FEIJENOORD #1542 Christian Gyan olé olé

[quote]Karim El Ahmadi: ‘Eergevoel belangrijker dan geld’

In 2008 kwam Karim El Ahmadi (29) van FC Twente naar Feyenoord als een speelse middenvelder, afgelopen zomer keerde hij na twee jaar bij Aston Villa terug als een geharde prof. Over het verschil tussen toen en nu. ‘Wie De Kuip overleeft, kan overal voetballen.’
‘Als ik ons zie voetballen en trainen, is dit echt nog maar het begin’
‘Die bal kwam en ik dacht: Schieten’, kijkt Karim El Ahmadi terug op zijn prachtige treffer van afgelopen donderdag in het Europa League-duel met Sevilla. ‘Of beter: ik dacht eigenlijk helemaal niet na. Met een boog vloog-ie in het doel. Belangrijk, want daarmee werd het 2-0 en kregen we meer lucht. Op de tribune zaten mijn ouders. Zij volgen me op televisie en waren nog nooit in het stadion geweest. Als je dan op zo’n moment zó’n doelpunt maakt, valt alles op z’n plaats. Het was in alle opzichten een perfecte avond. Ik ben trots dat mijn ouders me zo hebben zien spelen én ik ben trots op de ploeg. Feyenoord is in ontwikkeling. Uit tegen Sevilla waren we kansloos, nu wonnen we dik verdiend. Als ik ons zie spelen en trainen, is dit echt nog maar het begin.’

Progressie
‘Bouwen aan een ploeg is Fred Rutten wel toevertrouwd’

‘Tijdens mijn eerste wedstrijd voor Feyenoord na mijn terugkeer dacht ik: Nou, nou. Zoals we speelden in het begin tegen Willem II, Sevilla-uit, Go Ahead Eagles voor de beker... Dat zag er niet bepaald rooskleurig uit. Er was geen samenhang, automatismen ontbraken en we verloren vaker dan we wonnen. Maar zó onlogisch was het ook weer niet. Ik kwam vrij laat in de voorbereiding bij de selectie en met mij ook de andere nieuwe jongens. Dan moet je bouwen aan een ploeg tíjdens het seizoen. Gelukkig is dat Fred Rutten wel toevertrouwd. Ik merkte al snel progressie, dat voelde je gewoon tijdens de trainingen, hoe het positiespel vooruitging. Pas de laatste weken valt het ook anderen op. Zo kijken mensen naar voetbal: eerst tellen de resultaten, daarna het spel. We winnen, dus blijkt ineens dat we ook heel aardig voetballen, maar dat doen wij echt al wat langer. Probleem was dat we in het begin moeilijker wonnen. Het bleef te lang 0-0 en dan richt de aandacht zich dáár op, terwijl als we in die tijd wél eerder hadden gescoord, ik zeker weet dat iedereen zou hebben gezegd: Feyenoord speelde fantastisch.

k ben teruggekomen met de droom kampioen te worden, zo simpel is het. Ik geloof ook dat het kan, alleen kun je ook niet heen om de achterstand die we hebben op PSV en Ajax. Die is groot, maar in deze fase van de competitie nog wel te overzien, blijkt uit het verleden. Ik had afgelopen zondag graag tegen PSV gespeeld, en niet alleen omdat wij in een flow zitten. PSV-uit is een mooie test. Ik vind dat zij een goede ploeg hebben, met een fantastische Andrés Guardado. Hem vond ik tijdens het WK al erg sterk spelen. Ik keek ernaar uit me met hem te meten. Ons middenveld tegen dat van hen, ik denk dat het close zal zijn. Als wij echt iets willen, moeten we van PSV winnen, dan staat alles weer dicht bij elkaar. Daarom blijft het zonde dat Feyenoord de selectie pas zo laat in de voorbereiding bij elkaar kreeg. De consequentie daarvan was dat het even duurde voordat het begon te draaien, met die achterstand op PSV en Ajax als een logisch gevolg. Maar nu zijn we goed, worden we steeds beter en vooral: we zijn ontzettend fit.

‘Ik speel liever in Nederland om de titel dan in Engeland tegen degradatie’
Met fitheid valt en staat alles. Ik neem mezelf als voorbeeld. Voordat ik terugkwam naar Feyenoord, had ik eind juli mijn laatste wedstrijd gespeeld, tijdens het trainingskamp met Aston Villa in de Verenigde Staten. Als je dan vervolgens alleen maar traint, word je in Engeland niet gauw veel fitter, omdat de trainingen in tegenstelling tot de wedstrijden daar in feite niet zo veel voorstellen. Daardoor had ik geen enkel ritme toen ik eind augustus naar Rotterdam kwam. Villa wilde me niet meer gebruiken, doordat ik al eind juli een transferverzoek had ingediend. Ik wilde weg, had het daar wel gezien na twee jaar. Ik speel liever in Nederland om de titel dan in Engeland tegen degradatie.’

Feyenoord
‘Deze club heeft mij gevormd’

‘Ik heb een bijzondere relatie met Feyenoord. Voordat ik naar Villa vertrok, had ik een fantastisch jaar in De Kuip, maar de drie seizoenen daarvoor waren waardeloos. Die kun je bij wijze van spreken zo weggooien. Gek eigenlijk dat dan dat ene mooie jaar toch blijft hangen, want ondanks de moeilijke seizoenen heb ik de club Feyenoord nooit iets verweten. Ik weet nu dat het aan mezelf lag. Ik denk dat heel veel mensen Feyenoord onderschatten. Dit bolwerk is in niks te vergelijken met clubs als SC Heerenveen en ook FC Twente. Voor Feyenoord moet je kúnnen spelen. Als een voetballer het bij Feyenoord niet redt, wordt al snel gezegd: Niet goed genoeg. Maar dat hoeft niet zo te zijn. Er hangt bij Feyenoord gewoon een bepaalde sfeer, die zich moeilijk laat omschrijven. Als speler moet je klikken met deze club. Ten eerste is er altijd druk, elke dag opnieuw. Ik ben wel iemand die daarmee goed kan omgaan en nóg had ik er moeite mee. Ik vind het niet gek dat hier veel spelers zijn mislukt die bij een andere club wél prima functioneerden. Je kunt Feyenoord dan ook wel vergelijken met een buitenlands avontuur: je bent er klaar voor, of niet. Wie De Kuip overleeft, kan overal spelen.

Feyenoord heeft mij gevormd. Voordat ik hier kwam, zag ik voetbal als entertainment. Ik wilde lekker tikken, trucjes doen, mensen vermaken. Maar bij Feyenoord red je het niet met die instelling. Hier wordt méér van je verlangd: totale overgave, honderd procent inzet. Bikkelen. Ik heb dat écht moeten leren en het ging niet vanzelf. Wat ik al zei: die eerste drie jaar waren waardeloos, het was op een gegeven moment zó erg dat de club me wilde verhuren aan Al Ahli in Dubai. Toen ik op het vliegtuig daarheen stapte, dacht ik echt dat er bij Feyenoord voor mij niets meer te halen viel. Ik was al op zoek naar een nieuwe club na Dubai, maar dat ging nogal moeilijk. Dus meldde ik me tijdens de voorbereiding weer in Rotterdam. Mario Been was toen nog trainer. Er bestaat een misverstand over onze relatie. Ik heb nooit een hekel gehad aan Mario. Toch was het niet alleen zíjn idee mij te verhuren, ook de toenmalige technische leiding stelde dat ze mijn salaris goed konden gebruiken voor spelers die ze wilden gaan huren. Maar ja, wél een signaal dat mijn tijd in De Kuip erop zat.

‘Fabio Cannavaro zei in Dubai tegen me: “Jij bent gek dat je hier voetbalt”. Dat opende mijn ogen’
Achteraf is Dubai de redding geweest van mijn carrière. Ik ging erheen zonder pretenties, maar laat ik gewoon eerlijk zijn: het geld was goed en het leven – altijd zon – een mooie bijkomstigheid. Maar het voetbal… Dat stelde eigenlijk weinig voor. Ik draaide mee met twee vingers in mijn neus. In het begin is dat leuk, alles gaat zo lekker makkelijk en buiten het voetbal viel er genoeg te beleven. Pas later komen de twijfels. Ik was alleen in Dubai, tijd zat dus om na te denken. Was dit nou wat ik wilde? Natuurlijk, geld verdienen is voor ieder mens belangrijk, maar je hebt ook nog zoiets als eergevoel. David O’Leary was mijn trainer. Hij coachte eerder in de Premier League en was zelf ooit een goede verdediger van Arsenal, Iers international ook. Op een dag kwam hij naar me toe en vroeg wat me bezielde op mijn leeftijd in Dubai te spelen? Kun je nagaan, hij was mijn trainer en erg blij met me, maar als voetballiefhebber vond hij dat ik mijn talent verkwanselde. Later zei Fabio Cannavaro hetzelfde. Hij was onze aanvoerder, fantastische verdediger, wereldkampioen geworden met Italië bovendien. “Jij bent écht gek dat je hier speelt”, zei hij. Die woorden openden mij helemaal de ogen. Ik realiseerde me dat eerzucht belangrijker is dan geld. Ik kon afgelopen zomer terug naar Dubai. Even voor vier jaar tekenen en nooit meer zorgen hebben, maar ik voel me nog te veel voetballer voor die stap.’

Wederopstanding
‘Ik ben er trots op dat wij Feyenoord weer op de kaart hebben gezet’

‘Martin van Geel wilde me ooit naar Ajax halen’
‘Voetbal blijft een raar leven. Ik was nog niet terug bij Feyenoord of Mario Been vertrok. Wij hebben hem weggestemd. Ik ook, ja. Maar dat was niks persoonlijks. Ik dacht gewoon dat de groep behoefte had aan een ander soort coach dan hij was, want je kunt ook niet zeggen dat Mario het slecht heeft gedaan met de vierde plaats en een bekerfinale in zijn eerste seizoen. Alleen: de klik was er niet meer, bleek uit de stemming. Ik ben er niet trots op, maar vind nog steeds dat wij dit als selectie knap hebben gedaan. Door de trainer weg te stemmen, legden we een ongelooflijke druk op onszelf. Wij moesten het laten zien, anders werden we nooit meer serieus genomen. Een paar dagen na het vertrek van Mario speelden we een oefenwedstrijd tegen Barendrecht. Toen voelde je al die onvoorstelbare druk, nota bene tegen een amateurclub. We werden vooraf helemaal verrot gescholden en ja, dat heb je dan maar te slikken. Achteraf denk ik dat het goed is geweest, we groeiden als groep naar elkaar toe. En toen kwam Ronald Koeman, de juiste trainer op het juiste moment, ook voor mij. Ik voelde vertrouwen. Eerder had technisch directeur Martin van Geel dat ook al uitgesproken. Hij wilde me ooit nog naar Ajax halen. Van Geel zei: “Jij kan het voetballen niet zijn verleerd”. Koeman zei: “Zorg dat je de beste bent en je speelt”. Er was ineens weer perspectief.

De wederopstanding van Feyenoord kan voor een groot deel op het conto van Koeman worden geschreven. Wij als spelersgroep vonden het spannend. Koeman, grote naam, grote speler, als trainer mooie clubs gehad en ook best veel gewonnen. Nou, alles bleek waar. Koeman bracht iets van zijn eigen mentaliteit over op de groep. Vanaf de eerste training stond daar gewoon een winnaar. De manier waarop hij zich gedroeg – afstandelijk, hard ook – boezemde ontzag in, want hij deed tegen iedereen hetzelfde. Je moest gewoon presteren en verder niks. Met Koeman kwam er wel iemand binnen. In alles straalde hij top uit. Ik weet nog dat we uit tegen Ajax moesten, altijd een lastige wedstrijd natuurlijk, maar Koeman had nergens last van. Als je de beelden terugziet van de bus die toen bij De Arena arriveerde... Koeman stapte als eerste uit. Borst vooruit en wij achter hem aan naar binnen. Met die uitstraling bracht hij wel wat teweeg, hoor. Koeman heeft Feyenoord weer geleerd wat winnen is. Met een gelijkspelletje tegen een goede ploeg waren we vóór zijn komst tevreden, maar voor Koeman was het nooit genoeg. PSV-uit en Ajax-uit? Hup, druk naar voren en gewoon winnen. Wij waren dat niet gewend.

Ik ben er trots op dat wij toen als ploeg Feyenoord weer op de kaart hebben gezet. Alles klopte, al was de komst van John Guidetti ook wel belangrijk. Ik zie hem nóg voor het eerst de kleedkamer binnenkomen, dat blijft toch een apart verhaal. Niemand kende hem en meteen een grote mond. Hij ging de muziek even regelen, hij ging de doelpunten wel maken voor ons en zou samen met Zlatan Ibrahimovic het spitsenduo worden van de Zweedse nationale ploeg. Wat een clown hebben we nu weer in huis gehaald, dacht ik, maar John paste prima bij Feyenoord. Woorden én daden. Ook hij gaf ons, net zoals Koeman, een gevoel van onoverwinnelijkheid. Als negentienjarige nam hij ons bij de hand, Guidetti zorgde dat iedere speler wakker was. Het mooie van hem is dat hij zich echt een Feyenoorder is gaan voelen. Hij houdt van de club. Afgelopen zomer heb ik nog regelmatig contact met hem gehad. Hij zei: “Als wij nou met z’n tweeën teruggaan naar Feyenoord, worden we kampioen”. Helaas ging dat niet door.’

Mentaliteit
‘Nederlanders kunnen echt wat leren van Engelsen’

‘Spelen in de Premier League is een aanslag op je lichaam, bijna ongezond’
‘Feyenoord heeft nu een andere speler dan de El Ahmadi die naar Engeland vertrok. Twee jaar Premier League doen wat met je. Het is een totáál andere wereld, al leek dat op het eerste gezicht nog mee te vallen. Ik weet nog dat ik voor het eerst meetrainde met Aston Villa, we deden een positiespel. Nou, dat ging zó gemakkelijk. Ik vond het ook maar slappe hap, die trainingen daar. Het voelde of niet iedereen het uiterste van zichzelf gaf. Totdat we de eerste wedstrijd speelden… Diezelfde gasten die tijdens het positiespel zo apathisch waren, trapten het gaspedaal even in, zeg. Niet normaal. Ze gingen tekeer, pakten ballen af, zetten druk; als de brandweer trokken ze over dat veld. In de kleedkamer was het al een kippenhok geweest. Hoop geschreeuw van “Come on, boys!” en allerlei andere kreten. Ik schoot in de lach, maar ze bleven maar gaan. Tja, dan moet jij dus ook mee. Ik ging kapot. Voetballend begon ik sterk, ik werd gekozen tot Speler van de Maand, maar een maand later was ik meer dood dan levend. Spelen in de Premier League is een aanslag op je lichaam, bijna ongezond. Ik heb een jaar nodig gehad om te wennen. Pas dan weet je wat je nodig hebt op dat niveau te kunnen spelen.

Die Engelsen hebben een mentaliteit waar je bijna niet goed van wordt. Daar kunnen Nederlanders echt wat van leren. Bij Aston Villa trainden we vaak op standaardsituaties. Er is geen voetballer die dat leuk vindt, in de muur staan of schijnverdedigen, behalve de Engelsen. Die gingen me toch tekeer als je niet bij de les was. Met ziel en zaligheid gooiden ze zich voor elke bal. Dat is gewoon mentaliteit. Als het moest, blokten onze verdedigers de bal met hun gezicht. Zelfs Ron Vlaar moest eraan wennen. Pas in mijn tweede jaar ging ik mee in het geweld. Elke wedstrijd speelde je bijna letterlijk tegen kasten van spelers, zo groot vind je ze nergens. Een bal op je gemak aannemen zit er niet in, dan lig je al. Dát is het grootste verschil tussen de Premier League en de Eredivisie, want voetbaltechnisch gezien lopen er in Engeland niet per se betere spelers dan in Nederland. Sterker, ik denk dat wij juist technisch beter onderlegd zijn.’

Jeugd
‘Sommige spelers zijn nog kinderen’

‘Ik heb de voetballerij zien veranderen. Zo jong als het nu is, was het nooit. Laten we eerlijk zijn, sommige spelers zijn nog kinderen. Ik zie het hier op de club ook: het is nooit stil. Overal hoor je gegil, gekir, zijn voetballers met elkaar aan het stoeien. Het is soms net een kleuterklas, zonder dat ik het wil veroordelen. Je moet die gasten ook hun plezier gunnen. Het is zoals het is, de tijd van nu. Ik zie het ook aan mijn neefjes van veertien, vijftien jaar. Die zijn ook alleen maar bezig met mooie dingen, de nieuwste mobieltjes en zo. Ikzelf was op mijn veertiende alleen maar bezig met een bal. Je kunt de tijd niet veranderen, maar ik hoop die jongens wel te kunnen beïnvloeden. Ik snap dat ze elkaar al jaren kennen, dat ze goed bevriend zijn, maar ik zie Jean-Paul Boëtius gewoon knuffelen met Elvis Manu, nota bene zijn concurrent. Nou, mijn concurrent keek mij vroeger niet eens aan. Die wachtte op de dag dat ik eindelijk een keer geblesseerd raakte. Maar goed, tijden en gewoonten veranderen.

‘Ik denk met walging terug aan hoe ik in de tijd van die 10-0 bij PSV over het veld liep: achteloos, gemakzuchtig, ik vond het allemaal wel best’
Er is veel kritiek op Nederland, maar noem mij een land waar de jeugd zo veel kansen krijgt als hier? Natuurlijk gaat dat met vallen en opstaan, alleen worden spelers uiteindelijk wel beter. PSV was vorig seizoen niet veel, maar in een jaar tijd hebben veel jongens zich daar zó stormachtig ontwikkeld dat ze nu bovenaan staan. Zelf heb ik het meegemaakt bij Feyenoord, die 10-0 nederlaag tegen PSV, de grootste nachtmerrie uit mijn carrière. Zelfs toen ik net bij Aston Villa zat, begonnen spelers er nog over, zo veel impact had die uitslag. Wij hebben toen op een niet zo fijne manier geschiedenis geschreven, al is het – en dat klinkt gek – toch een belangrijke les geweest. We speelden met jongens die later international zijn geworden en de ongelooflijke klap die we toen kregen, heeft ze wel gevormd. Zie jij Bruno Martins Indi nu nog bij een grote achterstand naar voren rennen om proberen te scoren? Maar ook mij persoonlijk heeft het veel opgeleverd. Ik denk met walging terug aan hoe ik in die tijd over het veld liep: achteloos, gemakzuchtig, ik vond het allemaal wel best. En ik niet alleen, we lieten het gewoon gebeuren. Als ik diezelfde wedstrijd nu weer zou moeten spelen, wordt het nooit meer 10-0. Dat duel heeft mijn karakter ook gevormd.’

Toekomst
‘Dat de jaren gaan tellen, voel ik in mijn benen’

‘In januari word ik dertig jaar, tijd om misschien eens na te denken over wat ik wil gaan doen na mijn carrière. Voor Nederlandse begrippen ben je met dertig een routinier, gewoon oud eigenlijk. Maar in Engeland tekenen spelers van dik in de dertig nog contracten. Je bent daar niet oud, maar ervaren. Ik hoop nog lang te kunnen blijven spelen, dat is tenminste wel wat ik hoor van spelers om me heen die gestopt zijn. Zij zeggen: “Blijf voetballen zolang je kan, anders krijg je spijt”. Het gaat ook allemaal zo snel. Ik kan me mijn debuut nog herinneren, met FC Twente tegen FC Utrecht. Had ik nog van dat krullende haar. Dat is alweer bijna twaalf jaar geleden of zo. Op een of andere rare manier ben ik ook een paar jaar kwijt, zeg maar van mijn 23ste tot 26ste. Dat ging zó snel, ik heb er geen specifieke herinneringen aan. Geen idee hoe ik toen speelde.

Dat de jaren gaan tellen, voel ik in mijn benen. Vroeger kreeg ik genoeg schoppen tijdens een wedstrijd, maar stond ik de volgende dag fluitend naast mijn bed. Nu kom ik wat moeilijker op gang. Als ik een tik heb gekregen, voel ik die de dag erna nog steeds. Alles wordt wat strammer, je moet er als het ware doorheen. Toen ik nog jong was, keek ik altijd lachend naar die oudere gasten die bezig waren in het krachthonk, maar nu snap ik waarom ze dat deden. Ik doe het nu zelf ook en zie de jongere gasten weer lachend naar mij kijken. Ik probeer ze ervan te overtuigen dat zij dat ook moeten doen. Als ik íéts heb geleerd in mijn loopbaan, is het wel dat je het met alleen talent nooit redt. Je moet investeren en vooral: hongerig blijven.

Ik was 22 toen ik voor het eerst bij Feyenoord kwam en tekende een vijfjarig contract. Een tópcontract, ik had meteen geen zorgen meer. Probleem was dat ik, onbewust misschien wel, ernaar ben gaan leven. Ik had alles in the pocket, dus wat kon me gebeuren? Ik wil niet dat de jonge spelers van Feyenoord zo gaan denken. Ik praat veel met ze. Luister, zeg ik dan, je kunt eigenlijk zo makkelijk de absolute top halen, maar dan moet je, hoe jong je ook bent, als een volwassene leven. Stel, je bent 22, hongerig en je kunt goed voetballen, dan haal je de top. Zeker weten. Ik klink als een ouwe man, dat besef ik. Ook tegen mij hebben oudere spelers hetzelfde gezegd en ook ik lachte ze uit. Maar ik besef nu dat ze gelijk hadden. Ook ik had best wat meer uit mijn carrière kunnen halen.’

‘Logisch dat ze je op tv even door het slijk halen’

Vorige week kwam Karim El Ahmadi met de schrik vrij, nadat de aanklager van de KNVB had besloten hem niet te schorsen. De middenvelder was tijdens het thuisduel van Feyenoord met FC Dordrecht (2-0) op het lichaam van Robin Gosens gaan staan. ‘Ik stond op die jongen, maar niet bewust’, zegt El Ahmadi. ‘Ik voelde ook niks, wilde tússen zijn benen stappen. De aanklager besloot tot een onderzoek en in het tv-programma Voetbal International kwamen ze erop terug. Logisch natuurlijk. Het zág er ongelukkig uit, dom ook. Dat ze je dan even door het slijk halen, daarmee kan ik wel leven. Het hoort erbij. Maar opzet was het zeker niet.’
‘Marokko verdient steun, geen straf’

Karim El Ahmadi speelt ook in januari gewoon voor Feyenoord, nu Marokko zich heeft teruggetrokken als organisator van de eindronde om de Afrika Cup en prompt is uitgesloten van deelname aan het toernooi. Het land kon de veiligheid niet garanderen in een tijd dat een groot deel van Afrika is getroffen door de dodelijke en besmettelijke ziekte Ebola. ‘Ik vind dat een verstandige beslissing’, zegt El Ahmadi. ‘Het is niet zo dat Marokko niet wilde, heel graag zelfs, maar als er geen veiligheid kan worden gegarandeerd, is het toch normaal dat je zo’n besluit neemt? Dan verdien je steun, geen straf. Nu gaat het toernooi naar Equatoriaal Guinee, daar is blijkbaar wél garantie op veiligheid. Ik vind het jammer. Ik had graag zo’n toernooi gespeeld in eigen land. Het enige voordeel is dat ik nu in de belangrijke maand januari gewoon voor Feyenoord kan voetballen.’[/quote]