R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik ben verlicht! Wie wil me aanraken? 
enigszins aantrekkelijke vrouwen mogen zich melden per dm. 
enigszins aantrekkelijke vrouwen mogen zich melden per dm.
Je suis Charlie Sheen
Ik ben raar. Ik ben namelijk erg gelukkig. Het is volgens veel mensen die beweren verstand te hebben van spiritualiteit heel raar dat ik voor mijn geluk heel erg mijn best heb gedaan. Volgens hen ben je zoals je bent al gelukkig, maar dat is niet mijn ervaring. Mijn ervaring is dat ik, als ik niet mijn best had gedaan om gelukkig te worden, ik nog steeds ongelukkig zou zijn, net zoals het gros der mensheid ongelukkig is. Praat maar eens met je buurman, hoe die zich voelt.
Ze vinden het namelijk maar raar als je zegt dat je gelukkig bent en dat dat komt omdat je daar alles voor hebt gegeven, met slecht 1 verlangen en focus voor ogen: verlicht te worden. Ik was zo raar - want ik zie niemand om me heen die conclusie trekken- dat ik er achter kwam dat gespannenheid ven je zenuwen je ongelukkig maakt. Niet de manier waarop je denkt, of welk geloof je aanhangt of welke filosofie. Ik zag namelijk om het even welke mensen -of ze nu christen, moslim, advaitist, atheist or whatever waren- verschillende graden van geluk vertonen. Dat leek me niet samen te hangen met hoe ze dachten maar met hoe ze zich voelden. En dat laatste had te maken met de toestand van hun zenuwgestel, kwam ik achter. Een christen die met liefde was opgevoed was gelukkiger dan een in zijn jeugd misbruikte atheist, zag ik, niet vanwege zijn geloof, maar vanwege zijn meer ontspannen zenuwgestel. Die atheist mag dan meer gelijk hebben met zijn filosofietjes maar wat heb je daaraan als je neurotischer bent? Dan kan je maar beter een ontspannen christen zijn, dacht ik.
Ik moet dus een manier vinden om zo diep mogeljk te ontspannen, dacht ik, nog dieper dan wanneer ik slaap. En al lezende kwam ik erachter dat daar een eeuwenoude techniek voor bestaat: meditatie, oftewel in samadhi gaan, de vierde vorm van bewustzijn, naast slapen, waken en dromen. Het is deze trance toestand die vele Meesters in het verleden hebben bereikt en waardoor ze verlicht zijn geraakt. En door de helderheid van hun bewustzijn, verkregen door hun meditatie techniek, zijn ze soms wel zinnige dingen gaan zeggen over de mens, het universum en zijn plaats daarin. Maar hun helderheid en hun geluk kwam door hun meditatie en niet door de dingen die ze zeiden. Vaak was dat maar een hoop traditioneel gelul, wat ze soms, als ze een beetje humor hadden, ook wel toegaven.
Ik hecht niet zo veel aan wat die Meesters allemaal hebben uitgekraamd. Veel ervan is maar mythologische en metafysische zweefpraat. Is alles 1 of 2? Who cares? Waarschijnlijk is het beide of geen van beide, maar wie kan dat wat schelen?
Mij kan alleen geluk wat schelen. Woorden en gedachten over 'het leven' doen me niet zo veel.
Maar ik ben raar. Want anderen om mij heen lijken zich om alles meer te bekommeren dan om gelukkig te worden wanneer ze het niet zijn en gelukkig te blijven wanneer ze het al zijn.
Ze vinden het namelijk maar raar als je zegt dat je gelukkig bent en dat dat komt omdat je daar alles voor hebt gegeven, met slecht 1 verlangen en focus voor ogen: verlicht te worden. Ik was zo raar - want ik zie niemand om me heen die conclusie trekken- dat ik er achter kwam dat gespannenheid ven je zenuwen je ongelukkig maakt. Niet de manier waarop je denkt, of welk geloof je aanhangt of welke filosofie. Ik zag namelijk om het even welke mensen -of ze nu christen, moslim, advaitist, atheist or whatever waren- verschillende graden van geluk vertonen. Dat leek me niet samen te hangen met hoe ze dachten maar met hoe ze zich voelden. En dat laatste had te maken met de toestand van hun zenuwgestel, kwam ik achter. Een christen die met liefde was opgevoed was gelukkiger dan een in zijn jeugd misbruikte atheist, zag ik, niet vanwege zijn geloof, maar vanwege zijn meer ontspannen zenuwgestel. Die atheist mag dan meer gelijk hebben met zijn filosofietjes maar wat heb je daaraan als je neurotischer bent? Dan kan je maar beter een ontspannen christen zijn, dacht ik.
Ik moet dus een manier vinden om zo diep mogeljk te ontspannen, dacht ik, nog dieper dan wanneer ik slaap. En al lezende kwam ik erachter dat daar een eeuwenoude techniek voor bestaat: meditatie, oftewel in samadhi gaan, de vierde vorm van bewustzijn, naast slapen, waken en dromen. Het is deze trance toestand die vele Meesters in het verleden hebben bereikt en waardoor ze verlicht zijn geraakt. En door de helderheid van hun bewustzijn, verkregen door hun meditatie techniek, zijn ze soms wel zinnige dingen gaan zeggen over de mens, het universum en zijn plaats daarin. Maar hun helderheid en hun geluk kwam door hun meditatie en niet door de dingen die ze zeiden. Vaak was dat maar een hoop traditioneel gelul, wat ze soms, als ze een beetje humor hadden, ook wel toegaven.
Ik hecht niet zo veel aan wat die Meesters allemaal hebben uitgekraamd. Veel ervan is maar mythologische en metafysische zweefpraat. Is alles 1 of 2? Who cares? Waarschijnlijk is het beide of geen van beide, maar wie kan dat wat schelen?
Mij kan alleen geluk wat schelen. Woorden en gedachten over 'het leven' doen me niet zo veel.
Maar ik ben raar. Want anderen om mij heen lijken zich om alles meer te bekommeren dan om gelukkig te worden wanneer ze het niet zijn en gelukkig te blijven wanneer ze het al zijn.
Ik vind het raar dat je het idee hebt dat iedereen aan jouw methode moet.
The love you take is equal to the love you make.
Uitspraken uit de Indiase advaita mystiek, zoals: 'alles is al goed zoals het is, 'je bent geen persoon', 'je bent al verlicht' en 'er is geen Pad' zijn door veel Westerlingen -vooral die van de jaren zestig generatie- misverstaan en gretig opgepakt, in een houding die in sommige literatuur wel 'spiritueel narcisme' wordt genoemd.
Met 'spiritueel narcisme' wordt bedoeld: 'ik ben ok en jij bent ok' dus hoeft er van enig werk -in transformerende zin- aan ons zelf geen sprake te zijn. Hiermee gepaard gaan een aantal sterke verdedigingsmechanismen van het harde ego, zoals die terecht in de Westerse psychologie beschreven worden, namelijk: verdringing en ontkennning. Bij 'spiritueel narcisme' wil men niet toegeven dat men lijdt, dat er een gebrek aan liefde is, dat er angst en wantrouwen in de psyche leeft. Dit alles wordt snel onder het tapijt van 'er is geen persoon' geveegd. Waar zal ik me druk om maken als ik alleen maar een abstract Zelf ben en geen 'verhaal'? Ik ben immers dit mijn levensverhaal niet?
Dit wordt allemaal beschreven als 'de ultieme Waarheid met een Hoofdletter' en als 'de Laatse Realiteit (weer met hoofdletters), maar dat gaat allemaal voorbij aan het besef dat de waarheid en het perspectief van een verlicht iemand geheel anders kan zijn dan van iemand die nog lijdt aan het leven. Waarheid is een uitermate relatief begrip en wat voor een verlichte geldt hoeft niet voor jou te geleden. (Het woordje 'Truth' met een hoofdletter doet me vaak een boek dichtklappen).
Het eerste dat vereist wordt als je een sadhana volgt (dat betekent, gek genoeg, 'spiritueel Pad': een woord dat je in alle boeken van de Advaita meesters tegenkomt) is een grote mate van eerlijkheid ten opzicht van jezelf. Hoe sta ik er momenteel voor? Heb ik nog geestelijke 'issues' waar ik tegen aanloop, of ben ik opgeruimd, vrolijk, open, tevreden en ontspannen? Deze eerlijkheid doet veel meer dan allerlei Advaita mantra's voor jezelf te herhalen, zoals 'joehoe! ik ben er niet', want dat is struisvogelspiritualiteit en brengt je nergens.
Helderheid omtrent je persoonlijke situatie van dit moment; een ontwapende eerlijkheid over jezelf, tegenover jezelf; het besef, niet dat je nog veel te leren hebt, maar dat je nog veel veranderen moet; toegeven dat je nog met veel vragen over je bestaan zit- al deze dingen brengen je veel verder dan simpelweg in ontkenning te gaan.
Geen enkele spirituele leer leent zich zo goed voor deze valkuilen als jnana yoga en verkeerd begrepen Advaita (vaak in de kleren van Westers Neo-Advaita). Geen enkele werkelijk verlichte mystieke Meester heeft ooit gezegd 'je bent ok zoals je bent'. Integendeel: een echte Meester pakt je aan en geeft je wat te verduren, zodat je doorkrijgt wat er allemaal aan schort.
Pas achteraf, als na jaren harde zelf-confrontatie op je kussen, eindelijk het einde van je lijden hebt bereikt, pas dan kun je zeggen: 'ik was altijd al verlicht' (ik voelde het alleen nog niet; eerst moesten de blokkades die in de weg zaten wegvallen....).
Maar dat is dan -pas- JOUW waarheid en niet 'de Waarheid'.
Met 'spiritueel narcisme' wordt bedoeld: 'ik ben ok en jij bent ok' dus hoeft er van enig werk -in transformerende zin- aan ons zelf geen sprake te zijn. Hiermee gepaard gaan een aantal sterke verdedigingsmechanismen van het harde ego, zoals die terecht in de Westerse psychologie beschreven worden, namelijk: verdringing en ontkennning. Bij 'spiritueel narcisme' wil men niet toegeven dat men lijdt, dat er een gebrek aan liefde is, dat er angst en wantrouwen in de psyche leeft. Dit alles wordt snel onder het tapijt van 'er is geen persoon' geveegd. Waar zal ik me druk om maken als ik alleen maar een abstract Zelf ben en geen 'verhaal'? Ik ben immers dit mijn levensverhaal niet?
Dit wordt allemaal beschreven als 'de ultieme Waarheid met een Hoofdletter' en als 'de Laatse Realiteit (weer met hoofdletters), maar dat gaat allemaal voorbij aan het besef dat de waarheid en het perspectief van een verlicht iemand geheel anders kan zijn dan van iemand die nog lijdt aan het leven. Waarheid is een uitermate relatief begrip en wat voor een verlichte geldt hoeft niet voor jou te geleden. (Het woordje 'Truth' met een hoofdletter doet me vaak een boek dichtklappen).
Het eerste dat vereist wordt als je een sadhana volgt (dat betekent, gek genoeg, 'spiritueel Pad': een woord dat je in alle boeken van de Advaita meesters tegenkomt) is een grote mate van eerlijkheid ten opzicht van jezelf. Hoe sta ik er momenteel voor? Heb ik nog geestelijke 'issues' waar ik tegen aanloop, of ben ik opgeruimd, vrolijk, open, tevreden en ontspannen? Deze eerlijkheid doet veel meer dan allerlei Advaita mantra's voor jezelf te herhalen, zoals 'joehoe! ik ben er niet', want dat is struisvogelspiritualiteit en brengt je nergens.
Helderheid omtrent je persoonlijke situatie van dit moment; een ontwapende eerlijkheid over jezelf, tegenover jezelf; het besef, niet dat je nog veel te leren hebt, maar dat je nog veel veranderen moet; toegeven dat je nog met veel vragen over je bestaan zit- al deze dingen brengen je veel verder dan simpelweg in ontkenning te gaan.
Geen enkele spirituele leer leent zich zo goed voor deze valkuilen als jnana yoga en verkeerd begrepen Advaita (vaak in de kleren van Westers Neo-Advaita). Geen enkele werkelijk verlichte mystieke Meester heeft ooit gezegd 'je bent ok zoals je bent'. Integendeel: een echte Meester pakt je aan en geeft je wat te verduren, zodat je doorkrijgt wat er allemaal aan schort.
Pas achteraf, als na jaren harde zelf-confrontatie op je kussen, eindelijk het einde van je lijden hebt bereikt, pas dan kun je zeggen: 'ik was altijd al verlicht' (ik voelde het alleen nog niet; eerst moesten de blokkades die in de weg zaten wegvallen....).
Maar dat is dan -pas- JOUW waarheid en niet 'de Waarheid'.
quote:Op woensdag 8 april 2015 11:42 schreef gewoonmeppen het volgende:
En ik maar denken dat Mystikos een kloon was van JustTalkLove
Er is hier maar één JustTalkLove en dat ben ik.quote:
Ik zie geen reden mezelf te klonen.
Klonen jullie jezelf soms misschien ?
Dat vind ik een beetje een 'nare' uitspraak. Waarom zou het gros van de mensen ongelukkig zijn ? Wij zijn de anderen niet. Wij kunnen enkel ons zelf zijn. Voor hetzelfde geld, zijn die andere mensen gelukkiger dan jou. Dat weet je niet. Ik zou daar geen uitspraken over doen.quote:
Als ik niet mijn best had gedaan om gelukkig te worden, ik nog steeds ongelukkig zou zijn, net zoals het gros der mensheid ongelukkig is.
Ontspannen zijn is goed. Daar kun je niets op inbrengen.quote:
Die atheist mag dan meer gelijk hebben met zijn filosofietjes maar wat heb je daaraan als je neurotischer bent? Dan kan je maar beter een ontspannen christen zijn, dacht ik.
Leuk om te lezen hoe je daarover schrijft.
Akkoord. Meditatie is een 'spirituele' techniek. Waarmee je in een diepe staat van ontspannenheid terecht kan komen. Een diepe vorm van concentratie. Focus.quote:
Ik moet dus een manier vinden om zo diep mogeljk te ontspannen, dacht ik, nog dieper dan wanneer ik slaap. En al lezende kwam ik erachter dat daar een eeuwenoude techniek voor bestaat: meditatie
Meditatie is voor mij een vorm van 'flow' (die bredere noemer waar alles onder valt). Flow zijn activiteiten waarbij het 'zelf' verdwijnt. Je gaat op met waar je in bezig bent. En die staat van (in flow) zijn verschaft ook een intens gevoel van 'geluk'. Of gelukzaligheid. Afhankelijk van de activiteit ben je daarbij meer ontspannen (of niet). Je kan flow beleven door te schrijven, musiceren, programmeren, spelen, wandelen, en ja ook te "mediteren".
Prachtig, al die antwoorden op vragen die niet gesteld worden..
"Ill fares the land, to hastening ills a prey;
Where wealth accumulates, and men decay"
- Oliver Goldsmith, The Deserted Village
Where wealth accumulates, and men decay"
- Oliver Goldsmith, The Deserted Village
ts denkt dat ie het begrijpt.
ben je zelf verlicht dan? niet, lijkt mij. kan je wel wijsneuzerig gaan doen maar een zen meester zou je gewoon keihard uitlachen.
ben je zelf verlicht dan? niet, lijkt mij. kan je wel wijsneuzerig gaan doen maar een zen meester zou je gewoon keihard uitlachen.
Kunnen we dergelijke reacties a.u.b. achterwege laten. Deze dragen 'inhoudelijk' verder niets bij aan het debat. Dank u. Er wordt hier al genoeg gekibbeld op fok. Dat is negatieve energie. En totaal zinloos.quote:
ts denkt dat ie het begrijpt.
ben je zelf verlicht dan? niet, lijkt mij. kan je wel wijsneuzerig gaan doen maar een zen meester zou je gewoon keihard uitlachen.
Ok (dit is zeker een benadering).quote:
Geen enkele werkelijk verlichte mystieke Meester heeft ooit gezegd 'je bent ok zoals je bent'. Integendeel: een echte Meester pakt je aan en geeft je wat te verduren, zodat je doorkrijgt wat er allemaal aan schort.
Al bestaat het andere ook. Beetje zoals in de psychologie. Psycho-analysten zitten te graven in 'je' verleden. Wat er allemaal fout gelopen is. Wat er daardoor aan je 'schort'. Echter zijn er ook psychologische stromingen, die niet meer kijken naar het verleden, die werken vanuit het nu. Laat je bewustzijn vormen door allerlei handelingen in het nu. Hoe sterker je in dit nu leeft, hoe sterker je dit nu wordt.
Dus vanuit deze optiek, kan je zelf (zoals het nu is) best ok zijn.
Vanuit die andere benadering niet.
Okquote:
Pas achteraf, als na jaren harde zelf-confrontatie op je kussen, eindelijk het einde van je lijden hebt bereikt, pas dan kun je zeggen: 'ik was altijd al verlicht' (ik voelde het alleen nog niet; eerst moesten de blokkades die in de weg zaten wegvallen....).
Ik kan je hierin ook best volgen. In zekere zin zijn wij allemaal verlicht. Als je verlicht zijn definieert als het hebben van een zelf bewustzijn. Het bewustzijn van jezelf. Van de leegte. Het niets.
Alleen verliezen we dit besef van "leegte", doordat we ons (zelf bewustzijn) identificeren met de wereld om ons heen. Wat eigen is aan verbinding met dit leven maken. Met hechting e.a.
Dat besef die "hechting" terug los te kunnen laten is geen gemakkelijke les om te maken. Het ego zit daar veelal tussen. Met zijn weerstanden en angsten.
Het is een pad, een pad dat niet gekozen dient te worden. Een pad dat je ook bereid moet zijn zelf te lopen. Ik probeer redelijk vrij in het leven te staan. Die vrijheid 'filosofie' belet me echter niet, me aan bepaalde zaken en mensen te verbinden. Niet binden (teveel hechten), maar verbinden.
De waarheid bestaat niet. Ieder mens heeft zijn waarheid.quote:
Maar dat is dan -pas- JOUW waarheid en niet 'de Waarheid'.
Althans, zo denk ik erover.
Het is zeker leuk, op zoek te gaan naar 'gedeelde' (subjectieve) waarheden. Je kan deze intersubjectief (tussen één of meerdere wezens) of objectief (als je het een meer wetenschappelijk sausje wilt geven) noemen. Maar dat zijn allemaal maar namen (begrippen). Die op zich niet zoveel voorstellen. Het is de inhoud zelf (de context) die er toe doet. Niet zozeer het etiket. Of de vorm.
Groetjes,
JTL
grappig idee wel een pleidooi om je 'Zelf' te vinden zo collectief te willen bespreken en je pleidooi te doorspekken met zwakke aanname's over anderen.quote:
Het grootste taboe is het Zelf. Iedereen doet er van alles aan om aan het Zelf te ontkomen en het te vermijden. Waarom is bijna niemand verlicht?
Verder geen enkel probleem met mensen die graag zichzelf willen vinden of al gevonden hebben, maar waarom zou je je dan bezighouden met 'anderen' die ook henzelf moeten vinden (of bedoel je misschien dat ook zij -jouw- 'Zelf' moeten vinden, hetzelfde doen als jij doet, omdat jij nu eenmaal zo 'individueel' bent dat iedereen net zo individueel als jou zou moeten zijn ).
Misschien vind iemand anders zichzelf wel, maar vind dan een heel andere 'zelf'... misschien is die persoon gewoon meer een 'sociaal dier' en voegt zich graag in groepsgedrag in, tollereert zelfs groepsdwang en is een stuk minder individualistisch.
Overigens, ikzelf heb mezelf een tijdje terug gevonden, maar dat was zo'n teleurstelling dat ik sindsdien op zoek ben naar iemand anders.
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Leuke bijdrage RM-rf.
Ik geloof niet echt in een 'zelf', dat zuiver op 'zichzelf' staat. Het is een wisselwerking, een synergie. Tussen jezelf en de natuur, tussen jezelf en andere mensen, tussen allerlei innerlijke processen (binnen in jezelf), etc.
Zoals het mooie weer nu buiten. Dit brengt allerlei mooie dingen in ons zelf naar boven.Een heel ander plaatje dan wanneer het regenachtig en koud is. Ons "zelf" is daar gevoelig voor.
Een boeddhist, vertelde ooit eens dat mensen gelijk 'aardappelen' zijn. Ze voelen zich veel beter, als het mooi weer is, dan bij slecht weer.
Terwijl je zuiver boeddhistisch ook zou kunnen stelen, dat het weer (als externe factor) daar niet zou mogen toe doen. Hoe jij je zelf voelt. Hoe het met jezelf op dat moment gesteld is. Een "verlichte" staat daar ergens boven. Buiten al dat externe 'gedoe'.
Ik zelf geloof daar niet zo in. Maar ben dan ook niet verlicht. Een verlichte heeft volgens mij ook last van splinter in zijn voet. Van meer reuma bij slecht weer. Maar is daar niet zo sterk mee bezig, als wij soms doen. (?) Minder hechting. Je haalt die splinter eruit (als dat kan) en gaat verder.
Terwijl wij (als westerse mens) soms over van alles zitten en lopen te zeuren. Allerlei zorgen en spanningen vasthouden. Ipv die staat van zorgeloosheid zoveel mogelijk terug te kunnen ervaren.
Een "zorgeloos" leven kunnen leiden is een heel mooi ideaal.
Maar weinigen gegeven, vrees ik.
Zeker in deze westerse STRESSVOLLE maatschappij, waar de druk en verwachtingen vanuit de omgeving (op het individu) soms heel hoog zijn. Gezien ook de vele uitval (zelfmoordcijfers, depressies, burnouts, etc.)
quote:
Overigens, ikzelf heb mezelf een tijdje terug gevonden, maar dat was zo'n teleurstelling dat ik sindsdien op zoek ben naar iemand anders.
Ik geloof niet echt in een 'zelf', dat zuiver op 'zichzelf' staat. Het is een wisselwerking, een synergie. Tussen jezelf en de natuur, tussen jezelf en andere mensen, tussen allerlei innerlijke processen (binnen in jezelf), etc.
Zoals het mooie weer nu buiten. Dit brengt allerlei mooie dingen in ons zelf naar boven.Een heel ander plaatje dan wanneer het regenachtig en koud is. Ons "zelf" is daar gevoelig voor.
Een boeddhist, vertelde ooit eens dat mensen gelijk 'aardappelen' zijn. Ze voelen zich veel beter, als het mooi weer is, dan bij slecht weer.
Terwijl je zuiver boeddhistisch ook zou kunnen stelen, dat het weer (als externe factor) daar niet zou mogen toe doen. Hoe jij je zelf voelt. Hoe het met jezelf op dat moment gesteld is. Een "verlichte" staat daar ergens boven. Buiten al dat externe 'gedoe'.
Ik zelf geloof daar niet zo in. Maar ben dan ook niet verlicht. Een verlichte heeft volgens mij ook last van splinter in zijn voet. Van meer reuma bij slecht weer. Maar is daar niet zo sterk mee bezig, als wij soms doen. (?) Minder hechting. Je haalt die splinter eruit (als dat kan) en gaat verder.
Terwijl wij (als westerse mens) soms over van alles zitten en lopen te zeuren. Allerlei zorgen en spanningen vasthouden. Ipv die staat van zorgeloosheid zoveel mogelijk terug te kunnen ervaren.
Een "zorgeloos" leven kunnen leiden is een heel mooi ideaal.
Maar weinigen gegeven, vrees ik.
Zeker in deze westerse STRESSVOLLE maatschappij, waar de druk en verwachtingen vanuit de omgeving (op het individu) soms heel hoog zijn. Gezien ook de vele uitval (zelfmoordcijfers, depressies, burnouts, etc.)
Ik ook niet... enkel, de meeste dingen waar ik in geloof kloppen meestal niet, dus is de kans redelijk groot dat ik ernaast zit.quote:
Ik geloof niet echt in een 'zelf',
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Verlichting is geen geluk.quote:
Ik ben raar. Ik ben namelijk erg gelukkig. Het is volgens veel mensen die beweren verstand te hebben van spiritualiteit heel raar dat ik voor mijn geluk heel erg mijn best heb gedaan. Volgens hen ben je zoals je bent al gelukkig, maar dat is niet mijn ervaring. Mijn ervaring is dat ik, als ik niet mijn best had gedaan om gelukkig te worden, ik nog steeds ongelukkig zou zijn, net zoals het gros der mensheid ongelukkig is. Praat maar eens met je buurman, hoe die zich voelt.
Ze vinden het namelijk maar raar als je zegt dat je gelukkig bent en dat dat komt omdat je daar alles voor hebt gegeven, met slecht 1 verlangen en focus voor ogen: verlicht te worden. Ik was zo raar - want ik zie niemand om me heen die conclusie trekken- dat ik er achter kwam dat gespannenheid ven je zenuwen je ongelukkig maakt. Niet de manier waarop je denkt, of welk geloof je aanhangt of welke filosofie. Ik zag namelijk om het even welke mensen -of ze nu christen, moslim, advaitist, atheist or whatever waren- verschillende graden van geluk vertonen. Dat leek me niet samen te hangen met hoe ze dachten maar met hoe ze zich voelden. En dat laatste had te maken met de toestand van hun zenuwgestel, kwam ik achter. Een christen die met liefde was opgevoed was gelukkiger dan een in zijn jeugd misbruikte atheist, zag ik, niet vanwege zijn geloof, maar vanwege zijn meer ontspannen zenuwgestel. Die atheist mag dan meer gelijk hebben met zijn filosofietjes maar wat heb je daaraan als je neurotischer bent? Dan kan je maar beter een ontspannen christen zijn, dacht ik.
Ik moet dus een manier vinden om zo diep mogeljk te ontspannen, dacht ik, nog dieper dan wanneer ik slaap. En al lezende kwam ik erachter dat daar een eeuwenoude techniek voor bestaat: meditatie, oftewel in samadhi gaan, de vierde vorm van bewustzijn, naast slapen, waken en dromen. Het is deze trance toestand die vele Meesters in het verleden hebben bereikt en waardoor ze verlicht zijn geraakt. En door de helderheid van hun bewustzijn, verkregen door hun meditatie techniek, zijn ze soms wel zinnige dingen gaan zeggen over de mens, het universum en zijn plaats daarin. Maar hun helderheid en hun geluk kwam door hun meditatie en niet door de dingen die ze zeiden. Vaak was dat maar een hoop traditioneel gelul, wat ze soms, als ze een beetje humor hadden, ook wel toegaven.
Ik hecht niet zo veel aan wat die Meesters allemaal hebben uitgekraamd. Veel ervan is maar mythologische en metafysische zweefpraat. Is alles 1 of 2? Who cares? Waarschijnlijk is het beide of geen van beide, maar wie kan dat wat schelen?
Mij kan alleen geluk wat schelen. Woorden en gedachten over 'het leven' doen me niet zo veel.
Maar ik ben raar. Want anderen om mij heen lijken zich om alles meer te bekommeren dan om gelukkig te worden wanneer ze het niet zijn en gelukkig te blijven wanneer ze het al zijn.
Yep, same-same, but different.quote:Op dinsdag 7 april 2015 22:56 schreef Lienekien het volgende:
Klinkt leuk. Kan ik dit een beetje makkelijk combineren met mijn normale leven van opstaan, werken, de was doen, koken, met mijn vriend kletsen, televisie kijken en weer gaan slapen?
Of naar een zen-gezegde: Before enlightenment, chop wood and carry water. After enlightenment, chop wood and carry water.
“The presence of those seeking the truth is infinitely to be preferred to the presence of those who think they've found it.”
― Terry Pratchett, Monstrous Regiment
― Terry Pratchett, Monstrous Regiment
Be the change that you want to see in this world. -- Mohandas Gandhi
Verlichting is geluk.quote:
Op Is een staat (gevoel) van geluk (zaligheid).
Het lijkt me leuk. Maar voor ons Westerlingen niet altijd zo praktisch. Probeer je maar eens verlicht te voelen, met de zorgen voor je kind, huis, werk, geld, gezondheid, partner, etc...quote:Op vrijdag 17 april 2015 21:06 schreef brojo het volgende:
'Verlichting' is voor solipsisten, wat naar mijn mening een gevaarlijke filosofie is.
Prima te doen hoor.quote:
[..]
Verlichting is geluk.
Is een staat (gevoel) van geluk (zaligheid).
[..]
Het lijkt me leuk. Maar voor ons Westerlingen niet altijd zo praktisch. Probeer je maar eens verlicht te voelen, met de zorgen voor je kind, huis, werk, geld, gezondheid, partner, etc...
Dit topic kan ook wel naar fenl.
Het ligt eraan of de nadruk op lange of korte termijn ligt. Door de kleine dingen te waarderen kunnen we tijdelijk 'verlicht' raken, maar het verstand van de mens neemt nooit genoegen met wat het heeft. Met verlichting bedoel je een permanente staat, neem ik aan?quote:
[..]
Verlichting is geluk.
Is een staat (gevoel) van geluk (zaligheid).
[..]
Het lijkt me leuk. Maar voor ons Westerlingen niet altijd zo praktisch. Probeer je maar eens verlicht te voelen, met de zorgen voor je kind, huis, werk, geld, gezondheid, partner, etc...
Verlichting is verlichting, geluk is geluk. Geluk houdt op waar ongeluk begint, verlichting beslaat het hele spectrum van zijn.quote:
[..]
Verlichting is geluk.
Is een staat (gevoel) van geluk (zaligheid).
[..]
Het lijkt me leuk. Maar voor ons Westerlingen niet altijd zo praktisch. Probeer je maar eens verlicht te voelen, met de zorgen voor je kind, huis, werk, geld, gezondheid, partner, etc...
Een concept dat simpele westerse zwevers maar moeilijk verkroppen kunnen, want geluk kunnen ze bevatten, verlichting niet.
Ja, ik aanzie verlichting als een staat van voortdurende gelukzaligheid.quote:
Met verlichting bedoel je een permanente staat, neem ik aan?
Die staat kun je voelen, een moment van 'vrede', in het 'nu' zijn.
Echter (wat mij betreft), is die staat ook afhankelijk van externe factoren.
Wat als je omgeving van alles van je verlangt, over je oordeelt, etc. Vanuit die optiek, zie ik 'verlichting' (voor ons Westerse mens) niet altijd slagen. Niet echt een haalbare kaart.
Zuiver op jezelf: Ja
In relatie met je omgeving: Misschien (soms wel, soms niet).
Bij het woord verlichting legt de gemiddelde westerling inderdaad het verband met de New-Age beweging. Vandaar ook de afkeer voor woorden zoals 'verlichting' 'het/de Zelf' 'hogere zelf', etc.quote:
[..]
Verlichting is verlichting, geluk is geluk. Geluk houdt op waar ongeluk begint, verlichting beslaat het hele spectrum van zijn.
Een concept dat simpele westerse zwevers maar moeilijk verkroppen kunnen, want geluk kunnen ze bevatten, verlichting niet.
Dus dat vind ik niet zo heel gek eigenlijk.
Oké, maar dan zou je dus de definitie moeten veranderen. Alles in balans lijkt mij.quote:
[..]
Ja, ik aanzie verlichting als een staat van voortdurende gelukzaligheid.
Die staat kun je voelen, een moment van 'vrede', in het 'nu' zijn.
Echter (wat mij betreft), is die staat ook afhankelijk van externe factoren.
Wat als je omgeving van alles van je verlangt, over je oordeelt, etc. Vanuit die optiek, zie ik 'verlichting' (voor ons Westerse mens) niet altijd slagen. Niet echt een haalbare kaart.
Zuiver op jezelf: Ja
In relatie met je omgeving: Misschien (soms wel, soms niet).
Om een mysticus te zijn (oftewel in gewone mensentaal: om gelukkig te worden) moet je extreem lui kunnen zijn. Dat lijkt zo eenvoudig. Gewoon een beetje achterover leunen, zou je zeggen. Maar er zijn allerlei factoren die je beletten om lui te zijn, om een mysticus te worden. Zo moet je je elke dag naar dat stompzinnige werk voortslepen en al die telefoontjes beantwoorden van mensen die weigeren lui te zijn en achterover te leunen. De dag begint al met in de file te staan, altijd een bron van grote ergenis, hoeveel je ook mediteert.
Ook in je huwelijk wordt het je maar slecht gegund om extreem lui te zijn. Je vrouw (of je man) weet altijd wel een klusje voor je te bedenken en je kinderen moeten hoognodig weer eens naar de MacDonalds of de Efteling. Altijd zijn daar die verjaardagen waar je naar toe moet en die je uit dat zalige Niets-doen rukken. Altijd is er wel een verplichting van financiele of sociale aard die beslag op je legt. 'De hel is de ander', zei Sartre al. Je zou het bijna denken, in ieder geval wel als je heel erg je best doet om extreem lui te zijn. Het lijkt wel of andere mensen het je niet gunnen. 'Wij mogen toch ook niet lui zijn' lijken ze te zeggen. En daarom dwingen ze je naar school te gaan, of naar die afstompende werkplek, of naar de kinderspeelplaats.
Zo lukt het de meeste mensen pas op oudere leeftijd, als ze gepensioneerd zijn, iets aan mystiek en dus aan hun geluk te doen. Wanneer alle verplichtingen wat wegvallen en je eindelijk zalig een beetje achterover kunt leunen.
Wat ook op dit moment al helpt: trek je niet zoveel van andere mensen aan. Zink gewoon weg in je eigen Zelf en laat anderen maar lullen dat je een egoist bent. Het is je geboorterecht om gewoon jeZelf te zijn. We leven niet om constant aan de verwachtingen van anderen te voldoen, zoals een bekende therapeut ooit al eens zei. Dan kun je wel aan de gang blijven. Span je eens wat minder in voor anderen en doe hun gewoon eens een plezier door eindelijk jeZelf te worden.
Nee, het valt om de drommel niet mee om een luie mysticus te worden. Het is het zwaarste werk dat er is. Er is zoveel dat je luiheid in de weg staat en eerst opgeruimd moet worden! Want het zijn niet alleen de anderen. Het zijn vooral je eigen ambitie, je eigen zucht naar roem, je eigen verlangens en begeerten om iets en Iemand in de wereld te worden, die je verhinderen lui te zijn.
Je bent voor jeZelf daarmee je grootste gevaar, nog meer dan anderen dat zijn.
Ja, mediteren maakt je verlicht. Maar vooral ook: extreem lui zijn. Het een is een beetje het ander.
Ook in je huwelijk wordt het je maar slecht gegund om extreem lui te zijn. Je vrouw (of je man) weet altijd wel een klusje voor je te bedenken en je kinderen moeten hoognodig weer eens naar de MacDonalds of de Efteling. Altijd zijn daar die verjaardagen waar je naar toe moet en die je uit dat zalige Niets-doen rukken. Altijd is er wel een verplichting van financiele of sociale aard die beslag op je legt. 'De hel is de ander', zei Sartre al. Je zou het bijna denken, in ieder geval wel als je heel erg je best doet om extreem lui te zijn. Het lijkt wel of andere mensen het je niet gunnen. 'Wij mogen toch ook niet lui zijn' lijken ze te zeggen. En daarom dwingen ze je naar school te gaan, of naar die afstompende werkplek, of naar de kinderspeelplaats.
Zo lukt het de meeste mensen pas op oudere leeftijd, als ze gepensioneerd zijn, iets aan mystiek en dus aan hun geluk te doen. Wanneer alle verplichtingen wat wegvallen en je eindelijk zalig een beetje achterover kunt leunen.
Wat ook op dit moment al helpt: trek je niet zoveel van andere mensen aan. Zink gewoon weg in je eigen Zelf en laat anderen maar lullen dat je een egoist bent. Het is je geboorterecht om gewoon jeZelf te zijn. We leven niet om constant aan de verwachtingen van anderen te voldoen, zoals een bekende therapeut ooit al eens zei. Dan kun je wel aan de gang blijven. Span je eens wat minder in voor anderen en doe hun gewoon eens een plezier door eindelijk jeZelf te worden.
Nee, het valt om de drommel niet mee om een luie mysticus te worden. Het is het zwaarste werk dat er is. Er is zoveel dat je luiheid in de weg staat en eerst opgeruimd moet worden! Want het zijn niet alleen de anderen. Het zijn vooral je eigen ambitie, je eigen zucht naar roem, je eigen verlangens en begeerten om iets en Iemand in de wereld te worden, die je verhinderen lui te zijn.
Je bent voor jeZelf daarmee je grootste gevaar, nog meer dan anderen dat zijn.
Ja, mediteren maakt je verlicht. Maar vooral ook: extreem lui zijn. Het een is een beetje het ander.
