...
Maar goed, ik geloof niet dat ze eea uit hun duim zuigen.
quote:
Zweden – Paradijs voor islamitische verkrachters
In 1975 besloot het toenmalige Zweedse parlement unaniem om het homogene Zweden in een multicultureel land te veranderen. Veertig jaar later blijkt de dramatische gevolgen van dit experiment: geweldscriminaliteit is met meer dan 300 procent gestegen. De toename is nog groter bij verkrachtingen. Die is gestegen met 700 procent en brengt Zweden op de tweede plaats in de globale verkrachtingslijst.
Volgens een studie uit 2010 staat Zweden met 53,2 verkrachtingen per 100.000 inwoners onder het kleine Lesotho in Zuid-Afrika met 91,6 verkrachtingen per 100.000 inwoners.
Volgens cijfers van Brottsförebyggande rådet – Brå (Criminaliteitspreventie-raad – Brå) antwoordde 29.000 vrouwen in 2011 dat ze in dat jaar verkracht zijn (wat blijkt aan te geven dat minder dan 25 procent van de verkrachtingen bij de politie gemeld wordt).
Maar in plaats iets te doen aan deze gewelddadige verkrachting-problemen doen Zweedse politici, overheden, en media hun best deze feiten weg te redeneren. Hier zijn enkele van hun verklaringen:
Zweedse burgers zijn meer dan vroeger geneigd misdaad bij de politie aan te melden.
De wet is zodanig veranderd dat er meer seksuele misdrijven aangemerkt worden als verkrachting.
Zweedse mannen kunnen niet omgaan met de toegenomen gendergelijkheid en reageren daarom met geweld tegen vrouwen (misschien wel de meest fantasierijke uitvlucht).
Een lang gekoesterde feministische mythe is dat de meest gevaarlijke plek voor een vrouw haar eigen huis is, omdat de meeste verkrachtingen worden gepleegd door iemand die ze kent. Dit argument werd ontkracht door een rapport van Brottsförebyggande rådet – Brå.
“In 58 procent van de gevallen is de dader onbekend bij het slachtoffer, in 29 procent van de gevallen is de dader een bekende, en in 13 procent van de gevallen is de dader een verwant persoon. … Het komt vaker voor dat het incident zich heeft voorgedaan in een openbare plaats (41 procent) dan in een behuizing (30 procent).”
Brå schrijft in zijn rapport dat er geen “groot verschil is in kwetsbaarheid voor seksueel wangedrag tussen vrouwen van Zweedse of buitenlandse achtergrond”, terwijl ze verder geen informatie geven over de Zweedse of buitenlandse achtergrond van de dader.
In 1975, het jaar waarin politici besloten dat Zweden multicultureel moest worden, bestond de Zweedse bevolking uit 8.208.442 inwoners. In 2014 zijn we tot 9.743.087 Zweden gegroeid – een stijging van 18,7 procent. De toename bestaat geheel uit immigratie aangezien Zweedse vrouwen gemiddeld 1,92 kinderen baren, terwijl allochtone vrouwen 2,24 kinderen baren. En men moet in gedachten houden dat de tweede generatie allochtone vrouwen in de Zweedse statistieken worden geteld als autochtonen.
De Zweedse bevolkingsgroei is uniek. Nog nooit eerder is de bevolking in zo’n snel tempo gegroeid en Zweden is nu het land in Europa waar de bevolking het snelst groeit.
De laatste 15 jaar bestaat de immigratie voornamelijk uit vluchtelingen van islamitisch landen zoals Irak, Syrië en Somalië. Kan deze massa-immigratie een verklaring zijn voor de Zweedse verkrachting-explosie? Deze vraag is moeilijk met zekerheid te beantwoorden, aangezien de Zweedse wetgeving het verbiedt oorsprong en/of religieuze overtuiging van misdadigers in misdaadstatistieken te vermelden. Maar het is een bekend feit dat mensen uit het Midden-Oosten over het algemeen een heel ander beeld van vrouwen en seks dan Scandinaviërs hebben. En hoewel het Zweedse etablissement zijn best doet het volk proberen te overtuigen dat iedereen die een voet op Zweedse bodem zet transformeert en gelijk wordt als de mensen die hier al tientallen generaties wonen, suggereren de feiten iets heel anders.
Het laatste statistische onderzoek tussen de samenhang van immigratie en criminaliteit in Zweden vond plaats in 2005, de uitkomst wordt in de gevestigde media nog steeds verzwegen. En het zijn niet alleen de feiten wat men van allochtone criminaliteit negeert, men gaat ook nog is hard ten aanval tegen diegene die het lef heeft daarover, bijvoorbeeld de sociale media, te schrijven.
De Zweden Democraat lokale politicus Michael Hess moedigde bijvoorbeeld Zweedse journalisten aan om zich vertrouwd te maken met de islamitische houding tegenover vrouwen in verband met de talrijke verkrachtingen op het Tahrirplein in Caïro tijdens de “Arabische Lente”. Hij schreef:
“Wanneer gaan jullie journalisten beseffen dat het diep in de islamitische cultuur ligt om vrouwen die zich niet aan de leer van de islam houden met verkrachting en mishandeling te straffen? Er is een grote correlatie tussen verkrachtingen in Zweden en het aantal immigranten uit MENA landen (Midden-Oosten en Noord-Afrika). ”
Zijn commentaar eindigt voor de rechtbank met een vervolging voor hate-crime. En in mei vorig jaar werd Michael Hess veroordeeld. Aangezien hij geen strafblad heeft veroordeelt de rechtbank hem tot een proeftijd en 80 dagen geldboetes (een geldboete proportioneel met je inkomen per dag, typisch Zweden, als je arm bent kost het je niks om misdaden te begaan, hooguit wat vrije tijd), ondanks dat de aanklager van mening was dat deze vreselijke misdaad bestraft moest worden met vrijheidsberoving.
Michael Hess heeft zelf vele jaren in islamitische landen gewoond en is goed thuis in de leer van de islam en zijn zienswijze op vrouwen. Tijdens zijn proces legt hij bewijs op tafel dat verkrachting een legitieme straf is in de sharia wetgeving en moslims oververtegenwoordigd zijn in Zweedse verkrachtingszaken.
Maar de rechtbank is van mening dat de waarheid geen invloed heeft in deze zaak:
“De rechtbank stelt vast dat de vraag of de verklaring van Michael Hess’s waar was, of in ieder geval voor Michael Hess bleek waar te zijn, niet relevant is voor deze zaak . Michael Hess verklaring moet worden beoordeeld op het tijdstip en op de context waarin hij zijn verklaring schreef. Tijdens zijn uitspraak heeft Michael Hess niet verwezen naar gevestigd onderzoek of islamitische bronnen. Het is alleen in combinatie met zijn vervolging dat Michael Hess getracht heeft steun te vinden in onderzoekrapporten en religieuze geschriften. De rechtbank is dan ook van oordeel dat het duidelijk is dat Michael Hess uitspraak niet deel uitmaakt van een objectieve discussie. En zijn uitlating daarom is uitgesproken als minachting voor immigranten met een islamitische geloof. ”
Welke conclusies kunnen we trekken uit de beschikbare statistieken? Bijvoorbeeld dat mannen uit Noord-Afrika 23 keer zo vaak verkrachten als Zweedse mannen, en mannen uit Irak 20 keer zo vaak. Wat Michael Hess als onderdeel van zijn verdediging aan de rechtbank heeft voorgelegd, hij gebruikte de beschikbare statistieken over allochtone criminaliteit in Zweden, voordat SCB (Zweeds Centraal Bureau voor de Statistiek) met deze metingen stopte. Hij probeerde antwoord te krijgen op twee vragen:
Is er een verband tussen verkrachtingsdelicten in Zweden en allochtonen?
Is er een verband tussen verkrachtingsdelicten in Zweden en allochtonen met een specifieke achtergrond?
Het antwoord op beide vragen is duidelijk: Ja! Er zijn 21 onderzoekrapporten vanaf de jaren zestig tot heden en het resultaat is onomwonden. In alle rapporten zijn mannen met een buitenlandse afkomst grof oververtegenwoordigd in vergelijking met Zweedse autochtone mannen. En in de loop der jaren is het alleen maar erger geworden:
1960-1970 – 1,2 tot 2,6 keer zo vaak als autochtone Zweedse mannen
1980-1990 – 2,1 tot 4,7 keer zo vaak als autochtone Zweedse mannen
1990-2000 – 2,1 tot 8,1 keer zo vaak als autochtone Zweedse mannen
2000-2010 – 2,1 tot 19,5 keer zo vaak als autochtone Zweedse mannen
Zelfs wanneer variabelen zoals leeftijd, geslacht, klasse en woonplaats is aangepast, blijft het zeer grote verschil tussen allochtonen en de Zweedse autochtone mannen aanwezig.
Onderzoeksrapporten worden door de loop der jaren heen steeds schaarser, maar in de 18 rapporten die in de 90’er en 00’er jaren zijn opgesteld komt duidelijk naar voren dat er een sterk verband is tussen allochtonen en verkrachtingen.
Hoewel deze cijfers beschikbaar zijn voor de overheid, politici en journalisten, blijven ze erop aandringen dat deze statistieken niet de werkelijkheid weerspiegelen.
Hoe komt het dan dat buurland Denemarken slechts 7,3 verkrachtingen per 100 000 inwoners heeft in vergelijking met 53,2 voor Zweden? De Deense wetgeving verschilt niet veel van de Zweedse, en er is geen duidelijke reden om te geloven dat Deense vrouwen minder geneigd zijn om verkrachting aan te melden dan hun Zweedse zussen.
In 2011 zijn er in Zweden bij de politie 6509 verkrachtingen aangemeld, en in Denemarken slechts 392 met ongeveer een bevolking de helft zo groot als die van Zweden.
In Zweden doet de overheid al het mogelijke om de afkomst van een verkrachter te verbergen. In Denemarken bleek uit een in 2010 door de staat officieel uitgegeven statistiekrapport dat meer dan de helft van de veroordeelde verkrachters een allochtone achtergrond had.
Sinds 2000 is er slechts één Zweedse onderzoek gedaan naar allochtonen in verband met verkrachtingsdelicten. Dat onderzoek werd in 2006 verricht door Ann Christine Hjelm op de Karlstad Universiteit.
Daaruit bleek dat 85% van de daders die sinds 2002 door het Zweedse gerechtshof waren veroordeeld voor verkrachting tot een minimum van twee jaar gevangenisstraf , in buitenland waren geboren of een tweede generatie immigrant was.
In een rapport van Brottsförebyggande rådet – Brå van 1996 wordt beschreven dat immigranten van Noord-Afrika (Algerije, Libië, Marokko, en Tunesië) 23 keer zo vaak voorkomen met verkrachtingsdelicten dan in vergelijking met Zweedse mannen. Mannen van Irak 20 keer zo vaak en mannen van Bulgarije en Roemenië 18 keer zo vaak. Mannen uit de rest van Afrika kwamen 16,5 zo vaak voor in verkrachtingsstatistieken, en Iraniërs, Peruanen, Ecuadoranen en Bolivianen 10 keer zo vaak.
Een nieuw fenomeen wat in Zweden de afgelopen decennia’s met volle kracht heeft toegeslagen zijn groepsverkrachtingen – een verschijnsel wat vrijwel onbekend is in de Zweedse criminele geschiedenis. Het aantal groepsverkrachtingen steeg schrikbarend tussen 1995 en 2006, daarna zijn er geen studies meer op uitgevoerd.
Een van de ergste gevallen deed zich voor in 2012, toen een 30-jarige vrouw werd verkracht door acht mannen in een asielaccommodatie in het kleine dorpje Mariannelund. De vrouw had vluchtig kennis met een man uit Afghanistan die al vele jaren in Zweden woonde, toen de man haar voorstelde om samen met hem een avond uit te gaan ging ze akkoord. Maar de man bracht haar in plaats van een restaurant naar een asielcentrum waar Afghaanse landgenoten van hem verbleven in afwachting van een verblijfsvergunning, en laat haar weerloos achter. Tijdens die nacht wordt ze herhaaldelijk verkracht, en wanneer haar “vriend” weer terugkomt, sluit hij het avondje stappen af door haar ook te verkrachten. Pas in de ochtend lukt het haar uit de kamer te kruipen en de politie te bellen. De officier van Justitie noemde deze gebeurtenis: “De meest afschuwelijkste verkrachtingsdelict in de Zweedse geschreven rechtsgeschiedenis”.
Zeven mannen werden veroordeeld tot een gevangenisstraf tussen 4,5 en 6,5 jaar. Gevangenisstraffen worden regelmatig met een derde deel verkort, dus het duurt niet meer lang voordat ze weer op straat staan om een nieuwe verkrachting te begaan – waarschijnlijk weer met een naïeve goedgelovige vrouw.
Bij groepsverkrachtingen zijn zowel het slachtoffer als de misdadigers jong en hebben bijna alle misdadigers een allochtone achtergrond, vooral uit islamitische landen. Verbazingwekkend is het feit dat de Zweedse rechtbank vaak sympathie vertoond voor de verkrachters. Meerdere malen zijn verdachten vrijgesproken omdat zij beweerde dat het meisje in kwestie seks wou hebben met zes, zeven, acht verschillende mannen.
Een zeer opmerkelijk geval deed zich voor in 2013 in de Stockholmse buitenwijk Tensta, waarbij een 15-jarige meisje werd opgesloten in een kamer, terwijl zes jongens met een allochtone achtergrond haar om de beurt verkrachtten. De rechtbank veroordeelde hun, maar in hoger beroep werden ze vrijgesproken, op grond dat er geen geweld was gebruikt en het meisje zich niet in “hulpeloze toestand” bevond.
Een paar weken geleden melde de Zweedse media dat er een brutale groepsverkrachting had plaatsgevonden op de Finse veerboot Amorella op de route Stockholm-Turku. Met grote koppen informeerde ze hun lezers dat de daders Zweden zijn.
Meerdere Zweedse mannen verdacht van groepsverkrachting op Finse veerboot (Dagens Nyheter)
Zes Zweedse mannen verkrachten vrouw in bootcabine (Aftonbladet)
Zes Zweden gearresteerd voor verkrachting op veerboot (Expressen)
Acht Zweden verdacht van veerbootverkrachting (TT)
Bij nadere beschouwing blijken zeven van de acht verdachten Somaliërs te zijn, en eentje uit Irak. Geen van hun heeft een Zweeds paspoort of nationaliteit. Dus zelfs als allochtoon vallen ze niet onder Zweeds medeburgerschap. Volgens een getuige was een van de misdadigers op de boot driftig op zoek naar een vrouw om seks mee te bedrijven. De politie heeft vier van hun vrijgelaten (maar zijn nog steeds verdacht), terwijl de rest (allen Somaliërs) nog steeds in voorlopige hechtenis zit.
Webradio Granskning Sverige (Webradio Onderzoek Zweden) telefoneerde naar de redacties van Aftonbladet en Expressen met de vraag waarom ze de misdadigers als Zweedse mannen beschreven terwijl de waarheid is dat het Somaliërs zijn. Dat is irrelevant, was de mening van de journalisten. Ze voelde zich erg beledigd toen hun werd gevraagd of ze geen verantwoordelijkheid voelde om Zweedse vrouwen te waarschuwen dat het verstandig zou zijn om afstand van bepaalde mannen te houden. Een van de journalisten vroeg waarom dat zijn verantwoording zou moeten zijn.
“Als vrouwen dit weten zouden ze waarschijnlijk deze mannen vermijden en daarmee het ondergaan van een verkrachting voorkomen”, antwoordt de reporter van Granskning Sverige.
En kreeg de hoorn op het telefoontoestel gesmeten.