TKKLPT - 19-09-2015.

Wat afkeer van het systeem heet te zijn, is vaak weerzin tegen de eigen keuze om in het systeem te blijven functioneren of tegen de eigen zwakte om aan het systeem te ontsnappen. Men durft geen radicale keuzes te maken, en de frustratie daarover schept men om in de illusie dat het systeem die radicale keuzes onmogelijk maakt. Gevangen in het rad van het menselijk tekort.

http://www.nu.nl/werk-en-(...)rken-als-plicht.html

Als je van het leven wil genieten, moet je daar hard voor werken. Zeven op de tien volwassenen in Nederland beschouwen werken als een maatschappelijke plicht en vinden het geen vrije keuze. Dat heeft het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) maandag becijferd.

quote:

Op maandag 9 november 2015 23:19 schreef Ringo het volgende:
Wat afkeer van het systeem heet te zijn, is vaak weerzin tegen de eigen keuze om in het systeem te blijven functioneren of tegen de eigen zwakte om aan het systeem te ontsnappen. Men durft geen radicale keuzes te maken, en de frustratie daarover schept men om in de illusie dat het systeem die radicale keuzes onmogelijk maakt. Gevangen in het rad van het menselijk tekort.

Fraai geformuleerde cirkelredenering. De radicale keuzes in jouw argument komen neer op de bekende vogelvrijheid. In hoeverre is dat een redelijk alternatief? "Het kan zeker anders, maar dan moet je ook de gevolgen slikken." En vervolgens wordt de verantwoordelijkheid weer geïndividualiseerd. Take it or leave it. En dan de schuldvraag bij het menselijk tekort leggen, tja.

De neiging om de verantwoordelijkheid altijd bij het individu te zoeken is vreemd en zeker niet rationeel of neutraal.

Welke verantwoordelijkheid wil jij dan niet zelf nemen, maar overlaten aan de anderen? Gun je jezelf het recht op rijkdom zonder daar een inspanning voor te hoeven leveren? Dat recht is toch nooit anders geweest dan het privilege van een maatschappelijke elite? Je zou kunnen zeggen dat het nooit zo makkelijk is geweest als in de afgelopen vijftig jaar om je dat privilege te verwerven, tegen relatief weinig inspanning. Of is zelfs die relatief kleine inspanning je te veel, zou het recht op rijkdom jou (en ons anderen) spontaan moeten komen aanwaaien als een groeizame regenbui?

Welvaart is niet de optelsom van alle gezamenlijke inspanning. Als nuttig werk goed betaald werd zou de vuilnisman miljonair zijn (c) Bregman.

Je noemt drie keer het woord inspanning, waaruit blijkt dat je inzet als dé voorwaarde ziet. Dat onstuitbare geloof in inzet is precies waar ik tegen ageer. Wat is inzet behalve een modern dogma? Is inzet iets tastbaars? Iets heilzaams?

De uitspraak 'Ik werk voor het geld' is net zo bizar als 'Ik studeer voor het papiertje.'

Denk daar maar eens over na als je je morgen op je werkplek gemeld hebt.

Er sluipt steeds een verongelijktheid in je posts, MP. Terwijl, wat Ringo volgens mij ook zegt: een mens zit altijd vast in een soort systeem. Dat is niet iets van de moderne tijd. De oude Egyptenaren die piramides bouwden voor hun farao deden dat ook vanuit het dogma dat verering van de farao goed was voor het welzijn van iedereen, en dat het nodig was om het systeem in stand te houden (dat systeem dat voor veel mensen goed was, en waar veel mensen heilig in geloofden, al dan niet gestimuleerd door propaganda.) Ik zou me niet teveel blind staren op die analyses van het huidige systeem. Voor ieder individu geldt, in de hele loop van de geschiedenis, dat als je wilt losbreken uit het systeem waarin je zit, je revolutionair moet kunnen en durven zijn. En een revolutionair betaalt daar ook altijd een prijs voor. Dat gebeurt met mensen die niet mee willen gaan met de groep. Ik zou dat niet scharen onder 'menselijk tekort', je zou het net zo goed de menselijke kracht kunnen noemen, want het is waarschijnlijk een van de redenen dat de mens als soort heeft kunnen overleven. In het klein zie je dat ook bij families: het zwarte schaap dat niet meegaat in de normen die het gezin oplegt, die valt buiten de boot, staat buiten het geheel. Je hebt moed nodig, als je dingen anders wilt doen dan anderen, dat klopt. En dus is het een zeer individuele keuze want je zult bij jezelf moeten nagaan of jij die moed hebt en die consequenties aan kan (of je het nu eens bent met die consequenties of niet, dat is eigenlijk niet relevant), een keuze waar je dan ook zelf verantwoordelijkheid voor moet kunnen nemen, anders wordt het een kamikaze actie.

Als de verantwoordelijkheid niet bij het individu ligt, bij wie dan wel?

quote:

Op maandag 9 november 2015 16:36 schreef Mainport het volgende:
Ter verduidelijking.

Rationeel kun je beide kanten van de kwestie tegen elkaar uitspelen. De discussie stopt op het punt dat tegenstanders niet willen weten of het mogelijk is: een basisinkomen (of iets gelijkends), maar dat ze er domweg tegen zijn.

En dat is het moment dat de discussie niet rationeel, maar politiek wordt.

In Nederland heb je een scheiding van kerk en staat, maar de inzet-en-ambitie-overtuiging begint verdacht veel op een religie te lijken. Alles en iedereen is doordrongen van deze heilzame waarden, terwijl het niet meer is dan een politieke overtuiging. Je hebt geen andere keuze dan te buigen voor hun opvatting, anders krijg je in Nederland geen uitkering en word je vogelvrij verklaard.

Daarom is het argument van Sieyes zo mooi. Hij lijkt wel een missionaris die ongelovigen wil bekeren met zijn verlichte dogma's:

Werken creëert niet alleen materiële luxe, maar kan ook een perspectief bieden op een beter leven (voor jezelf of voor je kinderen). Als mensen dit niet krijgen in hun werk, en er is geen 'civil society', dan loopt het al snel uit de hand. Werken zorgt ook voor een maatschappelijke orde en veiligheid.

Natuurlijk wil ik je overtuigen van mijn opvattingen hierover. Ik ben namelijk behoorlijk tevreden met de resultaten daarvan in mijn leven. Ik zie dat jij, op dit forum althans, behoorlijk ontevreden lijkt te zijn. Het 'dogma' waar je het over hebt werkt voor mij. Het is een invalshoek die je kan verbinden met een brede kring van mensen die ook behoorlijk tevreden zijn en om jou geven. Reactionair nihilisme werkt misschien ook, maar dan is de kring van mensen waarmee je kan verbinden kleiner, antisocialer en vrijwel zeker een stuk ongelukkiger. Ergens moet ook jij wel doorhebben dat dit geen oplossing is voor je worstelingen.

En je hebt gelijk: in de kern is alles politiek, niets is intrinsiek waar. Deal with it.

quote:

Op woensdag 11 november 2015 07:32 schreef Franny_G het volgende:
Er sluipt steeds een verongelijktheid in je posts, MP. Terwijl, wat Ringo volgens mij ook zegt: een mens zit altijd vast in een soort systeem. Dat is niet iets van de moderne tijd. De oude Egyptenaren die piramides bouwden voor hun farao deden dat ook vanuit het dogma dat verering van de farao goed was voor het welzijn van iedereen, en dat het nodig was om het systeem in stand te houden (dat systeem dat voor veel mensen goed was, en waar veel mensen heilig in geloofden, al dan niet gestimuleerd door propaganda.) Ik zou me niet teveel blind staren op die analyses van het huidige systeem. Voor ieder individu geldt, in de hele loop van de geschiedenis, dat als je wilt losbreken uit het systeem waarin je zit, je revolutionair moet kunnen en durven zijn. En een revolutionair betaalt daar ook altijd een prijs voor. Dat gebeurt met mensen die niet mee willen gaan met de groep. Ik zou dat niet scharen onder 'menselijk tekort', je zou het net zo goed de menselijke kracht kunnen noemen, want het is waarschijnlijk een van de redenen dat de mens als soort heeft kunnen overleven. In het klein zie je dat ook bij families: het zwarte schaap dat niet meegaat in de normen die het gezin oplegt, die valt buiten de boot, staat buiten het geheel. Je hebt moed nodig, als je dingen anders wilt doen dan anderen, dat klopt. En dus is het een zeer individuele keuze want je zult bij jezelf moeten nagaan of jij die moed hebt en die consequenties aan kan (of je het nu eens bent met die consequenties of niet, dat is eigenlijk niet relevant), een keuze waar je dan ook zelf verantwoordelijkheid voor moet kunnen nemen, anders wordt het een kamikaze actie.

Als de verantwoordelijkheid niet bij het individu ligt, bij wie dan wel?

Helemaal eens!

Wat ik onder het menselijk tekort versta, is: in een droom willen geloven maar er niet voor willen vechten, omdat die strijd een aanpassing aan de werkelijkheid vereist, en het is nu juist de werkelijkheid die je met de droom dacht te kunnen ontkennen.

Als we niet ongestoord en zonder consequenties zouden kunnen dromen zou het leven pas echt onverdraaglijk zijn.

Ongestoord en zonder consequenties dromen betekent toch juist dat je niet per se in een droom gelooft als in een reëel alternatief voor de werkelijkheid? Ik koester mijn dromen als zoete illusies, een narcoticum voor de ziel. Zodra een droom de werkelijkheid overschaduwt, is het een nachtmerrie en ga ik liever schaapjes tellen. Of ik moet aan de bak, met gebalde vuist vooruit, mijn dromen najagen, ogen open als een volleerd slaapwandelaar. Maar zoveel revolutionaire energie heb ik niet, en daar ben ik ook niet rouwig om.

Oh, het gaat om het geloof in je dromen. Ik snap het.

Ik heb me, om even aan mijn nakijkwerk te ontsnappen, in de Zwarte Pieten discussie gestoken. Daar is ook een energie voor nodig die ik niet heb, geloof ik. .

Ja, vroeger kon je bij alles gewoon aan de zijkant blijven staan, maar als opvoeder moet je er opeens toch iets van een standpunt over hebben.

Lastigggggggggggggg.

Jaa, wat ga je jouw kind precies vertellen over 'white privilege', IR? .

Ondertussen heb ik via een tweedehands site het Sinterklaasliedjesboek besteld waar ik als kind nog uit gezongen heb. Vol met zwarte pieten. Zodat ik kan laten hoe dat vroeger ging en hoe erg het allemaal was.

quote:

Op woensdag 11 november 2015 14:02 schreef Franny_G het volgende:
Ik heb me, om even aan mijn nakijkwerk te ontsnappen, in de Zwarte Pieten discussie gestoken. Daar is ook een energie voor nodig die ik niet heb, geloof ik. .

Een bodemloze put. Het enige wat steeds duidelijker wordt, is dat het gecultiveerde onbegrip van het propietenkamp de kern van het probleem is, niet de verschijning van piet zelf.

quote:

Op woensdag 11 november 2015 14:34 schreef Franny_G het volgende:
Jaa, wat ga je jouw kind precies vertellen over 'white privilege', IR? .

Ik hoop dat jullie dat de komende jaren dat allemaal oplossen, zodat ik Misha daar niet mee hoef lastig te vallen en ik hem gewoon kan vertellen over al die andere soorten onuitroeibare ongelijkheid in de samenleving.

quote:

Op woensdag 11 november 2015 22:42 schreef I.R.Baboon het volgende:

[..]

Ik hoop dat jullie dat de komende jaren dat allemaal oplossen, zodat ik Misha daar niet mee hoef lastig te vallen en ik hem gewoon kan vertellen over al die andere soorten onuitroeibare ongelijkheid in de samenleving.

Wacht maar. Er breekt nog wel een moment aan dat je je kroost van de opvang haalt, het een voor jullie onbekende donkere medemens ziet en uitroept: "PAPA, IS DIE MEVROUW ONZE SCHOONMAAKSTER?"

_{Waarop je dan mompelt: "Nee joh, da's zwarte piet."}

[ Bericht 2% gewijzigd door Claudia_x op 11-11-2015 23:58:19 ]

quote:

Op woensdag 11 november 2015 09:47 schreef Sieyes het volgende:

Ik zie dat jij, op dit forum althans, behoorlijk ontevreden lijkt te zijn. Het 'dogma' waar je het over hebt werkt voor mij.

Heb wat compassie met die jongen. Het leven van een twintiger is behoorlijk kut: de twintiger is walgelijk arrogant, zijn mogelijkheden zijn schier oneindig en juist aan die keuzevrijheid gaat hij welhaast ten onder. Ook komt hij er gaandeweg achter dat anderen niet zo gemakkelijk van hem onder de indruk zijn als zijn immer liefdevolle ouders. Het resultaat is een diepgeworteld wantrouwen jegens het systeem, een wantrouwen dat vanzelf verdwijnt met de eerste redelijk betaalde baan en gevoelens van waardering geuit door mensen buiten de kring van goede bekenden.

Omdat ze diepgeworteld zijn, steken die gevoelens ook weer gemakkelijk de kop op, bijvoorbeeld als het niet zo lekker loopt op het werk. Ergo, het leven blijft kut.

Uit nostalgische overwegingen zou MP nu even met een citaat moeten komen van Ayn Rand.

Doe ik het even.

She heard, in the measured tension of his words, that it was harder for him to speak them than for her to listen. So she listened. “You must learn not to be afraid of the world. Not to be held by it as you are now. Never to be hurt by it as you were in that courtroom. I must let you learn it. I can’t help you. You must find your own way. When you have, you’ll come back to me. They won’t destroy me, Dominique. And they won’t destroy you. You’ll win, because you’ve chosen the hardest way of fighting for freedom from the world."

Doe ik er eentje uit een van m'n lievelingsfilms bij:

I'm nostalgic for conversations I had yesterday. I've begun reminiscing events before they even occur. I'm reminiscing this right now. I can't go to the bar because I've already looked back on it in my memory... and I didn't have a good time.

Hier in het dorp hebben ze een briljante constructie voor Sinterklaasavond lopen. Dan kun je een donatie doen aan de katholieke kerk, en dan komt als dank de Sint met 2 Pieten bij je langs. Echte Pieten dus, niet van die labbekakpieten. Zo zwart als roet, dikke rode lippen, gouden oorbellen en vooral heel erg dom en onhandig. Hartstikke leuk voor de kinderen dus!
Die gift aan de kerk kun je natuurlijk aftrekken van de belasting. Voor culturele giften is de aftrek nu vastgesteld op 125%. Tegen het 52%'s tarief is dat natuurlijk top.
Je slaat dus drie vliegen in één klap!
1) Je kinderen hebben een leuke avond en je draagt bij aan het in stand houden van een fijne traditie
2) Je steunt de katholieke kerk
3) Je bent ook nog eens geen dief van je eigen portomonee! (integendeel!)

En natuurlijk vrij van BTW en loonbelasting, want het is gewoon een vrijwillig bedankje!

Niet empathisch genoeg om te respecteren dat een achtergestelde groep aanstoot neemt aan een raciale typering en daar driedubbel trots op zijn.

Slow clap