Van kleuter tot puber deel 128

quote:

Op woensdag 17 februari 2016 16:20 schreef Estrys het volgende:
pfff het is wel een confrontatie met je eigen demonen he dat opvoeden
Het gesprek was wel oké. Er zat nog een andere juf (uit het taalatelier) bij. Ze vonden de uitslag van de cito inderdaad (voor hen) verrassend laag. Ze denken dat voornamelijk zijn zelfvertrouwen problemen geeft. Hij vult gewoon de helft niet in bij de toetsen terwijl het dingen zijn die als de juf ernaast zit hij vaak wel kan. Maar als hij twijfelt of hij het wel kan dan doet hij het dus vaak gewoon niet. (ai hoe confronterend). In de klas lukt het hem vaak om ergens onderuit te komen of om zich achter iets of iemand te verschuilen, bij een toets kan dat niet en daar blijkt het individuele niveau.

Zijn werkhouding was wel prijzenswaardig. Hij is altijd enthousiast en doet altijd goed mee. De juf zei dat hij altijd heel enthousiast ging zitten als ze klassikaal instructie krijgen, zo van kom maar op we gaan ervoor maar dat dan blijkt dat hij het tempo niet kan bijbenen. Maar de volgende keer komt hij weer met net zoveel enthousiasme maar dan weer hetzelfde: het tempo ligt te hoog. Nee dat is lekker voor je zelfvertrouwen. Hij krijgt dan wel vaak individuele werkjes op zijn tempo maar man man het breekt mijn moederhart

Echte handreikingen van hoe we dat zelfvertrouwen en die faalangst kunnen verbeteren zijn er niet uit het gesprek gekomen vind ik. Behalve veel aanmoedigen. Ze geven hem al veel extra begeleiding, en we gaan thuis veel oefenen. Maar ze verwachten eigenlijk dus wel dat hij een klas over zal moeten doen, dat kan zijn in unit 1 waar hij nu dus zit (= groep 1-2-3) of ergens in unit 2 (=groep 4-5-6).

Estrys, ik schrik hier een beetje van. Ik heb teruggelezen in het topic, maar kan niet veel vinden over de voorgeschiedenis. Hoe ging het in groep 1 en 2?

De reden dat ik ervan schrik is omdat ik het systeem zo weinig vergevingsgezind vind. Hij zit nu een half jaar in groep 3? De cito-toetsen zijn nét geweest en het is voor de meeste kinderen een eerste echte kennismaking met de toetscultuur. Hoe goed of slecht hij het op zo'n toets doet is niet onbelangrijk, want er komen nog veel meer toetsen in zijn verdere schoolcarrière. Maar om er nou zoveel aan op te hangen? Hij is nog zo jong en kan nog een enorme ontwikkeling doormaken. Sommige kinderen zijn op deze leeftijd nog net niet toe aan het schoolse leren terwijl bij andere kinderen het leren precies op dat moment in een stroomversnelling raakt.

Je hebt het over zijn gebrek aan zelfvertrouwen, dat als een probleem wordt gezien. Dat lijkt me een kip-ei-probleem: gaat het gebrek aan zelfvertrouwen vooraf aan de achterblijvende prestaties, of komt het eruit voort? Het lijkt mij namelijk nogal wiedes dat je zelfvertrouwen een knauw krijgt als je niet mee kunt komen. Bij Ivan hebben hebben we het tegenovergestelde gezien. Hij was in groep 1 en 2 wat perfectionistisch en onzeker, vooral bij dingen die hij moeilijk vond. Nu in groep 3 merkt hij dat alles hem heel goed afgaat en is zijn zelfvertrouwen enorm toegenomen. Dat had ook anders kunnen gaan als wat hem op school werd aangeboden niet in zijn 'zone van naaste ontwikkeling' lag (om maar even aan te sluiten bij een eerder onderwerp).

Mijn tip zou zijn om thuis vooral die dingen te doen die daar wel bij aansluiten. Ik zou niet te veel nadruk leggen op dingen die hij volgens school al zou moeten kunnen, maar die hij nog niet kan en hem dus frustratie opleveren. Bouw vooral voort op dingen die hij wel kan en interesses die hij heeft zodat hij op andere gebieden zelfvertrouwen kan ontwikkelen. En dan kun je daarin bruggen proberen te bouwen met wat op school aan bod komt.

Ivan is bijvoorbeeld spellengek en dus spelen we samen spellen (zowel echte als virtuele), praten we erover en zoeken we samen informatie op (bijv. in de Playstore: 'Hoe denk je dat je Minecraft schrijft?'). Eigenlijk zijn we heel veel spelenderwijs bezig met rekenen en taal. Ik help hem ook om boeken te vinden die leuk zijn voor hem. Een paar maanden geleden vond hij lezen nog stom; nu laat hij de iPad liggen en gaat hij Stan en de negen rovers lezen omdat hij van die gedichten houdt. Nu denk ik niet dat dit met elk kind lukt, want niet elk kind houdt van lezen. Bovendien kan een gebrek aan vaardigheid het leesplezier in de weg zitten (waardoor een kind niet tot lezen komt en geen kans krijgt er plezier in te ontwikkelen). Ik wil dus niet pretenderen dat er een succesformule is. Het beste wat je als ouder doen is inspringen op dingen waar je kind mee bezig is en tegelijkertijd dingen aanbieden die nét iets meer vragen. En als iets niet lukt, probeer je weer iets anders. Zo heeft Ivan een abonnement op de Donald Duck gehad. Ik was ervan overtuigd dat het echt iets voor hem zou zijn, maar hij heeft er nauwelijks naar omgekeken. Maar hij heeft nu wel mijn oude Disneyboekjes ontdekt en die over Donald Duck zijn zijn favoriet. Een paar maanden kunnen al veel verschil maken, zeker op deze leeftijd.

En daarnaast is het toch zaak om hierin afstemming met school te vinden. Het verhaal kan niet louter zijn 'hij kan niet meekomen met de toets en dus moet hij een jaar overdoen'. Ook zou ik erg terughoudend zijn met toets- en faalangsttrainingen. Toetsen zijn niet het doel op zich en faalangst is niet per definitie het probleem, maar mogelijk een symptoom (zeg ik enigszins terughoudend omdat ik niet de hele situatie ken). Als je die afstemming met school niet kunt vinden, zou ik niet zozeer doubleren overwegen, maar het zoeken van een andere school (afhankelijk van mogelijkheden die je in de nabije omgeving hebt).

[ Bericht 3% gewijzigd door Claudia_x op 19-02-2016 06:51:26 ]

Er is weinig voorgeschiedenis eigenlijk. In groep 1-2 volgens mij prima.

Ja dat zelfvertrouwen is inderdaad een kip-ei verhaal. Dat maakt het ook juist lastig.
Echte faalangst werden we vorig jaar echt mee geconfronteerd bij het afzwemmen voor A. Daar stond hij letterlijk kotsend van angst langs het zwembad. Doodziek was hij ervan. Dat moest hij daarom ook over doen. En bij B hebben we tot een uur voor het afzwemmen niet gezegd dat hij dat moest. Toen ging het wel, niet goed maar het ging. Hij had simpelweg de tijd niet gehad om zich zo druk te maken dat hij er ziek van wordt.

Op school zeggen ze: als we kijken naar de inhoud van de toets, dan zie je dat hij de helft overslaat. Dingen die hij waarschijnlijk wel kan, want als de juf erbij zit dan lukt het meestal wel, misschien kost het wat meer tijd maar het lukt uiteindelijk wel. Maar bij een toets zit hij alleen aan een tafeltje en hij ziet het dan en denkt 'hooooo nee dat kan ik nooooit alleen'. Dus dan slaat hij dat over.

Ik heb school maatschappelijk werk gevraagd, niet meteen voor een training maar meer voor handvatten voor onszelf. Want ik heb geen idee hoe hiermee om te gaan. Maar herkenbaar is het wel

Gisteren was hij heel verdrietig toen ik hem naar bed bracht. Want: "dan krijgen we rijtjes met sommen en dan hebben we een minuut de tijd en ik heb altijd maar 1 rijtje af. Ik zou zo graag meer rijtjes af hebben mama maar dat lukt me nooit". Dat was voor het eerst dat hij liet merken dat hij er verdrietig over is. We oefenen nou iedere avond, spelenderwijs. Gisteren hebben we met dobbelstenen een spel bedacht waarbij hij sommetjes maakt. Vond hij super leuk. En hij kan volgens mij beter rekenen dan ik. Maar dat zegt meer over mijn dramatische niveau vrees ik
En ook lezen doet hij iedere avond met boekjes die hij zelf heeft gekozen uit de bieb. Hij vindt het leuk en het gaat ook steeds beter.

Ik weet zeker dat we met school wel afstemming kunnen vinden hoor.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Pff Estrys, lastig hoor.
Ik merk het nu bij S. Ze heeft zichzelf wijsgemaakt dat ze niet kan rekenen. Dat wil zeggen: ik denk dat ze zichzelf dat wijsgemaakt heeft, ik hoop niet dat iemand anders dat gedaan heeft.
Ze is heel onzeker over rekenen. Terwijl ze het goed kan. Ze werkt in het 2-sterrenboekje (dat is net iets moeilijker dan de gewone sommen), mag op eigen verzoek nog in het plusboekje werken. Dat laatste vindt ze lastig, en dus kan ze niet rekenen. En ze is niet te overtuigen van het tegendeel.
Gisteren moesten ze een werkje maken. Zij was als laatste klaar, maar ze had wel als enige alles goed. Dat laatste, dat vergeet ze, maar dat ze als laatste klaar was, dat vertelt ze en daar zit ze mee.

Ik heb werkelijk geen idee hoe we daarmee om moeten gaan.

quote:

Op vrijdag 19 februari 2016 12:49 schreef miss_sly het volgende:
Pff Estrys, lastig hoor.
Ik merk het nu bij S. Ze heeft zichzelf wijsgemaakt dat ze niet kan rekenen. Dat wil zeggen: ik denk dat ze zichzelf dat wijsgemaakt heeft, ik hoop niet dat iemand anders dat gedaan heeft.
Ze is heel onzeker over rekenen. Terwijl ze het goed kan. Ze werkt in het 2-sterrenboekje (dat is net iets moeilijker dan de gewone sommen), mag op eigen verzoek nog in het plusboekje werken. Dat laatste vindt ze lastig, en dus kan ze niet rekenen. En ze is niet te overtuigen van het tegendeel.
Gisteren moesten ze een werkje maken. Zij was als laatste klaar, maar ze had wel als enige alles goed. Dat laatste, dat vergeet ze, maar dat ze als laatste klaar was, dat vertelt ze en daar zit ze mee.

Ik heb werkelijk geen idee hoe we daarmee om moeten gaan.

Ik had dat vroeger ook. Toen heeft de leerkracht (op verzoek van mijn moeder) verteld hoe goed ik was in vergelijking met mijn klasgenoten (in de top 3, met 30 kinderen in de klas). Dat landde.

Jen krast gewoon de bladzijdes weg als ze denkt dat ze het niet kan. Als iets te moeilijk lijkt wilt ze het liever niet maken ipv dat ze het probeert en leert van fouten. Hulp vragen is ook een issue.

Ze moet het zelf doen en het moet in 1x goed.

En je kan praten als brugman he

Juf heeft het tegen S gezegd. En S mag plussommen maken, dat mag niet als ze het niet zou kunnen. Juf zei letterlijk (zowel tegen S als tegen ons): natuurlijk mogen die sommen moeilijk zijn, en daar mag je ook hulp bij vragen. Ze mogen meer tijd kosten en meer moeite, maar het mag geen frustratie opleveren.

Tja...

Miss, de juf kan hier wel bij helpen denk ik. Wat aandacht en positieve aandacht van haar. (Edit ik lees nu je laatste post...)


Estrys, het is nog 5 maanden tot de zomer. Nog heel veel tijd waarin je zoon kan groeien. Heb je de ib-er al gesproken? Of iemand anders dan de juf?

Ik kan alleen zeggen dat de druk op rekenen in groep 4 echt pittig is. Het is een jaar waarin de kinderen hard moeten werken. Bij ons op school blijven de meeste kinderen zitten in groep 4.

quote:

Op vrijdag 19 februari 2016 12:58 schreef Cathmar het volgende:
Miss, de juf kan hier wel bij helpen denk ik. Wat aandacht en positieve aandacht van haar. (Edit ik lees nu je laatste post...)


Estrys, het is nog 5 maanden tot de zomer. Nog heel veel tijd waarin je zoon kan groeien. Heb je de ib-er al gesproken? Of iemand anders dan de juf?

Ik kan alleen zeggen dat de druk op rekenen in groep 4 echt pittig is. Het is een jaar waarin de kinderen hard moeten werken. Bij ons op school blijven de meeste kinderen zitten in groep 4.

Ik sta zelf voor gr4 en dit is iets wat ik ook vaak tegen ouders zeg.
Ik wil geen enkele groep te kort doen, maar in gr4 moeten de kinderen echt aanpoten.

quote:

Op vrijdag 19 februari 2016 12:58 schreef Cathmar het volgende:
Miss, de juf kan hier wel bij helpen denk ik. Wat aandacht en positieve aandacht van haar. (Edit ik lees nu je laatste post...)

Estrys, het is nog 5 maanden tot de zomer. Nog heel veel tijd waarin je zoon kan groeien. Heb je de ib-er al gesproken? Of iemand anders dan de juf?

Ik kan alleen zeggen dat de druk op rekenen in groep 4 echt pittig is. Het is een jaar waarin de kinderen hard moeten werken. Bij ons op school blijven de meeste kinderen zitten in groep 4.

Ze krijgt van juf inderdaad positieve aandacht hierbij. En juf is dus duidelijk op de hoogte. Ik zou alleen zo graag S helpen om zichzelf te vertrouwen.

quote:

Op vrijdag 19 februari 2016 12:20 schreef Estrys het volgende:
Er is weinig voorgeschiedenis eigenlijk. In groep 1-2 volgens mij prima.

Ja dat zelfvertrouwen is inderdaad een kip-ei verhaal. Dat maakt het ook juist lastig.
Echte faalangst werden we vorig jaar echt mee geconfronteerd bij het afzwemmen voor A. Daar stond hij letterlijk kotsend van angst langs het zwembad. Doodziek was hij ervan. Dat moest hij daarom ook over doen. En bij B hebben we tot een uur voor het afzwemmen niet gezegd dat hij dat moest. Toen ging het wel, niet goed maar het ging. Hij had simpelweg de tijd niet gehad om zich zo druk te maken dat hij er ziek van wordt.

Op school zeggen ze: als we kijken naar de inhoud van de toets, dan zie je dat hij de helft overslaat. Dingen die hij waarschijnlijk wel kan, want als de juf erbij zit dan lukt het meestal wel, misschien kost het wat meer tijd maar het lukt uiteindelijk wel. Maar bij een toets zit hij alleen aan een tafeltje en hij ziet het dan en denkt 'hooooo nee dat kan ik nooooit alleen'. Dus dan slaat hij dat over.

Ik heb school maatschappelijk werk gevraagd, niet meteen voor een training maar meer voor handvatten voor onszelf. Want ik heb geen idee hoe hiermee om te gaan. Maar herkenbaar is het wel

Gisteren was hij heel verdrietig toen ik hem naar bed bracht. Want: "dan krijgen we rijtjes met sommen en dan hebben we een minuut de tijd en ik heb altijd maar 1 rijtje af. Ik zou zo graag meer rijtjes af hebben mama maar dat lukt me nooit". Dat was voor het eerst dat hij liet merken dat hij er verdrietig over is. We oefenen nou iedere avond, spelenderwijs. Gisteren hebben we met dobbelstenen een spel bedacht waarbij hij sommetjes maakt. Vond hij super leuk. En hij kan volgens mij beter rekenen dan ik. Maar dat zegt meer over mijn dramatische niveau vrees ik
En ook lezen doet hij iedere avond met boekjes die hij zelf heeft gekozen uit de bieb. Hij vindt het leuk en het gaat ook steeds beter.

Ik weet zeker dat we met school wel afstemming kunnen vinden hoor.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

De balans tussen uitdaging en frustratie kan heel precair zijn. Sterker nog, een zekere mate van frustratie is nodig om überhaupt een leerproces te hebben. Je moet alleen wel het gevoel hebben dat je doelen haalbaar zijn, dat je je werk aankunt. Kinderen moeten zulke succeservaringen nog opdoen. Ze moeten nog ervaren dat dingen moeilijk kunnen zijn, dat je er gefrustreerd van kan raken, maar dat je daar met doorzettingsvermogen overheen kunt komen. Zulke ervaringen zijn vooral belangrijk voor een kind dat het belangrijk vindt om dingen goed te doen.

Het voelt nu misschien nog niet zo, maar misschien zijn die zwemervaringen op een bepaalde manier wel goed geweest. Dat betekent niet dat alles nu makkelijk zal gaan, maar er is een gerede kans dat spannende dingen op den duur makkelijker gaan. Het is ook een hele zoektocht voor jou als ouder hoe je dat proces het beste kan begeleiden. Het ene kind is misschien gebaat bij er niet te veel aandacht aan schenken terwijl bij een ander kind juist degelijke voorbereiding de sleutel is. Het is niet alleen jouw zoektocht, maar ook zijn zoektocht. Misschien duurt die tocht wel jaren en jaren. Volgens mij ben ik nog steeds lerende als het gaat om het incasseren van teleurstellingen.

Ik wil je er vooral een hart mee onder de riem steken. Je komt over als een sensitieve ouder die luistert naar haar kind en hem graag wil helpen en stimuleren. Dat is zoveel waard voor een kind! Heb dus vertrouwen in jezelf en vergeef het jezelf ook als je er soms naast zit. Trial and error.

En hoe moeilijk het ook is: probeer soms niet meteen in te grijpen. Kinderen hebben vaak tijd nodig. Die krijgen ze binnen ons huidige onderwijssysteem over het algemeen niet, maar er zijn binnen bepaalde grenzen wel mogelijkheden om je daartegen te verzetten. Ik zou zeker niet na de eerste toets al over zittenblijven gaan nadenken.* Wel is het zinvol om je af te vragen welke begeleiding goed bij S. past en om daarover te praten met school. (Volgend jaar een andere leerkracht?) Intussen doe je thuis wat je zinvol acht. Maar houd het leuk en luchtig, want dat is zo belangrijk voor het nieuwsgierig en enthousiast houden van kinderen!

* Ik las van de week toevallig een boek over onderwijsmythen. Uit onderzoek blijkt dat enkele zaken een negatief leereffect hebben: een kind veel laten wisselen van school, een medeleerling met storend gedrag in de klas hebben en... een jaar overdoen. Uit het boek: "De betrokken leerkrachten merken vaak in eerste instantie wel een verbetering, omdat de leerling in kwestie de leerstof gewoon opnieuw verwerkt. Maar zodra die leerling met nieuwe inhouden geconfronteerd wordt, verdwijnt dat voordeel al snel."

Ik vind er niks mis mee dat ze hard moeten werken. Heb ik ook altijd moeten doen op school.
Het komt nu trouwens wel een beetje over alsof hij niks kan of zo maar hij kan 'wel rekenen en lezen en schrijven

De juf was het ook wel eens dat hij zich makkelijk onzichtbaar heeft gemaakt de afgelopen maanden. Het is niet voor niks dat zijn score voor school als een verrassing komt. Als voorbeeld zijn werkplan is inderdaad niet afgetekend. Dat vermoeden had ik al. Iets wat zijn juf dus niet goed in de gaten heeft gehad. Hij moffelt dat waarschijnlijk weg en juf vraagt er niet echt naar. Daar hebben we nu een concrete afspraak over gemaakt en daar gaat juf met hem zelf afspraken over maken.

Bij het gesprek zat naast zijn eigen juf ook de juf die taal geeft. En ze vinden wel dat hij wel flinke stappen heeft gemaakt.

Mooi om hier mee te lezen, want er worden veel goede en interessante zaken benoemd.

Waar volgens mij de crux ligt in wat ik hier nu lees is het ontbreken of het ondermijnen van het plezier in het leren.

Als je als kind het gevoel hebt dat je op iets 'afgerekend' wordt en dat de prestatie centraal staat (dus: hoe goed en hoe snel kun je iets op een bepaald moment) in plaats van je ontwikkeling, dan gaat het denk ik mis.

Dus waar ik als ouder (samen met school) op zou willen focussen met mijn kind is: het plezier weer terug krijgen. En misschien is het dan beter om het even helemaal niet over toetsen te hebben. En over 'prestaties' an sich. Ik vind het sowieso een vreselijk idee dat kinderen al zo jong het gevoel krijgen dat het daar allemaal om draait.

Mee eens trouwens dat als er iets ondermijnend is voor het zelfvertrouwen en de ontwikkeling van het kind het wel zittenblijven is, zeker op die jonge leeftijd.

Even eraan toevoegend: als ik als docent/mentor op mijn middelbare school merk dat een kind wat dit betreft in een negatieve spiraal terecht is gekomen, dan spreken we als docenten wel eens af dat een kind een toets niet hoeft te maken, even een keer mag overslaan. Een soort time-out, druk van de ketel halen. Richt je op de stof zelf, niet op die meetmomenten. Doe eens een mondeling of zo, zodat het kind kan laten zien dat het wel degelijk wat kan. Beetje flexibiliteit hierin, moet je als docent ook hebben vind ik.

Ik verbaas me er ook over dat kinderen ook zo op die tijddruk worden gewezen al zo jong. Dat je iets in een paar minuten af moet hebben. Ja, jemig, dat is toch een recept voor faalangst? Als jij toevallig iemand bent die even meer tijd nodig hebt, dan voel je je meteen enorm onzeker worden.

quote:

Op vrijdag 19 februari 2016 14:02 schreef Franny_G het volgende:
Mooi om hier mee te lezen, want er worden veel goede en interessante zaken benoemd.

Waar volgens mij de crux ligt in wat ik hier nu lees is het ontbreken of het ondermijnen van het plezier in het leren.

Als je als kind het gevoel hebt dat je op iets 'afgerekend' wordt en dat de prestatie centraal staat (dus: hoe goed en hoe snel kun je iets op een bepaald moment) in plaats van je ontwikkeling, dan gaat het denk ik mis.

Dus waar ik als ouder (samen met school) op zou willen focussen met mijn kind is: het plezier weer terug krijgen. En misschien is het dan beter om het even helemaal niet over toetsen te hebben. En over 'prestaties' an sich. Ik vind het sowieso een vreselijk idee dat kinderen al zo jong het gevoel krijgen dat het daar allemaal om draait.

Mee eens trouwens dat als er iets ondermijnend is voor het zelfvertrouwen en de ontwikkeling van het kind het wel zittenblijven is, zeker op die jonge leeftijd.

Ik vind het ook een vorm van waanzin om kinderen te trainen opdat ze bepaalde toetsen zo goed mogelijk maken. Omgekeerde wereld! Die toetsen zouden juist een graadmeter moeten vormen voor waar een kind staat in zijn of haar ontwikkeling. Als onderwijskundige kan ik hier gemakkelijk kritiek op leveren. Als ouder heb je gewoon te maken met een bepaald systeem dat je niet kunt negeren. Mijn ideale vorm van onderwijs zou er ook anders uitzien dan het onderwijs dat mijn kinderen krijgen, maar ik moet hen ook leren dat de buitenwereld zich niet altijd voegt naar jouw wensen. Dat wapenen tegen de buitenwereld is ook een onderdeel van opvoeding.

Als ouder zit je dan enerzijds met de opgave om thuis het leren zo plezierig mogelijk te houden en anderzijds om ervoor te zorgen dat je kind niet te zeer tegen school op gaat kijken of er verdrietig van wordt. Dat kun je niet alleen; de leerkracht moet daar ook deel van uitmaken. Het zou heel prettig zijn als de leerkracht van S. met suggesties zou komen voor bijvoorbeeld dingen die S. in de klas kan doen waardoor hij groeit en aan zelfvertrouwen wint. Mijn neefje mag bijvoorbeeld een spreekbeurt houden over een onderwerp houden waar hij veel van weet. Elk kind is ergens goed in; het zou mooi zijn als je het zelfvertrouwen op dat vlak kunt overhevelen naar zelfvertrouwen op een ander vlak.

- Edit - Mooie suggestie doe je overigens! Van cito-toetsen weten we allang dat je er niet de ontwikkeling van alle kinderen op een adequate manier mee in kaart brengt. Slimme kinderen kunnen bijvoorbeeld te veel doordenken en daardoor fouten maken.

[ Bericht 4% gewijzigd door Claudia_x op 19-02-2016 14:18:34 ]

We zijn qua toetsen en meten compleet doorgeslagen in het onderwijs.

quote:

Op vrijdag 19 februari 2016 14:11 schreef Franny_G het volgende:

Ik verbaas me er ook over dat kinderen ook zo op die tijddruk worden gewezen al zo jong. Dat je iets in een paar minuten af moet hebben. Ja, jemig, dat is toch een recept voor faalangst? Als jij toevallig iemand bent die even meer tijd nodig hebt, dan voel je je meteen enorm onzeker worden.

De eerste ouderavond die wij hadden toen Ivan naar groep 3 ging, ging er vooral over dat het nu afgelopen was met het spelen en het serieuze werk begon. Hij moet 20 boeken aftekenen dit jaar en we krijgen leesbladen mee naar huis om mee te oefenen. Ik schrok ervan. De leerkrachten zijn geweldig, laat ik dat vooropstellen. Maar het systeem - dat deugt niet.

Leyla had weer eens werkjes van groep 3 mee naar huis. Ik ga toch eens vragen wat ze op school aan het doen is, want ik ze had het er nu over dat ze alles van groep 2 al af heeft.

quote:

Op vrijdag 19 februari 2016 14:12 schreef Claudia_x het volgende:

- Edit - Mooie suggestie doe je overigens! Van cito-toetsen weten we allang dat je er niet de ontwikkeling van alle kinderen op een adequate manier mee in kaart brengt. Slimme kinderen kunnen bijvoorbeeld te veel doordenken en daardoor fouten maken.

Klopt. Gebeurt bij mijn leerlingen ook vaak op het centraal examen geschiedenis. Eén van de dingen die ik ze bij examentraining voortdurend op het hart druk is: denk niet teveel door, het is simpeler dan je denkt.

Nee, zulke toetsen zijn een heel beperkt middel om in kaart te brengen wat de capaciteiten van kinderen zijn.

Wat voor mij een eye-opener is geweest de afgelopen jaren, is hoeveel kinderen buiten school op een volstrekt natuurlijke en vanzelfsprekende manier leren. Ik heb taalkunde gestudeerd en kwam toen in aanraking met de theorie van Chomsky over de 'poverty of stimulus', die er grofweg op neerkomt dat kinderen meer leren over taal dan ze in hun omgeving mee in aanraking komen. (Zijn verklaring: er moet dus een sterke aangeboren component zijn!) Ik was al tijdens mijn studie afgestapt van die theorie, maar als ouder ben ik definitief genezen.

Kinderen komen namelijk veel tegen (mits ze een stimulerende omgeving hebben!) en zijn sponzen. Als we Levensweg spelen of als papa te hard rijdt: we doen aan rekenen. Ivan speelt immers de bank en hij rekent uit hoeveel papa te hard rijdt. Als we op zoek zijn naar een filmpje op YouTube of een spel in de Playstore: we doen aan mediawijsheid en taal, want Ivan moet nadenken hoe hij zoekt en hoe hij formuleert.

En dan toetsen: die vormen een wereld op zich. Ineens worden allerlei dingen die we als vanzelfsprekend in onze dagelijkse omgang met de dingen tegenkomen gereduceerd tot een som. Met een verhaaltje. Dat heet dan 'realistisch rekenen', wat over het algemeen weinig realistisch is. Als niet alle kinderen daar goed mee omgaan, dan is dat niet meer dan volstrekt logisch, mijns inziens. Toetsen zijn een genre op zich, een spel dat sommige kinderen goed kunnen spelen. En andere kinderen hebben daar meer moeite mee. De tragiek is dat die kinderen daarop worden afgerekend.

Interessant om te lezen. Ik denk dat wij daar bij M ook nog wel eens tegenaan kunnen lopen. Ik ga het in mijn achterhoofd houden.

Bij de laatste cito heb ik tegen Chris gezegd: die toets is voor juf om te zien wat je al kunt,om over te slaan. en wat nog niet zo goed lukt en je extra uitleg nodig hebt. Dan is er minder de druk om extra te presteren,maar juist om te laten zien wat je echt kunt.

Maar hij had veel plezier in de cito, vond het leuk om weer eens iets anders te doen
Juf deed de cito ook nog wel terug als een kind sommen had over geslagen die het wel zou moeten kunnen. Met een beetje motivatie doen ze het dan alsnog wel zelf.

In het geval van mijn S is het echt alleen het rekenen en ten onrechte, want ze kan wel goed rekenen. We moeten maar zien hoe dat gaat lopen. Ik vind het een lastige.

Krijgt Ivan al huiswerk dan, Claudia-x?

Er zit sinds september ook een democratische school met individuele leerplannen voor iedere leerling bij ons in de buurt. Ik denk er wel eens over of overstappen een optie is. Ik vind het moeilijk, want ze heeft toch al vriendjes en vriendinnetjes en is wel echt gewend en gehecht aan deze school.