Depressie & Angst #133

quote:

Op vrijdag 19 februari 2016 05:45 schreef Ole het volgende:

[..]

hier ga ik nog op reageren.

Om 05.45 dit lezen en er later op reageren vind ik gehoor geven aan je gezonde volwassen kant en niet de ongedisciplineerde kind kant

quote:

Op vrijdag 19 februari 2016 01:58 schreef Droopie het volgende:

[..]

Zullen wel meer mensen zijn die dit ervaren, ik ook.
Tip van de dag kijk de Pixar film inside out eens een keer
Misschien heb je er wel wat aan.

Persoonlijk heb ik momenteel schema therapie dat werkt bij mij als een gek zeg.
Ik maak iedere week grote stappen omdat ze heel goed uitleggen hoe het in je hoofd in elkaar zit en waarom je sommige dingen zo ervaar, ben soms echt verbijsterd hoe sommige automatismes werken en waarom je geïrriteerd of boos of verdrietig wordt uit reflexen. Werkt niet voor iedereen, want we hebben veel afhakers maar het werkt voor mij en ik was heel lang zoekenden en heb de rust grotendeels gevonden.

Hopelijk blijft dit ook zodra ik deze maand stop met Alprozolam (na 8 maanden 🤔)

Ik ben even weg geweest en reageer even in 1 post op wat ik allemaal gelezen heb.

Voor mij werkt schema therapie ook erg goed. Het leert je hoe je patronen ontstaan zijn en daardoor ben ik mezelf minder gaan verwijten. Nu herken ik het snel als een schema geraakt wordt en kan ik er heel snel overheen komen.

Verder moet ik zeggen dat voor mij anti depressiva goed werkt, maar ik had ook een zware depressie toen ze ermee begonnen. Ik had weinig keus. Het is geen wondermiddel, maar voor mij is het het verschil tussen functioneren en angstig op de bank zitten en blokkeren.

Voor de nieuwkomers in dit topic, ga zeker hulp zoeken en schaam je niet. Het kan je veel verder brengen dan je nu bent. Maar bereid je wel voor op hard werken.

Precies, ik heb begrip voor mijzelf en de therapie legt goed uit waarom je bepaalde dingen ervaart of hoe je handeld en dat kan verbeteren.

Tuurlijk er zijn uitzonderingen, maar de meeste zaken kan ik nu gewoon naast mij neerleggen.


Na 2,5 is er geleidelijk een rust in mij gekomen, bewust of onbewust heb ik er voor gevochten.

Van de week zag ik een stukje over typhoon en hij had mooi stukje tekst waar ik mij wel heel erg in kan vinden.
Van mezelf mag ik nu eindelijk zeggen dat het genoeg is. Eindelijk zeggen: ‘Kijk eens wat jij met de mensen om je heen hebt neergezet.'Dit is genoeg en de rest is bonus. Natuurlijk kan het altijd beter, is er altijd meer. Maar op een gegeven moment, weet je niet meer waarvoor je aan het vechten bent. Je weet alleen nog dat je een vechter bent.

quote:

Op donderdag 18 februari 2016 21:59 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ik vrees dat je toch zal moeten, wil je uit deze situatie zien te geraken.

Punt is, geen van die dingen dragen ergens toe bij. De dingen die ik (met plezier) deed was puur een afleiding om de tijd door te komen, en dat werkt nu niet meer. Dus als ik ze wel doe, dan raak ik alsnog nergens uit. Ik kan daardoor gewoon nergens meer aan beginnen want het besef dat het wezenlijk niets toevoegt (en dat als het klaar is er nog steeds niets is) is gaan overstemmen.

Her-meld. Ik zit momenteel in een traject bij een psycholoog om kenmerken van paniek/angst aan te pakken. Ik verdraag angsten slecht, ga dan ontzettend ontwijken of juist heel hoge eisen stellen aan mezelf. Bijvoorbeeld voor elke zucht en scheet een lijstje maken ten bate van een efficiente dagindeling. Ik wil meer rust, het leven meer laten gebeuren en daarvan genieten, zonder mezelf van alles op te leggen dat ik moet, moet, moet, moet. Tot overmaat van ramp ben ik obsessief bezig met het vinden van een partner om huisje-boompje-beestje mee te maken. Ik ben zo vreselijk bang om alleen over te blijven. Dat is een heel akelige self-fulfilling prophecy. Op elke man die in aanmerking komt (en dat zijn er al niet zo veel omdat ik vrij kieskeurig ben) ligt zo'n druk dat hij wegrent.

De laatste week aan het oefenen met meer mededogen voor mezelf hebben, liever, mezelf meer dingen en meer rust gunnen. Nou, met enorm mededogen voor mezelf (niet alsnog op een drukke dag gaan zwemmen om 21:00 (was al meer dan twaalf uur van huis) een joekel van een paniekaanval op de fiets naar huis, hyperventilerend huilen. Ik ben met die hoge eisen zo aan het wegrennen van mijn angsten. Als dat wegvalt, ben ik daaronder heel, heel erg bang voor falen, voor verlaten worden, dat ik heel ongelukkig word.

Nou ja. Ik wilde gewoon even laten weten dat ik het topic weer wat actiever dan voorheen volg. Het gaat goed komen. Maar de weg er naar toe is lastig.

quote:

Op zondag 21 februari 2016 07:56 schreef hardromacore2.0 het volgende:

[..]

Je denkt veel te veel.

Hoe gaat het met dingen voelen, lukt dat, of houdt je daarin dat ook af?

Ik heb dan ook nogal veel tijd om na te denken Ik weet niet of het echt 'te veel' is, het is meer dat ik over dingen na moet denken waar de meeste mensen niet over na hoeven te denken. Een kenmerk van PDD-NOS is (bij mij) om dingen te plannen en erover vooruit te denken, want dat zorgt ervoor dat ik iets beter zal kunnen verwerken en vermindert de stress van het onbekende. Dat terzijde, mijn gedachten zijn nu vrij simpel: 'hoe kom ik de rest van de dag door' wat vaak gevolgd wordt door 'laat staan de rest van mijn leven'. Want ik heb feitelijk geen vooruitzichten.

Dat houd ik over het algemeen ook af, ook omdat het slecht omgaan met emoties en gevoelens (zowel bij mijzelf als anderen) een ander kenmerk is. Ik geloof ook niet dat ik mijn gevoelens zich zo 'gedragen' zoals bij anderen, of dat ik er op dezelfde manier mee omga. Soms voelt het meer dat ik dingen voel omdat dat zo hoort dan dat ik ze echt ervaar. Maar de laatste jaren begon ik steeds langere periodes te krijgen waarin ik een groot gevoel van 'niets' heb, met pieken van zinloosheid en neerslachtigheid. De huidige periode loopt al sinds de zomer. Ik ben ook heel snel gefrustreerd en wordt snel(ler) boos (en dat is voor mij de moeilijkste emotie om mee om te gaan), en ook dat zorgt ervoor dat ik minder dingen wil doen. Het versterkt alleen het gevoel dat iets mij niet lukt ongeacht hoeveel moeite ik erin steek, dus dat doe ik dan ook maar niet. Zelfde resultaat met minder frustratie.

quote:

Op zondag 21 februari 2016 00:07 schreef Dingest het volgende:

[..]

Punt is, geen van die dingen dragen ergens toe bij. De dingen die ik (met plezier) deed was puur een afleiding om de tijd door te komen, en dat werkt nu niet meer. Dus als ik ze wel doe, dan raak ik alsnog nergens uit. Ik kan daardoor gewoon nergens meer aan beginnen want het besef dat het wezenlijk niets toevoegt (en dat als het klaar is er nog steeds niets is) is gaan overstemmen.

Dat snap ik en dat vind ik vervelend voor je.
Maar je bent op zoek naar dingen die je kunt veranderen waardoor je iets wezenlijks kunt toevoegen aan je leven? Als ik het zo goed zeg?
Dan zijn de stappen die je hebt gezet misschien gewoon niet de juiste en moet je doorblijven stappen tot je wel de juiste stap gezet hebt?
Hoe kut het ook is.

quote:

Op zondag 21 februari 2016 10:39 schreef Vlaggenroof het volgende:
[quote][ afbeelding ] Op dinsdag 16 februari 2016 17:20 schreef kuolema het volgende:

[..]

Heeft ze iets over het kaartje gezegd? Lief dat je dat hebt gestuurd .

[..]

' dankjewel voor je lieve kaartje'

Nu de afgelopen week is ze weer stil en afstandelijk. Het kutte van mij is dat ik aan niks anders kan denken dan aan haar. Om haar hier mee lastig te vallen is geen goed plan.

Ik had wel gevraagd of ze zin had even wat te gaan drinken en ze reageerde met dat ze ' het heel graag had gewilt maar dat ze op dat centrum programma had en deze keer niet weg kon'. Ook vergeet ze wat ik heb gezegt, ik neem het haar niet kwalijk maar het valt ook op. Dat ze vergeet welke dag het is en shit.

Ik weet ook niet wat te doen.. Moet ik niks zeggen? Moet ik een gesprek beginnen? Moet ik iedere dag 1 berichtje sturen? Ik weet dat ze last heeft van paniek aanvallen maar dat is ook het enige wat ik weet..

Ik vraag ook hoe ze haar voelt maar ik weet dat ze dat niet wilt of gaat zeggen.. Misschien dat ze daarom zo afstandelijk doet.. Moet ik over een willekeurig onderwerp beginnen?

Beste Vlaggenroof is het niet gewoon even tijd voor pas op de plaats? Je hebt laten weten dat je er bent, zoekt toenadering en kunt inmiddels bijna nergens anders meer aan denken?
Misschien moet je d'r gewoon even laten, desnoods schrijf je een briefje dat je niet weet op welke manier ze contact met je wil en dat je er nog steeds wel bent maar dat je het even bij haar laat? Is misschien wel zo rustig voor jezelf even.

ik heb de hele dag thuis gezeten omdat ik nog dingen moest doen voor werk. Maar voel me er toch niet gelukkig bij. Ik heb (vooralsnog) geen vrienden in de buurt. Wat zijn goede dingen om voortaan te doen? En misschien nog iets voor vanavond na 21:00? Naar een museum?l

Hebben jullie ook wel eens van die momenten waarop je denkt: 'hoe de fuck overleef ik tot nu toe?' Ik heb best veel van die momenten. Soms denk ik echt dat ik het weer eens helemaal niet ga trekken, maar telkens komt het weer goed. Ik begin stiekem soms te denken dat ik inmiddels het leven als geheel nog best wel goed kan fixen. In ieder geval goed op mezelf letten. Negatief gevoel met een positieve uitkomst, best leip.

quote:

Op dinsdag 23 februari 2016 01:23 schreef duracellkonijntje het volgende:
Hebben jullie ook wel eens van die momenten waarop je denkt: 'hoe de fuck overleef ik tot nu toe?' Ik heb best veel van die momenten. Soms denk ik echt dat ik het weer eens helemaal niet ga trekken, maar telkens komt het weer goed. Ik begin stiekem soms te denken dat ik inmiddels het leven als geheel nog best wel goed kan fixen. In ieder geval goed op mezelf letten. Negatief gevoel met een positieve uitkomst, best leip.

Ja, dat denk ik ook altijd. En veel mensen waarschijnlijk. Maar ik vind het niet 'leip'. Het is eerder een kalmering. Alsof je toekomstige zelf tegen je zegt, 'het komt wel goed'.

Mijn psycholoog kwam met het idee om mijn emoties op te rakelen en zodoende dat te reparen..
Nou heb ik daar flinke bedenkingen bij, aangezien ik het afgelopen jaar zoveel zelfvertrouwen heb opgebouwd en redelijk veel rust in mijn hoofd heb.

Dit wil ik niet op het spel zetten, kans lijkt mij 50/50 dat je de weken erna toch weer somber wordt..

Iemand ervaringen mee?

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 22:27 schreef Droopie het volgende:
Mijn psycholoog kwam met het idee om mijn emoties op te rakelen en zodoende dat te reparen..
Nou heb ik daar flinke bedenkingen bij, aangezien ik het afgelopen jaar zoveel zelfvertrouwen heb opgebouwd en redelijk veel rust in mijn hoofd heb.

Dit wil ik niet op het spel zetten, kans lijkt mij 50/50 dat je de weken erna toch weer somber wordt..

Iemand ervaringen mee?

Bedoel je met emoties onverwerkte gebeurtenissen uit het verleden? Want dat lijken me dingen die nog best gezond zijn om aan te pakken.

Mijn zusje heeft besloten in ieder geval tijdelijk het contact met mijn ouders grotendeels te verbreken, om even zelf uit te vinden hoe ze met alle gebeurtenissen omtrent hun uit het verleden om wil gaan.

Ergens vind ik dit erg sneu voor mijn ouders, alleen ik snap haar ook wel en ben trots dat ze nu zelfstandig dingen uit wil zoeken. Het lijkt iig veel beter te gaan met haar en dat doet me goed.

Zelf ga ik iig niet uit schuld meer contact zoeken dan normaal, dat punt ben ik voorbij. Ik weet voorlopig hoe ik een prettige relatie met ze wil onderhouden, dat werkt voor mij en voor hun ook goed tot nu toe, en dat houd ik zo. Moeilijk, maar ik blijf de balans zoeken tussen er voor ze zijn en mijn eigen leven leiden. Van ze houden doe ik sowieso.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 21:49 schreef gilesvoor het volgende:

[..]

Ja, dat denk ik ook altijd. En veel mensen waarschijnlijk. Maar ik vind het niet 'leip'. Het is eerder een kalmering. Alsof je toekomstige zelf tegen je zegt, 'het komt wel goed'.

Klopt inderdaad. Wat is ervaring toch een sterk medicijn eigenlijk. Daarom zijn imo gewoontes zo'n sterk middel om je leven te verbeteren.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 22:27 schreef Droopie het volgende:
Mijn psycholoog kwam met het idee om mijn emoties op te rakelen en zodoende dat te reparen..
Nou heb ik daar flinke bedenkingen bij, aangezien ik het afgelopen jaar zoveel zelfvertrouwen heb opgebouwd en redelijk veel rust in mijn hoofd heb.

Dit wil ik niet op het spel zetten, kans lijkt mij 50/50 dat je de weken erna toch weer somber wordt..

Iemand ervaringen mee?

Als jij het gevoel hebt dat het (voorlopig) goed is zoals het nu is en je hebt er geen behoefte aan, zou ik dat niet doen als ik jou was.
Het is lang niet altijd nuttig en kan zelfs averechts werken (ook op langere termijn) om oud zeer naar boven te halen.

quote:

Op donderdag 25 februari 2016 20:44 schreef kuolema het volgende:

[..]

Als jij het gevoel hebt dat het (voorlopig) goed is zoals het nu is en je hebt er geen behoefte aan, zou ik dat niet doen als ik jou was.
Het is lang niet altijd nuttig en kan zelfs averechts werken (ook op langere termijn) om oud zeer naar boven te halen.

quote:

Op donderdag 25 februari 2016 20:27 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Bedoel je met emoties onverwerkte gebeurtenissen uit het verleden? Want dat lijken me dingen die nog best gezond zijn om aan te pakken.

Ik denk dat dit een goed idee was vorig jaar, toen het niet goed ging met mij en 'de zenuw open lag'.

Op dit moment gaat het goed en lijkt het mij niet verstandig om 'de straat weer open te breken'.

Ik neig naar nee

Waardoor lag de zenuw open vorig jaar? Heb je de emoties niet of lukt het je nu weer om ze te negeren? Wat gebeurt er als de zenuw weer wordt blootgelegd? Kom je dan niet meer in de shit terecht dan wanneer het nu met beleid gebeurd?

Is het je verstand dat nee zegt? Of is het eigenlijk angst?

quote:

Op vrijdag 26 februari 2016 00:45 schreef Luchtbel het volgende:
Waardoor lag de zenuw open vorig jaar? Heb je de emoties niet of lukt het je nu weer om ze te negeren? Wat gebeurt er als de zenuw weer wordt blootgelegd? Kom je dan niet meer in de shit terecht dan wanneer het nu met beleid gebeurd?

Is het je verstand dat nee zegt? Of is het eigenlijk angst?

Vorig jaar zat ik nog vol in herstel van mijn verslaving en onderdrukte ik een burn out.
In maart een week zwaar depressief geweest door medicatie en in juni gezegd tot hier en niet verder en ziek gemeld.
Nu gaat het behoorlijk goed met me en mag ik eindelijk weer gaan re-integreren dmv vrijwilligerswerk.

Dit gevoel is prima momenteel en wil de opgaande lijn voorzetten of iig zelfde niveau houden

quote:

Op vrijdag 26 februari 2016 09:07 schreef Droopie het volgende:

[..]

Vorig jaar zat ik nog vol in herstel van mijn verslaving en onderdrukte ik een burn out.
In maart een week zwaar depressief geweest door medicatie en in juni gezegd tot hier en niet verder en ziek gemeld.
Nu gaat het behoorlijk goed met me en mag ik eindelijk weer gaan re-integreren dmv vrijwilligerswerk.

Dit gevoel is prima momenteel en wil de opgaande lijn voorzetten of iig zelfde niveau houden

Ja ik snap het.
Dat kan soms ook het beste zijn. Ik bedoelde het niet belerend.

Ik heb alleen zelf ervaren dat die dingen dan toch weer terugkomen. Maar dat is mijn problematiek. Dat is bij iedereen anders. Denk je dat het lukt een beslissing te nemen?