Zwanger... en dan gaat het mis #20

mooi

Gevalletje, de dood van een kind is ook een onmogelijk moeilijk onderwerp. Niet te bevatten. Ik was vorige week op kraamvisite bij een buurvrouw. Zij is twee jaar geleden haar zoontje verloren, twee dagen voor zijn geboorte. Ze hebben nu een gezonde tweede dochter gekregen.
Ik heb destijds besloten om nooit om het onderwerp heen te draaien. Omdat ik geloof dat wat le zegt, de angst dat jouw kind vergeten wordt, terwijl hij of zij bestáát, zo sterk is. En ik niet vind dat hij vergeten moet worden. Net als al die andere kindjes die nu ergens anders zijn.
We hebben samen foto's gekeken van hem. Dat heeft enorme indruk gemaakt. Maar het houdt hem wel tastbaar. Het was verdrietig en tegelijk erg mooi om te zien dat hij op zijn zusje leek.
Wat ik wil zeggen, praat er over. Vraag er naar. In het zeldzame geval dat zij er niet over wil spreken zal ze dat tegen je zeggen, en dan weet je het. Maar er niet over spreken zal voor haar misschien voelen alsof hij vergeten is, alsof hij er niet in de herinnering mag blijven bestaan. Want hij is haar kind, voor altijd, ook al kunnen ze geen nieuwe herinneringen meer maken.

Wat een mooie tekst Cygne

quote:

Op vrijdag 5 juni 2015 22:32 schreef L-E het volgende:
Cygne, je spoiler.. is dat een 'vriendin' ja..?

We kennen elkaar van onze middelbare schooltijd. Gaan dus al heel lang met elkaar om, het is pas sinds kort dat ze zo doet. Niet alleen tegen mij, ook tegen onze andere vriendin. Ik steek er niet meer zoveel energie in.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Cygne, wat bijzonder dat je die tekst hier neerzet. Elva betekent idd rivier in het Noors, en die prachtige tekst kwam ook in mijn gedachten op toen ik van Elva's geboorte hoorde.

L-E, ik denk regelmatig aan jullie en aan Elva. Niet alleen als ik op fok kom, maar soms ook als ik langs een rivier rijdt hier, of als iemand het over een rivier heeft.
Wat moeten jullie een pijn hebben.

quote:

Op vrijdag 5 juni 2015 22:34 schreef L-E het volgende:

[..]



Elva betekent rivier in het Noors..

De volgende zin, ook uit een gedicht van Bram Vermeulen ook:

Ik ben niet echt weg, moet je weten.
Het is de heimwee die ik achterliet.
Dood ben ik pas als jij me bent vergeten.

En Elva zal niet vergeten worden. Nooit. Het zal een plekje krijgen, het verdriet wordt minder rauw. Maar vergeten wordt ze nooit.

quote:

Op vrijdag 5 juni 2015 22:33 schreef Cygne het volgende:
Ik vind de volgende tekst wel toepasselijk voor Elva.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Dit is op verzoek van mijn moeder gedraaid op haar begrafenis. En sinds de dag dat Elva is geboren, is dit lied ook voor altijd verbonden aan haar. Zij heeft in ieder geval in mijn hart een steen verlegd. En in de harten van velen, dat weet ik zeker.

quote:

Op vrijdag 5 juni 2015 22:55 schreef Phaidra het volgende:

[..]

Dit is op verzoek van mijn moeder gedraaid op haar begrafenis. En sinds de dag dat Elva is geboren, is dit lied ook voor altijd verbonden aan haar. Zij heeft in ieder geval in mijn hart een steen verlegd. En in de harten van velen, dat weet ik zeker.

Dit.

Ook op de begrafenis van mijn mans opa. En nu hoort ie voor mijn gevoel ook bij Elva.

quote:

Op vrijdag 5 juni 2015 22:48 schreef Cygne het volgende:

[..]

Ik ben niet echt weg, moet je weten.
Het is de heimwee die ik achterliet.
Dood ben ik pas als jij me bent vergeten.

O god wat mooi

Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar ik ben ook wel eens bang om constant een naar onderwerp op te rakelen Alsof L-E (in dit geval) alleen nog maar ellendig mag posten omdat er zoiets ergs is gebeurd. Maar natúúrlijk kan jij op dit moment helemaal niets los zien van Elva. Alle babyspulletjes die je verkoopt, de spuiten die je nog bij jezelf moet zetten, de onderzoeken, de foto's.......

En daarnaast is de wereld ook hard: ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik me niet voor kan stellen hoe het moet zijn om je kind te verliezen. En soms doe ik er ook heel hard mn best voor om daar niet mee bezig te zijn. Ik heb een aantal enge, nare verhalen nu in mn omgeving, en ik word er soms helemaal ellendig van. Dus sluit ik het bewust even buiten. Hoe wreed ook, maar dat is een luxe.

Maar nee, vergeten doe je dit soort verhalen niet. Echt niet

Mooie teksten!

Jammer van die vriendin Cygne, maar mooi dat de andere je nu zo kan steunen!

Heb haar tussen het verlies van haar zoontje en de geboorte van Q nog 2x gezien, de eerste keer wisten we van elkaar niet dat we daar zouden zijn en was het even erg ongemakkelijk.. Mijn dikke buik was pijnlijk voor haar. Daarna lang gepraat en heb het hele verhaal gehoord. Erna nog langsgeweest en hele reeks foto's van hem gezien.
Toen ik tijdens mijn bevalling in paniek raakte en bang was dat het fout zou gaan, was het net of ik al zijn foto's langs zag komen op de muur.. M'n vriendin voelde zich daar schuldig over en ik wist met de mensen die er toen nog meer bij waren even niet het uit te leggen, want eigenlijk vond ik het niet erg omdat ik zo het gevoel had dat hij erbij was.. Vond het alleen wat raar/zweverig klinken op dat moment. Ze was toen langsgekomen in m'n kraamweek omdat ze in de buurt was. Was zo trots op haar! Ze heeft hem toen ook nog vastgehouden (hij huilde daarvoor even en ze zei toen ze hem vasthad dat ze zich afvroeg hoe het huiltje van haar zoontje zou hebben geklonken en dat ze hem elke dag meer miste. M'n hart brak toen in zoveel stukjes ) Heb voor de bevalling gezegd dat ze altijd welkom is en het leuk zou vinden als ze Q wel kan zien opgroeien. Voor m'n bevalling wilden we haar afleiding geven, nu weet ik niet goed hoe ik dat kan doen als Q steeds bij me is en ik niet makkelijk weg kan.. Het vervolg vind ik dus vooral lastig.
Maar denk dat ik haar morgen een berichtje ga sturen, dat ik wel veel aan haar denk maar het soms lastig vind contact te zoeken omdat ik bang ben wat verkeerd te doen.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik kwam gisteren overigens langs deze post op facebook, vond ik heel mooi:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Maargoed, krijg een beetje het gevoel dat ik het topic nu kaap.. Vroeg me alleen even af hoe jullie willen dat vriendinnen met jullie omgaan, hoe het voor jullie voelt. Omdat ik een beetje bang ben dat ik haar hierdoor kwijt kan raken en dat wil ik juist niet, wil er voor haar kunnen zijn. Bedankt voor jullie antwoorden

quote:

Op vrijdag 5 juni 2015 23:38 schreef Gevalletje het volgende:
Maargoed, krijg een beetje het gevoel dat ik het topic nu kaap.. Vroeg me alleen even af hoe jullie willen dat vriendinnen met jullie omgaan, hoe het voor jullie voelt. Omdat ik een beetje bang ben dat ik haar hierdoor kwijt kan raken en dat wil ik juist niet, wil er voor haar kunnen zijn. Bedankt voor jullie antwoorden

Ik denk dat je het heel goed doet als je open tegen haar bent. Als je haar laat weten dat je er voor haar bent. Dat ze haar verhaal kwijt kan.

Ik denk ook dat je haar best zélf mag vragen wat zij wil, wat je voor haar kan doen en hoe er mee om te gaan.

quote:

Op vrijdag 5 juni 2015 23:41 schreef Stormqueen het volgende:
Ik denk ook dat je haar best zélf mag vragen wat zij wil, wat je voor haar kan doen en hoe er mee om te gaan.

Precies.
Dit is ook hoe mijn vriendinnen dat doen en dat vind ik erg prettig.

Ik kom net thuis van een avondje weg met vriendin en het voor het eerst wel even uitgebreid over m'n dochter gehad te hebben en mijn gevoel en gedachte en alles. En toch blijft dat wel heel moeilijk, want ze (eigenlijk iedereen) snappen het gewoon niet goed. Ik kan het haar (hun) niet kwalijk nemen want niemand in mijn omgeving weet hoe het voelt. En daarom voelt het zo eenzaam op dat kleine stukje aarde.

Zoveel verschillende gevoelens hebben er zich afgespeeld in al die weken van de zwangerschap. Van enorme schrik naar enorm gewenst naar enorm verdriet dat is voor niemand te bevatten. En vooral in zo een korte tijd. Je hele toekomstbeeld is constant aan het veranderen... En zie dat maar steeds weer opnieuw te verwerken...

Veel mensen zien bij (bijna) 18 weken ook niet het idee van geboorte voor zich, maar meer een miskraam idee. Alsof dat minder heftig is? Dat vind ik wel erg lastig te beseffen. Want voor mij is zij wel mijn dochter. En het gevoel dat ze echt bij mij hoort. Soms voel ik mij dan ook tussen wal en schip hangen. Omdat de omgeving er zo anders op reageert... Van de een moet ik doorgaan, van de ander weten ze niet zo goed hoe ze er mee om moeten gaan en weer anderen daar hoor je idd niets van.

Ik snap LE dan ook zo enorm goed dat het frustreert dat je denkt dat men haar vergeet. En dat is niet te beseffen. Want ze mogen nooit vergeten worden, nooit. Maar hoe hou je die gedachte in leven? Ik weet het ook even niet... Want steeds maar weer daarover zelf beginnen is niet altijd makkelijk, maakt naar mate de tijd verstrijkt het ook echt wel moeilijk. En dat ligt gedeeltelijk bij mij, maar ook gedeeltelijk bij de ander...
Maar hier is ze wel elke dag onderwerp van mijn begin en einde van de dag. En dan ook nog een X aantal keer door de dag heen. Maar dat is bij mij...

quote:

Op vrijdag 5 juni 2015 23:41 schreef Stormqueen het volgende:
Ik denk ook dat je haar best zélf mag vragen wat zij wil, wat je voor haar kan doen en hoe er mee om te gaan.

Dit idd. Ik zou willen dat iemand dat aan mij zou vragen. Dat de vriendin bij wie ik laatst op kraamvisite was dat een beetje zou beseffen. Maar helaas...
Erken dat je beseft dat zij verdriet heeft. Vraag en geef aan dat je er voor haar bent en dat je altijd een luisterend oor voor haar wil zijn maar dat je niet weet hoe je het moet initiëren. En herhaal het om sommige momenten. Noteer in je agenda wanneer het een maand geleden is, of een half jaar. En stuur een klein berichtje dat je aan haar denkt. Of een kaartje wanneer het een jaar geleden is.
En vraag af en toe hoe het met haar gaat als ze Q ziet. En wat het met haar doet.
Geef haar die ruimte om dat te uiten. Daarmee kan ze uiteindelijk ook veel beter naar haarzelf toe een band opbouwen naar Q toe, ipv afstand te houden en niet gehoord te voelen.

Ik vind dat zo moeilijk, die adviezen van mensen. Ik kan er zo weinig mee.

Mijn moeder heeft mijn broertje verloren met een zwangerschap van ruim 24 weken. Voor haar en mijn vader was dat enorm zwaar. Maar mensen wilden er niet over praten. Ze voelde zich toen zo alleen. Nog steeds heeft ze het er moeilijk mee soms, dertig jaar later.

Het heeft heel erg met de 'instelling' van de ander te maken en hoe ze denk ik een zwangerschap zien en ervaren, denk ik.
Ik neem mijn vrienden echt niets kwalijk, maar ik vind het echt heel erg verdrietig dat wel. Maar dat heb ik vandaag ook uitgesproken. wel met de woorden erbij dat ik het begrijp dat dat voor anderen zo enorm niet te begrijpen is. Maar dat het voor mij wel heel moeilijk is om het te uiten en het er over te hebben omdat ik niet weet hoe ik dat zou moeten doen. Want mijn verdriet is niet te begrijpen.

Hoe kun je begrijpen hoe het voelt als het misgaat? Tenzij je het meegemaakt hebt en je het ook zo ervaart. Eerder zal niemand dat gevoel van verdriet en gemis kunnen evenaren maar kun je hooguit bedenken hoe het zou kunnen voelen als. En dan nog kom je er met geen mogelijkheid bij!
En daar mag men blij om zijn want ik gun iedereen gezonde mooie kindjes die de wereld kunnen verkennen en niet het verdriet dat het niet zo mag zijn.

Mensen weten vaak niet wat te zeggen.
Lingue, ik ben m'n eerste kindje verloren met 17 weken.
Onze wereld stortte toen in, maar ikzelf voelde heel snel alsof ik me aanstelde met m'n verdriet ofzo.
De dag dat we wisten dat het kindje dood was (geslacht wisten en weten we niet) zei m'n broer, Ah maar je moet niet opgeven hoor! Ik wil wel een nichtje of neefje voor N.!
Natuurlijk goed bedoeld maar zo misplaatst.

En mensen vergeten het ook nu ik 2 gezonde dochters heb. Wil niet zeggen dat ik m'n eerste ooit vergeet. Die zie ik ook als volwaardig kind.
Mijn (voormalig) beste vriendin en ik hadden het er vorig jaar over. Zij heeft ooit een abortus laten doen.
Afijn, we hadden het ergens over en ik zei op een gegeven moment dat ik m'n eerste kindje ook wel als m'n eerste zie.
En dat vond zij raar, want die was toch niet volwaardig, dan had haar geaborteerde kind toch ook haar eerste geweest. En dat zag zij niet zo dus waarom zag ik het wel zo?
Voelde heel naar eigenlijk.

Verder: jullie worden allemaal niet vergeten. Jullie kindjes worden niet vergeten. Ik zie jullie posten en ik denk aan ze. Ik zie bijvoorbeeld L-E tussen evt vriendensuggesties op fb voorbijkomen en ik zie Elva. Wat een indrukwekkende foto.
Als mini even niet te genieten is of gewoon alleen maar gilt omdat ze haar zin niet krijgt, denk ik, maar ik héb haar tenminste. Dan denk ik aan jullie kinderen.

Ik weet nog dat ik bij de verloskundige zo'n formuliertje met vragen in moest vullen bij Lars. Hierop stonden twee regels: 1. hoeveelste zwangerschap? 2. hoeveelste kind?
En toen heb ik dat in al mijn onschuld heel gek gevonden... Ja, duh, da's toch hetzelfde?!

Totdat ik zwanger van Femke datzelfde vragenlijstje in moest vullen... en er toch echt twee verschillende getalletjes neer moest zetten. 1. 3e, 2. 2e... Slik...

Maar aan de andere kant, de vraagstelling was natuurlijk ook niet helemaal netjes. Alsof miskramen dus inderdaad niet meetellen.

LE

Elva zal echt niet worden vergeten!

Mijn ervaring is dat als je je kindje(s) deel van je dagelijks leven zal laten uitmaken, andere ze ook als deel van het gezin blijven zien zo kreeg ik afgelopen weken ook een paar keer de vraag of Jesse op z'n broertje en zusje leek? En dat terwijl het dit jaar alweer 4 jaar geleden gaat zijn dat Roan en Senna overleden zijn...

TAP natuurlijk vergeet je je eerste kindje nooit al lijkt het voor de buitenwereld anders, je bent moeder van 3!

En lompe opmerkingen zul je altijd krijgen, vaak goed bedoelde opmerkingen die heel rottig gebracht worden of mensen die gewoon niet kunnen indenken wat bepaalde opmerkingen doen...

Ik heb ook regelmatig te horen gekregen toen we wisten dat ik zwanger was van een jongen: ow dan heb je van beide eentje heel lief bedoeld natuurlijk, maar het enige wat ik dacht... Euh, ik heb al een zoon en 2 dochters, dus straks van beide 2!!

quote:

Op zaterdag 6 juni 2015 07:41 schreef Take_A_Picture het volgende:
Mensen weten vaak niet wat te zeggen.
Lingue, ik ben m'n eerste kindje verloren met 17 weken.
Onze wereld stortte toen in, maar ikzelf voelde heel snel alsof ik me aanstelde met m'n verdriet ofzo.
De dag dat we wisten dat het kindje dood was (geslacht wisten en weten we niet) zei m'n broer, Ah maar je moet niet opgeven hoor! Ik wil wel een nichtje of neefje voor N.!
Natuurlijk goed bedoeld maar zo misplaatst.

En mensen vergeten het ook nu ik 2 gezonde dochters heb. Wil niet zeggen dat ik m'n eerste ooit vergeet. Die zie ik ook als volwaardig kind.
Mijn (voormalig) beste vriendin en ik hadden het er vorig jaar over. Zij heeft ooit een abortus laten doen.
Afijn, we hadden het ergens over en ik zei op een gegeven moment dat ik m'n eerste kindje ook wel als m'n eerste zie.
En dat vond zij raar, want die was toch niet volwaardig, dan had haar geaborteerde kind toch ook haar eerste geweest. En dat zag zij niet zo dus waarom zag ik het wel zo?
Voelde heel naar eigenlijk.

Verder: jullie worden allemaal niet vergeten. Jullie kindjes worden niet vergeten. Ik zie jullie posten en ik denk aan ze. Ik zie bijvoorbeeld L-E tussen evt vriendensuggesties op fb voorbijkomen en ik zie Elva. Wat een indrukwekkende foto.
Als mini even niet te genieten is of gewoon alleen maar gilt omdat ze haar zin niet krijgt, denk ik, maar ik héb haar tenminste. Dan denk ik aan jullie kinderen.