Ben eigenlijk meer van de harde gitaren zonder dat het hardrock wordt. Zeg maar underground-garagerock. Je blijft een muziekliefhebber. Bob Dylan, Van Morrison, Underworld, Neil Young en Eddy Wally zijn ook niet te versmaden. Ging in 1985, met Berry Korver, zijn vader Rob, Henk van Zuidam en z'n broer Gijs naar De Kuip in Rotterdam. Ben een Ajacied, dus dat is het laatste dat je zou verwachten. Hoefde me echter niet op te laden. Of te minachten.
Stond zelfs op het heilige gras. Duurste kaartje, maar je wil op die leeftijd met de grote mensen meedoen, en je niet laten kennen als krent. De krenten in de pap moesten nog komen. Dus strooien met die poen. Keek om me heen, en de paupers druppelden langzaam binnen. De Kuip, je weet, dan wil je al snel voor een dubbeltje op de eerste rij zitten.
Het duurde nog even of het hoofdprogramma moest nog beginnen. Dus ik even warmlopen, bladje biermuziek gehaald. En gezellig Henk van Zuidam aangeschoten, sorry, bedoel ingeschoten. Nog een half uurtje wachten of Clarence zou voor het eerst van z'n leven met applaus worden onthaald. Clarence was op jonge leeftijd al een jonge held. Blies van de hoogste toren. Maar dat konden we van Clarence als donkere, aimabele Saxafonist hebben. Jammer dat de ene Clarence een held werd bij het leven en de andere Clarence moest beven als ze hem weer eens moesten hebben.
Daar kwamen ze eindelijk. Eén voor één het podium op. De grootste held gunde hen zijn schaduw niet. Niks geen gesloten dak. De zon moest deze avond schijnen. Op iedereen. The Boss als laatste aangesloten. Er was geen toss meer nodig. Hier stond de winnaar van de thuiswedstrijd al vast. 'One, Two, Three.'
De Bommelse korvers en van Zuidammen hielpen van Tongerlo met opstaan. Het was niet eens een schwalbe.
'Shit wat gebeurt hier ?' Ik voelde het gras onder me trillen. Ik bewoog mee. Ging mee in de euforie. Alsof Coentje, ze één, twee, drie liet staan. Zonder om te kijken of bang was dat er iets mis kom gaan. Hij was iedereen de baas, niet verbaasd zoals Coentje het was toen ze hem trapten. Hier trapte een baas af, in de geest van Coentje. Hield iedereen drie uur lang aan het lijntje. Ik stond 3 uur later weer met beide benen op de grond. Goodbye, was wat ik verstond. Tril 30 jaar later nog na.
Zoals Coentje schitterde zal nooit meer gebeuren. Dat was een 10. Niettemin. Dit was mijn beste concert ooit, geef ik een 10-. Had ik Coentje maar ooit live mogen zien spelen
Had ie een 10 + gekregen. Maar gewis dat ik The Boss nooit had gezien.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !