R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Wellicht zal ik mijn verhaal nog wel eens hier posten .. twijfel nogal.quote:Op maandag 22 december 2014 10:53 schreef magnetronkoffie het volgende:
Ligt er helemaal aan of je behoefde hebt het te vertellen (voor hetzelfde geld heb je daar geen behoefde aan, je bent niks verplicht enzo)
Klein lichtpuntje: Ik voel me al 30 minuten zoals ik mij een heeeeleee lange tijd geleden heb gevoeld (Voordat alles begon zeg maar)(Oke laten we zeggen dat mijn klachten nu maar 30-35% zijn.. helemaal de oude ben ik niet). Koester vooral deze tijd, terugslag kan altijd. Maar fijn dat ik me weer eens een keertje positief voel!
Ik heb nu ook weer "zin" om aan de slag te gaan met de angst en zie nu op dit moment helemaal niet op tegen mijn antidepressiva.
Hopelijk blijft het gevoel nog eventjes!
Hallo hallo,
Ik meld me ook even met een (soort van?) angststoornis. Het is nooit officieel zo benoemd, maar voor mijn gevoel dekt het de lading wel.. Ik heb vaak last van mijn darmen, geen chronische ziekte als crohn, maar waarschijnlijk wel een prikkelbare darm. Het begon eind 2012 (denk ik), door een situatie waarbij ik in de trein naar school zat en plotseling hevige last kreeg van m'n darmen. Toen naar het toilet moeten sprinten, en het gelukkig net op tijd gehaald. Echter kreeg ik vanaf dat moment bij elke treinreis angstige gevoelens, althans, ik bedacht me elke keer weer "als het maar niet nog een keer gebeurt". Het gekke is dat het op een gegeven moment is verdwenen na een aantal maanden, ik kan me niet echt herinneren wanneer of hoe, maar wel dat ik een paar weken op vakantie ben geweest en er toen totaal niet mee bezig ben geweest.
Nu is het echter sinds eind 2013 weer 'terug', en heb ik er toch wel heel veel last van gehad. Vooral met school en sociale bezigheden.. Ik merk dat ik erg snel nee zeg wanneer mensen iets willen ondernemen, tenzij het op een voor mij bekende plek is waar ik weet waar ik aan toe ben. Ik heb wel overwogen om psychische hulp te vragen, maar nooit die stap durven/willen zetten. De laatste tijd gaat het wel wat beter en durf ik steeds wat meer, maar ik heb nog steeds wanneer ik lange auto/treinreizen voor de boeg heb ik me telkens weer druk zit te maken.
Herkennen mensen dit toevallig?
Ik meld me ook even met een (soort van?) angststoornis. Het is nooit officieel zo benoemd, maar voor mijn gevoel dekt het de lading wel.. Ik heb vaak last van mijn darmen, geen chronische ziekte als crohn, maar waarschijnlijk wel een prikkelbare darm. Het begon eind 2012 (denk ik), door een situatie waarbij ik in de trein naar school zat en plotseling hevige last kreeg van m'n darmen. Toen naar het toilet moeten sprinten, en het gelukkig net op tijd gehaald. Echter kreeg ik vanaf dat moment bij elke treinreis angstige gevoelens, althans, ik bedacht me elke keer weer "als het maar niet nog een keer gebeurt". Het gekke is dat het op een gegeven moment is verdwenen na een aantal maanden, ik kan me niet echt herinneren wanneer of hoe, maar wel dat ik een paar weken op vakantie ben geweest en er toen totaal niet mee bezig ben geweest.
Nu is het echter sinds eind 2013 weer 'terug', en heb ik er toch wel heel veel last van gehad. Vooral met school en sociale bezigheden.. Ik merk dat ik erg snel nee zeg wanneer mensen iets willen ondernemen, tenzij het op een voor mij bekende plek is waar ik weet waar ik aan toe ben. Ik heb wel overwogen om psychische hulp te vragen, maar nooit die stap durven/willen zetten. De laatste tijd gaat het wel wat beter en durf ik steeds wat meer, maar ik heb nog steeds wanneer ik lange auto/treinreizen voor de boeg heb ik me telkens weer druk zit te maken.
Herkennen mensen dit toevallig?
Hallo Allen,
Kort voorstelstukje, ben Hugo, 28 jaar al een eeuwigheid lurker op dit forum en soms (heel soms) post ik een keer wat. Vandaag is een dag dat ik weer eens wat post.
Op zich heb ik mijn leven goed voor elkaar, ik heb een hand vol vrienden waar ik door voor het vuur ga en vice versa. Heb een vaste relatie voor alweer bijna een jaar, vaste baan huisje(appartement maar toch) noem maar op. Al met al gewoon lekker voor elkaar, al zeg ik het zelf.
Ik ben altijd een heel rustig persoon geweest, zal dit waarschijnlijk ook altijd blijven (heb er niet echt problemen mee zelf dus dat zit wel goed) ik luister graag naar andere mensen en probeer wanneer ik kan mensen te helpen (als ze dit zelf ook willen natuurlijk). Ben helaas ook een binnenvetter en nogal geneigd mijn eigen advies niet op te volgen (wat soms voor problemen zorgt maar tot nog toe niet iets wat ik niet heb op kunnen lossen).
Dan nu het verhaal (in zo'n goed mogelijke chronologische volgorde). Laten we beginnen bij het begin, althans soort van... (ik probeer het allemaal zo niet gedetailleerd mogelijk te beschrijven)
Een aantal jaar geleden ben ik "mentaal ingestort" hierdoor heeft mijn omgeving mij aangeraden naar de huisarts te gaan om door verwezen te worden naar een psycholoog. Dit heb ik toen ook gedaan, ben naar de huisarts gegaan en heb een intakegesprek gehad om naar een psycholoog doorverwezen te worden.
Bij dit gesprek is naar voren gekomen dat ik blijkbaar al een aantal jaar met een depressie rondliep (ja ik voelde me al een aantal jaar rot maar dat hoort bij het leven dacht ik. Ik bedoel ik had wel eens over doodgaan en zo gedacht maar wie niet in de puberteit?). Er is grote spoed achter gezet om mij naar een psycholoog te krijgen. Hier eenmaal binnen nog wat meer testjes gedaan en bleek dus dat ik ook last heb van ADD naast de blijkbaar flinke depressie.
Dit alles leuk en aardig ik begin een behandel traject bij een psycholoog, psychiater en thuiscoach, hiervan zag ik de coach 2 wekelijks psycholoog wekelijks en psychiater voor medicatie.
Aan de psycholoog en de coach heb ik naar mijn idee niet veel gehad, ik bedoel wat ik daarmee deed was praten en zelf oplossingen aandragen. Met vrienden kan ik ook praten en mijn oplossingen aandragen. De medicatie heeft voor mij wel geholpen in het begin, ik ben namelijk door de antidepressiva uit mijn diepste dal gekomen omdat alles werd afgevlakt.
Helaas was ook de antidepressiva niet zoals gewenst, ben in 1.5 jaar tijd 3x gewisseld van medicatie (dus 4 in totaal met de maand op en afbouw en een maand proberen, gemiddeld). Hierbij zat ik ook aan pillen voor ADD dus al met al drugged zo'n beetje de hele dag. (namen en zo zou ik niet meer precies weten dit is alweer 3 jaar geleden)
Ook werd mij aan geraden te gaan sporten en werd mij gevraagd of ik niet een periode opgenomen zou willen worden. Opname heb ik nooit gedaan, sporten doe ik nu nog met enige regelmaat.
Maar al met al hielp het in mijn ogen niet. Hierdoor ben ik gestopt met dit traject. Gestopt met medicatie, psycholoog, coach alles. (Ben me bewust dat dit niet mijn slimste actie is geweest)
Nu zou je denken ja dan ben je daarna in een zwart gevallen. Dit is gelukkig niet het geval geweest,
dankzij de eerste stappen die ik heb kunnen nemen onder de medicijnen ben ik er naar mijn inziens aardig uitgekomen.
Het leven ging goed, werk ging goed al met al heeft het geleid tot waar ik nu ben, van fabriekswerk overgestapt naar kantoorwerk, mijn eigen huis kunnen kopen nieuwe vriendin tegengekomen. Dus het gaat allemaal goed.
Zo lijkt het in ieder geval voor de buitenwereld, sinds eind deze zomer heb ik weer het gevoel van lusteloosheid en negativiteit, dit zet zich door in alle facetten van mijn leven. Ik neem mij bijvoorbeeld elke dag opnieuw voor schoon te maken thuis, een warme maaltijd te eten en gewoon rustig mijn avond doorbrengen (zoals altijd). Helaas gebeurd dit niet, ik plof op de bank en staar naar de tv of computer en ik doe niets, zelfs het idee van iets doen voelt al te zwaar aan. Op werk hetzelfde probleem ik weet dat ik zoveel deadlines heb maar er actief aan werken ho maar. Ik weet dat al deze dingen consequenties hebben maar toch kan ik me er niet toe zetten iets te doen. Het liefst zou ik nu ook in bed kruipen en slapen, alleen slapen.
Nu is het niet zo dat ik dus echt niets meer doe, sommige dingen moeten, uit bed komen om naar werk te gaan bijvoorbeeld. Met vrienden en vriendin en alles afspreken doe ik maar ik moet toegeven dat er bijna niets van mijn kant komt. Het grote punt is namelijk, ik wil het allemaal wel maar ik heb er gewoon de fut niet voor. En waarom weet ik niet. Het is niet dat ik overdreven moe ben ofzo maar ik zou zo de hele dag door kunnen slapen.
Dit doet mij allemaal dus heel erg denken aan de periode voor ik uit mijn depressie klom (al heb ik ook wel vernomen dat je er eigenlijk nooit vanaf bent).
Al met al begint het hier een aardig "Lief dagboek" verhaal te worden dus zal het proberen kort af te ronden.
Nu heb ik laatst met mijn manager een gesprek gehad. Deze maakte zich zorgen om mij, niet alleen het werk (wat ook achteruit ging) maar ook door een aantal gesprekken die we gehad hebben (ik weet zelf niet waarom). En heeft hij mij doorverwezen naar een coachingsbureau voor ons bedrijf. Hier heb ik kort met iemand gesproken over hoe en wat en deze zei dat het waarschijnlijk toch weer een geval is van depressie, en ik toch weer naar mijn huisarts moet gaan en een traject met een psycholoog moet gaan starten.
Nu kan je bedenken dat ik daar niet op sta te springen, maar als het niet anders kan dan moet het maar.
Uiteindelijk weet ik dus niet waarom ik dit online zet, ik denk gewoon om het van mij af te schrijven, vooral omdat ik weer een poging ga doen bij een psycholoog en het gewoon even kwijt wilde. Ik denk dat ik een punt had aan het begin van de post maar ik ben het een beetje kwijt.
Mocht iemand het hele verhaal gelezen hebben, bedankt voor de tijd. Tips, ideeën of andere dingen hoor ik graag.
TL;DR :
Was depressief en blijkbaar ben ik het weer (aan het worden)
Kort voorstelstukje, ben Hugo, 28 jaar al een eeuwigheid lurker op dit forum en soms (heel soms) post ik een keer wat. Vandaag is een dag dat ik weer eens wat post.
Op zich heb ik mijn leven goed voor elkaar, ik heb een hand vol vrienden waar ik door voor het vuur ga en vice versa. Heb een vaste relatie voor alweer bijna een jaar, vaste baan huisje(appartement maar toch) noem maar op. Al met al gewoon lekker voor elkaar, al zeg ik het zelf.
Ik ben altijd een heel rustig persoon geweest, zal dit waarschijnlijk ook altijd blijven (heb er niet echt problemen mee zelf dus dat zit wel goed) ik luister graag naar andere mensen en probeer wanneer ik kan mensen te helpen (als ze dit zelf ook willen natuurlijk). Ben helaas ook een binnenvetter en nogal geneigd mijn eigen advies niet op te volgen (wat soms voor problemen zorgt maar tot nog toe niet iets wat ik niet heb op kunnen lossen).
Dan nu het verhaal (in zo'n goed mogelijke chronologische volgorde). Laten we beginnen bij het begin, althans soort van... (ik probeer het allemaal zo niet gedetailleerd mogelijk te beschrijven)
Een aantal jaar geleden ben ik "mentaal ingestort" hierdoor heeft mijn omgeving mij aangeraden naar de huisarts te gaan om door verwezen te worden naar een psycholoog. Dit heb ik toen ook gedaan, ben naar de huisarts gegaan en heb een intakegesprek gehad om naar een psycholoog doorverwezen te worden.
Bij dit gesprek is naar voren gekomen dat ik blijkbaar al een aantal jaar met een depressie rondliep (ja ik voelde me al een aantal jaar rot maar dat hoort bij het leven dacht ik. Ik bedoel ik had wel eens over doodgaan en zo gedacht maar wie niet in de puberteit?). Er is grote spoed achter gezet om mij naar een psycholoog te krijgen. Hier eenmaal binnen nog wat meer testjes gedaan en bleek dus dat ik ook last heb van ADD naast de blijkbaar flinke depressie.
Dit alles leuk en aardig ik begin een behandel traject bij een psycholoog, psychiater en thuiscoach, hiervan zag ik de coach 2 wekelijks psycholoog wekelijks en psychiater voor medicatie.
Aan de psycholoog en de coach heb ik naar mijn idee niet veel gehad, ik bedoel wat ik daarmee deed was praten en zelf oplossingen aandragen. Met vrienden kan ik ook praten en mijn oplossingen aandragen. De medicatie heeft voor mij wel geholpen in het begin, ik ben namelijk door de antidepressiva uit mijn diepste dal gekomen omdat alles werd afgevlakt.
Helaas was ook de antidepressiva niet zoals gewenst, ben in 1.5 jaar tijd 3x gewisseld van medicatie (dus 4 in totaal met de maand op en afbouw en een maand proberen, gemiddeld). Hierbij zat ik ook aan pillen voor ADD dus al met al drugged zo'n beetje de hele dag. (namen en zo zou ik niet meer precies weten dit is alweer 3 jaar geleden)
Ook werd mij aan geraden te gaan sporten en werd mij gevraagd of ik niet een periode opgenomen zou willen worden. Opname heb ik nooit gedaan, sporten doe ik nu nog met enige regelmaat.
Maar al met al hielp het in mijn ogen niet. Hierdoor ben ik gestopt met dit traject. Gestopt met medicatie, psycholoog, coach alles. (Ben me bewust dat dit niet mijn slimste actie is geweest)
Nu zou je denken ja dan ben je daarna in een zwart gevallen. Dit is gelukkig niet het geval geweest,
dankzij de eerste stappen die ik heb kunnen nemen onder de medicijnen ben ik er naar mijn inziens aardig uitgekomen.
Het leven ging goed, werk ging goed al met al heeft het geleid tot waar ik nu ben, van fabriekswerk overgestapt naar kantoorwerk, mijn eigen huis kunnen kopen nieuwe vriendin tegengekomen. Dus het gaat allemaal goed.
Zo lijkt het in ieder geval voor de buitenwereld, sinds eind deze zomer heb ik weer het gevoel van lusteloosheid en negativiteit, dit zet zich door in alle facetten van mijn leven. Ik neem mij bijvoorbeeld elke dag opnieuw voor schoon te maken thuis, een warme maaltijd te eten en gewoon rustig mijn avond doorbrengen (zoals altijd). Helaas gebeurd dit niet, ik plof op de bank en staar naar de tv of computer en ik doe niets, zelfs het idee van iets doen voelt al te zwaar aan. Op werk hetzelfde probleem ik weet dat ik zoveel deadlines heb maar er actief aan werken ho maar. Ik weet dat al deze dingen consequenties hebben maar toch kan ik me er niet toe zetten iets te doen. Het liefst zou ik nu ook in bed kruipen en slapen, alleen slapen.
Nu is het niet zo dat ik dus echt niets meer doe, sommige dingen moeten, uit bed komen om naar werk te gaan bijvoorbeeld. Met vrienden en vriendin en alles afspreken doe ik maar ik moet toegeven dat er bijna niets van mijn kant komt. Het grote punt is namelijk, ik wil het allemaal wel maar ik heb er gewoon de fut niet voor. En waarom weet ik niet. Het is niet dat ik overdreven moe ben ofzo maar ik zou zo de hele dag door kunnen slapen.
Dit doet mij allemaal dus heel erg denken aan de periode voor ik uit mijn depressie klom (al heb ik ook wel vernomen dat je er eigenlijk nooit vanaf bent).
Al met al begint het hier een aardig "Lief dagboek" verhaal te worden dus zal het proberen kort af te ronden.
Nu heb ik laatst met mijn manager een gesprek gehad. Deze maakte zich zorgen om mij, niet alleen het werk (wat ook achteruit ging) maar ook door een aantal gesprekken die we gehad hebben (ik weet zelf niet waarom). En heeft hij mij doorverwezen naar een coachingsbureau voor ons bedrijf. Hier heb ik kort met iemand gesproken over hoe en wat en deze zei dat het waarschijnlijk toch weer een geval is van depressie, en ik toch weer naar mijn huisarts moet gaan en een traject met een psycholoog moet gaan starten.
Nu kan je bedenken dat ik daar niet op sta te springen, maar als het niet anders kan dan moet het maar.
Uiteindelijk weet ik dus niet waarom ik dit online zet, ik denk gewoon om het van mij af te schrijven, vooral omdat ik weer een poging ga doen bij een psycholoog en het gewoon even kwijt wilde. Ik denk dat ik een punt had aan het begin van de post maar ik ben het een beetje kwijt.
Mocht iemand het hele verhaal gelezen hebben, bedankt voor de tijd. Tips, ideeën of andere dingen hoor ik graag.
TL;DR :
Was depressief en blijkbaar ben ik het weer (aan het worden)
Gelezen, is niet zo overdreven lang of zo . Sterkte alvast. Ik zou opnieuw naar de psy gaan om te proberen na te gaan wat die lusteloosheid/depressie triggert. Wat nu heel sec klinkt, maar waarvan ik ook niet zou weten hoe en wat. Nu ja, hopelijk kom je eruit.
. Sterkte alvast. Ik zou opnieuw naar de psy gaan om te proberen na te gaan wat die lusteloosheid/depressie triggert. Wat nu heel sec klinkt, maar waarvan ik ook niet zou weten hoe en wat. Nu ja, hopelijk kom je eruit.
Ik lees nog steeds mee, maar heb niet zoveel bij te dragen nog, sorry 
Ik zal jullie tzt wel beter leren kennen en hopelijk ook eens met adviezen of steun kunnen komen.
Ik heb mezelf weer het harnas in gejaagd. Lang verhaal kort; ik zou gaan meeten met 2 FOK!kers, maar omdat eentje nogal vreemde toespelingen maakte raakte ik weer in paniek en ging m'n ''paranoïde knopje'' weer om. ''Wat als, wat als, wat als..'' malen, malen, malen, de meest vreemde scenario's gingen door m'n hoofd. Uiteindelijk heb ik de hele boel maar afgeblazen en afgezegd.
Gelijk viel er een hele last van me af. Maar damn, waarom moet het nou weer zo ver komen?! Ik krijg iets in m'n hoofd, raak in paniek en sluit mezelf dan gelijk weer van alles en iedereen af. Met als gevolg dat ik nu dus alsnog alleen zit met Kerst, omdat ik het niet meer kan opbrengen om te gaan meeten.
Herkenbaar?
Ik zal jullie tzt wel beter leren kennen en hopelijk ook eens met adviezen of steun kunnen komen. Ik heb mezelf weer het harnas in gejaagd. Lang verhaal kort; ik zou gaan meeten met 2 FOK!kers, maar omdat eentje nogal vreemde toespelingen maakte raakte ik weer in paniek en ging m'n ''paranoïde knopje'' weer om. ''Wat als, wat als, wat als..'' malen, malen, malen, de meest vreemde scenario's gingen door m'n hoofd. Uiteindelijk heb ik de hele boel maar afgeblazen en afgezegd.
Gelijk viel er een hele last van me af. Maar damn, waarom moet het nou weer zo ver komen?! Ik krijg iets in m'n hoofd, raak in paniek en sluit mezelf dan gelijk weer van alles en iedereen af. Met als gevolg dat ik nu dus alsnog alleen zit met Kerst, omdat ik het niet meer kan opbrengen om te gaan meeten.
Herkenbaar?
Waarom vind je dat paranoide? Better safe than sorryquote:
Ik lees nog steeds mee, maar heb niet zoveel bij te dragen nog, sorry
Ik heb mezelf weer het harnas in gejaagd. Lang verhaal kort; ik zou gaan meeten met 2 FOK!kers, maar omdat eentje nogal vreemde toespelingen maakte raakte ik weer in paniek en ging m'n ''paranoïde knopje'' weer om. ''Wat als, wat als, wat als..'' malen, malen, malen, de meest vreemde scenario's gingen door m'n hoofd. Uiteindelijk heb ik de hele boel maar afgeblazen en afgezegd.
Gelijk viel er een hele last van me af. Maar damn, waarom moet het nou weer zo ver komen?! Ik krijg iets in m'n hoofd, raak in paniek en sluit mezelf dan gelijk weer van alles en iedereen af. Met als gevolg dat ik nu dus alsnog alleen zit met Kerst, omdat ik het niet meer kan opbrengen om te gaan meeten.
Herkenbaar?
Als je er een raar gevoel bij krijgt gewoon niet doen. Ik zou hetzelfde reageren als iemand ineens gekke toespelingen maakt.Kan je tweede kerstdag niet ergens heen? Sommige musea hebben bijvoorbeeld extra activiteiten. Ben je er toch nog even uit tijdens de kerst
Zit lekker alleen met je kindje. Ga daar een feestje van maken met matrassen op de grond voor de tv of zo (ik schoof vroeger altijd 2 banken tegen elkaar en dan hadden we een "hondebak" met allemaal kussens en dekens. of een binnententje in de woonkamer. filmpje, domme spelletjes, hapjes en snapjes, samen tussen alle dekentjes een dutje tussendoor. een soort van kamperen in eigen huis. 2 dagen en dan is die K@# kerst weer voorbij.quote:
Ik lees nog steeds mee, maar heb niet zoveel bij te dragen nog, sorry
Ik heb mezelf weer het harnas in gejaagd. Lang verhaal kort; ik zou gaan meeten met 2 FOK!kers, maar omdat eentje nogal vreemde toespelingen maakte raakte ik weer in paniek en ging m'n ''paranoïde knopje'' weer om. ''Wat als, wat als, wat als..'' malen, malen, malen, de meest vreemde scenario's gingen door m'n hoofd. Uiteindelijk heb ik de hele boel maar afgeblazen en afgezegd.
Gelijk viel er een hele last van me af. Maar damn, waarom moet het nou weer zo ver komen?! Ik krijg iets in m'n hoofd, raak in paniek en sluit mezelf dan gelijk weer van alles en iedereen af. Met als gevolg dat ik nu dus alsnog alleen zit met Kerst, omdat ik het niet meer kan opbrengen om te gaan meeten.
Herkenbaar?
Daarna ben je nog een dag puinruimen, maar ach..
Ik zou er voor tekenen. Als kindje slaapt, een lekkere film of serie marathon op tv.mmmm.
Dit was een beetje mijn plan met vriend. Eindelijk eens even tijd voor elkaar, maar nu komt er een verdrietige puber bij omdat haar vriendje het uitgemaakt heeft, en de dementerende schoonmoeder moet ook vermaakt worden. Ik raak alweer bijna depressief van het idee. Tanden op elkaar, en uitzingen maar.
Grote talenten weten wanneer ze moeten stoppen
M'n zoon is vanaf vanavond bij z'n vader, tot en met zondag. Die kan gelukkig wel een leuke Kerst vieren
Het hele euvel is dat ik persoon 1 afreken op de 'fouten' van persoon 2 omdat m'n hoofd met me aan de haal gaat en ik compleet in paniek raak. Kan hij niks aan doen, maar ik zit er wel mee. Geen haar op m'n hoofd die er aan denkt om nu nog met een vreemde te meeten.
Het is lastig uitleggen, sorry. Maar ik voel me nu al een paar dagen paniekerig en onveilig.
Het hele euvel is dat ik persoon 1 afreken op de 'fouten' van persoon 2 omdat m'n hoofd met me aan de haal gaat en ik compleet in paniek raak. Kan hij niks aan doen, maar ik zit er wel mee. Geen haar op m'n hoofd die er aan denkt om nu nog met een vreemde te meeten.
Het is lastig uitleggen, sorry. Maar ik voel me nu al een paar dagen paniekerig en onveilig.
Het zal wel met mijn innerlijke conflicten en angsten te maken hebben, maar blije dromen zitten er echt niet bij de laatste maanden. Sowieso is mijn baseline emotionele gevoel nog enigszins neerslachtig. Niet storend, maar wel aanwezig. Mijn dromen lijken veel te gaan over conflict, worsteling, woede, frustratie en boosheid. Nu kan dit erg goed relatie hebben met al het negatieve residu van de gebeurtenissen van de laatste jaren, maar toch vraag ik me af wat ik er aan kan doen.
Ik merk dat ik heel erg zwart wit denk, heel erg denk ik uitersten. Vooral de wereld en de mensheid, de ongelofelijke domheid die in mijn ogen momenteel de wereld domineert kan ik me ZO aan ergeren. Kinderen rotten in de derde wereld letterlijk weg op straat, eten halen van een vuinisbelt, drinkwater halen uit een riool en intussen slaan mensen hier elkaar het hoofd in om een hempje bij de 3 doldwazd dagen van de Bijenkorf. En ze hebben vaak al kasten vol zooi. Gatver. De meest positieve emotie die ik vannacht droomde was de opluchting toen ik iemand neerschoot waaraan ik me de hele droom al ergerde. Soms vraag ik me echt af of er iets mis is met mij of dat een groot deel van de mensen hun ogen sluit voor alle uitdagingen die we nog aan moeten gaan voor een betere wereld.
Ik denk al wat positiever na de laatste tijd, minder zwart wit, maar ik ga dat verder uitbouwen. Vandaag ga ik denk ik over een aantal zaken waar ik altijd negatief over ben alle positieve en negatieve punten tegen elkaar zetten om een positiever en hopelijk reëeler wereldbeeld te krijgen. Sowieso probeer ik al minder snel in negatieve denkpatronen te vallen en meer na te denken over wat ik zeg. Wel een hele uitdaging.
Ik merk dat ik heel erg zwart wit denk, heel erg denk ik uitersten. Vooral de wereld en de mensheid, de ongelofelijke domheid die in mijn ogen momenteel de wereld domineert kan ik me ZO aan ergeren. Kinderen rotten in de derde wereld letterlijk weg op straat, eten halen van een vuinisbelt, drinkwater halen uit een riool en intussen slaan mensen hier elkaar het hoofd in om een hempje bij de 3 doldwazd dagen van de Bijenkorf. En ze hebben vaak al kasten vol zooi. Gatver. De meest positieve emotie die ik vannacht droomde was de opluchting toen ik iemand neerschoot waaraan ik me de hele droom al ergerde. Soms vraag ik me echt af of er iets mis is met mij of dat een groot deel van de mensen hun ogen sluit voor alle uitdagingen die we nog aan moeten gaan voor een betere wereld.
Ik denk al wat positiever na de laatste tijd, minder zwart wit, maar ik ga dat verder uitbouwen. Vandaag ga ik denk ik over een aantal zaken waar ik altijd negatief over ben alle positieve en negatieve punten tegen elkaar zetten om een positiever en hopelijk reëeler wereldbeeld te krijgen. Sowieso probeer ik al minder snel in negatieve denkpatronen te vallen en meer na te denken over wat ik zeg. Wel een hele uitdaging.
Ignorance is bliss
Slik nu 10 dagen antidepressiva, het verwarde/onwerkelijke gevoel word wel iets minder maar merk echt dat ik in een soort "dip" zit vandaag. Bluh,bah, uitgeblust. Word om 11:00 wakker en het liefst ga ik weer naar bed om 15:00
Is dit een tijdelijk iets? (of iig, herkennen mensen dit?)
Is dit een tijdelijk iets? (of iig, herkennen mensen dit?)
Ik herken het wel van andere medicatie wat ik geslikt heb.quote:
Slik nu 10 dagen antidepressiva, het verwarde/onwerkelijke gevoel word wel iets minder maar merk echt dat ik in een soort "dip" zit vandaag. Bluh,bah, uitgeblust. Word om 11:00 wakker en het liefst ga ik weer naar bed om 15:00
Is dit een tijdelijk iets? (of iig, herkennen mensen dit?)
Eerste paar weken flinke bijwerkingen, waaronder dus de lusteloosheid en depressieve gevoelens.
Ik zit op 7 weken en ben nog niet stabiel... ben bang dat de dosis omhoog moet en dat ik daar weer weken zoet mee benquote:
Slik nu 10 dagen antidepressiva, het verwarde/onwerkelijke gevoel word wel iets minder maar merk echt dat ik in een soort "dip" zit vandaag. Bluh,bah, uitgeblust. Word om 11:00 wakker en het liefst ga ik weer naar bed om 15:00
Is dit een tijdelijk iets? (of iig, herkennen mensen dit?)
Maar ooit komt t goed....
"In the midst of winter, I found there was, within me, an invincible summer".
-Albert Camus.
-Albert Camus.
Wat mij heel erg heeft geholpen is het besef (dus niet de woorden lezen, maar ineens doordrongen zijn van het feit en gaan leven naar het besef) dat mijn ongeluk daarover die arme kindjes (of insert ander willekeurige naarheid) net zo min helpt als de oppervlakkigheid van die hemdentrekkende mensen. Met het vergooien van veel van mijn kansen (op geluk, op genieten van alle welvaart die ik WEL heb, al het moois dat er WEL om me heen is) aan negatieve gedachten en gevoelens, doordat ik me zo blijf focussen op wat niet ok is, doe ik mezelf te kort. En de mensen om me heen, maar OOK de mensen die die kansen niet krijgen (de arme kindertjes in Africa dus).quote:
Het zal wel met mijn innerlijke conflicten en angsten te maken hebben, maar blije dromen zitten er echt niet bij de laatste maanden. Sowieso is mijn baseline emotionele gevoel nog enigszins neerslachtig. Niet storend, maar wel aanwezig. Mijn dromen lijken veel te gaan over conflict, worsteling, woede, frustratie en boosheid. Nu kan dit erg goed relatie hebben met al het negatieve residu van de gebeurtenissen van de laatste jaren, maar toch vraag ik me af wat ik er aan kan doen.
Ik merk dat ik heel erg zwart wit denk, heel erg denk ik uitersten. Vooral de wereld en de mensheid, de ongelofelijke domheid die in mijn ogen momenteel de wereld domineert kan ik me ZO aan ergeren. Kinderen rotten in de derde wereld letterlijk weg op straat, eten halen van een vuinisbelt, drinkwater halen uit een riool en intussen slaan mensen hier elkaar het hoofd in om een hempje bij de 3 doldwazd dagen van de Bijenkorf. En ze hebben vaak al kasten vol zooi. Gatver. De meest positieve emotie die ik vannacht droomde was de opluchting toen ik iemand neerschoot waaraan ik me de hele droom al ergerde. Soms vraag ik me echt af of er iets mis is met mij of dat een groot deel van de mensen hun ogen sluit voor alle uitdagingen die we nog aan moeten gaan voor een betere wereld.
Ik denk al wat positiever na de laatste tijd, minder zwart wit, maar ik ga dat verder uitbouwen. Vandaag ga ik denk ik over een aantal zaken waar ik altijd negatief over ben alle positieve en negatieve punten tegen elkaar zetten om een positiever en hopelijk reëeler wereldbeeld te krijgen. Sowieso probeer ik al minder snel in negatieve denkpatronen te vallen en meer na te denken over wat ik zeg. Wel een hele uitdaging.
Ik probeer me nu steeds twee dingen voor te houden.
1. Choose your battles: Ik hoef niet me niet de ellende van de hele wereld aan te trekken. Het is buiten mijn invloedszone, dus het zou vice versa ook geen (/niet zo veel) invloed op mij moeten hebben. Ja, dat is ergens oppervlakkig, maar ik mag ook voor die oppervlakkigheid kiezen, zonder dat ik daardoor een slecht mens ben.
2. Omdat ik WEET dat ik geen oppervlakkig mens ben, kijk ik wel naar gelegenheden waar ik WEL een verschil kan maken. En dat kan heel klein zijn, maar bereikt wel de mensen die ik kan bereiken en voor wie ik dus wel degelijk een merkbaar verschil kan zijn. Een kindje in Afrika eet geen rijstkorrel meer waneer ik me daar klote over ga voelen. Hell, waarschijnlijk ook niet wanneer ik maandelijks 50 piek naar kindjesinafrika.org overmaak. Wanneer ik me gewoon vriendelijk en open opstel in het dagelijks leven kan ik veel meer, kleinere, verschilletjes maken. Dus heb ik de stap gemaakt om vrijwilligerswerk te gaan doen in een vlak waar ik graag iets aan bij wilde dragen en help ik af en toe een boodschappentas naar boven tillen of iemand met oversteken als ik daar zo tegen aan loop.
Ook DAAR heeft dat kindje in Afrika niets aan, maar ik moet nou eenmaal accepteren dat ik niet Jezus, Nelson Mandela, Bono, Madanna of Oprah Winfrey ben, die WEL verschil zouden kunnen maken tegen tientallen jaren aan misstanden, corruptie, oorlog en betutteling. Ik moet die grootheidswaanzin loslaten dat ik tot 1 van die weinigen ter aarde zou behoren die enige invloed op dat soort grote wereldproblematiek zou kunnen hebben. En dat is ok.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Met hierboven
"In the midst of winter, I found there was, within me, an invincible summer".
-Albert Camus.
-Albert Camus.
Ik heb weer afspraken gemaakt terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet wil ... dat gebeurt echt te vaak.
Nu zie ik ertegen op, voel ik me rot en weet ik dat het me echt te veel gaat worden, zoveel dingen achter elkaar. Het liefst zou ik iets willen afzeggen, maar dat vind ik zo stom ...
[ Bericht 8% gewijzigd door kuolema op 25-12-2014 17:10:15 ]
Nu zie ik ertegen op, voel ik me rot en weet ik dat het me echt te veel gaat worden, zoveel dingen achter elkaar. Het liefst zou ik iets willen afzeggen, maar dat vind ik zo stom ...
[ Bericht 8% gewijzigd door kuolema op 25-12-2014 17:10:15 ]
Why are you wearing that stupid man suit?
Hoe gaat het met jullie nu het kerst is? Ik hoop dat het optimisme er nog steeds is.
Why are you wearing that stupid man suit?
Ik ben een beetje dood van binnen.quote:
Hoe gaat het met jullie nu het kerst is? Ik hoop dat het optimisme er nog steeds is.
Net het contact verbroken met alle familie, mijn zoon is bij z'n vader en ik ben maar gaan poetsen in huis
Kerst is bij mij al jaren verkloot, vroeger keek ik echt uit naar december en de mooie sfeer die er dan hing. Nu doet het me eigenlijk niets meer, jammer vind ik dat.
Hou je van kerstfilms? Lekker eten?quote:
[..]
Ik ben een beetje dood van binnen.
Net het contact verbroken met alle familie, mijn zoon is bij z'n vader en ik ben maar gaan poetsen in huis
Kerst is bij mij al jaren verkloot, vroeger keek ik echt uit naar december en de mooie sfeer die er dan hing. Nu doet het me eigenlijk niets meer, jammer vind ik dat.
Why are you wearing that stupid man suit?
Nee en nee. Momenteel vind ik niks leuk, nergens geen geduld of energie voor.quote:
[..]
Hou je van kerstfilms? Lekker eten?
Ik heb een kerstpakket gekregen met een burritopakket erin, dat ga ik zo even klaarmaken.
Vanavond maar boek lezen (daar heb ik wél het geduld voor
) en vroeg op bed. Morgen en zaterdag gelukkig wel plannen en ik kan m'n zoon zondagmiddag alweer ophalen. Dan oud&nieuw nog overleven
Gewoon even lekker wat momenten voor jezelf pakken. Probeer jezelf niet te focussen op het feit dal je alleen bentquote:
[..]
Nee en nee. Momenteel vind ik niks leuk, nergens geen geduld of energie voor.
Ik heb een kerstpakket gekregen met een burritopakket erin, dat ga ik zo even klaarmaken.
Vanavond maar boek lezen (daar heb ik wél het geduld voor
Morgen en zaterdag gelukkig wel plannen en ik kan m'n zoon zondagmiddag alweer ophalen. Dan oud&nieuw nog overleven
Het is gewoon kut dat mijn Facebook nu volstaat met familiefoto's, foto's van uitgebreide diners etc..quote:Op donderdag 25 december 2014 17:09 schreef Royco1 het volgende:
[..]
Gewoon even lekker wat momenten voor jezelf pakken. Probeer jezelf niet te focussen op het feit dal je alleen bent
Het is dat ik het nu niet kan opbrengen, maar god, ik wou dat ik ook een leuke relatie had
Met een leuke schoonfamilie.
Ik snap volkomen wat je bedoelt, maar we moeten ons er toch doorheen slaan hequote:
[..]
Het is gewoon kut dat mijn Facebook nu volstaat met familiefoto's, foto's van uitgebreide diners etc..
Het is dat ik het nu niet kan opbrengen, maar god, ik wou dat ik ook een leuke relatie had
