Depressie & Angst #130

De laatste post uit het vorige deel:

quote:

Op vrijdag 16 oktober 2015 21:50 schreef kuolema het volgende:

[..]

Thanks

[..]

Een van de opties is in elk geval sporten, maar dan moet er wel iemand zijn die tijd heeft om dat met me te doen.
Op mijn kamer eten deed ik inderdaad al, maar van sommige verpleegkundigen mocht dat niet. Nu zullen ze er geen probleem meer van maken.
Het briefje was een idee van een vriendin (al was het eerder ook al in me opgekomen).

[..]

Gelukkig heb ik daar geen ervaring mee. Het is best wel heftig en gevaarlijk, je kunt er permanente hersenschade aan overhouden en het is niet effectiever dan andere behandelingen. Ik zou het zelf echt nooit doen en vind het pas een optie als je alles al hebt geprobeerd. Er zijn tegenwoordig genoeg andere mogelijkheden. Het is niet zomaar wat, denk er alsjeblieft niet te makkelijk over.

[..]

Dank je. Helaas kreeg ik niet de reactie waar ik op hoopte. En dat zorgde voor behoorlijk wat drama.

[..]

Misschien de volgende keer wat trefwoorden opschrijven als leidraad?

Ik besef nu steeds meer wat voor katalysator die medicatie op mijn depressie is geweest. Ik ben mezelf de afgelopen maanden behoorlijk kwijt geweest. Nu voel ik me kalmer, energieker en vrolijker. Alsof de zware noordwesterherfststorm in mijn hoofd is gaan liggen. Vanmiddag waren er tranen van geluk. (en ik had net voor het eerst weer eens mascara op gedaan vanmorgen )

Nu moet ik vooral zien dat ik dit ook vasthoud. Het zal niet de eerste keer zijn dat ik na zo'n upswing weer bergafwaarts ga. Van de afgelopen twee keer kan ik oorzaken aanwijzen en herken ik nu valkuilen. Ik ben nog aan het broeden of professionele hulp daar prettig bij gaat zijn. Binnenkort een weekje vrij, heb ik tijd voor zelfreflectie en ga ik daar zeker over nadenken.

quote:

Op vrijdag 16 oktober 2015 21:50 schreef kuolema het volgende:

[..]

Een van de opties is in elk geval sporten, maar dan moet er wel iemand zijn die tijd heeft om dat met me te doen.

Ik ging altijd in m'n ééntje met een basketbal op de basket mikken. Eigenlijk is alles mogelijk behalve badminton (tenzij je niet met een shuttle maar met een pingpongbal gaat badmintonnen. Toen was de muur en de onregelmatige vorm van m'n badmintonracket m'n tegenstander.

Een ander hebben om (mee) te sporten is altijd leuk, maar dat heeft meteen het inherente probleem dat je die ander nodig hebt. Ik deed liever iets alleen, maar als je even wilt sporten, dan kan je altijd iemand vragen (en anders bel je mij maar, gaan we wel effe squashen of effe worstelen ofzo )

quote:

Op mijn kamer eten deed ik inderdaad al, maar van sommige verpleegkundigen mocht dat niet. Nu zullen ze er geen probleem meer van maken.
Het briefje was een idee van een vriendin (al was het eerder ook al in me opgekomen).

Who cares van wie het idee is, zolang het maar werkt
Nu hoef je er in elk geval niet druk om te maken over of het mag of niet, die vraag is nu de wereld uit.
Snap eigenlijk niet dat ze hier niet eerder mee gekomen zijn.

quote:

[..]

Misschien de volgende keer wat trefwoorden opschrijven als leidraad?

Het viel mij al op dat ze op zich wel aardig goed kon luisteren, dat scheelt weer een extra stap voor mij Ze reageert ook vrij goed enzo dus het had allemaal erger gekund. Ik heb ergere behandelaars gehad (die konden nieteens tellen hoeveel pillen ik in m'n eerstvolgende herhaalrecept moest hebben en im zat halverwege dus alweer zonder..eikel )

quote:

Op vrijdag 16 oktober 2015 22:30 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik kan het zeker ook alleen doen, maar waar het om gaat is dat ik echt even uitgeput raak en het is lastig om uit mezelf heel actief te doen als ik me zo slecht voel. Die ene keer dat het echt nut had was toen ik alleen met een verpleegkundige even naar de sportzaal ging.

[..]

We hadden het er tijdens de vorige opname al over, maar nu is het meteen aan het begin gemeld.

Duidelijk.

Ik ga er even over nadenken.

quote:

Op vrijdag 16 oktober 2015 16:29 schreef Elvi het volgende:

[..]

Ja het idee dat er iemand is met wie ik kan overleggen of die thuis blijft om het fort te bewaken is wel een fijn idee

Zo'n topic is er inderdaad, alleen ben ik beter in koken dan in opdienen Dus zulke mooie foto's worden dat niet

Ik had dat trouwens met honden. Ineens lieten honden me een beetje links liggen. Ik dacht dat dat kwam omdat ik zelf geen hond meer had en dus geen 'hondengeur' meer om me heen had. Maar vorige week was er ineens een hond die superblij op mij reageerde (en niet op de andere aanwezigen) Hij kwam zelf knuffeltjes en stukjes bot naar me brengen en bij mn voeten liggen Misschien dat dieren het wel voelen als je niet goed in je vel zit en dan een masker ophebt. Ik had dat ook met dat paardencoaching. Dat beest moet niks van me hebben.

------------------------

Vandaag ben ik er maar weer op uit gegaan Nog wel wat hartkloppingen maar niet zo extreem als eerder deze week. Morgen moet ik er weer op uit dus het gaat wel wat beter.
Wel weer een tikje tegen mn zelfvertrouwen aan gehad; ik heb namelijk weer afwijzingen van sollicitaties binnen gekregen

Geen idee, maar het viel me gewoon op dat de laatste paar maanden het contact met katten die ik op straat tegenkom, ineens weer beter gaat

quote:

Op vrijdag 16 oktober 2015 11:46 schreef zomie het volgende:

[..]

Wat ik lastig vind is dat ik een combinatie van dingen heb. Dan weet je soms niet wat bij het ene en wat bij het andere hoort. En verder ben ik nogal van de 'niet aanstellen' generatie, dat maakt t lastig om goed voor mezelf te zorgen.

Ik vind dat je sowieso niks moet aantrekken van wat voor generatie dan ook (dat klinkt meer als een modeshow van wat "in" is en "wat eeecht niet meer kan"...lekker belangrijk wat anderen ervan vinden .
Ik denk graag voor mezelf en bepaal in principe zelf de regels die ik wil naleven.

Begin dit jaar een geschil gewonnen tegen mijn huisbaas. Als verrekening een aantal maanden geen huur betaald, allemaal op basis van uitspraak van de huurcommissie.

Nu word ik eigenlijk gewoon bedreigd over de telefoon dat als ik niet betaal hij me er wel even persoonlijk uit komt trappen.

Nu mag hij dit niet doen, maar het geeft me allemaal een hoop stress. Ik ben al een tijd op zoek naar wat nieuws, maar dit maakt hier wonen ook niet leuker. Ze zouden al die kut huisjesmelkers echt af moeten schieten.

quote:

Op zaterdag 17 oktober 2015 10:38 schreef duracellkonijntje het volgende:
Begin dit jaar een geschil gewonnen tegen mijn huisbaas. Als verrekening een aantal maanden geen huur betaald, allemaal op basis van uitspraak van de huurcommissie.

Nu word ik eigenlijk gewoon bedreigd over de telefoon dat als ik niet betaal hij me er wel even persoonlijk uit komt trappen.

Nu mag hij dit niet doen, maar het geeft me allemaal een hoop stress. Ik ben al een tijd op zoek naar wat nieuws, maar dit maakt hier wonen ook niet leuker. Ze zouden al die kut huisjesmelkers echt af moeten schieten.

Ook een topic maken in WGR?Ik zie dat je dat al gedaan hebt, mooi zo!

Ik kan je op dit vlak niet verder helpen, maar begrijp je angst goed. Ik heb twee grote angsten en één daarvan is dat ik mijn huidige woning kwijt raak (de manier waarop is niet relevant).

Elvi, ik doe inbound voor Nuon haha, om je vraag te beantwoorden.

Je kunt het proberen toch te doen. Ik had eigenlijk verwacht nu thuis te liggen met een burnout, alleen gaat het best goed. Probeer het in ieder geval, en begin desnoods met minder uren!

Was je gesprek niet goed verlopen Kuolema? Wat is er gebeurd?

Daar sluit ik me bij aan, sterkte en laat je helpen aub.

quote:

Op zondag 18 oktober 2015 22:21 schreef kuolema het volgende:

[..]

Sorry. En dank je.

[..]

Thanks.
Ik wil van alles zeggen over het overgeven aan hulp maar dat lukt nu niet.

Een hoop heb ik toch al gezegd (ook wat sommige behandelaars betreft, zou dus herhaling zijn), maar ik duim in elk geval voor je!!

Hallo allemaal!

Al een poosje niet meer gepost hier (alhoewel ik wel aan het lurken was), dus even een update van mijn kant. Behandeling bij psycholoog is nu sinds 4 weken helemaal afgelopen, mijn paniekstoornis heeft zich in de afgelopen 8 weken geen een keer voorgedaan.

Ik begin nu eindelijk te beseffen wat mijn paniekstoornis inhoudt en dat het iets is voor mijn verdere leven om rekening mee te houden. Momenteel redelijk veel stress en drukte, ik merk meteen dat ik dan echt mijn best moet doen om de paniekaanvallen weg te houden. Maar tot nu toe lukt dat.

Wat ik wel ervaar nu ik geen gesprekken meer heb bij de psycholoog is dat ik wel wat angstiger ben geworden voor eventuele paniekaanvallen. Ik mis de gesprekken een beetje, iemand die buiten je sociale kringen staat en een luisterend oor is.

Ik begin nu steeds wel meer terug te kijken op de afgelopen 5 jaar, waar ik mij realiseer dat ik in die periode eigenlijk alleen maar ongelukkig ben geweest. Dat doet best zeer, maar daar door probeer ik nu wel weer meer te genieten.

quote:

Op woensdag 21 oktober 2015 08:39 schreef Donnie-Brasco het volgende:
Hallo allemaal!

Al een poosje niet meer gepost hier (alhoewel ik wel aan het lurken was), dus even een update van mijn kant. Behandeling bij psycholoog is nu sinds 4 weken helemaal afgelopen, mijn paniekstoornis heeft zich in de afgelopen 8 weken geen een keer voorgedaan.

Ik begin nu eindelijk te beseffen wat mijn paniekstoornis inhoudt en dat het iets is voor mijn verdere leven om rekening mee te houden. Momenteel redelijk veel stress en drukte, ik merk meteen dat ik dan echt mijn best moet doen om de paniekaanvallen weg te houden. Maar tot nu toe lukt dat.

Wat ik wel ervaar nu ik geen gesprekken meer heb bij de psycholoog is dat ik wel wat angstiger ben geworden voor eventuele paniekaanvallen. Ik mis de gesprekken een beetje, iemand die buiten je sociale kringen staat en een luisterend oor is.

Ik begin nu steeds wel meer terug te kijken op de afgelopen 5 jaar, waar ik mij realiseer dat ik in die periode eigenlijk alleen maar ongelukkig ben geweest. Dat doet best zeer, maar daar door probeer ik nu wel weer meer te genieten.

Vetgedrukte, waarom moet een luisterend oor buiten je sociale kring staan?
Accepteren de huidige mensen in je sociale kring jou niet inclusief jouw mindere punten? Schaam je je voor jezelf?

Wat onderstreepte betreft, ik snap dat dat pijn doet. Het kan hard aankomen wanneer je beseft dat je gewoon echt een deel van je leven "weggegooid" hebt, maar het verleden kun je niet veranderen. Het voelde bij mij ook echt een beetje als een soort van "rouw". Afscheid nemen van de kansen die je gemist hebt, nu kijk ik alleen nog maar naar het nu en de nabije toekomst. Verre toekomst is toch niet te voorspellen en het verleden is voor mij liefst zoveel mogelijk een vat kennis die ik als een soort woordenboek kan gebruiken.

Ik denk verder niet echt veel meer aan dat verleden van mij, omdat dat toch geen nut heeft verder.

Succes man!

Mijn boze huisbaas blijkt tot nu toe meer een blaffer dan een bijter te zijn. Ik heb ook al contact gehad met iedereen die het moet weten, en ik ken mijn rechten, dus ik sta vrij sterk in mijn schoenen. Desondanks ben ik op zoek naar wat nieuws, en ik heb vandaag 2 bezichtigingen voor studio's; ik hoop dat het wat word.

Dit hele gedoe heeft me wel een hoop stress opgeleverd de laatste dagen. Mijn huis is toch altijd mijn thuisbasis, een plek waar ik me veilig voel en me gewoon kan terugtrekken van alles en iedereen. Enorm akelig gevoel als dit niet langer het geval is en ik continu in een behoorlijke spanning moet leven.

Ik hoop dat ik snel iets goeds vind zodat ik hier weg ben. Lekker alles voor mijzelf lijkt me wel prima. Ik moet dan wel even door de verhuizing heen, maar ik heb nu na jaren echt het gevoel dat ik de balans bij mezelf kan bewaren, ook in moeilijkere tijden zoals momenteel. Het aanleren van goede gewoontes en andere ziens- en denkwijzen heeft me enorm geholpen. Ik hoop dat de lijn zich zo doorzet.

quote:

Op zaterdag 17 oktober 2015 10:38 schreef duracellkonijntje het volgende:
Begin dit jaar een geschil gewonnen tegen mijn huisbaas. Als verrekening een aantal maanden geen huur betaald, allemaal op basis van uitspraak van de huurcommissie.

Nu word ik eigenlijk gewoon bedreigd over de telefoon dat als ik niet betaal hij me er wel even persoonlijk uit komt trappen.

Nu mag hij dit niet doen, maar het geeft me allemaal een hoop stress. Ik ben al een tijd op zoek naar wat nieuws, maar dit maakt hier wonen ook niet leuker. Ze zouden al die kut huisjesmelkers echt af moeten schieten.

Zelf zit ik ook bij een huisjesmelker, die mijn huis nu een dagvaarding heeft bezorgd door nalatigheid. Ik weet dus hoe je je voelt.

Dit is niet eens de eerste keer dat ik zoiets heb gehad, maar ook weet ik dat ik niet alleen sta. Wat eigenlijk rot is, want blijkbaar gebeurt er weinig tegen dit soort figuren.

Bezorgt veel stress, zoals vannacht een nacht zonder slaap.

quote:

Op woensdag 21 oktober 2015 10:23 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Vetgedrukte, waarom moet een luisterend oor buiten je sociale kring staan?
Accepteren de huidige mensen in je sociale kring jou niet inclusief jouw mindere punten? Schaam je je voor jezelf?

Wat onderstreepte betreft, ik snap dat dat pijn doet. Het kan hard aankomen wanneer je beseft dat je gewoon echt een deel van je leven "weggegooid" hebt, maar het verleden kun je niet veranderen. Het voelde bij mij ook echt een beetje als een soort van "rouw". Afscheid nemen van de kansen die je gemist hebt, nu kijk ik alleen nog maar naar het nu en de nabije toekomst. Verre toekomst is toch niet te voorspellen en het verleden is voor mij liefst zoveel mogelijk een vat kennis die ik als een soort woordenboek kan gebruiken.

Ik denk verder niet echt veel meer aan dat verleden van mij, omdat dat toch geen nut heeft verder.

Succes man!

Ik vind het heel fijn dat, zoals bij psycholoog,je iemand iets kan vertellen zonder 'consequenties'. Ik zie die persoon niet privé dus alles wat ik vertel heeft totaal geen effect op mijn dagelijkse leven. Vrienden of familie zijn wel betrokken en vaak ook zeer positief. Maar deze mensen hebben altijd een mening, advies of maken zich gewoon druk om mij. Soms wil je gewoon iets kwijt zonder dat iemand meteen met oplossingen komt opdraven.

Schamen doe ik mij totaal niet. 1 miljoen nederlanders hebben last van psychische klachten, ik ben er meteen voor uit gekomen richting familie en vrienden (door mijn openheid was er zelf iemand die in huilen uitbarstte en ook zijn psychische klachten toe gaf)

En ja, dat gevoel dat je niet hebt geleefd tot de max is echt pijnlijk ja. Aan de andere kant... ik zie en besef dat nu, dus ik sta er nu al boven als het ware. Ik weet niet of jij dat zo ervaart, maar voor mijn gevoel zit je dan echt in een andere (betere) fase.

quote:

Op woensdag 21 oktober 2015 12:45 schreef Donnie-Brasco het volgende:

[..]

Ik vind het heel fijn dat, zoals bij psycholoog,je iemand iets kan vertellen zonder 'consequenties'. Ik zie die persoon niet privé dus alles wat ik vertel heeft totaal geen effect op mijn dagelijkse leven. Vrienden of familie zijn wel betrokken en vaak ook zeer positief. Maar deze mensen hebben altijd een mening, advies of maken zich gewoon druk om mij. Soms wil je gewoon iets kwijt zonder dat iemand meteen met oplossingen komt opdraven.

Schamen doe ik mij totaal niet. 1 miljoen nederlanders hebben last van psychische klachten, ik ben er meteen voor uit gekomen richting familie en vrienden (door mijn openheid was er zelf iemand die in huilen uitbarstte en ook zijn psychische klachten toe gaf)

En ja, dat gevoel dat je niet hebt geleefd tot de max is echt pijnlijk ja. Aan de andere kant... ik zie en besef dat nu, dus ik sta er nu al boven als het ware. Ik weet niet of jij dat zo ervaart, maar voor mijn gevoel zit je dan echt in een andere (betere) fase.

Vetgedrukte is helemaal waar ja. Wel is dit één van mijn valkuilen (ik ben een beetje ver doorgegaan in de zin dat ik het troubleshooten me eigen heb gemaakt, soms vergeet ik dat je soms gewoon lekker moet kunnen aankloten zonder dat het meteen over iets serieus hoeft te gaan (I'm working on it ).

Wat behandelaars betreft, ik doe het een beetje andersom: Ik laat m'n behandelaars met de (optionele) oplossingen komen en m'n familie/vrienden mogen horen, maar hoeven niet met oplossingen te komen (al heeft m'n oudere zus er wel een handje van dit evengoed te doen..niet dat het helpt, want dat doet het bijna nooit maar dan wil ik haar weer niet kwetsen bla bla).
Als ik een oplossing nodig heb, dan geef ik dat wel aan.

Wat het helpen oplossen van andermans problemen betreft, ik houd wel van problemen oplossen (ik ben echt dol op troubleshooten en proberen out-of-the-box te denken, oplossingen te zien die anderen gemist hebben. Ik vind het gewoon oprecht leuk!) maar ik vind het ook leuk om gewoon "hersenloos" aan te kloten (dit is dan ook één van onze hoofddoelen bij onze LAN-parties, gewoon lekker hersenloos knallen, het denkwerk doe ik wel tijdens het modden van de games die wij lannen buiten de LAN-weekenden om, daar hoeven mijn vrienden geen deel van uit te maken).

Onderstreepte is een gevoel waar ik jaren lang last van heb gehad, maar wat mij een groot gevoel van verlichting geeft is de wetenschap dat ik altijd mijn best gedaan heb en daar nu ook de vruchten van pluk. Hoe klote mijn leed ook was, het heeft mij wel tot een sterker, beter persoon gemaakt. De angsten die ik vroeger had, de schroom, dat is allemaal weg..
Gewoon echt -weg-!

Zo beperkt als ik me vroeger voelde, nu heb ik eerder de angst dat ik anderen overrompel (ook al probeer ik daar altijd rekening mee te houden), het is een beetje duwen en trekken maar uiteindelijk ontstaat er dan toch een soort balans.

Ik ben een beetje in een vage bui. Als je er wat aan hebt, dan
Zo niet, dan

Ik vind een 'buitenstaander' ook wel prettig om tegen aan te kunnen praten. Een behandelaar heeft een professionele relatie met je. Daar hoef je geen vriendschap mee te sluiten of vaker dan een uurtje per week mee samen te leven. Tevens is een behandelaar niet emotioneel in je geïnvesteerd en kan daarmee veel objectiever zijn en soms even goed hard tegen een zeer been schoppen. Terwijl naasten vaak de goede lieve vrede proberen te bewaren.

Mijn opgaande lijn van de afgelopen weken is aan het afvlakken. Ik kom van dieper dan ik aanvankelijk dacht. Nu ik op een redelijk normaal neutraal basisniveau begin te komen is het van belang dat ik dit ook vast ga houden. Ik heb al vaker van die golfbewegingen gemaakt, dat het goed ging en een paar maanden later weer compleet mis was.

Komende twee maanden gaan proef op de som zijn. Maar ik weet nu wel een grote valkuil: vermoeidheid en te weinig lief zijn voor mezelf. (Dingen als sauna, museumbezoek, de tijd nemen om een boek te lezen, een wandeling maken). Juist nu begint voor mij de drukste periode op het werk, waar ik afgelopen jaar volledig op ben ingestort. Een katalysator, in de vorm van medicatie, minder hebben zal schelen.

quote:

Op woensdag 21 oktober 2015 19:48 schreef Fixers het volgende:
Ik vind een 'buitenstaander' ook wel prettig om tegen aan te kunnen praten. Een behandelaar heeft een professionele relatie met je. Daar hoef je geen vriendschap mee te sluiten of vaker dan een uurtje per week mee samen te leven. Tevens is een behandelaar niet emotioneel in je geïnvesteerd en kan daarmee veel objectiever zijn en soms even goed hard tegen een zeer been schoppen. Terwijl naasten vaak de goede lieve vrede proberen te bewaren.

Mijn opgaande lijn van de afgelopen weken is aan het afvlakken. Ik kom van dieper dan ik aanvankelijk dacht. Nu ik op een redelijk normaal neutraal basisniveau begin te komen is het van belang dat ik dit ook vast ga houden. Ik heb al vaker van die golfbewegingen gemaakt, dat het goed ging en een paar maanden later weer compleet mis was.

Komende twee maanden gaan proef op de som zijn. Maar ik weet nu wel een grote valkuil: vermoeidheid en te weinig lief zijn voor mezelf. (Dingen als sauna, museumbezoek, de tijd nemen om een boek te lezen, een wandeling maken). Juist nu begint voor mij de drukste periode op het werk, waar ik afgelopen jaar volledig op ben ingestort. Een katalysator, in de vorm van medicatie, minder hebben zal schelen.

Je verwoord precies wat ik bedoel ja

Lief zijn voor jezelf is heel, heel belangrijk ja. Filmpje pakken, massage, zonnebank... het is echt zo ongelooflijk belangrijk om balans te vinden.

quote:

Op woensdag 21 oktober 2015 19:48 schreef Fixers het volgende:
Ik vind een 'buitenstaander' ook wel prettig om tegen aan te kunnen praten. Een behandelaar heeft een professionele relatie met je. Daar hoef je geen vriendschap mee te sluiten of vaker dan een uurtje per week mee samen te leven. Tevens is een behandelaar niet emotioneel in je geïnvesteerd en kan daarmee veel objectiever zijn en soms even goed hard tegen een zeer been schoppen. Terwijl naasten vaak de goede lieve vrede proberen te bewaren.

Mijn opgaande lijn van de afgelopen weken is aan het afvlakken. Ik kom van dieper dan ik aanvankelijk dacht. Nu ik op een redelijk normaal neutraal basisniveau begin te komen is het van belang dat ik dit ook vast ga houden. Ik heb al vaker van die golfbewegingen gemaakt, dat het goed ging en een paar maanden later weer compleet mis was.

Komende twee maanden gaan proef op de som zijn. Maar ik weet nu wel een grote valkuil: vermoeidheid en te weinig lief zijn voor mezelf. (Dingen als sauna, museumbezoek, de tijd nemen om een boek te lezen, een wandeling maken). Juist nu begint voor mij de drukste periode op het werk, waar ik afgelopen jaar volledig op ben ingestort. Een katalysator, in de vorm van medicatie, minder hebben zal schelen.

Pucky de kat wil ook typen: `azz

Het gaat best redelijk de afgelopen weken. Kleine dipjes maar geen totale offday. Deze valkuil herken ik trouwens, chronisch over mn grenzen gaan en dat niet door hebben.

Van de GGZ word ik n beetje moe, ze hebben het elke keer toch over kortere trajecten, afronden enz. Mijn huidige peut weet wel dat dat nog niet zover is, maar t lijkt wel een bezuinigingsrage ofzo. Voor mij klinkt het alsof ze niet willen helpen, maar dat is vast niet de bedoeling.