Depressie & Angst #123 Laten niet over ons heen lopen

[ Bericht 100% gewijzigd door ChildoftheStars op 18-04-2015 19:00:48 ]

quote:

Op zaterdag 18 april 2015 17:51 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Sowieso kunnen zij niet bepalen of je iemand terug moet knuffelen of niet.
Eigenlijk had je hem van je af moeten duwen (met uitgestrekte arm oid), is het voor omstanders ook meteen duidelijk.

Precies. Of water over hem heengooien.
Maar dan ontstaat er misschien ook weer zo'n ongemakkelijke situatie. .

quote:

Op zaterdag 18 april 2015 17:31 schreef ChildoftheStars het volgende:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Straks ga ik weer sociaal zijn en reageren. Sorry

Potver kan je er lekker bij hebben. Fijn dat ze zo ff langskomen. Enne.... Je hoeft echt je huis niet voor ze op te ruimen hoor, gekkie! Als je een hartinfarct krijgt ruim je toch ook niet op als je de ambulance verwacht?

En de volgende keer sturen we de Fok!knokploeg op hem af hoor als hij zich zo gedraagt. .

Bedankt voor de lieve reacties

Ik weet dat ik fout gereageerd heb, maar ging prompt in standje freeze toen. Daarnaast waren er anderen bij en kan ik het niet maken om een drama te scheppen en de sfeer voor anderen te verzieken (al zou ik het liefst zijn ballen eraf gedraaid hebben, sorry voor de agressieve uitspraak).

Ik heb een verschrikkelijke nacht gedraaid. Er was gelukkig een vriendin, een van de afspraken met crisis. Die arme meid heeft geen leuke avond gehad rond half tien ging er bij mij een slaappil in (al hielp dat niet afdoende) en zij heeft met een laptop en boekje de rest van de avond zich kunnen vermaken. Die ligt nu nog te slapen.

Dit is zo'n moment in mijn leven waarop ik me serieus afvraag of ik het allemaal wel aan kan en of ik het wel aan wil kunnen. Waarvoor doe ik mijn best eigenlijk nog, als zulke kleine dingen me zo uit evenwicht brengen? Waarom zou ik mijn best doen om uit die es te komen, als je daar alleen maar rot van gaat voelen? Niemand vertelt me wat ik daarmee moet, behalve het er laten zijn. Daar heb ik niks aan.
Anyway, dit zal wel een lastige dag worden en deze dag zal ook wel weer vanzelf voorbij gaan.

Je hebt gelijk... alleen tja... Ik weet het niet. (edit: ik weet wel, je hebt gelijk en ik reageerde op mijn standaard manier, wat ik inderdaad moet gaan afleren)

Vandaag was een beetje naar. Eerst behoorlijk aan het sporten geweest (was echt even kiezen tussen kwaden. Beetje ruzie met mijn lijf). De rest van de dag energieloos in bed gelegen. Ben er nu uit, beetje aan het freubelen geslagen (borduren en haken, met series erbij), omdat ik vind dat ik bezig moet blijven (niet dwangmatig ontlopen, maar gewoon wel leven). Niet depressief hangen, dat mag niet. Verder geprobeerd erbij te eten wat ik vandaag en gisteren heb verbrand met sporten/wandelen . Ik hoop dat het nog goed komt voor dinsdag, verwacht het wel.
Voor morgen een dagplanning gemaakt en weer gewoon gaan leven. Mocht mijn ex willen, dat hij mijn leven verziekt. Dat verdient die slappe zak niet

[ Bericht 5% gewijzigd door ChildoftheStars op 19-04-2015 21:11:48 ]

Voordat ik begon met antidepressiva moest ik bloed laten prikken. Weet iemand waarom ze dat doen?

quote:

Op zondag 19 april 2015 21:07 schreef kuolema het volgende:
Voordat ik begon met antidepressiva moest ik bloed laten prikken. Weet iemand waarom ze dat doen?

Het kan zijn dat ik nu onzinnige dingen zeg, maar konden ze niet aan iemands bloedbeeld zien hoe goed een middel zou gaan aanslaan? Of je er niet een soort van resistent voor bent?

Hoe is het verder nu met je?

quote:

Op zondag 19 april 2015 21:07 schreef kuolema het volgende:
Voordat ik begon met antidepressiva moest ik bloed laten prikken. Weet iemand waarom ze dat doen?

Of uitsluiten dat de depressie wordt veroorzaakt door een tekort van het een of ander?

quote:

Op zondag 19 april 2015 21:11 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Het kan zijn dat ik nu onzinnige dingen zeg, maar konden ze niet aan iemands bloedbeeld zien hoe goed een middel zou gaan aanslaan? Of je er niet een soort van resistent voor bent?

Hoe is het verder nu met je?

Dat heb ik nog nooit gehoord, ik denk niet dat dat kan. Wat ze wel doen bij sommige antidepressiva is tijdens het gebruik de bloedwaardes checken om te kijken of die hoog genoeg zijn. Als die namelijk heel laag zijn bij een hoge dosis, is dat een verklaring voor waarom het niet zou aanslaan.

Ik ben redelijk stabiel dankzij afleiding. Veel gedachten en boosheid op de achtergrond, maar sinds een paar dagen lukt het me weer om bezig te zijn met studeren.

quote:

Op zondag 19 april 2015 21:13 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Of uitsluiten dat de depressie wordt veroorzaakt door een tekort van het een of ander?

Ja dat dacht ik ook, ik dacht misschien vitamine B omdat een tekort daarvan in verband wordt gebracht met depressie. Maar ik weet het niet zeker, dus hoopte dat iemand hier het weet. Ik wil niet voor niks geld uit gaan geven aan vitaminepillen (alles was goed toen). Want ja, dat wil ik gaan proberen, net als omega-3.

quote:

Op zondag 19 april 2015 21:26 schreef kuolema het volgende:

[..]

Dat heb ik nog nooit gehoord, ik denk niet dat dat kan. Wat ze wel doen bij sommige antidepressiva is tijdens het gebruik de bloedwaardes checken om te kijken of die hoog genoeg zijn. Als die namelijk heel laag zijn bij een hoge dosis, is dat een verklaring voor waarom het niet zou aanslaan.

Ik ben redelijk stabiel dankzij afleiding. Veel gedachten en boosheid op de achtergrond, maar sinds een paar dagen lukt het me weer om bezig te zijn met studeren.

Dan heb ik gewoon wat onzinnigs gezegd. Wat jij zegt klinkt logischer Gelukkig had ik gewaarschuwd van te voren

Gelukkig ben je stabiel(er), het doet me deugt om dat te horen. Vaak wordt er gezegd dat je gevoelens gewoon moet voelen en wegdrukken niet verstandig is: ik denk dat het nu voor jou wel handig is. Dat in de loop van je behandeling, en met de verzachtende hand van de AD, er geleidelijker uit moet komen. Als ik je berichten zo lees, lijkt het me zo ontzettend heftig wat je voelt. Ik ben blij dat dit wat meer naar de achtergrond is gegaan. Dat het je weer lukt om te studeren, is een mooi teken. Je bent goed bezig , ik ben trots op je!

quote:

Op zondag 19 april 2015 21:07 schreef kuolema het volgende:
Voordat ik begon met antidepressiva moest ik bloed laten prikken. Weet iemand waarom ze dat doen?

Ze willen controleren of je niet iets anders mankeert wat ook depressieve klachten kan geven. Trage schildklier kan bijvoorbeeld ook klachten geven. Ik weet niet of ze daarop dan ook getest hebben, maar ff ter voorbeeld.

quote:

Op zondag 19 april 2015 21:44 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ze willen controleren of je niet iets anders mankeert wat ook depressieve klachten kan geven. Trage schildklier kan bijvoorbeeld ook klachten geven. Ik weet niet of ze daarop dan ook getest hebben, maar ff ter voorbeeld.

Ze zijn er sowieso nog niet helemaal achter wat depressie is. Volgensmij kunnen er zo veel factoren aan bijdragen, zowel lichamelijk als psychisch. Dat vind ik soms ook het enge er aan, dat we er nog zo relatief weinig over weten.

Slik nu zelf tryptofaan supplementen voor het slapen. Merk wel dat ik hierdoor beter slaap en m'n algemene 'mood' beter is. Wordt niet meer wakker met zo'n penetrant neerslachtig gevoel.

Mijn bezwaar heeft nut gehad, ik kreeg net te horen dat ik wel recht heb op een Wajong Dat had ik niet verwacht na de hoorzitting. Maar er moet nog een gesprek komen om te kijken wat mijn participatiemogelijkheden zijn, dus er zal weer tijd overheen gaan. Het is al ruim een half jaar geleden dat ik een aanvraag deed.

quote:

Op maandag 20 april 2015 12:05 schreef kuolema het volgende:
Mijn bezwaar heeft nut gehad, ik kreeg net te horen dat ik wel recht heb op een Wajong Dat had ik niet verwacht na de hoorzitting. Maar er moet nog een gesprek komen om te kijken wat mijn participatiemogelijkheden zijn, dus er zal weer tijd overheen gaan. Het is al ruim een half jaar geleden dat ik een aanvraag deed.

Dat klinkt toch als goed nieuws.... Maak je nu nog niet druk om het gesprek dat gaat komen, daar kun je nu nog geen invloed op uitoefenen en hopelijk kun je een beetje blij zijn hiermee

quote:

Op maandag 20 april 2015 12:28 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Dat klinkt toch als goed nieuws.... Maak je nu nog niet druk om het gesprek dat gaat komen, daar kun je nu nog geen invloed op uitoefenen en hopelijk kun je een beetje blij zijn hiermee

Het is zeker goed nieuws, maar ik kan niet blij zijn omdat ik nog niet weet hoe het precies gaat lopen.

quote:

Op maandag 20 april 2015 12:41 schreef kuolema het volgende:

[..]

Het is zeker goed nieuws, maar ik kan niet blij zijn omdat ik nog niet weet hoe het precies gaat lopen.

Hm... Dat is jammer... Ik zal voor je duimen

quote:

Op maandag 20 april 2015 12:05 schreef kuolema het volgende:
Mijn bezwaar heeft nut gehad, ik kreeg net te horen dat ik wel recht heb op een Wajong Dat had ik niet verwacht na de hoorzitting. Maar er moet nog een gesprek komen om te kijken wat mijn participatiemogelijkheden zijn, dus er zal weer tijd overheen gaan. Het is al ruim een half jaar geleden dat ik een aanvraag deed.

Misschien willen ze dat je vrijwilligerswerk gaat doen ofzo. Ik vind het goed nieuws in ieder geval. Hou hoop zou ik zeggen

Ik heb ff een dipje... t gevoel dat ik niet nuttig bezig ben als ik ff op de bank hang en t gevoel dat het allemaal een sleur is en niet leuk... hoop dat t overgaat

quote:

Op maandag 20 april 2015 17:33 schreef zomertje het volgende:
Ik heb ff een dipje... t gevoel dat ik niet nuttig bezig ben als ik ff op de bank hang en t gevoel dat het allemaal een sleur is en niet leuk... hoop dat t overgaat

Dat is heel erg naar *knuffel*
Heb je enig idee over de aanleiding? Kun je zorgen dat je voor jezelf een acceptabele dagplanning hebt, met voldoende rust, maar niet teveel leegte?
En op tijd aan de bel trekken als dit doorgaat he! Sterkte

quote:

Op maandag 20 april 2015 17:35 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Dat is heel erg naar *knuffel*
Heb je enig idee over de aanleiding? Kun je zorgen dat je voor jezelf een acceptabele dagplanning hebt, met voldoende rust, maar niet teveel leegte?
En op tijd aan de bel trekken als dit doorgaat he! Sterkte

Weet even geen oorzaak, ik ben gewoon vaak erg moe en dan is alles teveel en stom. Eerst maar eens eten, misschien helpt dat. Soms werkt dat bij mij.

quote:

Op maandag 20 april 2015 17:41 schreef zomertje het volgende:

[..]

Weet even geen oorzaak, ik ben gewoon vaak erg moe en dan is alles teveel en stom. Eerst maar eens eten, misschien helpt dat. Soms werkt dat bij mij.

Je kan het simpelweg ook gewoon te druk hebben... Zo klinkt het wel tenminste.

En bloedsuikertjes omhoog is altijd een goed iets eet smakelijk

quote:

Op maandag 20 april 2015 12:05 schreef kuolema het volgende:
Mijn bezwaar heeft nut gehad, ik kreeg net te horen dat ik wel recht heb op een Wajong Dat had ik niet verwacht na de hoorzitting. Maar er moet nog een gesprek komen om te kijken wat mijn participatiemogelijkheden zijn, dus er zal weer tijd overheen gaan. Het is al ruim een half jaar geleden dat ik een aanvraag deed.

Dat is echt goed nieuws! Dat is 1 zorg minder toch Dan kan je stoppen met het oppassen, want daar zag je vaak zo tegenop.

Je kan zelf alvast even rondkijken wat je zou willen doen om te participeren (qua vrijwilligerswerk). Misschien neemt dat ook wat stress bij je weg?

quote:

Op maandag 20 april 2015 17:43 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Je kan het simpelweg ook gewoon te druk hebben... Zo klinkt het wel tenminste.

En bloedsuikertjes omhoog is altijd een goed iets eet smakelijk

Ja, het is druk in mn hoofd ook vooral. En genoeg te doen, werk ook nog 20 uur per week. Maar eten heeft me wel een stukje geholpen. Nu ga ik nog lui proberen te doen om uit te rusten Een beetje creatief doen is ook goed heb ik gemerkt.

quote:

Op maandag 20 april 2015 19:59 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ja, het is druk in mn hoofd ook vooral. En genoeg te doen, werk ook nog 20 uur per week. Maar eten heeft me wel een stukje geholpen. Nu ga ik nog lui proberen te doen om uit te rusten Een beetje creatief doen is ook goed heb ik gemerkt.

Dan is het ook niet vreemd dat het wat minder gaat. Is er een mogelijkheid om wat rust in te bouwen? Om dingen eventueel uit handen te geven?

Crea ken ik heerlijk freubelen, toch ontspannen, maar ook productief

quote:

Op maandag 20 april 2015 15:14 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]


[..]

Mijn vermoeden is dat ze gaan bepalen voor hoeveel % ze afgekeurd gaat worden (mijn vermoeden is voor 80%-100% gezien haar huidige situatie, dus maximaal)

Dit lijkt mij wel een waarschijnlijk scenario.
Zorg er iig voor dat je niet alleen naar de afspraak en je gewoon jezelf blijft.
Tijdens mijn gesprek vier jaar geleden probeerde ik iets te sociaal te doen. Gevolg is dat ik maar voor 70% ben afgekeurd met vervelende consequenties.

Ik begrijp je zenuwen maar alsnog gefeliciteerd.

Vandaag was een beetje lastig. Ik heb het gevoel dat de afgelopen dagen aan elkaar geregen herbelevingen zijn. Zojuist een stuk gelezen uit het boek over schema (therapeut wilde dat ik het ging lezen, maar ik ben nogal dyslectisch en lees heel erg slecht/traag en weet niet wanneer ik het uit moet hebben. Daarom heb ik een strakke planning gemaakt en als het goed is, heb ik het voor de behandeling uit), wat nu nogal een trigger (ik haat dat woord) is. Ik heb het gevoel dat er een prop verdriet en boosheid in mijn borst ziet, dat ik er niet uit kan krijgen, ik kan het alleen maar bekijken op een afstandje.

Maar even positief zijn:
Vandaag wel even bezig geweest met eetangsten te overwinnen. Ik vind kool eng (mijn moeder maakte dat altijd veel te vet en ongezond), ik vind rijst eng (koolhydraten) en peulvruchten (kcals en koolhydraten). Dus ik heb net een combi van die drie achter de kiezen (met een eng sausje uit een potje, volgens mij was de laatste keer dat ik dat at toen ik nog thuiswoonde). Dus niet alleen gedompeld in zelfmedelijden, ook even wat actiefs aan mijn herstel gedaan. En ondanks dat mijn es schreeuwt, zou ik liegen als ik zei dat het niet lekker was.

Verder braaf op een stoel gezeten en niet nuttig geweest. Zoals afgesproken *duimen voor de weegschaal van morgen*

Hier een slecht weekend achter de rug. Had heel fijn de verjaardag van mijn neefje (wat op zich natuurlijk wel fijn was), waar ik zat met een halve migraine-aanval. Was mijn eigen keus om er naar toe te gaan, heb al te vaak dingen moeten missen door migraine en deze hoofdpijn was an sich nog wel een beetje te trekken.
Begint mn moeder onderweg naar huis een gesprek over onze moeizame relatie van de afgelopen jaren en of ik wel wist wat het allemaal met haar deed. Ik geef nog aan dat ik het er niet over wil hebben (want koppijn en sowieso geen zin om daarover te praten, loopt toch nooit goed af), maar ja, ze praatte gewoon verder. En op een snelweg stap je zo moeilijk uit.
Komt er dus op neer dat alles wat niet goed loopt gewoon mijn schuld is. Alles ligt aan mij. Lekker makkelijk om te zeggen.
Heb als een klein kind weer liggen te janken het weekend. Voelde me zo klein en nietig en waardeloos (als in geen waarde voor mensen hebben). EN stond strak van de spanning die het opleverde. Had echt pijnen in mijn lichaam, gewrichten, vel. 'Fijn' altijd dat mensen je zo'n gevoel kunnen geven.

quote:

Op maandag 20 april 2015 20:42 schreef kvd het volgende:
Hier een slecht weekend achter de rug. Had heel fijn de verjaardag van mijn neefje (wat op zich natuurlijk wel fijn was), waar ik zat met een halve migraine-aanval. Was mijn eigen keus om er naar toe te gaan, heb al te vaak dingen moeten missen door migraine en deze hoofdpijn was an sich nog wel een beetje te trekken.
Begint mn moeder onderweg naar huis een gesprek over onze moeizame relatie van de afgelopen jaren en of ik wel wist wat het allemaal met haar deed. Ik geef nog aan dat ik het er niet over wil hebben (want koppijn en sowieso geen zin om daarover te praten, loopt toch nooit goed af), maar ja, ze praatte gewoon verder. En op een snelweg stap je zo moeilijk uit.
Komt er dus op neer dat alles wat niet goed loopt gewoon mijn schuld is. Alles ligt aan mij. Lekker makkelijk om te zeggen.
Heb als een klein kind weer liggen te janken het weekend. Voelde me zo klein en nietig en waardeloos (als in geen waarde voor mensen hebben). EN stond strak van de spanning die het opleverde. Had echt pijnen in mijn lichaam, gewrichten, vel. 'Fijn' altijd dat mensen je zo'n gevoel kunnen geven.

Gatverdamme wat een rot situatie Eventjes: je weet dat het complete onzin is. Dat zulke dingen niet jouw schuld zijn. Dat je een goed mens bent. Dat je tof bent zoals je bent? Dat weet je hopelijk...? Want wat je moeder hier tegen je gezegd heeft kàn gewoon niet waar zijn.

Misschien een heel domme vraag: maar als zulke dingen vaker gebeuren, kun je dan niet zorgen dat je in minder opgesloten situaties met je moeder komt te zitten? Dat je situaties waarin je niet weg kan mijdt? Ik zeg niet dat het jouw schuld is dat dit gebeurde, maar misschien om het in de toekomst te kunnen vermijden. Moeders of niet: je mag jezelf beschermen. Jij bent het waard om beschermd te worden.

Wees een beetje lief voor jezelf, neem een lekker warme douche, zodat je spieren zich wel moeten ontspannen... Heel erg veel sterkte (en waarschijnlijk is het niets waard; maar ik vind je tof en ben een mens. Dus waardeloos voor andere mensen klopt dus niet, de laatste keer dat ik checkte was ik een mens. En als een vreemde via Internet dat al vindt, moeten mensen in je echte omgeving dat helemaal al vinden). Zet hem op topper!

quote:

Op maandag 20 april 2015 20:32 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Das wel leuk om te lezen, zoals je je problemen "aanvalt", dat doe je zelf nog een stuk beter (gedisciplineerder) dan ik

De enige manier om er vanaf te komen (de lijst met dingen waarvoor ik bang ben, binnen en buiten de es, is zo bizar lang: de keiharde confrontatie is het enige dat kan helpen) Dank je wel

En het is hier geen wedstrijd hè *kijkt streng* . Beter dan is niks. Je moet de beste voor jezelf zijn en in verhouding met jezelf

Kvd
Ik ben het eens met de woorden van child

Kuo, fijn van de wajong. Ik hoop dat het je de rust geeft om jezelf beter te maken

quote:

Op maandag 20 april 2015 20:50 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Gatverdamme wat een rot situatie Eventjes: je weet dat het complete onzin is. Dat zulke dingen niet jouw schuld zijn. Dat je een goed mens bent. Dat je tof bent zoals je bent? Dat weet je hopelijk...? Want wat je moeder hier tegen je gezegd heeft kàn gewoon niet waar zijn.

Misschien een heel domme vraag: maar als zulke dingen vaker gebeuren, kun je dan niet zorgen dat je in minder opgesloten situaties met je moeder komt te zitten? Dat je situaties waarin je niet weg kan mijdt? Ik zeg niet dat het jouw schuld is dat dit gebeurde, maar misschien om het in de toekomst te kunnen vermijden. Moeders of niet: je mag jezelf beschermen. Jij bent het waard om beschermd te worden.

Wees een beetje lief voor jezelf, neem een lekker warme douche, zodat je spieren zich wel moeten ontspannen... Heel erg veel sterkte (en waarschijnlijk is het niets waard; maar ik vind je tof en ben een mens. Dus waardeloos voor andere mensen klopt dus niet, de laatste keer dat ik checkte was ik een mens. En als een vreemde via Internet dat al vindt, moeten mensen in je echte omgeving dat helemaal al vinden). Zet hem op topper!

Wat ben je altijd lief .

Ben er inmiddels gelukkig wel weer achter, maar het heeft heel wat overredingskracht van m'n vriend gekost. Ik weet inmiddels ook wel weer dat sommige dingen die zij zegt niet kloppen. Sommige dingen weer wel, ben natuurlijk zelf niet brandschoon in dit verhaal. Dat geef ik wel eerlijk toe. Nou zij nog

quote:

Op maandag 20 april 2015 21:03 schreef kvd het volgende:

[..]

Wat ben je altijd lief .

Ben er inmiddels gelukkig wel weer achter, maar het heeft heel wat overredingskracht van m'n vriend gekost. Ik weet inmiddels ook wel weer dat sommige dingen die zij zegt niet kloppen. Sommige dingen weer wel, ben natuurlijk zelf niet brandschoon in dit verhaal. Dat geef ik wel eerlijk toe. Nou zij nog

Dat altijd valt te betwisten
Maar zonder gekheid: liefde heb jij zeker verdient, dus tja... dan krijg je dat

Natuurlijk heb jij ook invloed op het verhaal. Alleen vergeet niet dat jij ook het kind bent in de situatie, ook al ben je volwassen. Jij behoort hierin niet de opvoedende rol op je te nemen. Ook al heb je de meest verschrikkelijke dingen gezegd en gedaan, dat verandert niks aan die rollen. Bij een ouder hoor je een zekere kwetsbaarheid te kunnen hebben, niet gekwetst te worden. Ik vind dat je in deze alinia meer schuld op je neemt voor deze situatie dan je waarschijnlijk verdient...
En als ik het zo lees kloppen aardig wat dingen in dit gesprek met haar niet (sorry dat ik zo hard oordeel ), al was het maar dat ze de grens die je aangaf overschrijft.

Gelukkig ben je weer een beetje op het padje beland! *geeft jouw vriend schouderklopje* Vergeet niet dat het er niet om gaat wie in een dergelijke situatie hoeveel schuld heeft, het gaat erom hoe je er op dat moment mee omgaat. Denk niet in schuld, maar in oplossingen

quote:

Op maandag 20 april 2015 20:42 schreef kvd het volgende:
Hier een slecht weekend achter de rug. Had heel fijn de verjaardag van mijn neefje (wat op zich natuurlijk wel fijn was), waar ik zat met een halve migraine-aanval. Was mijn eigen keus om er naar toe te gaan, heb al te vaak dingen moeten missen door migraine en deze hoofdpijn was an sich nog wel een beetje te trekken.
Begint mn moeder onderweg naar huis een gesprek over onze moeizame relatie van de afgelopen jaren en of ik wel wist wat het allemaal met haar deed. Ik geef nog aan dat ik het er niet over wil hebben (want koppijn en sowieso geen zin om daarover te praten, loopt toch nooit goed af), maar ja, ze praatte gewoon verder. En op een snelweg stap je zo moeilijk uit.
Komt er dus op neer dat alles wat niet goed loopt gewoon mijn schuld is. Alles ligt aan mij. Lekker makkelijk om te zeggen.
Heb als een klein kind weer liggen te janken het weekend. Voelde me zo klein en nietig en waardeloos (als in geen waarde voor mensen hebben). EN stond strak van de spanning die het opleverde. Had echt pijnen in mijn lichaam, gewrichten, vel. 'Fijn' altijd dat mensen je zo'n gevoel kunnen geven.

Diep in je hart blijf je hopen op die goedkeuring van je ouders, tenminste dat is mij zo uitgelegd. Je voelt je weer even 'klein' en hebt de liefde hard nodig en krijgt die niet. Sterkte en fijn dat je vriend je zo steunt. Jij verdient ook liefde en goedkeuring, net als elk mens.

quote:

Op maandag 20 april 2015 20:21 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Dan is het ook niet vreemd dat het wat minder gaat. Is er een mogelijkheid om wat rust in te bouwen? Om dingen eventueel uit handen te geven?

Crea ken ik heerlijk freubelen, toch ontspannen, maar ook productief

Jij bent heel lief, dat wil ik even zeggen. En ik hoop echt dat t morgen goed gaat. En dat je op de goede weg gaat komen zo met de schema. Je verdiend het echt. *knuffel geeft*

Ik vind het trouwens ook moeilijk om te posten als t niet goed gaat. Net als dat t moeilijk is om dat te vertellen, niet mijn sterkste kant. Voel me nu wel weer wat beter gelukkig,

Hoi allemaal. Ik wil me even voorstellen. Ik ben Goulding, 23 jaar en heb sinds oktober 2013 last van heftige paniekaanvallen.

Er is de afgelopen jaren veel gebeurd in mijn leven en ik heb een aantal dingen meegemaakt die best wel life changing voor mijn zijn geweest. Sommige dingen heb ik nooit echt kunnen verwerken en ik ben niet heel erg open tegenover anderen. Ik krop altijd alles op en denk liever aan anderen dan aan mezelf. Dit alles heeft waarschijnlijk geleid tot een paniekstoornis. In oktober 2013 zaten mijn vriend en ik een spelletje te spelen op de playstation. Vervolgens kreeg ik ademhalingsklachten, hartkloppingen, trillerige ledematen en een gevoel van onwerkelijkheid. Het is op een gegeven moment zo uit de hand gelopen dat mijn vriend 112 heeft gebeld. Ambulance was snel ter plekke en hebben mij gecontroleerd op alles. Uiteindelijk bleek het een extreme hyperventilatie aanval te zijn geweest. Vervolgens dag daarna even naar huisarts om bloed te prikken etc. maar dat was allemaal in orde. Weken gingen voorbij en het leek een eenmalig iets te zijn.

In december 2013 ging het weer even mis. Op 2 december is mijn 28-jarige nicht gestorven aan de gevolgen van borstkanker. Op de crematie heb ik me erg ellendig gevoeld door al het verdriet maar ook door benauwdheid en angst. Voor het eerst sinds weken begon ik weer hetzelfde te voelen als op die bewuste avond in oktober.

Maanden gingen voorbij en af en toe had ik nog wel eens last van angst of paniek, maar niet zodanig dat ik het idee had dat de angst mijn leven aan het beïnvloeden was.
Vanaf juli 2014 is het compleet mis gegaan. Ik merkte dat ik ontzettend snel angstig werd als iemand sprak over de dood en telkens als ik een pijntje in mijn lichaam voelde dacht ik direct aan levensbedreigende situaties. Zodra ik nieuwsberichten las over mensen die waren gestorven aan de gevolgen van een tumor, kanker, hersenbloeding (noem maar op), dan dacht ik bij mezelf: "Dat heb ik ook, dus ik ga dood." Bij elk pijntje ben ik op Google gaan zoeken naar mogelijke ziektes en aandoeningen en bij alles dacht ik: "Ja, die symptomen heb ik ook. Ga ik nu dood?" Ik maakte mezelf knettergek. Maar niet alleen akelige ziektes of aandoeningen maakten mij bang. Ik was bang voor letterlijk alles dat met de dood te maken heeft. Als ik bijvoorbeeld 's avonds alleen op straat liep hoopte ik dat ik niet beschoten of neergestoken zou worden door iemand. Ik was ook altijd heel bang om neer te storten met een vliegtuig of om te verongelukken bij een auto ongeluk. Of om te stikken in eten of mijn eigen speeksel.

Op 17 juli heeft een vriend van mij zelfmoord gepleegd en is MH17 neergestort. De paniekaanvallen zijn toen alleen nog maar erger en erger geworden. Ik zou op 19 juli samen met mijn moeder naar Berlijn vliegen, maar ben onwel geworden op het vliegveld en ben terug naar huis gereden. Ik was te bang om in het vliegtuig te stappen en misschien wel neer te storten. Ik schaamde me dood want we waren al ingechecked en de vliegmaatschappij moest onze koffers weer uit het vliegtuig halen. Een week later was de crematie van mijn overleden vriend, maar ik was te bang om naar de crematie te gaan omdat ik daar geconfronteerd zou worden met de dood. Achteraf voel ik me daar heel schuldig en lullig over.

In augustus ben ik naar de huisarts gegaan. Die heeft mij vrijwel direct Venlafaxine voorgeschreven maar dat heb ik nooit genomen. Ik was bang vanwege alle bijwerkingen en wilde het eerst zelf proberen d.m.v. gesprekken bij psychoog. Uiteindelijk dus inderdaad bij een psycholoog terecht gekomen. (cognitieve therapie)
Die heeft een paniekstoornis vastgesteld met betrekking tot hypochondrie en agorafobie. Door het "vliegveld-incident" wilde ik alleen nog maar thuis zijn en nergens meer naartoe. Ik was te bang om ergens te zijn waar ik me niet veilig voelde en niet snel naar huis zou kunnen gaan. Ik heb me in die periode ontzettend ellendig gevoeld en mezelf vaak afgevraagd of het leven op deze manier nog wel zin had.
Ohja, die Venlafaxine heb ik overigens nooit genomen.

Maanden gingen voorbij en het ging stukken beter met me. Ik ging met sprongen vooruit. Mensen waren verbaasd dat het zo goed met me ging in zo'n korte tijd. Natuurlijk had ik nog geregeld last van aanvallen of van depri gevoelens, maar dat was binnen no time weer weg. Ik heb ontzettend veel dingen gedaan die ik voorheen niet durfde. Ik ben uiteindelijk zo ver gekomen dat ik in februari van dit jaar zelfs naar Parijs durfde te gaan. Wel met de trein overigens ;-)

Op dit moment heb ik weer even last van een terugval. Afgelopen weekend is een oude schoolvriendin (waar ik vroeger veel mee omging) omgekomen in een auto ongeluk samen met haar vriend. Op zulke momenten word ik weer geconfronteerd met de dood en het feit dat ik nergens de controle over heb. Vrijdag is de crematie van beide personen en hoewel ik ontzettend graag wil gaan, vind ik het ook weer ontzettend akelig en ben ik bang om een aanval te krijgen. Hoe gaan jullie om met dat soort situaties?

Sorry voor mijn mega lange verhaal en ik begrijp dat mensen het misschien erg langdradig vinden! Maar dit voelt ook als een soort van uitlaatklep voor mij en dit is de eerste keer dat ik mijn volledige verhaal deel met anderen. Hoop dat ik hier samen met anderen steun kan vinden en dat we elkaar kunnen helpen! Bedankt voor het lezen.

@goulding. Er zijn ook kortwerkende rustgevende medicijnen die je misschien kunnen helpen om dat soort momenten te verdragen. Aan de andere kant zal het je helpen als je wel gaat om zo de aanval niet bij voorhand al te laten winnen. Heb je nog ademhalingsoefeningen of iets dergelijks gekregen? Om een aanval te kunnen stoppen?

Check voor aankomen: precies genoeg. En nu doorzetten, volgende week moet ik over een van mijn magische grenzen heen. Normaal gesproken gaat er dan de klad in. Nu niet.

Verder was het heel erg heftig. Ging over dit weekend en de herbelevingen.
Mijn leven zou gemakkelijker zijn als therapeuten gewoon blanco zonder enige empathie zouden reageren. Ik trek even geen medeleven. Het stomme is dat ik met dit gewicht in theorie weer voor een college per dag naar school zou mogen, alleen dat mag niet omdat ik niet voldoende in het hier en nu ben.

Even mijn emoties bijeen rapen en maar weer een dag zien te overleven