Mammapoli deel 15

2 januari de uitslag. Ben zeer benieuwd. Mijn vrouw had de chirurg al gesproken en die vond de tumor er verder netjes uitzien, m.a.w. waarschijnlijk schone snijranden, maar dat weet je eigenlijk pas later.
Verder idd benieuwd naar die klier. Ik ga eigenlijk eens vragen of ze een foto hebben van de tumor, nieuwsgierig als ik ben. Heb zelfs de 3d pet/ct-scan video hier liggen, vond ik 'gaaf' om te zien.

Even gefilmd vanaf het scherm van de chirurg, hoef ik ook de bestanden niet op cd en zonodig software te zoeken waarmee je het kan afspelen.

Benieuwd naar je MRI-uitslag, _Joy_!
Ik ga hier mijn vrouw weer helpen, die kan nog niet zoveel met haar armen. Ook (voorzichtig) naar huis gereden zonder gordel, vond het jammer dat er geen politie was om ons aan te houden, die hadden echt niet beboet.


Ennuh: uit eten is altijd lekker!

edit: het is niet gewenst je enquête over het hele forum te spammen.

[ Bericht 90% gewijzigd door Mord_Sith op 17-12-2014 18:34:43 ]

Joy, volgens mij vragen medewerkers altijd wanneer je de uitslag krijgt. Heb altijd het idee dat ze daarmee aan willen geven dat ZIJ in ieder geval niks gaan zeggen. Sterkte morgen bij de uitslag!

Hoe is het vandaag met je vrouw JK? Spierpijn?

Ik heb maandag herceptin gehad en voel me helemaal niet lekker. Ben aan het chillen in bed.

quote:

Op woensdag 17 december 2014 19:08 schreef Mula het volgende:
Joy, volgens mij vragen medewerkers altijd wanneer je de uitslag krijgt. Heb altijd het idee dat ze daarmee aan willen geven dat ZIJ in ieder geval niks gaan zeggen. Sterkte morgen bij de uitslag!

Hoe is het vandaag met je vrouw JK? Spierpijn?

Ik heb maandag herceptin gehad en voel me helemaal niet lekker. Ben aan het chillen in bed.

Ik heb dat eigenlijk nog nooit zo meegemaakt, dat ze vroegen of ik nog meer onderzoeken gepland had staan

Die uitslagen zijn altijd spannend!

het is wel goed weer om in bed te chillen! Beterschap

Hoe is het met mevrouw JK?

[ Bericht 1% gewijzigd door _Joy_ op 17-12-2014 19:47:09 ]

Dit weekend enorm geschrokken, werd wakker met een 'dove' pink en ik kon pink en ringvinger niet normaal strekken. Ook had ik minder kracht in mijn hand. Het werd niet beter in de loop van de dag en ook maandag bleven de klachten. Had dus effectief nog drie bruikbare vingers en zag het al helemaal voor me dat ik die ook een voor een zou 'verliezen' tot ik niets meer zou kunnen...

Was al bezig met wilsverklaringen want zo wil ik dus niet leven, in bed wachten tot er eens iemand komt om je naar de wc te brengen of je in een rolstoel te hijsen voor de rest van je leven. Nee dank je.

Mammapoli gebeld, gesprek met neuroloog naar voren getrokken. Blijkt het 'gelukkig' alleen een combinatie van de chemo (spierafbraak) en beknelling van de elleboogzenuw (hoe ik slaap en op mijn bureau steun) te zijn. Eerste kan ik natuurlijk niets aan doen, mijn armen en benen worden langzamerhand steeds dunner, maar het tweede wel. Liggend slapen gaat nog steeds niet maar ik kan wel met een kussen onder de elleboog slapen en niet meer met de arm op het bureau leunen, dat soort dingen. Dan is er kans dat het herstelt. Hopen maar weer.

Gatsie mthld dat klinkt akelig hopelijk herstelt het weer.

quote:

Op donderdag 18 december 2014 11:00 schreef Mthld het volgende:
Dit weekend enorm geschrokken, werd wakker met een 'dove' pink en ik kon pink en ringvinger niet normaal strekken. Ook had ik minder kracht in mijn hand. Het werd niet beter in de loop van de dag en ook maandag bleven de klachten. Had dus effectief nog drie bruikbare vingers en zag het al helemaal voor me dat ik die ook een voor een zou 'verliezen' tot ik niets meer zou kunnen...

Was al bezig met wilsverklaringen want zo wil ik dus niet leven, in bed wachten tot er eens iemand komt om je naar de wc te brengen of je in een rolstoel te hijsen voor de rest van je leven. Nee dank je.

Mammapoli gebeld, gesprek met neuroloog naar voren getrokken. Blijkt het 'gelukkig' alleen een combinatie van de chemo (spierafbraak) en beknelling van de elleboogzenuw (hoe ik slaap en op mijn bureau steun) te zijn. Eerste kan ik natuurlijk niets aan doen, mijn armen en benen worden langzamerhand steeds dunner, maar het tweede wel. Liggend slapen gaat nog steeds niet maar ik kan wel met een kussen onder de elleboog slapen en niet meer met de arm op het bureau leunen, dat soort dingen. Dan is er kans dat het herstelt. Hopen maar weer.

heb je je wensen over hoe jij je einde graag wil al besproken met de huisarts?

Ik heb zelf een keertje beetje in de rats gezeten over tenen die niet meer kon bewegen (er zit ALS en MS in een kant van mijn familie) Toch eerst naar de podoloog, die rukt wat aan mijn enkel en paar uur later begint er wat te tintelen in mijn voet en de tenen doen het weer normaal.Bij mij zat dus gewoon iets klem

edit:Je zou nog een bezoekje aan fysio kunnen overwegen

Mthld, zou herstel&balans een optie voor je spieren zijn? Zo'n sportprogramma voor kankerpatienten. Je hoeft niet te trainen voor de Olympische spelen, maar elke vorm van conditiebehoud lijkt me goed.

Ik kan me trouwens niet voorstellen hoe je je voelt nu je niet liggend kan slapen. Sinds de galstenen heb ik last van mijn maag en is platliggen niet prettig. Om wanhopig van te worden. Ik slaap wel, maar maar nooit ontspannen. Dat breekt zo op. Zullen ze bij de thuiszorgwinkel hier trouwens niets voor hebben? Lijkt me dat jij niet de enige bent met deze problemen.

Over wilsbeschikkingen gesproken: hebben jullie dingen op papier staan mbt crematies etc? Ik moet nog steeds wat op papier zetten, maar weet niet goed wat. Misschien maar eens googlen. Het gaat nu ook zo goed dat ik bang ben om de boel te 'jinxen' ofzo.

Over mijn maagproblemen gesproken: Mijn maag is al 2 maanden opgeblazen net alsof er lucht in zit. Ik kan nauwelijks eten, niet op mn buik liggen en geef geregeld s ochtends over en loop continu te boeren. Blijkt het waarschijnlijk mijn maagbeschermingspillen te zijn. Die kunnen je maag irriteren en lucht vormen in je maag. Hoop zo dat dit de oplossing is. Ik krijg veel te weinig voeding binnen. Wel goed voor de lijn. -12kg!

klinkt toch niet goed Mula, ga je dan nu minderen met die pillen of over op ander type?
Ben je ook anders gaan eten nav je klachten?

Het is ook niet goed. Mijn hele conditie is enorm in elkaar geklapt sinds de galstenen. Ik had 0.0 honger dankzij de morfine dus ik heb een hele tijd gedacht dat mijn maag gewoon gekrompen was En dat het rare gevoel kwam doordat ze 3x in korte tijd in mijn maag hebben zitten wroeten.

Ik moet stoppen met de pillen. Dat is ook niet zo'n probleem. ik heb ze gekregen toen ik in het ziekenhuis (dankzij de morfine?) maagkrampen had en moest ze blijven slikken omdat ik aldoor maagproblemen bleef houden (die waarschijnlijk dus door de pillen kwamen). Heb ze nu bijna 48uur niet gehad en het voelt nu al stukken beter, alhoewel ik wel echt ziek ben door de herceptin.

quote:

Op donderdag 18 december 2014 13:02 schreef Mula het volgende:
Mthld, zou herstel&balans een optie voor je spieren zijn? Zo'n sportprogramma voor kankerpatienten. Je hoeft niet te trainen voor de Olympische spelen, maar elke vorm van conditiebehoud lijkt me goed.

Ik kan me trouwens niet voorstellen hoe je je voelt nu je niet liggend kan slapen. Sinds de galstenen heb ik last van mijn maag en is platliggen niet prettig. Om wanhopig van te worden. Ik slaap wel, maar maar nooit ontspannen. Dat breekt zo op. Zullen ze bij de thuiszorgwinkel hier trouwens niets voor hebben? Lijkt me dat jij niet de enige bent met deze problemen.

Over wilsbeschikkingen gesproken: hebben jullie dingen op papier staan mbt crematies etc? Ik moet nog steeds wat op papier zetten, maar weet niet goed wat. Misschien maar eens googlen. Het gaat nu ook zo goed dat ik bang ben om de boel te 'jinxen' ofzo.

Over mijn maagproblemen gesproken: Mijn maag is al 2 maanden opgeblazen net alsof er lucht in zit. Ik kan nauwelijks eten, niet op mn buik liggen en geef geregeld s ochtends over en loop continu te boeren. Blijkt het waarschijnlijk mijn maagbeschermingspillen te zijn. Die kunnen je maag irriteren en lucht vormen in je maag. Hoop zo dat dit de oplossing is. Ik krijg veel te weinig voeding binnen. Wel goed voor de lijn. -12kg!

Hey meid, ik slik ook maagbeschermers, sinds een tijd ook veel last van boeren, vol gevoel in de maag, misselijk als de maag leeg is. Zou dus heel goed kunnen komen door die pillen hoor! Probeer je maag om de 2 uren een beetje voedsel te geven, bij mij helpt dat.

Edit: Ah, never mind. :p

De uitslag van de mri was goed
Niks bijzonders te zien.

Waarschijnlijk komen de problemen gewoon door ouderdom (41...)

Verder nog een gesprek gehad over mijn hormoontabletten, ik slik oestrogeen omdat ik op mn 27e in de overgang kwam door de bestraling en dan begint ook de botontkalking.
Maar die pillen vergroten de kans op borstkanker. Dat zou een reden zijn om ermee te stoppen. Dan begint eventueel de botontkalking, maar omdat ik wat overgewicht heb heb ik daar blijkbaar statistisch gezien weer minder kans op. Wel heb ik dan meer kans op hart- en vaatziektes en daar is de overgewicht dan weer niet "goed" voor. Kortom, wat is de juiste beslissing?

Ik voel me goed bij de pillen, de overgang was niet echt tof, dus ik heb aangegeven dat ik dan toch liever doorga en regelmatig mammografieën, heb ik nu ook.
Daar was de gynaecoloog het mee eens, ik ga nu door tot mn 45e!

En nu warme chocomelk met gevulde speculaas om de goede uitslag te vieren!

Fijn dat de MRI goed was, _Joy_!
Lastig met die pillen, voor het één goed, voor het ander weer niet etc.

Met mijn vrouw gaat het best redelijk, ze heeft weinig pijn, slikt naast paracetamol geen diclofenac (hebben we wel liggen), maar dus wel beurs/spierpijn. Ik help haar met aankleden, douchen en dat soort. Soms wil ze wel wat doen, maar moet ik haar echt terugroepen. Enige irritante is die steunbh, die ze dus een week of 4 ofzo om moet houden. De uitslag wilden ze al voor 2 januari vertellen, maar dat willen we beiden echt niet eerder weten. Eerst de feestdagen en dan pas weer ellende hoor.

Blij dat ik nu zorgverlof heb, want én dit doen én werken? Dat gaat niet goed.
Nu gewoon af en toe even tussentijd iets voor mijzelf doen en dan haar weer helpen / huishouden doen. De wasmachine is zo weer klaar.


edit; ohja, over beklemde zenuw, dit heb ik anderhalf jaar terug gehad. Dit kwam door leunen op mijn elleboog op het bureau (o.a. met telefoneren) en ongetwijfeld in bed op de tablet spelen met mijn hoofd steunend op dezelfde arm. Je pink en ringvinger tintelen dan of hebben een doof gevoel. Gaat aardig wat tijd overheen voor het weg is. Ik heb zeker een jaar rustiger aan gedaan met die elleboog en zelfs nu pas ik nog op. Maar het getintel etc. ging al vlugger weg. Bij sommige mensen zit die zenuw in de weg en kna je 'm operatief laten verplaatsen met vaak weinig effect. Dus even die elleboog ontzien. Ik heb op mijn werk direct een headset in gebruik genomen, daarvoor een telefoonhoorn. Doe ik nooit meer. Headset for the win!

[ Bericht 28% gewijzigd door JK op 18-12-2014 15:38:29 ]

quote:

Op donderdag 18 december 2014 15:32 schreef JK het volgende:
Fijn dat de MRI goed was, _Joy_!
Lastig met die pillen, voor het één goed, voor het ander weer niet etc.

Met mijn vrouw gaat het best redelijk, ze heeft weinig pijn, slikt naast paracetamol geen diclofenac (hebben we wel liggen), maar dus wel beurs/spierpijn. Ik help haar met aankleden, douchen en dat soort. Soms wil ze wel wat doen, maar moet ik haar echt terugroepen. Enige irritante is die steunbh, die ze dus een week of 4 ofzo om moet houden. De uitslag wilden ze al voor 2 januari vertellen, maar dat willen we beiden echt niet eerder weten. Eerst de feestdagen en dan pas weer ellende hoor.

Blij dat ik nu zorgverlof heb, want én dit doen én werken? Dat gaat niet goed.
Nu gewoon af en toe even tussentijd iets voor mijzelf doen en dan haar weer helpen / huishouden doen. De wasmachine is zo weer klaar.

Kanker is ook behoorlijk zwaar voor je relatie he, respect voor jou dat je haar zo helpt met alles en zo'n steun voor haar bent

quote:

Op donderdag 18 december 2014 15:40 schreef _Joy_ het volgende:

[..]

Kanker is ook behoorlijk zwaar voor je relatie he, respect voor jou dat je haar zo helpt met alles en zo'n steun voor haar bent

Ja, maar wat moet ik dan anders?
Heb wel meer ellende in het leven meegemaakt. Op mijn 20e stierf mijn pa (50jr), twee jaar later begon mijn schoonmoeder 10 jaar lang te kwakkelen met allemaal problemen (gescheurde aorta, blaaskanker -> stoma, problemen met darmen etc) en vorig jaar een maand voor kerst overleden (56jr), nu dit er overheen. Dit is dan wel het ergste omdat het mijn eigen vrouw betreft.

Vorig jaar zijn we dan getrouwd toen we van niets wisten en ook schoonmoeders nog leefde en toen heb ik toch ook beloofd om er in goede en slechte tijden voor haar te zijn. Wist ik veel dat precies een jaar later kanker toe zou slaan... niet dat ik dan 'nee' had gezegd hoor, maar je verwacht dan toch aan kinderen te beginnen, met pensioen te gaan en opa en oma te worden, lichamelijk dan wat slechter te worden en dan als je het een keer zat bent, de hoek om te gaan. Hopelijk kan ze als nog oud worden, maar met die kloteziekte weet je het nooit. Maar hoewel sommige mensen het een cliché vinden; ook in het verkeer kan je zo sterven. Dus hoezo zou ik niet eerder kunnen gaan?

Ik ken haar al bijna 15 jaar, haar halve leven kent ze mij. Volgens mij heeft onze relatie door de ziekte nog geen scheurtjes hoor, ook geen mini-scheurtjes. Goed, er zijn dingen die anders of minder zijn, maar dan kan je alternatieven zoeken en met elkaar in gesprek gaan.

Ik snap je JK, mijn man heeft toentertijd hetzelfde moeten doen.
Een kindje van 9 dagen vast hebben en horen dat je vrouw kanker heeft. Wij hebben wekenlang thuiszorg gehad maar in die periode kon ik nog voor mezelf zorgen.
Het jaar daarop, met chemo, moest hij me echt in en uit bad tillen, afdrogen en in bed leggen. (Gelukkig woog ik toen haast niks) maar dat zijn geen dingen die een dertiger normaal gesproken voor z'n vrouw hoort te doen. Tuurlijk doe je het, zou ik ook doen.

Ik weet wat je doormaakt, ik heb respect voor wat je doet en de lieve, respectvolle manier waarop je over je vrouw praat!

Mula ik moet juist zoals JK aangeeft rustig aandoen en de spieren zoveel mogelijk ontzien, dus sporten/oefeningen doen is juist uit den boze. Dadelijk bij de revalidatie melden (voor nek/schouders, heb ook vreselijk veel moeite mijn hoofd omhoog te houden, vooral tijdens het lopen ben ik net quasimodo) benieuwd wat die kunnen betekenen.

quote:

Op donderdag 18 december 2014 15:28 schreef _Joy_ het volgende:
De uitslag van de mri was goed
Niks bijzonders te zien.

fijn om niet bijzonder te zijn

Ze bieden het bij ons ook niet aan (herstel en balans) maar ik zal eens vragen of ze me toch kunnen verwijzen (inclusief taxivervoer want de dichtstbijzijnde lokatie is 20 km verderop en lastig te bereiken met de trein en bus).

Heb een harde nekkraag gekregen die ik aan moet/kan doen als ik naar buiten ga, zodat ik enigszins rechtop loop en het verkeer in de gaten kan houden ipv de hondedrollen

_Joy_, voor je man was het absoluut ook loodzwaar. Aan de ene kant ben je blij en aan de andere kant doodongelukkig. Maar zo te zien heeft ie het wel vol kunnen houden?
Chemo is bij mijn vrouw gelukkig nog best meegevallen. Wel een stuk zwakker en dingen uit de handen laten vallen, maar de echte kotsmisselijke momenten zijn er op één hand na te tellen, niet geweest. Maar natuurlijk wel al het haar er af. Nu zelfs nog vallen wimpers en wenkbrauwen wéér uit. Volgens mij kan dat nog vaker gebeuren. Haar bovenop groeit gelukkig wel weer. Maar je hoort idd op mijn leeftijd (beginnende dertiger) niet je vrouw te verzorgen. Dan hoort het echt nog redelijk lang leve de lol te zijn, dit soort ellende verwacht je pas na het pensioen (al blijkt in de praktijk dat dit toch steeds eerder is).

@Gia; Yep, gemengde zaal. Volgens mij ook een meisje die dus haar bek liet verbouwen omdat het kan. Dat hoort eigenlijk niet zo, misschien komt het omdat we zelf vroegen om de operatie eerder dan kerst te laten doen. We horen het wel van de snijrand en de poortwachterklier, maar pas lekker volgend jaar hoor, nu wil ik even geen ellende horen en die paar dagen verschil maken ook niet uit.

Ben nu gewoon heel erg druk met het huishouden, ik heb bijna geen tijd voor mijzelf. Het enige is dat
ik wat langer kan slapen, dat is wel lekker, maar zodra ik wakker ben is het weer druk druk druk.
Moest vandaag ook boodschappen doen, pfff wat een hel nu rond de kerstperiode en als mensen ook vrij zijn. Parkeren lastig, drukte in de winkels etc. pfff. Maar alles is binnen.

Wat betreft die zenuw, dat is gewoon wel bewegen, maar niet zwaar tillen en ik deed rekoefeningen om de zenuw naar voren en achter te bewegen, door je hand te draaien en je vingers naar 'achter' te trekken. Ik weet alleen niet of mthld daar de kracht voor heeft. Ik ben in elk geval een jaartje zoet geweest en voel nog wel eens getintel. Op YouTube zijn er nog wel wat instructies voor te vinden. Het gaat om de 'ulnar nerve'.

Mijn vrouw heeft nu overigens wel pijn, we hebben gister de plakkers eraf gehaald die over de gaatjes van de drain waren geplakt. De rest zit er nog om heen en durft ze nog niet er af te halen. Maar goed, dus wel pijn nu en daarom is ze chagrijnig. Moet zeggen dat het wel mooie borsten zijn, voor zover ik ze gezien heb. Benieuwd hoe het is als de pleisters er af zijn (en de bestralingen moeten nog komen, dus dat maakt 'm ook kleiner).

Nou, ik ga het eten opzetten.

In 'mijn' ziekenhuis wordt ook geen rekening gehouden met geslacht, maar de zalen zijn wel grotendeels net verbouwd zodat je maar met zijn tweeen ligt met een douche en toilet (oude zalen met drie op zaal en per zes een toilet en een douche).

Heb op beide soorten zalen gelegen en heb het eigenlijk niet als bezwaarlijk ervaren als er ook een man tussenlag. Er zijn inmiddels zoveel specialisten en stagiaires geweest die alles gezien hebben... verpleegsters doen de gordijnen dicht als er iets moet gebeuren en voor echte privegesprekken nemen ze je mee naar een apart kamertje of vragen ze de zaalgenoten beleefd doch dringend even lekker de benen te gaan strekken (althans, toen er een team specialisten bij mijn slecht-ter-been-zijnde buurvrouw aan het bed kwam en vroeg of ze mee kon komen naar een kamertje bood ik zelf aan even een ommetje te maken wat zeer gewaardeerd werd).

Ik krijg nog steeds 3x per week thuiszorg om de wond te verzorgen, de andere dagen doe ik zelf, maar het kost me wel steeds meer moeite en ook dingen als opstaan uit een stoel lukken niet altijd in een of twee keer. Dus ik zit er aan te denken de zorg uit te breiden.

JK de neuroloog heeft mij op het hart gedrukt vooral GEEN oefeningen te doen dus dat doe ik ook maar niet. Wel 'leefregels' bijv. Slapen/aan het bureau even uitrusten ==> hand met de palm omhoog op mijn dij. Kussentje onder de elleboog als hij per se op een leuning moet. Niet met je hoofd op je hand steunen om na te denken. Mijn pink voelt al minder doof maar de kracht komt nog niet terug (zou ook maanden kunnen duren zei hij, als het al gebeurt).

Gia ik zit nog in de chemoperiode (geen idee hoe lang nog, de groei leek goed af te remmen en op dat moment zou ik er nog een krijgen voor we een evaluatie zouden doen met allerlei scans, maar toen kwamen die hersentumoren en de bestralingen er dus tussen en is de boel weer gaan groeien, we zijn dus weer een paar stappen terug) en ben op het moment erg zwak (laatste was de 11e, 2 jan is de volgende).

Een trap op en aflopen is al vermoeiend, een blokje rond het huizenblok uitputtend. Het is moeilijk een balans te vinden tussen toch zoveel mogelijk mobiel te blijven en mezelf te veel te belasten. Ik ben in ieder geval erg blij als ik eens een dagje geen afspraken heb en geen Thuiszorg over de vloer krijg zodat ik lekker uit kan slapen en op mijn gemakje kan rondrommelen.

Mijn man komt vaak eerder thuis uit zijn werk en helpt met huishoudelijke taken waar hij kan. Hij heeft bijvoorbeeld ook wat handige hulpmiddelen in elkaar geknutseld zoals een paar hoekjes op een snijplank geschroefd waar precies een bord tussenpast zodat die niet gaat schuiven als ik een boterham smeer (probeer maar eens met een hand) en wat klemmen om een pot in vast te zetten. We doen samen de boodschappen en dat soort dingen.

[ Bericht 8% gewijzigd door Mthld op 23-12-2014 11:22:54 ]

Gemeng hoeft niet erg te zijn, maar op zaal met mensen die voor de lol in zich laten snijden om mooier te worden is wat anders dan iemand bij wie een reductie of amputatie nodig is door een kutziekte.

Als de neuroloog zegt geen oefeningen te doen, dan niet dien idd.

Gister moesten we naar de SEH, ik zag kerstavond al in duigen vallen, omdat we er om 16.30u heen moesten en we vrienden hadden uitgenodigd voor een heerlijke kerstavondmaaltijd.
De snijwond ging aan onderkant open met redelijk wat wondvocht er uit. Pleisters er af, foto's gemaakt en naar mammapoli gestuurd, due adviseerden SEH. Gelukkig rustig, dus om 17.30u reden we weer naar huis en kon ik me druk maken om het eten. Hopelijk gaat het na 3 dagen dicht en blijven we verschonen. Pak extra gaasjes meegekregen, denk niet dat het genoeg is, maar we zullen zien.

Joy: Wat een opluchting zo vlak voor de feestdagen!

Mthld, wat verschrikkelijk irritant dat je nu ook nog zo beperkt wordt door die arm. Ik heb dit jaar bijna 10 weken met mijn pols in het gips gezeten, ik weet precies wat je bedoelt. Handig dat je man aan de knutsel is gegaan. Ik kan bepaalde dingen nog steeds niet met mijn pols, oa potten openmaken. Het lijkt zoiets kleins, maar jezelf kunnen redden is echt belangrijk vind ik.

Jk, hebben ze nog iets aan de wonden gedaan of moet het vanzelf dichtgaan nu? Hopelijk is het na de kerstdagen dicht!


Als ik in het ziekenhuis lig, dan lig ik op een oncologie-afdeling. Wel mannen en vrouwen door elkaar, maar allemaal kankerpatienten. Dus geen kwans dat je bij iemand die voor een borstvergroting komt op de kamer ligt. Soms heel erg confronterend, maar ook wel weer fijn.

Iedereen hele fijne feestdagen gewenst!

Zo, de kerst zit er alweer op
Iedereen fijne dagen gehad? Wij wel, met vrienden en familie genoten en als afsluiter een flink pak sneeuw op "derde kerstdag"

Mula, ze hebben niets aan de wond gedaan, moet vanzelf dichtgaan. Wel gaasjes enz. meegekregen, maar geen vette gaasjes. Vrijdag moeten we toch weer langs voor evaluatie van de operatie, kunnen ze het meteen zien. Komt niet echt veel wondvocht meer uit (eerst echt in straaltjes toen ze onder de douche stond), maar het is een behoorlijk gat. Je kan er zo je pinktopje in duwen eigenlijk... en dat moet dan dicht gaan. Komt veel voor na borstoperaties blijkbaar. Maar dat kan dus weken gaan duren, gewoon kut dus. De chemo's ging ze relatief fluitend doorheen, dit is gewoon veel vervelender. Meestal is het andersom. Ik hoop alleen dat ze het allemaal zo gaat redden, want zorgverlof 2014 is voorbij, of ik moet dus zien of ik er nog wat aan vast kan plakken, maar dan wel op zo'n manier dat ik per dag bijv 2 uurtjes later begin met werken en die 2 uur met 70% aanvul via zorgverlof.

Verder was ze van de week ongesteld ondanks tamoxifen, dus volgens mij werken de eierstokken nog wel na de chemo en moet ze misschien nog wel aan ander spul om die dingen stil te leggen voor zoveel jaar.

Benieuwd wat ze vrijdag allemaal gaan zeggen, wil er nu nog even allemaal niet aan denken. De dagen zijn voorbij gevlogen en heb heel weinig tijd voor mijzelf gehad. Dat is niet erg, maar de dagen vliegen gewoon.

Sneeuw.. gelukkig is het weer weg. Vind het leuk als er dikke vlokken vallen en het 10-15cm blijft liggen, maar zodra je de weg op moet is het gewoon ruk. Hoef je niet de weg op of er uit, ja dan is het prachtig.

Begin je in 2015 niet met een schone lei met zorgverlof, JK?

Heb hetzelfde gehad als je vrouw open wond, heeft bij mij een maand geduurd voor het dicht was. Dat het eruit loopt scheelt alleen maar zo hoeven ze het niet af te tappen.

Yep, 2015 weer 2 weken, als het moet.

Een maand? Was er al bang voor. Aftappen hoeft idd niet.