Japan, maar dan niet in Tokyo, deel V

quote:

Krachtige tyfoon treft Tokyo

Geplaatst op:
22 augustus 2016
©EPA

De tyfoon Mindulle is vandaag aan land gekomen in de buurt van Tokyo. De weerdiensten waarschuwen voor modderstromen, overstromingen en hoge golven.

Er worden windstoten tot 180 km/uur gemeten. De zware regenval zal, in de namiddag en in de vooravond, vooral de hoofdstad treffen. In sommige gebieden, zoals in de steden Ome en Iruma, is volgens lokale media een record aan regenval gemeten, van ongeveer 100 millimeter per uur.

Meer dan 100 treinen en 425 vluchten zijn geannuleerd vanwege het slechte weer, aldus de Japanse openbare omroep NHK. In de loop van de dag kunnen nog meer vluchten geschrapt worden, waarschuwden Japan Airlines en All Nippon Airways op hun sites.

Waarschuwingsniveau
In de Japanse hoofdstad zijn tienduizenden gezinnen gevraagd hun huis te verlaten omdat zeker negen rivieren of kanalen het waarschuwingsniveau bereikt hebben. De tyfoon, de negende van het seizoen in Azië, is op weg naar het noorden van de archipel. Verwacht wordt dat Mindulle daar dinsdagmiddag zal aankomen.

Het waait inderdaad flink, en de verkoeling is welkom. Normaal is het rond deze tijd boven de 30 graden, en nu haalt het kwik net de 26 graden.

Het oog van de storm trekt nu grofweg over ons stadje heen, dus er komt zo dadelijk nog een flinke hoeveelheid water naar beneden.

Vorige week hadden we 's nachts een enorme onweersbui, die ons vier uur lang uit onze slaap hield. Op de buienradar was het dieprood, en er is toen een ongelofelijke hoeveelheid water naar beneden gekomen. Als je naar buiten keek, dan zag je om de vijf seconden een bliksemflits, en soms waren de inslagen op minder dan 100m. Dat gaat dan zo: "Scchraakakakakakakakakakakakaka BOOOOOEEEEEEEEM!!!!!". Ons jongste Lyrekuiken sliep er gelukkig voor ons gewoon door heen.

Vreemd genoeg was 's ochtends de overstort bij ons in de buurt nog leeg. Waarschijnlijk al weer drooggepompt. Ben benieuwd hoe veel water daar vanavond in staat.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 22-08-2016 09:26:42 ]

Het nieuws maakt het eigenlijk dramatischer dan dat het is. Het waaide (hard), en het regende (hard). Maar al het regenwater wordt apart opgevangen en in overstorten geloosd, waar het of weg kan zakken in de grond, of weer uitgepompt kan worden. Op die manier kan het heel lang heel hard stormen. En nu schijnt de zon weer.

Overigens kan het wel fout gaan, als er heel erg veel regen binnen een korte tijd valt. Vorig jaar is het hier in de buurt bijna fout gegaan, toen een tyfoon binnen een etmaal zo veel water ten westen, ten noorden en ten oosten van ons stadje dumpte (het ging toen naar ik meen om meer dan 20 cm regen binnen 24 uur, maar het kan plaatselijk nog veel meer zijn geweest - even teruglezen in dit topic), dat de rivieren buiten hun oevers traden. Maar dat was gelukkig voor ons weer ten zuiden van ons stadje. Maar dit keer viel de regen wat gelijkmatiger, geen centje pijn.

De integratie in de buurt loopt naar wens. Onze oudste maakt nu vriendjes in de speeltuin, dat is erg leuk om te zien. Het doet me een beetje aan mijn vakantietijd in Frankrijk denken, toen ik nog geen woord Frans sprak. Op de een of andere manier helpt het gebrek aan communicatie ons Lyrebirds om sneller vrienden te maken.

De universiteit.... daar wil ik niet te veel woorden aan vuil maken. Het was niks, het is niks, en het zal nooit iets worden. Mijn tijd hier zit er bijna op. Heb nu twee manuscripten in review, nummer drie en vier gaan voor het einde van de maand de deur uit, en in september en oktober moeten vijf en zes volgen. Hopelijk worden ze geaccepteerd, en is die output voldoende om een andere universiteit te interesseren om me een baan aan te bieden.

Waar? Dat is een vraag die nu al een paar jaar stug als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangt. Als het om productiviteit en samenwerking op het werk gaat, dan staat de VS op nummer 1. Daar liggen nog steeds de beste kansen, als ik op een goede universiteit verder kan. Nederland staat op nummer 2. De afgelopen jaren ben ik meer samenwerkingen in Nederland dan in Japan aangegaan, en daar waar bijna alle samenwerkingen in Japan gestrand zijn (op 1 na), hebben de samenwerkingen in Nederland (4) wel geleid tot publicaties. Het probleem met Nederland is dat we dan in Nederland moeten wonen, wat niet zo gemakkelijk zal zijn, als je de Japanse beleefdheid, het Japanse weer en het Japanse wonen bent gewend. Japan staat dus op nummer 3. Het grote probleem in Japan is het grote verschil in cultuur. Hoger opgeleiden spreken misschien wel Engels, maar ze weten niet hoe ze moeten communiceren. Ze zullen dus A zeggen, maar bedoelen B. Terwijl als iemand tegen mij A zegt, ik verwacht dat ze A bedoelen. Dat maakt het erg lastig om samen te werken, en samenwerken is cruciaal in mijn vakgebied.

Ik heb het idee dat er dit keer niet zo veel keus zal zijn. Eerst maar eens goed publiceren, en dan kijken welke kansen er aan komen waaien. Wat een toepasselijk einde is - na regen en wind komt zonneschijn.

[ Bericht 12% gewijzigd door Lyrebird op 23-08-2016 04:10:01 ]

Het zijn er ondertussen twee. De oudste zingt nu daddy daddy daddy in de badkamer, en nummer twee ligt naar Mozart (?) te luisteren. Is daar niet zo van gecharmeerd..

Filmopnamen

In een eerder topic heb ik het wel eens gehad over een filmopname die in ons lab zou worden gemaakt, voor een spannende detective of zo, die uiteindelijk werd afgeblazen, omdat onze optische opstellingen met lasers er niet kek genoeg uitzagen. Dat vond ik toch wel erg jammer, want zo'n filmopname is best spannend.

Een tijdje terug was er bij ons winkelcentrum buiten iets gaande, want er stonden heel veel mensen buiten. Wat bleek, er was een filmopname aan de gang! Alles was netjes afgezet, dus echt dicht bij kon je niet komen, maar vanaf de tweede verdieping had je een goede kijk op de filmset. Ik kreeg de indruk dat ze niet zo happig waren op mensen die foto's/filmpjes aan het maken waren, dus heb deze snel geschoten toen ik "een SMS naar mevrouw Lyrebird aan het sturen was". Vandaar de mindere kwaliteit, want dat valt nog niet mee, foto's schieten terwijl je aan het SMSen bent.



Bij deze scene kreeg het koppel ruzie in het gele autootje, en liep de actrice stampvoetend weg.

De opnames duurden minstens twee dagen (kan de derde dag gemist hebben), en ik heb een tijdje staan kijken. Respect voor de film crew, die alles tot in de puntjes gepland hadden, en die onvermoeibaar met hele saaie dingen bezig waren. Kijk, zo'n scene schieten is natuurlijk wel spannend, maar voordat je daar bent... En er staan nog al wat mensen rondom zo'n shooting. Iedereen erg bruin. Het is altijd weer verbazend om te zien hoe bruin Japanners worden, als ze een tijdje in de zon gewerkt hebben. Twee man die constant het zonlicht in de gaten hielden. Iemand die met een rolmaat de afstand tot het autootje meette, voordat er opnamen gemaakt konden worden. Geen autofocus, niets aan het toeval overlaten? Dat zijn toch wel interessante vragen, als je een achtergrond in de optica hebt.

De extras waren ook wel geinig. In dit geval moesten er twee koppels achter de auto doorlopen tijdens de opname, en die moesten dat zo normaal mogelijk doen. Maar normaal loop ik daar met een van de kinderen, dus dat was helemaal niet echt.

Op de laatste dag waren er special effects: een pop van de actrice werd naar beneden gegooid. Dat leek van een afstand verdomd echt, het was net alsof de actrice zelf naar beneden viel. Mja, dat zal wel zo bedoeld zijn. Een man had als taak om de pop uit een hoogwerker te gooien, en die pop moest dan op een bepaalde manier op de grond terecht komen. Dat ging niet zo gemakkelijk. Die kerel was enorm aan het hannessen met die pop om die op de juiste manier uit zo'n hoogwerker te knikkeren. En dat natuurlijk in de volle zon bij meer dan dertig graden, 80% relatieve luchtvochtigheid, waarbij honderden mensen je op je vingers aan het kijken zijn - maar goed dat ik een vak geleerd heb.

[ Bericht 3% gewijzigd door Lyrebird op 05-01-2017 04:09:51 ]

quote:

Op maandag 29 augustus 2016 07:56 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Leuk stukje over de opnames
Als Japanners zo bruin worden snap ik waarom japanse dames in Kroatie altijd met hoedjes lopen, ze willen niet zo bruin worden.

Zowel in Japan als Korea zie je oudere dames met hoedjes en vizors rondlopen. Soms zijn dat van die enorme doorzichtige kleppen, die bijna het hele gezicht bedekken. Ook zie je mannen en vooral vrouwen in de zomer met een paraplu of parasol rondlopen. Ook als de zon niet schijnt. En niet regent.

quote:

En nee, bij prof film opnames werk je niet met autofocus, je gebruikt focus heel bewust om accenten te leggen, je wilt niet dat de autofocus daar doorheen komt. Je meet een scene van te voren wat in focus is, en je zet stops op de lens. Je filmt nu de dialoogscene, acteur 1 spreekt en is in focus, acteur 2 is lichtelijk onscherp. Acteur 2 spreekt, en de focus is op hem. Om dit goed te doen heb je van te voren de scherpte gemeten en de stops gezet, tijdens het filmen hoef je dan niet meer de focus te zoeken, je weet waar die zit en je draait van stop naar stop.
(Probeer het zo eenvoudig mogelijk uit te leggen)

Duidelijk. Toch zou je denken dat het voor iemand die wel eens eerder een camera bediend heeft een fluitje van een cent moeten zijn om die instellingen on the fly te veranderen. Dat was eigenlijk ook wel het beeld dat ik had van het maken van een film, dat dit iets artistieks is, waarbij ter plaatse beslissingen worden genomen. Helemaal fout natuurlijk, het wordt tot in de puntjes gepland.

Soba is een soort van spaghetti, die ze of op een bamboematje, of in een kommetje serveren. Je kunt het spul dan in een soort sojasaus met wasabi en lente-ui dippen. Heerlijk!

Miso soep, de gefermenteerde soja pasta soep die ze te pas en onpas bij een gerecht serveren, heeft een voor Nederlanders aparte reuk en smaak. Daar valt aan te wennen, maar het is een soepje dat bij meerdere buitenlandse studenten niet zo in de smaak valt.

quote:

Op donderdag 22 september 2016 06:40 schreef star_gazer het volgende:
Miso soep

Ik vind het ook wel lekker. Maar bijna iedere Europese student die we hier uit eten nemen, denkt dat de kok ziek was of zo, als ze de miso soep ruiken.

Wat ook wel geinig is, is om buitenlanders sushi met uni (sea urchin) voor te zetten.



Met Chinese collega's ben ik wel eens in Californie, in een 'echt' Chinees restaurant gaan eten. Daar werd op een andere tafel stinky tofu geserveerd, en het leek wel alsof ze mest op het menu hadden staan.

Nog steeds spijt van dat ik niet een stukje besteld heb..

Als ie vers is, dan is sea urchin (sea urchin is rauw Gaoxin, idd. glibberige glibber) heerlijk, maar sea urchin kan heel snel heel veel minder worden.

Goede manier om uit te vinden of een sushi restaurant goed is, is om eerst de sea urchin te bestellen. Smaakt het als de oceaan, dan zit het wel snor. Smaakt het als bitterige glibber, wat jodiumachtig, dan kun je beter naar een ander restaurant gaan.

[ Bericht 7% gewijzigd door Lyrebird op 26-09-2016 09:36:59 ]

We zitten wel op een lijn, SG. Maar het heeft wel wat, dit culturele Galapagos. Vooral de veiligheid en netheid, het feit dat je tussen mensen woont die zich bijna allemaal netjes gedragen, maakt dit een uitermate bijzonder land.

Ik ben opgegroeid in een soort van Maaskantje (New Kids) en daarom nogal gevoelig voor vandalisme en dat soort zaken. Mijn filosofie: als je wegkijkt, dan is het hek van de dam.

Een week of wat geleden stonden er twee auto's op de gehandicaptenparkeerplaats van het winkelcentrum. Lawaai uit de autoradio, Japanners met fel gekleurd haar die een hamburger aan het eten waren. Ik moest wat inkopen doen, en bij terugkomst zag ik dat ze hun McDonalds afval op de grond hadden gegooid. Een auto reed weg, en schampte daarbij een paaltje. Als dit in Nederland was gebeurd, dan was ik er ver om heen gelopen, maar hier heb ik een super power: ik spreek Engels. Do you do this at home too? Who is going to clean up this shit?

Quasi verbaasde blikken. De mannen (twintigers) deden alsof hun neus bloedde. Onverstaanbaar Japans gemompel als wat moet ie nou? Mijn vraag nog eens herhaald. Twee dames begonnen toen alles op te ruimen, terwijl een van de heren tegen een van de McDonalds tasjes schopte, en daar heel verongelijkt over deed. Tis wat, met je blauwe haar. In Nederland had ik het ws in m'n broek gedaan, maar nu had het wat koddigs. Enfin, uiteindelijk hebben ze alles opgeruimd. Zullen wel van buiten ons stadje komen. Tokyo.

Moet wel zeggen dat zo'n ervaring een knauw geeft aan mijn ideaalbeeld van dit land.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 01-10-2016 15:12:08 ]

quote:

Op vrijdag 30 september 2016 19:50 schreef star_gazer het volgende:
Fruit vind ik ook maar matig hier, al heb ik dankzij het wonen in Australië wel een redelijk hoge standaard op dat gebied.

Ik was niet zo'n fruiteter, maar mevrouw Lyrebird eet fruit alsof het pap is, en ondertussen ben ik er achter gekomen dat Japanse druiven super lekker zijn. Druiven zijn soms zo zoet, dat het lijkt alsof de telers ze met suikerwater hebben ingespoten. Hetzelfde kan gelden voor aardbeien, die vooral in onze provincie gekweekt worden. Ze groeien hier zelfs in het wild, maar zijn dan maar een mm of vijf groot. Gekweekt heb ik ze hier tot een cm of tien (!) groot gezien. En zoals gezegd zoet en fruitig.

Voor Japanse appels hoef je me niet wakker te maken en de sinaasappels en zo worden ws geïmporteerd. Lekker? Nope.

Het is wel duur, dat fruit. Iets waar ik na al die jaren nog steeds niet aan gewend ben.