quote:
Op donderdag 19 februari 2015 12:17 schreef Cocotrimonium het volgende:Jeetje Phaidra, wat ontzettend sneu voor je oudste
Wel herkenbaar hoor. Denk dat het bij Saar iets minder 'hard' aankwam omdat ze nog wat jonger was, maar je merkte wel degelijk de verandering. Ook al betrokken we haar bij vanalles en nog wat. Het was toch even wennen. Misschien had ik er zelf nog wel de meeste moeite mee dat ik haar ineens zo 'weinig' aandacht kon geven.
Inmiddels is ze er wel aan gewend en ze speelt heel graag 'met' Tom. Voor zover een (bijna) 2,5-jarige en een van 10 maanden met elkaar kunnen spelen

Ze vindt hem echt ontzettend leuk. En hij is nog veel gekker van haar, geloof ik

Wel is het zo dat ze nu gewoon heel duidelijk ervoor zorgt dat ze haar portie aandacht wel krijgt

Laatst bijvoorbeeld, begon Tom wat te miepen, en meestal ga ik hem (rond dat tijdstip) dan oppakken om zijn fles te geven). Eerste wat Saar deed was opspringen, aan komen rennen en 'mama schoot!' zeggen. Zo, dan was ze Tom tenminste voor

Hahaha, slimme Saar

Gelukkig heb ik tot nu toe weinig jaloezie bemerkt richting de baby. Hij zegt dat de baby lief is, komt hem het knuffeltje brengen dat hij zelf heeft uitgezocht als de baby huilt en gaat vaak uit zichzelf even bij de baby kijken. Het is meer dat alles dat ook maar een beetje anders gaat dan hij in zijn hoofd heeft, direct totaal escaleert. Zijn controle op de oude situatie is weg en daar moet hij weer zijn weg in vinden. Hij zoekt de controle dus heel erg op. Alles moet zoals hij wil en anders drama.
Gister heeft hij een heerlijke dag gehad bij oma en hij kwam helemaal opgefleurd thuis

. Nog steeds veel huilen als hij zich herinnert dat zijn tand pijn doet, maar vaak genoeg is hij het alweer even vergeten en eet hij gewoon, inclusief afhappen. Maar zodra hij weer beseft dat er iets was met die tand, vervalt hij weer in huilen en "ik heb nog pijhijhijn". Ik denk dat 90% puur de angst voor pijn is, dus het lijkt wel mee te vallen gelukkig.
Vandaag is hij weer naar het kdv en omdat hij vanochtend al huilend zei dat hij niet wilde en thuis wilde blijven, ben ik samen met baby ook even meegegaan. Eenmaal daar was hij nog een beetje sip, maar hij heeft niet meer gehuild. Na vandaag weer 3 dagen thuis bijkomen, ook wel fijn voor hem

.
Op dit moment is A. nog een modelbaby die bijzonder weinig aandacht vraagt. Hij laat meestal netjes 3 uur tussen de voedingen en in die tijd kan ik ook gewoon spelen met peuter. De voedingen duren ca. 30 minuten en dan zit peuter vaak naast me op de bank en keuvelen we wat. Of we lezen een boekje. Dat gaat eigenlijk ook makkelijker dan ik had gedacht. Maar dat zal vast niet lang zo blijven...

. Met het bedritueel knoop ik A. de laatste 2 dagen in de draagdoek, omdat hij dan wat onrustiger is. Op die manier valt hij toch in slaap en kan ik gewoon mee naar boven, boekje lezen en welterusten zeggen. Papa blijft daarna nog even bij hem zitten tot hij slaapt. Ook daar maakt hij geen probleem van, de baby krijgt zelfs een knuffel of kus voor we weer naar beneden gaan.
Zo klinkt het eigenlijk heel erg positief, dus zijn hang naar controle en verlatingsangst zullen vast ook geen weken aanhouden.