Depressie & Angst #116

quote:

Op zondag 28 december 2014 22:12 schreef Poesopstokje het volgende:

[..]

Mijn psychologen houden vast aan hun eigen behandelplan incl zelfgestelde en/of overgenomen diagnoses.
Die man zal wel macht hebben binnen de instelling, ik weet het anders ook niet.

Ik denk dat er daarom gewoon niet zoveel is wat je kan doen... Hij gaat over de pillen en die wil hij niet geven want hij houdt vast aan de diagnose die hij je gaf en negeert die van je andere 2 psychologen. Het zou dan een taak van de psychologen zijn om hem te overtuigen, of je dient een klacht in bij de instelling. Ik zou echt niet weten wat je nog meer kan doen.

quote:

Op zondag 28 december 2014 15:38 schreef kuolema het volgende:

[..]

Maar ga je nu zelf je dosis verhogen of wacht je tot die afspraak?

Hoe ik me nu voel? Op een schaal van 1 (kan niet slechter) tot 10 zou ik het een 4 of 5 geven. Maar ik heb periodes gehad dat het 1 was, dus het gaat redelijk.

Dat dichtklappen is bij mij dissociëren. Als het me teveel wordt dan zak ik weg, in een soort trance, dan komen dingen anders binnen en kan ik niet meer reageren. Het begint met mijn hartslag die enorm snel gaat, vaak ook onregelmatig, ik krijg het warm, handen gaan trillen, blurred vision, geluiden klinken anders. Bewegen kan ik ook niet, als dat toch moet gaat dat als in een droom. Vaak krijg ik dan automutilatiedrang. Heel naar is dat, want het is moeilijk om er doorheen te breken, alsof ik geen controle meer heb over mezelf.
Edit: ik merk dat ik het heel moeilijk vind om te beschrijven, lukt niet precies zoals ik het bedoel.
Ik kan ook boos worden en bot, snauwend reageren als ik het ergens niet over wil hebben.
Ik kan soms wel over mijn gevoelens praten trouwens, het is moeilijk maar wel makkelijker geworden na zoveel therapie. Ik heb dan wel een zenuwtrekje in mijn nek af en toe, heel irritant
Groepstherapie ging bij mij ook niet, na 5 maanden mee gestopt.

Ik heb besloten om te wachten. Ik ga morgen proberen een afspraak maken met een andere dokter (vervanger voor mijn huisarts die nu op vakantie is), hopelijk kan ik nog voor januari bij hem terecht, ik ga hem vragen om mijn dosis AD te verhogen.

Je beschrijving over hoe je je voelt is heel herkenbaar, ik zou dat zelf kunnen geschreven hebben.
Over mijn gevoelens praten is bijna onmogelijk. Ik kan het gewoon niet, en dat is zeer frustrerend.

Ik heb ook heel erge last van trillende handen, maar ik weet niet precies wat de oorzaak hiervan is.

Veel sterke kuolema, I feel your pain

quote:

Op maandag 29 december 2014 01:41 schreef emptiness het volgende:

[..]

Ik heb besloten om te wachten. Ik ga morgen proberen een afspraak maken met een andere dokter (vervanger voor mijn huisarts die nu op vakantie is), hopelijk kan ik nog voor januari bij hem terecht, ik ga hem vragen om mijn dosis AD te verhogen.

Je beschrijving over hoe je je voelt is heel herkenbaar, ik zou dat zelf kunnen geschreven hebben.
Over mijn gevoelens praten is bijna onmogelijk. Ik kan het gewoon niet, en dat is zeer frustrerend.

Ik heb ook heel erge last van trillende handen, maar ik weet niet precies wat de oorzaak hiervan is.

Veel sterke kuolema, I feel your pain

Wat mij heel erg helpt en heeft geholpen bij het praten over gevoelens is pak er 1 klein stukje van en deel dat met iemand. Ik merk dat ik bij een aantal mensen kleine stukjes neer leg. Waardoor ik wel deel wel mijn ei een beetje kwijt kan. Maar eigenlijks niemand iets vertel. Waardoor iedereen heel erg aan de rand blijft. Niemand echt dichtbij komt.

Zo ben ik begonnen met kleine gevoelens als het vervelend vinden dat de radio tijdens werk dat vervelende nummer speelde. Tot echt dieper liggende gevoelens als de echte eenzaamheid die ik voel. Bij mij is alles voortkomende uit trauma's. En over die dingen praat ik nooit. Maar de gevoelens er om heen probeer ik steeds kleine stukjes te delen. En probeer bij te houden wie ik wat vertel. Waardoor ik vrij gestructureerd mensen kleine deeltjes kan vertellen zonder echt iets te zeggen. Misschien iets voor jou om te proberen? Je houd namelijk iedereen op veilige afstand maar kan wel je ding kwijt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op zondag 28 december 2014 15:38 schreef kuolema het volgende:

[..]

Maar ga je nu zelf je dosis verhogen of wacht je tot die afspraak?

Hoe ik me nu voel? Op een schaal van 1 (kan niet slechter) tot 10 zou ik het een 4 of 5 geven. Maar ik heb periodes gehad dat het 1 was, dus het gaat redelijk.

Dat dichtklappen is bij mij dissociëren. Als het me teveel wordt dan zak ik weg, in een soort trance, dan komen dingen anders binnen en kan ik niet meer reageren. Het begint met mijn hartslag die enorm snel gaat, vaak ook onregelmatig, ik krijg het warm, handen gaan trillen, blurred vision, geluiden klinken anders. Bewegen kan ik ook niet, als dat toch moet gaat dat als in een droom. Vaak krijg ik dan automutilatiedrang. Heel naar is dat, want het is moeilijk om er doorheen te breken, alsof ik geen controle meer heb over mezelf.
Edit: ik merk dat ik het heel moeilijk vind om te beschrijven, lukt niet precies zoals ik het bedoel.
Ik kan ook boos worden en bot, snauwend reageren als ik het ergens niet over wil hebben.
Ik kan soms wel over mijn gevoelens praten trouwens, het is moeilijk maar wel makkelijker geworden na zoveel therapie. Ik heb dan wel een zenuwtrekje in mijn nek af en toe, heel irritant
Groepstherapie ging bij mij ook niet, na 5 maanden mee gestopt.

Ik herken veel wat wat je schrijft. Heb het ooit proberen uit te leggen aan mn psychologe toen ik nog niet wist dat het dissociatie genoemd werd. Ze snapte het niet Het is iets minder heftig bij mij, ik kan vaak nog functioneren, maar wel op een soort automatisme als in een droom. De angst om controle over jezelf te verliezen herken ik wel, dat is een van de engste dingen vind ik.

Ik probeer nu ook meer te praten over dingen, dat is lastig maar met oefenen gaat t toch wat beter. In het begin wilde ik niet eens tegen de hulpverleners praten. Of hield van alles achter.

Zo... ik kom dit topic weer binnen gerold. Even gênant gesteld, kom uit een opname gerold.
En nu er maar voor zorgen dat ik op de rit blijf... *zucht*

quote:

Op maandag 29 december 2014 11:35 schreef ChildoftheStars het volgende:
Zo... ik kom dit topic weer binnen gerold. Even gênant gesteld, kom uit een opname gerold.
En nu er maar voor zorgen dat ik op de rit blijf... *zucht*

Hoop dat de opname geholpen heeft dan en dat het nu beter met je gaat

Het gaat zeker beter, maar het is even wennen. Gelukkig wordt er nog wel elke dag met mij een dagplanning gemaakt (anders doe ik veel te veel) en is er verder veel begeleiding
Nu eens zien of ik ze kan ompraten dat ik na de kerstvakantie weer met de studies start

Het liep even mis met het depressief zijn (alles was gepland, de brieven geschreven en meer van dat zwakzinnig aanstelgedrag) en daarbij liep de eetstoornis nogal uit de hand (at en dronk bijna niet meer) en ik sliep nog maar twee, hooguit drie uur per nacht.

Er was iets extreem vervelends gebeurt met een man die het woord nee niet kende (maar goed... ik had misschien agressiever moeten zijn, maar dat durfde ik niet), plus nogal veel kleine dingen die tegen zaten en ik zocht mijn heil en afleiding in het druk hebben, wat niet goed ging.

En daar ben ik even op de rem gezet en nu gaan die dingen weer goed. Al ben ik extreem wisselvallig in stemming, wat erg vermoeiend is.
(het is wel lekker om gewoon weer op mijn eigen plekje te zijn)

quote:

Op maandag 29 december 2014 12:02 schreef ChildoftheStars het volgende:
Het liep even mis met het depressief zijn (alles was gepland, de brieven geschreven en meer van dat zwakzinnig aanstelgedrag) en daarbij liep de eetstoornis nogal uit de hand (at en dronk bijna niet meer) en ik sliep nog maar twee, hooguit drie uur per nacht.

Er was iets extreem vervelends gebeurt met een man die het woord nee niet kende (maar goed... ik had misschien agressiever moeten zijn, maar dat durfde ik niet), plus nogal veel kleine dingen die tegen zaten en ik zocht mijn heil en afleiding in het druk hebben, wat niet goed ging.

En daar ben ik even op de rem gezet en nu gaan die dingen weer goed. Al ben ik extreem wisselvallig in stemming, wat erg vermoeiend is.
(het is wel lekker om gewoon weer op mijn eigen plekje te zijn)

Sterkte met alles weer op de rit krijgen.

Dank jullie
Komt vast allemaal wel weer goed

quote:

Op zondag 28 december 2014 23:31 schreef Raggingbull het volgende:

[..]

Dank je nu ik een beetje een beeld van zo'n sessie heb denk ik dat ik me beter kan voorbereiden op wat komen gaat. Wat in mijn geval vanwege autisme erg veel helpt en zenuwen angsten en dergelijke onder controle te houden want ik weet een beetje wat komen gaat. Hier kan ik zeker mee verder.

Zet verder eventjes in een spoilertje omdat het niet direct van toepassing is op dit topic maar gewoon wat informatie aan jou. Hoop dat je er wat mee kan en dat het eventueel jou wat rust geeft verder. Just let me know.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik ben blij dat je nu een beetje een beeld hebt gekregen van een EMDR-sessie. Ik zal het antwoord op jouw spoiler ook even in een spoiler zetten

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Positief nieuws: Moest net de huisarts bellen omdat de antidepressiva bijna op is. Moest mijn afgelopen 2 weken vertellen. Ze was verbaasd hoeveel positieve dingen er zijn gebeurd. Ze had verwacht dat het wat langer zou duren.

Moet nu dus 30 dagen lang verder met Citalopram 10mg

Mijn positieve dingen(die ik dus 2 weken geleden niet zo had!):
Paniekaanvallen minder/weg (kan ze nu zelf stoppen)
Geen "dood" gevoel meer of dat ik twijfel of ik niet gewoon in een coma lig en ik dit alles verzin. (heeeeel soms met vlagen heb ik het nog eventjes, 2 weken geleden 24/7)
Zie het weer wat positiever in
Gedachten zijn rustiger (geen wirwar van gedachten meer.. dat had ik 24/7)
Schrik veel minder van "kwaaltjes"
Automatische piloot is een stuk uit gegaan (normaal gesproken schrok ik terug in de realiteit en dacht ik "Heh? Wat doe ik hier nu in de keuken? Wilde ik wat drinken pakken?). Nu ben ik er wel "redelijk" bij.

Wel heb ik nog steeds dat zware,lusteloze gedempte gevoel. Alsof je 365 dagen hard gewerkt hebt en nu een paar weken vakantie heb.. weet gewoon van gekkigheid niet wat ik moet doen. Lichaam is een beetje in de "bluh , uitgeblust , niets doen" modus merk ik.

Maar de positieve dingen zijn ook top dus!

[ Bericht 0% gewijzigd door RBWO op 29-12-2014 13:46:34 ]

Even een kleine ego-post..

Ik merkte al n tijdje dat iets niet lekker zat omdat ik veel dingen niet meer leuk vond: ik kon geen enkel leuk nummer meer bedenken terwijl ik altijd muziek luister, films kijken heb ik niet meer zo'n zin in, heb zelfs een serie die ik altijd hilarisch vind met een pokerface gekeken. Maar goed toch maar doorgaan omdat ik nog niet dat depressieve gevoel had die ik vorig jaar had.

Totdat ik gister dus weer zo nodig vacatures en opleidingen aan het zoeken was. Ik word er zo ontzettend wanhopig van. Het voelt alsof ik mn leven heb weggegooid door een verkeerde opleiding te kiezen. Er zijn geen betaalde banen in te vinden (alleen vrijwilligerswerk.. maar daar kan ik de rekeningen niet van betalen). Dus ik kijk naar opleidingen, maar die zijn vaak te duur of er is ook geen werk in te vinden als ik verder google, of ze duren weer 4 jaar en ik word er niet jonger op. Banen zijn er gewoon niet. Er is werkelijk niks waar ik voor in aanmerking kom. En ja nu voel ik me dus wel weer depressief. Ik hoop dat het een dipje is en dat ik me na een paar dagen weer goed voel maar dan komt weer boven hoe hopeloos de situatie is en dan ga ik weer

quote:

Op maandag 29 december 2014 15:12 schreef Elvi het volgende:
Even een kleine ego-post..

Ik merkte al n tijdje dat iets niet lekker zat omdat ik veel dingen niet meer leuk vond: ik kon geen enkel leuk nummer meer bedenken terwijl ik altijd muziek luister, films kijken heb ik niet meer zo'n zin in, heb zelfs een serie die ik altijd hilarisch vind met een pokerface gekeken. Maar goed toch maar doorgaan omdat ik nog niet dat depressieve gevoel had die ik vorig jaar had.

Totdat ik gister dus weer zo nodig vacatures en opleidingen aan het zoeken was. Ik word er zo ontzettend wanhopig van. Het voelt alsof ik mn leven heb weggegooid door een verkeerde opleiding te kiezen. Er zijn geen betaalde banen in te vinden (alleen vrijwilligerswerk.. maar daar kan ik de rekeningen niet van betalen). Dus ik kijk naar opleidingen, maar die zijn vaak te duur of er is ook geen werk in te vinden als ik verder google, of ze duren weer 4 jaar en ik word er niet jonger op. Banen zijn er gewoon niet. Er is werkelijk niks waar ik voor in aanmerking kom. En ja nu voel ik me dus wel weer depressief. Ik hoop dat het een dipje is en dat ik me na een paar dagen weer goed voel maar dan komt weer boven hoe hopeloos de situatie is en dan ga ik weer

Wat betreft vacatures begrijp ik je volkomen.

quote:

Op maandag 29 december 2014 15:12 schreef Elvi het volgende:
Even een kleine ego-post..

Ik merkte al n tijdje dat iets niet lekker zat omdat ik veel dingen niet meer leuk vond: ik kon geen enkel leuk nummer meer bedenken terwijl ik altijd muziek luister, films kijken heb ik niet meer zo'n zin in, heb zelfs een serie die ik altijd hilarisch vind met een pokerface gekeken. Maar goed toch maar doorgaan omdat ik nog niet dat depressieve gevoel had die ik vorig jaar had.

Totdat ik gister dus weer zo nodig vacatures en opleidingen aan het zoeken was. Ik word er zo ontzettend wanhopig van. Het voelt alsof ik mn leven heb weggegooid door een verkeerde opleiding te kiezen. Er zijn geen betaalde banen in te vinden (alleen vrijwilligerswerk.. maar daar kan ik de rekeningen niet van betalen). Dus ik kijk naar opleidingen, maar die zijn vaak te duur of er is ook geen werk in te vinden als ik verder google, of ze duren weer 4 jaar en ik word er niet jonger op. Banen zijn er gewoon niet. Er is werkelijk niks waar ik voor in aanmerking kom. En ja nu voel ik me dus wel weer depressief. Ik hoop dat het een dipje is en dat ik me na een paar dagen weer goed voel maar dan komt weer boven hoe hopeloos de situatie is en dan ga ik weer

Herken je hele verhaal. Vacatures zoeken was ik ook mee bezig voordat mijn "gebeuren" gebeurde. Je wordt er moedeloos van, van al dat zoeken. Maar het komt vanzelf goed.

*knuffel*

quote:

Op maandag 29 december 2014 15:12 schreef Elvi het volgende:
Even een kleine ego-post..

Ik merkte al n tijdje dat iets niet lekker zat omdat ik veel dingen niet meer leuk vond: ik kon geen enkel leuk nummer meer bedenken terwijl ik altijd muziek luister, films kijken heb ik niet meer zo'n zin in, heb zelfs een serie die ik altijd hilarisch vind met een pokerface gekeken. Maar goed toch maar doorgaan omdat ik nog niet dat depressieve gevoel had die ik vorig jaar had.

Totdat ik gister dus weer zo nodig vacatures en opleidingen aan het zoeken was. Ik word er zo ontzettend wanhopig van. Het voelt alsof ik mn leven heb weggegooid door een verkeerde opleiding te kiezen. Er zijn geen betaalde banen in te vinden (alleen vrijwilligerswerk.. maar daar kan ik de rekeningen niet van betalen). Dus ik kijk naar opleidingen, maar die zijn vaak te duur of er is ook geen werk in te vinden als ik verder google, of ze duren weer 4 jaar en ik word er niet jonger op. Banen zijn er gewoon niet. Er is werkelijk niks waar ik voor in aanmerking kom. En ja nu voel ik me dus wel weer depressief. Ik hoop dat het een dipje is en dat ik me na een paar dagen weer goed voel maar dan komt weer boven hoe hopeloos de situatie is en dan ga ik weer

Herkenbaar. Welke opleiding heb jij gedaan?

quote:

Op maandag 29 december 2014 21:02 schreef Jaeger85 het volgende:

[..]

Herkenbaar. Welke opleiding heb jij gedaan?

CMV (HBO-opleiding). En mn minor deed ik bij de Reinwardt Academie.

Ik werd vandaag gebeld door UWV, bezwaar werd begrepen, I guess, maar de hoorzitting is pas 24 maart

quote:

Op maandag 29 december 2014 01:41 schreef emptiness het volgende:

[..]

Ik heb besloten om te wachten. Ik ga morgen proberen een afspraak maken met een andere dokter (vervanger voor mijn huisarts die nu op vakantie is), hopelijk kan ik nog voor januari bij hem terecht, ik ga hem vragen om mijn dosis AD te verhogen.

Je beschrijving over hoe je je voelt is heel herkenbaar, ik zou dat zelf kunnen geschreven hebben.
Over mijn gevoelens praten is bijna onmogelijk. Ik kan het gewoon niet, en dat is zeer frustrerend.

Ik heb ook heel erge last van trillende handen, maar ik weet niet precies wat de oorzaak hiervan is.

Veel sterke kuolema, I feel your pain

Okee, goed

Heb je constant trillende handen of alleen op bepaalde momenten?

Thanks, ik wens jou ook sterkte

quote:

Op maandag 29 december 2014 11:25 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ik herken veel wat wat je schrijft. Heb het ooit proberen uit te leggen aan mn psychologe toen ik nog niet wist dat het dissociatie genoemd werd. Ze snapte het niet Het is iets minder heftig bij mij, ik kan vaak nog functioneren, maar wel op een soort automatisme als in een droom. De angst om controle over jezelf te verliezen herken ik wel, dat is een van de engste dingen vind ik.

Ik probeer nu ook meer te praten over dingen, dat is lastig maar met oefenen gaat t toch wat beter. In het begin wilde ik niet eens tegen de hulpverleners praten. Of hield van alles achter.

Ik wist ook niet dat het dissociëren was, de psycholoog noemde het zo de eerste keer dat het gebeurde tijdens therapie. Wat hij dan doet is mijn naam zeggen, contact proberen te maken, als iemand iets zegt of vraagt dan helpt dat me om door die trance te breken zeg maar. Maar dan moet ik het wel willen, want ik moet er echt zelf moeite voor doen.
Ik kende het begrip wel maar herkende me toch niet volledig in de beschrijvingen die ik op internet las. Toen ik tijdens het persoonlijkheidsonderzoek vertelde hoe ik het ervoer, zei de psycholoog (een andere) dat dat wel dissociatie was.
Misschien heeft die psycholoog van jou er geen ervaring mee? Die van mij_{klinkt stom eigenlijk, jouw psych/mijn psych, alsof het een bezit is Dat terzijde.} is gespecialiseerd in persoonlijkheidsstoornissen dus heeft het vaker gezien. Wel vervelend als je niet begrepen wordt Heb ik ook wel eens trouwens, maar dat gaat over iets anders.

Het scheelt wel als je al wat langer bij een bepaalde hulpverlener bent, maar ik heb er veel gesproken en ik merk wel dat als ik iets een keer heb verteld, ik het makkelijker en sneller ook aan iemand anders vertel. Maar dat vind ik eigenlijk helemaal niet fijn. Helaas is het vaak nodig gezien de verschillende (intake)gesprekken en onderzoeken die ik heb gehad, met steeds andere mensen. Ik zeg ook wel eens 'dat staat allemaal in het EPD', maar dan zeggen ze 'Ik wil het graag van jou horen.'

quote:

Op maandag 29 december 2014 12:02 schreef ChildoftheStars het volgende:
Het liep even mis met het depressief zijn (alles was gepland, de brieven geschreven en meer van dat zwakzinnig aanstelgedrag) en daarbij liep de eetstoornis nogal uit de hand (at en dronk bijna niet meer) en ik sliep nog maar twee, hooguit drie uur per nacht.

Er was iets extreem vervelends gebeurt met een man die het woord nee niet kende (maar goed... ik had misschien agressiever moeten zijn, maar dat durfde ik niet), plus nogal veel kleine dingen die tegen zaten en ik zocht mijn heil en afleiding in het druk hebben, wat niet goed ging.

En daar ben ik even op de rem gezet en nu gaan die dingen weer goed. Al ben ik extreem wisselvallig in stemming, wat erg vermoeiend is.
(het is wel lekker om gewoon weer op mijn eigen plekje te zijn)

Jeetje ...
Hoe lang was je opgenomen? Het komt op mij wel over alsof het je goed heeft gedaan, is dat zo?
Sterkte

quote:

Op maandag 29 december 2014 15:12 schreef Elvi het volgende:
Even een kleine ego-post..

Ik merkte al n tijdje dat iets niet lekker zat omdat ik veel dingen niet meer leuk vond: ik kon geen enkel leuk nummer meer bedenken terwijl ik altijd muziek luister, films kijken heb ik niet meer zo'n zin in, heb zelfs een serie die ik altijd hilarisch vind met een pokerface gekeken. Maar goed toch maar doorgaan omdat ik nog niet dat depressieve gevoel had die ik vorig jaar had.

Totdat ik gister dus weer zo nodig vacatures en opleidingen aan het zoeken was. Ik word er zo ontzettend wanhopig van. Het voelt alsof ik mn leven heb weggegooid door een verkeerde opleiding te kiezen. Er zijn geen betaalde banen in te vinden (alleen vrijwilligerswerk.. maar daar kan ik de rekeningen niet van betalen). Dus ik kijk naar opleidingen, maar die zijn vaak te duur of er is ook geen werk in te vinden als ik verder google, of ze duren weer 4 jaar en ik word er niet jonger op. Banen zijn er gewoon niet. Er is werkelijk niks waar ik voor in aanmerking kom. En ja nu voel ik me dus wel weer depressief. Ik hoop dat het een dipje is en dat ik me na een paar dagen weer goed voel maar dan komt weer boven hoe hopeloos de situatie is en dan ga ik weer

Die desinteresse is (bij mij) wel een slecht teken, niet leuk in elk geval. Fijne afleiding van narigheid heb je dan ook al niet meer ... ik weet hoe het is.
En kan me voorstellen dat je hier wanhopig van wordt. Ik vind het wel knap dat je blijft zoeken ook al is het frustrerend en confronterend. Wie weet kom je toch ineens iets tegen (al dan niet passend bij je opleiding). Dus hou dat vol
Je laatste zin is zo herkenbaar ...

[ Bericht 1% gewijzigd door kuolema op 29-12-2014 23:48:49 ]

quote:

Op maandag 29 december 2014 23:35 schreef kuolema het volgende:
el eens 'dat staat allemaal in het EPD', maar dan zeggen ze 'Ik wil het graag van jou horen.'

Jeetje ...
Hoe lang was je opgenomen? Het komt op mij wel over alsof het je goed heeft gedaan, is dat zo?
Sterkte

Dank je wel

Tien weken, dus dat valt wel mee.
Het heeft me zeker goed gedaan, want ik was simpelweg een gevaar voor mezelf. Nu heb ik wel weer levenslust en zorg ik weer voor mezelf.
Het is alleen zo dat het nog niet absoluut niet is zoals het was. Het is gênant zoveel ik loop te huilen en het niet meer zie zitten. Gelukkig wordt er goede hulp geboden en ik weet dat het ook deels mijn eigen schuld is (omdat ik geen AD wil slikken). Schouders eronder en doorgaan.

quote:

Op maandag 29 december 2014 23:35 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik wist ook niet dat het dissociëren was, de psycholoog noemde het zo de eerste keer dat het gebeurde tijdens therapie. Wat hij dan doet is mijn naam zeggen, contact proberen te maken, als iemand iets zegt of vraagt dan helpt dat me om door die trance te breken zeg maar. Maar dan moet ik het wel willen, want ik moet er echt zelf moeite voor doen.
Ik kende het begrip wel maar herkende me toch niet volledig in de beschrijvingen die ik op internet las. Toen ik tijdens het persoonlijkheidsonderzoek vertelde hoe ik het ervoer, zei de psycholoog (een andere) dat dat wel dissociatie was.
Misschien heeft die psycholoog van jou er geen ervaring mee? Die van mij_{klinkt stom eigenlijk, jouw psych/mijn psych, alsof het een bezit is Dat terzijde.} is gespecialiseerd in persoonlijkheidsstoornissen dus heeft het vaker gezien. Wel vervelend als je niet begrepen wordt Heb ik ook wel eens trouwens, maar dat gaat over iets anders.

Het scheelt wel als je al wat langer bij een bepaalde hulpverlener bent, maar ik heb er veel gesproken en ik merk wel dat als ik iets een keer heb verteld, ik het makkelijker en sneller ook aan iemand anders vertel. Maar dat vind ik eigenlijk helemaal niet fijn. Helaas is het vaak nodig gezien de verschillende (intake)gesprekken en onderzoeken die ik heb gehad, met steeds andere mensen. Ik zeg ook wel eens 'dat staat allemaal in het EPD', maar dan zeggen ze 'Ik wil het graag van jou horen.'

Ze begreep wel meer niet, of deed alsof ze het begreep maar t kwam niet echt over bij mij. Ik kom niet meer bij haar, heb nu een andere peut. Die t wel begrijpt en dat gaat veel beter. Niet dat je dan van alle storing in je kop afkomt...

quote:

Op dinsdag 30 december 2014 10:03 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Dank je wel

Tien weken, dus dat valt wel mee.
Het heeft me zeker goed gedaan, want ik was simpelweg een gevaar voor mezelf. Nu heb ik wel weer levenslust en zorg ik weer voor mezelf.
Het is alleen zo dat het nog niet absoluut niet is zoals het was. Het is gênant zoveel ik loop te huilen en het niet meer zie zitten. Gelukkig wordt er goede hulp geboden en ik weet dat het ook deels mijn eigen schuld is (omdat ik geen AD wil slikken). Schouders eronder en doorgaan.

Je wilde toch geen AD omdat je bang was dat je ervan aan zou komen toch? Ik kan je vertellen dat ik van Fluoxetine niet aankom (staat er ook om bekend)

Van Citalopram ben ik ook niet aangekomen (slik 15 dagen).

Vandaag maar weer eens naar de kapper geweest. Tijd geleden dat ik dat durfde. Ook mijn eerste bak koffie op sinds lange tijd! (ivm angst)

quote:

Op dinsdag 30 december 2014 10:22 schreef zomertje het volgende:

[..]

Je wilde toch geen AD omdat je bang was dat je ervan aan zou komen toch? Ik kan je vertellen dat ik van Fluoxetine niet aankom (staat er ook om bekend)

Ik ben ook niet aangekomen (Sertraline). Het zou echt jammer zijn als dat de reden is dat je ze niet wilt...

Oh en hoi lieverds, ik laat ook mijn kop maar weer eens zien