Goed, Bosbeetle besloot mij mee te nemen op een trip, die ergens zweefde tussen een kuuroord en een koortsdroom. Wat rustige blazers van Bohren und der club of Gore en Miles Davis om de stress van me af te laten glijden, zoet vrouwelijk gezang (2raumwohnung) en gepraat (Brian Eno) om me te doen geloven dat alles goed gaat komen. Zelfs wat geestverruimend Morcheeba, alles om me te kalmeren.
Ik zweefde heerlijk weg naar verre landen op Kaada, John Zorn en Elysian Fields. Maar toen....
Begon de medicatie te werken? Zat ik ineens in een bad trip? Eerst ruw uit Hawaii weggetrokken worden door Alien Porno Midgets, toen begon de apparatuur tegen me te praten (Boards of Canada) en belandde ik in het diepste donkerste hoekje van Bosbeetle's WTF? nachtmerrie waarin ik niets anders meer hoorde dan het bevel om m'n broccoli op te eten (Coil).
Ik weet niet meer wie me terug uit mijn trip haalde, maar ik meen me iets te herinneren met verschillende tonen (Otto Luening) en zweverige bliepjes (Niggas with Guitars). Ik opende mijn ogen, lag badend in het zweet, en even stond de wereld stil terwijl ik mijn omgeving weer in mij opnam op de mysterieus geruststellende klanken van Earth.
Was ik weer beter? Was ik genezen? Waarschijnlijk niet. Een man in een witte jas kwam binnen met een electrische gitaar, keek mij grijnzend aan, schudde zijn hoofd en drukte de repeatknop van de speler in. En het laatste wat ik zag voordat ik mijn bewustzijn verloor was zijn naamplaatje. Dr. Bosbeetle.
Het onmogelijke doen we meteen, voor een wonder hebben we iets langer nodig.
When I am with you, there's no place I'd rather be - K. 17-03-1982 / 21-10-2017