quote:
Op maandag 10 augustus 2015 17:11 schreef robin007bond het volgende:Zijn er mensen hier die ontevreden zijn over de samenleving of teleurgesteld? En wat doet dat gevoel met je? Ik ben heel benieuwd hoe andere FOK!kers hierin staan.
In dit topic wil ik geen discussie over hoe de samenleving dan wel ingericht zou moeten worden, dat is meer voor in POL. Ik ben benieuwd hoeveel mensen zich min of meer somber voelen op de manier hoe het nu is.
Mijn vragen zijn:
Ben je teleurgesteld in de samenleving?Waarom ben je teleurgesteld?Om deze vragen voor mezelf te beantwoorden:
Ik ben soms wel ontevreden over hoe de samenleving is. Mensen zie ik heel hun leven inrichten rondom werk, alsof dat het centrale punt van hun leven is. Er is naar mijn mening te weinig tijd voor mensen om zich goed te ontplooien op persoonlijk gebied en ik heb vaak zo'n gevoel van "moet dit nou het leven zijn?"
Wat ik ook jammer vind is dat de samenleving erg hard is. Ik ben te jong om te kunnen zeggen dat er een verharding heeft plaatsgevonden, maar voor mijn gevoel is dat wel een trend.
Om me heen zie ik dat mensen alle problemen van anderen vaak proberen te reduceren tot individuele keuzes. Alsof ze hun leven helemaal in de hand hebben en volledig autonome individuen zijn. Die mentaliteit die heerst er over het algemeen wel voor mijn gevoel en leidt vaak tot het 'victim blaming' van mensen die het minder goed hebben getroffen.
Ik erger me eraan hoe mensen zo makkelijk tegen elkaar op te zetten zijn, terwijl ze zo veel gedeelde belangen hebben. Dan denk ik: "We zijn toch allemaal mensen? Waarom moet er zoveel nadruk worden gelegd op waarin we verschillen in plaats van wat ons bindt?"
Het voelt alsof groepen best gesegregeerd leven in Nederland. Het blijft vaak lastig om mensen te ontmoeten die niet binnen je al bestaande 'type' mensen voortkomt. Iedereen lijkt een beetje bij zijn eigen soort te blijven. Dat dit verschil er is tussen laag- en hogeropgeleiden is in ieder geval wel aangetoond door het Cultureel Planbureau, dus wellicht is dit gevoel van mij wel enigszins terecht.
http://www.volkskrant.nl/(...)na-nergens~a3806665/Kan het ook anders? Daar gaat dit topic niet over. Ik ben benieuwd naar waarom mensen soms teleurgesteld zijn in de samenleving. Daarbij zou het fijn zijn als dit topic geen gebash wordt op mensen die hun ei kwijt willen, hoe onterecht hun ontevredenheid ook wel niet zou zijn. Misschien is het ook interessant om te kijken of er veel mensen zich aan bepaalde dingen ergeren.
Ja idd. Ook vind ik dat er iets is als "lijden doet lijden". Het makkelijkste aan te tonen met kansarmoede, waar generaties nooit uit die cirkel geraken en ze daarbij worden beschuldigt het niet te willen veranderen. Mijn ouders zijn misschien van de weinigen die "bewust" een hippieleventje leidden. Nu werd niks me écht ontzegt, maar herinner ik me wel altijd gezeur over dat we nu alweer een rekenmachine of atlas, nieuw soordenboek want spelling veranderd, moesten aanschaffen voor school. Een deels terechte kritiek van mijn ouders, maar zij moedigden me in hun jaren 60 mentaliteit ook niet echt aan. Alles zou wel goedkomen, wat je ook doet.
Echt rot voor die kinderen die helemaal geen geld hadden thuis, denk ik dan. Tja die zakten allemaal af naar beroeps en leercontract. Dus weer laaggeschoold en weer arm...
Ik denk dat je ook niet veel meer kan veranderen als volwassen mens, je vorming gaat door op het moment dat je nog emotioneel en financieel afhankelijk bent van je ouders, en dat bepaalt grotendeels je toekomst. Als daar al iets scheef zit, of fallicant misloopt en mishandeling plaats vindt, wat dan met de toekomst?
Ik heb de problemen zien starten toen mijn ouders kwamen te overlijden. Alles valt dan weg. Vanaf toen begon in persoonlijk te ervaren hoe voor andere mensen heel veel zaken vanzelfsprekend zijn. Ook lijk je dan makkelijker vatbaar voor mensen die kwade bedoelingen hebben en je hebt dan geen vangnet. Zoals iemand eerder vermeldde over studenten met een "yololeventje". Ik had de indruk dat ik tijd te kort kwam om alles bol te werken; ik kon niet vatten hoe anderen nog tijd hadden om zoveel uit te gaan en maar wat te hangen. Zij gingen op reis in de zomermaanden, deden leuke dingen met hun ouders en vrienden. Ik was aan het werk.
Bij de vrienden waar ik nu mee optrek, zie ik ook een soort zelfde patroon dat slechte situaties opnieuw slechte situaties uitlokken. Mijn beste maat werd verstoten door familie omdat hij misbruikt werd door zijn ooms. Daardoor heeft hij nu geen diploma en komt hij in van die jobs terecht die nogal homofoob zijn, dus pesterijen, burn-out, ontslag. Ook had dan opnieuw een abusieve relatie en daarop kende hij een man die hem voor heel de homogemeenschap in de stad belachelijk maakte omdat hij bepaalde sexuele handelingen niet wou. Drie vierden van het milieu heeft hem ook de rug toe gekeerd of ging dan "adviseren" dat hij in therapie moest zodat hij voor wat meer zou openstaan. Dat vind ik nu echt

Alsof het allemaal naar zich toetrekken; hij moet iets doen aan iets vreselijks wat 'm is aangedaan voor 'n ander zijn sexuele zinnetjes.
Dat vind ik ook zo'n beetje de insteek en hele mentaliteit van alle hulpverlening. Je moet aan jezelf werken en dat is helemaal niet voor jezelf als het erop aankomt maar om een aangenamer product te zijn voor anderen en ook beter inzetbaar te zijn in de maatschappij.
Nu heb ik gehoord van een Nederlandse vriend die in België woont dat het in Nederland bvb wel kan dat je voor een griep een week kan thuisblijven, zonder dat je naar de dokter moet, want iederéén weet dat je dat gewoon moet "uitzieken". In België moet je elke ziekte direct staven met doktersbezoek en diens toelating dat je "gewettigd afwezig" bent. Dan heb je bvb ook de controle arts van het werk die langskomt om te kijken of jouw eigen huisarts wel de waarheid spreekt. Toevallig komen die ook altijd langs als je naar de apotheek bent om je medicijnen. En dan krijg je dus problemen op je werk. Je was er niet toen de controlearts kwam, dus je hebt gelogen, dus negatieve nota en/of ontslag.
Zo'n controle arts mag dan dus ook beslissen dat jij stante pede naar je werk gaat als hij je niet ziek genoeg acht. Kan je je voorstellen hoe dat dan gaat bij iemand met depressie of burnout, en je hebt zo'n kaliber controle-arts die denkt dat werken dé oplossing is tegen dergelijke klachten.
Die arts bepaalt ook of je recht hebt op ziekte-uitkering of niet, dus als hij je niet ziek of gehandicapt genoeg vindt, komen ze binnen enkele maanden de stroom afknippen en je meubels openbaar verkopen.
Dergelijke zaken gaan mij best wel tegen, en dat men dat ook zo vaak alleen moet verduren. Vanaf er maar het minste met je scheelt ben je te mijden materiaal, (of letterlijk vanop dit forum: zulke labiele wijven, daar heb je wat lol mee, als in voor de sex dus, maar niks serieus) ze schilderen je af alsof jij onherroepelijk de afvoer zal in gaan en je hen zal meetrekken. Als men nu gewoon eens wat normaler zou doen... Het is altijd die dikke, die schizofrene, die zonder familie, die borderline, die met MS, die misbruikte, enz... Iedereen heeft gvd een voornaam, en nog heel wat andere zaken dan altijd die éne negatieve eigenschap. Ik denk soms dat er in vele gevallen veel meer lijden zit in hoe mensen op hun situatie reageren dan de situatie zelf.
Ook in België; geen studiefinanciering. Er is een soort studiebeurs die hangt af van het inkomen van je ouders, maar daar kan je dus een paar boeken mee kopen en dat is het. Ook ontvangen je ouders die (net zoals andere uitkeringen voor hun kinderen) niet jij. En zou heeft de moeder van een vriendin van mij het geld gewoon voor zich gehouden. Eigenlijk komt het erop neer dat als je ouders niets (kunnen/willen) betalen dat je nooit een studie kan afronden. Geen diploma betekent dan weer minder werk of soort werk waar je gedoemd bent tot burnout. En nu haalt de regering het in hun stomme kop om werkloosheid en invaliditeit systematisch te schrappen onder de noemer van "jacht op de profiteurs" Dat gaat dan over uitkeringen tussen 300 en 1100 euro afhankelijk van je gezinssamenstelling en hoelang je al zonder werk zit of invalide bent. Maar men stelt zich geen vragen wat de oorzaken zijn.