Het peutertopic (2-4 jaar) deel 178

"even snel iets doen" kan hier sowieso al niet meer sinds er uberhaupt kinderen zijn

Maar goed, ik heb er geen problemen mee om mijn kinderen hierin te volgen. Zij zijn blij als ze de deur allemaal even dicht mogen doen en voor mij is het een kleine moeite. Op een gegeven moment is de lol er toch wel af en is het klaar. Dat ze niet altijd hun zin kunnen krijgen leren ze heus wel. Want dat krijgen ze ook niet altijd

Hier ook zo van alles zelf willen doen bij beide kinderen (nou ja bij de oudste iets minder) maar soms willen ze beiden de deur open maken, alleen werkt het hier niet om de deur weer dicht te doen zodat de ander hem alsnog kan open maken. Ze willen dan gewoon allebei dat als eerste doen. Ik vind dat ooit best vermoeiend want dan komt er vaak een driftbui aan.. Of dat er niet meteen een driftbui komt maar dat de gene die eerst was het er bij de ander nog even in wrijft 'ik was lekker eerst..' Dat vind ik dan weer minder geslaagd..

Oh dat is niet fijn inderdaad. Hier leeft dat sowieso minder, eerste, snelste, oudste oid. Maar "ik ook" was wel een van de eerste dingen die mijn meiden zeiden

quote:

Op zaterdag 26 december 2015 22:49 schreef hilliebillie het volgende:
Hier ook zo van alles zelf willen doen bij beide kinderen (nou ja bij de oudste iets minder) maar soms willen ze beiden de deur open maken, alleen werkt het hier niet om de deur weer dicht te doen zodat de ander hem alsnog kan open maken. Ze willen dan gewoon allebei dat als eerste doen. Ik vind dat ooit best vermoeiend want dan komt er vaak een driftbui aan.. Of dat er niet meteen een driftbui komt maar dat de gene die eerst was het er bij de ander nog even in wrijft 'ik was lekker eerst..' Dat vind ik dan weer minder geslaagd..

Oh ja dat is heel herkenbaar. Vooral de oudste heeft daar een handje van!
Bij mijn ouders in de flat mag de een het knopje voor de lift indrukken, de volgende het knopje om de lift dicht te doen, daarna mag de ander weer het knopje voor de verdieping indrukken en als laatste mag nummer 2 weer het knopje om de deur boven te openen indrukken (buiten de lift is dat) Dat werkt gelukkig wel. Hoewel het nu wel steeds minder wordt.
De oudste heeft minder de drang om alle deuren zelf te openen enzo.
De kerstboom is dan wel een dingetje waar ze nog wel ruzie om hebben, dus dat is nu het enige wat vaak wel dubbel gedaan wordt (maar dat is vooral omdat de jongste wat meer in die fase zit. Als zij als eerste is vindt oudste het wel best).

Maar ik ben wel opgehouden met alles uitdoen/dichtdoen, omdat er een kind boos wordt als hij/zij het niet zelf kan doen. Ik hou er rekening mee, maar ga je eerst nog andere dingen doen? Dan heb je pech, volgende keer weer een kans.
Die duidelijkheid helpt toch ook wel in de driftbuien erom merk ik.

Limone, ik voel een Natureluur-minimeet aankomen deze zomer!

Hier wordt ook mee geveerd waar mogelijk: kleine moeite voor ons, groot geluk voor hem. En ik weet uit ervaring dat het vanzelf minder wordt, en dat een kind daardoor absoluut niet leert dat het altijd zijn zin maar krijgt, maar vooral dat er wordt geluisterd naar zijn wensen en behoeftes Waar ik dan weer niet goed tegen kan is als hij alle tijd neemt voor het zelf in zijn autostoel klimmen door allerhande onzin aan te wijzen en expres op de stoel van grote broer gaat zitten etc terwijl ik in de kou en stortregen sta te wachten tot hij zit

Wij hebben een enerverende eerste helft van de kerstvakantie achter de rug. Sticker is in twee dagen tijd drie keer op zijn hoofd gevallen (hij is 2,5.. jeweetz) en heeft daardoor een deukje in zijn schedel wat gemonitord moet worden. Hij is verder oke, geen hersenschudding, maar die deuk kan - hoewel uitzonderlijk - problemen op gaan leveren. Dus wij beginnen 2016 met een bezoekje aan de neuroloog En hij heeft ook de vijfde of de zesde ziekte, ik haal ze nooit uit elkaar, maar desondanks was kerst supertof en hebben we heel idyllisch cadeautjes uitgepakt terwijl we zelf gemaakte tapas aten en mijn oudste steeds maar riep hoe gelukkig hij is en hoe fijn het leven is

Leuk om te lezen hoe er met 'het zelf doen' omgegaan wordt.
Ik heb zelf toch wel een beetje angst dat een kind leert altijd zijn/haar te krijgen als je altijd meeveert

L-e, wat schrikken zeg

Jeetje L-E, dat is wel schrikken zeg. Maar wel goed dat het gemonitord wordt. Beterschap voor sticker! En fijn dat de kerst ondanks dat wel heel geslaagd was. Jouw oudste

Goitske, wat lief!

Omen, ik denk dat het wel mee valt hoor. Sowieso klinkt "je zin krijgen" best wel negatief. Als je het "behoeften volgen" noemt klinkt het een stuk positiever . Ik merk nu aan M dat ik hem veel beter dingen uit kan leggen nu hij een jaartje ouder is. Terwijl wij een jaar geleden ook met hem mee hebben geveerd.

Ik denk dat het 'zijn zin niet krijgen', niet eens zo zeer mijn issue is. Dat weet hij heus wel, dat het niet altijd op zijn manier kan gaan, anders zou hij ook niet zo duidelijk op staan om dingen op zijn manier te doen. Het is vooral zo dat hij er echt heel veel moeite mee heeft, wanneer het anders gaat dan hij in zijn hoofdje heeft. De controlebehoefte is groot bij hem. En dat is prima, want het maakt hem vastberaden en precies, maar anderzijds kan de angst wanneer dingen niet zo gaan zoals als bedacht heeft hem ook enorm in de weg zitten. Ik wil hem niet leren dat hij niet altijd zijn zin kan kregen, ik wil hem leren dat áls het anders gaat dan hij graag wilde, dat moeilijk en naar is en dat je daar ook verdrietig om mag zijn, maar dat dat nare gevoel ook weer wegebt. En dat andere manier soms ook prima manieren zijn. En dat maakt hij natuurlijk ook best op het kdv mee maar dan is er minder ruimte en aandacht voor. Dus vind ik het prettig dat ik hem daarin kan begeleiden en hem kan helpen zijn gevoelens te benoemen. Het hangt ook erg van het kind af denk ik. Ik kan me voorstellen dat je een kind wat het moeilijk vindt om voor zichzelf op te komen en moeite heeft zijn behoeftes te uiten, laat oefenen met zelfstandig dingen bedenken en uitvoeren.

Jeetje L-E, wat ellendig Hopelijk loopt het allemaal met een sisser af, kleine brokkenpiloot. En wat een lief tafereeltje bij jullie thuis Goitske M heeft dit jaar alle harten gestolen bij mijn Duitse schoonfamilie met zijn lekker fonetische "ieg liebe dieg"

Dat wilde ik idd nog zeggen Kyara, 'je zin krijgen' vind ik ook een onprettige zegswijze

CS, dat is ook heel waar. Mijn meiden hebben het momenteel best zwaar op de psz. Laten over zich heen lopen en zo. Dus de hang naar controle is dan thuis groter.

Ieg liebe dieg

Wat sneu voor je meiden Kyara Ze hebben thuis best haar op hun tanden toch? Maak je je er zorgen om of is het een kwestie van wennen?

Bijzonder is dat he, dat dat dan thuis zo duidelijk naar voren komt. M vindt het heel moeilijk als we op vakantie gaan, de fase van inpakken en bijna vertrekken. Hij wordt daar zo onrustig en baldadig van. Dit keer hadden we mijn moeder gevraagd hem even mee naar het bos te nemen terwijl wij inpakten (gouden greep overigens ) En waar hij normaal gesproken altijd over bomen klautert, durfde hij nu niks. Angstig en vooral de controle willen houden, niets onverwachts doen. Omdat de onrust van vertrekken zo in zijn lijfje zit, probeert hij de omgeving en wat er gebeurt naar zijn hand te zetten. Ik vond het ook mooi dat mijn moeder dat zo herkende _{(Als we eenmaal op pad zijn vindt hij het heerlijk trouwens, het is echt die fase voor we weggaan)}

Schrikken zoiets LE.
Wat super fijn dat je oudste zo genoot van Kerst

Oh Kyara, wat lastig lijkt me dat? Zitten ze eigenlijk in dezelfde groep op de psz?

Hier is regie ook wel een dingetje, maar zolang we hem de kleine dingen die Heel Belangrijk voor hem zijn zelf laten doen (zoals de autodeur dicht doen, wat er ook gebeurt mensen: STICKER DOET DE AUTODEUR DICHT OKE ) is hij daaromheen heel meegaand en flexibel. Voor zover die woorden van toepassing zijn bij peuters dan

Ik merk wel dat als we bij de grootouders van mijn man zijn (een heel andere generatie en dus heel andere zienswijze mbt kinderen en opvoeding: kinderen moeten opzitten en pootjes geven, eigenlijk), hij veel meer gaat compenseren omdat hij zich in de basis zo niet gezien en gehoord voelt, en alle onzin die hij bij ons laat gaan daar wél een issue wordt. Omdat hij de regie wil heroveren. Laatst zette mijn man hem in de auto ipv dat hij zelf in de autostoel klom. We hadden hem de kans gegeven, maar we konden niet heel lang wachten omdat ons andere kind ergens alleen op ons stond te wachten, hij is echt een dag lang boos en verdrietig op papa geweest. 'Ik zei dat ik niet wilde dat papa mij in de stoel zette. En papa deed het toch, papa deed iets wat ik niet wilde'. Ik kan me zo goed voorstellen hoe heftig dat is als je 2 bent. Hell, ik ben 34 28 en ik vind het nog steeds kut als ik nee zeg en papa doet ja

quote:

Op zondag 27 december 2015 15:17 schreef L-E het volgende:Hell, ik ben 34 28 en ik vind het nog steeds kut als ik nee zeg en papa doet ja

En verder een voor je stickertje. Een deuk, allemachtig dat klinkt bizar zeg. Hopelijk stelt de neuroloog je gerust. En je oudste

Jeetje LE dat was een ongelukkige val! Hopelijk valt het mee.

Die onrust voor vertrek (niet per se vakantie, ook op visite gaan, dierentuin, etc) herken ik ook heel erg!

Controle houden is hier ook wel een Ding. Hij is echt kapot van de onrustige decembertijd en dat maakt het 100x erger. Tel erbij op dat papa ook thuis is en die wat minder geduldig is dan ik (en sowieso sneller geneigd is om op de rem te trappen) en het feest is compleet.

Trending topic: herhaaldelijk iets doen wat niet mag (met speeltje op hoofd van broertje slaan, ik noem maar iets). Uitleggen dat dat niet fijn is. Dat het echt niet mag. Na 3x waarschuwen het speeltje dan maar even afnemen. 1000000x op repeat: MAAR IK WIL NOG MET -XXX- SPELEN!!!!!!! Bij uitleg waarom mama nu niet wil dat je ermee speelt, gewoon ontkennen dat je dat gedaan hebt. Wat niet erg helpt om speeltje terug te krijgen. Dit tot grote woede en frustratie bij peuter.

Och wat een feest der herkenning ook

Maar afpakken en dan onder voorwaarden (inclusief "afgesproken?") weer teruggeven werkt hier vooralsnog wel het beste.

Vanavond flink bonje met naar bed gaan (want ze moest nog schoonmaken ), maar na een fikse huilbui zaten we een boekje te lezen en begon ze in te zakken. Zegt ze ineens "ik ben toch wel een beetje moe hoor, ik ga zo wel in mijn bedje"

Mijn lieve schat

quote:

Op zondag 27 december 2015 11:19 schreef Clubsoda het volgende:
Wat sneu voor je meiden Kyara Ze hebben thuis best haar op hun tanden toch? Maak je je er zorgen om of is het een kwestie van wennen?

Ik maak me nog geen zorgen maar het is wel iets wat ik op de psz heb aangekaart. Want ik probeer ze thuis wel wat weerbaarder te maken maar omdat wij het gedrag op de psz niet herkennen van thuis is dat wel lastiger. Dus ik zit er nu bovenop dat ze daar ook op letten. Schijnt ook wel een tweelingdingetje te zijn. Omdat ze elkaar zo door en door kennen maar andere kindjes moeilijker kunnen "lezen". Dat werkt verwarrend. M kennen ze natuurlijk ook door en door en bij ander contact met andere kindjes ben ik er eigenlijk altijd bij.

L-E, ze zitten samen in een groep ja Ik ga ze voorlopig ook niet uit elkaar halen, zoals het er nu naar uit ziet ook (nog) niet op de basisschool.

Oh Phaidra, herkenbaar!

En LB, afspraken maken lukt bij M heel goed maar mijn meiden houden zich niet aan afspraken

quote:

Op zondag 27 december 2015 20:50 schreef Kyara het volgende:
En LB, afspraken maken lukt bij M heel goed maar mijn meiden houden zich niet aan afspraken

Oh, dat kan natuurlijk ook nog ja !

En bij dan consequent blijven volgt een driftbui zeker?

Yup

OUD / OUD Secret Valentine 2016 - l'amour tojours!

Spam! Ik ga vanavond trekken! Mocht je nog mee willen doen!

Om even jouw verhaal als voorbeeld te nemen L-E, ondanks dat ik het verdriet van je kind erin zie en ik de mijne ook het liefst zulk verdriet bespaar, vind ik het ook een mooie les. Omdat het zo knap is hoe zo'n jong kind zo helder en geweldloos kan verwoorden wat hij voelt en ervaart. Er zijn zoveel volwassenen die daar vreselijke moeite mee hebben. En dat hij vervolgens weet dat hij daarin erkend en gehoord wordt. En het leert allerlei belangrijke dingen over hoe zwaar je eigen belangen wegen in verhouding tot die van anderen, dat papa misschien zijn excuses aanbiedt omdat hij de grens overging etc. Dat zijn allemaal dingen die ik mijn kind niet wil onthouden. Niet dat ik denk dat jij dat wel zou willen hoor, maar meer in de algemene discussie over dit soort conflictsituaties

Herkenbaar ook Phaidra Ik ben met M inmiddels zover dat we kunnen bespreken waarom hij soms toch iets doet waarvan hij weet dat ik het niet goed vind. Hij legt dan meestal uit dat hij het eigenlijk niet wilde doen maar dat zijn lijfje het dan toch doet. Of hij is in tranen omdat hij had beloofd nooit meer boos te doen tegen me (daar komt hij dan spontaan mee hè, niet dat ik mijn kind zoiets laat beloven ) maar dat hij dat vergeten was en toch boos deed. En dat vind ik dan zo verdrietig voor hem, dat dingen hem soms zo overkomen Ik neem hem dan vaak bij me en dan ademen we een paar keer diep in en uit om de boosheid weg te blazen en soms aai ik hem over zijn boze buik. Helpt vaak wel

Kyara, dat klinkt heel aannemelijk. Het lijkt me ook best een moeilijke ontdekking dat er kindjes zijn die je niet zo goed snapt als je zusje of broer. Ik merk aan M ook wel dat hij zich best makkelijk laat overrulen door vreemde kindjes. Laat zich speelgoed afpakken of wegduwen als hij staat te wachten. Met kindjes op het kdv heeft hij dat niet, maar die kent hij ook al een aantal jaar

[ Bericht 0% gewijzigd door Clubsoda op 28-12-2015 20:19:37 ]

Ik kom hier alvast een beetje aanhaken. I wordt over een maand 2 en ik vind jullie verhalen herkenbaar en interessant om te lezen.

Ik zie ook dat I het soms lastig vindt voor zichzelf op te komen. Ze is snel een beetje geïntimideerd. Dat lijkt ze dan thuis te compenseren: na een paar dagen kdv is thuis alles 'mij' en gaat ze meteen slaan en gooien als iets niet lukt of als ze iets niet mag. Nu het vakantie is en ze een week niet op het kdv is geweest, is dit gedrag vrijwel verdwenen. Alleen af en toe, als ze moe is en ergens van baalt, gooit ze met iets.

Het is zo dat als I wel dit gedrag vertoont het vaak is na een voor mij ook drukke werkdag. Dan zie ik haar een paar uurtjes voor ze naar bed gaat en dan vind ik het zo jammer als het dan niet echt gezellig is, als ze me slaat etc. en mijn incasseringsvermogen is dan ook minder. Ik heb wel geleerd dat ik daar dan beter niet teveel op moet reageren. Ik herhaal natuurlijk wel op een rustige manier dat ze dat niet mag en dat ik het niet leuk vind, maar eerst ging ik er veel steviger tegenin. Nu weet ik dat het voor haar ook een reactie is van een dag op het kdv en dat het niet veel nut heeft om dan heel opvoedkundig te gaan doen tegen haar, dat maakt het meestal ook erger.

Wat ik wel moeilijk vind, is dat ik voor de kerstvakantie dacht dat ik een heel assertieve en erg temperamentvolle bijna-peuter had, maar nu ik weer dagen achter elkaar met haar ben, zie ik wat een ontzettend lief en redelijk kind ik eigenlijk heb. . We hebben het zo gezellig samen. . Maar daardoor ga ik ook ineens twijfelen aan dat ik vier dagen werk en of ik niet liever meer met haar wil zjn. .

Franny, dat laatste is heel herkenbaar. Om die reden ben ik toen mijn Oudste drie was een stuk minder gaan werken. Ik had net mijn droombaan binnen gehaald en ik was er dolgelukkig mee, maar mijn kind moest er echt veel voor inleveren, ik herkende hem niet meer terug. Ik vond het een enorm ingewikkeld besluit om te nemen, omdat ik vond dat mijn persoonlijke (en financiële) ontwikkeling ook bijdroegen aan zijn welzijn maar toen de kogel door de kerk was voelde ik echt alleen maar rust, én ik had mijn kind weer terug. Hier pakte dat dus heel goed uit, maar needless to say is mijn kind niet jouw kind etc etc.

Hij is bijna acht en nog steeds reageert hij heel heftig als de verbinding weg valt, en die verbinding is gewoon wat lastiger terug te vinden als er weinig tijd met elkaar is, is mijn ervaring. Het is een van de redenen dat ik vanuit huis werk nu.

quote:

Op maandag 28 december 2015 12:56 schreef Clubsoda het volgende:
Om even jouw verhaal als voorbeeld te nemen L-E, ondanks dat ik het verdriet van je kind erin zie en ik de mijne ook het liefst zulk verdriet bespaar, vind ik het ook een mooie les. Omdat het zo knap is hoe zo'n jong kind zo helder en geweldloos kan verwoorden wat hij voelt en ervaart. Er zijn zoveel volwassenen die daar vreselijke moeite mee hebben. En dat hij vervolgens weet dat hij daarin erkend en gehoord wordt. En het leert allerlei belangrijke dingen over hoe zwaar je eigen belangen wegen in verhouding tot die van anderen, dat papa misschien zijn excuses aanbiedt omdat hij de grens overging etc. Dat zijn allemaal dingen die ik mijn kind niet wil onthouden. Niet dat ik denk dat jij dat wel zou willen hoor, maar meer in de algemene discussie over dit soort conflictsituaties

Herkenbaar ook Phaidra Ik ben met M inmiddels zover dat we kunnen bespreken waarom hij soms toch iets doet waarvan hij weet dat ik het goed ging. Hij legt dan meestal uit dat hij het eigenlijk niet wilde doen maar dat zijn lijfje het dan toch doet. Of hij is in tranen omdat hij had beloofd nooit meer boos te doen tegen me (daar komt hij dan spontaan mee hè, niet dat ik mijn kind zoiets laat beloven ) maar dat hij dat vergeten was en toch boos deed. En dat vind ik dan zo verdrietig voor hem, dat dingen hem soms zo overkomen Ik neem hem dan vaak bij me en dan ademen we een paar keer diep in en uit om de boosheid weg te blazen en soms aai ik hem over zijn boze buik. Helpt vaak wel

Kyara, dat klinkt heel aannemelijk. Het lijkt me ook best een moeilijke ontdekking dat er kindjes zijn die je niet zo goed snapt als je zusje of broer. Ik merk aan M ook wel dat hij zich best makkelijk laat overrulen door vreemde kindjes. Laat zich speelgoed afpakken of wegduwen als hij staat te wachten. Met kindjes op het kdv heeft hij dat niet, maar die kent hij ook al een aantal jaar

Ik hou zo van jouw wijze bijdragen!

quote:

Op maandag 28 december 2015 12:56 schreef Clubsoda het volgende:
Om even jouw verhaal als voorbeeld te nemen L-E, ondanks dat ik het verdriet van je kind erin zie en ik de mijne ook het liefst zulk verdriet bespaar, vind ik het ook een mooie les. Omdat het zo knap is hoe zo'n jong kind zo helder en geweldloos kan verwoorden wat hij voelt en ervaart. Er zijn zoveel volwassenen die daar vreselijke moeite mee hebben. En dat hij vervolgens weet dat hij daarin erkend en gehoord wordt. En het leert allerlei belangrijke dingen over hoe zwaar je eigen belangen wegen in verhouding tot die van anderen, dat papa misschien zijn excuses aanbiedt omdat hij de grens overging etc. Dat zijn allemaal dingen die ik mijn kind niet wil onthouden. Niet dat ik denk dat jij dat wel zou willen hoor, maar meer in de algemene discussie over dit soort conflictsituaties

Helemaal mee eens. Dat onze kinderen zo goed emoties kunnen verwoorden vind ik ook echt een meerwaarde, die voortvloeit uit hoe wij met hen communiceren. Het kdv gaf het ons nog terug dat ze zo blij zijn dat hij communicatief zo sterk is: dat maakt dat ze goed kunnen inspringen op wat hij nodig heeft (dat schijnt bij andere kindjes wel eens erg zoeken te zijn). Geeft mij ook erg veel rust om te weten dat ze zelf hun behoeftes kunnen aangeven als wij niet in de buurt zijn om daar op toe te zien.

Hoe bevalt het kdv hem L-E?
Fijn dat hij zich zo goed kan verwoorden

Hier verstopte ze zich net in de kast en wilde de deur dicht doen. Maar haar vinger zat er nog tussen. Heel verdrietig peutertje
Gelukkig kon ze wel haar vingers nog goed bewegen en nadat haar vinger even onder de kraan geweest was, ging het weer beter.