Het probleem is meer dat bij de overheid mensen niet worden afgerekend op hun fouten, maar eerder weggepromoveerd worden, waardoor ze nog meer schade aan kunnen richten. Sowieso ruikt het altijd naar hoogmoed, als mensen allerlei hoogstaande projecten willen doordrukken. In de praktijk komt daar meestal weinig goeds van.quote:Op maandag 2 mei 2016 12:20 schreef Weltschmerz het volgende:
[..]
Op zich hou ik wel van een beetje branie, mogelijkheden zien en dingen doen, maar je moet wel je eigen beperkingen in de gaten houden. Deze man faalt zowel op de known unknowns als op de unknown unknows, om met Rumsfeld te spreken.
Ja, maar van de andere kant wil je ook branie en vernieuwing. Ik vind het ook een beetje te makkelijk om de architecten de schuld te geven, een gebouw is er niet alleen voor de mensen die erin werken, maar ook voor de mensen die er tegenaan moeten kijken. Voor de opdrachtgever is het vaak ook promotie van het bedrijf. Volgens mij heb je in de VS en VK al vanaf de jaren zestig een trend naar open floor space, zodat het flexibel in te richten is. En vervolgens gaan die eigenaren zoveel mogelijk mensen op een m2 proppen en tussenwandjes plaatsen.quote:Op dinsdag 17 mei 2016 19:17 schreef drexciya het volgende:
[..]
Het probleem is meer dat bij de overheid mensen niet worden afgerekend op hun fouten, maar eerder weggepromoveerd worden, waardoor ze nog meer schade aan kunnen richten. Sowieso ruikt het altijd naar hoogmoed, als mensen allerlei hoogstaande projecten willen doordrukken. In de praktijk komt daar meestal weinig goeds van.
Na een reeks documentaires te hebben gezien van Stewart Brand; How buildings learn , ben ik daar ook anders tegenaan gaan kijken. Gebouwen die "het beste" werken voor mensen, en waarin mensen het meest productief zijn, zijn juist gebouwen die niet als prestigeproject door n of andere hippe architect zijn neergezet. Gebouwen leven en worden door hun bewoners/gebruikers aangepast aan wat zij ermee doen.
Het hoeft elkaar niet in de weg te zitten inderdaad, maar het probleem is dat veel kantoorgebouwen in de praktijk geen fijne werkplekken zijn. Ik denk dat wat betreft vernieuwing men wat inspiratie uit de natuur kan halen. Opmerkelijk genoeg kunnen we uit een termietenheuvel wel wat leren over klimaatbeheersing.quote:Op dinsdag 17 mei 2016 20:33 schreef Weltschmerz het volgende:
[..]
Ja, maar van de andere kant wil je ook branie en vernieuwing. Ik vind het ook een beetje te makkelijk om de architecten de schuld te geven, een gebouw is er niet alleen voor de mensen die erin werken, maar ook voor de mensen die er tegenaan moeten kijken. Voor de opdrachtgever is het vaak ook promotie van het bedrijf. Volgens mij heb je in de VS en VK al vanaf de jaren zestig een trend naar open floor space, zodat het flexibel in te richten is. En vervolgens gaan die eigenaren zoveel mogelijk mensen op een m2 proppen en tussenwandjes plaatsen.
Het heeft meer te maken met hoe je tegen je personeel aankijkt, een tamelijk vernieuwende en visionaire architect als Hertzberger heeft in Apeldoorn een kantoor neergezet waarvoor het personeel hem nog steeds dankbrieven stuurt, maar ja, dat was in de hoogtijdagen van de sociaaldemocratie en in een tijd dat men dacht dat het leven beter gemaakt kon worden. Dat een fijn gebouw de productiviteit ten goede komt is inmiddels ook al decennia bekend, maar als dat niet in de cultuur van de opdrachtgever zit wordt er niet zo gebouwd. In het bedrijfsleven wordt daar niemand op afgerekend hoor. Ik hou wel van architectuur met sterke ideeen, als die verkeerd bleken dan breek je het weer af, als het goed bleek blijft het heel erg lang staan. Zo hou je mooie dingen over.
Het gaat in beide gevallen gewoon om mensen die wel begrijpen wat ze aan het doen zijn en mensen die er te weinig van begrijpen om te beseffen wat ze aan het doen zijn.
Maar voor al die gebouwen met airconditioning en dichte ramen geldt ook dat al die werknemers zijn uitgeleverd aan de aanname dat we een constant binnenklimaat prettig zouden vinden. Is dat wel zo? Of je je dat afvraagt of niet is een kwestie van hoe de opdrachtgever naar zijn personeel kijkt. Wat mij opvalt is het ING gebouw, waar je dus een raam open kunt zetten, dat is gebouwd in de jaren 90, en het voorbeeld wat ik noemde van Hertzbergers verzekeringskantoor, dat is gebouwd begin jaren 70. Beide uit optimistische tijdperken met een gevoel dat alles beter kan en dus wordt en schaarste aan personeel.quote:Op woensdag 18 mei 2016 09:10 schreef drexciya het volgende:
[..]
Het hoeft elkaar niet in de weg te zitten inderdaad, maar het probleem is dat veel kantoorgebouwen in de praktijk geen fijne werkplekken zijn. Ik denk dat wat betreft vernieuwing men wat inspiratie uit de natuur kan halen. Opmerkelijk genoeg kunnen we uit een termietenheuvel wel wat leren over klimaatbeheersing.
Architecten zijn natuurlijk ijdel genoeg om meer te willen betekenen voor de architectuur zelf dan voor de werknemers, en meer voor de mensen die tegen het gebouw moeten aankijken dan voor de mensen die erin moeten werken. Maar ook met een prettige werkomgeving kan een architect zich onderscheiden.quote:Bedrijfscultuur en het neerzetten van een visitekaartje zijn wel zaken die tegen goede vormen van vernieuwing ingaan, helaas. Soms krijg je ook de indruk dat de architect in het geheel niet kijkt naar wat mensen in een gebouw moeten gaan doen.
Vanavond om 21:05quote:Op dinsdag 17 november 2015 17:48 schreef jcdragon het volgende:
Wel even wachten tot het op tv komt..
Het is een relatief oude docuserie, dus ik sluit niet uit dat het gedeeltelijk achterhaald is, maar het is op zich een gezonde kritische blik op architectuur. Wellicht dat architecten tegenwoordig wat meer met de praktische kant rekening houden.quote:Op woensdag 18 mei 2016 19:23 schreef Weltschmerz het volgende:
Architecten zijn natuurlijk ijdel genoeg om meer te willen betekenen voor de architectuur zelf dan voor de werknemers, en meer voor de mensen die tegen het gebouw moeten aankijken dan voor de mensen die erin moeten werken. Maar ook met een prettige werkomgeving kan een architect zich onderscheiden.
Het lijkt mij dat die docu tegen de verkeerde boom blaft, het structuralisme is immers alweer een halve eeuw oud en adresseert precies die problemen die in de docu worden genoemd. Dan moet je dus vooral naar de opdrachtgevers kijken die kennelijk niet de juiste architecten uitzoeken.
Ik vond het maar zo zo. Te veel over Marijn zelf, te veel in scne gezet.quote:
Erg heftige en goede docu over de minder romantische kant van adoptie, waar gelukkig steeds meer aandacht voor is.quote:Mercy Mercy
Vier jaar lang worden de adoptieperikelen rond een Ethiopisch en een Deens echtpaar en hun kinderen gevolgd, waarmee een andere kant van adoptie wordt blootgelegd. Achter de droom van een beter leven voor alle betrokkenen blijkt een andere realiteit schuil te gaan. Dit is het schrijnende verhaal van de Ethiopische Masho en haar broertje die door hun biologische ouders ter adoptie zijn afgestaan. De ouders hebben hiv en krijgen van de dokters te horen dat ze niet lang meer te leven hebben, waarop ze besluiten hun twee jongste kinderen te laten adopteren. Ze doen het alleen op voorwaarde dat ze contact kunnen houden met hun kinderen en dat zijzelf ook een soort van familie worden van de Deense adoptieouders. Ook de Deense adoptieouders weten dat de biologische ouders niet lang meer zullen leven en zijn na jaren wachten heel blij dat ze Masho en haar broertje mogen ophalen. Zij weten niets van de verwachte nieuwe familiebanden, maar ze willen zeker de biologische ouders op de hoogte houden van het wel en wee van de kinderen. En daar gaat het mis, het adoptiebureau zit tussen de beide ouders in en geeft naar beide kanten toe geen duidelijke informatie. Hoe loopt deze droom voor een beter leven af voor alle betrokkenen? Of blijkt de realiteit weerbarstiger?
haha, wtf is ditquote:Op donderdag 2 juni 2016 08:37 schreef bloempje-moi het volgende:
Ik zit met smart op deze te wachten. Zo bizar!
Wat is dezequote:Op donderdag 2 juni 2016 08:37 schreef bloempje-moi het volgende:
Ik zit met smart op deze te wachten. Zo bizar!
quote:Op donderdag 2 juni 2016 08:37 schreef bloempje-moi het volgende:
Ik zit met smart op deze te wachten. Zo bizar!
Eerste helft gekeken, erg openhartig, mooi portret.quote:Op woensdag 1 juni 2016 02:05 schreef praadje het volgende:
http://www.npo.nl/2doc-wij-moszkowicz/30-05-2016/KN_1678990
2Doc: Wij Moszkowicz
Robert Moszkowicz werd als jongste advocaat van Nederland uit het ambt gezet vanwege zijn heroneverslaving. Zijn zoon Max wil niet worden zoals hij en zoekt de confrontatie met zijn vader op.
Open en eerlijk portret van een zoon en zijn vader. Ik vond hem de moeite waard om te kijken.
Inderdaad, dat vind ik ook.quote:Op zondag 12 juni 2016 05:53 schreef raptorix het volgende:
[..]
Eerste helft gekeken, erg openhartig, mooi portret.
quote:3DOC: STOP AT NOTHING
DATUM UITZENDING: MA 27 JUN 2016 0:45 (beschikbaar tot 27 JUL 2016)
Een intiem en onthullend portret van wielrenner Lance Armstrong, een sportman die zijn sport, en zijn fans, bedroog door het gebruik van doping.
Bedankt voor de tip! Idd erg goede docu wat wen goed inzicht over de capriolen van onze Lance geeft.quote:Op woensdag 29 juni 2016 01:11 schreef highender het volgende:
Indrukwekkende docu over Lance Armstrong (3DOC):
http://www.npo.nl/3doc-stop-at-nothing/27-06-2016/VPWON_1264008
[..]
quote:Vivian Maier werkte in de jaren vijftig en zestig als kindermeisje voor rijke families in Chicago. Haar echte belangstelling ging echter uit naar de fotografie en ze maakte in al die jaren met haar Rolleiflex circa honderdduizend foto's van het straatleven in Amerika. Na haar dood in 2009 werd Maiers archief op een veiling ontdekt en tegenwoordig geldt ze als een belangrijke fotografe, wier oeuvre zich kan meten met dat van andere straatfotografen als Helen Levitt en Robert Frank.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |