R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik heb ff een dipje... t gevoel dat ik niet nuttig bezig ben als ik ff op de bank hang en t gevoel dat het allemaal een sleur is en niet leuk... hoop dat t overgaat 
"In the midst of winter, I found there was, within me, an invincible summer".
-Albert Camus.
-Albert Camus.
Dat is heel erg naar *knuffel*quote:Op maandag 20 april 2015 17:33 schreef zomertje het volgende:
Ik heb ff een dipje... t gevoel dat ik niet nuttig bezig ben als ik ff op de bank hang en t gevoel dat het allemaal een sleur is en niet leuk... hoop dat t overgaat
Heb je enig idee over de aanleiding? Kun je zorgen dat je voor jezelf een acceptabele dagplanning hebt, met voldoende rust, maar niet teveel leegte?
En op tijd aan de bel trekken als dit doorgaat he! Sterkte
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Weet even geen oorzaak, ik ben gewoon vaak erg moe en dan is alles teveel en stom. Eerst maar eens eten, misschien helpt dat. Soms werkt dat bij mij.quote:
[..]
Dat is heel erg naar *knuffel*
Heb je enig idee over de aanleiding? Kun je zorgen dat je voor jezelf een acceptabele dagplanning hebt, met voldoende rust, maar niet teveel leegte?
En op tijd aan de bel trekken als dit doorgaat he! Sterkte
"In the midst of winter, I found there was, within me, an invincible summer".
-Albert Camus.
-Albert Camus.
Je kan het simpelweg ook gewoon te druk hebben... Zo klinkt het wel tenminste.quote:
[..]
Weet even geen oorzaak, ik ben gewoon vaak erg moe en dan is alles teveel en stom. Eerst maar eens eten, misschien helpt dat. Soms werkt dat bij mij.
En bloedsuikertjes omhoog is altijd een goed iets
eet smakelijk
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Dat is echt goed nieuws!quote:Op maandag 20 april 2015 12:05 schreef kuolema het volgende:
Mijn bezwaar heeft nut gehad, ik kreeg net te horen dat ik wel recht heb op een WajongDat had ik niet verwacht na de hoorzitting. Maar er moet nog een gesprek komen om te kijken wat mijn participatiemogelijkheden zijn, dus er zal weer tijd overheen gaan. Het is al ruim een half jaar geleden dat ik een aanvraag deed.
Dat is 1 zorg minder toch 
Dan kan je stoppen met het oppassen, want daar zag je vaak zo tegenop.Je kan zelf alvast even rondkijken wat je zou willen doen om te participeren (qua vrijwilligerswerk). Misschien neemt dat ook wat stress bij je weg?
Ja, het is druk in mn hoofd ook vooral. En genoeg te doen, werk ook nog 20 uur per week. Maar eten heeft me wel een stukje geholpen. Nu ga ik nog lui proberen te doen om uit te rustenquote:
[..]
Je kan het simpelweg ook gewoon te druk hebben... Zo klinkt het wel tenminste.
En bloedsuikertjes omhoog is altijd een goed iets
Een beetje creatief doen is ook goed heb ik gemerkt.
"In the midst of winter, I found there was, within me, an invincible summer".
-Albert Camus.
-Albert Camus.
Dan is het ook niet vreemd dat het wat minder gaat. Is er een mogelijkheid om wat rust in te bouwen? Om dingen eventueel uit handen te geven?quote:
[..]
Ja, het is druk in mn hoofd ook vooral. En genoeg te doen, werk ook nog 20 uur per week. Maar eten heeft me wel een stukje geholpen. Nu ga ik nog lui proberen te doen om uit te rusten
Crea ken ik
heerlijk freubelen, toch ontspannen, maar ook productief
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Dit lijkt mij wel een waarschijnlijk scenario.quote:
[..]
[..]
Mijn vermoeden is dat ze gaan bepalen voor hoeveel % ze afgekeurd gaat worden (mijn vermoeden is voor 80%-100% gezien haar huidige situatie, dus maximaal)
Zorg er iig voor dat je niet alleen naar de afspraak en je gewoon jezelf blijft.
Tijdens mijn gesprek vier jaar geleden probeerde ik iets te sociaal te doen. Gevolg is dat ik maar voor 70% ben afgekeurd met vervelende consequenties.
Ik begrijp je zenuwen maar alsnog gefeliciteerd.
Vandaag was een beetje lastig. Ik heb het gevoel dat de afgelopen dagen aan elkaar geregen herbelevingen zijn. Zojuist een stuk gelezen uit het boek over schema (therapeut wilde dat ik het ging lezen, maar ik ben nogal dyslectisch en lees heel erg slecht/traag en weet niet wanneer ik het uit moet hebben. Daarom heb ik een strakke planning gemaakt en als het goed is, heb ik het voor de behandeling uit), wat nu nogal een trigger (ik haat dat woord) is. Ik heb het gevoel dat er een prop verdriet en boosheid in mijn borst ziet, dat ik er niet uit kan krijgen, ik kan het alleen maar bekijken op een afstandje.
Maar even positief zijn:
Vandaag wel even bezig geweest met eetangsten te overwinnen. Ik vind kool eng (mijn moeder maakte dat altijd veel te vet en ongezond), ik vind rijst eng (koolhydraten) en peulvruchten (kcals en koolhydraten). Dus ik heb net een combi van die drie achter de kiezen (met een eng sausje uit een potje, volgens mij was de laatste keer dat ik dat at toen ik nog thuiswoonde). Dus niet alleen gedompeld in zelfmedelijden, ook even wat actiefs aan mijn herstel gedaan. En ondanks dat mijn es schreeuwt, zou ik liegen als ik zei dat het niet lekker was.
Verder braaf op een stoel gezeten en niet nuttig geweest. Zoals afgesproken *duimen voor de weegschaal van morgen*
Maar even positief zijn:
Vandaag wel even bezig geweest met eetangsten te overwinnen. Ik vind kool eng (mijn moeder maakte dat altijd veel te vet en ongezond), ik vind rijst eng (koolhydraten) en peulvruchten (kcals en koolhydraten). Dus ik heb net een combi van die drie achter de kiezen (met een eng sausje uit een potje, volgens mij was de laatste keer dat ik dat at toen ik nog thuiswoonde). Dus niet alleen gedompeld in zelfmedelijden, ook even wat actiefs aan mijn herstel gedaan. En ondanks dat mijn es schreeuwt, zou ik liegen als ik zei dat het niet lekker was.
Verder braaf op een stoel gezeten en niet nuttig geweest. Zoals afgesproken *duimen voor de weegschaal van morgen*
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Das wel leuk om te lezen, zoals je je problemen "aanvalt", dat doe je zelf nog een stuk beter (gedisciplineerder) dan ikquote:
Vandaag was een beetje lastig. Ik heb het gevoel dat de afgelopen dagen aan elkaar geregen herbelevingen zijn. Zojuist een stuk gelezen uit het boek over schema (therapeut wilde dat ik het ging lezen, maar ik ben nogal dyslectisch en lees heel erg slecht/traag en weet niet wanneer ik het uit moet hebben. Daarom heb ik een strakke planning gemaakt en als het goed is, heb ik het voor de behandeling uit), wat nu nogal een trigger (ik haat dat woord) is. Ik heb het gevoel dat er een prop verdriet en boosheid in mijn borst ziet, dat ik er niet uit kan krijgen, ik kan het alleen maar bekijken op een afstandje.
Maar even positief zijn:
Vandaag wel even bezig geweest met eetangsten te overwinnen. Ik vind kool eng (mijn moeder maakte dat altijd veel te vet en ongezond), ik vind rijst eng (koolhydraten) en peulvruchten (kcals en koolhydraten). Dus ik heb net een combi van die drie achter de kiezen (met een eng sausje uit een potje, volgens mij was de laatste keer dat ik dat at toen ik nog thuiswoonde). Dus niet alleen gedompeld in zelfmedelijden, ook even wat actiefs aan mijn herstel gedaan. En ondanks dat mijn es schreeuwt, zou ik liegen als ik zei dat het niet lekker was.
Verder braaf op een stoel gezeten en niet nuttig geweest. Zoals afgesproken *duimen voor de weegschaal van morgen*
Hier een slecht weekend achter de rug. Had heel fijn de verjaardag van mijn neefje (wat op zich natuurlijk wel fijn was), waar ik zat met een halve migraine-aanval. Was mijn eigen keus om er naar toe te gaan, heb al te vaak dingen moeten missen door migraine en deze hoofdpijn was an sich nog wel een beetje te trekken.
Begint mn moeder onderweg naar huis een gesprek over onze moeizame relatie van de afgelopen jaren en of ik wel wist wat het allemaal met haar deed. Ik geef nog aan dat ik het er niet over wil hebben (want koppijn en sowieso geen zin om daarover te praten, loopt toch nooit goed af), maar ja, ze praatte gewoon verder. En op een snelweg stap je zo moeilijk uit.
Komt er dus op neer dat alles wat niet goed loopt gewoon mijn schuld is. Alles ligt aan mij. Lekker makkelijk om te zeggen.
Heb als een klein kind weer liggen te janken het weekend. Voelde me zo klein en nietig en waardeloos (als in geen waarde voor mensen hebben). EN stond strak van de spanning die het opleverde. Had echt pijnen in mijn lichaam, gewrichten, vel. 'Fijn' altijd dat mensen je zo'n gevoel kunnen geven.
Begint mn moeder onderweg naar huis een gesprek over onze moeizame relatie van de afgelopen jaren en of ik wel wist wat het allemaal met haar deed. Ik geef nog aan dat ik het er niet over wil hebben (want koppijn en sowieso geen zin om daarover te praten, loopt toch nooit goed af), maar ja, ze praatte gewoon verder. En op een snelweg stap je zo moeilijk uit.
Komt er dus op neer dat alles wat niet goed loopt gewoon mijn schuld is. Alles ligt aan mij. Lekker makkelijk om te zeggen.
Heb als een klein kind weer liggen te janken het weekend. Voelde me zo klein en nietig en waardeloos (als in geen waarde voor mensen hebben). EN stond strak van de spanning die het opleverde. Had echt pijnen in mijn lichaam, gewrichten, vel. 'Fijn' altijd dat mensen je zo'n gevoel kunnen geven.
Gatverdamme wat een rot situatiequote:
Hier een slecht weekend achter de rug. Had heel fijn de verjaardag van mijn neefje (wat op zich natuurlijk wel fijn was), waar ik zat met een halve migraine-aanval. Was mijn eigen keus om er naar toe te gaan, heb al te vaak dingen moeten missen door migraine en deze hoofdpijn was an sich nog wel een beetje te trekken.
Begint mn moeder onderweg naar huis een gesprek over onze moeizame relatie van de afgelopen jaren en of ik wel wist wat het allemaal met haar deed. Ik geef nog aan dat ik het er niet over wil hebben (want koppijn en sowieso geen zin om daarover te praten, loopt toch nooit goed af), maar ja, ze praatte gewoon verder. En op een snelweg stap je zo moeilijk uit.
Komt er dus op neer dat alles wat niet goed loopt gewoon mijn schuld is. Alles ligt aan mij. Lekker makkelijk om te zeggen.
Heb als een klein kind weer liggen te janken het weekend. Voelde me zo klein en nietig en waardeloos (als in geen waarde voor mensen hebben). EN stond strak van de spanning die het opleverde. Had echt pijnen in mijn lichaam, gewrichten, vel. 'Fijn' altijd dat mensen je zo'n gevoel kunnen geven.
Eventjes: je weet dat het complete onzin is. Dat zulke dingen niet jouw schuld zijn. Dat je een goed mens bent. Dat je tof bent zoals je bent? Dat weet je hopelijk...? Want wat je moeder hier tegen je gezegd heeft kàn gewoon niet waar zijn. Misschien een heel domme vraag: maar als zulke dingen vaker gebeuren, kun je dan niet zorgen dat je in minder opgesloten situaties met je moeder komt te zitten? Dat je situaties waarin je niet weg kan mijdt? Ik zeg niet dat het jouw schuld is dat dit gebeurde, maar misschien om het in de toekomst te kunnen vermijden. Moeders of niet: je mag jezelf beschermen. Jij bent het waard om beschermd te worden.
Wees een beetje lief voor jezelf, neem een lekker warme douche, zodat je spieren zich wel moeten ontspannen... Heel erg veel sterkte
(en waarschijnlijk is het niets waard; maar ik vind je tof en ben een mens. Dus waardeloos voor andere mensen klopt dus niet, de laatste keer dat ik checkte was ik een mens. En als een vreemde via Internet dat al vindt, moeten mensen in je echte omgeving dat helemaal al vinden). Zet hem op topper!
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
De enige manier om er vanaf te komenquote:
[..]
Das wel leuk om te lezen, zoals je je problemen "aanvalt", dat doe je zelf nog een stuk beter (gedisciplineerder) dan ik
(de lijst met dingen waarvoor ik bang ben, binnen en buiten de es, is zo bizar lang: de keiharde confrontatie is het enige dat kan helpen) Dank je welEn het is hier geen wedstrijd hè *kijkt streng* . Beter dan is niks. Je moet de beste voor jezelf zijn en in verhouding met jezelf
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Klopt!quote:
[..]
De enige manier om er vanaf te komen
En het is hier geen wedstrijd hè *kijkt streng* . Beter dan is niks. Je moet de beste voor jezelf zijn en in verhouding met jezelf
Voor mij betekent dit dat ik altijd op zoek ben naar persoonlijke groei. Van al mijn prio's staat deze gewoonlijk op nummer 1
Kvd
Ik ben het eens met de woorden van child
Kuo, fijn van de wajong. Ik hoop dat het je de rust geeft om jezelf beter te maken
Ik ben het eens met de woorden van child
Kuo, fijn van de wajong. Ik hoop dat het je de rust geeft om jezelf beter te maken
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Wat ben je altijd liefquote:
[..]
Gatverdamme wat een rot situatie
Misschien een heel domme vraag: maar als zulke dingen vaker gebeuren, kun je dan niet zorgen dat je in minder opgesloten situaties met je moeder komt te zitten? Dat je situaties waarin je niet weg kan mijdt? Ik zeg niet dat het jouw schuld is dat dit gebeurde, maar misschien om het in de toekomst te kunnen vermijden. Moeders of niet: je mag jezelf beschermen. Jij bent het waard om beschermd te worden.
Wees een beetje lief voor jezelf, neem een lekker warme douche, zodat je spieren zich wel moeten ontspannen... Heel erg veel sterkte
.Ben er inmiddels gelukkig wel weer achter, maar het heeft heel wat overredingskracht van m'n vriend gekost. Ik weet inmiddels ook wel weer dat sommige dingen die zij zegt niet kloppen. Sommige dingen weer wel, ben natuurlijk zelf niet brandschoon in dit verhaal. Dat geef ik wel eerlijk toe. Nou zij nog
Het is gewoon niet tof als je eigen familie niet achter je staat of de verhoudingen krom zijnquote:
[..]
Wat ben je altijd lief
Ben er inmiddels gelukkig wel weer achter, maar het heeft heel wat overredingskracht van m'n vriend gekost. Ik weet inmiddels ook wel weer dat sommige dingen die zij zegt niet kloppen. Sommige dingen weer wel, ben natuurlijk zelf niet brandschoon in dit verhaal. Dat geef ik wel eerlijk toe. Nou zij nog
Dat altijd valt te betwistenquote:
[..]
Wat ben je altijd lief
Ben er inmiddels gelukkig wel weer achter, maar het heeft heel wat overredingskracht van m'n vriend gekost. Ik weet inmiddels ook wel weer dat sommige dingen die zij zegt niet kloppen. Sommige dingen weer wel, ben natuurlijk zelf niet brandschoon in dit verhaal. Dat geef ik wel eerlijk toe. Nou zij nog
Maar zonder gekheid: liefde heb jij zeker verdient, dus tja... dan krijg je dat
Natuurlijk heb jij ook invloed op het verhaal. Alleen vergeet niet dat jij ook het kind bent in de situatie, ook al ben je volwassen. Jij behoort hierin niet de opvoedende rol op je te nemen. Ook al heb je de meest verschrikkelijke dingen gezegd en gedaan, dat verandert niks aan die rollen. Bij een ouder hoor je een zekere kwetsbaarheid te kunnen hebben, niet gekwetst te worden. Ik vind dat je in deze alinia meer schuld op je neemt voor deze situatie dan je waarschijnlijk verdient...
En als ik het zo lees kloppen aardig wat dingen in dit gesprek met haar niet (sorry dat ik zo hard oordeel
), al was het maar dat ze de grens die je aangaf overschrijft.Gelukkig ben je weer een beetje op het padje beland! *geeft jouw vriend schouderklopje* Vergeet niet dat het er niet om gaat wie in een dergelijke situatie hoeveel schuld heeft, het gaat erom hoe je er op dat moment mee omgaat. Denk niet in schuld, maar in oplossingen
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Diep in je hart blijf je hopen op die goedkeuring van je ouders, tenminste dat is mij zo uitgelegd. Je voelt je weer even 'klein' en hebt de liefde hard nodig en krijgt die niet. Sterkte en fijn dat je vriend je zo steunt. Jij verdient ook liefde en goedkeuring, net als elk mens.quote:
Hier een slecht weekend achter de rug. Had heel fijn de verjaardag van mijn neefje (wat op zich natuurlijk wel fijn was), waar ik zat met een halve migraine-aanval. Was mijn eigen keus om er naar toe te gaan, heb al te vaak dingen moeten missen door migraine en deze hoofdpijn was an sich nog wel een beetje te trekken.
Begint mn moeder onderweg naar huis een gesprek over onze moeizame relatie van de afgelopen jaren en of ik wel wist wat het allemaal met haar deed. Ik geef nog aan dat ik het er niet over wil hebben (want koppijn en sowieso geen zin om daarover te praten, loopt toch nooit goed af), maar ja, ze praatte gewoon verder. En op een snelweg stap je zo moeilijk uit.
Komt er dus op neer dat alles wat niet goed loopt gewoon mijn schuld is. Alles ligt aan mij. Lekker makkelijk om te zeggen.
Heb als een klein kind weer liggen te janken het weekend. Voelde me zo klein en nietig en waardeloos (als in geen waarde voor mensen hebben). EN stond strak van de spanning die het opleverde. Had echt pijnen in mijn lichaam, gewrichten, vel. 'Fijn' altijd dat mensen je zo'n gevoel kunnen geven.
Jij bent heel lief, dat wil ik even zeggen. En ik hoop echt dat t morgen goed gaat. En dat je op de goede weg gaat komen zo met de schema. Je verdiend het echt. *knuffel geeft*quote:
[..]
Dan is het ook niet vreemd dat het wat minder gaat. Is er een mogelijkheid om wat rust in te bouwen? Om dingen eventueel uit handen te geven?
Crea ken ik
"In the midst of winter, I found there was, within me, an invincible summer".
-Albert Camus.
-Albert Camus.
Ik vind het trouwens ook moeilijk om te posten als t niet goed gaat. Net als dat t moeilijk is om dat te vertellen, niet mijn sterkste kant. Voel me nu wel weer wat beter gelukkig,
"In the midst of winter, I found there was, within me, an invincible summer".
-Albert Camus.
-Albert Camus.
Hoi allemaal. Ik wil me even voorstellen. Ik ben Goulding, 23 jaar en heb sinds oktober 2013 last van heftige paniekaanvallen.
Er is de afgelopen jaren veel gebeurd in mijn leven en ik heb een aantal dingen meegemaakt die best wel life changing voor mijn zijn geweest. Sommige dingen heb ik nooit echt kunnen verwerken en ik ben niet heel erg open tegenover anderen. Ik krop altijd alles op en denk liever aan anderen dan aan mezelf. Dit alles heeft waarschijnlijk geleid tot een paniekstoornis. In oktober 2013 zaten mijn vriend en ik een spelletje te spelen op de playstation. Vervolgens kreeg ik ademhalingsklachten, hartkloppingen, trillerige ledematen en een gevoel van onwerkelijkheid. Het is op een gegeven moment zo uit de hand gelopen dat mijn vriend 112 heeft gebeld. Ambulance was snel ter plekke en hebben mij gecontroleerd op alles. Uiteindelijk bleek het een extreme hyperventilatie aanval te zijn geweest. Vervolgens dag daarna even naar huisarts om bloed te prikken etc. maar dat was allemaal in orde. Weken gingen voorbij en het leek een eenmalig iets te zijn.
In december 2013 ging het weer even mis. Op 2 december is mijn 28-jarige nicht gestorven aan de gevolgen van borstkanker. Op de crematie heb ik me erg ellendig gevoeld door al het verdriet maar ook door benauwdheid en angst. Voor het eerst sinds weken begon ik weer hetzelfde te voelen als op die bewuste avond in oktober.
Maanden gingen voorbij en af en toe had ik nog wel eens last van angst of paniek, maar niet zodanig dat ik het idee had dat de angst mijn leven aan het beïnvloeden was.
Vanaf juli 2014 is het compleet mis gegaan. Ik merkte dat ik ontzettend snel angstig werd als iemand sprak over de dood en telkens als ik een pijntje in mijn lichaam voelde dacht ik direct aan levensbedreigende situaties. Zodra ik nieuwsberichten las over mensen die waren gestorven aan de gevolgen van een tumor, kanker, hersenbloeding (noem maar op), dan dacht ik bij mezelf: "Dat heb ik ook, dus ik ga dood." Bij elk pijntje ben ik op Google gaan zoeken naar mogelijke ziektes en aandoeningen en bij alles dacht ik: "Ja, die symptomen heb ik ook. Ga ik nu dood?" Ik maakte mezelf knettergek. Maar niet alleen akelige ziektes of aandoeningen maakten mij bang. Ik was bang voor letterlijk alles dat met de dood te maken heeft. Als ik bijvoorbeeld 's avonds alleen op straat liep hoopte ik dat ik niet beschoten of neergestoken zou worden door iemand. Ik was ook altijd heel bang om neer te storten met een vliegtuig of om te verongelukken bij een auto ongeluk. Of om te stikken in eten of mijn eigen speeksel.
Op 17 juli heeft een vriend van mij zelfmoord gepleegd en is MH17 neergestort. De paniekaanvallen zijn toen alleen nog maar erger en erger geworden. Ik zou op 19 juli samen met mijn moeder naar Berlijn vliegen, maar ben onwel geworden op het vliegveld en ben terug naar huis gereden. Ik was te bang om in het vliegtuig te stappen en misschien wel neer te storten. Ik schaamde me dood want we waren al ingechecked en de vliegmaatschappij moest onze koffers weer uit het vliegtuig halen. Een week later was de crematie van mijn overleden vriend, maar ik was te bang om naar de crematie te gaan omdat ik daar geconfronteerd zou worden met de dood. Achteraf voel ik me daar heel schuldig en lullig over.
In augustus ben ik naar de huisarts gegaan. Die heeft mij vrijwel direct Venlafaxine voorgeschreven maar dat heb ik nooit genomen. Ik was bang vanwege alle bijwerkingen en wilde het eerst zelf proberen d.m.v. gesprekken bij psychoog. Uiteindelijk dus inderdaad bij een psycholoog terecht gekomen. (cognitieve therapie)
Die heeft een paniekstoornis vastgesteld met betrekking tot hypochondrie en agorafobie. Door het "vliegveld-incident" wilde ik alleen nog maar thuis zijn en nergens meer naartoe. Ik was te bang om ergens te zijn waar ik me niet veilig voelde en niet snel naar huis zou kunnen gaan. Ik heb me in die periode ontzettend ellendig gevoeld en mezelf vaak afgevraagd of het leven op deze manier nog wel zin had.
Ohja, die Venlafaxine heb ik overigens nooit genomen.
Maanden gingen voorbij en het ging stukken beter met me. Ik ging met sprongen vooruit. Mensen waren verbaasd dat het zo goed met me ging in zo'n korte tijd. Natuurlijk had ik nog geregeld last van aanvallen of van depri gevoelens, maar dat was binnen no time weer weg. Ik heb ontzettend veel dingen gedaan die ik voorheen niet durfde. Ik ben uiteindelijk zo ver gekomen dat ik in februari van dit jaar zelfs naar Parijs durfde te gaan. Wel met de trein overigens ;-)
Op dit moment heb ik weer even last van een terugval. Afgelopen weekend is een oude schoolvriendin (waar ik vroeger veel mee omging) omgekomen in een auto ongeluk samen met haar vriend. Op zulke momenten word ik weer geconfronteerd met de dood en het feit dat ik nergens de controle over heb. Vrijdag is de crematie van beide personen en hoewel ik ontzettend graag wil gaan, vind ik het ook weer ontzettend akelig en ben ik bang om een aanval te krijgen. Hoe gaan jullie om met dat soort situaties?
Sorry voor mijn mega lange verhaal en ik begrijp dat mensen het misschien erg langdradig vinden! Maar dit voelt ook als een soort van uitlaatklep voor mij en dit is de eerste keer dat ik mijn volledige verhaal deel met anderen. Hoop dat ik hier samen met anderen steun kan vinden en dat we elkaar kunnen helpen! Bedankt voor het lezen.
Er is de afgelopen jaren veel gebeurd in mijn leven en ik heb een aantal dingen meegemaakt die best wel life changing voor mijn zijn geweest. Sommige dingen heb ik nooit echt kunnen verwerken en ik ben niet heel erg open tegenover anderen. Ik krop altijd alles op en denk liever aan anderen dan aan mezelf. Dit alles heeft waarschijnlijk geleid tot een paniekstoornis. In oktober 2013 zaten mijn vriend en ik een spelletje te spelen op de playstation. Vervolgens kreeg ik ademhalingsklachten, hartkloppingen, trillerige ledematen en een gevoel van onwerkelijkheid. Het is op een gegeven moment zo uit de hand gelopen dat mijn vriend 112 heeft gebeld. Ambulance was snel ter plekke en hebben mij gecontroleerd op alles. Uiteindelijk bleek het een extreme hyperventilatie aanval te zijn geweest. Vervolgens dag daarna even naar huisarts om bloed te prikken etc. maar dat was allemaal in orde. Weken gingen voorbij en het leek een eenmalig iets te zijn.
In december 2013 ging het weer even mis. Op 2 december is mijn 28-jarige nicht gestorven aan de gevolgen van borstkanker. Op de crematie heb ik me erg ellendig gevoeld door al het verdriet maar ook door benauwdheid en angst. Voor het eerst sinds weken begon ik weer hetzelfde te voelen als op die bewuste avond in oktober.
Maanden gingen voorbij en af en toe had ik nog wel eens last van angst of paniek, maar niet zodanig dat ik het idee had dat de angst mijn leven aan het beïnvloeden was.
Vanaf juli 2014 is het compleet mis gegaan. Ik merkte dat ik ontzettend snel angstig werd als iemand sprak over de dood en telkens als ik een pijntje in mijn lichaam voelde dacht ik direct aan levensbedreigende situaties. Zodra ik nieuwsberichten las over mensen die waren gestorven aan de gevolgen van een tumor, kanker, hersenbloeding (noem maar op), dan dacht ik bij mezelf: "Dat heb ik ook, dus ik ga dood." Bij elk pijntje ben ik op Google gaan zoeken naar mogelijke ziektes en aandoeningen en bij alles dacht ik: "Ja, die symptomen heb ik ook. Ga ik nu dood?" Ik maakte mezelf knettergek. Maar niet alleen akelige ziektes of aandoeningen maakten mij bang. Ik was bang voor letterlijk alles dat met de dood te maken heeft. Als ik bijvoorbeeld 's avonds alleen op straat liep hoopte ik dat ik niet beschoten of neergestoken zou worden door iemand. Ik was ook altijd heel bang om neer te storten met een vliegtuig of om te verongelukken bij een auto ongeluk. Of om te stikken in eten of mijn eigen speeksel.
Op 17 juli heeft een vriend van mij zelfmoord gepleegd en is MH17 neergestort. De paniekaanvallen zijn toen alleen nog maar erger en erger geworden. Ik zou op 19 juli samen met mijn moeder naar Berlijn vliegen, maar ben onwel geworden op het vliegveld en ben terug naar huis gereden. Ik was te bang om in het vliegtuig te stappen en misschien wel neer te storten. Ik schaamde me dood want we waren al ingechecked en de vliegmaatschappij moest onze koffers weer uit het vliegtuig halen. Een week later was de crematie van mijn overleden vriend, maar ik was te bang om naar de crematie te gaan omdat ik daar geconfronteerd zou worden met de dood. Achteraf voel ik me daar heel schuldig en lullig over.
In augustus ben ik naar de huisarts gegaan. Die heeft mij vrijwel direct Venlafaxine voorgeschreven maar dat heb ik nooit genomen. Ik was bang vanwege alle bijwerkingen en wilde het eerst zelf proberen d.m.v. gesprekken bij psychoog. Uiteindelijk dus inderdaad bij een psycholoog terecht gekomen. (cognitieve therapie)
Die heeft een paniekstoornis vastgesteld met betrekking tot hypochondrie en agorafobie. Door het "vliegveld-incident" wilde ik alleen nog maar thuis zijn en nergens meer naartoe. Ik was te bang om ergens te zijn waar ik me niet veilig voelde en niet snel naar huis zou kunnen gaan. Ik heb me in die periode ontzettend ellendig gevoeld en mezelf vaak afgevraagd of het leven op deze manier nog wel zin had.
Ohja, die Venlafaxine heb ik overigens nooit genomen.
Maanden gingen voorbij en het ging stukken beter met me. Ik ging met sprongen vooruit. Mensen waren verbaasd dat het zo goed met me ging in zo'n korte tijd. Natuurlijk had ik nog geregeld last van aanvallen of van depri gevoelens, maar dat was binnen no time weer weg. Ik heb ontzettend veel dingen gedaan die ik voorheen niet durfde. Ik ben uiteindelijk zo ver gekomen dat ik in februari van dit jaar zelfs naar Parijs durfde te gaan. Wel met de trein overigens ;-)
Op dit moment heb ik weer even last van een terugval. Afgelopen weekend is een oude schoolvriendin (waar ik vroeger veel mee omging) omgekomen in een auto ongeluk samen met haar vriend. Op zulke momenten word ik weer geconfronteerd met de dood en het feit dat ik nergens de controle over heb. Vrijdag is de crematie van beide personen en hoewel ik ontzettend graag wil gaan, vind ik het ook weer ontzettend akelig en ben ik bang om een aanval te krijgen. Hoe gaan jullie om met dat soort situaties?
Sorry voor mijn mega lange verhaal en ik begrijp dat mensen het misschien erg langdradig vinden! Maar dit voelt ook als een soort van uitlaatklep voor mij en dit is de eerste keer dat ik mijn volledige verhaal deel met anderen. Hoop dat ik hier samen met anderen steun kan vinden en dat we elkaar kunnen helpen! Bedankt voor het lezen.
@goulding. Er zijn ook kortwerkende rustgevende medicijnen die je misschien kunnen helpen om dat soort momenten te verdragen. Aan de andere kant zal het je helpen als je wel gaat om zo de aanval niet bij voorhand al te laten winnen. Heb je nog ademhalingsoefeningen of iets dergelijks gekregen? Om een aanval te kunnen stoppen?
"In the midst of winter, I found there was, within me, an invincible summer".
-Albert Camus.
-Albert Camus.
Goulding 
Een (kleine) terugval komt op zich vrij vaak voor (wat het niet minder erg maakt, maar dan weet je dat je niet de enige bent ).
Heel naar lijkt me dat, de dood is sowieso niet een makkelijk onderwerp en iemand verliezen die je graag mag is altijd wel pijnlijk.
Voor de rest eens met zomertje wat betreft die rustgevende medicatie.
Een (kleine) terugval komt op zich vrij vaak voor (wat het niet minder erg maakt, maar dan weet je dat je niet de enige bent
).Heel naar lijkt me dat, de dood is sowieso niet een makkelijk onderwerp en iemand verliezen die je graag mag is altijd wel pijnlijk.
Voor de rest eens met zomertje wat betreft die rustgevende medicatie.
Check voor aankomen: precies genoeg. En nu doorzetten, volgende week moet ik over een van mijn magische grenzen heen. Normaal gesproken gaat er dan de klad in. Nu niet.
Verder was het heel erg heftig. Ging over dit weekend en de herbelevingen.
Mijn leven zou gemakkelijker zijn als therapeuten gewoon blanco zonder enige empathie zouden reageren. Ik trek even geen medeleven. Het stomme is dat ik met dit gewicht in theorie weer voor een college per dag naar school zou mogen, alleen dat mag niet omdat ik niet voldoende in het hier en nu ben.
Even mijn emoties bijeen rapen en maar weer een dag zien te overleven
Verder was het heel erg heftig. Ging over dit weekend en de herbelevingen.
Mijn leven zou gemakkelijker zijn als therapeuten gewoon blanco zonder enige empathie zouden reageren. Ik trek even geen medeleven. Het stomme is dat ik met dit gewicht in theorie weer voor een college per dag naar school zou mogen, alleen dat mag niet omdat ik niet voldoende in het hier en nu ben.
Even mijn emoties bijeen rapen en maar weer een dag zien te overleven
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Mijn god, wat een ellende hier 
Ik had vandaag eindelijk mn spv te pakken gekregen (zodat ik kon aangeven dat ik tijdelijk de gespreksfrequentie wou verhogen), toen vertelde ze me dat ze niet wist of dat kon, vanwege dingen (ivm privacy ga ik hier niet verder op in). Ik heb mn huidige spv al jaren, dus wil niet zomaar bij een ander (extra stress kan er even niet bij).
Ook moet ik maar hopen dat mn schengenverklaring op tijd binnen zal zijn, anders gaat mn trip naar Berlijn niet door (of ik moet zonder de ritalin gaan).
LKH ook gebeld, ik was namelijk bij een therapiegroep ingedeeld, terwijl het om individueel moest gaan.
Straks naar de dermatoloog, wat ik op zich ook weer spannend vind, en daarna weer naar de apotheek, dit keer om advies te vragen ivm die schengenverklaring.
Ik zou zo op de bank kunnen gaan liggen en slapen
Naja, hopelijk gaat die benzo snel werken, kan ik weer even door.
Edit: Daarbij komt ook nog dat ik vandaag van beide hulporganisaties die mij ondersteuning bieden, shit aan de hand is ivm die bezuinigingen.
Ik had vandaag eindelijk mn spv te pakken gekregen (zodat ik kon aangeven dat ik tijdelijk de gespreksfrequentie wou verhogen), toen vertelde ze me dat ze niet wist of dat kon, vanwege dingen (ivm privacy ga ik hier niet verder op in). Ik heb mn huidige spv al jaren, dus wil niet zomaar bij een ander (extra stress kan er even niet bij).
Ook moet ik maar hopen dat mn schengenverklaring op tijd binnen zal zijn, anders gaat mn trip naar Berlijn niet door (of ik moet zonder de ritalin gaan).
LKH ook gebeld, ik was namelijk bij een therapiegroep ingedeeld, terwijl het om individueel moest gaan.
Straks naar de dermatoloog, wat ik op zich ook weer spannend vind, en daarna weer naar de apotheek, dit keer om advies te vragen ivm die schengenverklaring.
Ik zou zo op de bank kunnen gaan liggen en slapen
Naja, hopelijk gaat die benzo snel werken, kan ik weer even door.
Edit: Daarbij komt ook nog dat ik vandaag van beide hulporganisaties die mij ondersteuning bieden, shit aan de hand is ivm die bezuinigingen.
