R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Don't do it! Je staat er boven childofdstars, ik weet dat en jij weet dat.Probeer afleiding te zoeken.
I got two dudes that turned into raspberry slushy and flushed down my toilet. I can't even take a proper dump in there.
Beetje te lange tekst geworden, spoiler dan maar.quote:Op donderdag 5 maart 2015 02:47 schreef kuolema het volgende:
[..]
Dat is geen garantie en geldt helaas niet voor iedereen ... maar vaak wel.
[..]
Dat klinkt verstandig, ik vind het tweede punt altijd heel lastig. Het betekent dat je je grenzen moet kunnen aangeven.
Voor de ouders zelf is het ook beter als ze een beetje weten wat er speelt. De hulpverlener van gister zei ook al dat ze echt wel wat doorhebben en het dan fijner voor ze is als ze er wat meer over weten. Mijn vader zei de laatste weken meerdere keren 'Wat is er aan de hand? Ik zie aan je dat het niet goed gaat', wat ik echt ontzettend irritant en naar vind. Ik zie mezelf niet ineens open zijn naar mijn ouders, maar misschien is het beter om dan eerlijk te zeggen dat het inderdaad niet goed gaat zonder in details te hoeven treden (het vervelende is dat er dan wel over doorgevraagd zal worden maar daar zijn natuurlijk afspraken over te maken).
Hoeveel vertel jij je ouders? Heb je het ook over waarom je je niet goed voelt? Ik zie mezelf dat echt nooit doen, wil dat gewoon niet.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Nou sinds lange tijd zelf een uurtje onderweg naar de kapper (normaal nam ik iemand mee, of reed die persoon) 
. Zit nu te wachten en voel me *klopt af* wel prima. Het gaat gewoon nog eens goedkomen met die angst en depressie
. Zit nu te wachten en voel me *klopt af* wel prima. Het gaat gewoon nog eens goedkomen met die angst en depressie
Wow, wat schiet het op met dit topic! 
Ik zit inmiddels zo'n 3 weken aan de Citalopram 20mg. Misschien zit het tussen mijn oren (hihaho, woordspeling!
) maar ik heb het idee dat het wat begint te doen. Alleen gek genoeg heb ik sinds ik de medicatie slik soms vanuit het niets ineens (kleine) 'paniekaanvallen' of zo 
Ik ben normaal juist ontzettend, of wellicht zelfs té relaxed en ik herken die gejaagdheid en nervositeit dus eigenlijk niet. Het kan zomaar ineens opzetten als ik ergens heen moet, zoals bijv. boodschappen doen, naar de sportschool of zo. Dus ook in relatief 'vertrouwde' omgeving. Het wordt juist heftiger als ik naar een nieuwe locatie ga. Ik had vorige week eigenlijk de opening van een expositie van een vriend van me, maar ik kreeg een nervositeit die zich opbouwde tot een paniekaanval, dus ik durfde het toch helaas niet aan om te gaan 
Herkent iemand dit? Het klinkt nogal tegenstrijdig, omdat Citalopram onder andere wordt voorgeschreven aan mensen die last hebben van paniekaanvallen. Mijn huisarts wil nu de dosis opschroeven naar 30mg, om te kijken of dat iets helpt. Ik weet niet precies wat ik hier nou van moet vinden
Ik zit inmiddels zo'n 3 weken aan de Citalopram 20mg. Misschien zit het tussen mijn oren (hihaho, woordspeling!
) maar ik heb het idee dat het wat begint te doen. Alleen gek genoeg heb ik sinds ik de medicatie slik soms vanuit het niets ineens (kleine) 'paniekaanvallen' of zo Ik ben normaal juist ontzettend, of wellicht zelfs té relaxed en ik herken die gejaagdheid en nervositeit dus eigenlijk niet. Het kan zomaar ineens opzetten als ik ergens heen moet, zoals bijv. boodschappen doen, naar de sportschool of zo. Dus ook in relatief 'vertrouwde' omgeving. Het wordt juist heftiger als ik naar een nieuwe locatie ga. Ik had vorige week eigenlijk de opening van een expositie van een vriend van me, maar ik kreeg een nervositeit die zich opbouwde tot een paniekaanval, dus ik durfde het toch helaas niet aan om te gaan Herkent iemand dit? Het klinkt nogal tegenstrijdig, omdat Citalopram onder andere wordt voorgeschreven aan mensen die last hebben van paniekaanvallen. Mijn huisarts wil nu de dosis opschroeven naar 30mg, om te kijken of dat iets helpt. Ik weet niet precies wat ik hier nou van moet vinden
In het begin kunnen alle 'kwalen' toenemen. Mensen worden eerst vaak angstiger, wat kan leiden tot paniekquote:
Wow, wat schiet het op met dit topic!
Ik zit inmiddels zo'n 3 weken aan de Citalopram 20mg. Misschien zit het tussen mijn oren (hihaho, woordspeling!
Herkent iemand dit? Het klinkt nogal tegenstrijdig, omdat Citalopram onder andere wordt voorgeschreven aan mensen die last hebben van paniekaanvallen. Mijn huisarts wil nu de dosis opschroeven naar 30mg, om te kijken of dat iets helpt. Ik weet niet precies wat ik hier nou van moet vinden
Ik word een beetje gek van de frustratie... Lekker dwangmatig weer vandaagquote:
Don't do it! Je staat er boven childofdstars, ik weet dat en jij weet dat.Probeer afleiding te zoeken.
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Herkenbaar! Ik zit ook op citalopram 20mg en de eerste paar weken was ik juist angstiger en meer nerveus. Na 3-4 weken merkte ik dat het iets begon te doen. En nu na 7-8 weken werkt het.quote:
Wow, wat schiet het op met dit topic!
Ik zit inmiddels zo'n 3 weken aan de Citalopram 20mg. Misschien zit het tussen mijn oren (hihaho, woordspeling!
Herkent iemand dit? Het klinkt nogal tegenstrijdig, omdat Citalopram onder andere wordt voorgeschreven aan mensen die last hebben van paniekaanvallen. Mijn huisarts wil nu de dosis opschroeven naar 30mg, om te kijken of dat iets helpt. Ik weet niet precies wat ik hier nou van moet vinden
Ik ging net als jou vragen of ik moest opschroeven naar 30mg. Maar als het begint te werken (zegt mijn huisarts!) hoef je niet op te schroeven. Ik moest het sowieso 10 weken afwachten. Als het dan nog niet goed werkt / goed genoeg werkt kunnen We altijd opschroeven.
Precies, wachten.... na 3 weken is het bij mij ook een puinhoop, daarna wordt t beter.... ik spreek uit ervaring na ophogingen, afbouwpogingen en overstapactiesquote:Op donderdag 5 maart 2015 14:47 schreef RBWO het volgende:
[..]
Herkenbaar! Ik zit ook op citalopram 20mg en de eerste paar weken was ik juist angstiger en meer nerveus. Na 3-4 weken merkte ik dat het iets begon te doen. En nu na 7-8 weken werkt het.
Ik ging net als jou vragen of ik moest opschroeven naar 30mg. Maar als het begint te werken (zegt mijn huisarts!) hoef je niet op te schroeven. Ik moest het sowieso 10 weken afwachten. Als het dan nog niet goed werkt / goed genoeg werkt kunnen We altijd opschroeven.
"In the midst of winter, I found there was, within me, an invincible summer".
-Albert Camus.
-Albert Camus.
Enorme egopost hier maar zo gaat dat nou eenmaal wanneer je je plots in een discussie gaat mengen en niemand je nog kent. Ik lees deze topics al regelmatig mee en vond het ook eens tijd om mij aan te melden en mee te doen. Wellicht heb ik er wat aan en kan ik er ook anderen mee helpen.
Ik zit inmiddels al een tijdje in een depressie, een maand of 3 nu, al was het waarschijnlijk al veel langer in de achtergrond aan het borrelen. Mijn werk levert mij veel druk en stress op, om nog maar te zwijgen over het feit dat ik dagelijks een flink eind moet reizen om er te komen, en na jaren heeft mij dit toch onderuit gehaald.
Punt is, ik dacht het allemaal wel aan te kunnen zolang ik in een relatie zat. Ik gebruikte de relatie als een soort van 'kruk', een psychologische steun om gewoon door te gaan met het leven alsof er niets aan de hand is, altijd 200 procent te geven. Het grote probleem was echter dat deze relatie nooit gezond was. In 4,5 jaar zijn we tien keer uit elkaar gegaan, hadden we constant ruzies, werd ik constant op alles wat ik deed gecorrigeerd, was nooit iets goed genoeg. Natuurlijk heb ik hier zelf ook een aandeel in, ik had mij niet zo moeten laten meeslepen en al zeker niet moeten gaan samenwonen met haar, maar toch gedaan. Sinds 3 maanden is deze relatie echt definitief over en toen kwam de man met de hamer dus.
Inmiddels ga ik al een kleine maand niet meer naar werk, omdat ik mijzelf vaak niet eens uit bed kon hijsen, laat staan een paar uur naar werk reizen en daar doen alsof alles koek en ei is. Ziektewet dus, maar gelukkig is mijn manager wat dat betreft heel meegaand en toont hij de volle begrip (hij heeft zelf in zijn leven vaker met mensen te maken gehad die een depressie hadden). Ik heb dus gelukkig alle tijd om aan mijzelf te werken en mij uit deze situatie proberen te tillen.
Ik slik nu 3 weken een vrij nieuwe anti depressiva genaamd Brintellix, als hier vragen over zijn beantwoordt ik die graag. Ook ga ik één keer in de week naar een psychiater (jaren bij een psycholoog gelopen maar die mag niet diagnoseren en geen pillen voorschrijven dus dat schoot niet meer op). Hij vind het het beste idee om EERST uit deze depressie te komen, en dan een traject op te starten om te zien waar de onderliggende problemen liggen. Hoe dat traject er uit gaat zien, weet ik dus nog niet, omdat we er eerst achter moeten komen wat het probleem precies is nadat de depressie gezakt is. Ik dacht eerst aan borderline, ook omdat mijn ex (die in de zorg werkt) mij daar vaak van beschuldigde, maar mijn psychiater denkt eerder dat dat projectie van haar kant was, en dat ik wellicht te afhankelijk ben van iemand anders (bijv. mijn ex toen der tijd) om gelukkig met mijzelf te zijn. Maar goed, dat is voor latere zorg.
De afgelopen weken pak ik het stapje voor stapje aan, elke dag is er weer één en ik ben al lang blij dat gedachten over zelfmoord weggezakt zijn. Ik maak elke dag een lijstje voor de volgende dag, met wat doelen om te doen. Naar de stad fietsen en daar een leuke film kopen, naar de sportschool gaan of het huis schoonmaken, dat zijn al hele stappen voor mij. Die lukken mij inmiddels, maar eigenlijk bizar dat dat zoveel moeite kost hé?
Ik had nooit verwacht in zo'n situatie te zitten. Ben een 30 jarige man met een carriere en dacht dat ik mijn leven wel goed op de rit had. Nou, vergeet het maar.
Ik praat graag met jullie verder over depressie, hoe jullie er mee omgaan en deel graag ervaringen! Thanks voor het lezen!!
Ik zit inmiddels al een tijdje in een depressie, een maand of 3 nu, al was het waarschijnlijk al veel langer in de achtergrond aan het borrelen. Mijn werk levert mij veel druk en stress op, om nog maar te zwijgen over het feit dat ik dagelijks een flink eind moet reizen om er te komen, en na jaren heeft mij dit toch onderuit gehaald.
Punt is, ik dacht het allemaal wel aan te kunnen zolang ik in een relatie zat. Ik gebruikte de relatie als een soort van 'kruk', een psychologische steun om gewoon door te gaan met het leven alsof er niets aan de hand is, altijd 200 procent te geven. Het grote probleem was echter dat deze relatie nooit gezond was. In 4,5 jaar zijn we tien keer uit elkaar gegaan, hadden we constant ruzies, werd ik constant op alles wat ik deed gecorrigeerd, was nooit iets goed genoeg. Natuurlijk heb ik hier zelf ook een aandeel in, ik had mij niet zo moeten laten meeslepen en al zeker niet moeten gaan samenwonen met haar, maar toch gedaan. Sinds 3 maanden is deze relatie echt definitief over en toen kwam de man met de hamer dus.
Inmiddels ga ik al een kleine maand niet meer naar werk, omdat ik mijzelf vaak niet eens uit bed kon hijsen, laat staan een paar uur naar werk reizen en daar doen alsof alles koek en ei is. Ziektewet dus, maar gelukkig is mijn manager wat dat betreft heel meegaand en toont hij de volle begrip (hij heeft zelf in zijn leven vaker met mensen te maken gehad die een depressie hadden). Ik heb dus gelukkig alle tijd om aan mijzelf te werken en mij uit deze situatie proberen te tillen.
Ik slik nu 3 weken een vrij nieuwe anti depressiva genaamd Brintellix, als hier vragen over zijn beantwoordt ik die graag. Ook ga ik één keer in de week naar een psychiater (jaren bij een psycholoog gelopen maar die mag niet diagnoseren en geen pillen voorschrijven dus dat schoot niet meer op). Hij vind het het beste idee om EERST uit deze depressie te komen, en dan een traject op te starten om te zien waar de onderliggende problemen liggen. Hoe dat traject er uit gaat zien, weet ik dus nog niet, omdat we er eerst achter moeten komen wat het probleem precies is nadat de depressie gezakt is. Ik dacht eerst aan borderline, ook omdat mijn ex (die in de zorg werkt) mij daar vaak van beschuldigde, maar mijn psychiater denkt eerder dat dat projectie van haar kant was, en dat ik wellicht te afhankelijk ben van iemand anders (bijv. mijn ex toen der tijd) om gelukkig met mijzelf te zijn. Maar goed, dat is voor latere zorg.
De afgelopen weken pak ik het stapje voor stapje aan, elke dag is er weer één en ik ben al lang blij dat gedachten over zelfmoord weggezakt zijn. Ik maak elke dag een lijstje voor de volgende dag, met wat doelen om te doen. Naar de stad fietsen en daar een leuke film kopen, naar de sportschool gaan of het huis schoonmaken, dat zijn al hele stappen voor mij. Die lukken mij inmiddels, maar eigenlijk bizar dat dat zoveel moeite kost hé?
Ik had nooit verwacht in zo'n situatie te zitten. Ben een 30 jarige man met een carriere en dacht dat ik mijn leven wel goed op de rit had. Nou, vergeet het maar.
Ik praat graag met jullie verder over depressie, hoe jullie er mee omgaan en deel graag ervaringen! Thanks voor het lezen!!
Ik wil even dit nummer met jullie delen. Gaat over bipolaire stoornis (06:50 en 31:58), ptss (12:41), schizofrenie (14:49), post-partum depressie (19:52), autisme (26:10) en dissociatieve stoornis (36:03).
Dream Theater
Dream Theater
Why are you wearing that stupid man suit?
Welkom! Maar al te bekend verhaal, dat met die man met de hamer. Op gegeven moment knak je en begint het psychisch circus.quote:
. Hopelijk betert het snel!Van jouw AD had ik nog nooit gehoord trouwens, grappig. Werkt het voor je?
So, if you're frightened of dying and... and you're holding on, you'll see devils tearing your life away. But if you've made your peace, then the devils are really angels...
Allereerst "Welkom!" en ik vind het erg tof dat je besloten hebt mee te gaan posten.quote:
Ten tweede enorm herkenbaar je verhaal. Zal even in het kort uitleggen wat ik herkenbaar vind:
- Relatie hield mij ook op de been
- Relatie was ook niet prima maar "ach.. het zal wel"
- Werk deed ik ook niet meer.
- Kon me bed niet meer uitkomen, alles kost teveel moeite.
- Probeer ook leuke dingen te doen, maar mén dat kost moeite.
Bovenstaande is trouwens al wel een stuk beter voor mij. Maar dan begrijp je dat ik je sowieso begrijp.
Brintellix ken ik niet. Wat zijn je bijwerkingen? En merk je dat het al begint te werken?
Met de depressie ga ik eigenlijk als volgt om:
Alles rustig aan doen, niet meer haasten en stressen. Probeer elke dag een beetje te genieten van de dingen die je doet. Al lijkt het niet veel, je doet ze toch maar!
En het beste medicijn is naar mijn mening, tijd, tijd om alles rustig te verwerken en weer jezelf proberen te worden. Forceer het vooral niet, elk klein stapje de goede richting op is toch weer een klein stapje de goede richting op!
In het begin wilde ik "snel" dat het weer goed zou worden. Nu heb ik maar geaccepteerd dat het gewoon wat tijd nodig heeft. En doordat ik dit geaccepteerd hebt gaat mijn herstel een stuk sneller.
@ Detroit en RBWO: thanks voor het warme welkom. Fijn om te horen dat het herkenbaar is. Dat mis ik een beetje bij de therapie (nu het vooralsnog 1 op 1 is); lotgenoten.
Om maar meteen over Brentallix te beginnen: Is een jaar of 2 uit in de VS, en sinds een maand of twee in NL. Over het algemeen zijn er veel goede verhalen over, al vind je natuurlijk altijd negatieve verhalen als je op internet gaat zoeken. Je hebt dosissen van 5, 10 en 20 mlg. Ik zit op 10 nu.
Ik slik het nu iets meer dan drie weken. Eerste twee dagen waren hemels, omdat een bij-effect was dat ik er behoorlijk wazig van werd. En in die drugsroes voelde ik mij gewoon heerlijk, omdat ik even niet bezig was met al die negativiteit. Daarna kwam de klap pas echt, eerste anderhalve week was verschrikkelijk, depressiever dan ooit. Daarbij maakt het je ook een beetje misselijk in het begin.
Na ong. 2 weken begon ik het langzaam te merken, voelde mij iets gelukkiger, al is gelukkig een groot woord. Inmiddels gaat het met ups en downs, maar volgens de therapeut duurt het toch echt wel een maandje voordat je echt zeker kan zijn of het werkt of niet. Daarbij kan ik altijd nog naar 20 mlg. Bijwerkingen als misselijkheid en duizeligheid zijn ook nagenoeg weg (af en toe nog het eerste half uur na inname), al lijk ik er ook zweetvoeten van te krijgen, haha. Maarja, dat is een kleine prijs om te betalen. Het zijn vrij prijzige pillen maar alles wordt vergoed gelukkig, behalve je eigen risico natuurlijk.
Rustig aan doen is ook precies wat ik nu doe! Ik vind het al fijn dat ik vandaag mijn huis uit ben gegaan om te sporten, en vanavond komen wat vrienden langs om een film te kijken. Dat is al een 'drukke dag' voor mij tegenwoordig. Morgen weer met de manager bellen (doen we elke vrijdag) en daarna zien we wel weer.
Het is vreemd dat ik door o.a. de relatiebreuk zo erg er aan toe ben. Ik heb vanaf mijn 16e ook een relatie van 9 jaar gehad, en toen die voorbij was, had ik het niet zo erg als nu na een relatie van 4 jaar. Het zou te maken kunnen hebben met de intensiteit van de relatie en het feit dat ik er een soort van 'getraind' in werd. Als een hond, die bang wordt wanneer baasje boos op hem wordt, maar heel blij is wanneer hij weer een aai over zijn bol krijgt. Vijf jaar geleden was ik een super zelfverzekerde kerel met een actief sociaal leven, veel vrienden én vriendinnen... nu is dat er allemaal uitgesloopt. Correctie: dat heb ik er allemaal uit láten slopen. Eigen schuld.
Om maar meteen over Brentallix te beginnen: Is een jaar of 2 uit in de VS, en sinds een maand of twee in NL. Over het algemeen zijn er veel goede verhalen over, al vind je natuurlijk altijd negatieve verhalen als je op internet gaat zoeken. Je hebt dosissen van 5, 10 en 20 mlg. Ik zit op 10 nu.
Ik slik het nu iets meer dan drie weken. Eerste twee dagen waren hemels, omdat een bij-effect was dat ik er behoorlijk wazig van werd. En in die drugsroes voelde ik mij gewoon heerlijk, omdat ik even niet bezig was met al die negativiteit. Daarna kwam de klap pas echt, eerste anderhalve week was verschrikkelijk, depressiever dan ooit. Daarbij maakt het je ook een beetje misselijk in het begin.
Na ong. 2 weken begon ik het langzaam te merken, voelde mij iets gelukkiger, al is gelukkig een groot woord. Inmiddels gaat het met ups en downs, maar volgens de therapeut duurt het toch echt wel een maandje voordat je echt zeker kan zijn of het werkt of niet. Daarbij kan ik altijd nog naar 20 mlg. Bijwerkingen als misselijkheid en duizeligheid zijn ook nagenoeg weg (af en toe nog het eerste half uur na inname), al lijk ik er ook zweetvoeten van te krijgen, haha. Maarja, dat is een kleine prijs om te betalen. Het zijn vrij prijzige pillen maar alles wordt vergoed gelukkig, behalve je eigen risico natuurlijk.
Rustig aan doen is ook precies wat ik nu doe! Ik vind het al fijn dat ik vandaag mijn huis uit ben gegaan om te sporten, en vanavond komen wat vrienden langs om een film te kijken. Dat is al een 'drukke dag' voor mij tegenwoordig. Morgen weer met de manager bellen (doen we elke vrijdag) en daarna zien we wel weer.
Het is vreemd dat ik door o.a. de relatiebreuk zo erg er aan toe ben. Ik heb vanaf mijn 16e ook een relatie van 9 jaar gehad, en toen die voorbij was, had ik het niet zo erg als nu na een relatie van 4 jaar. Het zou te maken kunnen hebben met de intensiteit van de relatie en het feit dat ik er een soort van 'getraind' in werd. Als een hond, die bang wordt wanneer baasje boos op hem wordt, maar heel blij is wanneer hij weer een aai over zijn bol krijgt. Vijf jaar geleden was ik een super zelfverzekerde kerel met een actief sociaal leven, veel vrienden én vriendinnen... nu is dat er allemaal uitgesloopt. Correctie: dat heb ik er allemaal uit láten slopen. Eigen schuld.
Godver wat voel ik me momenteel kut en weet niet waarom 
I got two dudes that turned into raspberry slushy and flushed down my toilet. I can't even take a proper dump in there.
Jaaa! Dream Theaterquote:
Ik wil even dit nummer met jullie delen. Gaat over bipolaire stoornis (06:50 en 31:58), ptss (12:41), schizofrenie (14:49), post-partum depressie (19:52), autisme (26:10) en dissociatieve stoornis (36:03).
Dream Theater
Ik zal eens luisteren dan naar de cd. Heb hem wel maar nooit naar de teksten geluisterd.
En ik vind Metropolis pt 2 nog steeds het beste van ze
Ik werd er echt een beetje bang van, alleen thuis....
(Sorry voor offtopic reactie, qua depressie weinig nieuws, die is alweer een klein jaartje over
)
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
quote:
Kom chatten mensen, ik heb afleiding nodig.
Kuo
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Gaat t vandaag iets beter dan gister? Ik las net ff terug, stoer geweest jij 👍quote:
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Het gaat wel ietsje beter maar niet goed. Ben nu ook mijn best aan het doen, kijk naar de lijst van Linehan met activiteiten of er wat tussen zit dat nu handig is om te doen.quote:
[..]
Gaat t vandaag iets beter dan gister? Ik las net ff terug, stoer geweest jij 👍
Why are you wearing that stupid man suit?
Ben nu aan het luisteren en nu snap ik hetquote:
[..]
Jaaa! Dream Theater
Ik zal eens luisteren dan naar de cd. Heb hem wel maar nooit naar de teksten geluisterd.
En ik vind Metropolis pt 2 nog steeds het beste van ze
Ik werd er echt een beetje bang van, alleen thuis....
(Sorry voor offtopic reactie, qua depressie weinig nieuws, die is alweer een klein jaartje over
Why are you wearing that stupid man suit?
Het is hier helemaal mis gegaan 
En dan bel je crisis en dan krijg je te horen "ja... maar dat moet je ook niet doen he"
En dan bel je crisis en dan krijg je te horen "ja... maar dat moet je ook niet doen he"
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
afhankelijk van wat. Je gedaan hebt, kunnen ze daar toch, objectief gezien, gelijk in hebben?quote:
Het is hier helemaal mis gegaan
En dan bel je crisis en dan krijg je te horen "ja... maar dat moet je ook niet doen he"
Mokkel met stuntstok
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |