gaat missen, ze wilde maar niet weg..
Toen ze thuis kwam stuurde ze al berichtje: ik vond het stiekem echt onwijs fijn 😁

Komt als mij over dat ze gewoon niet weet wat ze allemaal doet.. Ze wil contact houden maar als ik dat niet kan dan niet..
Ik heb het idee als ik het contact helemaal verbreek gaat ze naar die andere toe(droeftoeter 1e klas als ik dat zo van wat bekende hoor) en als we contact houden kan het allemaal kanten op. Wat is wijsheid??

Loslaten, miss later opnieuw proberen, denk dan aan een paar jaar wellicht.

quote:

Op vrijdag 19 februari 2016 14:33 schreef BredeBroeder het volgende:

[..]

Loslaten, miss later opnieuw proberen, denk dan aan een paar jaar wellicht.

Gisteravond weer langs geweest aangezien der oorbellen nog bij mij lagen, weer onwijs gezellig en fijn tot in de late uurtjes. Mocht niet weg en meerdere keren gezegd dat ze van mij houdt.
Heb het idee dat ze het onverwachte en flirten leuk vind en het gewone van een relatie gewoon niet spannend genoeg vind ofzo..

quote:

Op zaterdag 20 februari 2016 14:10 schreef rickertvv het volgende:

[..]

Gisteravond weer langs geweest aangezien der oorbellen nog bij mij lagen, weer onwijs gezellig en fijn tot in de late uurtjes. Mocht niet weg en meerdere keren gezegd dat ze van mij houdt.
Heb het idee dat ze het onverwachte en flirten leuk vind en het gewone van een relatie gewoon niet spannend genoeg vind ofzo..

Dan heb je je antwoord.

@Rickert,

Enige wat ik je echt mee wil geven, is dat je moet oppassen dat ze je niet aan het lijntje gaat houden. Het is een soort hoop geven, (zo lees ik het hoor!) en het lijkt jou te triggeren.

quote:

Op zondag 13 maart 2016 00:04 schreef Andromache het volgende:
4 maanden na dato stuur ik bijna dagelijks nog berichtjes naar ex om er achter te komen waarom hij mij niet de moeite waard vond om moeite voor te doen. Ik smeek om antwoorden en zingeving. En nu heb ik het. Hij triggert mijn emotioneel tekort, maar ik stel hem daar extra toe in staat door telkens de afwijzing op te zoeken, me telkens weer een dreun te laten geven als hij niet reageert. Hij is onvolwassen, ik hoef helemaal niets van hem te verwachten op dit vlak. Het is een lul.

Maar ik moet ook goed kijken naar mijn eigen aandeel. Waarom heb ik zo lang gesleept en getrokken in een relatie die nooit gelijkwaardig was? Ik werkte veel harder aan een toekomst dan hij, en hoe harder ik dat deed, hoe minder hij deed. Waarom ben ik zo lang gebleven in zo'n relatie? Toch onbewust het gevoel dat ik na 5 jaar single zijn blij mocht zijn dat ik ten minste weer iemand had? Het was niet allemaal slecht, we pasten ook heel goed bij elkaar op een aantal vlakken. Maar ik zou nooit van hem krijgen wat ik nodig heb in een relatie. Zucht. Er is misschien niemand die dat kan. Jammer. Dan maar geen liefdesleven. Pffft, ik ben echt even emo nu. De schellen vallen me steeds meer van de ogen. Het is maar goed dat het niks werd met scharrel/rebound/dingesietsmetbelachelijkknapgezichtenoowatwaszijnstemmooizijnlijfheerlijkeenaantalkaraktertrekkeninteressantlevensloopbewonderenswaardig . Eerst zelf helen. En zingeving uit mezelf halen.

Er wonen wel 17 miljoen mensen in Nederland

Wellicht 8,5 miljoen mannen.

Jouw ex is 0,00001 procent van de mannen. Er is vast wel iemand die dat kan. Voor hetzelfde geld kom je morgen de liefde van je leven teven en word je daar oud mee.

quote:

Op woensdag 10 februari 2016 23:40 schreef Andromache het volgende:
Zo. Heerlijke scheldpartij op mijn lul van een ex. Nu definitief geblokkeerd. Hij was niet goed voor mij. Altjid zeuren om mijn (prima) lijf, bij tijd en wijle respectloos jegens mij, deed weinig moeite, ging nooit echt helemaal voor mij. Maar ja, ik nam er genoegen mee omdat ik nog nooit iemand had ontmoet die zo op mij leek in humor en interesses, en ik smachtte naar een relatie. En wat hebben we ook wat afgelachen en wat hebben we het vaak ook fijn gehad met elkaar. Maar hij is heel onvolwassen en echt een verkeerde keuze geweest. Verdomme zeg, daar 2,5 jaar van mijn leven aan gespendeerd waarin ik ook andere dingen had kunnen doen. Maar ja, huisje-boompje-beestje leek zo dichtbij. Nooit meer.

Chips Andro... niet leuk om te lezen dat het stuk gelopen is. Buh... had gehoopt dat je het geluk bij deze zou kunnen vinden. Jammer dat het toch niet matchte. Ik vind je laatste zin best apart... hoezo nooit meer?

quote:

Op woensdag 10 februari 2016 23:51 schreef BredeBroeder het volgende:

[..]

Sorry maar je klinkt echt heel triest, en je bent boos. An angry mind is a closed mind.

2,5 jaar van je leven weggegooid zeg je eigenlijk, zovan je hebt totaal geen goede herinneringen en het was allemaal slecht, komop zeg. Na ruzie blokkeren tja, je gaat 'm nog wel voelen aankomen, kan miss even duren maarja. Beter praat je het gewoon netjes uit zonder elkaar uit te schelden, waar je niks mee bereikt btw..

Boosheid is een stadium van eroverheen komen. Laat haar boos zijn, hierna komt verdriet en begint het proces om zichzelf weer leuk genoeg te vinden om open te staan voor iets nieuws. (lange tijd)

quote:

Op zondag 13 maart 2016 01:28 schreef -Splash- het volgende:

[..]

Boosheid is een stadium van eroverheen komen. Laat haar boos zijn, hierna komt verdriet en begint het proces om zichzelf weer leuk genoeg te vinden om open te staan voor iets nieuws. (lange tijd)

Ik was alleen boos op mezelf, nooit boos op m'n ex, ja later pas maar dat was om iets irrelevants en had niet veel te maken met dat 't over was.

Zij daarentegen was vanaf week 1 al boos, beweerde er toen na 4 weken overheen te zijn en ik dacht echt van wtf heb je uberhaupt ooit van me gehouden als 't 4 weken duurt Was natuurlijk gewoon de schijn hoog houden voor haarzelf maar dat zag ik toen niet, maarja zo kwets je wel mensen.

Het is ook al een hele lange tijd klaar met haar ex, dus dat ze nog steeds boos is snap ik eigenlijk niet, ik lees heel vaak dat het goed met haar gaat, en dan heeft ze weer een terugval en is haar ex weer een lul etc. Praat het gewoon uit en als je nog steeds niet goed met elkaar om kan gaan laat het dan gewoon nog rusten.

Net zoals nu, wil het opzich wel uitpraten maar heb het gevoel dat het altijd van mijn kant moet komen, + ik heb al initiatief getoond maar werd genegeerd

[ Bericht 5% gewijzigd door BredeBroeder op 13-03-2016 08:59:48 ]

quote:

Op zondag 13 maart 2016 08:52 schreef BredeBroeder het volgende:

[..]

Ik was alleen boos op mezelf, nooit boos op m'n ex, ja later pas maar dat was om iets irrelevants en had niet veel te maken met dat 't over was.

Zij daarentegen was vanaf week 1 al boos, beweerde er toen na 4 weken overheen te zijn en ik dacht echt van wtf heb je uberhaupt ooit van me gehouden als 't 4 weken duurt Was natuurlijk gewoon de schijn hoog houden voor haarzelf maar dat zag ik toen niet, maarja zo kwets je wel mensen.

Het is ook al een hele lange tijd klaar met haar ex, dus dat ze nog steeds boos is snap ik eigenlijk niet, ik lees heel vaak dat het goed met haar gaat, en dan heeft ze weer een terugval en is haar ex weer een lul etc. Praat het gewoon uit en als je nog steeds niet goed met elkaar om kan gaan laat het dan gewoon nog rusten.

Net zoals nu, wil het opzich wel uitpraten maar heb het gevoel dat het altijd van mijn kant moet komen, + ik heb al initiatief getoond maar werd genegeerd

Even voor de duidelijkheid... jij bent niet de ex Andro toch?
Je moet er rekening mee houden dat uitmaken altijd een proces is waar de een al veel verder is dan de ander. Degene die het uitmaakt is er al bijna overheen (omdat het al lang bij hem/haar in het hoofd zit) waardoor er meer opluchting is. Voor de ander is het vaak veel onbegrip omdat het een verrassing is.

Natuurlijk zou je kunnen verwachten dat er vastgestelde regels zijn over hoe lang je boos mag zijn. Maar ik heb geen idee wat er gebeurd is en iedereen gaat anders met verdriet om. Ik heb ooit bij een ex heel lang gezeten dat ik haar b.v. erg miste, terwijl ik degene was die het uitmaakte. Het is soms best ingewikkeld... en vaak moet je erachter komen waarom je boos bent of iemand mist (het is soms niet de meest logische reden dan dat je denkt). Vaak kan er iets anders zijn waardoor je boos bent (b.v. een gevoel dat je niet goed genoeg bent).

Wellicht voor Andro dus goed om naar te kijken. Ben ik boos op hem, of is er iets anders. Ik kan in ieder geval voor haar praten.

quote:

Op woensdag 10 februari 2016 23:40 schreef Andromache het volgende:
Zo. Heerlijke scheldpartij op mijn lul van een ex. Nu definitief geblokkeerd. Hij was niet goed voor mij. Altjid zeuren om mijn (prima) lijf, bij tijd en wijle respectloos jegens mij, deed weinig moeite, ging nooit echt helemaal voor mij. Maar ja, ik nam er genoegen mee omdat ik nog nooit iemand had ontmoet die zo op mij leek in humor en interesses, en ik smachtte naar een relatie. En wat hebben we ook wat afgelachen en wat hebben we het vaak ook fijn gehad met elkaar. Maar hij is heel onvolwassen en echt een verkeerde keuze geweest. Verdomme zeg, daar 2,5 jaar van mijn leven aan gespendeerd waarin ik ook andere dingen had kunnen doen. Maar ja, huisje-boompje-beestje leek zo dichtbij. Nooit meer.

Als ik dit zo lees durf ik er echt vergif op in te nemen dat je binnen een paar weken (mits je ex daar voor open staat) weer terug bent bij je ex.

''Huisje boompje beestje leek zo dicht bij'', kom op hee

quote:

Op zondag 13 maart 2016 10:29 schreef -Splash- het volgende:

[..]

Even voor de duidelijkheid... jij bent niet de ex Andro toch?
Je moet er rekening mee houden dat uitmaken altijd een proces is waar de een al veel verder is dan de ander. Degene die het uitmaakt is er al bijna overheen (omdat het al lang bij hem/haar in het hoofd zit) waardoor er meer opluchting is. Voor de ander is het vaak veel onbegrip omdat het een verrassing is.

Natuurlijk zou je kunnen verwachten dat er vastgestelde regels zijn over hoe lang je boos mag zijn. Maar ik heb geen idee wat er gebeurd is en iedereen gaat anders met verdriet om. Ik heb ooit bij een ex heel lang gezeten dat ik haar b.v. erg miste, terwijl ik degene was die het uitmaakte. Het is soms best ingewikkeld... en vaak moet je erachter komen waarom je boos bent of iemand mist (het is soms niet de meest logische reden dan dat je denkt). Vaak kan er iets anders zijn waardoor je boos bent (b.v. een gevoel dat je niet goed genoeg bent).

Wellicht voor Andro dus goed om naar te kijken. Ben ik boos op hem, of is er iets anders. Ik kan in ieder geval voor haar praten.

Haha nee had het deels over m'n eigen ex, ik probeer het te zien vanaf haar (andro) kant. Ik heb zelf ook wel eens echt gedacht van nu ga ik het uitmaken want het werkt gewoon niet zo, maar of ik toen al in m'n hoofd zat met het verwerken denk ik toch van niet, gezien het meestal een impuls actie was. En ja tuurlijk ik heb er buiten impuls ook wel over nagedacht, maar dan was het meer twijfel omdat 't al een tijdje kut liep bijvoorbeeld.

Nu ik maanden later terugkijk kan ik er ook niet meer boos om worden, tenminste als het niet getriggerd wordt. Ex die bijvoorbeeld nog ff opmerkingen erin gooit als "die ene keer wilde je me niet eens zien" o.i.d. terwijl ik dat toen heel anders had beleefd dan denk ik toch nog wel van godver dit slaat nergens op. Had eigenlijk ook best een kut relatie objectief gezien, eerste maanden waren perfect, maar daarna steeds meer kleine problemen die groter en groter werden, terwijl als wij bij elkaar waren er zelden wat aan de hand was, het ging altijd fout als we los stonden van elkaar. Maargoed, ik zie het als een goede les voor mezelf en voor een toekomstige relatie, kan me er ook niet meer druk om maken en ik zie wel wat er op m'n pad komt.

't huidige contact is ook niet bepaald waar je over naar huis kan schrijven, de hele tijd aan-af. Gaat het een tijd goed en dan is er weer ruzie om iets stoms en dan is het weer stil, tja. Heb geprobeerd om een aanstalten te maken tot het uitpraten, maar als dat genegeerd wordt dan kan ik er verder ook niet zoveel meer aan doen.

Wat me trouwens wel opvalt nu als ik teruglees is dat ik redelijk kinderachtig deed toen we nog wat hadden, via app vooral. Indirect laten merken dat ik iets niet zo leuk vond door kortaf te doen op app, en haar een beetje laten gissen naar wat er was en uiteindelijk dan gaan slapen met de veronderstelling dat er niks aan de hand is terwijl zij zo zat van meh wat is er..

Achja was ook m'n eerste ervaring met een relatie en wist niet veel beter

[ Bericht 4% gewijzigd door BredeBroeder op 13-03-2016 17:49:02 ]

Hi mensen,

Het is net een paar dagen uit. Het gaat nergens over, maar ik krijg in elk geval beschuldigingen en het maakt hem niet meer uit wat ik daarop te zeggen heb. Misschien omdat ik het moeilijk vind om hem op zijn tijd de rust te geven. Dus na een knallende ruzie heb ik afgelopen zaterdag mijn spullen opgehaald. Hij heeft me niet meer een bericht gestuurd..Terwijl ik gisteren geld die ik had uitgeleend zou terug krijgen om de limiet overschrijding van mijn bank weer aan te vullen. Hij heeft niks overgemaakt. Ik wil hem niet berichten want ik vind dat ik onterecht slecht behandeld ben en nu niet WEER degene wil zijn die de eerste stap neemt om contact op te nemen.

Nu wil ik dat het goed komt dus wil ik hem ook de ruimte en tijd geven. Wat vinden jullie dat ik moet doen? Ik weet dat ik door moet, maar is er niet een kans dat hij er nu anders over denkt?

quote:

ik vind dat ik onterecht slecht behandeld ben en nu niet WEER degene wil zijn die de eerste stap neemt om contact op te nemen.

Nu wil ik dat het goed komt

Het is zo'n ruim 2.5 jaar geleden dat ik mij hier voor het laatst meldde, vermoed ik. And oh, how funny this world works, ik ben weer terug. Dit keer met een veel grotere klap. De meid die ik na mijn vorige relatie ontmoette was in alle opzichten een 'upgrade'; knapper, opener, socialer, intelligenter. Wife-material man. Maar helaas heeft dat niet zo mogen zijn.
We zijn ruim anderhalf jaar (1 jaar en 8 maanden) samen geweest, waarvan zij 5 maanden aan het studeren in het buitenland was. Overigens nog wel opgezocht in die 5 maanden.

Het is nu anderhalve week over, het is niet geëindigd in ruzie of wat dan ook, maar op een volwassen manier. Zij initieerde het, en zij was ook degene die het uitmaakte, al kon ze het niet over d'r lippen verkrijgen en moest ik uiteindelijk die woorden voor haar uitspreken. Ze had/heeft het er ook moeilijk mee, het was niet zo dat de liefde er niet meer was. Het is, zoals zij mij vertelde, dat wanneer we samen zijn, we elkaar niet omhoog stuwen, maar omlaag drukken. Ze had zich afgevraagd of we onszelf wel gelukkig maken samen en was tot de conclusie gekomen dat dit niet (meer) het geval was. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik me in een aantal dingen die ze vertelde wel kon vinden. Maar voor mij was, en is het nog steeds, een niet onoverkomelijk probleem.

Helaas heeft zij voor haarzelf al besloten dat het wél een onoverkomelijk probleem is, en dat dit de enige oplossing is. Dit heb ik te accepteren, dit is haar volledig recht en ik zal het haar nooit kwalijk nemen of verwijten. Ik geloof er wel echter heilig in dat we eruit hadden kunnen komen. Dat had van mijn kant wat werk nodig gehad. Ik besef ook dat ik het gewoon had kunnen voorkomen. Ik had het in eigen hand, kom ik nu achter. Met wat meer toewijding had ik haar nu nog gehad. Gek is het, dat je daar achterkomt wanneer het te laat is. Als ik opener was geweest, meer mijn eigen trots aan de kant had geschoven, was het goed gekomen. Iets waarvan ik niet zeker weet of ik mezelf kan vergeven.

De feiten liggen in ieder geval duidelijk zichtbaar op tafel; het is over en het is definitief. Dat zegt ze tegen me. We praten nog wel, via whatsapp uiteraard, ik kan eerlijk zeggen wat ik voel, zij ook en dat gaat op een volwassen manier, dat is in ieder geval iets. Er is een plan om nog eens af te spreken om nog eens goed te praten (want de avond dat ze het uitmaakte was ik daar even niet toe in staat) en het echt af te sluiten. Ik weet echter niet of ik dit wel moet doen. Ik ben er van overtuigd dat het te lijmen is en door zo'n afspraak ben ik bang om valse hoop te krijgen, en dat moet ik mezelf niet aandoen. Aan de andere kant, misschien krijg ik antwoorden op vragen zodat het beter te verwerken is.

De gedachte die me blijft achtervolgen is slechts een korte; you fucked up man, you really fucked it up. Pijnlijk.

quote:

Op donderdag 17 maart 2016 16:42 schreef Buffell het volgende:
Het is zo'n ruim 2.5 jaar geleden dat ik mij hier voor het laatst meldde, vermoed ik. And oh, how funny this world works, ik ben weer terug. Dit keer met een veel grotere klap. De meid die ik na mijn vorige relatie ontmoette was in alle opzichten een 'upgrade'; knapper, opener, socialer, intelligenter. Wife-material man. Maar helaas heeft dat niet zo mogen zijn.
We zijn ruim anderhalf jaar (1 jaar en 8 maanden) samen geweest, waarvan zij 5 maanden aan het studeren in het buitenland was. Overigens nog wel opgezocht in die 5 maanden.

Het is nu anderhalve week over, het is niet geëindigd in ruzie of wat dan ook, maar op een volwassen manier. Zij initieerde het, en zij was ook degene die het uitmaakte, al kon ze het niet over d'r lippen verkrijgen en moest ik uiteindelijk die woorden voor haar uitspreken. Ze had/heeft het er ook moeilijk mee, het was niet zo dat de liefde er niet meer was. Het is, zoals zij mij vertelde, dat wanneer we samen zijn, we elkaar niet omhoog stuwen, maar omlaag drukken. Ze had zich afgevraagd of we onszelf wel gelukkig maken samen en was tot de conclusie gekomen dat dit niet (meer) het geval was. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik me in een aantal dingen die ze vertelde wel kon vinden. Maar voor mij was, en is het nog steeds, een niet onoverkomelijk probleem.

Helaas heeft zij voor haarzelf al besloten dat het wél een onoverkomelijk probleem is, en dat dit de enige oplossing is. Dit heb ik te accepteren, dit is haar volledig recht en ik zal het haar nooit kwalijk nemen of verwijten. Ik geloof er wel echter heilig in dat we eruit hadden kunnen komen. Dat had van mijn kant wat werk nodig gehad. Ik besef ook dat ik het gewoon had kunnen voorkomen. Ik had het in eigen hand, kom ik nu achter. Met wat meer toewijding had ik haar nu nog gehad. Gek is het, dat je daar achterkomt wanneer het te laat is. Als ik opener was geweest, meer mijn eigen trots aan de kant had geschoven, was het goed gekomen. Iets waarvan ik niet zeker weet of ik mezelf kan vergeven.

De feiten liggen in ieder geval duidelijk zichtbaar op tafel; het is over en het is definitief. Dat zegt ze tegen me. We praten nog wel, via whatsapp uiteraard, ik kan eerlijk zeggen wat ik voel, zij ook en dat gaat op een volwassen manier, dat is in ieder geval iets. Er is een plan om nog eens af te spreken om nog eens goed te praten (want de avond dat ze het uitmaakte was ik daar even niet toe in staat) en het echt af te sluiten. Ik weet echter niet of ik dit wel moet doen. Ik ben er van overtuigd dat het te lijmen is en door zo'n afspraak ben ik bang om valse hoop te krijgen, en dat moet ik mezelf niet aandoen. Aan de andere kant, misschien krijg ik antwoorden op vragen zodat het beter te verwerken is.

De gedachte die me blijft achtervolgen is slechts een korte; you fucked up man, you really fucked it up. Pijnlijk.

Tuurlijk, je had het beter kunnen doen, dingen konden anders gaan, maar zo is het niet gelopen en de enige manier om te kunnen leren is door fouten te maken. Laat je niet meevoeren in haar besluit, ga je eigen kant op, hoe lastig dat ook is, als zij toch nog zou willen zal zij daarzelf achter moeten komen, en daar kan je geen invloed op uitoefenen. (meestal werkt dat zelfs omgekeerd).

Wat je zegt over hoe ze 't uitmaakte, best herkenbaar, mijn ex durfde 't ook niet zelf te zeggen toen 't moment daar was, in jouw geval waarschijnlijk omdat ze nog wel van je houd, maar ze ziet jullie gewoon niet samen over 10 jaar. Dat hoeft trouwens niet te zeggen dat ze iets tegen je heeft maar dat zij gewoon niet gelukkig is (op relatiegebied).

Over die afspraak, ik zou er toch naartoe gaan, het is beter om dingen uit te praten en te zorgen dat het duidelijk is dan dat je voor altijd met vragen blijft zitten. Luister naar elkaar en stel je vragen als je 't niet begrijpt. Alvast sterkte met 't verwerken.

En probeer niet jezelf de schuld te geven, een relatie is een wisselwerking. of het werkt, of het werkt niet.

quote:

Op donderdag 17 maart 2016 22:17 schreef BredeBroeder het volgende:

[..]

Tuurlijk, je had het beter kunnen doen, dingen konden anders gaan, maar zo is het niet gelopen en de enige manier om te kunnen leren is door fouten te maken. Laat je niet meevoeren in haar besluit, ga je eigen kant op, hoe lastig dat ook is, als zij toch nog zou willen zal zij daarzelf achter moeten komen, en daar kan je geen invloed op uitoefenen. (meestal werkt dat zelfs omgekeerd).

Wat je zegt over hoe ze 't uitmaakte, best herkenbaar, mijn ex durfde 't ook niet zelf te zeggen toen 't moment daar was, in jouw geval waarschijnlijk omdat ze nog wel van je houd, maar ze ziet jullie gewoon niet samen over 10 jaar. Dat hoeft trouwens niet te zeggen dat ze iets tegen je heeft maar dat zij gewoon niet gelukkig is (op relatiegebied).

Over die afspraak, ik zou er toch naartoe gaan, het is beter om dingen uit te praten en te zorgen dat het duidelijk is dan dat je voor altijd met vragen blijft zitten. Luister naar elkaar en stel je vragen als je 't niet begrijpt. Alvast sterkte met 't verwerken.

En probeer niet jezelf de schuld te geven, een relatie is een wisselwerking. of het werkt, of het werkt niet.

Vandaag is ook weer echt een klote dag. Echt een klote dag. Het besef komt weer hard binnen, het besef dat ik haar niet meer kan vastpakken. Ze is weg. En ze gaat straks door met haar leven. En ik blijf achter, mezelf pijnigen voor fouten die ik niet meer kan terugdraaien. Zo werkt mijn hoofd nu. Lange termijn bestaat even niet. Ik leef nu van dag tot dag, uur tot uur haast. En elk uur duurt langer dan de vorige. Als je je zo kut voelt gaat de tijd zo traag.
Er komen hele boekwerken vol met gedachten die ik haar wil vertellen, maar ik heb het Whatsapp-gesprek van zojuist zelf beëindigd voordat ik rare en/of domme dingen tegen d'r ging zeggen. Ik kon even niet meer goed nadenken, het werd me even te veel en dat heb ik ook gezegd. Waarom doen we onszelf dit aan?

Wat als je zelf totaal niet meer met je ex bezig bent, maar zij nog wel met jou, zelfs een jaar na dato en de enige reden om nog contact te hebben een kind is dat je samen hebt.

Ik zou tekenen voor een ex zoals Andro. Negeer mij alsjeblieft helemaal dood, ik ben tenslotte met jou ook niet bezig.

quote:

Op vrijdag 18 maart 2016 13:17 schreef Buffell het volgende:

[..]

Vandaag is ook weer echt een klote dag. Echt een klote dag. Het besef komt weer hard binnen, het besef dat ik haar niet meer kan vastpakken. Ze is weg. En ze gaat straks door met haar leven. En ik blijf achter, mezelf pijnigen voor fouten die ik niet meer kan terugdraaien. Zo werkt mijn hoofd nu. Lange termijn bestaat even niet. Ik leef nu van dag tot dag, uur tot uur haast. En elk uur duurt langer dan de vorige. Als je je zo kut voelt gaat de tijd zo traag.
Er komen hele boekwerken vol met gedachten die ik haar wil vertellen, maar ik heb het Whatsapp-gesprek van zojuist zelf beëindigd voordat ik rare en/of domme dingen tegen d'r ging zeggen. Ik kon even niet meer goed nadenken, het werd me even te veel en dat heb ik ook gezegd. Waarom doen we onszelf dit aan?

Lastig idd, maar wat me opvalt is dat je op het moment een fixed mindset heb. 'Het is vandaag een klotedag. Echt een klote dag' aldus jezelf. Hoe moeilijk het ook is, maar met zo'n instelling is het morgen weer een klote dag, en geloof me, overmorgen ook. Ik wil je niets verwijten, absoluut niet, maar als je dat enigzins weet te veranderen maak je het jezelf een stuk makkelijker. Hoe lastig ook, probeer de juist toffe dingen op het moment even te accentueren.

Het feit dat ze weg is is daar inderdaad, maar probeer het zo goed als mogelijk te vormen en het een plek te geven. Dat het over is, komt niet door jou, maar door jullie samen. Geven en nemen..

Wat betreft je boekwerken, schrijf ze voor jezelf uit op de pc, of in je notities telefoon. Hoe onbewust ook, het brengt dingen op een rijtje, en als het eenmaal zwart op wit sta, zul je hier ook in het onbewuste wat minder over nadenken.

Het welbekende cliche, er moet tijd overheen man, tijd..

Sterkte

Praat over je ex met vrienden.

quote:

Op maandag 4 april 2016 11:10 schreef Vlaggenroof het volgende:

[..]

Soms als ik met dates over verleden praat komt mn ex voorbij, dit was dus bij het laatste ook het geval.

Maar hoe gaat zo'n gesprek dan?

Gezellig

quote:

Op maandag 28 maart 2016 11:39 schreef Djurres het volgende:

[..]

Lastig idd, maar wat me opvalt is dat je op het moment een fixed mindset heb. 'Het is vandaag een klotedag. Echt een klote dag' aldus jezelf. Hoe moeilijk het ook is, maar met zo'n instelling is het morgen weer een klote dag, en geloof me, overmorgen ook. Ik wil je niets verwijten, absoluut niet, maar als je dat enigzins weet te veranderen maak je het jezelf een stuk makkelijker. Hoe lastig ook, probeer de juist toffe dingen op het moment even te accentueren.

Het feit dat ze weg is is daar inderdaad, maar probeer het zo goed als mogelijk te vormen en het een plek te geven. Dat het over is, komt niet door jou, maar door jullie samen. Geven en nemen..

Wat betreft je boekwerken, schrijf ze voor jezelf uit op de pc, of in je notities telefoon. Hoe onbewust ook, het brengt dingen op een rijtje, en als het eenmaal zwart op wit sta, zul je hier ook in het onbewuste wat minder over nadenken.

Het welbekende cliche, er moet tijd overheen man, tijd..

Sterkte

Inmiddels zijn we een aantal weken verder (ruim 2). En veel vrije tijd heeft ervoor gezorgd dat ik veel kon nadenken en dat heeft me goed gedaan. Er kwam meer begrip voor de beslissing die ze gemaakt heeft en gisteravond hadden we afgesproken om nog eens rustig te praten. Dat was de eerste keer dat ik haar weer zag. Dat was natuurlijk wel een tricky-moment; de reactie als ze de deur open zou doen. Gelukkig viel het mee, was het even surrealistisch maar goed te behappen.
We hebben uiteindelijk ook een erg constructief gesprek gehad, dat niet met de insteek was om eruit te komen, maar om het af te sluiten. We hebben allebei ons zegje gedaan, hoe we er tegenaan keken en ze heeft me rustig verteld hoe zij tot haar beslissing is gekomen, en daar kon ik alleen maar begrip voor opbrengen en het respecteren. En ergens, in een aantal dingen die ze noemde kon ik het er zelfs wel mee eens zijn. Was het toen niet misgegaan, was het een aantal weken later wel gebeurd.
Ik mis haar natuurlijk nog wel, zij mij ook. Toen ik weer wegging gisteravond knuffelden we nog even en ze drukte me bijna plat en zei uiteindelijk; nu moet je echt gaan, anders laat ik je niet meer los.
Het doet haar ook nog veel, dat het niet geworden is zoals we het een half jaar of een jaar geleden voor ogen hadden. Maar het heeft veel inzichten gegeven waarom het niks geworden is, en daarmee kan ik verder. Er zijn nog wel een aantal dingen die je in een kutbui schoppen (Ik ben groot fan van Springsteen en had haar 'geïnfecteerd' tot op het punt dat zij ook een aantal favoriete nummers had), dus als ik nu één van die nummers hoor dan heb ik zin om de radio in een bak met accuzuur te dompelen, maar dat hoort er nu eenmaal mij helaas.

quote:

Op dinsdag 5 april 2016 16:04 schreef Buffell het volgende:

[..]

Inmiddels zijn we een aantal weken verder (ruim 2). En veel vrije tijd heeft ervoor gezorgd dat ik veel kon nadenken en dat heeft me goed gedaan. Er kwam meer begrip voor de beslissing die ze gemaakt heeft en gisteravond hadden we afgesproken om nog eens rustig te praten. Dat was de eerste keer dat ik haar weer zag. Dat was natuurlijk wel een tricky-moment; de reactie als ze de deur open zou doen. Gelukkig viel het mee, was het even surrealistisch maar goed te behappen.
We hebben uiteindelijk ook een erg constructief gesprek gehad, dat niet met de insteek was om eruit te komen, maar om het af te sluiten. We hebben allebei ons zegje gedaan, hoe we er tegenaan keken en ze heeft me rustig verteld hoe zij tot haar beslissing is gekomen, en daar kon ik alleen maar begrip voor opbrengen en het respecteren. En ergens, in een aantal dingen die ze noemde kon ik het er zelfs wel mee eens zijn. Was het toen niet misgegaan, was het een aantal weken later wel gebeurd.
Ik mis haar natuurlijk nog wel, zij mij ook. Toen ik weer wegging gisteravond knuffelden we nog even en ze drukte me bijna plat en zei uiteindelijk; nu moet je echt gaan, anders laat ik je niet meer los.
Het doet haar ook nog veel, dat het niet geworden is zoals we het een half jaar of een jaar geleden voor ogen hadden. Maar het heeft veel inzichten gegeven waarom het niks geworden is, en daarmee kan ik verder. Er zijn nog wel een aantal dingen die je in een kutbui schoppen (Ik ben groot fan van Springsteen en had haar 'geïnfecteerd' tot op het punt dat zij ook een aantal favoriete nummers had), dus als ik nu één van die nummers hoor dan heb ik zin om de radio in een bak met accuzuur te dompelen, maar dat hoort er nu eenmaal mij helaas.

Mooi om te horen man. Muziek is soms kut ja qua wat 't omhoog kan brengen, m'n ex en ik hadden ook een bepaald nummer en dat wordt nog wel 's op de radio gedraaid of zelfs tijdens m'n werk, dan denk ik ook van pff moet dit nou..

quote:

Op dinsdag 5 april 2016 16:04 schreef Buffell het volgende:

[..]

Inmiddels zijn we een aantal weken verder (ruim 2). En veel vrije tijd heeft ervoor gezorgd dat ik veel kon nadenken en dat heeft me goed gedaan. Er kwam meer begrip voor de beslissing die ze gemaakt heeft en gisteravond hadden we afgesproken om nog eens rustig te praten. Dat was de eerste keer dat ik haar weer zag. Dat was natuurlijk wel een tricky-moment; de reactie als ze de deur open zou doen. Gelukkig viel het mee, was het even surrealistisch maar goed te behappen.
We hebben uiteindelijk ook een erg constructief gesprek gehad, dat niet met de insteek was om eruit te komen, maar om het af te sluiten. We hebben allebei ons zegje gedaan, hoe we er tegenaan keken en ze heeft me rustig verteld hoe zij tot haar beslissing is gekomen, en daar kon ik alleen maar begrip voor opbrengen en het respecteren. En ergens, in een aantal dingen die ze noemde kon ik het er zelfs wel mee eens zijn. Was het toen niet misgegaan, was het een aantal weken later wel gebeurd.
Ik mis haar natuurlijk nog wel, zij mij ook. Toen ik weer wegging gisteravond knuffelden we nog even en ze drukte me bijna plat en zei uiteindelijk; nu moet je echt gaan, anders laat ik je niet meer los.
Het doet haar ook nog veel, dat het niet geworden is zoals we het een half jaar of een jaar geleden voor ogen hadden. Maar het heeft veel inzichten gegeven waarom het niks geworden is, en daarmee kan ik verder. Er zijn nog wel een aantal dingen die je in een kutbui schoppen (Ik ben groot fan van Springsteen en had haar 'geïnfecteerd' tot op het punt dat zij ook een aantal favoriete nummers had), dus als ik nu één van die nummers hoor dan heb ik zin om de radio in een bak met accuzuur te dompelen, maar dat hoort er nu eenmaal mij helaas.

Goed van je dat je je wel begint te realiseren dat het nu eenmaal zo is, knap dat je dat nu al kan, vind ik.

Er zijn idd nog dingen waarbij je momenten heb dat je terugdenkt, heb ik na 11 maanden nogsteeds hoor!

Kwestie van tijd, tijd, en nog eens tijd. Je hebt er van geleerd, voor de volle 100%. Als ik mijn 2 echte relaties terugkijk, dan heb ik persoonlijk goede stappen gemaakt in het hebben van een relatie. Waar ik in de eerste dingen behoorlijk heb laten liggen heb ik dat geprobeerd te veranderen in nummero 2. If it doesn't kill you, it makes you stronger!

Nu gewoon lekker de draad weer oppakken, en er komt vanzelf weer wat in je leven

Ik lees Buffel zijn verhaal en de tranen rollen over m'n wangen. Het is voor mij ook even geleden dat ik hier was en ik hoopte dat het dit keer niet nodig zou hoeven zijn maar ik heb zojuist mijn persoonlijke breaking point bereikt.

2,5 jaar geleden ontmoette ik haar. Het was in eerste instantie niets, gewoon leuk en af en toe contact via stage. Het werd meer doordat we elkaar continu appte en uiteindelijk zijn we samen gekomen. Vanuit één van mijn vorige relaties heb ik mega trust issues overgehouden en daar hadden we dan ook zeker last van. Ik vooral omdat het vanuit mijn kant werk nodig had. Het is lang goed gegaan tot ongeveer afgelopen oud & nieuw. Relatie liep voor geen meter maar we hebben toen samen afgesproken ervoor te gaan. Ik deed mijn best, ook al heb ik nu het gevoel dat ik meer had kunnen doen. Via haar huidige stage leerde ze nieuwe mensen kennen en ging daarmee uit. Ontzettend moeilijk voor mij maar ik vertrouwde haar en wilde haar die kans geven, want tja, mag niet wat iemand anders mij heeft aangedaan tussen ons in laten staan.

De afgelopen twee maanden merkte ik dat er iets speelde. Een gevoel van binnen die schreeuwt: "dude, something's wrong. Be on guard." .. In het verleden heeft dat gevoel zich meerdere malen bewezen. Ex die vreemd was gegaan. Even was het gevoel weg omdat het weer wat beter ging maar al snel veranderde dat. Ze deed raar met haar telefoon, alsof ze iets te verbergen had. Ik heb haar meerdere keren gevraagd of er iets was maar telkens zei ze nee, en dat ik haar moest vertrouwen.. Ik geloofde haar niet meer en mijn gevoel dat er iets was werd alleen maar groter en groter. Tot ik het op een gegeven moment niet meer hield. We sliepen samen en ik werd midden in de nacht wakker zonder reden.. Haar telefoon lag aan de lader en nieuwsgierige ik, ging erin kijken. Wat ik daar vond laat mijn huid nu nog steeds branden, m'n hart harder kloppen en zorgt voor de behoefte om iemand flink toe te takelen. Yep, ze ging vreemd met iemand van haar nieuwe "vrienden".

Ja, het ging niet zo goed tussen ons. Ja, we hadden het waarschijnlijk anders moeten aanpakken maar dit, nee dit niet. Ik ben nu kapot van binnen en functioneer amper. Ik haat haar maar ik mis haar. Moest het even van me af schrijven. Sorry voor het lange verhaal.

Na een afwezigheid van een kleine 4 jaar meld ik mij ook weer eens . Nu z'n kleine 4 weken uitelkaar gok ik zo.

Echt hoe een internship van 9 maanden in het buitenland je relatie van 3 jaar kan slopen.. Denk dat ik hier wel weer eens mijn frustraties eruit kom gooien.

quote:

Op zondag 10 april 2016 10:28 schreef Mc.Chicken het volgende:
Ik lees Buffel zijn verhaal en de tranen rollen over m'n wangen. Het is voor mij ook even geleden dat ik hier was en ik hoopte dat het dit keer niet nodig zou hoeven zijn maar ik heb zojuist mijn persoonlijke breaking point bereikt.

2,5 jaar geleden ontmoette ik haar. Het was in eerste instantie niets, gewoon leuk en af en toe contact via stage. Het werd meer doordat we elkaar continu appte en uiteindelijk zijn we samen gekomen. Vanuit één van mijn vorige relaties heb ik mega trust issues overgehouden en daar hadden we dan ook zeker last van. Ik vooral omdat het vanuit mijn kant werk nodig had. Het is lang goed gegaan tot ongeveer afgelopen oud & nieuw. Relatie liep voor geen meter maar we hebben toen samen afgesproken ervoor te gaan. Ik deed mijn best, ook al heb ik nu het gevoel dat ik meer had kunnen doen. Via haar huidige stage leerde ze nieuwe mensen kennen en ging daarmee uit. Ontzettend moeilijk voor mij maar ik vertrouwde haar en wilde haar die kans geven, want tja, mag niet wat iemand anders mij heeft aangedaan tussen ons in laten staan.

De afgelopen twee maanden merkte ik dat er iets speelde. Een gevoel van binnen die schreeuwt: "dude, something's wrong. Be on guard." .. In het verleden heeft dat gevoel zich meerdere malen bewezen. Ex die vreemd was gegaan. Even was het gevoel weg omdat het weer wat beter ging maar al snel veranderde dat. Ze deed raar met haar telefoon, alsof ze iets te verbergen had. Ik heb haar meerdere keren gevraagd of er iets was maar telkens zei ze nee, en dat ik haar moest vertrouwen.. Ik geloofde haar niet meer en mijn gevoel dat er iets was werd alleen maar groter en groter. Tot ik het op een gegeven moment niet meer hield. We sliepen samen en ik werd midden in de nacht wakker zonder reden.. Haar telefoon lag aan de lader en nieuwsgierige ik, ging erin kijken. Wat ik daar vond laat mijn huid nu nog steeds branden, m'n hart harder kloppen en zorgt voor de behoefte om iemand flink toe te takelen. Yep, ze ging vreemd met iemand van haar nieuwe "vrienden".

Ja, het ging niet zo goed tussen ons. Ja, we hadden het waarschijnlijk anders moeten aanpakken maar dit, nee dit niet. Ik ben nu kapot van binnen en functioneer amper. Ik haat haar maar ik mis haar. Moest het even van me af schrijven. Sorry voor het lange verhaal.

That sucks man, dat gun je niemand. Vreemdgaan vind ik echt fucking laag om te doen. Iedereen met common sense zal eerlijk opbiechten dat ze iemand ontmoet hebben en daar gevoelens voor dreigen te krijgen. Dat is kut om te doen maar wel de eerlijkste manier.

Besef je in ieder geval dat je zelf niets hebt fout gedaan en ga jezelf dus ook niets verwijten. Ga er ook niks op uit doen als je het gevoel krijgt om haar terug te krijgen, want daar heb je niks aan, je verdient beter dan dat man. Ik kan me gelukkig prijzen dat ik nog nooit in de positie ben geweest waarin jij nu zit, maar ik kan me goed voorstellen hoe je je voelt. Dat is kut, daar kan niemand nu even wat aan veranderen, daar moet je doorheen. Als je dus maar in je achterhoofd houdt dat je te goed bent voor haar en er dus niets meer op uit moet doen. Hoe kut dat ook is.

quote:

Op zondag 10 april 2016 10:28 schreef Mc.Chicken het volgende:
Ik lees Buffel zijn verhaal en de tranen rollen over m'n wangen. Het is voor mij ook even geleden dat ik hier was en ik hoopte dat het dit keer niet nodig zou hoeven zijn maar ik heb zojuist mijn persoonlijke breaking point bereikt.

2,5 jaar geleden ontmoette ik haar. Het was in eerste instantie niets, gewoon leuk en af en toe contact via stage. Het werd meer doordat we elkaar continu appte en uiteindelijk zijn we samen gekomen. Vanuit één van mijn vorige relaties heb ik mega trust issues overgehouden en daar hadden we dan ook zeker last van. Ik vooral omdat het vanuit mijn kant werk nodig had. Het is lang goed gegaan tot ongeveer afgelopen oud & nieuw. Relatie liep voor geen meter maar we hebben toen samen afgesproken ervoor te gaan. Ik deed mijn best, ook al heb ik nu het gevoel dat ik meer had kunnen doen. Via haar huidige stage leerde ze nieuwe mensen kennen en ging daarmee uit. Ontzettend moeilijk voor mij maar ik vertrouwde haar en wilde haar die kans geven, want tja, mag niet wat iemand anders mij heeft aangedaan tussen ons in laten staan.

De afgelopen twee maanden merkte ik dat er iets speelde. Een gevoel van binnen die schreeuwt: "dude, something's wrong. Be on guard." .. In het verleden heeft dat gevoel zich meerdere malen bewezen. Ex die vreemd was gegaan. Even was het gevoel weg omdat het weer wat beter ging maar al snel veranderde dat. Ze deed raar met haar telefoon, alsof ze iets te verbergen had. Ik heb haar meerdere keren gevraagd of er iets was maar telkens zei ze nee, en dat ik haar moest vertrouwen.. Ik geloofde haar niet meer en mijn gevoel dat er iets was werd alleen maar groter en groter. Tot ik het op een gegeven moment niet meer hield. We sliepen samen en ik werd midden in de nacht wakker zonder reden.. Haar telefoon lag aan de lader en nieuwsgierige ik, ging erin kijken. Wat ik daar vond laat mijn huid nu nog steeds branden, m'n hart harder kloppen en zorgt voor de behoefte om iemand flink toe te takelen. Yep, ze ging vreemd met iemand van haar nieuwe "vrienden".

Ja, het ging niet zo goed tussen ons. Ja, we hadden het waarschijnlijk anders moeten aanpakken maar dit, nee dit niet. Ik ben nu kapot van binnen en functioneer amper. Ik haat haar maar ik mis haar. Moest het even van me af schrijven. Sorry voor het lange verhaal.

Gast, je doet er verschrikkelijk goed aan het even van je af te schrijven. Schroom je ook niet om ellenlange verhalen te droppen, als je schrijft ben je onbewust ook dingen aan het relativeren en op een rijtje aan het zetten, wat weer helpt bij het afsluiten van een hoofdstuk in je leven.

Ik snap precies hoe je je voelt, maar weet dat, hoe dan ook, jij het persoon ben geweest die loyaal en trouw is geweest naar je ex. Jij ben het persoon die aan je zelf hebt gewerkt en jij hebt alles op alles gezet om er daadwerkelijk voor te gaan.

Ondanks dat het slecht gaat in een relatie, geeft dat nog geen rede om vreemd te gaan. Argumenten waar ze mee komt moet je volledig langs je heen laten gaan. Trek je er niets van aan, want ze is het niet waard. Gewoon, niet.

Het kost tijd, veel tijd. Geeft niets, maar moet slijten. Bij de ene gaat dit sneller dan de andere, weet niet wanneer je de relatie opgebroken heb?

Nog een tip die ik je mee wil geven, verbreek op wat voor manier dan ook contact. Ik moet mn vreemdgaande ex nog 3x in de week zien, omdat ik in het zelfde team korfbal met haar. Confronterend en nog steeds lastig.

I don't regret the things I did wrong, I regret the good things I did for the wrong people.

Ik ben er ook weer, hoe verassend In januari is het uitgegaan tussen mij en mn ex, we hadden 3,5 jaar met een tussenpose van 0,5 jaar. Ze wilde niet meer. Elke dag heb ik het er nog moeilijk mee, en nu vooral. Ik lreeg via via te horen dat ze een nieuwe vriend heeft. En dát doet onwijs veel pijn...

Awh wat vreselijk iedereen! Dikke knuffel and the only way to heal a wound is to stop touching it. Hebben jullie allemaal contact verbroken inmiddels?

Ik kom dus niet verder sinds oktober. Geprobeerd contact te verbreken op allerlei manieren, maar hij komt toch weer terug en vervolgens is het weer aantrekken en afstoten. Geen maand voorbij geweest zonder contact of dat bij mij de gevoelens weer terugkomen. Ontzettend zwaar. Als het goed is, heb ik nu het patroon doorbroken.

Tips van Flip:

1. Stop met schrijven wat zij doet, begin met vertellen wat jij doet.

2. Als je aan helende wonden begint te pulken hou je littekens voor het leven. Afblijven dus en vooruitkijken.

3. Gun jezelf de tijd om erover heen te komen. Een relatie wordt gedurende een tijd opgebouwd, reken ong de helft aan verwerkingstijd.

4. Tel alle tijd op die je samen spendeerde, en maak een plan (op de korte/middellange termijn) hoe jij die tijd nu gaat invullen (los van hem/haar).

5. Ook hij of zij denkt af en toe nog aan jou, ongeacht of zij in een nieuwe relatie zitten ja of nee. Zo werkt het brein nou eenmaal.

6. Ga niet opzoek naar antwoorden. De gedachte: "dan kan ik het afronden" is een illusie. Elk antwoord wat je krijgt van je ex zal nieuwe vragen oproepen (ALS ze al antwoord geven en ALS dat al een eerlijk antwoord is)

7. Achter je ex aanzitten is macht uit handen geven. Jij bent baas over jouw eigen leven, blijf dat dan ook!

8. Mis je de sex? Verlang je naar diegene en kan je jij jezelf maar moeilijk bedwingen om geen contact op te nemen? Zoek het meest ranzige pornofilmpje wat je kan vinden en waar je ex nooit voor in was en begin te fappen (als een ware zolderautist).

9. Loop niet weg maar verwerk. Gevoelens zijn als een waterballon. Des te harder jij die ballon onder water drukt, des te harder knalt hij op den duur omhoog.

10. Lees het volgende: http://www.aan-de-basis.n(...)weermechanismen.html

Succes!

quote:

Op dinsdag 12 april 2016 15:15 schreef MidnightB00m het volgende:
Awh wat vreselijk iedereen! Dikke knuffel and the only way to heal a wound is to stop touching it. Hebben jullie allemaal contact verbroken inmiddels?

Ik kom dus niet verder sinds oktober. Geprobeerd contact te verbreken op allerlei manieren, maar hij komt toch weer terug en vervolgens is het weer aantrekken en afstoten. Geen maand voorbij geweest zonder contact of dat bij mij de gevoelens weer terugkomen. Ontzettend zwaar. Als het goed is, heb ik nu het patroon doorbroken.

Wat is de rede waardoor je keer op keer in contact kom? Tis lastig om idd geen contact meer te hebben met hem, maar zorg dat je je erzelf op wijs als je jezelf toch betrap. Disipline is moeilijk, maar toch, het helpt je het best!

quote:

Op maandag 11 april 2016 14:23 schreef Buffell het volgende:

[..]

That sucks man, dat gun je niemand. Vreemdgaan vind ik echt fucking laag om te doen. Iedereen met common sense zal eerlijk opbiechten dat ze iemand ontmoet hebben en daar gevoelens voor dreigen te krijgen. Dat is kut om te doen maar wel de eerlijkste manier.

Besef je in ieder geval dat je zelf niets hebt fout gedaan en ga jezelf dus ook niets verwijten. Ga er ook niks op uit doen als je het gevoel krijgt om haar terug te krijgen, want daar heb je niks aan, je verdient beter dan dat man. Ik kan me gelukkig prijzen dat ik nog nooit in de positie ben geweest waarin jij nu zit, maar ik kan me goed voorstellen hoe je je voelt. Dat is kut, daar kan niemand nu even wat aan veranderen, daar moet je doorheen. Als je dus maar in je achterhoofd houdt dat je te goed bent voor haar en er dus niets meer op uit moet doen. Hoe kut dat ook is.

Ja het is echt even flink klote. Ik had niet verwacht dat iemand waar je zo'n sterke band mee hebt opgebouwd je zoiets aandoet. De ene dag gaat makkelijker dan de ander maar dat hoort er allemaal bij. Het moet even slijten en dan gaat het vanzelf beter. Geen contact vind ik wel heel erg moeilijk maar daar moet maar even doorheen. Vandaag m'n laatste spullen opgehaald. Was binnen 2 minuten weer weg. Daarna kwamen de berichtjes.. maar goed. Elke dag een beetje beter..

Hoe is het met Buffel?

quote:

Op maandag 11 april 2016 19:09 schreef Djurres het volgende:

[..]

Gast, je doet er verschrikkelijk goed aan het even van je af te schrijven. Schroom je ook niet om ellenlange verhalen te droppen, als je schrijft ben je onbewust ook dingen aan het relativeren en op een rijtje aan het zetten, wat weer helpt bij het afsluiten van een hoofdstuk in je leven.

Ik snap precies hoe je je voelt, maar weet dat, hoe dan ook, jij het persoon ben geweest die loyaal en trouw is geweest naar je ex. Jij ben het persoon die aan je zelf hebt gewerkt en jij hebt alles op alles gezet om er daadwerkelijk voor te gaan.

Ondanks dat het slecht gaat in een relatie, geeft dat nog geen rede om vreemd te gaan. Argumenten waar ze mee komt moet je volledig langs je heen laten gaan. Trek je er niets van aan, want ze is het niet waard. Gewoon, niet.

Het kost tijd, veel tijd. Geeft niets, maar moet slijten. Bij de ene gaat dit sneller dan de andere, weet niet wanneer je de relatie opgebroken heb?

Nog een tip die ik je mee wil geven, verbreek op wat voor manier dan ook contact. Ik moet mn vreemdgaande ex nog 3x in de week zien, omdat ik in het zelfde team korfbal met haar. Confronterend en nog steeds lastig.

I don't regret the things I did wrong, I regret the good things I did for the wrong people.

I know. Hoe slecht het ook gaat, zoiets doe je niet. Dat is ook precies wat ik tegen haar heb gezegd. Het is gewoon heel triest dat ze het zo heeft laten gebeuren en dat ze zo motherfucking olie dom is. Maar goed, zij is mijn zorg nu niet meer, ook al moet ik daar nog even flink aan wennen.

Bedankt voor de input. Ik heb er zeker weten wat aan!

Ga hier toch nog ff reageren over m'n eigen ding, zit een beetje met een dilemma, naja ga gewoon zeggen wat er in me opkomt en ik zie wel wat voor tekst 't wordt.

Met relatief veel ruzie uit elkaar gegaan, naja, het is eigenlijk steeds ietsje erger geworden sinds het uit was en soms tijden dat wij goed met elkaar op kunnen schieten en dan weer een hele tijd niet.

Weet in ieder geval 1 ding heel zeker en dat is dat in realiteit wij niet bij elkaar passen, dat is eigenlijk al iets wat ik riep toen wij nog een relatie hadden maar ik wist nooit precies waarom, het was een gevoel en misschien was het ook wel beter geweest als ik het wel eerder had uitgemaakt, dat zou een hoop gezeik van nu gescheeld hebben ondanks de leuke tijden die we de laatste maanden nog hebben gehad. Ik dacht toen dat het aan het verschil lag in hoe wij naar bepaalde dingen keken maar dat is het niet. Aangezien ze veel goede eigenschappen had en een leuk karakter dacht ik dat het wel op te lossen viel, maar irritaties bleven doorgaan en dat is eigenlijk nooit over gegaan. Ik vind het raar want zij is de enige bij wie ik dat heb. Ik ben naar een psycholoog geweest en het e.e.a. geleerd, maar de irritatie bij sommige dingen is nooit weggegaan.

Op de een of andere manier zegt iets dat ik haar niet moet vertrouwen, ookal weet ik dat ik haar bijna altijd kan vertrouwen. Wellicht komt het door de vele ruzies nadat het uitging, waarin ook zij zich als een bitch opstelde naar mij en het allemaal erger werd. Ik geef om haar en dat zal ik ook altijd blijven doen, ik vind het rot voor d'r als ze zich minder voelt, ik vind het kut als ze een keer slecht scoort op een tentamen. Anders gezegd ik leef met haar mee, maar alleen in m'n hoofd. Op het moment dat zij daadwerkelijk tegen mij verteld dat ze zich kut voelt o.i.d. probeer ik sympathie te tonen maar blijf ik koelbloedig en alsof het me niks doet, soort van misgunnen dus maar ik snap niet waarom, want voor en na het gesprek vond ik het wel kut. Maar tijdens is het altijd zo van naja okay ik kan er verder ook niks aan doen. Weet ook dat dat deels komt doordat het via whatsapp is altijd, ik zie haar emotie niet en dan is 't sowieso voor mij lastiger om er een beeld bij te schetsen, maarja irl gaat ze dat natuurlijk niet zeggen. Iets blokkeert emotie in mij als ik praat.

Het is een soort haat-liefde verhouding. Tegelijkertijd doet het me wat en aan de andere kant doet het me niks, en nogmaals zij is de enige bij wie ik dit heb. Ze verteld ook altijd enthousiast over wat er allemaal op d'r werk is gebeurd maar dat interesseert me gewoon niks. Ten eerste omdat het altijd wel over d'r werk gaat, ten tweede door het puntje wat ik hierboven beschreef, terwijl toen zij begon met werken daar voor het eerst, vond ik het juist leuk wat ze vertelde en interesseerde me het ook. Ik ben hier over na gaan denken en dat is denk ik de conclusie waarom zij iig niet bij mij past, omdat ik me altijd wel aan iets loop te irriteren, ookal snap ik niet waarom, maar zo is het nou eenmaal.

Wellicht komt het ook doordat ik anders naar haar kijk dan eerst. Ze was altijd een heel verlegen meisje, durfde niet veel en dat is 1 van de dingen die ik leuk aan haar vond, ze was misschien wel verlegen maar had wel een goed karakter. Nu lijkt het meer op een wat arrogantere houding, koelbloedig en kan compleet flippen als je ook maar 1 klein ding fout zegt. En dan natuurlijk ook haar nog steeds sympathieke kant, maar het idee dat je weet dat zij ook een andere kant heeft (waarvan ik zelf altijd beschuldigd werd dat dat zo fout was) zorgt er wellicht voor dat ik zelf ook voorzichtiger ben en haar minder te vertrouwen vind. Zeker omdat ik niet open ben naar mensen waar ik net nog ruzie mee heb gehad. Soms is ze nog wel open, dan voelt het voor mij ook vertrouwelijker maar die momenten zijn zeldzaam. Zij vraagt bijvoorbeeld nooit een keer op een normale manier hoe het gaat, het is altijd een half onserieuze houding van eyy hoe ist, ja lekker blabla. En dan nog maar te spreken erover of zij uberhaupt een keer een gesprek begint op die manier.

Ik merk ook aan mezelf dat het me over het algemeen minder doet wat andere mensen meemaken. Vroeger was ik altijd heel meelevend, had ik in principe veel voor iemand over die ik eigenlijk nog niet zo goed kende, en nu is het eerst maar eens kijken of diegene ook echt is wat hij/zij zegt dat ie is. Als ik erachterkom dat diegene ook echt eerlijk is richting mij en meent wat ie zegt dan respecteer ik dat, maar die stap er naartoe is veeeel groter geworden dan dat het eerst was.

En ja ik mis haar nog soms, maar dan heb ik het over de 'haar' van meer dan een jaar terug. aangezien ik me toen nog niet irriteerde en ik koester de herinneringen die ik daarbij heb. Ik weet alles nog, vanaf het eerste echte gesprek in Duitsland waar ik eindelijk de moed bij elkaar had geraapt om op dr af te stappen. Het meisje waar ik me ontzettend zorgen over maakte toen ze ziek op de bank zat en ik haar geen knuffel durfde te geven, maar dat meisje is allang weg. Ik had ook nooit verwacht dat ik ooit met dat meisje ruzie zou hebben, of dat wij elkaar zouden uitschelden. Zonde eigenlijk, maar niet alles kan nou eenmaal eindigen met een happy ending en daar heb ik me bij neergelegd. En tuurlijk sommige momenten raken me nog wel, bijvoorbeeld afgelopen Pasen, toen ik dacht aan de reactie van haar en haar ma die moest huilen omdat d'r dochter zo gelukkig was bij 't paasontbijt toen alles nog wel goed liep, maar daar blijft het dan ook bij. Het zijn de dingen die toen veel betekende voor me.

Ik heb ook een hele tijd gedacht dat ik gevoelloos was geworden voor alles dat met liefde/relaties te maken had, het gevoel van iemand leuk vinden zonder allemaal shit daarbij te bedenken kende ik niet meer. Het gevoel zoals 't hoort te zijn. Ik heb meerdere dates gehad met meiden die opzich wel knap waren, leuk karakter maar ik voelde er gewoon niks bij. Dat was vroeger wel anders, hoewel ik ook nooit had verwacht dat ik ooit met m'n ex zou gaan toen wij begonnen met praten. Bij die dates durfde ik ook gewoon meer, maar eigenlijk had ik in m'n achterhoofd het gevoel dat ik eigenlijk helemaal niet met hun wilde daten, want het voelde toch niet goed.

Ik hoop echter dat zij een jongen vind die echt van haar houd om hoe ze is, en niet een of andere fuckboy die z'n gevoelens voor haar faked om alleen 't bed te delen. Iemand die ik in eerste instantie de eerste maanden voor haar was zonder al die irritaties en wantrouwen erbij, en zich wellicht beter aan kan passen aan een andere omgeving. Dat is wat ik haar gun, want ik weet hoe blij zij kon zijn op de momenten dat het goed liep, maarja wellicht komt ze ook een klootzak tegen, dan is dat voor haar ook een les geweest en naja, zo is 't leven nou eenmaal. Zal haar dit waarschijnlijk nooit vertellen, aangezien naja, niet alles hoeft gezegd te worden en ze zal er vanzelf wel achterkomen dat ik het meen.

Dan nog het laatste waar ik het meeste mee zit. Er is aan mijn kant wat gebeurd, en zij is de enige die ik daarover heb verteld. Toen voelde het vertrouwd aan en kon ik dit bij haar kwijt, nu echter (nu ik meer weet van wat er is gebeurd, en dat is nogal negatief), wil ik het haar niet vertellen. De eerste reden is dat het niet goed voelt, laatste tijd weer gezeik om niks en dan ga ik niet leuk zoiets vertellen. Ten tweede weet ik dat het een negatief effect op haar heeft, ookal zegt ze van niet, ik weet uit eerdere gesprekken hoe ze reageerde soms. Het zal iig voor haar niet goed aankomen, weet alleen niet of ik het moet vertellen..

Dit is het eigenlijk, voelt toch wel goed om dit ff geschreven te hebben.

[ Bericht 0% gewijzigd door BredeBroeder op 13-04-2016 11:24:24 ]