W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
17-04-2015
Wat kunnen we nog doen om de laatste witte neushoorn te redden?
© rv.
5 vragen Is het einde van de noordelijke witte neushoorn nabij? Er is in de hele wereld nog slechts één mannelijk exemplaar, en Sudan lijkt te oud om zich op natuurlijke wijze te kunnen voortplanten. Het dier wordt nu rond de klok bewaakt en in een race tegen de klok proberen wetenschappers het voortbestaan van de soort te verzekeren. Wat nu?
1. Hoe ernstig is de situatie?
Nabire leeft in een dierentuin in Tsjechië. © Wikimedia Commons/Mistvan.
Behoorlijk ernstig. De onnoemelijk zware verantwoordelijkheid om het hele ras in stand te houden, rust op de schouders van één enkel exemplaar: Sudan. Hij is de enige mannelijke noordelijke witte neushoorn ter wereld die nog in leven is.
Voor zover bekend heeft Sudan wereldwijd het gezelschap van vier vrouwtjes. Twee daarvan leven in dierentuinen: Nola in San Diego en Nabire in Tsjechië. Najin en Fatu leven net als Sudan in het Keniaanse reservaat Ol Pejeta. Het voortbestaan van de soort hangt dus af van het vermogen van Sudan om zich voort te planten met een van deze twee vrouwtjes.
Sudan heeft zijn leeftijd echter niet mee. Op zijn 42ste - witte neushoorns kunnen zo'n 50 jaar worden - is hij wellicht niet meer in staat om op natuurlijke wijze met een vrouwtje te paren. Bovendien heeft hij een laag aantal zaadcellen, wat alle natuurlijke en wetenschappelijke pogingen bemoeilijkt.
Alsof het probleem nog niet groot genoeg is, heeft het oudste van de twee vrouwtjes zwakke poten en is ze vermoedelijk niet sterk genoeg om Sudans gewicht te verdragen. De toezichters van het reservaat proberen de dieren al enige tijd tot conceptie te bewegen, maar voorlopig zonder resultaat.
2. Hoe is het zover kunnen komen?
De illegale handel is wereldwijd goed voor miljarden dollars en blijft jaar na jaar toenemen
De neushoornpopulatie is sterk bedreigd door stroperij. De hoorns van de dieren zijn erg gegeerd omdat ze een geneeskrachtige substantie zouden bevatten. In Azië, en dan vooral in Vietnam waar ze gebruikt worden in de traditionele geneeskunde, worden ze voor grof geld verkocht. De illegale handel is wereldwijd goed voor miljarden dollars en blijft jaar na jaar toenemen.
Om een voorbeeld te noemen: volgens de officiële cijfers werden vorig jaar in Zuid-Afrika 1.215 zuidelijke witte neushoorns afgemaakt. In 2013 waren dat er nog 1.004. Volgens specialisten onderschatten deze cijfers de werkelijkheid, omdat heel wat karkassen aan de tellingen van rangers ontsnappen.
De neushoorn is meer dan andere diersoorten gevoelig voor overbejaging omwille van de trage voortplanting. Een vrouwtje kan slechts om de twee tot vijf jaar een kalf krijgen.
Door de stroperij is de hele neushoornpopulatie bedreigd, maar de situatie van de noordelijke witte neushoorn is het meest kritiek. In de jaren 70 en 80 werd de populatie gereduceerd van 500 exemplaren tot slechts vijftien. Het aantal groeide in de jaren 90 en 2000 weer aan tot 32, maar dat mocht niet baten.
Een verzorger voedt Sudan, de laatst overgebleven mannelijke noordelijke witte neushoorn. © epa.
3. Is er nog iets aan te doen?
Om te voorkomen dat de laatste witte neushoorns ten prooi vallen aan stropers, hebben de Keniaanse rangers beslist de dieren continu te bewaken. Hun waardevolle hoorns werden preventief verwijderd. Er worden ook drones ingezet om het gebied te bewaken.
Maar om de soort in stand te houden, moet er nu dus gekweekt worden. In een race tegen de klok vestigen internationale experts hun hoop op de wetenschap om de soort in stand te houden.
De noordelijke witte neushoorn kan niet gekruist worden met een zwarte neushoorn, maar er is een kans dat hij wel kan paren met een zuidelijke witte neushoorn. Genetisch zijn beide soorten aan elkaar verwant. Hoewel de nakomelingen niet 100 procent noordelijke witte neushoorns zouden zijn, is dat volgens experts beter dan niets.
In het reservaat is ook een comité opgericht dat verschillende alternatieve voortplantingstechnieken bestudeert, waaronder in-vitrofertilisatie. In andere landen werden al successen geboekt met het overplanten van embryo's in andere neushoornsoorten. Deze techniek wordt daarom beschouwd als de meest veelbelovende.
Experts worden nog geraadpleegd om de haalbaarheid van de operatie te toetsen, maar het plan is kunstmatige inseminatietechnieken te testen op een groep zuidelijke witte neushoorns in Zuid-Afrika en die nadien zo snel mogelijk toe te passen op de noordelijke populatie.
Naar analogie met dat initiatief werkt ook de Zoo van San Diego aan een project. Het bewaart bevroren spermacellen van noordelijke witte neushoorns, waaronder die van een mannetje dat vorig jaar in de Zoo gestorven is. Onderzoekers zullen een techniek toepassen om de cellen om te vormen tot stamcellen, die dan theoretisch gezien gebruikt kunnen worden om embryo's te ontwikkelen die ingeplant kunnen worden in de zuidelijke witte neushoorns in de zoo.
Het project staat nog in zijn kinderschoenen, maar het team in San Diego heeft recent een beurs gekregen om de genetische verschillen tussen beide soorten in kaart te brengen, een vitaal deel van het proces.
Een Afrikaans savannegebied. © Wikimedia Commons/ProfessorX.
4. Wat gebeurt er als deze soort uitsterft?
Als een belangrijke soort als de neushoorn verdwijnt, kan dat in een domino-effect het hele ecosysteem verstoren
Als de volledige populatie noordelijke witte neushoorns verdwijnt, kan dat catastrofaal zijn voor de savannes in hun leefgebied, en bij uitbreiding mogelijk voor de hele wereld. Neushoorns worden beschouwd als megaherbivoren en spelen een sleutelrol in hun ecosystemen.
Indien zo'n belangrijke soort verdwijnt, heeft dat een domino-effect en kan het hele ecosysteem verstoord worden. Bijvoorbeeld: toen de landbouw en de jacht de wolvenpopulatie in het Amerikaanse nationale park Yellowstone decimeerde, volgde een enorme toename van het aantal wapiti's. Door overbegrazing verdwenen tal van boom- en plantensoorten en ontstond er veel meer bodemerosie.
Een paper die in 2009 in het vakblad Science verscheen, beschreef hoe het uitsterven van megaherbivoren in het Pleistoceen gelijkaardige schade op grote schaal veroorzaakte in Noord-Amerika.
Niet onlogisch, als je de rol van de neushoorn in de Afrikaanse graslandschappen bekijkt. Volgens een studie in Journal of Ecology in mei vorig jaar is begrazing door neushoorns noodzakelijk voor het onderhoud van de savanne, die op zijn beurt een bron van leven is voor tal van andere soorten.
De studie focuste op het Zuid-Afrikaanse nationaal park Kruger, waar de achteruitgang van de neushoornpopulatie de structuur en samenstelling van de graslanden al begint aan te tasten. In gebieden met een grote dichtheid van neushoorns vonden de onderzoekers meer korte grassen aan. Hoewel het misschien onlogisch lijkt, is dat volgens de onderzoekers een belangrijke maatstaf voor de biodiversiteit. Grazers, zoals neushoorns, vergroten de biodiversiteit door bepaalde planten te verkiezen boven andere, waardoor ze andere soorten de kans geven te groeien.
Graslanden hebben ook een belangrijke functie voor de rest van de wereld. Ze fungeren als natuurlijke 'koolstofputten', opslagplaatsen voor koolstofdioxide in de atmosfeer, een belangrijke oorzaak voor de opwarming van de aarde. Door de industrialisatie zal de koolstofemissie in Afrika deze eeuw wellicht gevoelig toenemen. De savannes, waar de neushoorns leven, vormen daarom een zeer belangrijk ecosysteem.
5. Hoe staat het met de andere neushoorns?
Een zwarte neushoorn in Tanzania. © Wikimedia Commons/Christophe Cagé.
Naast de noordelijke witte neushoorn (Kenia) leven in Afrika de zuidelijke witte neushoorn (voornamelijk Zuid-Afrika) en de zwarte neushoorn (Oost- en Midden-Afrika). De zuidelijke witte neushoorn is het talrijkst met nog ongeveer 20.000 levende exemplaren. Toch is ook deze soort sterk bedreigd door stroperij, en wetenschappers schatten dat alle wilde exemplaren binnen de twaalf jaar verdwenen zullen zijn als de slachtpartijen aan het huidige tempo blijven toenemen.
Voor de zuidelijke witte neushoorn is het echter niet te laat om het tij te doen keren. De soort was zo'n honderd jaar geleden al eens bijna uitgestorven. Toen waren nog slechts honderd exemplaren in leven, maar dat aantal is nadien snel gestegen.
Van de zwarte neushoorn zijn nog ongeveer 5.000 exemplaren in leven. De westelijke zwarte neushoorn, een van de ondersoorten die zoals de naam aangeeft in het westen van Afrika voorkwam, is in 2006 uitgestorven.
De andere neushoornsoorten, die in Azië voorkomen, zijn er nog slechter aan toe. Er leven nog 3.333 Indische neushoorns, minder dan honderd Sumatraanse neushoorns en 35 à 45 Javaanse neushoorns.
(HLN)
Wat kunnen we nog doen om de laatste witte neushoorn te redden?
© rv.
5 vragen Is het einde van de noordelijke witte neushoorn nabij? Er is in de hele wereld nog slechts één mannelijk exemplaar, en Sudan lijkt te oud om zich op natuurlijke wijze te kunnen voortplanten. Het dier wordt nu rond de klok bewaakt en in een race tegen de klok proberen wetenschappers het voortbestaan van de soort te verzekeren. Wat nu?
1. Hoe ernstig is de situatie?
Nabire leeft in een dierentuin in Tsjechië. © Wikimedia Commons/Mistvan.
Behoorlijk ernstig. De onnoemelijk zware verantwoordelijkheid om het hele ras in stand te houden, rust op de schouders van één enkel exemplaar: Sudan. Hij is de enige mannelijke noordelijke witte neushoorn ter wereld die nog in leven is.
Voor zover bekend heeft Sudan wereldwijd het gezelschap van vier vrouwtjes. Twee daarvan leven in dierentuinen: Nola in San Diego en Nabire in Tsjechië. Najin en Fatu leven net als Sudan in het Keniaanse reservaat Ol Pejeta. Het voortbestaan van de soort hangt dus af van het vermogen van Sudan om zich voort te planten met een van deze twee vrouwtjes.
Sudan heeft zijn leeftijd echter niet mee. Op zijn 42ste - witte neushoorns kunnen zo'n 50 jaar worden - is hij wellicht niet meer in staat om op natuurlijke wijze met een vrouwtje te paren. Bovendien heeft hij een laag aantal zaadcellen, wat alle natuurlijke en wetenschappelijke pogingen bemoeilijkt.
Alsof het probleem nog niet groot genoeg is, heeft het oudste van de twee vrouwtjes zwakke poten en is ze vermoedelijk niet sterk genoeg om Sudans gewicht te verdragen. De toezichters van het reservaat proberen de dieren al enige tijd tot conceptie te bewegen, maar voorlopig zonder resultaat.
2. Hoe is het zover kunnen komen?
De illegale handel is wereldwijd goed voor miljarden dollars en blijft jaar na jaar toenemen
De neushoornpopulatie is sterk bedreigd door stroperij. De hoorns van de dieren zijn erg gegeerd omdat ze een geneeskrachtige substantie zouden bevatten. In Azië, en dan vooral in Vietnam waar ze gebruikt worden in de traditionele geneeskunde, worden ze voor grof geld verkocht. De illegale handel is wereldwijd goed voor miljarden dollars en blijft jaar na jaar toenemen.
Om een voorbeeld te noemen: volgens de officiële cijfers werden vorig jaar in Zuid-Afrika 1.215 zuidelijke witte neushoorns afgemaakt. In 2013 waren dat er nog 1.004. Volgens specialisten onderschatten deze cijfers de werkelijkheid, omdat heel wat karkassen aan de tellingen van rangers ontsnappen.
De neushoorn is meer dan andere diersoorten gevoelig voor overbejaging omwille van de trage voortplanting. Een vrouwtje kan slechts om de twee tot vijf jaar een kalf krijgen.
Door de stroperij is de hele neushoornpopulatie bedreigd, maar de situatie van de noordelijke witte neushoorn is het meest kritiek. In de jaren 70 en 80 werd de populatie gereduceerd van 500 exemplaren tot slechts vijftien. Het aantal groeide in de jaren 90 en 2000 weer aan tot 32, maar dat mocht niet baten.
Een verzorger voedt Sudan, de laatst overgebleven mannelijke noordelijke witte neushoorn. © epa.
3. Is er nog iets aan te doen?
Om te voorkomen dat de laatste witte neushoorns ten prooi vallen aan stropers, hebben de Keniaanse rangers beslist de dieren continu te bewaken. Hun waardevolle hoorns werden preventief verwijderd. Er worden ook drones ingezet om het gebied te bewaken.
Maar om de soort in stand te houden, moet er nu dus gekweekt worden. In een race tegen de klok vestigen internationale experts hun hoop op de wetenschap om de soort in stand te houden.
De noordelijke witte neushoorn kan niet gekruist worden met een zwarte neushoorn, maar er is een kans dat hij wel kan paren met een zuidelijke witte neushoorn. Genetisch zijn beide soorten aan elkaar verwant. Hoewel de nakomelingen niet 100 procent noordelijke witte neushoorns zouden zijn, is dat volgens experts beter dan niets.
In het reservaat is ook een comité opgericht dat verschillende alternatieve voortplantingstechnieken bestudeert, waaronder in-vitrofertilisatie. In andere landen werden al successen geboekt met het overplanten van embryo's in andere neushoornsoorten. Deze techniek wordt daarom beschouwd als de meest veelbelovende.
Experts worden nog geraadpleegd om de haalbaarheid van de operatie te toetsen, maar het plan is kunstmatige inseminatietechnieken te testen op een groep zuidelijke witte neushoorns in Zuid-Afrika en die nadien zo snel mogelijk toe te passen op de noordelijke populatie.
Naar analogie met dat initiatief werkt ook de Zoo van San Diego aan een project. Het bewaart bevroren spermacellen van noordelijke witte neushoorns, waaronder die van een mannetje dat vorig jaar in de Zoo gestorven is. Onderzoekers zullen een techniek toepassen om de cellen om te vormen tot stamcellen, die dan theoretisch gezien gebruikt kunnen worden om embryo's te ontwikkelen die ingeplant kunnen worden in de zuidelijke witte neushoorns in de zoo.
Het project staat nog in zijn kinderschoenen, maar het team in San Diego heeft recent een beurs gekregen om de genetische verschillen tussen beide soorten in kaart te brengen, een vitaal deel van het proces.
Een Afrikaans savannegebied. © Wikimedia Commons/ProfessorX.
4. Wat gebeurt er als deze soort uitsterft?
Als een belangrijke soort als de neushoorn verdwijnt, kan dat in een domino-effect het hele ecosysteem verstoren
Als de volledige populatie noordelijke witte neushoorns verdwijnt, kan dat catastrofaal zijn voor de savannes in hun leefgebied, en bij uitbreiding mogelijk voor de hele wereld. Neushoorns worden beschouwd als megaherbivoren en spelen een sleutelrol in hun ecosystemen.
Indien zo'n belangrijke soort verdwijnt, heeft dat een domino-effect en kan het hele ecosysteem verstoord worden. Bijvoorbeeld: toen de landbouw en de jacht de wolvenpopulatie in het Amerikaanse nationale park Yellowstone decimeerde, volgde een enorme toename van het aantal wapiti's. Door overbegrazing verdwenen tal van boom- en plantensoorten en ontstond er veel meer bodemerosie.
Een paper die in 2009 in het vakblad Science verscheen, beschreef hoe het uitsterven van megaherbivoren in het Pleistoceen gelijkaardige schade op grote schaal veroorzaakte in Noord-Amerika.
Niet onlogisch, als je de rol van de neushoorn in de Afrikaanse graslandschappen bekijkt. Volgens een studie in Journal of Ecology in mei vorig jaar is begrazing door neushoorns noodzakelijk voor het onderhoud van de savanne, die op zijn beurt een bron van leven is voor tal van andere soorten.
De studie focuste op het Zuid-Afrikaanse nationaal park Kruger, waar de achteruitgang van de neushoornpopulatie de structuur en samenstelling van de graslanden al begint aan te tasten. In gebieden met een grote dichtheid van neushoorns vonden de onderzoekers meer korte grassen aan. Hoewel het misschien onlogisch lijkt, is dat volgens de onderzoekers een belangrijke maatstaf voor de biodiversiteit. Grazers, zoals neushoorns, vergroten de biodiversiteit door bepaalde planten te verkiezen boven andere, waardoor ze andere soorten de kans geven te groeien.
Graslanden hebben ook een belangrijke functie voor de rest van de wereld. Ze fungeren als natuurlijke 'koolstofputten', opslagplaatsen voor koolstofdioxide in de atmosfeer, een belangrijke oorzaak voor de opwarming van de aarde. Door de industrialisatie zal de koolstofemissie in Afrika deze eeuw wellicht gevoelig toenemen. De savannes, waar de neushoorns leven, vormen daarom een zeer belangrijk ecosysteem.
5. Hoe staat het met de andere neushoorns?
Een zwarte neushoorn in Tanzania. © Wikimedia Commons/Christophe Cagé.
Naast de noordelijke witte neushoorn (Kenia) leven in Afrika de zuidelijke witte neushoorn (voornamelijk Zuid-Afrika) en de zwarte neushoorn (Oost- en Midden-Afrika). De zuidelijke witte neushoorn is het talrijkst met nog ongeveer 20.000 levende exemplaren. Toch is ook deze soort sterk bedreigd door stroperij, en wetenschappers schatten dat alle wilde exemplaren binnen de twaalf jaar verdwenen zullen zijn als de slachtpartijen aan het huidige tempo blijven toenemen.
Voor de zuidelijke witte neushoorn is het echter niet te laat om het tij te doen keren. De soort was zo'n honderd jaar geleden al eens bijna uitgestorven. Toen waren nog slechts honderd exemplaren in leven, maar dat aantal is nadien snel gestegen.
Van de zwarte neushoorn zijn nog ongeveer 5.000 exemplaren in leven. De westelijke zwarte neushoorn, een van de ondersoorten die zoals de naam aangeeft in het westen van Afrika voorkwam, is in 2006 uitgestorven.
De andere neushoornsoorten, die in Azië voorkomen, zijn er nog slechter aan toe. Er leven nog 3.333 Indische neushoorns, minder dan honderd Sumatraanse neushoorns en 35 à 45 Javaanse neushoorns.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
08-06-2015
Bedreigde diersoorten moeten losgelaten worden in het wild
De Indische trap
Wanneer een dier met uitsterven wordt bedreigd, zetten wetenschappers fokprogramma’s op om de soort te redden. De laatste dieren worden in gevangenschap bij elkaar gezet, in de hoop dat ze seks hebben en er jongen worden geboren. Onderzoekers van de universiteit van East Anglia vragen zich echter af of dit wel een juiste zet is. In veel gevallen is het beter om bedreigde diersoorten niet te vangen.
Hoofdonderzoeker Dr Paul Dolman twijfelt aan de heersende gedachte dat het altijd goed is om een fokprogramma voor bedreigde diersoorten op te zetten. “Een fokprogramma is een laatste kans om een bedreigde diersoort te redden, maar uiteindelijk moeten deze dieren weer in de natuur worden uitgezet en moeten de populaties groeien. Dit lukt soms, maar veel vaker blijkt dat deze uitzettingen falen.”
De Sumatraanse tijger
Dolman heeft een punt. Als er niets verandert, worden dierentuinen in de toekomst musea, waar we in het wild uitgestorven dieren alsnog kunnen bewonderen. Maar willen we dit? Het is toch veel beter om de Sumatraanse tijger op Sumatra te houden dan in een piepklein hokje in één van de Nederlandse of Belgische dierentuinen?
“Er kan veel misgaan”
“We moeten voor de tijd nog beter de kansen van een fokprogramma gaan inschatten”, zegt Dolman. “Is er echt geen enkele mogelijkheid meer om de populatie in het wild te laten groeien? Pas in het uiterste geval mag er gedacht worden aan een fokprogramma. Er kan namelijk zoveel misgaan. We zien dat fokprogramma’s ervoor zorgen dat mensen minder gemotiveerd zijn om een bepaalde diersoort in het wild te redden, met alle gevolgen van dien. Ook falen veel fokprogramma’s door afname van genetische diversiteit of omdat dieren wennen aan het leven in gevangenschap en niet meer in het wild kunnen leven.”
Indische trap
Dolman en zijn collega’s hebben twee mogelijke routes voor de bedreigde Indische trap (Ardeotis nigriceps) bekeken. Deze vogel leeft in noordwestelijk en centraal India. Het aantal vogels is de afgelopen decennia gedaald van meer dan duizend in 1970 naar 100-200 vandaag de dag. Sommige wetenschappers beweren dat het goed is om een fokprogramma op te zetten, maar Dolman verwacht dat het beter is om het leefgebied van de Indische trap te beschermen. “Onze modellen laten zien dat er geen garantie is dat deze vogel het in gevangenschap gaat redden”, zegt Dolman. “Sterker nog: de kans is groot dat een eventueel fokprogramma mislukt. En dan is het nog lastiger om dit dier in het wild te redden, omdat een aantal vogels naar dierentuinen is verhuisd. We kunnen de tijd en het geld beter steken in de instandhouding van de wilde Indische trap, zoals het herstellen van het leefgebied. Doen we dit vroeg genoeg, dan zijn fokprogramma’s overbodig.”
Geen kans in het wild
Professor Nigel Collar van BirdLife International – en ook collega van Dolman – is het hier mee eens. “Het is lastig om de Indische trap in gevangenschap te houden en een fokprogramma op te zetten. Het kan, maar het gaat veel geld kosten. Ook is de kans groot dat er veel vogels sneuvelen. En dat terwijl India op dit moment niet één vogel of ei kan verliezen. India moet de broedplaatsen van de Indische trap beschermen, anders kan deze vogel straks ook niet in het wild worden uitgezet.”
(scientias.nl)
Bedreigde diersoorten moeten losgelaten worden in het wild
De Indische trap
Wanneer een dier met uitsterven wordt bedreigd, zetten wetenschappers fokprogramma’s op om de soort te redden. De laatste dieren worden in gevangenschap bij elkaar gezet, in de hoop dat ze seks hebben en er jongen worden geboren. Onderzoekers van de universiteit van East Anglia vragen zich echter af of dit wel een juiste zet is. In veel gevallen is het beter om bedreigde diersoorten niet te vangen.
Hoofdonderzoeker Dr Paul Dolman twijfelt aan de heersende gedachte dat het altijd goed is om een fokprogramma voor bedreigde diersoorten op te zetten. “Een fokprogramma is een laatste kans om een bedreigde diersoort te redden, maar uiteindelijk moeten deze dieren weer in de natuur worden uitgezet en moeten de populaties groeien. Dit lukt soms, maar veel vaker blijkt dat deze uitzettingen falen.”
De Sumatraanse tijger
Dolman heeft een punt. Als er niets verandert, worden dierentuinen in de toekomst musea, waar we in het wild uitgestorven dieren alsnog kunnen bewonderen. Maar willen we dit? Het is toch veel beter om de Sumatraanse tijger op Sumatra te houden dan in een piepklein hokje in één van de Nederlandse of Belgische dierentuinen?
“Er kan veel misgaan”
“We moeten voor de tijd nog beter de kansen van een fokprogramma gaan inschatten”, zegt Dolman. “Is er echt geen enkele mogelijkheid meer om de populatie in het wild te laten groeien? Pas in het uiterste geval mag er gedacht worden aan een fokprogramma. Er kan namelijk zoveel misgaan. We zien dat fokprogramma’s ervoor zorgen dat mensen minder gemotiveerd zijn om een bepaalde diersoort in het wild te redden, met alle gevolgen van dien. Ook falen veel fokprogramma’s door afname van genetische diversiteit of omdat dieren wennen aan het leven in gevangenschap en niet meer in het wild kunnen leven.”
Indische trap
Dolman en zijn collega’s hebben twee mogelijke routes voor de bedreigde Indische trap (Ardeotis nigriceps) bekeken. Deze vogel leeft in noordwestelijk en centraal India. Het aantal vogels is de afgelopen decennia gedaald van meer dan duizend in 1970 naar 100-200 vandaag de dag. Sommige wetenschappers beweren dat het goed is om een fokprogramma op te zetten, maar Dolman verwacht dat het beter is om het leefgebied van de Indische trap te beschermen. “Onze modellen laten zien dat er geen garantie is dat deze vogel het in gevangenschap gaat redden”, zegt Dolman. “Sterker nog: de kans is groot dat een eventueel fokprogramma mislukt. En dan is het nog lastiger om dit dier in het wild te redden, omdat een aantal vogels naar dierentuinen is verhuisd. We kunnen de tijd en het geld beter steken in de instandhouding van de wilde Indische trap, zoals het herstellen van het leefgebied. Doen we dit vroeg genoeg, dan zijn fokprogramma’s overbodig.”
Geen kans in het wild
Professor Nigel Collar van BirdLife International – en ook collega van Dolman – is het hier mee eens. “Het is lastig om de Indische trap in gevangenschap te houden en een fokprogramma op te zetten. Het kan, maar het gaat veel geld kosten. Ook is de kans groot dat er veel vogels sneuvelen. En dat terwijl India op dit moment niet één vogel of ei kan verliezen. India moet de broedplaatsen van de Indische trap beschermen, anders kan deze vogel straks ook niet in het wild worden uitgezet.”
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Earth’s Sixth Mass Extinction Has Begun, New Study Confirms
We are currently witnessing the start of a mass extinction event the likes of which have not been seen on Earth for at least 65 million years. This is the alarming finding of a new study published in the journal Science Advances.
The research was designed to determine how human actions over the past 500 years have affected the extinction rates of vertebrates: mammals, fish, birds, reptiles and amphibians. It found a clear signal of elevated species loss which has markedly accelerated over the past couple of hundred years, such that life on Earth is embarking on its sixth greatest extinction event in its 3.5 billion year history.
This latest research was conducted by an international team lead by Gerardo Ceballos of the National Autonomous University of Mexico. Measuring extinction rates is notoriously hard. Recently I reported on some of the fiendishly clever ways such rates have been estimated. These studies are producing profoundly worrying results.
However, there is always the risk that such work overestimates modern extinction rates because they need to make a number of assumptions given the very limited data available. Ceballos and his team wanted to put a floor on these numbers, to establish extinction rates for species that were very conservative, with the understanding that whatever the rate of species lost has actually been, it could not be any lower.
This makes their findings even more significant because even with such conservative estimates they find extinction rates are much, much higher than the background rate of extinction – the rate of species loss in the absence of any human impacts.
Here again, they err on the side of caution. A number of studies have attempted to estimate the background rate of extinction. These have produced upper values of about one out of every million species being lost each year. Using recent work by co-author Anthony Barnosky, they effectively double this background rate and so assume that two out of every million species will disappear through natural causes each year. This should mean that differences between the background and human driven extinction rates will be smaller. But they find that the magnitude of more recent extinctions is so great as to effectively swamp any natural processes.
Cumulative vertebrate species recorded as extinct or extinct in the wild by the IUCN (2012). Dashed black line represents background rate. This is the ‘highly conservative estimate’.
The “very conservative estimate” of species loss uses International Union of Conservation of Nature data. This contains documented examples of species becoming extinct. They use the same data source to produce the “conservative estimate” which includes known extinct species and those species believed to be extinct or extinct in the wild.
The paper has been published in an open access journal and I would recommend reading it and the accompanying Supplementary Materials. This includes the list of vertebrate species known to have disappeared since the year 1500. The Latin names for these species would be familiar only to specialists, but even the common names are exotic and strange: the Cuban coney, red-bellied gracile, broad-faced potoroo and southern gastric brooding frog.
Farewell, broad-faced potoroo, we hardly knew ye.
These particular outer branches of the great tree of life now stop. Some of their remains will be preserved, either as fossils in layers of rocks or glass eyed exhibits in museum cabinets. But the Earth will no longer see them scurry or soar, hear them croak or chirp.
You may wonder to what extent does this matter? Why should we worry if the natural process of extinction is amplified by humans and our expanding industrialised civilisation?
One response to this question essentially points out what the natural world does for us. Whether it’s pollinating our crops, purifying our water, providing fish to eat or fibres to weave, we are dependent on biodiveristy. Ecosystems can only continue to provide things for us if they continue to function in approximately the same way.
The relationship between species diversity and ecosystem function is very complex and not well understood. There may be gradual and reversible decreases in function with decreased biodiversity. There may be effectively no change until a tipping point occurs. The analogy here is popping out rivets from a plane’s wing. The aircraft will fly unimpaired if a few rivets are removed here or there, but to continue to remove rivets is to move the system closer to catastrophic failure.
This latest research tells us what we already knew. Humans have in the space of a few centuries swung a wrecking ball through the Earth’s biosphere. Liquidating biodiversity to produce products and services has an end point. Science is starting to sketch out what that end point could look like but it cannot tell us why to stop before we reach it.
If we regard the Earth as nothing more than a source of resources and a sink for our pollution, if we value other species only in terms of what they can provide to us, then we we will continue to unpick the fabric of life. Remove further rivets from spaceship earth. This not only increases the risk that it will cease to function in the ways that we and future generations will depend on, but can only reduce the complexity and beauty of our home in the cosmos.
bron
We are currently witnessing the start of a mass extinction event the likes of which have not been seen on Earth for at least 65 million years. This is the alarming finding of a new study published in the journal Science Advances.
The research was designed to determine how human actions over the past 500 years have affected the extinction rates of vertebrates: mammals, fish, birds, reptiles and amphibians. It found a clear signal of elevated species loss which has markedly accelerated over the past couple of hundred years, such that life on Earth is embarking on its sixth greatest extinction event in its 3.5 billion year history.
This latest research was conducted by an international team lead by Gerardo Ceballos of the National Autonomous University of Mexico. Measuring extinction rates is notoriously hard. Recently I reported on some of the fiendishly clever ways such rates have been estimated. These studies are producing profoundly worrying results.
However, there is always the risk that such work overestimates modern extinction rates because they need to make a number of assumptions given the very limited data available. Ceballos and his team wanted to put a floor on these numbers, to establish extinction rates for species that were very conservative, with the understanding that whatever the rate of species lost has actually been, it could not be any lower.
This makes their findings even more significant because even with such conservative estimates they find extinction rates are much, much higher than the background rate of extinction – the rate of species loss in the absence of any human impacts.
Here again, they err on the side of caution. A number of studies have attempted to estimate the background rate of extinction. These have produced upper values of about one out of every million species being lost each year. Using recent work by co-author Anthony Barnosky, they effectively double this background rate and so assume that two out of every million species will disappear through natural causes each year. This should mean that differences between the background and human driven extinction rates will be smaller. But they find that the magnitude of more recent extinctions is so great as to effectively swamp any natural processes.
Cumulative vertebrate species recorded as extinct or extinct in the wild by the IUCN (2012). Dashed black line represents background rate. This is the ‘highly conservative estimate’.
The “very conservative estimate” of species loss uses International Union of Conservation of Nature data. This contains documented examples of species becoming extinct. They use the same data source to produce the “conservative estimate” which includes known extinct species and those species believed to be extinct or extinct in the wild.
The paper has been published in an open access journal and I would recommend reading it and the accompanying Supplementary Materials. This includes the list of vertebrate species known to have disappeared since the year 1500. The Latin names for these species would be familiar only to specialists, but even the common names are exotic and strange: the Cuban coney, red-bellied gracile, broad-faced potoroo and southern gastric brooding frog.
Farewell, broad-faced potoroo, we hardly knew ye.
These particular outer branches of the great tree of life now stop. Some of their remains will be preserved, either as fossils in layers of rocks or glass eyed exhibits in museum cabinets. But the Earth will no longer see them scurry or soar, hear them croak or chirp.
You may wonder to what extent does this matter? Why should we worry if the natural process of extinction is amplified by humans and our expanding industrialised civilisation?
One response to this question essentially points out what the natural world does for us. Whether it’s pollinating our crops, purifying our water, providing fish to eat or fibres to weave, we are dependent on biodiveristy. Ecosystems can only continue to provide things for us if they continue to function in approximately the same way.
The relationship between species diversity and ecosystem function is very complex and not well understood. There may be gradual and reversible decreases in function with decreased biodiversity. There may be effectively no change until a tipping point occurs. The analogy here is popping out rivets from a plane’s wing. The aircraft will fly unimpaired if a few rivets are removed here or there, but to continue to remove rivets is to move the system closer to catastrophic failure.
This latest research tells us what we already knew. Humans have in the space of a few centuries swung a wrecking ball through the Earth’s biosphere. Liquidating biodiversity to produce products and services has an end point. Science is starting to sketch out what that end point could look like but it cannot tell us why to stop before we reach it.
If we regard the Earth as nothing more than a source of resources and a sink for our pollution, if we value other species only in terms of what they can provide to us, then we we will continue to unpick the fabric of life. Remove further rivets from spaceship earth. This not only increases the risk that it will cease to function in the ways that we and future generations will depend on, but can only reduce the complexity and beauty of our home in the cosmos.
bron
Niet meer aanwezig in dit forum.
23-11-2015
Noordelijke witte neushoorn sterft: nu zijn er nog maar drie
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 23 november 2015 om 13:17 uur
De 41-jarige noordelijke witte neushoorn Nola is gisteren in een Amerikaanse dierentuin gestorven. Ze laat drie soortgenoten achter.
Nola – één van de laatste vier noordelijke witte neushoorns op aarde – leed aan een bacteriële infectie en diverse ouderdomsklachten. Gisteren ging haar situatie zo hard achteruit, dat besloten werd om de neushoorn in te laten slapen.
Drie
De dood van Nola is een enorme klap voor de (sub)soort. Nu zijn er wereldwijd nog maar drie noordelijke witte neushoorns te vinden. Het uitsterven van de noordelijke witte neushoorn lijkt dan ook een flinke stap dichterbij te zijn gekomen.
Nola is uiteindelijk 41 jaar geworden. De drie soortgenoten die zij achterlaat zijn Sudan (hij is eveneens in de 40), Najin (de dochter van Sudan) en Fatu (de kleindochter van Sudan).
Stroperij
Dat het aantal noordelijke witte neushoorns vandaag de dag zo beperkt is, komt voornamelijk door de stroperij; jagers zijn gek op de hoorns van de neushoorn. Voor zover we weten, leven er geen noordelijke witte neushoorns meer in het wild. Na de dood van Nola zijn er nog drie noordelijke witte neushoorns over. Zij leven allemaal in gevangenschap, in het Ol Pejeta Conservancy in Kenia.
Het redden van de soort wordt bemoeilijkt door het feit dat de resterende noordelijke witte neushoorns zich niet zelfstandig lijken te kunnen voortplanten. Zo probeerde men vier noordelijke witte neushoorns die voor 2009 in een Tsjechische dierentuin leefden voor nageslacht te laten zorgen. Zonder resultaat. Besloten werd om de dieren over te vliegen naar een reservaat in Kenia, in de hoop dat ze in hun oorspronkelijke leefgebied wel voor kroost konden zorgen. Twee van de noordelijke witte neushoorns paarden met elkaar, maar dat leverde geen zwangerschap op. Er werd een zuidelijke witte neushoorn bijgehaald in de hoop dat de noordelijke witte neushoorns met hem zouden paren en er toch nog enkele genen van de noordelijke witte neushoorn bewaard zouden blijven. Maar ook dat liep op niets uit. Inmiddels zijn we een paar jaar verder en zijn een aantal noordelijke witte neushoorns overleden; er is tegenwoordig nog maar één mannetje en hij blijkt teleurstellend weinig sperma te bezitten. En de twee overgebleven vrouwtjes zijn niet in staat om zich op een natuurlijke wijze voort te planten. Als we de noordelijke witte neushoorn willen redden, zullen we deze moeten helpen bij de voortplanting. Bijvoorbeeld door IVF. Gezien de leeftijd van de vrouwelijke noordelijke witte neushoorns overwegen onderzoekers om gebruik te maken van een draagmoeder: een zuidelijke witte neushoorn. Daar is echter geld voor nodig en dat is er nog niet. Gehoopt wordt dat een crowdfundingsactie daar verandering in kan brengen en de soort uiteindelijk van de ondergang kan redden. Eén ding is daarbij wel duidelijk: haast is geboden.
(scientias.nl)
Noordelijke witte neushoorn sterft: nu zijn er nog maar drie
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 23 november 2015 om 13:17 uur
De 41-jarige noordelijke witte neushoorn Nola is gisteren in een Amerikaanse dierentuin gestorven. Ze laat drie soortgenoten achter.
Nola – één van de laatste vier noordelijke witte neushoorns op aarde – leed aan een bacteriële infectie en diverse ouderdomsklachten. Gisteren ging haar situatie zo hard achteruit, dat besloten werd om de neushoorn in te laten slapen.
Drie
De dood van Nola is een enorme klap voor de (sub)soort. Nu zijn er wereldwijd nog maar drie noordelijke witte neushoorns te vinden. Het uitsterven van de noordelijke witte neushoorn lijkt dan ook een flinke stap dichterbij te zijn gekomen.
Nola is uiteindelijk 41 jaar geworden. De drie soortgenoten die zij achterlaat zijn Sudan (hij is eveneens in de 40), Najin (de dochter van Sudan) en Fatu (de kleindochter van Sudan).
Stroperij
Dat het aantal noordelijke witte neushoorns vandaag de dag zo beperkt is, komt voornamelijk door de stroperij; jagers zijn gek op de hoorns van de neushoorn. Voor zover we weten, leven er geen noordelijke witte neushoorns meer in het wild. Na de dood van Nola zijn er nog drie noordelijke witte neushoorns over. Zij leven allemaal in gevangenschap, in het Ol Pejeta Conservancy in Kenia.
Het redden van de soort wordt bemoeilijkt door het feit dat de resterende noordelijke witte neushoorns zich niet zelfstandig lijken te kunnen voortplanten. Zo probeerde men vier noordelijke witte neushoorns die voor 2009 in een Tsjechische dierentuin leefden voor nageslacht te laten zorgen. Zonder resultaat. Besloten werd om de dieren over te vliegen naar een reservaat in Kenia, in de hoop dat ze in hun oorspronkelijke leefgebied wel voor kroost konden zorgen. Twee van de noordelijke witte neushoorns paarden met elkaar, maar dat leverde geen zwangerschap op. Er werd een zuidelijke witte neushoorn bijgehaald in de hoop dat de noordelijke witte neushoorns met hem zouden paren en er toch nog enkele genen van de noordelijke witte neushoorn bewaard zouden blijven. Maar ook dat liep op niets uit. Inmiddels zijn we een paar jaar verder en zijn een aantal noordelijke witte neushoorns overleden; er is tegenwoordig nog maar één mannetje en hij blijkt teleurstellend weinig sperma te bezitten. En de twee overgebleven vrouwtjes zijn niet in staat om zich op een natuurlijke wijze voort te planten. Als we de noordelijke witte neushoorn willen redden, zullen we deze moeten helpen bij de voortplanting. Bijvoorbeeld door IVF. Gezien de leeftijd van de vrouwelijke noordelijke witte neushoorns overwegen onderzoekers om gebruik te maken van een draagmoeder: een zuidelijke witte neushoorn. Daar is echter geld voor nodig en dat is er nog niet. Gehoopt wordt dat een crowdfundingsactie daar verandering in kan brengen en de soort uiteindelijk van de ondergang kan redden. Eén ding is daarbij wel duidelijk: haast is geboden.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
ja dat van die neushoorns, tijgers, olifanten en panda's weten we nou wel.
het zou fijn zijn als er ook eens gefocust wordt op niet zo aantrekkelijke dieren die uitsterven.
het zou fijn zijn als er ook eens gefocust wordt op niet zo aantrekkelijke dieren die uitsterven.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Ga je gang. Je had zo te lezen je energie beter kunnen besteden.quote:Op dinsdag 24 november 2015 09:12 schreef Maanvis het volgende:
ja dat van die neushoorns, tijgers, olifanten en panda's weten we nou wel.
het zou fijn zijn als er ook eens gefocust wordt op niet zo aantrekkelijke dieren die uitsterven.
Maar waarom zou je die wilen beschermen?quote:
ja dat van die neushoorns, tijgers, olifanten en panda's weten we nou wel.
het zou fijn zijn als er ook eens gefocust wordt op niet zo aantrekkelijke dieren die uitsterven.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
omdat die doorgaans belangrijker zijn voor het ecosysteem dan de grote zoogdieren die uitsterven.quote:Op dinsdag 24 november 2015 09:20 schreef speknek het volgende:
[..]
Maar waarom zou je die wilen beschermen?
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Hmm ik vraag me altijd een beetje af hoe belangrijk voor het ecosysteem een diersoort echt is als het met uitsterven bedreigd wordt. En als het op zoveel vlakken effect heeft, dan komt daar vaak snel een nieuwe soort voor in de plaats. De enige diersoort die denk ik echt een probleem gaat opleveren door het verdwijnen zijn de zeeschildpadden. En dan voornamelijk dat ons zwemwater kut wordt door alle kwallen.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Als een enkele diersoort (of een paar soorten) uitsterven, is dat niet zo'n probleem voor het ecosysteem. Wel als massaal diersoorten uitsterven, en dat lijkt nu aan de hand te zijn.
in a crowd you lose humanity
23-12-2015
Afrikaanse leeuw bedreigde diersoort
De dood van de leeuw Cecil brengt toch nog iets goeds voort. De Amerikaanse US Fish and Wildlife Service (FWS) heeft Afrikaanse leeuwen op hun lijst met bedreigde diersoorten gezet. Daardoor mogen de dieren alleen nog worden afgeschoten in het kader van programma’s om de wildstand op peil te houden. De dieren of hun lichaamsdelen mogen ook niet meer verhandeld worden, tenzij met toestemming van de autoriteiten.
Hoewel de wet alleen geldt voor de Verenigde Staten en haar inwoners, is het een duidelijk signaal naar Afrikaanse landen en jagers over de hele wereld dat je van leeuwen af moet blijven. Een Europese jager die een leeuw in Zimbabwe schiet, kan bij een bezoek aan de VS op zijn daad worden aangesproken.
Leeuwen zijn ook daadwerkelijk bedreigd. Populaties zijn met 43 procent afgenomen in de laatste 20 jaar. Van de Afrikaanse leeuw, de Panthera leo leo zijn nog maar 1400 exemplaren over in het wild. Maar of de wet gaat werken om de dieren te beschermen? De FWS kan geen gevangenisstraf opleggen voor het schieten van een leeuw. Een jager die dat doet, verliest alleen zijn vergunning om in de toekomst nog te mogen jagen. Eventueel kan hij of zij een boete krijgen.
(faqt.nl)
Afrikaanse leeuw bedreigde diersoort
De dood van de leeuw Cecil brengt toch nog iets goeds voort. De Amerikaanse US Fish and Wildlife Service (FWS) heeft Afrikaanse leeuwen op hun lijst met bedreigde diersoorten gezet. Daardoor mogen de dieren alleen nog worden afgeschoten in het kader van programma’s om de wildstand op peil te houden. De dieren of hun lichaamsdelen mogen ook niet meer verhandeld worden, tenzij met toestemming van de autoriteiten.
Hoewel de wet alleen geldt voor de Verenigde Staten en haar inwoners, is het een duidelijk signaal naar Afrikaanse landen en jagers over de hele wereld dat je van leeuwen af moet blijven. Een Europese jager die een leeuw in Zimbabwe schiet, kan bij een bezoek aan de VS op zijn daad worden aangesproken.
Leeuwen zijn ook daadwerkelijk bedreigd. Populaties zijn met 43 procent afgenomen in de laatste 20 jaar. Van de Afrikaanse leeuw, de Panthera leo leo zijn nog maar 1400 exemplaren over in het wild. Maar of de wet gaat werken om de dieren te beschermen? De FWS kan geen gevangenisstraf opleggen voor het schieten van een leeuw. Een jager die dat doet, verliest alleen zijn vergunning om in de toekomst nog te mogen jagen. Eventueel kan hij of zij een boete krijgen.
(faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
28-12-2015
WWF-rapport 2015: "Nooit eerder zoveel soorten bedreigd"
© getty.
Olifanten en neushoorns verkeren in nood, een zeldzame luipaardsoort daarentegen lijkt voorlopig van de uitroeiing bespaard. Ook het dierenrijk kende in 2015 zijn ups en downs, zo blijkt uit een rapport van de WWF.
'Dieren en planten, zelfs hele ecosystemen verdwijnen'
Eberhard Brandes - WWF
© kos.
Volgens natuuractivisten telt onze planeet steeds minder dier- en plantensoorten. Meer dan 23.000 species worden rond de jaarwisseling beschouwd als bedreigd. Nooit eerder werden er meer bedreigde soorten op de rode lijst geregistreerd. "Dieren en planten, zelfs hele ecosystemen verdwijnen, waarbij elke soort uniek en een waarde op zichzelf is", verklaarde WWF-bestuurder Eberhard Brandes. Als oorzaken noemt de organisatie stroperij, overexploitatie, hebzucht en de klimaatverandering.
Stropers pakken de wilde dieren in Afrika hard aan: olifanten en neushoorns werden er in 2015 met honderden en duizenden afgeslacht. Op Mauritius werden volgens de WWF duizenden zwarte vleerhonden afgemaakt, nadat ze van de autoriteiten mochten gedood worden omdat ze aanzienlijke schade hadden aangericht in de fruitteelt. Milieuexperten koppelen stroperij ook aan de achteruitgang bij de Afrikaanse gierenpopualtie. Sinds het midden van de jaren tachtig is die met de helft gedaald. Omdat rondcirkelende vogels de aandacht op stropers vestigen, worden achtergelaten kadavers vergiftigd en daarmee ook de aaseters.
Ook de illegale handel in plantensoorten tiert welig: zeldzame orchideeën uit de tropische wouden in Azië worden door de WWF ingeschaald als begeerd smokkelgoed. Met als gevolg dat alle, meer dan 80 soorten vrouwenschoentjes sinds 2015 op de rode lijst terechtkwamen.
Een verwoestende plaag decimeerde het bestand van de saiga-antilope in Kazachstan. Daar zijn volgens de WWF in de lente tot 85.000 exemplaren gecrepeerd. Experten nemen aan dat gezien de omvang van de sterfte ook milieufactoren een rol speelden.
Dit jaar waren er toch ook enkele lichtpunten bij erg zeldzame dieren. De populatie van de Iberische lynx is opnieuw gestegen naar meer dan 300 exemplaren en dankzij een beschermd gebeid in de omgeving van Vladivostok in Rusland zijn er inmiddels ook weer rond de 70 amoerluipaarden geteld.
Ook goed nieuws van de reuzenpanda's. Die populatie is vorig jaar gegroeid naar meer dan 1.860 dieren. Ook de wolf wordt door de WWF tot de winnaars gerekend. Die komt in West-Europa steeds vaker voor. In Duitsland zijn bijvoorbeeld al 30 roedels gegistreerd.
(HLN)
WWF-rapport 2015: "Nooit eerder zoveel soorten bedreigd"
© getty.
Olifanten en neushoorns verkeren in nood, een zeldzame luipaardsoort daarentegen lijkt voorlopig van de uitroeiing bespaard. Ook het dierenrijk kende in 2015 zijn ups en downs, zo blijkt uit een rapport van de WWF.
'Dieren en planten, zelfs hele ecosystemen verdwijnen'
Eberhard Brandes - WWF
© kos.
Volgens natuuractivisten telt onze planeet steeds minder dier- en plantensoorten. Meer dan 23.000 species worden rond de jaarwisseling beschouwd als bedreigd. Nooit eerder werden er meer bedreigde soorten op de rode lijst geregistreerd. "Dieren en planten, zelfs hele ecosystemen verdwijnen, waarbij elke soort uniek en een waarde op zichzelf is", verklaarde WWF-bestuurder Eberhard Brandes. Als oorzaken noemt de organisatie stroperij, overexploitatie, hebzucht en de klimaatverandering.
Stropers pakken de wilde dieren in Afrika hard aan: olifanten en neushoorns werden er in 2015 met honderden en duizenden afgeslacht. Op Mauritius werden volgens de WWF duizenden zwarte vleerhonden afgemaakt, nadat ze van de autoriteiten mochten gedood worden omdat ze aanzienlijke schade hadden aangericht in de fruitteelt. Milieuexperten koppelen stroperij ook aan de achteruitgang bij de Afrikaanse gierenpopualtie. Sinds het midden van de jaren tachtig is die met de helft gedaald. Omdat rondcirkelende vogels de aandacht op stropers vestigen, worden achtergelaten kadavers vergiftigd en daarmee ook de aaseters.
Ook de illegale handel in plantensoorten tiert welig: zeldzame orchideeën uit de tropische wouden in Azië worden door de WWF ingeschaald als begeerd smokkelgoed. Met als gevolg dat alle, meer dan 80 soorten vrouwenschoentjes sinds 2015 op de rode lijst terechtkwamen.
Een verwoestende plaag decimeerde het bestand van de saiga-antilope in Kazachstan. Daar zijn volgens de WWF in de lente tot 85.000 exemplaren gecrepeerd. Experten nemen aan dat gezien de omvang van de sterfte ook milieufactoren een rol speelden.
Dit jaar waren er toch ook enkele lichtpunten bij erg zeldzame dieren. De populatie van de Iberische lynx is opnieuw gestegen naar meer dan 300 exemplaren en dankzij een beschermd gebeid in de omgeving van Vladivostok in Rusland zijn er inmiddels ook weer rond de 70 amoerluipaarden geteld.
Ook goed nieuws van de reuzenpanda's. Die populatie is vorig jaar gegroeid naar meer dan 1.860 dieren. Ook de wolf wordt door de WWF tot de winnaars gerekend. Die komt in West-Europa steeds vaker voor. In Duitsland zijn bijvoorbeeld al 30 roedels gegistreerd.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-03-2016
Veertig procent bijen en vlinders met uitsterven bedreigd
De sterfte onder bijen en andere insecten is al jarenlang zorgwekkend. Tijdens een wereldwijde conferentie van het IPBES bespraken 124 landen een rapport dat de situatie in kaart brengt. Samen keken ze naar oplossingen voor de toekomst.
Van de ongewervelde bestuivers zoals bijen en vlinders, wordt 40% met uitsterven bedreigt.
Foto: Umberto Salvagnin
Vorige week kwamen vertegenwoordigers uit 124 landen bijeen in Kuala Lumpur tijdens een wereldwijde conferentie van het IPBES (Intergouvernementele Platform voor Biodiversiteit en Ecosysteemdiensten). Hier gaven ze hun laatste commentaar op het rapport dat 80 wetenschappers opstelden over de dieren en insecten die onze gewassen bestuiven. In dit rapport beschrijven ze hoe het er wereldwijd voor staat met bestuivers als bijen, vlinders, kevers, vliegen en vleermuizen. De conclusie is niet rooskleurig.
Bedreiging
Het was al lang duidelijk dat het niet goed gaat met bijen. Maar de resultaten uit het rapport maken het wereldwijde probleem nu concreet. Van de ongewervelde bestuivers zoals bijen en vlinders, wordt 40% met uitsterven bedreigd. De gevolgen die dit voor de mens heeft worden steeds duidelijker.
Koos Biesmeijer, directeur van het Naturalis Biodiversity Center, heeft veel onderzoek gedaan naar biodiversiteit en de rol van bestuivers. Hij schreef mee aan het rapport en maakte deel uit van het wetenschappelijk panel tijdens de conferentie. ‘Het is belangrijk dat dit onderwerp nu met de hele wereld werd besproken’, zegt hij. ‘Biodiversiteit is iets dat ons allemaal aan gaat. De situatie is goed in kaart gebracht in Europa en Noord-Amerika, maar landen als Bolivia hebben helemaal geen gegevens bijgehouden. Toch kunnen we duidelijke conclusies trekken uit de cijfers die er wel zijn. We moeten landen zonder gegevens ook laten profiteren van deze kennis.’
Gehuurde bijen
De dieren die gewassen bestuiven zijn voor de mens van groot belang. Ruim driekwart van onze landbouwproducten is afhankelijk van deze dieren. Veel van deze gewassen leveren een belangrijke bijdrage aan onze voeding, zoals fruit, groenten, noten en plantaardige olie. De achteruitgang van insecten kan betekenen dat we moeilijker aan deze producten kunnen komen.
Volgens Biesmeijer is het doemscenario dat alle bijen echt uitsterven onwaarschijnlijk. ‘Maar er zijn wel degelijk grote gevolgen van de afnemende biodiversiteit’, zegt hij. ‘Wat wij kunnen merken is dat bijvoorbeeld koffie en chocolade duurder worden. Maar voor boeren zijn de consequenties veel groter. Op dit moment staan in Californië de amandelbomen in bloei. Daar zijn nu duizenden bijenkoloniën van imkers ingehuurd om de bloesems te bestuiven, anders is er straks geen oogst. Elke bijenkast kost geld, dus voor de boeren wordt dat snel duur.’
Bloeitijd
Het is nog niet helemaal bekend waarom het zo slecht gaat met veel soorten insecten. Maar onderzoeken wijzen zonder twijfel in bepaalde richtingen. Vooral intensieve landbouw is een groot probleem. Biesmeijer legt uit hoe dit komt. ‘Bijen hebben verschillende planten nodig. Ze stichten geen kolonie in een gebied waar maar een gewas groeit. Wanneer de bloeitijd van dit gewas over is, kunnen de bijen namelijk geen voedsel meer vinden. In een gebied met meerdere plantensoorten, wisselen bloeiperiodes elkaar af en is er voor een langere periode voedsel.’
‘Een ander probleem van intensieve landbouw is dat plagen eerder ontstaan en pesticiden dus meer worden gebruikt’, zegt Biesmeijer. ‘Het wordt steeds duidelijker dat deze middelen niet alleen zorgen dat de bijen op korte termijn dood gaan. Op lange termijn krijgen ze ook andere problemen zoals dat ze het nest niet terug kunnen vinden of dat ze zich minder goed voortplanten.
Bloemenstroken
Het rapport beschrijft niet alleen de situatie, maar geeft ook adviezen aan overheden. Deze adviezen richten zich veel op landbouw. Die moet uiteindelijk veel duurzamer worden. Wanneer gewassen op een andere manier worden gekweekt, zijn er veel minder pesticiden nodig. Ook kunnen bloemenstroken in bermen en aan akkerranden de bijen helpen om meer voedsel te vinden. Op korte termijn moeten er alternatieven komen voor pesticiden die we nu gebruiken.
Een ander belangrijk deel van het advies richt zich op communicatie en onderwijs. ‘We moeten als wetenschappers onze kennis gaan delen, anders verandert er niets’, zegt Biesmeijer. Vooral in landen als Ethiopië en Kenia is er volgens hem veel winst te behalen. ‘Boeren weten daar vaak niet welke insecten goed zijn voor hun gewassen en welke insecten hun oogst aantasten. Ze kopen hun zaaigoed bij bedrijven die meteen ook pesticiden verkopen en vertellen hoe ze alles moeten gebruiken.’ De informatie die ze krijgen is niet altijd in het belang van gezonde landbouw. Boeren gebruiken pesticiden vaak preventief en in veel te hoge concentratie omdat ze denken dat dat beter is. Goede informatie en trainingen kunnen dat veranderen.
Bloemetjes buiten
Volgens Biesmeijer zorgt het congres dat het probleem hoog op de politieke agenda blijft. Hij zou het een goede ontwikkeling vinden als er een logo komt waarmee consumenten kunnen kiezen voor producten die op een bij-vriendelijke manier zijn geteeld. Ook hoopt hij dat mensen zich bewust worden van het belang van bijen en in steden vaker letterlijk de bloemetjes buiten zetten. ‘Tuinen en balkons met bloemen kunnen bijen zeker helpen om meer voedsel te vinden, zegt hij. ‘Het is net als met een minuut korter douchen: als je de enige bent die het doet maakt het niets uit, maar als iedereen het doet zorgt dat wel voor een groot verschil.’
(newscientist.nl)
Veertig procent bijen en vlinders met uitsterven bedreigd
De sterfte onder bijen en andere insecten is al jarenlang zorgwekkend. Tijdens een wereldwijde conferentie van het IPBES bespraken 124 landen een rapport dat de situatie in kaart brengt. Samen keken ze naar oplossingen voor de toekomst.
Van de ongewervelde bestuivers zoals bijen en vlinders, wordt 40% met uitsterven bedreigt.
Foto: Umberto Salvagnin
Vorige week kwamen vertegenwoordigers uit 124 landen bijeen in Kuala Lumpur tijdens een wereldwijde conferentie van het IPBES (Intergouvernementele Platform voor Biodiversiteit en Ecosysteemdiensten). Hier gaven ze hun laatste commentaar op het rapport dat 80 wetenschappers opstelden over de dieren en insecten die onze gewassen bestuiven. In dit rapport beschrijven ze hoe het er wereldwijd voor staat met bestuivers als bijen, vlinders, kevers, vliegen en vleermuizen. De conclusie is niet rooskleurig.
Bedreiging
Het was al lang duidelijk dat het niet goed gaat met bijen. Maar de resultaten uit het rapport maken het wereldwijde probleem nu concreet. Van de ongewervelde bestuivers zoals bijen en vlinders, wordt 40% met uitsterven bedreigd. De gevolgen die dit voor de mens heeft worden steeds duidelijker.
Koos Biesmeijer, directeur van het Naturalis Biodiversity Center, heeft veel onderzoek gedaan naar biodiversiteit en de rol van bestuivers. Hij schreef mee aan het rapport en maakte deel uit van het wetenschappelijk panel tijdens de conferentie. ‘Het is belangrijk dat dit onderwerp nu met de hele wereld werd besproken’, zegt hij. ‘Biodiversiteit is iets dat ons allemaal aan gaat. De situatie is goed in kaart gebracht in Europa en Noord-Amerika, maar landen als Bolivia hebben helemaal geen gegevens bijgehouden. Toch kunnen we duidelijke conclusies trekken uit de cijfers die er wel zijn. We moeten landen zonder gegevens ook laten profiteren van deze kennis.’
Gehuurde bijen
De dieren die gewassen bestuiven zijn voor de mens van groot belang. Ruim driekwart van onze landbouwproducten is afhankelijk van deze dieren. Veel van deze gewassen leveren een belangrijke bijdrage aan onze voeding, zoals fruit, groenten, noten en plantaardige olie. De achteruitgang van insecten kan betekenen dat we moeilijker aan deze producten kunnen komen.
Volgens Biesmeijer is het doemscenario dat alle bijen echt uitsterven onwaarschijnlijk. ‘Maar er zijn wel degelijk grote gevolgen van de afnemende biodiversiteit’, zegt hij. ‘Wat wij kunnen merken is dat bijvoorbeeld koffie en chocolade duurder worden. Maar voor boeren zijn de consequenties veel groter. Op dit moment staan in Californië de amandelbomen in bloei. Daar zijn nu duizenden bijenkoloniën van imkers ingehuurd om de bloesems te bestuiven, anders is er straks geen oogst. Elke bijenkast kost geld, dus voor de boeren wordt dat snel duur.’
Bloeitijd
Het is nog niet helemaal bekend waarom het zo slecht gaat met veel soorten insecten. Maar onderzoeken wijzen zonder twijfel in bepaalde richtingen. Vooral intensieve landbouw is een groot probleem. Biesmeijer legt uit hoe dit komt. ‘Bijen hebben verschillende planten nodig. Ze stichten geen kolonie in een gebied waar maar een gewas groeit. Wanneer de bloeitijd van dit gewas over is, kunnen de bijen namelijk geen voedsel meer vinden. In een gebied met meerdere plantensoorten, wisselen bloeiperiodes elkaar af en is er voor een langere periode voedsel.’
‘Een ander probleem van intensieve landbouw is dat plagen eerder ontstaan en pesticiden dus meer worden gebruikt’, zegt Biesmeijer. ‘Het wordt steeds duidelijker dat deze middelen niet alleen zorgen dat de bijen op korte termijn dood gaan. Op lange termijn krijgen ze ook andere problemen zoals dat ze het nest niet terug kunnen vinden of dat ze zich minder goed voortplanten.
Bloemenstroken
Het rapport beschrijft niet alleen de situatie, maar geeft ook adviezen aan overheden. Deze adviezen richten zich veel op landbouw. Die moet uiteindelijk veel duurzamer worden. Wanneer gewassen op een andere manier worden gekweekt, zijn er veel minder pesticiden nodig. Ook kunnen bloemenstroken in bermen en aan akkerranden de bijen helpen om meer voedsel te vinden. Op korte termijn moeten er alternatieven komen voor pesticiden die we nu gebruiken.
Een ander belangrijk deel van het advies richt zich op communicatie en onderwijs. ‘We moeten als wetenschappers onze kennis gaan delen, anders verandert er niets’, zegt Biesmeijer. Vooral in landen als Ethiopië en Kenia is er volgens hem veel winst te behalen. ‘Boeren weten daar vaak niet welke insecten goed zijn voor hun gewassen en welke insecten hun oogst aantasten. Ze kopen hun zaaigoed bij bedrijven die meteen ook pesticiden verkopen en vertellen hoe ze alles moeten gebruiken.’ De informatie die ze krijgen is niet altijd in het belang van gezonde landbouw. Boeren gebruiken pesticiden vaak preventief en in veel te hoge concentratie omdat ze denken dat dat beter is. Goede informatie en trainingen kunnen dat veranderen.
Bloemetjes buiten
Volgens Biesmeijer zorgt het congres dat het probleem hoog op de politieke agenda blijft. Hij zou het een goede ontwikkeling vinden als er een logo komt waarmee consumenten kunnen kiezen voor producten die op een bij-vriendelijke manier zijn geteeld. Ook hoopt hij dat mensen zich bewust worden van het belang van bijen en in steden vaker letterlijk de bloemetjes buiten zetten. ‘Tuinen en balkons met bloemen kunnen bijen zeker helpen om meer voedsel te vinden, zegt hij. ‘Het is net als met een minuut korter douchen: als je de enige bent die het doet maakt het niets uit, maar als iedereen het doet zorgt dat wel voor een groot verschil.’
(newscientist.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-03-2016
Veel bedreigde diersoorten zijn nog niet gefossiliseerd
Meer dan 85 procent van alle zoogdieren die met uitsterven worden bedreigd, hebben nog geen fossiele sporen achtergelaten. En dat vormt een groot probleem, want hoe weten toekomstige generaties dat deze dieren ooit hebben bestaan?
Wij publiceren dagelijks veel informatie, bijvoorbeeld op Wikipedia, maar deze informatie blijft niet voor altijd bewaard. “Als we alles elektronisch opslaan, is deze informatie over miljoenen jaren dan nog wel inzichtelijk?”, vraagt professor Roy Plotnick van de universiteit van Illinois zich af. “Van fossielen weten we dat ze vele miljoenen jaren meegaan.”
Het is dus van belang dat zoveel mogelijk diersoorten fossiliseren om zo sporen achter te laten, die door toekomstige generaties bestudeerd kunnen worden. Het probleem is dat overblijfselen van leven onder specifieke omstandigheden fossiliseren. Zachtere weefsels blijven alleen bewaard als een dier wordt bedolven onder een flinke laag, waardoor ze worden afgeschermd tegen vraat of rotting.
Groter is beter
Des te groter een zoogdier is, des te groter is de kans dat het dier fossiele sporen achterlaat. De bedreigde diersoorten die doorgaans niet snel fossiliseren, zijn kleine soorten als knaagdieren en vleermuizen. Slechts drie procent van de bedreigde vogelsoorten heeft op dit moment fossiele sporen achtergelaten. Bij reptielen is de situatie nog een stuk ernstiger: slechts 1,6 procent van alle bedreigde soorten is gefossiliseerd.
“Als dieren geen fossielen achterlaten, dan weten toekomstige generaties dat alleen dankzij geschreven bronnen”, zegt Plotnick. “Maar als deze teksten verloren gaan, verdwijnt ook al onze kennis over deze dieren.”
Kunstmatige fossilisatie
Misschien is het een idee om dieren kunstmatig te fossiliseren? Laten we een grote teerput creëren – zoals de La Brea-teerputten in Los Angeles – om hier vervolgens dode, bedreigde diersoorten onder te dompelen. Of gaat dit te ver? “Persoonlijk denk ik dat een teerput nabij het oppervlak niet de beste oplossing is”, onthult Plotnick aan Scientias.nl. “Ik stel een diepe grot voor in een droog gebied, bijvoorbeeld de Carlsbad Caverns in New Mexico (VS). Daar kunnen fossielen minimaal een miljoen jaar bewaard worden.”
(scientias.nl)
Veel bedreigde diersoorten zijn nog niet gefossiliseerd
Meer dan 85 procent van alle zoogdieren die met uitsterven worden bedreigd, hebben nog geen fossiele sporen achtergelaten. En dat vormt een groot probleem, want hoe weten toekomstige generaties dat deze dieren ooit hebben bestaan?
Wij publiceren dagelijks veel informatie, bijvoorbeeld op Wikipedia, maar deze informatie blijft niet voor altijd bewaard. “Als we alles elektronisch opslaan, is deze informatie over miljoenen jaren dan nog wel inzichtelijk?”, vraagt professor Roy Plotnick van de universiteit van Illinois zich af. “Van fossielen weten we dat ze vele miljoenen jaren meegaan.”
Het is dus van belang dat zoveel mogelijk diersoorten fossiliseren om zo sporen achter te laten, die door toekomstige generaties bestudeerd kunnen worden. Het probleem is dat overblijfselen van leven onder specifieke omstandigheden fossiliseren. Zachtere weefsels blijven alleen bewaard als een dier wordt bedolven onder een flinke laag, waardoor ze worden afgeschermd tegen vraat of rotting.
Groter is beter
Des te groter een zoogdier is, des te groter is de kans dat het dier fossiele sporen achterlaat. De bedreigde diersoorten die doorgaans niet snel fossiliseren, zijn kleine soorten als knaagdieren en vleermuizen. Slechts drie procent van de bedreigde vogelsoorten heeft op dit moment fossiele sporen achtergelaten. Bij reptielen is de situatie nog een stuk ernstiger: slechts 1,6 procent van alle bedreigde soorten is gefossiliseerd.
“Als dieren geen fossielen achterlaten, dan weten toekomstige generaties dat alleen dankzij geschreven bronnen”, zegt Plotnick. “Maar als deze teksten verloren gaan, verdwijnt ook al onze kennis over deze dieren.”
Kunstmatige fossilisatie
Misschien is het een idee om dieren kunstmatig te fossiliseren? Laten we een grote teerput creëren – zoals de La Brea-teerputten in Los Angeles – om hier vervolgens dode, bedreigde diersoorten onder te dompelen. Of gaat dit te ver? “Persoonlijk denk ik dat een teerput nabij het oppervlak niet de beste oplossing is”, onthult Plotnick aan Scientias.nl. “Ik stel een diepe grot voor in een droog gebied, bijvoorbeeld de Carlsbad Caverns in New Mexico (VS). Daar kunnen fossielen minimaal een miljoen jaar bewaard worden.”
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-04-2016
Helft sites van Werelderfgoed Unesco wordt bedreigd
Een parkwachter van het Virunga nationaal park in Congo speelt met een berggorilla. © afp.
Werelderfgoed Het Werelderfgoed is volgens een onderzoek van de WWF bedreigd. Een op de twee van de 229 Unesco-sites is niet voldoende tegen menselijke ingrepen beschermd. Dat maakte de natuurbehoudsorganisatie bekend. In de gebieden of hun omgeving worden grondstoffen, olie en gas ontgonnen en havens, snelwegen of dammen aangelegd. Zeeën worden overbevist, bomen illegaal gerooid. De WWF spoort regeringen, ondernemingen en investeerders aan om schadelijke projecten te laten varen.
Tot het Werelderfgoed behoren volgens de Unesco "buitengewone natuurverschijnselen", die een uitzonderlijke getuigenis van de geschiedenis van de Aarde en van bijzonder belang voor de biodiversiteit zijn.
De WWF dringt aan op een bijzonder dringende bescherming van de gebieden, die een halve procent van de aardoppervlakte bestrijken. Ook elf miljoen mensen zijn er rechtstreeks van afhankelijk, onder de vorm van arbeidsplaatsen en water. Erg problematisch is de situatie in centraal en zuidelijk Afrika, waar 71 procent van de Unesco-gebieden als bedreigd worden ingeschaald. Ook meer dan de helft van de sites in Zuid- en Oost-Azië, de regio van de Stille Oceaan, Latijns-Amerika en de Caraïben lopen volgens de WWF gevaar.
Deels wordt erin geslaagd het gevaar nog te keren, zoals bijvoorbeeld in het Virunga nationaal park im Congo, waar aanvankelijk ondanks daar levende primaten naar olie zou geboord worden. Ook een haven in Australië wordt na protesten onder duidelijk striktere regels aangelegd. Aanvankelijk zou baggermateriaal van die haven in de Great Barrier Reef geloosd worden.
De Unesco erkende in een verklaring de uitdagingen zonder voorgaande om de sites te beschermen. De samenwerking van alle betrokkenen is nooit belangrijker geweest. Velen zijn echter al anders gaan denken. "Het WWF-rapport wordt gepubliceerd in een tijd waarin regeringen en ondernemingen wereldwijd hun inspanningen tegen schade berokkenende ontginning van grondstoffen uitbreiden", zei de directrice van het Werelderfgoedcentrum van de Unesco, Mechtild Rössler. "In 2015 werd meer engagement aan de dag gelegd dan ooit tevoren".
(HLN)
Helft sites van Werelderfgoed Unesco wordt bedreigd
Een parkwachter van het Virunga nationaal park in Congo speelt met een berggorilla. © afp.
Werelderfgoed Het Werelderfgoed is volgens een onderzoek van de WWF bedreigd. Een op de twee van de 229 Unesco-sites is niet voldoende tegen menselijke ingrepen beschermd. Dat maakte de natuurbehoudsorganisatie bekend. In de gebieden of hun omgeving worden grondstoffen, olie en gas ontgonnen en havens, snelwegen of dammen aangelegd. Zeeën worden overbevist, bomen illegaal gerooid. De WWF spoort regeringen, ondernemingen en investeerders aan om schadelijke projecten te laten varen.
Tot het Werelderfgoed behoren volgens de Unesco "buitengewone natuurverschijnselen", die een uitzonderlijke getuigenis van de geschiedenis van de Aarde en van bijzonder belang voor de biodiversiteit zijn.
De WWF dringt aan op een bijzonder dringende bescherming van de gebieden, die een halve procent van de aardoppervlakte bestrijken. Ook elf miljoen mensen zijn er rechtstreeks van afhankelijk, onder de vorm van arbeidsplaatsen en water. Erg problematisch is de situatie in centraal en zuidelijk Afrika, waar 71 procent van de Unesco-gebieden als bedreigd worden ingeschaald. Ook meer dan de helft van de sites in Zuid- en Oost-Azië, de regio van de Stille Oceaan, Latijns-Amerika en de Caraïben lopen volgens de WWF gevaar.
Deels wordt erin geslaagd het gevaar nog te keren, zoals bijvoorbeeld in het Virunga nationaal park im Congo, waar aanvankelijk ondanks daar levende primaten naar olie zou geboord worden. Ook een haven in Australië wordt na protesten onder duidelijk striktere regels aangelegd. Aanvankelijk zou baggermateriaal van die haven in de Great Barrier Reef geloosd worden.
De Unesco erkende in een verklaring de uitdagingen zonder voorgaande om de sites te beschermen. De samenwerking van alle betrokkenen is nooit belangrijker geweest. Velen zijn echter al anders gaan denken. "Het WWF-rapport wordt gepubliceerd in een tijd waarin regeringen en ondernemingen wereldwijd hun inspanningen tegen schade berokkenende ontginning van grondstoffen uitbreiden", zei de directrice van het Werelderfgoedcentrum van de Unesco, Mechtild Rössler. "In 2015 werd meer engagement aan de dag gelegd dan ooit tevoren".
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-04-2016
Vaarwel kikkers en salamanders? Amfibieën wereldwijd met uitsterven bedreigd
© thinkstock.
Dieren 41 procent van de amfibiesoorten in de wereld zijn met uitsterven bedreigd. Dat meldde Radio 1 vanmorgen in 'De ochtend'. Niet geheel onverwacht komt dat door menselijke inmenging.
De salamanderetende schimmel werd geïntroduceerd door de handel in Aziatische salamanders
Kikkers, padden en salamanders vechten wereldwijd om te overleven. Dat heeft meerdere oorzaken, zei professor An Martel van de UGent vanmorgen op Radio 1. Enerzijds wordt hun leefgebied verkleind door bebouwing en landbouw en ondervinden ze last van vervuiling.
Maar een ander groot probleem zijn ziektes, die plots opgedoken zijn. "In België wordt de salamander bijvoorbeeld ernstig bedreigd door de salamanderetende schimmel", aldus Martel. "De ziekte is in 2013 opgedoken in Nederland en heeft zich naar België en Duitsland verspreid."
Importban
Ook deze factor is veroorzaakt door de mens. De ziekte werd bij ons geïntroduceerd door Aziatische salamanders die via de handel naar Europa gevoerd werden. De schimmel vormt een grote bedreiging, zegt Martel. "In tegenstelling tot Aziatische salamanders zijn onze dieren er niet tegen bestand. Eens de infectie in een salamanderpopulatie terechtkomt, wordt heel die populatie vernietigd."
Om het probleem tegen te gaan werd in de VS en in Zwitserland al een importban ingevoerd op Aziatische salamanders. In ons land is het nog niet zo ver, maar worden inmiddels wel stappen in die richting gezet.
Het Agentschap voor Natuur en Bos lanceerde eerder al een oproep gelanceerd om dode salamanders, die ze in de natuur vinden, naar de UGent te brengen. Daar worden ze dan onderzocht met als doel nieuwe uitbraken zo snel mogelijk te detecteren.
(HLN)
Vaarwel kikkers en salamanders? Amfibieën wereldwijd met uitsterven bedreigd
© thinkstock.
Dieren 41 procent van de amfibiesoorten in de wereld zijn met uitsterven bedreigd. Dat meldde Radio 1 vanmorgen in 'De ochtend'. Niet geheel onverwacht komt dat door menselijke inmenging.
De salamanderetende schimmel werd geïntroduceerd door de handel in Aziatische salamanders
Kikkers, padden en salamanders vechten wereldwijd om te overleven. Dat heeft meerdere oorzaken, zei professor An Martel van de UGent vanmorgen op Radio 1. Enerzijds wordt hun leefgebied verkleind door bebouwing en landbouw en ondervinden ze last van vervuiling.
Maar een ander groot probleem zijn ziektes, die plots opgedoken zijn. "In België wordt de salamander bijvoorbeeld ernstig bedreigd door de salamanderetende schimmel", aldus Martel. "De ziekte is in 2013 opgedoken in Nederland en heeft zich naar België en Duitsland verspreid."
Importban
Ook deze factor is veroorzaakt door de mens. De ziekte werd bij ons geïntroduceerd door Aziatische salamanders die via de handel naar Europa gevoerd werden. De schimmel vormt een grote bedreiging, zegt Martel. "In tegenstelling tot Aziatische salamanders zijn onze dieren er niet tegen bestand. Eens de infectie in een salamanderpopulatie terechtkomt, wordt heel die populatie vernietigd."
Om het probleem tegen te gaan werd in de VS en in Zwitserland al een importban ingevoerd op Aziatische salamanders. In ons land is het nog niet zo ver, maar worden inmiddels wel stappen in die richting gezet.
Het Agentschap voor Natuur en Bos lanceerde eerder al een oproep gelanceerd om dode salamanders, die ze in de natuur vinden, naar de UGent te brengen. Daar worden ze dan onderzocht met als doel nieuwe uitbraken zo snel mogelijk te detecteren.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Bijen en vlinders sterven uit: de gevolgen
De bij- en vlinderpopulaties in de wereld worden met uitsterven bedreigd. Alarmerend? Jazeker, zeggen wetenschappers, want ons eten wordt hierdoor schaars. "Voor koffie bijvoorbeeld zijn bijen nodig."
Wetenschappers uit 124 landen zijn tot de conclusie gekomen dat 40 procent van de bij- en vlindersoorten in gevaar is. Dat bleek tijdens een conferentie in Maleisië. Het congres trok de conclusie dat het niet best is gesteld met de dieren en insecten die de gewassen bestuiven. Bijen, vlinders, kevers, vliegen en vleermuizen hebben het moeilijk.
Effect op ons voedsel
De bijen zaten al langer in het verdomhoekje, schrijft het wetenschappelijk blad de New Scientist, maar de vlinder komt nu ook in gevaar. De gevolgen voor de mens zijn groot. "Dit heeft veel effect voor de natuur en ons voedsel", zegt Koos Biesmeijer van Naturalis tegen RTL Nieuws. Hij schreef mee aan het rapport.
Ruim driekwart van onze landbouwproducten is namelijk afhankelijk van bestuivers. Dan gaat het over fruit, groente, koffie, cacao, noten en plantaardige olie. Die producten dreigen op termijn schaars te worden. Biesmeijer: "Je ziet het nu al. In appelbomen en koffievelden zie je regelmatig te weinig bestuivers om een goede oogst te leveren. Denk je eens een dag in zonder koffie of chocola?"
Koffie duurder
Theoretisch dan, want Biesmijer verwacht niet dat de koffie helemaal uit de schappen zal verdwijnen. "De gevolgen op de langere termijn voor ons kan wel zijn dat het allemaal duurder wordt. Maar wij kunnen dat wel hebben. Echt erg is het voor de 2 miljard kleine boeren in ontwikkelingslanden die direct afhankelijk zijn van hun oogst."
Er zijn verschillende oorzaken te noemen over waarom het slecht gaat met insecten:
• De wetenschap vermoedt dat het te maken heeft met de intensieve landbouw die zich richt op één gewas. Daar blijven bijen weg omdat ze er te weinig voedsel vinden.
• Ook het toenemend gebruik van pesticiden is een bedreiging voor insecten. Bestrijdingsmiddelen doden de dieren of zorgen ervoor dat hun voortplanting in gevaar komt.
• Ook klimaatverandering speelt een rol, zegt Biesmeijer. "Bijvoorbeeld voor hommels. Zij zijn aan de kou aangepast met hun vacht, het zijn eigenlijk vliegende teddybeertjes."
Landbouwgif
Zijn er ook oplossingen voor het probleem? Gelukkig wel. "Maar dan moet er wel wat gebeuren", zegt Biesmeijer. "De landbouw moet op termijn veel duurzamer worden, en daarvoor ligt een rol voor overheden." Wanneer gewassen op een andere manier worden gekweekt, zijn er veel minder pesticiden nodig.
Verder zijn communicatie en scholing belangrijk. "Boeren weten daar vaak niet welke insecten goed zijn voor hun gewassen en welke insecten hun oogst aantasten. Bijen hebben een 'bed-and-breakfast' nodig om te leven, een nestplek en voedsel. Dus je moet ze een goed landschap bieden."
Ook hoopt de onderzoeker dat mensen zich bewust worden van het belang van bijen en in steden vaker letterlijk de bloemetjes buiten zetten. "Tuinen en balkons met bloemen kunnen bijen zeker helpen om meer voedsel te vinden", zegt hij.
http://www.rtlnieuws.nl/n(...)rven-uit-de-gevolgen
De bij- en vlinderpopulaties in de wereld worden met uitsterven bedreigd. Alarmerend? Jazeker, zeggen wetenschappers, want ons eten wordt hierdoor schaars. "Voor koffie bijvoorbeeld zijn bijen nodig."
Wetenschappers uit 124 landen zijn tot de conclusie gekomen dat 40 procent van de bij- en vlindersoorten in gevaar is. Dat bleek tijdens een conferentie in Maleisië. Het congres trok de conclusie dat het niet best is gesteld met de dieren en insecten die de gewassen bestuiven. Bijen, vlinders, kevers, vliegen en vleermuizen hebben het moeilijk.
Effect op ons voedsel
De bijen zaten al langer in het verdomhoekje, schrijft het wetenschappelijk blad de New Scientist, maar de vlinder komt nu ook in gevaar. De gevolgen voor de mens zijn groot. "Dit heeft veel effect voor de natuur en ons voedsel", zegt Koos Biesmeijer van Naturalis tegen RTL Nieuws. Hij schreef mee aan het rapport.
Ruim driekwart van onze landbouwproducten is namelijk afhankelijk van bestuivers. Dan gaat het over fruit, groente, koffie, cacao, noten en plantaardige olie. Die producten dreigen op termijn schaars te worden. Biesmeijer: "Je ziet het nu al. In appelbomen en koffievelden zie je regelmatig te weinig bestuivers om een goede oogst te leveren. Denk je eens een dag in zonder koffie of chocola?"
Koffie duurder
Theoretisch dan, want Biesmijer verwacht niet dat de koffie helemaal uit de schappen zal verdwijnen. "De gevolgen op de langere termijn voor ons kan wel zijn dat het allemaal duurder wordt. Maar wij kunnen dat wel hebben. Echt erg is het voor de 2 miljard kleine boeren in ontwikkelingslanden die direct afhankelijk zijn van hun oogst."
Er zijn verschillende oorzaken te noemen over waarom het slecht gaat met insecten:
• De wetenschap vermoedt dat het te maken heeft met de intensieve landbouw die zich richt op één gewas. Daar blijven bijen weg omdat ze er te weinig voedsel vinden.
• Ook het toenemend gebruik van pesticiden is een bedreiging voor insecten. Bestrijdingsmiddelen doden de dieren of zorgen ervoor dat hun voortplanting in gevaar komt.
• Ook klimaatverandering speelt een rol, zegt Biesmeijer. "Bijvoorbeeld voor hommels. Zij zijn aan de kou aangepast met hun vacht, het zijn eigenlijk vliegende teddybeertjes."
Landbouwgif
Zijn er ook oplossingen voor het probleem? Gelukkig wel. "Maar dan moet er wel wat gebeuren", zegt Biesmeijer. "De landbouw moet op termijn veel duurzamer worden, en daarvoor ligt een rol voor overheden." Wanneer gewassen op een andere manier worden gekweekt, zijn er veel minder pesticiden nodig.
Verder zijn communicatie en scholing belangrijk. "Boeren weten daar vaak niet welke insecten goed zijn voor hun gewassen en welke insecten hun oogst aantasten. Bijen hebben een 'bed-and-breakfast' nodig om te leven, een nestplek en voedsel. Dus je moet ze een goed landschap bieden."
Ook hoopt de onderzoeker dat mensen zich bewust worden van het belang van bijen en in steden vaker letterlijk de bloemetjes buiten zetten. "Tuinen en balkons met bloemen kunnen bijen zeker helpen om meer voedsel te vinden", zegt hij.
http://www.rtlnieuws.nl/n(...)rven-uit-de-gevolgen
31-08-2016
'Nog maar 352.000 Afrikaanse olifanten over'
Het aantal olifanten in Afrika ligt veel lager dan werd aangenomen. Uit een uitgebreide inventarisatie, waar honderden wetenschappers twee jaar aan werkten, blijkt dat er nu nog slechts 352.000 olifanten leven op het Afrikaanse continent.
Dat heeft de organisatie Elephants Without Borders (EWB), die het onderzoek heeft geïnitieerd, deze week bekendgemaakt via de website PeerJ.
Het aantal Afrikaanse olifanten is de afgelopen eeuwen sterk afgenomen. Voordat Europese landen het continent koloniseerden, leefden er zo’n twintig miljoen olifanten in Afrika.
In 1979 bleek volgens CNN uit wetenschappelijk onderzoek dat het continent toen nog maar 1,3 miljoen olifanten telde. Tussen 2007 en 2014 is de populatie zeker nog eens met 144.000 exemplaren gedaald.
Stropers
De voornaamste oorzaak van de enorme afname zijn de stropers, die in sommige landen onverminderd doorgaan met het afslachting van de dieren. Vooral in Tanzania en Mozambique is het aantal dieren de afgelopen jaren met tientallen procenten verminderd.
De telling vond plaats in achttien Afrikaanse landen, grotendeels vanuit de lucht. Sommige landen, zoals Namibië, weigerden mee te werken. In andere landen, zoals Zuid-Sudan of de Centraal Afrikaanse Republiek, werd de telling opgeschort vanwege de oorlog die in die landen woedt.
Eco-toerisme
Als de daling in dit tempo doorzet, zijn er over negen jaar nog slechts 175.000 olifanten over, stellen de onderzoekers. De populatie bevindt zich nu op een omslagpunt: er worden inmiddels per jaar minder olifanten geboren dan dat er worden gedood.
Behalve natuurliefhebbers pleiten ook economen voor stevige maatregelen om een verdere daling van het aantal Afrikaanse olifanten een halt toe te roepen. Het doden van een exemplaar levert een stroper volgens CNN een paar honderd dollar op. Een levende olifant levert de economie van een land aan ecotoerisme gemiddeld een miljoen dollar op.
De telling is mede geïnitieerd en gefinancierd door Paul Allen, de medeoprichter van Microsoft
(nu.nl)
'Nog maar 352.000 Afrikaanse olifanten over'
Het aantal olifanten in Afrika ligt veel lager dan werd aangenomen. Uit een uitgebreide inventarisatie, waar honderden wetenschappers twee jaar aan werkten, blijkt dat er nu nog slechts 352.000 olifanten leven op het Afrikaanse continent.
Dat heeft de organisatie Elephants Without Borders (EWB), die het onderzoek heeft geïnitieerd, deze week bekendgemaakt via de website PeerJ.
Het aantal Afrikaanse olifanten is de afgelopen eeuwen sterk afgenomen. Voordat Europese landen het continent koloniseerden, leefden er zo’n twintig miljoen olifanten in Afrika.
In 1979 bleek volgens CNN uit wetenschappelijk onderzoek dat het continent toen nog maar 1,3 miljoen olifanten telde. Tussen 2007 en 2014 is de populatie zeker nog eens met 144.000 exemplaren gedaald.
Stropers
De voornaamste oorzaak van de enorme afname zijn de stropers, die in sommige landen onverminderd doorgaan met het afslachting van de dieren. Vooral in Tanzania en Mozambique is het aantal dieren de afgelopen jaren met tientallen procenten verminderd.
De telling vond plaats in achttien Afrikaanse landen, grotendeels vanuit de lucht. Sommige landen, zoals Namibië, weigerden mee te werken. In andere landen, zoals Zuid-Sudan of de Centraal Afrikaanse Republiek, werd de telling opgeschort vanwege de oorlog die in die landen woedt.
Eco-toerisme
Als de daling in dit tempo doorzet, zijn er over negen jaar nog slechts 175.000 olifanten over, stellen de onderzoekers. De populatie bevindt zich nu op een omslagpunt: er worden inmiddels per jaar minder olifanten geboren dan dat er worden gedood.
Behalve natuurliefhebbers pleiten ook economen voor stevige maatregelen om een verdere daling van het aantal Afrikaanse olifanten een halt toe te roepen. Het doden van een exemplaar levert een stroper volgens CNN een paar honderd dollar op. Een levende olifant levert de economie van een land aan ecotoerisme gemiddeld een miljoen dollar op.
De telling is mede geïnitieerd en gefinancierd door Paul Allen, de medeoprichter van Microsoft
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-09-2016
Dit dier overleefde vijf massa-extincties, maar blijkt niet opgewassen tegen de mens
Zo ziet de degenkrab eruit aan de bovenkant. © Wikimedia Commons/Didier Descouens.
wetenschap Een levend fossiel, zo wordt de degenkrab wel eens genoemd. Maar het tempo waaraan de populaties op dit moment aan het slinken zijn, belooft weinig goeds voor het voortbestaan van de soort. Dat meldt nieuwssite Quartz.
De kust van Kitakyushu is het grootste leefgebied waar de Japanse degenkrab voorkomt. Elk jaar komen daar zo'n tweeduizend broedparen eitjes leggen aan de rand van het water. Gemiddeld komen daarbij vijftig krabben om. Maar dit jaar was het anders: bijna vijfhonderd degenkrabben zijn gestorven, en niemand weet precies waarom.
"De stijging van de zeespiegel, een tekort aan plaatsen om hun eitjes te leggen, een gebrek aan voeding", somt onderzoeker Hiroko Koike van het universiteitsmuseum in Kyushu de mogelijkheden op.
Op dit moment zijn nog vier soorten van de degenkrab in leven. Naast de Japanse soort leeft er één in Noord-Amerika en twee in India. Ook die zijn in gevaar. Hier kan de vernietiging van hun habitat leiden tot de extinctie van de degenkrab, zeiden onderzoekers tijdens een recente bijeenkomst van de Internationale Unie voor Natuurbescherming (IUCN).
Blauw bloed voor de mens
In bijna 450 miljoen jaar is de krab uiterlijk niet erg veranderd. In die tijd overleefde hij alle vijf massa-extincties op aarde, waarvan er een 95 procent van alle mariene soorten doodde.
Maar tegen de bevolkingstoename van de mens lijkt de degenkrab niet opgewassen. Al twee decennia lopen de aantallen in heel de wereld drastisch terug. In sommige regio's komt dat door de klimaatverandering, in andere door bloedafnames voor medisch gebruik.
Het blauwe bloed van de krab is zeer gegeerd. Het bevat een chemische stof die dikker wordt wanneer hij in aanraking komt met giftige stoffen van bacteriën. De stof wordt in labo's gebruikt om materiaal en implantaten te testen op die gifstoffen. Naar schatting een derde van de krabben die bloed geven om mensen te redden, komt vroegtijdig aan zijn einde.
(HLN)
Dit dier overleefde vijf massa-extincties, maar blijkt niet opgewassen tegen de mens
Zo ziet de degenkrab eruit aan de bovenkant. © Wikimedia Commons/Didier Descouens.
wetenschap Een levend fossiel, zo wordt de degenkrab wel eens genoemd. Maar het tempo waaraan de populaties op dit moment aan het slinken zijn, belooft weinig goeds voor het voortbestaan van de soort. Dat meldt nieuwssite Quartz.
De kust van Kitakyushu is het grootste leefgebied waar de Japanse degenkrab voorkomt. Elk jaar komen daar zo'n tweeduizend broedparen eitjes leggen aan de rand van het water. Gemiddeld komen daarbij vijftig krabben om. Maar dit jaar was het anders: bijna vijfhonderd degenkrabben zijn gestorven, en niemand weet precies waarom.
"De stijging van de zeespiegel, een tekort aan plaatsen om hun eitjes te leggen, een gebrek aan voeding", somt onderzoeker Hiroko Koike van het universiteitsmuseum in Kyushu de mogelijkheden op.
Op dit moment zijn nog vier soorten van de degenkrab in leven. Naast de Japanse soort leeft er één in Noord-Amerika en twee in India. Ook die zijn in gevaar. Hier kan de vernietiging van hun habitat leiden tot de extinctie van de degenkrab, zeiden onderzoekers tijdens een recente bijeenkomst van de Internationale Unie voor Natuurbescherming (IUCN).
Blauw bloed voor de mens
In bijna 450 miljoen jaar is de krab uiterlijk niet erg veranderd. In die tijd overleefde hij alle vijf massa-extincties op aarde, waarvan er een 95 procent van alle mariene soorten doodde.
Maar tegen de bevolkingstoename van de mens lijkt de degenkrab niet opgewassen. Al twee decennia lopen de aantallen in heel de wereld drastisch terug. In sommige regio's komt dat door de klimaatverandering, in andere door bloedafnames voor medisch gebruik.
Het blauwe bloed van de krab is zeer gegeerd. Het bevat een chemische stof die dikker wordt wanneer hij in aanraking komt met giftige stoffen van bacteriën. De stof wordt in labo's gebruikt om materiaal en implantaten te testen op die gifstoffen. Naar schatting een derde van de krabben die bloed geven om mensen te redden, komt vroegtijdig aan zijn einde.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Er zijn nog 68 wolven over, en Noorwegen geeft even 47 jachtlicenties uit.
http://www.iflscience.com(...)red-wolf-population/
Godverdegodverdegodver, klootzakken.
http://www.iflscience.com(...)red-wolf-population/
Godverdegodverdegodver, klootzakken.
Niet meer aanwezig in dit forum.
Kan een dierenbeschermingsorganisatie geen jachtlicenties uitgeven voor Noorse politici?quote:Op woensdag 21 september 2016 16:39 schreef Molurus het volgende:
Er zijn nog 68 wolven over, en Noorwegen geeft even 47 jachtlicenties uit.
http://www.iflscience.com(...)red-wolf-population/
Godverdegodverdegodver, klootzakken.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
De Correspondent: Tien visdrama's om je bewust van te zijn (nu het toch Bewuste Visweek is)
https://decorrespondent.n(...)37774416865-aed08d8a
https://decorrespondent.n(...)37774416865-aed08d8a
'Wish I was old and a little sentimental'
Porcupine Tee - Normal
Porcupine Tee - Normal
04-12-2016
Te veel macht voor honingbij
Honingbijen zijn goed voor het bestuiven van bloemen. Maar ze zorgen er ook voor dat andere insecten uitsterven, zo waarschuwen Zweedse wetenschappers.
In 2013 kwam de documentaire ‘More than honey’ met een alarmerende boodschap: door ziektes en parasieten gaan er massaal honingbijen dood. De documentaire laat zien hoe op grote schaal bijen worden ingezet voor onze landbouw. Bijen ontmoeten andere bijen op de plantages, waar ze elkaar infecteren. De documentairemakers gebruikten het controversiële citaat van Albert Einstein: ‘Als de bij van aarde zou verdwijnen, zou de mens maximaal vier jaar op aarde kunnen leven’. Men is er nog niet uit of het ook echt Einstein was die dit heeft gezegd, maar dat bijen van groot belang zijn voor onze landbouw staat als een paal boven water.
Maar klopt dit eigenlijk wel? Eerder werd al duidelijk dat het probleem niet zozeer zit in het uitsterven van honingbijen, maar in het uitsterven van wilde bijen. Nu blijkt uit Zweeds onderzoek dat niet alleen de grootschaligheid van honingbijen problematisch is voor de bij zelf, maar ook voor andere insecten. Andere insecten worden verdrongen door de honingbij. Hierdoor dreigen deze insecten niet alleen uit te sterven, maar worden ook bepaalde planten niet meer bevrucht.
Velden met koolzaad
Om tot hun conclusie te komen, onderzochten de wetenschappers 44 velden in het zuiden van Zweden. De velden stonden vol met koolzaad, een plant die veel bloemen geeft en waar dus veel insecten op af komen. Op 23 velden plaatsten de onderzoekers een aantal bijenkorven. De resterende 21 velden functioneerden als controlevelden. Op deze laatste velden hielden de onderzoekers bij hoeveel honingbijen en insecten er van nature al aanwezig waren. Op deze manier konden de onderzoekers een goede vergelijking maken.
Netten
De onderzoekers plaatsten vangnetten op 100, 200 en 300 meter afstand van de bijenkorven. Hierin vingen ze insecten, zoals hommels, zweefvliegen en dazen. Elke week gedurende het bloeiseizoen van koolzaad controleerden de wetenschappers deze netten. De onderzoekers analyseerden het aantal insecten ten opzichte van het aantal honingbijen. Alle insecten werden apart bestudeerd. Wat bleek was dat van alle soorten de aantallen afnamen wanneer de honingbij in aantal toenam.
Moeten we ons nu zorgen maken, nu deze insecten worden verdrongen? Wat zou er namelijk met onze landbouw gebeuren als hommels uit zouden sterven? Is de mensheid dan ook vier jaar later uitgestorven? Helaas heeft Einstein dat er niet bij verteld. De tijd zal het leren.
(dekennisvannu.nl)
Te veel macht voor honingbij
Honingbijen zijn goed voor het bestuiven van bloemen. Maar ze zorgen er ook voor dat andere insecten uitsterven, zo waarschuwen Zweedse wetenschappers.
In 2013 kwam de documentaire ‘More than honey’ met een alarmerende boodschap: door ziektes en parasieten gaan er massaal honingbijen dood. De documentaire laat zien hoe op grote schaal bijen worden ingezet voor onze landbouw. Bijen ontmoeten andere bijen op de plantages, waar ze elkaar infecteren. De documentairemakers gebruikten het controversiële citaat van Albert Einstein: ‘Als de bij van aarde zou verdwijnen, zou de mens maximaal vier jaar op aarde kunnen leven’. Men is er nog niet uit of het ook echt Einstein was die dit heeft gezegd, maar dat bijen van groot belang zijn voor onze landbouw staat als een paal boven water.
Maar klopt dit eigenlijk wel? Eerder werd al duidelijk dat het probleem niet zozeer zit in het uitsterven van honingbijen, maar in het uitsterven van wilde bijen. Nu blijkt uit Zweeds onderzoek dat niet alleen de grootschaligheid van honingbijen problematisch is voor de bij zelf, maar ook voor andere insecten. Andere insecten worden verdrongen door de honingbij. Hierdoor dreigen deze insecten niet alleen uit te sterven, maar worden ook bepaalde planten niet meer bevrucht.
Velden met koolzaad
Om tot hun conclusie te komen, onderzochten de wetenschappers 44 velden in het zuiden van Zweden. De velden stonden vol met koolzaad, een plant die veel bloemen geeft en waar dus veel insecten op af komen. Op 23 velden plaatsten de onderzoekers een aantal bijenkorven. De resterende 21 velden functioneerden als controlevelden. Op deze laatste velden hielden de onderzoekers bij hoeveel honingbijen en insecten er van nature al aanwezig waren. Op deze manier konden de onderzoekers een goede vergelijking maken.
Netten
De onderzoekers plaatsten vangnetten op 100, 200 en 300 meter afstand van de bijenkorven. Hierin vingen ze insecten, zoals hommels, zweefvliegen en dazen. Elke week gedurende het bloeiseizoen van koolzaad controleerden de wetenschappers deze netten. De onderzoekers analyseerden het aantal insecten ten opzichte van het aantal honingbijen. Alle insecten werden apart bestudeerd. Wat bleek was dat van alle soorten de aantallen afnamen wanneer de honingbij in aantal toenam.
Moeten we ons nu zorgen maken, nu deze insecten worden verdrongen? Wat zou er namelijk met onze landbouw gebeuren als hommels uit zouden sterven? Is de mensheid dan ook vier jaar later uitgestorven? Helaas heeft Einstein dat er niet bij verteld. De tijd zal het leren.
(dekennisvannu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
08-12-2016
Giraf met uitsterven bedreigd
Geplaatst op 8 december 2016 in Aktueel, Biologie, Wetenschap
Dierenrechtenactivisten slaan de alarmbel. Het aantal giraffen is in de afgelopen dertig jaar gedaald met bijna 40 procent. Op de nieuwe ‘Rode Lijst’ van de World Conservation Union (IUCN), worden de dieren daarom beschouwd als ‘at risk’, wat betekent dat ze zouden kunnen uitsterven.
De nieuwe lijst van de IUCN werd gepresenteerd op de Species Protection conferentie van de Verenigde Naties in Cancún, Mexico. Op dit moment zijn er nog zo’n 100.000 giraffen wereldwijd, maar hun aantallen lopen sterk terug. De belangrijkste redenen voor de enorme daling in de afgelopen decennia zijn stroperij en verlies van habitat, zegt de IUCN.
Meer alarmerende bevindingen van de dierenbeschermers: van 740 recent ontdekte vogelsoorten wordt elf procent alweer met uitsterven bedreigd. Veel soorten zouden zijn verdwenen voordat we überhaupt wisten dat ze bestonden, zegt de IUCN.
Andere vogels worden juist bedreigd doordat ze zo populair zijn. Neem de Afrikaanse grijze papegaai. Deze dieren zijn gewild dankzij hun intelligentie en talent om mensen te imiteren. Uitgerekend die eigenschappen zouden fataal voor hen kunnen zijn, volgens de IUCN. Want ze maken de vogels een aantrekkelijk object voor stropers en smokkelaars. Bij het vervoer naar de afzetmarkten gaan erg veel dieren dood.
De huidige lijst toont de omvang van het verlies aan biodiversiteit wereldwijd. Dat geldt niet alleen voor dieren, ook planten zijn in gevaar door de mens. Zelfs wilde verwanten van gerst, haver en zonnebloempitten staan op de Rode Lijst. Zij zijn een belangrijke bron van genen voor nieuwe gewassen. Ook deze planten lijden onder een verlies van habitat.
We maken momenteel de grootste wereldwijde uitsterven van soorten mee sinds de dinosaurussen, zo waren de experts op de conferentie met elkaar eens. Vrijwel alle sterfgevallen hebben één oorzaak: de mens. Bevolkingsgroei en economische welvaart gaat ten koste van natuurlijke ecosystemen.
(faqt.nl)
Giraf met uitsterven bedreigd
Geplaatst op 8 december 2016 in Aktueel, Biologie, Wetenschap
Dierenrechtenactivisten slaan de alarmbel. Het aantal giraffen is in de afgelopen dertig jaar gedaald met bijna 40 procent. Op de nieuwe ‘Rode Lijst’ van de World Conservation Union (IUCN), worden de dieren daarom beschouwd als ‘at risk’, wat betekent dat ze zouden kunnen uitsterven.
De nieuwe lijst van de IUCN werd gepresenteerd op de Species Protection conferentie van de Verenigde Naties in Cancún, Mexico. Op dit moment zijn er nog zo’n 100.000 giraffen wereldwijd, maar hun aantallen lopen sterk terug. De belangrijkste redenen voor de enorme daling in de afgelopen decennia zijn stroperij en verlies van habitat, zegt de IUCN.
Meer alarmerende bevindingen van de dierenbeschermers: van 740 recent ontdekte vogelsoorten wordt elf procent alweer met uitsterven bedreigd. Veel soorten zouden zijn verdwenen voordat we überhaupt wisten dat ze bestonden, zegt de IUCN.
Andere vogels worden juist bedreigd doordat ze zo populair zijn. Neem de Afrikaanse grijze papegaai. Deze dieren zijn gewild dankzij hun intelligentie en talent om mensen te imiteren. Uitgerekend die eigenschappen zouden fataal voor hen kunnen zijn, volgens de IUCN. Want ze maken de vogels een aantrekkelijk object voor stropers en smokkelaars. Bij het vervoer naar de afzetmarkten gaan erg veel dieren dood.
De huidige lijst toont de omvang van het verlies aan biodiversiteit wereldwijd. Dat geldt niet alleen voor dieren, ook planten zijn in gevaar door de mens. Zelfs wilde verwanten van gerst, haver en zonnebloempitten staan op de Rode Lijst. Zij zijn een belangrijke bron van genen voor nieuwe gewassen. Ook deze planten lijden onder een verlies van habitat.
We maken momenteel de grootste wereldwijde uitsterven van soorten mee sinds de dinosaurussen, zo waren de experts op de conferentie met elkaar eens. Vrijwel alle sterfgevallen hebben één oorzaak: de mens. Bevolkingsgroei en economische welvaart gaat ten koste van natuurlijke ecosystemen.
(faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-12-2016
Jachtluipaard met uitsterven bedreigd
© wikimedia.
Het jachtluipaard, het snelste landdier ter wereld, wordt met uitsterven bedreigd. Wetenschappers schatten dat er nog maar 7.100 jachtluipaarden in het wild leven, op slechts 9 procent van het territorium dat ze plachten in te nemen. Vooral de Aziatische populatie is er erg aan toe, met nog maar 50 dieren in Iran, zo blijkt uit onderzoek van Britse dierenbeschermingsorganisaties.
In Zimbabwe is het aantal jachtluipaarden in 16 jaar tijd met 85 procent gedaald. Die dramatische evolutie heeft ertoe geleid dat opgeroepen wordt de status van het dier van 'kwetsbaar' op te trekken naar 'bedreigd' op de lijst van bedreigde diersoorten.
Het jachtluipaard heeft veel ruimte nodig. Deels daardoor valt 77 procent van zijn overgebleven habitat buiten beschermde gebieden, waardoor het dier bijzonder kwetsbaar is voor de impact van de mens. Zelfs binnen goed beheerde parken en reservaten lijden de dieren onder de jacht, het verlies van habitat, en de illegale dierenhandel. Deze factoren zorgden er in Zimbabwe voor dat de populatie van 1.200 dieren op zestien jaar tijd zakte tot hooguit 170 dieren.
Experts willen een nieuwe aanpak voor de bescherming van het jachtluipaard waarbij de klemtoon ligt op gecoördineerde regionale strategieën die landsgrenzen overstijgen. Daarnaast moet gestreefd worden naar een duurzaam samenleven van mens en wilde dieren.
(HLN)
Jachtluipaard met uitsterven bedreigd
© wikimedia.
Het jachtluipaard, het snelste landdier ter wereld, wordt met uitsterven bedreigd. Wetenschappers schatten dat er nog maar 7.100 jachtluipaarden in het wild leven, op slechts 9 procent van het territorium dat ze plachten in te nemen. Vooral de Aziatische populatie is er erg aan toe, met nog maar 50 dieren in Iran, zo blijkt uit onderzoek van Britse dierenbeschermingsorganisaties.
In Zimbabwe is het aantal jachtluipaarden in 16 jaar tijd met 85 procent gedaald. Die dramatische evolutie heeft ertoe geleid dat opgeroepen wordt de status van het dier van 'kwetsbaar' op te trekken naar 'bedreigd' op de lijst van bedreigde diersoorten.
Het jachtluipaard heeft veel ruimte nodig. Deels daardoor valt 77 procent van zijn overgebleven habitat buiten beschermde gebieden, waardoor het dier bijzonder kwetsbaar is voor de impact van de mens. Zelfs binnen goed beheerde parken en reservaten lijden de dieren onder de jacht, het verlies van habitat, en de illegale dierenhandel. Deze factoren zorgden er in Zimbabwe voor dat de populatie van 1.200 dieren op zestien jaar tijd zakte tot hooguit 170 dieren.
Experts willen een nieuwe aanpak voor de bescherming van het jachtluipaard waarbij de klemtoon ligt op gecoördineerde regionale strategieën die landsgrenzen overstijgen. Daarnaast moet gestreefd worden naar een duurzaam samenleven van mens en wilde dieren.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
19-01-2017
Meeste primaten nu bedreigd
Zeer slecht nieuws uit de wereld van de biodiversiteit. Vrijwel alle soorten primaten zijn nu met uitsterven bedreigd. Er is een belangrijke uitzondering: de mens. Er zijn 504 hoofdsoorten, waar wij ook deel van uitmaken. Met vrijwel allemaal gaat het heel slecht, schrijft een internationale groep biologen in het vakblad Science Advances. Als er niets gebeurt, zullen veel soorten de komende jaren uitsterven.
De belangrijkste oorzaak is de ene soort primaten waarmee het wel goed gaat, de mens. Die heeft de afgelopen decennia veel bossen veranderd in landbouwgebied, waardoor primaten steeds minder habitat hebben. Ook jagen en oorlog zorgen dat veel soorten op een belangrijk punt in hun bestaan zijn gekomen, zoals het Philippijnse spookdiertje op de foto.
Maar de groep biologen, onder auspiciën van de Universidad Nacional Autónoma de México gelooft dat het nog niet te laat is. Om de trend te keren, moet wereldwijd het ontbossen een halt worden toegeroepen. Bovendien is het nodig dat boeren in de meest bedreigde gebieden moeten leren samenleven met primaten. Dat betekent een verbod op jagen en afschieten van dieren die een oogst bedreigen.
In sommige gebieden gebeurt dat al. Vooral daar waar lokale mensen begrijpen dat de natuur een grote aantrekkingskracht uitoefent op westerse toeristen en hun harde valuta. Congo, verscheurd door oorlog is desondanks een van de landen waar het iets beter gaat met grotere primaten. Door dergelijke initiatieven te steunen, kan een betere toekomst worden geboden aan soorten die nu op de nominatie staan uit te sterven.
(faqt.nl)
Meeste primaten nu bedreigd
Zeer slecht nieuws uit de wereld van de biodiversiteit. Vrijwel alle soorten primaten zijn nu met uitsterven bedreigd. Er is een belangrijke uitzondering: de mens. Er zijn 504 hoofdsoorten, waar wij ook deel van uitmaken. Met vrijwel allemaal gaat het heel slecht, schrijft een internationale groep biologen in het vakblad Science Advances. Als er niets gebeurt, zullen veel soorten de komende jaren uitsterven.
De belangrijkste oorzaak is de ene soort primaten waarmee het wel goed gaat, de mens. Die heeft de afgelopen decennia veel bossen veranderd in landbouwgebied, waardoor primaten steeds minder habitat hebben. Ook jagen en oorlog zorgen dat veel soorten op een belangrijk punt in hun bestaan zijn gekomen, zoals het Philippijnse spookdiertje op de foto.
Maar de groep biologen, onder auspiciën van de Universidad Nacional Autónoma de México gelooft dat het nog niet te laat is. Om de trend te keren, moet wereldwijd het ontbossen een halt worden toegeroepen. Bovendien is het nodig dat boeren in de meest bedreigde gebieden moeten leren samenleven met primaten. Dat betekent een verbod op jagen en afschieten van dieren die een oogst bedreigen.
In sommige gebieden gebeurt dat al. Vooral daar waar lokale mensen begrijpen dat de natuur een grote aantrekkingskracht uitoefent op westerse toeristen en hun harde valuta. Congo, verscheurd door oorlog is desondanks een van de landen waar het iets beter gaat met grotere primaten. Door dergelijke initiatieven te steunen, kan een betere toekomst worden geboden aan soorten die nu op de nominatie staan uit te sterven.
(faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Het klinkt misschien lullig, maar eigenlijk hoop ik dat de komende jaren een aantal van de 'sexy' soorten, zoals primaten, maar giraffen, jachtluipaarden, olifanten, tijgers, etc. uitsterven. Dar zou een belangrijk signaal zijn dat het écht de verkeerde kant op gaat. Zolang die soorten het met kunst en vliegwerk nog net redden blijf je de ontkenning houden dat "de mens toch nooit zoveel invloed kan uitoefenen op de Aarde." Sterft een aantal van die soorten uit, dan zie je misschen een kentering. Anders blijft het denk ik pappen en nathouden.quote:
Maar de groep biologen, onder auspiciën van de Universidad Nacional Autónoma de México gelooft dat het nog niet te laat is.
in a crowd you lose humanity
Zoiets zou niet nodig moeten zijn om mensen bewust te makenquote:
[..]
Het klinkt misschien lullig, maar eigenlijk hoop ik dat de komende jaren een aantal van de 'sexy' soorten, zoals primaten, maar giraffen, jachtluipaarden, olifanten, tijgers, etc. uitsterven. Dar zou een belangrijk signaal zijn dat het écht de verkeerde kant op gaat. Zolang die soorten het met kunst en vliegwerk nog net redden blijf je de ontkenning houden dat "de mens toch nooit zoveel invloed kan uitoefenen op de Aarde." Sterft een aantal van die soorten uit, dan zie je misschen een kentering. Anders blijft het denk ik pappen en nathouden.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-01-2017
Trend in biologie: ontuitsterven
Dankzij de mens zijn de afgelopen eeuwen talloze diersoorten uitgestorven. De dodo is een triest voorbeeld waarbij ons land een grote rol speelde. Maar we gaan die fouten rechtzetten, wetenschappers denken dat ze de middelen hebben om uitgestorven dieren weer terug te halen en Nederland speelt daarbij een belangrijke rol. Wellicht gaan we zelfs de dodo terugzien.
Zo zijn Nederlandse onderzoekers bezig zowel de Kaspische tijger als het oeros weer tot leven te wekken. Beide dieren zijn ideale kandidaten voor het terughalen. Er is genetisch materiaal van beschikbaar en er zijn levende diersoorten die nauw verwant zijn aan deze dieren. Door het erfelijk materiaal te mengen met die verwanten, is het mogelijk om binnen enkele generaties dieren te kweken die er net zo uitzien als de uitgestorven soort.
Van de wolharige mammoet is recent genetisch materiaal gevonden dat slechts 4000 jaar oud is. Door dat te kruisen met olifanten, willen Russische en Koreaanse geleerden proberen om het langharige steppedier weer te laten terugkomen. De grote vraag is alleen waar het moet leven. Deze dieren zijn zo groot, dat er een enorm gebied nodig is om een kleine kudde te kunnen voeden. Dit dier is niet voor niets uitgestorven, betogen andere wetenschappers.
Een van de meest langdurige projecten om een dier uit de dood te laten opstaan, betreft de quagga (foto). Dit familielid van de zebra leefde ooit op de prairies van Afrika, tot het door jacht uitstierf. Het laatste wilde exemplaar stierf in 1870, dertien jaar later blies de enig overgebleven quagga in gevangenschap zijn laatste adem uit. Dat gebeurde in de dierentuin Artis, van Amsterdam. Sinds 1989 proberen wetenschappers manieren te vinden om ook dit dier te laten terugkomen, door zebra’s met weinig strepen te kweken.
De laatste jaren zijn genetische technieken sterk verbeterd. Het moment lijkt aangebroken om het grote uitsterven daadwerkelijk om te keren. Met het oeros zijn al goede resultaten geboekt. Door de vondst van merg van de dodo – met daarin dna – moet het zelfs mogelijk zijn dit dier weer op de aarde te zetten.
(faqt.nl)
Trend in biologie: ontuitsterven
Dankzij de mens zijn de afgelopen eeuwen talloze diersoorten uitgestorven. De dodo is een triest voorbeeld waarbij ons land een grote rol speelde. Maar we gaan die fouten rechtzetten, wetenschappers denken dat ze de middelen hebben om uitgestorven dieren weer terug te halen en Nederland speelt daarbij een belangrijke rol. Wellicht gaan we zelfs de dodo terugzien.
Zo zijn Nederlandse onderzoekers bezig zowel de Kaspische tijger als het oeros weer tot leven te wekken. Beide dieren zijn ideale kandidaten voor het terughalen. Er is genetisch materiaal van beschikbaar en er zijn levende diersoorten die nauw verwant zijn aan deze dieren. Door het erfelijk materiaal te mengen met die verwanten, is het mogelijk om binnen enkele generaties dieren te kweken die er net zo uitzien als de uitgestorven soort.
Van de wolharige mammoet is recent genetisch materiaal gevonden dat slechts 4000 jaar oud is. Door dat te kruisen met olifanten, willen Russische en Koreaanse geleerden proberen om het langharige steppedier weer te laten terugkomen. De grote vraag is alleen waar het moet leven. Deze dieren zijn zo groot, dat er een enorm gebied nodig is om een kleine kudde te kunnen voeden. Dit dier is niet voor niets uitgestorven, betogen andere wetenschappers.
Een van de meest langdurige projecten om een dier uit de dood te laten opstaan, betreft de quagga (foto). Dit familielid van de zebra leefde ooit op de prairies van Afrika, tot het door jacht uitstierf. Het laatste wilde exemplaar stierf in 1870, dertien jaar later blies de enig overgebleven quagga in gevangenschap zijn laatste adem uit. Dat gebeurde in de dierentuin Artis, van Amsterdam. Sinds 1989 proberen wetenschappers manieren te vinden om ook dit dier te laten terugkomen, door zebra’s met weinig strepen te kweken.
De laatste jaren zijn genetische technieken sterk verbeterd. Het moment lijkt aangebroken om het grote uitsterven daadwerkelijk om te keren. Met het oeros zijn al goede resultaten geboekt. Door de vondst van merg van de dodo – met daarin dna – moet het zelfs mogelijk zijn dit dier weer op de aarde te zetten.
(faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-02-2017
Honderden soorten worden nu al bedreigd door klimaatverandering
Zeker de helft van 800 bedreigde landdieren en een kwart van 1200 bedreigde vogelsoorten worden negatief beïnvloed door een veranderend klimaat.
Dat stellen Australische onderzoekers in een paper dat zojuist in het blad Nature Climate Change is verschenen. De onderzoekers baseren hun conclusie op een analyse van 136 onderzoeken.
Het onderzoek
Zo’n 70 van deze studies draaiden om 120 verschillende soorten zoogdieren. Nog eens 66 studies draaiden om 569 verschillende soorten vogels. In alle bestudeerde studies waren onderzoekers op zoek gegaan naar een reactie van soorten op klimaatverandering en indien er sprake was van een reactie beschreven ze deze ook. De onderzoekers bestudeerden al deze reacties en deelden ze in één van vier categorieën in:
– negatieve reacties (hiervan was sprake als een populatie of leefgebied van een populatie kleiner was geworden, als de lichaamsmassa was afgenomen of als de overlevingskansen van een individu afnamen)
– positieve reacties (hiervan was sprake als een populatie of leefgebied van een populatie groeide, als de lichaamsmassa toenam of als de overlevingskansen van een individu toenam of als een soort zich aan klimaatverandering aanpaste)
– geen reactie (als een soort – ondanks dat er in het leefgebied sprake was van klimaatverandering – niet veranderde)
– gemixte reacties (als een soort in reactie op klimaatverandering een mix van bovengenoemde reacties vertoonde).
Niet erkend
Uit het onderzoek blijkt dat bijna alle soorten waarneembaar op klimaatverandering reageren. En een deel ervan werd negatief door klimaatverandering beïnvloed. Maar dat wordt maar zelden erkend. “Slechts zeven procent van de zoogdieren en vier procent van de vogels die een negatieve reactie op klimaatverandering vertonen worden momenteel door de International Union for Conservation of Nature Red List of Threatened Species beschouwd als ‘soorten die bedreigd worden door klimaatverandering en extreme weersomstandigheden’,” stelt onderzoeker James Watson. Dat is waarschijnlijk deels te verklaren door het feit dat bij dieren die op deze lijst het stempel ‘least concern’ (het minst zorgwekkend) meekrijgen vaak geen of nauwelijks dreigingen worden vermeld. Ook maskeren andere dreigingen – verlies van leefgebied, stroperij – vaak het effect dat klimaatverandering op soorten heeft.
Bedreigde soorten
De onderzoekers identificeerden zo in hun 700 soorten tellende dataset de zoogdier- en vogelsoorten waarvan we weten dat ze reeds negatief door klimaatverandering beïnvloed worden. Vervolgens gebruikten ze die informatie om te achterhalen welke andere soorten – met vergelijkbare eigenschappen of in hetzelfde leefgebied als de bestudeerde soorten – waarschijnlijk ook door klimaatverandering beïnvloed worden. De onderzoekers richtten zich hierbij op soorten die bedreigd worden en dus op de Rode Lijst van de International Union for the Conservation of Nature (IUCN) staan. Dus: afgaand op de dataset van bijna 700 zoogdier- en vogelsoorten werd gekeken welke soorten die we momenteel op de Rode Lijst aantreffen waarschijnlijk ook reeds negatief door klimaatverandering worden beïnvloed. “De resultaten suggereren dat ongeveer de helft van 873 bedreigde zoogdieren en 23 procent van 1272 bedreigde vogelsoorten reeds een negatieve reactie hebben vertoond op klimaatverandering,” concludeert onderzoeker James Watson.
Er zijn talloze onderzoeken verschenen die een beeld schetsen van de impact die klimaatverandering in de toekomst op verschillende soorten kan gaan hebben. Maar te weinig wordt er volgens Watson gekeken welke invloed klimaatverandering nu reeds op soorten heeft. En die impact wordt daardoor zwaar onderschat. “We moeten de beoordeling van de impact die klimaatverandering op alle soorten heeft direct verbeteren. We moeten de impact die klimaatverandering heeft naar een breder publiek toe communiceren en we moeten ons ervan verzekeren dat belangrijke beleidsmakers weten dat er maatregelen genomen moeten worden om te voorkomen dat soorten uitsterven. Klimaatverandering is geen toekomstige dreiging meer.”
(scientias.nl)
Honderden soorten worden nu al bedreigd door klimaatverandering
Zeker de helft van 800 bedreigde landdieren en een kwart van 1200 bedreigde vogelsoorten worden negatief beïnvloed door een veranderend klimaat.
Dat stellen Australische onderzoekers in een paper dat zojuist in het blad Nature Climate Change is verschenen. De onderzoekers baseren hun conclusie op een analyse van 136 onderzoeken.
Het onderzoek
Zo’n 70 van deze studies draaiden om 120 verschillende soorten zoogdieren. Nog eens 66 studies draaiden om 569 verschillende soorten vogels. In alle bestudeerde studies waren onderzoekers op zoek gegaan naar een reactie van soorten op klimaatverandering en indien er sprake was van een reactie beschreven ze deze ook. De onderzoekers bestudeerden al deze reacties en deelden ze in één van vier categorieën in:
– negatieve reacties (hiervan was sprake als een populatie of leefgebied van een populatie kleiner was geworden, als de lichaamsmassa was afgenomen of als de overlevingskansen van een individu afnamen)
– positieve reacties (hiervan was sprake als een populatie of leefgebied van een populatie groeide, als de lichaamsmassa toenam of als de overlevingskansen van een individu toenam of als een soort zich aan klimaatverandering aanpaste)
– geen reactie (als een soort – ondanks dat er in het leefgebied sprake was van klimaatverandering – niet veranderde)
– gemixte reacties (als een soort in reactie op klimaatverandering een mix van bovengenoemde reacties vertoonde).
Niet erkend
Uit het onderzoek blijkt dat bijna alle soorten waarneembaar op klimaatverandering reageren. En een deel ervan werd negatief door klimaatverandering beïnvloed. Maar dat wordt maar zelden erkend. “Slechts zeven procent van de zoogdieren en vier procent van de vogels die een negatieve reactie op klimaatverandering vertonen worden momenteel door de International Union for Conservation of Nature Red List of Threatened Species beschouwd als ‘soorten die bedreigd worden door klimaatverandering en extreme weersomstandigheden’,” stelt onderzoeker James Watson. Dat is waarschijnlijk deels te verklaren door het feit dat bij dieren die op deze lijst het stempel ‘least concern’ (het minst zorgwekkend) meekrijgen vaak geen of nauwelijks dreigingen worden vermeld. Ook maskeren andere dreigingen – verlies van leefgebied, stroperij – vaak het effect dat klimaatverandering op soorten heeft.
Bedreigde soorten
De onderzoekers identificeerden zo in hun 700 soorten tellende dataset de zoogdier- en vogelsoorten waarvan we weten dat ze reeds negatief door klimaatverandering beïnvloed worden. Vervolgens gebruikten ze die informatie om te achterhalen welke andere soorten – met vergelijkbare eigenschappen of in hetzelfde leefgebied als de bestudeerde soorten – waarschijnlijk ook door klimaatverandering beïnvloed worden. De onderzoekers richtten zich hierbij op soorten die bedreigd worden en dus op de Rode Lijst van de International Union for the Conservation of Nature (IUCN) staan. Dus: afgaand op de dataset van bijna 700 zoogdier- en vogelsoorten werd gekeken welke soorten die we momenteel op de Rode Lijst aantreffen waarschijnlijk ook reeds negatief door klimaatverandering worden beïnvloed. “De resultaten suggereren dat ongeveer de helft van 873 bedreigde zoogdieren en 23 procent van 1272 bedreigde vogelsoorten reeds een negatieve reactie hebben vertoond op klimaatverandering,” concludeert onderzoeker James Watson.
Er zijn talloze onderzoeken verschenen die een beeld schetsen van de impact die klimaatverandering in de toekomst op verschillende soorten kan gaan hebben. Maar te weinig wordt er volgens Watson gekeken welke invloed klimaatverandering nu reeds op soorten heeft. En die impact wordt daardoor zwaar onderschat. “We moeten de beoordeling van de impact die klimaatverandering op alle soorten heeft direct verbeteren. We moeten de impact die klimaatverandering heeft naar een breder publiek toe communiceren en we moeten ons ervan verzekeren dat belangrijke beleidsmakers weten dat er maatregelen genomen moeten worden om te voorkomen dat soorten uitsterven. Klimaatverandering is geen toekomstige dreiging meer.”
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
20-02-2017
Stropers doden 4 op de 5 bosolifanten in Gabon
In tien jaar tijd is meer dan 80 procent van de grootste populatie Afrikaanse bosolifanten verdwenen.
Dat betekent dat er in een decennium tijd zo’n 25.000 olifanten zijn gedood. En dat is reden tot zorg. “Omdat Gabon vermoedelijk de grootste resterende populatie bosolifanten huisvest, betekent het dat bosolifanten nog in een veel lastiger pakket zitten dan gedacht,” concludeert onderzoeker John Poulsen. “Met minder dan 100.000 olifanten in Centraal-Afrika loopt de subsoort het risico om uit te sterven als overheden en natuurorganisaties niet snel in actie komen.”
Olifantenpoep
Poulsen en collega’s baseren hun conclusie op…olifantenpoep. Aan de hand van de uitwerpselen die in 2014 van de dieren in het Minkébé National Park werden teruggevonden, schatten ze hoe groot de populatie op dat moment was. Vervolgens vergeleken ze die cijfers met een op vergelijkbare wijze uitgevoerd onderzoek uit 2004. De onderzoekers hadden wel verwacht dat het aantal bosolifanten in de tussenliggende periode was afgenomen. Maar ze hadden niet verwacht dat de populatie in zo’n korte tijd zo klein was geworden.
Stropers
Dat de populatie zo gekrompen is, schrijven de onderzoekers toe aan stropers. Het gaat dan voornamelijk om stropers die oorspronkelijk uit het aangrenzende Kameroen komen. Het maakt het aanpakken van dit probleem een internationale uitdaging, zo benadrukken de onderzoekers. Landen moeten de handen ineenslaan om de Afrikaanse bosolifanten van de ondergang te redden. “Soorten steken grenzen over en stropers doen dat ook,” stelt Poulsen.
Maatregelen
Maar niet alleen Gabon en omringende landen moeten maatregelen treffen. Er moet wereldwijd actie ondernomen worden. Zo moet de vraag naar ivoor teruggedrongen worden. Daarnaast is het zaak dat de Afrikaanse bosolifant niet als een subsoort, maar als een aparte soort wordt beschouwd. Daar is zowel genetisch als morfologisch alle reden toe en zou helpen om meer aandacht te genereren voor het lot van de Afrikaanse bosolifant.
Poulsen heeft goede hoop dat het tij nog gekeerd kan worden en de Afrikaanse bosolifant behouden blijft. Maar waarschijnlijk vinden we de olifanten in de toekomst alleen nog in kleine gebieden die weer onderdeel uitmaken van goedbeschermde nationale parken. Dat de Afrikaanse bosolifant tegen die tijd niet meer in de Centraal-Afrikaanse bossen rondwaart, kan wel verstrekkende gevolgen hebben voor die bossen. “Olifanten zijn de engineers van hun ecosysteem en spelen een grote rol in het verspreiden van zaden en de voedselkringloop,” vertelt Poulsen. “We weten niet goed hoe de verwijdering van olifanten uit grote delen van Centraal-Afrikaanse bossen de samenstelling en structuur van die bossen verandert.”
(scientias.nl)
Stropers doden 4 op de 5 bosolifanten in Gabon
In tien jaar tijd is meer dan 80 procent van de grootste populatie Afrikaanse bosolifanten verdwenen.
Dat betekent dat er in een decennium tijd zo’n 25.000 olifanten zijn gedood. En dat is reden tot zorg. “Omdat Gabon vermoedelijk de grootste resterende populatie bosolifanten huisvest, betekent het dat bosolifanten nog in een veel lastiger pakket zitten dan gedacht,” concludeert onderzoeker John Poulsen. “Met minder dan 100.000 olifanten in Centraal-Afrika loopt de subsoort het risico om uit te sterven als overheden en natuurorganisaties niet snel in actie komen.”
Olifantenpoep
Poulsen en collega’s baseren hun conclusie op…olifantenpoep. Aan de hand van de uitwerpselen die in 2014 van de dieren in het Minkébé National Park werden teruggevonden, schatten ze hoe groot de populatie op dat moment was. Vervolgens vergeleken ze die cijfers met een op vergelijkbare wijze uitgevoerd onderzoek uit 2004. De onderzoekers hadden wel verwacht dat het aantal bosolifanten in de tussenliggende periode was afgenomen. Maar ze hadden niet verwacht dat de populatie in zo’n korte tijd zo klein was geworden.
Stropers
Dat de populatie zo gekrompen is, schrijven de onderzoekers toe aan stropers. Het gaat dan voornamelijk om stropers die oorspronkelijk uit het aangrenzende Kameroen komen. Het maakt het aanpakken van dit probleem een internationale uitdaging, zo benadrukken de onderzoekers. Landen moeten de handen ineenslaan om de Afrikaanse bosolifanten van de ondergang te redden. “Soorten steken grenzen over en stropers doen dat ook,” stelt Poulsen.
Maatregelen
Maar niet alleen Gabon en omringende landen moeten maatregelen treffen. Er moet wereldwijd actie ondernomen worden. Zo moet de vraag naar ivoor teruggedrongen worden. Daarnaast is het zaak dat de Afrikaanse bosolifant niet als een subsoort, maar als een aparte soort wordt beschouwd. Daar is zowel genetisch als morfologisch alle reden toe en zou helpen om meer aandacht te genereren voor het lot van de Afrikaanse bosolifant.
Poulsen heeft goede hoop dat het tij nog gekeerd kan worden en de Afrikaanse bosolifant behouden blijft. Maar waarschijnlijk vinden we de olifanten in de toekomst alleen nog in kleine gebieden die weer onderdeel uitmaken van goedbeschermde nationale parken. Dat de Afrikaanse bosolifant tegen die tijd niet meer in de Centraal-Afrikaanse bossen rondwaart, kan wel verstrekkende gevolgen hebben voor die bossen. “Olifanten zijn de engineers van hun ecosysteem en spelen een grote rol in het verspreiden van zaden en de voedselkringloop,” vertelt Poulsen. “We weten niet goed hoe de verwijdering van olifanten uit grote delen van Centraal-Afrikaanse bossen de samenstelling en structuur van die bossen verandert.”
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
28-02-2017
'Uitgestorven soorten terugbrengen heeft een te hoge prijs'
De biodiversiteit neemt eerder af dan toe wanneer we uitgestorven soorten weer tot leven gaan wekken.
Daarvoor waarschuwen Australische onderzoekers in het blad Nature Ecology and Evolution. Ze wijzen erop dat het tot leven wekken van uitgestorven dieren hoge kosten met zich meebrengen. Dat geld moet natuurlijk ergens vandaan komen en de onderzoekers zijn bang dat het uit het spaarpotje ter behoud van bedreigde diersoorten wordt gehaald. En dat zou verstrekkende gevolgen hebben, zo tonen ze in hun studie aan.
Het onderzoek
De onderzoekers gingen onder meer na hoeveel het zou kosten om uitgestorven soorten zoals de Lord Howe-duif, de Waitomo-kikker en de kleine bosmoa weer tot leven te wekken. Ook keken ze naar de impact die het opnieuw introduceren van recent uitgestorven soorten op een ecosysteem zou hebben. Vervolgens richtten ze de blik op soorten die nu nog op aarde rondlopen, maar ernstig bedreigd worden: hoeveel van deze soorten zullen daadwerkelijk uitsterven als we het geld dat bedoeld is om deze soorten te redden, inzetten om uitgestorven soorten tot leven te wekken?
Nieuw-Zeeland
Uit het onderzoek blijkt dat het terugbrengen van uitgestorven soorten heel lokaal leidt tot een grotere biodiversiteit. Maar: wanneer in Nieuw-Zeeland 11 uitgestorven soorten tot leven worden gewekt, zal dat naar schatting tot de ondergang van 31 bestaande soorten leiden. Simpelweg omdat er geen geld meer is om deze soorten te redden. In feite neemt de biodiversiteit door het terugbrengen van uitgestorven soorten dus niet toe, maar af.
New South Wales
Ook een tweede simulatie – dit keer in het Australische New South Wales – levert vergelijkbare resultaten op. Met het geld dat nodig is om 5 uitgestorven soorten terug te brengen, zouden maar liefst acht keer meer (42) bestaande soorten gered kunnen worden.
“Over het algemeen is het beter als we ons richten op de vele soorten die nu onze hulp nodig hebben”
Nog hogere kosten
De onderzoekers benadrukken dat hun studie nog een vrij conservatieve schatting van de kosten van het terugbrengen van uitgestorven soorten presenteert. Want waarschijnlijk vallen de kosten in werkelijkheid veel hoger uit. Zo gaan de onderzoekers er in hun studie vanuit dat het in één keer lukt om een uitgestorven soort tot leven te wekken, maar waarschijnlijk zal het ook wel eens mislukken (waardoor de kosten oplopen). Ook moeten we de kosten van het oprichten van een levensvatbare kolonie van voormalige-uitgestorven dieren – een kostenpost die de onderzoekers niet hebben meegenomen – niet onderschatten.
Richten op bestaande soorten
Volgens onderzoeker Hugh Possingham kan het terugbrengen van uitgestorven soorten “inspirerend zijn”. Maar “dan moeten we ons er wel van verzekeren dat het niet ten koste gaat van de financiële middelen voor het behoud van bestaande soorten. Over het algemeen is het beter als we ons richten op de vele soorten die nu onze hulp nodig hebben.”
Uitgestorven dieren terugbrengen: het is een droom van velen. En het lijkt aannemelijk dat onderzoekers zich in de toekomst met die droom gaan bezighouden. Maar voor die tijd moeten we natuurlijk wel goed nadenken over de impact die zo’n onderzoeksproject heeft. Dit onderzoek geeft een eerste voorzet
(scientias.nl)
'Uitgestorven soorten terugbrengen heeft een te hoge prijs'
De biodiversiteit neemt eerder af dan toe wanneer we uitgestorven soorten weer tot leven gaan wekken.
Daarvoor waarschuwen Australische onderzoekers in het blad Nature Ecology and Evolution. Ze wijzen erop dat het tot leven wekken van uitgestorven dieren hoge kosten met zich meebrengen. Dat geld moet natuurlijk ergens vandaan komen en de onderzoekers zijn bang dat het uit het spaarpotje ter behoud van bedreigde diersoorten wordt gehaald. En dat zou verstrekkende gevolgen hebben, zo tonen ze in hun studie aan.
Het onderzoek
De onderzoekers gingen onder meer na hoeveel het zou kosten om uitgestorven soorten zoals de Lord Howe-duif, de Waitomo-kikker en de kleine bosmoa weer tot leven te wekken. Ook keken ze naar de impact die het opnieuw introduceren van recent uitgestorven soorten op een ecosysteem zou hebben. Vervolgens richtten ze de blik op soorten die nu nog op aarde rondlopen, maar ernstig bedreigd worden: hoeveel van deze soorten zullen daadwerkelijk uitsterven als we het geld dat bedoeld is om deze soorten te redden, inzetten om uitgestorven soorten tot leven te wekken?
Nieuw-Zeeland
Uit het onderzoek blijkt dat het terugbrengen van uitgestorven soorten heel lokaal leidt tot een grotere biodiversiteit. Maar: wanneer in Nieuw-Zeeland 11 uitgestorven soorten tot leven worden gewekt, zal dat naar schatting tot de ondergang van 31 bestaande soorten leiden. Simpelweg omdat er geen geld meer is om deze soorten te redden. In feite neemt de biodiversiteit door het terugbrengen van uitgestorven soorten dus niet toe, maar af.
New South Wales
Ook een tweede simulatie – dit keer in het Australische New South Wales – levert vergelijkbare resultaten op. Met het geld dat nodig is om 5 uitgestorven soorten terug te brengen, zouden maar liefst acht keer meer (42) bestaande soorten gered kunnen worden.
“Over het algemeen is het beter als we ons richten op de vele soorten die nu onze hulp nodig hebben”
Nog hogere kosten
De onderzoekers benadrukken dat hun studie nog een vrij conservatieve schatting van de kosten van het terugbrengen van uitgestorven soorten presenteert. Want waarschijnlijk vallen de kosten in werkelijkheid veel hoger uit. Zo gaan de onderzoekers er in hun studie vanuit dat het in één keer lukt om een uitgestorven soort tot leven te wekken, maar waarschijnlijk zal het ook wel eens mislukken (waardoor de kosten oplopen). Ook moeten we de kosten van het oprichten van een levensvatbare kolonie van voormalige-uitgestorven dieren – een kostenpost die de onderzoekers niet hebben meegenomen – niet onderschatten.
Richten op bestaande soorten
Volgens onderzoeker Hugh Possingham kan het terugbrengen van uitgestorven soorten “inspirerend zijn”. Maar “dan moeten we ons er wel van verzekeren dat het niet ten koste gaat van de financiële middelen voor het behoud van bestaande soorten. Over het algemeen is het beter als we ons richten op de vele soorten die nu onze hulp nodig hebben.”
Uitgestorven dieren terugbrengen: het is een droom van velen. En het lijkt aannemelijk dat onderzoekers zich in de toekomst met die droom gaan bezighouden. Maar voor die tijd moeten we natuurlijk wel goed nadenken over de impact die zo’n onderzoeksproject heeft. Dit onderzoek geeft een eerste voorzet
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-03-2017
Nieuwe populatie Chinese tijgers ontdekt in Thailand
Voor het eerst in vijftien jaar zijn in het oosten van Thailand Chinese tijgers met jongen ontdekt.
Dat blijkt uit onderzoek van de organisaties Freeland en Panthera dat in nauwe samenwerking met de Thaise overheid is uitgevoerd.
Voortplanting
Met behulp van cameravallen gingen de onderzoekers in de bossen in het oostelijke deel van Thailand op zoek naar Chinese tijgers. En met succes! Er werden meerdere tijgers gefotografeerd. Wat met name interessant is, is dat er naast volwassen tijgers ook enkele jongen werden gespot. Dat bewijst dat deze populatie zich bovendien voortplant. En dat is bijzonder. Het is namelijk voor het eerst in vijftien jaar tijd dat in dit deel van Thailand voortplantende tijgers en hun jongen zijn aangetroffen. Dat deze populatie daarmee uniek is, staat buiten kijf: wereldwijd zijn ons - als we deze nieuwe ontdekking meerekenen - slechts twee voortplantende populaties Chinese tijgers bekend.
Hoopgevend
Het onderzoek wijst bovendien uit dat de tijgerdichtheid in het oostelijke deel van Thailand zo'n 0,63 Chinese tijgers per 100 vierkante kilometer is. Dat betekent dat we te maken hebben met een bescheiden populatie. Maar toch zijn onderzoekers enthousiast. Deze populatie leeft namelijk in een gebied waar stroperij en illegale houtkap hoogtij vieren en toch weet deze klaarblijkelijk het hoofd boven water te houden. Het laat zien dat deze tijgers meer kunnen hebben dan gedacht.
© DNP / FREELAND
Groei
Dat wil niet zeggen dat natuurbeschermers na deze ontdekking achterover kunnen leunen. Het is zeer belangrijk dat de populatie ook de komende tijd beschermd wordt, zodat de jonge tijgers volwassen kunnen worden en zich ook weer kunnen gaan voortplanten. Wellicht kan de populatie dan verder gaan groeien.
Naar schatting zijn wereldwijd nog zo'n 221 Chinese tijgers in leven. Zij zijn te vinden in Thailand en Myanmar. De grootste populatie vinden we in Thailand in het Huai Kha Khaeng Wildlife Sanctuary. Deze populatie bestaat uit 35 tot 38 individuen en is de enige andere voortplantende populatie Chinese tijgers die ons bekend is.
(scientias.nl)
[ Bericht 40% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 30-03-2017 08:38:19 ]
Nieuwe populatie Chinese tijgers ontdekt in Thailand
Voor het eerst in vijftien jaar zijn in het oosten van Thailand Chinese tijgers met jongen ontdekt.
Dat blijkt uit onderzoek van de organisaties Freeland en Panthera dat in nauwe samenwerking met de Thaise overheid is uitgevoerd.
Voortplanting
Met behulp van cameravallen gingen de onderzoekers in de bossen in het oostelijke deel van Thailand op zoek naar Chinese tijgers. En met succes! Er werden meerdere tijgers gefotografeerd. Wat met name interessant is, is dat er naast volwassen tijgers ook enkele jongen werden gespot. Dat bewijst dat deze populatie zich bovendien voortplant. En dat is bijzonder. Het is namelijk voor het eerst in vijftien jaar tijd dat in dit deel van Thailand voortplantende tijgers en hun jongen zijn aangetroffen. Dat deze populatie daarmee uniek is, staat buiten kijf: wereldwijd zijn ons - als we deze nieuwe ontdekking meerekenen - slechts twee voortplantende populaties Chinese tijgers bekend.
Hoopgevend
Het onderzoek wijst bovendien uit dat de tijgerdichtheid in het oostelijke deel van Thailand zo'n 0,63 Chinese tijgers per 100 vierkante kilometer is. Dat betekent dat we te maken hebben met een bescheiden populatie. Maar toch zijn onderzoekers enthousiast. Deze populatie leeft namelijk in een gebied waar stroperij en illegale houtkap hoogtij vieren en toch weet deze klaarblijkelijk het hoofd boven water te houden. Het laat zien dat deze tijgers meer kunnen hebben dan gedacht.
© DNP / FREELAND
Groei
Dat wil niet zeggen dat natuurbeschermers na deze ontdekking achterover kunnen leunen. Het is zeer belangrijk dat de populatie ook de komende tijd beschermd wordt, zodat de jonge tijgers volwassen kunnen worden en zich ook weer kunnen gaan voortplanten. Wellicht kan de populatie dan verder gaan groeien.
Naar schatting zijn wereldwijd nog zo'n 221 Chinese tijgers in leven. Zij zijn te vinden in Thailand en Myanmar. De grootste populatie vinden we in Thailand in het Huai Kha Khaeng Wildlife Sanctuary. Deze populatie bestaat uit 35 tot 38 individuen en is de enige andere voortplantende populatie Chinese tijgers die ons bekend is.
(scientias.nl)
[ Bericht 40% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 30-03-2017 08:38:19 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
20-04-2017
Aantal luipaarden in Zuid-Afrika neemt snel af
Foto: ANP
Het aantal luipaarden Zuid-Afrika neemt razendsnel af, vooral in het noorden van het land. Dat blijkt uit een nieuwe studie.
Het aantal luipaarden in de Soutpansbergen aan de grens met Zimbabwe is in nog geen tien jaar tijd met 66 procent afgenomen.
In heel Zuid-Afrika leven op dit moment nog hooguit 4.500 wilde luipaarden. Dat melden Britse onderzoekers in het wetenschappelijk tijdschrift Royal Society Open Science.
De wetenschappers kwamen tot hun bevindingen door in 2012 bewegingsgevoelige camera's te plaatsen in de Soutpansbergen, een gebied waar in 2008 nog 11 volwassen luipaarden per veertig vierkante kilometer voorkwamen.
Camerabeelden
Uit de nieuwe camerabeelden blijkt dat de dieren sterk in aantal zijn afgenomen. In vier jaar tijd werden er slechts 65 luipaarden vastgelegd met behulp van de camera's. Die cijfers suggereren dat de populatie sinds 2008 meer dan gehalveerd is.
De Soutpansbergen werden lange tijd gezien als één van de belangrijkste leefgebieden voor luipaarden in Afrika. "Maar als er niets verandert, voorspellen we dat luipaarden hier in 2020 niet meer te vinden zijn", verklaart hoofdonderzoeker Samuel Williams op nieuwssite Phys.org. "Dat is zeer alarmerend."
Bevolking
Het aantal luipaarden in Zuid-Afrika loopt volgens de onderzoekers vooral terug, omdat steeds meer natuurgebieden veranderen in woongebieden. Die trend lijkt onomkeerbaar. De bevolking van Zuid-Afrika zal nog voor het midden van deze eeuw met een miljoen groeien, zo voorspellen demografen.
Door: NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Aantal luipaarden in Zuid-Afrika neemt snel af
Foto: ANP
Het aantal luipaarden Zuid-Afrika neemt razendsnel af, vooral in het noorden van het land. Dat blijkt uit een nieuwe studie.
Het aantal luipaarden in de Soutpansbergen aan de grens met Zimbabwe is in nog geen tien jaar tijd met 66 procent afgenomen.
In heel Zuid-Afrika leven op dit moment nog hooguit 4.500 wilde luipaarden. Dat melden Britse onderzoekers in het wetenschappelijk tijdschrift Royal Society Open Science.
De wetenschappers kwamen tot hun bevindingen door in 2012 bewegingsgevoelige camera's te plaatsen in de Soutpansbergen, een gebied waar in 2008 nog 11 volwassen luipaarden per veertig vierkante kilometer voorkwamen.
Camerabeelden
Uit de nieuwe camerabeelden blijkt dat de dieren sterk in aantal zijn afgenomen. In vier jaar tijd werden er slechts 65 luipaarden vastgelegd met behulp van de camera's. Die cijfers suggereren dat de populatie sinds 2008 meer dan gehalveerd is.
De Soutpansbergen werden lange tijd gezien als één van de belangrijkste leefgebieden voor luipaarden in Afrika. "Maar als er niets verandert, voorspellen we dat luipaarden hier in 2020 niet meer te vinden zijn", verklaart hoofdonderzoeker Samuel Williams op nieuwssite Phys.org. "Dat is zeer alarmerend."
Bevolking
Het aantal luipaarden in Zuid-Afrika loopt volgens de onderzoekers vooral terug, omdat steeds meer natuurgebieden veranderen in woongebieden. Die trend lijkt onomkeerbaar. De bevolking van Zuid-Afrika zal nog voor het midden van deze eeuw met een miljoen groeien, zo voorspellen demografen.
Door: NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
20-04-2017
Europa wil vuursalamander redden van dodelijke schimmel
© Corbis.
De Europese Commissie maakt 900.000 euro vrij om in zeven landen, waaronder België, een controleprogramma te ontwikkelen om de bedreigde vuursalamander en andere salamandersoorten te redden van een dodelijke schimmelziekte: Bs (Batrachochytrium salamandrivorans). Dat meldt de UGent, samen met milieuorganisatie Natagora de Belgische trekker in het project.
In een artikel dat vandaag in Nature verschijnt, wordt een pessimistisch toekomstbeeld geschetst voor de Europese salamanderpopulaties. De recente introductie van de dodelijke schimmelziekte Bs veroorzaakt massale sterfte bij salamanders in Nederland, België en Duitsland.
Infectie
Onderzoek, geleid door UGent-professoren An Martel en Frank Pasmans, toont aan dat de infectie niet snel zal verdwijnen en verschillende Europese salamandersoorten dreigen uit te sterven. "We hebben gezien dat er voor de vuursalamander op korte termijn geen oplossing is, want er is geen mogelijkheid tot immuniteitsopbouw", zegt professor Martel. "De vuursalamander is bijzonder gevoelig voor een infectie en sterft zelfs na contact met een heel kleine hoeveelheid van de schimmel. De dosis waarmee de dieren besmet worden, heeft dus geen invloed."
De onderzoekers ontdekten voorts dat de schimmel resistente sporen nalaat, die dus heel lang in een omgeving kunnen blijven hangen. Anderzijds ontdekten ze een resistentie bij bepaalde amfibieën. Zo is de vroedmeesterpad niet gevoelig aan de ziekte, maar kan die wel de sporen verspreiden. En ook een besmette alpenwatersalamander hoeft niet dood te gaan, terwijl die wel de schimmel uitscheidt.
Controleprogramma
Salamanders in Europa zijn bedreigde dieren. Achttien van de 34 soorten lopen gevaar. De Europese Commissie maakt nu 900.000 euro vrij om een controleprogramma uit te werken in zeven Europese landen: België, Nederland, Verenigd Koninkrijk, Spanje, Frankrijk, Duitsland en Italië.
Noodplannen
"Het consortium moet nagaan in hoeverre de schimmel verspreid is, door actief populaties in Duitsland, België en Frankrijk te onderzoeken", verduidelijkt professor Martel. "Ook zullen meldpunten opgericht worden in de zeven landen om zo snel mogelijk nieuwe uitbraken te ontdekken en ondertussen worden ook noodplannen opgesteld om te bepalen wat er bij een uitbraak moet gebeuren." Het consortium moet ook verder bestrijdingsmiddelen onderzoeken.
(HLN)
Europa wil vuursalamander redden van dodelijke schimmel
© Corbis.
De Europese Commissie maakt 900.000 euro vrij om in zeven landen, waaronder België, een controleprogramma te ontwikkelen om de bedreigde vuursalamander en andere salamandersoorten te redden van een dodelijke schimmelziekte: Bs (Batrachochytrium salamandrivorans). Dat meldt de UGent, samen met milieuorganisatie Natagora de Belgische trekker in het project.
In een artikel dat vandaag in Nature verschijnt, wordt een pessimistisch toekomstbeeld geschetst voor de Europese salamanderpopulaties. De recente introductie van de dodelijke schimmelziekte Bs veroorzaakt massale sterfte bij salamanders in Nederland, België en Duitsland.
Infectie
Onderzoek, geleid door UGent-professoren An Martel en Frank Pasmans, toont aan dat de infectie niet snel zal verdwijnen en verschillende Europese salamandersoorten dreigen uit te sterven. "We hebben gezien dat er voor de vuursalamander op korte termijn geen oplossing is, want er is geen mogelijkheid tot immuniteitsopbouw", zegt professor Martel. "De vuursalamander is bijzonder gevoelig voor een infectie en sterft zelfs na contact met een heel kleine hoeveelheid van de schimmel. De dosis waarmee de dieren besmet worden, heeft dus geen invloed."
De onderzoekers ontdekten voorts dat de schimmel resistente sporen nalaat, die dus heel lang in een omgeving kunnen blijven hangen. Anderzijds ontdekten ze een resistentie bij bepaalde amfibieën. Zo is de vroedmeesterpad niet gevoelig aan de ziekte, maar kan die wel de sporen verspreiden. En ook een besmette alpenwatersalamander hoeft niet dood te gaan, terwijl die wel de schimmel uitscheidt.
Controleprogramma
Salamanders in Europa zijn bedreigde dieren. Achttien van de 34 soorten lopen gevaar. De Europese Commissie maakt nu 900.000 euro vrij om een controleprogramma uit te werken in zeven Europese landen: België, Nederland, Verenigd Koninkrijk, Spanje, Frankrijk, Duitsland en Italië.
Noodplannen
"Het consortium moet nagaan in hoeverre de schimmel verspreid is, door actief populaties in Duitsland, België en Frankrijk te onderzoeken", verduidelijkt professor Martel. "Ook zullen meldpunten opgericht worden in de zeven landen om zo snel mogelijk nieuwe uitbraken te ontdekken en ondertussen worden ook noodplannen opgesteld om te bepalen wat er bij een uitbraak moet gebeuren." Het consortium moet ook verder bestrijdingsmiddelen onderzoeken.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-05-2017
Grootste vissoorten in Europa ernstig bedreigd door overbevissing
Foto: Tony Gilbert
De grootste vissoorten in de Europese zeeën worden met uitsterven bedreigd door overbevissing, zo blijkt uit een nieuwe studie.
Het gaat vooral om haaien en roggen maar ook om andere grote vissen. Hoe groter de vissoort, hoe ernstiger de dreiging voor uitsterving.
Dat melden Schotse onderzoekers in het wetenschappelijk tijdschrift Nature Ecology & Evolution.
Grote vissoorten lopen meer risico om uit te sterven, omdat deze dieren er langer over doen om volwassen te worden. Vaak worden jonge haaien en roggen bijvoorbeeld al gevangen voordat ze zich hebben kunnen voortplanten. Daardoor wordt de populatie steeds kleiner.
Middellandse Zee
De wetenschappers kwamen tot hun bevindingen door gegevens over meer dan 1000 vissoorten te bestuderen op de Rode Lijst, een wereldwijd overzicht van bedreigde diersoorten. Uit hun onderzoek blijkt dat de meeste vissoorten vooral in de Middellandse zee moeite hebben om te overleven.
Veel roggen, haaien en andere grote vissen doen het bijvoorbeeld nog relatief goed in het noorden van Europa (noordwestelijke deel van de Atlantische oceaan), maar dreigen uit te sterven in de Middellandse zee. Dat komt waarschijnlijk omdat de regels tegen overbevissing in de Atlantische oceaan veel strenger zijn. Ook zijn er relatief weinig vissers actief.
Verspreid
In de Middellandse Zee wordt nog volop gevist en vissers hoeven zich nauwelijks aan quota's te houden. "Het invoeren van regels en de handhaving ervan is te duur, omdat er veel vissers zijn verspreid over een groot aantal kleine havens", verklaart hoofdonderzoeker Paul Fernandes van de Universiteit van Aberdeen op nieuwssite Phys.org.
"Met onze studie zetten dus niet alleen de dreiging voor grote vissoorten in Europa op de kaart, maar ook het overbevissingsprobleem in de Middellandse Zee."
Door: NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Grootste vissoorten in Europa ernstig bedreigd door overbevissing
Foto: Tony Gilbert
De grootste vissoorten in de Europese zeeën worden met uitsterven bedreigd door overbevissing, zo blijkt uit een nieuwe studie.
Het gaat vooral om haaien en roggen maar ook om andere grote vissen. Hoe groter de vissoort, hoe ernstiger de dreiging voor uitsterving.
Dat melden Schotse onderzoekers in het wetenschappelijk tijdschrift Nature Ecology & Evolution.
Grote vissoorten lopen meer risico om uit te sterven, omdat deze dieren er langer over doen om volwassen te worden. Vaak worden jonge haaien en roggen bijvoorbeeld al gevangen voordat ze zich hebben kunnen voortplanten. Daardoor wordt de populatie steeds kleiner.
Middellandse Zee
De wetenschappers kwamen tot hun bevindingen door gegevens over meer dan 1000 vissoorten te bestuderen op de Rode Lijst, een wereldwijd overzicht van bedreigde diersoorten. Uit hun onderzoek blijkt dat de meeste vissoorten vooral in de Middellandse zee moeite hebben om te overleven.
Veel roggen, haaien en andere grote vissen doen het bijvoorbeeld nog relatief goed in het noorden van Europa (noordwestelijke deel van de Atlantische oceaan), maar dreigen uit te sterven in de Middellandse zee. Dat komt waarschijnlijk omdat de regels tegen overbevissing in de Atlantische oceaan veel strenger zijn. Ook zijn er relatief weinig vissers actief.
Verspreid
In de Middellandse Zee wordt nog volop gevist en vissers hoeven zich nauwelijks aan quota's te houden. "Het invoeren van regels en de handhaving ervan is te duur, omdat er veel vissers zijn verspreid over een groot aantal kleine havens", verklaart hoofdonderzoeker Paul Fernandes van de Universiteit van Aberdeen op nieuwssite Phys.org.
"Met onze studie zetten dus niet alleen de dreiging voor grote vissoorten in Europa op de kaart, maar ook het overbevissingsprobleem in de Middellandse Zee."
Door: NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-06-2017
Grootste studie ooit stelt vast: "Bijen sterven door pesticiden"
© thinkstock.
Uit een nieuwe studie naar het gebruik van neonicotinoïde pesticiden, blijkt dat de omstreden bestrijdingsmiddelen gevaarlijk zijn voor bijen. De onderzoekers stelden vast dat honingbijen die aan de chemicaliën werden blootgesteld, minder kans maken om de winter te overleven, terwijl hommels en solitaire bijen minder koninginnen voortbrengen. De resultaten zijn koren op de molen van tegenstanders van de controversiële producten.
"We zien duidelijke negatieve effecten in kritieke stadia van de levenscyclus. Dat is een reden tot bezorgdheid", vertelde Richard Pywell, medeauteur van de studie die vandaag werd gepubliceerd in het vakblad Science.
De studie van het Centrum voor Ecologie en Hydrologie in het Verenigd Koninkrijk is het meest grootschalige onderzoek dat tot op heden naar de kwestie werd gevoerd. Nochtans werd ze voornamelijk gefinancierd door twee grote neonicotinoïdeproducenten, Bayer CropScience en Sygentia. De onderzoekers zelf zeggen dat ze volledig onafhankelijk te werk gingen.
De studie komt op een cruciaal tijdstip, want de Europese Unie stemt in het najaar over een totaal verbod op neonicotinoïden. Momenteel mogen de pesticiden al niet meer gebruikt worden op bloeiende gewassen.
Groeiende ongerustheid
De laatste jaren neemt de ongerustheid onder wetenschappers en beleidsmakers over het gebruik van neonicotinoïden - of kortweg neonics - toe. De pesticiden worden meestal aangebracht op de zaden vooraleer ze gezaaid worden en zijn later terug te vinden in de pollen.
Laboratoriumstudies naar het effect op de gezondheid en het gedrag van bijen kregen in het verleden vaak de kritiek dat de bijen er een grotere dosis chemicaliën kregen toegediend dan in de buitenwereld het geval zou zijn. Veldonderzoek leverde dan weer uiteenlopende resultaten op.
Vragen beantwoorden
Een raapzaadveld. © thinkstock.
Om een sluitend antwoord op alle vragen te bieden, ondernam het Centrum voor Ecologie en Hydrologie de grootste studie ooit. Ze verdeelden drie bijensoorten - honingbijen, hommels en solitaire bijen - over 33 locaties waar raapzaad wordt geteeld in het Verenigd Koninkrijk, Duitsland en Hongarije. Sommige bijen werden geplaatst nabij gewassen die beschermd werden met neonics, anderen in velden waar de chemicaliën niet werden gebruikt.
De studie stelde vast dat de pesticiden een algemeen negatief effect hadden op bijen. De wetenschappers ontdekten bovendien ook dat wilde bijen werden blootgesteld aan een neonic dat niet eens gebruikt werd tijdens het onderzoek en stelden vast dat die schade het gevolg kan zijn van residu van voorgaande oogsten.
Maar de resultaten zijn niet volledig eensluidend. Zo leken de pesticiden schadelijk te zijn voor de bijen op de Britse en Hongaarse locaties, maar blijkbaar hadden ze tijdelijk een positief effect op de honingbijen in Duitsland.
Pywell merkt echter op dat de Duitse effecten echter van korte duur waren. Dat heeft volgens hem vermoedelijk te maken met het feit dat de Duitse kolonies algemeen in betere gezondheid verkeerden dan de andere. Bovendien bleek dat de Duitse bijen slechts vijftien procent van hun voeding in de raapzaadvelden vonden, in tegenstelling tot 40 à 50 procent in het VK en Hongarije. "De bijen in Duitsland hebben zich duidelijk gevoed met andere bloesems en werden daarom minder blootgesteld aan neonics," aldus Pywell.
Tweede studie naar langdurige blootstelling
© thinkstock.
Tegelijkertijd werd in 'Science' een aparte studie gepubliceerd van insectenwetenschapper Amro Zayed. Die werd gefinancierd door het ministerie van Landbouw van Ontario, Canada.
Zayeds team stelde vast de honingbijen tijdens hun hele seizoen werden blootgesteld aan "toxicologisch belangrijke" niveaus van nicotinoïden. Tijdens verder onderzoek in het laboratorium gaven de onderzoekers bijen dezelfde hoeveelheid chemicaliën als in het veld werd geobserveerd. Ze ontdekten dat de insecten een kortere levensduur hadden dan bijen die geen blootstelling kenden en hun kolonies waren minder in staat om hun koningin gezond te houden.
Bovendien stelde de studie van Zayed vast dat de effecten van de neonics het ergst waren in combinatie met een schimmeldodend middel.
Kritiek
Het huidige landbouwmodel dat gebaseerd is op gigantische monoculturen die behandeld worden met tientallen pesticiden, brengt enorme schade toe aan het milieu
Prof. David Goulson, universiteit van Essex
Zowel Bayer als Syngentia trekken de conclusies van de wetenschappers in twijfel en verdedigen de pesticiden, die in veel landen verboden zijn. Ze noemen de conclusies van de studie een "simplistische" interpretatie van complexe en "inconsistente" resultaten.
Pywell verweert zich. "We blijven achter onze intercollegiaal getoetste studie staan. We ondernamen de statistische analyse en rapporteerden de bevindingen zoals we ze zagen en dat wordt onderstreept door de data. We zijn absoluut onafhankelijk."
Prof. David Goulson, bijenexpert aan de universiteit van Sussex, treedt hem bij. "In het licht van deze nieuwe studies, is blijven beweren dat neonicotinoïden in de landbouw geen schade toebrengen aan bijen niet langer een houdbare positie. Naar mijn mening moeten we ook naar het grotere plaatje kijken: het huidige landbouwmodel dat gebaseerd is op gigantische monoculturen die behandeld worden met tientallen pesticiden, brengt enorme schade toe aan het milieu en ondermijnt levensbelangrijke functies van het ecosysteem dat ons in leven houdt."
(HLN)
Grootste studie ooit stelt vast: "Bijen sterven door pesticiden"
© thinkstock.
Uit een nieuwe studie naar het gebruik van neonicotinoïde pesticiden, blijkt dat de omstreden bestrijdingsmiddelen gevaarlijk zijn voor bijen. De onderzoekers stelden vast dat honingbijen die aan de chemicaliën werden blootgesteld, minder kans maken om de winter te overleven, terwijl hommels en solitaire bijen minder koninginnen voortbrengen. De resultaten zijn koren op de molen van tegenstanders van de controversiële producten.
"We zien duidelijke negatieve effecten in kritieke stadia van de levenscyclus. Dat is een reden tot bezorgdheid", vertelde Richard Pywell, medeauteur van de studie die vandaag werd gepubliceerd in het vakblad Science.
De studie van het Centrum voor Ecologie en Hydrologie in het Verenigd Koninkrijk is het meest grootschalige onderzoek dat tot op heden naar de kwestie werd gevoerd. Nochtans werd ze voornamelijk gefinancierd door twee grote neonicotinoïdeproducenten, Bayer CropScience en Sygentia. De onderzoekers zelf zeggen dat ze volledig onafhankelijk te werk gingen.
De studie komt op een cruciaal tijdstip, want de Europese Unie stemt in het najaar over een totaal verbod op neonicotinoïden. Momenteel mogen de pesticiden al niet meer gebruikt worden op bloeiende gewassen.
Groeiende ongerustheid
De laatste jaren neemt de ongerustheid onder wetenschappers en beleidsmakers over het gebruik van neonicotinoïden - of kortweg neonics - toe. De pesticiden worden meestal aangebracht op de zaden vooraleer ze gezaaid worden en zijn later terug te vinden in de pollen.
Laboratoriumstudies naar het effect op de gezondheid en het gedrag van bijen kregen in het verleden vaak de kritiek dat de bijen er een grotere dosis chemicaliën kregen toegediend dan in de buitenwereld het geval zou zijn. Veldonderzoek leverde dan weer uiteenlopende resultaten op.
Vragen beantwoorden
Een raapzaadveld. © thinkstock.
Om een sluitend antwoord op alle vragen te bieden, ondernam het Centrum voor Ecologie en Hydrologie de grootste studie ooit. Ze verdeelden drie bijensoorten - honingbijen, hommels en solitaire bijen - over 33 locaties waar raapzaad wordt geteeld in het Verenigd Koninkrijk, Duitsland en Hongarije. Sommige bijen werden geplaatst nabij gewassen die beschermd werden met neonics, anderen in velden waar de chemicaliën niet werden gebruikt.
De studie stelde vast dat de pesticiden een algemeen negatief effect hadden op bijen. De wetenschappers ontdekten bovendien ook dat wilde bijen werden blootgesteld aan een neonic dat niet eens gebruikt werd tijdens het onderzoek en stelden vast dat die schade het gevolg kan zijn van residu van voorgaande oogsten.
Maar de resultaten zijn niet volledig eensluidend. Zo leken de pesticiden schadelijk te zijn voor de bijen op de Britse en Hongaarse locaties, maar blijkbaar hadden ze tijdelijk een positief effect op de honingbijen in Duitsland.
Pywell merkt echter op dat de Duitse effecten echter van korte duur waren. Dat heeft volgens hem vermoedelijk te maken met het feit dat de Duitse kolonies algemeen in betere gezondheid verkeerden dan de andere. Bovendien bleek dat de Duitse bijen slechts vijftien procent van hun voeding in de raapzaadvelden vonden, in tegenstelling tot 40 à 50 procent in het VK en Hongarije. "De bijen in Duitsland hebben zich duidelijk gevoed met andere bloesems en werden daarom minder blootgesteld aan neonics," aldus Pywell.
Tweede studie naar langdurige blootstelling
© thinkstock.
Tegelijkertijd werd in 'Science' een aparte studie gepubliceerd van insectenwetenschapper Amro Zayed. Die werd gefinancierd door het ministerie van Landbouw van Ontario, Canada.
Zayeds team stelde vast de honingbijen tijdens hun hele seizoen werden blootgesteld aan "toxicologisch belangrijke" niveaus van nicotinoïden. Tijdens verder onderzoek in het laboratorium gaven de onderzoekers bijen dezelfde hoeveelheid chemicaliën als in het veld werd geobserveerd. Ze ontdekten dat de insecten een kortere levensduur hadden dan bijen die geen blootstelling kenden en hun kolonies waren minder in staat om hun koningin gezond te houden.
Bovendien stelde de studie van Zayed vast dat de effecten van de neonics het ergst waren in combinatie met een schimmeldodend middel.
Kritiek
Het huidige landbouwmodel dat gebaseerd is op gigantische monoculturen die behandeld worden met tientallen pesticiden, brengt enorme schade toe aan het milieu
Prof. David Goulson, universiteit van Essex
Zowel Bayer als Syngentia trekken de conclusies van de wetenschappers in twijfel en verdedigen de pesticiden, die in veel landen verboden zijn. Ze noemen de conclusies van de studie een "simplistische" interpretatie van complexe en "inconsistente" resultaten.
Pywell verweert zich. "We blijven achter onze intercollegiaal getoetste studie staan. We ondernamen de statistische analyse en rapporteerden de bevindingen zoals we ze zagen en dat wordt onderstreept door de data. We zijn absoluut onafhankelijk."
Prof. David Goulson, bijenexpert aan de universiteit van Sussex, treedt hem bij. "In het licht van deze nieuwe studies, is blijven beweren dat neonicotinoïden in de landbouw geen schade toebrengen aan bijen niet langer een houdbare positie. Naar mijn mening moeten we ook naar het grotere plaatje kijken: het huidige landbouwmodel dat gebaseerd is op gigantische monoculturen die behandeld worden met tientallen pesticiden, brengt enorme schade toe aan het milieu en ondermijnt levensbelangrijke functies van het ecosysteem dat ons in leven houdt."
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-07-2017
Miljarden dierenpopulaties zijn reeds door ons weggevaagd
Zo’n vijftig procent van de dieren waarmee we ooit de aarde deelden, is reeds verdwenen, zo concluderen onderzoekers.
Hoe staan de diersoorten op aarde ervoor? Om die vraag te beantwoorden, kun je kijken naar het aantal soorten dat uitsterft. Onder de gewervelden zijn dat er gemiddeld zo’n twee per jaar. Treurig. Maar misschien ben je er niet eens zo van onder de indruk: twee soorten per jaar, dat valt toch eigenlijk nog wel mee?
Massa-extincties
De aarde heeft al vijf massa-extincties achter de rug en een paar jaar geleden stelden onderzoekers dat de zesde in volle gang is. Afgaand op het uitsterven van enkele diersoorten per jaar, zou je dat misschien niet zeggen. Tot je gaat kijken naar het aantal diersoorten dat tussen de verschillende massa-extincties door naar schatting op jaarbasis verdween. Dan zie je dat we nu tien tot 100 keer sneller soorten kwijtraken dan in de perioden tussen de massa-extincties het geval was.
Populaties
Nee, het valt niet mee, zo schrijven onderzoekers in het blad Proceedings of the National Academy of Sciences. En dat zeggen ze niet alleen omdat een paar soorten per jaar wél veel is (zie kader), maar ook omdat ze verder zijn gaan kijken dan de uitgestorven diersoorten. In hun paper pleiten ze ervoor om niet alleen te kijken naar het aantal soorten dat uitsterft, maar ook acht te slaan op de veranderende omvang van populaties. “Massa-extincties worden gezien als het verlies van soorten,” vertelt onderzoeker Paul Ehrlich. “Dat zijn verschillende typen planten, dieren, micro-organismen. Maar net zo belangrijk of misschien nog wel belangrijker is het verlies van populaties waar deze soorten uit bestaan. Waarom? Nou we verliezen bijvoorbeeld populaties vogels, vleermuizen en insecten die insecten bestrijden en ons zo in staat stellen om grote oogsten binnen te halen en een wereldbevolking van 7,5 miljard mensen te voeden (iets wat in veel gevallen al niet zo heel goed lukt). Dus het is belangrijk om te erkennen dat het verlies van soorten erg en onherroepelijk is.” Maar het verlies van populaties en individuen die deze populaties vormen, is pas werkelijk een bedreiging, aldus Ehrlich.
Enorme krimp
En als we gaan kijken naar hoe de verschillende populaties er wereldwijd voor staan, is er inderdaad reden tot zorg. Om een beeld te krijgen van de krimp die populaties wereldwijd hebben doorgemaakt, bestudeerden Ehrlich en collega’s het leefgebied dat 27.600 soorten vogels, amfibieën, zoogdieren en reptielen nu hebben en in het verleden hadden. Meer dan dertig procent van de gewervelde soorten bleek te maken te hebben met een krimpend leefgebied en krimpende populaties. De onderzoekers analyseerden daarnaast de krimp die verschillende goed bestudeerde populaties zoogdieren tussen 1990 en 2015 doormaakten. Deze populaties behoorden tot 177 verschillende soorten. Al deze soorten bleken in die periode 30 procent of meer van hun leefgebied te hebben verloren. En meer dan 40 procent van deze soorten was zelfs meer dan 80 procent van het leefgebied kwijtgeraakt.
Miljarden dierenpopulaties zijn al weg
Afgaand op hun gegevens schatten de onderzoekers dat maar liefst 50 procent van de individuele dieren waarmee we ooit de aarde deelden, inmiddels zijn verdwenen. Net als miljarden dierenpopulaties. “Het is de opmaat naar het verdwijnen van veel meer soorten en de achteruitgang van natuurlijke systemen die een beschaving mogelijk maken,” waarschuwt onderzoeker Gerardo Ceballos.
De studie benadrukt nog maar eens dat we nú in moeten grijpen om de biodiversiteit te redden, zo stellen de onderzoekers. Ze pleiten in hun studie voor het aanpakken van de drijvende krachten achter het verdwijnen van populaties en soorten: de overbevolking en overconsumptie. “Ik denk dat we een veel saaier leven zouden hebben als we op de één of andere manier konden overleven zonder de andere organismen in het universum, maar natuurlijk kan dat niet,” zo waarschuwt Ehrlich.
(scientias.nl)
Miljarden dierenpopulaties zijn reeds door ons weggevaagd
Zo’n vijftig procent van de dieren waarmee we ooit de aarde deelden, is reeds verdwenen, zo concluderen onderzoekers.
Hoe staan de diersoorten op aarde ervoor? Om die vraag te beantwoorden, kun je kijken naar het aantal soorten dat uitsterft. Onder de gewervelden zijn dat er gemiddeld zo’n twee per jaar. Treurig. Maar misschien ben je er niet eens zo van onder de indruk: twee soorten per jaar, dat valt toch eigenlijk nog wel mee?
Massa-extincties
De aarde heeft al vijf massa-extincties achter de rug en een paar jaar geleden stelden onderzoekers dat de zesde in volle gang is. Afgaand op het uitsterven van enkele diersoorten per jaar, zou je dat misschien niet zeggen. Tot je gaat kijken naar het aantal diersoorten dat tussen de verschillende massa-extincties door naar schatting op jaarbasis verdween. Dan zie je dat we nu tien tot 100 keer sneller soorten kwijtraken dan in de perioden tussen de massa-extincties het geval was.
Populaties
Nee, het valt niet mee, zo schrijven onderzoekers in het blad Proceedings of the National Academy of Sciences. En dat zeggen ze niet alleen omdat een paar soorten per jaar wél veel is (zie kader), maar ook omdat ze verder zijn gaan kijken dan de uitgestorven diersoorten. In hun paper pleiten ze ervoor om niet alleen te kijken naar het aantal soorten dat uitsterft, maar ook acht te slaan op de veranderende omvang van populaties. “Massa-extincties worden gezien als het verlies van soorten,” vertelt onderzoeker Paul Ehrlich. “Dat zijn verschillende typen planten, dieren, micro-organismen. Maar net zo belangrijk of misschien nog wel belangrijker is het verlies van populaties waar deze soorten uit bestaan. Waarom? Nou we verliezen bijvoorbeeld populaties vogels, vleermuizen en insecten die insecten bestrijden en ons zo in staat stellen om grote oogsten binnen te halen en een wereldbevolking van 7,5 miljard mensen te voeden (iets wat in veel gevallen al niet zo heel goed lukt). Dus het is belangrijk om te erkennen dat het verlies van soorten erg en onherroepelijk is.” Maar het verlies van populaties en individuen die deze populaties vormen, is pas werkelijk een bedreiging, aldus Ehrlich.
Enorme krimp
En als we gaan kijken naar hoe de verschillende populaties er wereldwijd voor staan, is er inderdaad reden tot zorg. Om een beeld te krijgen van de krimp die populaties wereldwijd hebben doorgemaakt, bestudeerden Ehrlich en collega’s het leefgebied dat 27.600 soorten vogels, amfibieën, zoogdieren en reptielen nu hebben en in het verleden hadden. Meer dan dertig procent van de gewervelde soorten bleek te maken te hebben met een krimpend leefgebied en krimpende populaties. De onderzoekers analyseerden daarnaast de krimp die verschillende goed bestudeerde populaties zoogdieren tussen 1990 en 2015 doormaakten. Deze populaties behoorden tot 177 verschillende soorten. Al deze soorten bleken in die periode 30 procent of meer van hun leefgebied te hebben verloren. En meer dan 40 procent van deze soorten was zelfs meer dan 80 procent van het leefgebied kwijtgeraakt.
Miljarden dierenpopulaties zijn al weg
Afgaand op hun gegevens schatten de onderzoekers dat maar liefst 50 procent van de individuele dieren waarmee we ooit de aarde deelden, inmiddels zijn verdwenen. Net als miljarden dierenpopulaties. “Het is de opmaat naar het verdwijnen van veel meer soorten en de achteruitgang van natuurlijke systemen die een beschaving mogelijk maken,” waarschuwt onderzoeker Gerardo Ceballos.
De studie benadrukt nog maar eens dat we nú in moeten grijpen om de biodiversiteit te redden, zo stellen de onderzoekers. Ze pleiten in hun studie voor het aanpakken van de drijvende krachten achter het verdwijnen van populaties en soorten: de overbevolking en overconsumptie. “Ik denk dat we een veel saaier leven zouden hebben als we op de één of andere manier konden overleven zonder de andere organismen in het universum, maar natuurlijk kan dat niet,” zo waarschuwt Ehrlich.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-09-2017
Siberische tijgers wacht grote verhuizing: op naar Kazachstan!
Een ambitieus reddingsplan: tijgers uitzetten in een leefgebied waar ooit een uitgestorven subsoort de dienst uitmaakte. Zou het kunnen werken?
Aan het begin van de twintigste eeuw waren er wereldwijd nog zo’n 100.000 tijgers in het wild te vinden. Een eeuw later, rond 2010, is de tijger officieel een zorgenkindje geworden. Op dat moment zijn er nog maar 3200 wilde tijgers in leven. “De populatie is als een plumpudding in elkaar gezakt,” stelt tijgerexpert Gert Polet, verbonden aan het Wereld Natuur Fonds. Iedereen lijkt er van doordrongen te zijn dat er iets moet gebeuren. Natuurbeschermingsorganisaties en de overheden van de dertien landen waarin de tijger nog in het wild voorkomt, slaan de handen ineen. Het resulteert in een actieplan en belofte: in 2022 moet het aantal tijgers verdubbeld zijn. Inmiddels is het 2017 en zijn er wereldwijd zo’n 3900 wilde tijgers te vinden. Zeker een verbetering ten opzichte van 2010, maar een verdubbeling van die 3200 exemplaren uit datzelfde jaar, is nog ver weg. Langzaam wordt dan ook wel duidelijk dat er drastischere maatregelen nodig zijn om de tijger definitief van de ondergang te redden…
Een Kaspische tijger, gefotografeerd aan het eind van de negentiende eeuw. De tijger stierf ergens in de jaren vijftig van de vorige eeuw uit. Afbeelding: via Wikimedia Commons.
Ruimtegebrek
“De tijgerlanden willen het aantal tijgers in het wild verdubbelen, zonder dat het al te veel problemen oplevert voor de mensen die in tijgergebieden wonen,” vertelt Polet aan Scientias.nl. Maar dat vereist ruimte. En dat is er niet in het drukbevolkte deel van Azië waarin vrijwel alle tijgerlanden gelegen zijn. “Het grootste deel van het oorspronkelijke leefgebied van tijgers is teloorgegaan door landbouw.” En dus niet langer geschikt als tijgerhabitat. Maar hoe kan het aantal tijgers toenemen als er letterlijk geen ruimte voor is? “We hebben heel Centraal-Azië met behulp van satellietbeelden uitgekamd en een laatste plek in Centraal-Azië gevonden waar het oorspronkelijke leefgebied van de tijger nog tamelijk intact is.” Het gebied waar Polet over spreekt, is het Ili Balkash-gebied in Kazachstan. Het herbergde tot de jaren vijftig van de vorige eeuw de inmiddels uitgestorven Kaspische tijger. En in het leefgebied van die uitgestorven subsoort wil het Wereld Natuur Fonds de komende decennia enkele tientallen Amoertijgers uitzetten en zo een verdubbeling van het totale aantal tijgers wereldwijd een boost geven. Het is een ambitieus plan. “Een soort uitzetten in het leefgebied van een uitgestorven subsoort: dat is nog nooit eerder gedaan,” vertelt Polet.
Nieuwe soort
Als alles goed gaat, leeft in Kazachstan straks – tamelijk geïsoleerd – een populatie van zo’n 150 Amoertijgers. Is het denkbaar dat zij zich aan gaan passen aan hun nieuwe leefgebied en uitgroeien tot een nieuwe subsoort? “Het zou kunnen,” denkt Polet. “Ik heb me laten vertellen dat de Kaspische tijger (die dus oorspronkelijk in dit deel van Kazachstan leefde, red.) er heel anders uitzag dan andere tijgers.” En ook het gedrag was iets anders. “Zo kon deze tijger op zijn achterpoten gaan staan om over het riet heen te kijken en prooien op te sporen. Het zou kunnen dat de Amoertijger straks vergelijkbaar gedrag gaat vertonen. Ook is het mogelijk dat deze er iets anders uit gaat zien. Ik kan me met name voorstellen dat de winter- en zomervacht iets verandert. Maar ik denk niet dat het weer als een nieuwe ondersoort zoals de Kaspische tijger van weleer, zal worden aangemerkt: genetisch waren de Kaspische tijgers al vrijwel identiek aan de Amoertijgers”
Van Rusland naar Kazachstan
Al sinds 2010 wordt er achter de schermen aan het ambitieuze reddingsplan gewerkt. Inmiddels ligt er een draaiboek en is ook de Kazachstaanse overheid overstag: een afgevaardigde van de regering ondertekende eind deze week een samenwerkingsverdrag met WWF en daarmee kan het unieke traject van het terugbrengen van de tijger naar dit deel van Centraal-Azië beginnen. “Wat we nu eerst – in nauwe samenwerking met de Kazachstaanse overheid – willen gaan doen, is de beschermde status rond krijgen. Het gebied in kwestie moet een nationaal park worden. Vervolgens gaan we het gebied inrichten. Dat betekent bijvoorbeeld dat we de prooidieren terug gaan brengen naar het gebied, de diersoorten die nog in het gebied leven (wilde zwijnen en reeën) in aantal laten herstellen, maar ook inheemse soorten als het Bochara-hert terug gaan brenen en mensen gaan trainen om het gebied te beschermen.” Als dat alles is afgerond, is het tijd voor het spannendste deel van het reddingsplan: de tijger daadwerkelijk terugbrengen naar Kazachstan. “We zullen de tijgers uit het verre oosten van Rusland halen, want daar gaat het namelijk goed met de tijger,” vertelt Polet. Die tijgers – ook wel Amoertijgers genoemd – worden naar Kazachstan vervoerd en komen er in een rehabilitatiecentrum terecht, waar ze niet alleen kunnen wennen aan het klimaat en de omgeving, maar ook leren jagen op de prooidieren die Kazachstan te bieden heeft. “Een deel van die prooidieren zal nieuw zijn voor de tijgers,” aldus Polet. Ook de omgeving en het klimaat zal even schakelen zijn voor de Amoertijgers. “Hun oorspronkelijke leefgebied is een berken- en beukenbos met extreem koude winters waarin veel sneeuw valt en gematigde zomers. In Kazachstan worden ze uitgezet in een moerasgebied, waar de zomers smoorheet en vochtig zijn en het ’s winters koud is, maar er geen sneeuw valt.” Polet verwacht dat de Kazachstaanse winters de Amoertijgers wel zullen bevallen. “De hitte tijdens de zomer zal een grotere uitdaging zijn.” Toch verwacht hij dat de tijgers zich goed kunnen aanpassen. “Tijgers houden ervan verkoeling te zoeken in het water. En we weten van andere grote katachtigen die naar een nieuw leefgebied zijn verplaats (zoals puma’s) dat ze best flexibel zijn. Het hele translocatietraject zelf gaat ook in kleine stappen met steeds een klein aantal dieren dat zal worden overgebracht naar Kazachstan, waar nodig kunnen we dus aanpassingen maken in de manier hoe we één en ander aanpakken.”
Een Siberische tijger, ook wel Amoertijger genoemd. Afbeelding: Appaloosa (via Wikimedia Commons).
Tot wel 150 tijgers
Uiteindelijk moeten er over een periode van tien jaar zo’n 40 tot 50 Amoertijgers naar Kazachstan getransporteerd worden. En als alles volgens plan verloopt, groeit die populatie vervolgens vanzelf. “We verwachten modelmatig dat er daarna in tien jaar tijd al zo’n 70 tot 80 tijgers in het gebied leven.” En hopelijk neemt dat aantal in de jaren die volgen, verder toe. “We denken – wederom op basis van modellen – dat het gebied, uitgaande van een gezonde prooistand, zo’n 150 Amoertijgers kan onderhouden.” Een prachtige aanvulling op de andere maatregelen die getroffen worden en tot een verdubbeling van het aantal tijgers moet leiden.
“Dit is in zekere zin onze laatste kans om de tijgers in Centraal-Azië terug te brengen”
Laatste kans
Zo’n succesje in Kazachstan zou natuurlijk naar meer smaken. Toch ziet Polet de verhuizing van tijgers naar eigen zeggen nog geen schering en inslag worden. “Daarvoor is er te weinig habitat van voldoende grote omvang. In heel Centraal-Azie is het Ili Balkash-gebied het enige geschikte wat nog over is. Dit is in zekere zin onze laatste kans om de tijgers in Centraal-Azië terug te brengen.”
Tijgers zijn enorme katachtigen, ze kunnen tot wel 2,8 meter lang worden en tot wel 300 kilo wegen. Het zijn echte roofdieren, die zelfs prooien groter dan zijzelf zijn, kunnen opjagen en verorberen. De grootste bedreigingen voor de tijger zijn de stroperij (verschillende delen van de tijger worden in Azië gebruikt als medicijn), verlies en fragmentatie van hun leefgebied en conflicten met mensen. De tijger is onder te verdelen in zes (nog levende) subsoorten: de Bengaalse tijger, Siberische tijger, Maleise tijger, Noord-Indochinese tijger, Chinese tijger en Sumatraanse tijger. De Siberische tijger is de grootste van allemaal.
Uitdagingen
De komende jaren zal moeten blijken of het reddingsplan kans van slagen heeft. Polet erkent dat er nog de nodige hindernissen te nemen zijn, maar is tegelijkertijd optimistisch. “De eerste uitdaging is het op orde brengen van het gebied. Maar dat gaat wel lukken, want de Kazachstaanse overheid is heel enthousiast. Daarna moeten we het prooibestand restaureren. Ook dat lijkt me haalbaar, want daar hebben we al veel ervaring mee.” Een andere grote uitdaging is natuurlijk de verhuizing van de tijgers. “Gaat de Amoertijger zich goed aanpassen in de nieuwe omgeving? Dat weten we niet. Maar als je kijkt naar grote katachtigen die bijvoorbeeld in Amerika verplaatst zijn, zie je dat ze zich goed aan lijken te passen aan een nieuwe omgeving.” Een vierde uitdaging is volgens Polet de rivier die het moerasgebied waarin de tijgers in Kazachstan zullen worden uitgezet, voedt. “Die rivier komt uit China en we zien dat er steeds meer water aan wordt onttrokken, waardoor dus minder water in Kazachstan aankomt. Als dat zo doorgaat, kan er uiteindelijk te weinig water voorhanden zijn om het moeras in stand te houden. Om dat te voorkomen moeten Kazachstan en China om de tafel. Dat zal nog niet zo gemakkelijk zijn, maar de tijgers maken het nut en de noodzaak van zo’n verdrag wel heel concreet.”
Het nieuwe thuis van de Siberische tijgers in Kazachstan. Afbeelding: Mari Lebedeva (via WNF).
Terwijl in Kazachstan misschien wel één van de meest ambitieuze reddingsplannen ten bate van een bedreigde diersoort wordt uitgerold, is Polet voorzichtig optimistisch over het lot van de tijger. Hij wijst erop dat verschillende landen – zoals India, Nepal en Rusland – heel actief bezig zijn met het beschermen van hun tijgerpopulaties. “En dan zie je ook gelijk groei. We kunnen de tijger dus redden! Als je de tijger en zijn leefgebied maar consistent beschermt en de handel aan banden legt.” Tegelijkertijd zijn er ook nog altijd tijgerlanden die wat minder succesvol zijn. Polet noemt Indonesië en Maleisië. “Daar heeft nog geen ommekeer plaatsgevonden en speelt stroperij nog een grote rol. Je ziet dan ook dat het zeker geen gelopen race is en er nog altijd zorgen zijn. Natuurbescherming op dit niveau is ook nooit af: er zullen altijd crisissen zijn, want de bescherming van de tijger is nu eenmaal mensenwerk, hun lot ligt in de hand van mensen alleen.”
(scientias.nl)
Siberische tijgers wacht grote verhuizing: op naar Kazachstan!
Een ambitieus reddingsplan: tijgers uitzetten in een leefgebied waar ooit een uitgestorven subsoort de dienst uitmaakte. Zou het kunnen werken?
Aan het begin van de twintigste eeuw waren er wereldwijd nog zo’n 100.000 tijgers in het wild te vinden. Een eeuw later, rond 2010, is de tijger officieel een zorgenkindje geworden. Op dat moment zijn er nog maar 3200 wilde tijgers in leven. “De populatie is als een plumpudding in elkaar gezakt,” stelt tijgerexpert Gert Polet, verbonden aan het Wereld Natuur Fonds. Iedereen lijkt er van doordrongen te zijn dat er iets moet gebeuren. Natuurbeschermingsorganisaties en de overheden van de dertien landen waarin de tijger nog in het wild voorkomt, slaan de handen ineen. Het resulteert in een actieplan en belofte: in 2022 moet het aantal tijgers verdubbeld zijn. Inmiddels is het 2017 en zijn er wereldwijd zo’n 3900 wilde tijgers te vinden. Zeker een verbetering ten opzichte van 2010, maar een verdubbeling van die 3200 exemplaren uit datzelfde jaar, is nog ver weg. Langzaam wordt dan ook wel duidelijk dat er drastischere maatregelen nodig zijn om de tijger definitief van de ondergang te redden…
Een Kaspische tijger, gefotografeerd aan het eind van de negentiende eeuw. De tijger stierf ergens in de jaren vijftig van de vorige eeuw uit. Afbeelding: via Wikimedia Commons.
Ruimtegebrek
“De tijgerlanden willen het aantal tijgers in het wild verdubbelen, zonder dat het al te veel problemen oplevert voor de mensen die in tijgergebieden wonen,” vertelt Polet aan Scientias.nl. Maar dat vereist ruimte. En dat is er niet in het drukbevolkte deel van Azië waarin vrijwel alle tijgerlanden gelegen zijn. “Het grootste deel van het oorspronkelijke leefgebied van tijgers is teloorgegaan door landbouw.” En dus niet langer geschikt als tijgerhabitat. Maar hoe kan het aantal tijgers toenemen als er letterlijk geen ruimte voor is? “We hebben heel Centraal-Azië met behulp van satellietbeelden uitgekamd en een laatste plek in Centraal-Azië gevonden waar het oorspronkelijke leefgebied van de tijger nog tamelijk intact is.” Het gebied waar Polet over spreekt, is het Ili Balkash-gebied in Kazachstan. Het herbergde tot de jaren vijftig van de vorige eeuw de inmiddels uitgestorven Kaspische tijger. En in het leefgebied van die uitgestorven subsoort wil het Wereld Natuur Fonds de komende decennia enkele tientallen Amoertijgers uitzetten en zo een verdubbeling van het totale aantal tijgers wereldwijd een boost geven. Het is een ambitieus plan. “Een soort uitzetten in het leefgebied van een uitgestorven subsoort: dat is nog nooit eerder gedaan,” vertelt Polet.
Nieuwe soort
Als alles goed gaat, leeft in Kazachstan straks – tamelijk geïsoleerd – een populatie van zo’n 150 Amoertijgers. Is het denkbaar dat zij zich aan gaan passen aan hun nieuwe leefgebied en uitgroeien tot een nieuwe subsoort? “Het zou kunnen,” denkt Polet. “Ik heb me laten vertellen dat de Kaspische tijger (die dus oorspronkelijk in dit deel van Kazachstan leefde, red.) er heel anders uitzag dan andere tijgers.” En ook het gedrag was iets anders. “Zo kon deze tijger op zijn achterpoten gaan staan om over het riet heen te kijken en prooien op te sporen. Het zou kunnen dat de Amoertijger straks vergelijkbaar gedrag gaat vertonen. Ook is het mogelijk dat deze er iets anders uit gaat zien. Ik kan me met name voorstellen dat de winter- en zomervacht iets verandert. Maar ik denk niet dat het weer als een nieuwe ondersoort zoals de Kaspische tijger van weleer, zal worden aangemerkt: genetisch waren de Kaspische tijgers al vrijwel identiek aan de Amoertijgers”
Van Rusland naar Kazachstan
Al sinds 2010 wordt er achter de schermen aan het ambitieuze reddingsplan gewerkt. Inmiddels ligt er een draaiboek en is ook de Kazachstaanse overheid overstag: een afgevaardigde van de regering ondertekende eind deze week een samenwerkingsverdrag met WWF en daarmee kan het unieke traject van het terugbrengen van de tijger naar dit deel van Centraal-Azië beginnen. “Wat we nu eerst – in nauwe samenwerking met de Kazachstaanse overheid – willen gaan doen, is de beschermde status rond krijgen. Het gebied in kwestie moet een nationaal park worden. Vervolgens gaan we het gebied inrichten. Dat betekent bijvoorbeeld dat we de prooidieren terug gaan brengen naar het gebied, de diersoorten die nog in het gebied leven (wilde zwijnen en reeën) in aantal laten herstellen, maar ook inheemse soorten als het Bochara-hert terug gaan brenen en mensen gaan trainen om het gebied te beschermen.” Als dat alles is afgerond, is het tijd voor het spannendste deel van het reddingsplan: de tijger daadwerkelijk terugbrengen naar Kazachstan. “We zullen de tijgers uit het verre oosten van Rusland halen, want daar gaat het namelijk goed met de tijger,” vertelt Polet. Die tijgers – ook wel Amoertijgers genoemd – worden naar Kazachstan vervoerd en komen er in een rehabilitatiecentrum terecht, waar ze niet alleen kunnen wennen aan het klimaat en de omgeving, maar ook leren jagen op de prooidieren die Kazachstan te bieden heeft. “Een deel van die prooidieren zal nieuw zijn voor de tijgers,” aldus Polet. Ook de omgeving en het klimaat zal even schakelen zijn voor de Amoertijgers. “Hun oorspronkelijke leefgebied is een berken- en beukenbos met extreem koude winters waarin veel sneeuw valt en gematigde zomers. In Kazachstan worden ze uitgezet in een moerasgebied, waar de zomers smoorheet en vochtig zijn en het ’s winters koud is, maar er geen sneeuw valt.” Polet verwacht dat de Kazachstaanse winters de Amoertijgers wel zullen bevallen. “De hitte tijdens de zomer zal een grotere uitdaging zijn.” Toch verwacht hij dat de tijgers zich goed kunnen aanpassen. “Tijgers houden ervan verkoeling te zoeken in het water. En we weten van andere grote katachtigen die naar een nieuw leefgebied zijn verplaats (zoals puma’s) dat ze best flexibel zijn. Het hele translocatietraject zelf gaat ook in kleine stappen met steeds een klein aantal dieren dat zal worden overgebracht naar Kazachstan, waar nodig kunnen we dus aanpassingen maken in de manier hoe we één en ander aanpakken.”
Een Siberische tijger, ook wel Amoertijger genoemd. Afbeelding: Appaloosa (via Wikimedia Commons).
Tot wel 150 tijgers
Uiteindelijk moeten er over een periode van tien jaar zo’n 40 tot 50 Amoertijgers naar Kazachstan getransporteerd worden. En als alles volgens plan verloopt, groeit die populatie vervolgens vanzelf. “We verwachten modelmatig dat er daarna in tien jaar tijd al zo’n 70 tot 80 tijgers in het gebied leven.” En hopelijk neemt dat aantal in de jaren die volgen, verder toe. “We denken – wederom op basis van modellen – dat het gebied, uitgaande van een gezonde prooistand, zo’n 150 Amoertijgers kan onderhouden.” Een prachtige aanvulling op de andere maatregelen die getroffen worden en tot een verdubbeling van het aantal tijgers moet leiden.
“Dit is in zekere zin onze laatste kans om de tijgers in Centraal-Azië terug te brengen”
Laatste kans
Zo’n succesje in Kazachstan zou natuurlijk naar meer smaken. Toch ziet Polet de verhuizing van tijgers naar eigen zeggen nog geen schering en inslag worden. “Daarvoor is er te weinig habitat van voldoende grote omvang. In heel Centraal-Azie is het Ili Balkash-gebied het enige geschikte wat nog over is. Dit is in zekere zin onze laatste kans om de tijgers in Centraal-Azië terug te brengen.”
Tijgers zijn enorme katachtigen, ze kunnen tot wel 2,8 meter lang worden en tot wel 300 kilo wegen. Het zijn echte roofdieren, die zelfs prooien groter dan zijzelf zijn, kunnen opjagen en verorberen. De grootste bedreigingen voor de tijger zijn de stroperij (verschillende delen van de tijger worden in Azië gebruikt als medicijn), verlies en fragmentatie van hun leefgebied en conflicten met mensen. De tijger is onder te verdelen in zes (nog levende) subsoorten: de Bengaalse tijger, Siberische tijger, Maleise tijger, Noord-Indochinese tijger, Chinese tijger en Sumatraanse tijger. De Siberische tijger is de grootste van allemaal.
Uitdagingen
De komende jaren zal moeten blijken of het reddingsplan kans van slagen heeft. Polet erkent dat er nog de nodige hindernissen te nemen zijn, maar is tegelijkertijd optimistisch. “De eerste uitdaging is het op orde brengen van het gebied. Maar dat gaat wel lukken, want de Kazachstaanse overheid is heel enthousiast. Daarna moeten we het prooibestand restaureren. Ook dat lijkt me haalbaar, want daar hebben we al veel ervaring mee.” Een andere grote uitdaging is natuurlijk de verhuizing van de tijgers. “Gaat de Amoertijger zich goed aanpassen in de nieuwe omgeving? Dat weten we niet. Maar als je kijkt naar grote katachtigen die bijvoorbeeld in Amerika verplaatst zijn, zie je dat ze zich goed aan lijken te passen aan een nieuwe omgeving.” Een vierde uitdaging is volgens Polet de rivier die het moerasgebied waarin de tijgers in Kazachstan zullen worden uitgezet, voedt. “Die rivier komt uit China en we zien dat er steeds meer water aan wordt onttrokken, waardoor dus minder water in Kazachstan aankomt. Als dat zo doorgaat, kan er uiteindelijk te weinig water voorhanden zijn om het moeras in stand te houden. Om dat te voorkomen moeten Kazachstan en China om de tafel. Dat zal nog niet zo gemakkelijk zijn, maar de tijgers maken het nut en de noodzaak van zo’n verdrag wel heel concreet.”
Het nieuwe thuis van de Siberische tijgers in Kazachstan. Afbeelding: Mari Lebedeva (via WNF).
Terwijl in Kazachstan misschien wel één van de meest ambitieuze reddingsplannen ten bate van een bedreigde diersoort wordt uitgerold, is Polet voorzichtig optimistisch over het lot van de tijger. Hij wijst erop dat verschillende landen – zoals India, Nepal en Rusland – heel actief bezig zijn met het beschermen van hun tijgerpopulaties. “En dan zie je ook gelijk groei. We kunnen de tijger dus redden! Als je de tijger en zijn leefgebied maar consistent beschermt en de handel aan banden legt.” Tegelijkertijd zijn er ook nog altijd tijgerlanden die wat minder succesvol zijn. Polet noemt Indonesië en Maleisië. “Daar heeft nog geen ommekeer plaatsgevonden en speelt stroperij nog een grote rol. Je ziet dan ook dat het zeker geen gelopen race is en er nog altijd zorgen zijn. Natuurbescherming op dit niveau is ook nooit af: er zullen altijd crisissen zijn, want de bescherming van de tijger is nu eenmaal mensenwerk, hun lot ligt in de hand van mensen alleen.”
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-09-2017
Er worden nu meer dan 25.000 soorten met uitsterven bedreigd
De nieuwe Rode Lijst is er. En daarop vinden we dit jaar 25.062 soorten die met uitsterven bedreigd worden.
Een aantal soorten springt eruit. Zo treffen we op de Rode Lijst bijvoorbeeld één van Noord-Amerika’s meest wijdverspreide boomsoorten aan: de es. Ook staan er maar liefst vijf Afrikaanse antilopensoorten op. “Zelfs de soorten waarvan we dachten dat ze in ruime getallen aanwezig waren, zoals antilopen in Afrika of essen in de VS, lopen nu een groot risico op uitsterven,” stelt directeur-generaal van de International Union for Conservation of Nature, Inger Andersen.
Voor het samenstellen van deze Rode Lijst werden 87,967 soorten bestudeerd. 25,062 van deze soorten worden momenteel met uitsterven bedreigd. 5403 soorten zijn ernstig bedreigd, 8152 soorten worden bedreigd en 11,507 soorten zijn kwetsbaar.
Essen
In het geval van de es is dat met name te wijten aan een invasieve keversoort. De essenprachtkever heeft al tientallen miljoenen bomen in de VS en Canada geveld en kan naar schatting het einde van nog eens zo’n acht miljard bomen inluiden. Het zorgt ervoor dat nu vijf bomen uit het Fraxinus-geslacht (essen) in Noord-Amerika als ‘ernstig bedreigd’ te boek staan. Een andere boom uit hetzelfde geslacht heeft het stempel ‘bedreigd’ gekregen. “Essen waren razendpopulair in de VS,” vertelt boomspecialist Murphy Westwood. “We hebben er miljoenen van geplant langs onze straten en in onze tuinen. Hun afname, die zo’n 80% van de bomen treft, zal de samenstelling van zowel natuurlijke bossen als stadsbossen drastisch veranderen.” Maar dat betekent niet dat de es reeds als verloren moet worden beschouwd. “Vanwege hun grote ecologische en economische waarde, zijn onderzoekers is verschillende sectoren hard op zoek naar een manier om het uitsterven van deze soort te stoppen. Dat biedt hoop voor het voortbestaan van deze soort.”
Antilopen
Dat ook de antilopen het moeilijk hebben, is grotendeels toe te schrijven aan de mens. Van vier van de vijf soorten die nu met uitsterven bedreigd worden, werd tot voor kort gedacht dat ze helemaal niet bedreigd werden. Maar stroperij, verlies van leefgebied en concurrentie met vee voor water en voedsel heeft daar verandering in gebracht en hun aantallen nemen rap af. “De hoeveelheid antilopen is afgenomen met het toenemen van de menselijke bevolking,” stelt onderzoeker David Mallon. “De mens neemt immers natuur in voor landbouw, nederzettingen en de aanleg van wegen, gebruikt natuurlijke hulpbronnen en jaagt op niet-duurzame wijze.”
Sprinkhanen en duizendpoten
Andere organismen waar we ons op basis van de nieuwe Rode Lijst zorgen over moeten maken, zijn duizendpoten en doornsprinkhanen die enkel op Madagaskar voorkomen. Van de 71 endemische soorten doornsprinkhanen wordt bijna 40% met uitsterven bedreigd, terwijl van de 145 endemische soorten duizendpoten meer dan 40% met uitsterven bedreigd wordt.
Het goede nieuws
Er is ook goed nieuws. Zo staan sommige soorten er nu beter voor dan in het recente verleden. Dat overkwam bijvoorbeeld de sneeuwpanter die eerder te boek stond als ‘bedreigd’, maar nu het stempel ‘kwetsbaar’ heeft gekregen. De panter heeft het nog steeds moeilijk, maar de maatregelen die zijn genomen om de soort te redden – bijvoorbeeld het bestrijden van stroperij – werpen hun vruchten af. Ook de Rodriguesvleerhond doet het beter en wordt nu ‘bedreigd’ in plaats van ‘ernstig bedreigd’. Ook dat is te wijten aan een betere bescherming van de soort en diens leefgebied.
Met het opstellen van de Rode Lijst wil het IUCN inzichtelijk maken welke soorten meer aandacht en bescherming nodig hebben. Dat we de lijst serieus moeten nemen, bewijst onder meer de kleine vleermuis Pipistrellus murrayi. Het beestje stond te boek als ernstig bedreigd. Maar op de nieuwe Rode Lijst heeft de soort het stempel ‘uitgestorven’ gekregen. Het laatste exemplaar van de soort werd in augustus 2009 gespot en verdween een maand later. Sindsdien is er geen spoor meer van de vleermuis vernomen. En dus moet het IUCN nu concluderen dat deze is uitgestorven. De oorzaak is niet helemaal duidelijk. Mogelijk is het te wijten aan een combinatie van factoren: invasieve mieren die het leefgebied van de vleermuis aantastten, invasieve soorten die het op de vleermuis zelf voorzien hadden en een onbekende ziekte.
(scientias.nl)
Er worden nu meer dan 25.000 soorten met uitsterven bedreigd
De nieuwe Rode Lijst is er. En daarop vinden we dit jaar 25.062 soorten die met uitsterven bedreigd worden.
Een aantal soorten springt eruit. Zo treffen we op de Rode Lijst bijvoorbeeld één van Noord-Amerika’s meest wijdverspreide boomsoorten aan: de es. Ook staan er maar liefst vijf Afrikaanse antilopensoorten op. “Zelfs de soorten waarvan we dachten dat ze in ruime getallen aanwezig waren, zoals antilopen in Afrika of essen in de VS, lopen nu een groot risico op uitsterven,” stelt directeur-generaal van de International Union for Conservation of Nature, Inger Andersen.
Voor het samenstellen van deze Rode Lijst werden 87,967 soorten bestudeerd. 25,062 van deze soorten worden momenteel met uitsterven bedreigd. 5403 soorten zijn ernstig bedreigd, 8152 soorten worden bedreigd en 11,507 soorten zijn kwetsbaar.
Essen
In het geval van de es is dat met name te wijten aan een invasieve keversoort. De essenprachtkever heeft al tientallen miljoenen bomen in de VS en Canada geveld en kan naar schatting het einde van nog eens zo’n acht miljard bomen inluiden. Het zorgt ervoor dat nu vijf bomen uit het Fraxinus-geslacht (essen) in Noord-Amerika als ‘ernstig bedreigd’ te boek staan. Een andere boom uit hetzelfde geslacht heeft het stempel ‘bedreigd’ gekregen. “Essen waren razendpopulair in de VS,” vertelt boomspecialist Murphy Westwood. “We hebben er miljoenen van geplant langs onze straten en in onze tuinen. Hun afname, die zo’n 80% van de bomen treft, zal de samenstelling van zowel natuurlijke bossen als stadsbossen drastisch veranderen.” Maar dat betekent niet dat de es reeds als verloren moet worden beschouwd. “Vanwege hun grote ecologische en economische waarde, zijn onderzoekers is verschillende sectoren hard op zoek naar een manier om het uitsterven van deze soort te stoppen. Dat biedt hoop voor het voortbestaan van deze soort.”
Antilopen
Dat ook de antilopen het moeilijk hebben, is grotendeels toe te schrijven aan de mens. Van vier van de vijf soorten die nu met uitsterven bedreigd worden, werd tot voor kort gedacht dat ze helemaal niet bedreigd werden. Maar stroperij, verlies van leefgebied en concurrentie met vee voor water en voedsel heeft daar verandering in gebracht en hun aantallen nemen rap af. “De hoeveelheid antilopen is afgenomen met het toenemen van de menselijke bevolking,” stelt onderzoeker David Mallon. “De mens neemt immers natuur in voor landbouw, nederzettingen en de aanleg van wegen, gebruikt natuurlijke hulpbronnen en jaagt op niet-duurzame wijze.”
Sprinkhanen en duizendpoten
Andere organismen waar we ons op basis van de nieuwe Rode Lijst zorgen over moeten maken, zijn duizendpoten en doornsprinkhanen die enkel op Madagaskar voorkomen. Van de 71 endemische soorten doornsprinkhanen wordt bijna 40% met uitsterven bedreigd, terwijl van de 145 endemische soorten duizendpoten meer dan 40% met uitsterven bedreigd wordt.
Het goede nieuws
Er is ook goed nieuws. Zo staan sommige soorten er nu beter voor dan in het recente verleden. Dat overkwam bijvoorbeeld de sneeuwpanter die eerder te boek stond als ‘bedreigd’, maar nu het stempel ‘kwetsbaar’ heeft gekregen. De panter heeft het nog steeds moeilijk, maar de maatregelen die zijn genomen om de soort te redden – bijvoorbeeld het bestrijden van stroperij – werpen hun vruchten af. Ook de Rodriguesvleerhond doet het beter en wordt nu ‘bedreigd’ in plaats van ‘ernstig bedreigd’. Ook dat is te wijten aan een betere bescherming van de soort en diens leefgebied.
Met het opstellen van de Rode Lijst wil het IUCN inzichtelijk maken welke soorten meer aandacht en bescherming nodig hebben. Dat we de lijst serieus moeten nemen, bewijst onder meer de kleine vleermuis Pipistrellus murrayi. Het beestje stond te boek als ernstig bedreigd. Maar op de nieuwe Rode Lijst heeft de soort het stempel ‘uitgestorven’ gekregen. Het laatste exemplaar van de soort werd in augustus 2009 gespot en verdween een maand later. Sindsdien is er geen spoor meer van de vleermuis vernomen. En dus moet het IUCN nu concluderen dat deze is uitgestorven. De oorzaak is niet helemaal duidelijk. Mogelijk is het te wijten aan een combinatie van factoren: invasieve mieren die het leefgebied van de vleermuis aantastten, invasieve soorten die het op de vleermuis zelf voorzien hadden en een onbekende ziekte.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-09-2017
Internationale afspraken nodig om leeuwen te redden
Auteur: Arie Trouwborst
Leeuwen behoren tot de bekendste wilde dieren, maar hun voortbestaan is in gevaar. Om het tij te keren is politieke samenwerking cruciaal, blijkt uit een nieuwe studie. Internationale verdragen spelen hierbij een belangrijke rol.
Vroeger waren leeuwen in Europa heel gewoon, maar al voor het jaar nul werd de laatste over de kling gejaagd. Tegenwoordig denken veel mensen dat leeuwen in Afrika heel gewoon zijn, maar ook daar is verandering in gekomen. In de meeste landen waar leeuwen nog in het wild voorkomen neemt hun aantal snel af. Er zijn er nog maar zo’n twintigduizend in Afrika, plus een paar honderd in India. Alsof de totale menselijke wereldbevolking zou zijn teruggebracht tot de inwoners van Urk.
Bij de Wildlife Conservation Research Unit van de Universiteit van Oxford zijn onderzoekers al jaren op zoek naar het beste recept om de teruggang van leeuwenpopulaties een halt toe te roepen. Zij hebben ook leeuw Cecil beroemd gemaakt. Ze gaven hem een zender mee en volgden zijn avonturen op de Zimbabwaanse savanne. Een van deze onderzoekers was benieuwd naar de rol van internationale samenwerking bij leeuwenbescherming. Vorig jaar klopte hij bij ons in Tilburg aan. Mijn Zuid-Afrikaanse collega-jurist Melissa Lewis en ik gingen graag de samenwerking aan.
Arie Trouwborst (rechts, met verrekijker), in het veld in Zuid-Afrika. Foto door
Elvira Martínez Camacho
Beschermde status helpt
Ons onderzoek laat het belang zien van verschillende bestaande verdragen voor het behoud van leeuwen en hun leefgebied. Bijvoorbeeld het UNESCO-Werelderfgoedverdrag en het Verdrag van Ramsar voor de Bescherming van Wetlands (waterrijke gebieden). Hoewel geen van beide verdragen zich specifiek op leeuwen richt, hebben tientallen natuurgebieden waar nog leeuwen voorkomen een internationale beschermde status gekregen als Werelderfgoed of ‘Wetland of International Importance’.
Wij zochten uit welke dat zijn, wat leeuwen hieraan (kunnen) hebben, en welke leeuwengebieden nog meer zouden kunnen profiteren van een dergelijke status. Ter illustratie, de voorgenomen aanleg van een enorme snelweg dwars door de Serengetisavanne werd onlangs door een internationaal tribunaal verboden, waarbij de rechter met name wees op de Werelderfgoed-status van het gebied.
Stroperij of jachttrofee?
De handel in leeuwenbotten – voor de traditionele Aziatische medicijnenmarkt – en jachttrofeeën wordt gereguleerd door het Verdrag inzake de Handel in Bedreigde Soorten (CITES). Trofeejacht ligt gevoelig. Toen een Amerikaanse tandarts twee jaar geleden een eind maakte aan het leven van leeuw Cecil, haalde hij zich een massale digitale lynchpartij via de sociale media op de hals. Veel bezorgde burgers in Amerika en Europa riepen regeringen op om de import van jachttrofeeën te verbieden.
Dergelijke maatregelen kunnen voor de toekomst van de leeuw echter juist averechts uitpakken. Trofeejacht brengt veel geld in het laatje voor de lokale bevolking, doorgaans behoorlijk meer dan fototoerisme. Als er een streep door dit verdienmodel gaat, is er weinig reden voor de doorgaans arme plattelanders om de bedreiging die leeuwen vormen voor hun vee en eigen veiligheid nog langer te tolereren. Grote kans dat de leeuwen dan worden gestroopt en hun habitat verandert in landbouwgebied. Het kan dus beter zijn om de import van leeuwtrofeeën aan voorwaarden te onderwerpen waardoor een duurzame jachtpraktijk bevorderd wordt, dan het regelrecht te verbieden. Het CITES-verdrag biedt de handvatten voor zulk maatwerk.
Overkoepelend kader nodig
Ons onderzoek laat zien dat er nog veel te verbeteren valt in de toepassing van verdragsverplichtingen in de praktijk. Desondanks is het duidelijk de moeite waard om te investeren in zulke verbeteringen, waarbij we vooral pleiten voor maatregelen waarbij de menselijke bevolking van leeuwengebieden actief wordt betrokken. Het artikel doet concrete aanbevelingen om de bijdrage van het internationaal recht aan het voortbestaan van de leeuw te vergroten. Het opnemen van de leeuw in de soortenlijsten van het Verdrag van Bonn inzake Trekkende Diersoorten is één van deze aanbevelingen.
Mannetjesleeuw in Kruger National Park, Zuid-Afrika.
Melissa Lewis
Een voorstel om de leeuw binnen de reikwijdte van dit verdrag te brengen staat op de agenda van de komende vergadering van verdragspartijen, in oktober in de Filipijnen. Door de soort op te nemen onder het Verdrag van Bonn zou leeuwenbescherming hoger op de internationale agenda komen te staan. Nog belangrijker is dat het Verdrag een kader kan bieden voor het coördineren en ondersteunen van beschermingsmaatregelen in de vijfentwintig landen waar nog leeuwen voorkomen.
Op dit moment is er een verdrag dat de handel reguleert. Ook zijn er verdragen voor belangrijke wetlands en werelderfgoed en verschillende regionale natuurbeschermingsverdragen, maar een overkoepelend kader speciaal gericht op de leeuw ontbreekt. Hier lijkt bij uitstek een rol weggelegd voor het Verdrag van Bonn. Ons artikel is inmiddels door het Secretariaat van het verdrag ingebracht als officieel document voor de topontmoeting komende maand. Op die manier kunnen de afgevaardigden van de 124 verdragspartijen er kennis van nemen alvorens ze besluiten over de toekomstige rol van het verdrag bij de bescherming van de leeuw.
Bron
Arie Trouwborst, Melissa Lewis, e.a., International law and lions (Panthera leo): understanding and improving the contribution of wildlife treaties to the conservation and sustainable use of an iconic carnivore, Nature Conservation 21: 83-128 (13 Sep 2017). DOI: 10.3897/natureconservation.21.13690
Het leeuwenonderzoek vloeit voort uit het door de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek gefinancierde project Ius Carnivoris. Dat richt zich vooral op wolven, beren en andere grote roofdieren in Europa. Een van de aanbevelingen toen het project gehonoreerd werd, was om ook de vergelijking te zoeken met roofdierbescherming buiten Europa, wat in dit onderzoek is gebeurd.
Dit artikel is een publicatie van NEMO Kennislink.
© NEMO Kennislink, sommige rechten voorbehouden
(Kennislink.nl)
Internationale afspraken nodig om leeuwen te redden
Auteur: Arie Trouwborst
Leeuwen behoren tot de bekendste wilde dieren, maar hun voortbestaan is in gevaar. Om het tij te keren is politieke samenwerking cruciaal, blijkt uit een nieuwe studie. Internationale verdragen spelen hierbij een belangrijke rol.
Vroeger waren leeuwen in Europa heel gewoon, maar al voor het jaar nul werd de laatste over de kling gejaagd. Tegenwoordig denken veel mensen dat leeuwen in Afrika heel gewoon zijn, maar ook daar is verandering in gekomen. In de meeste landen waar leeuwen nog in het wild voorkomen neemt hun aantal snel af. Er zijn er nog maar zo’n twintigduizend in Afrika, plus een paar honderd in India. Alsof de totale menselijke wereldbevolking zou zijn teruggebracht tot de inwoners van Urk.
Bij de Wildlife Conservation Research Unit van de Universiteit van Oxford zijn onderzoekers al jaren op zoek naar het beste recept om de teruggang van leeuwenpopulaties een halt toe te roepen. Zij hebben ook leeuw Cecil beroemd gemaakt. Ze gaven hem een zender mee en volgden zijn avonturen op de Zimbabwaanse savanne. Een van deze onderzoekers was benieuwd naar de rol van internationale samenwerking bij leeuwenbescherming. Vorig jaar klopte hij bij ons in Tilburg aan. Mijn Zuid-Afrikaanse collega-jurist Melissa Lewis en ik gingen graag de samenwerking aan.
Arie Trouwborst (rechts, met verrekijker), in het veld in Zuid-Afrika. Foto door
Elvira Martínez Camacho
Beschermde status helpt
Ons onderzoek laat het belang zien van verschillende bestaande verdragen voor het behoud van leeuwen en hun leefgebied. Bijvoorbeeld het UNESCO-Werelderfgoedverdrag en het Verdrag van Ramsar voor de Bescherming van Wetlands (waterrijke gebieden). Hoewel geen van beide verdragen zich specifiek op leeuwen richt, hebben tientallen natuurgebieden waar nog leeuwen voorkomen een internationale beschermde status gekregen als Werelderfgoed of ‘Wetland of International Importance’.
Wij zochten uit welke dat zijn, wat leeuwen hieraan (kunnen) hebben, en welke leeuwengebieden nog meer zouden kunnen profiteren van een dergelijke status. Ter illustratie, de voorgenomen aanleg van een enorme snelweg dwars door de Serengetisavanne werd onlangs door een internationaal tribunaal verboden, waarbij de rechter met name wees op de Werelderfgoed-status van het gebied.
Stroperij of jachttrofee?
De handel in leeuwenbotten – voor de traditionele Aziatische medicijnenmarkt – en jachttrofeeën wordt gereguleerd door het Verdrag inzake de Handel in Bedreigde Soorten (CITES). Trofeejacht ligt gevoelig. Toen een Amerikaanse tandarts twee jaar geleden een eind maakte aan het leven van leeuw Cecil, haalde hij zich een massale digitale lynchpartij via de sociale media op de hals. Veel bezorgde burgers in Amerika en Europa riepen regeringen op om de import van jachttrofeeën te verbieden.
Dergelijke maatregelen kunnen voor de toekomst van de leeuw echter juist averechts uitpakken. Trofeejacht brengt veel geld in het laatje voor de lokale bevolking, doorgaans behoorlijk meer dan fototoerisme. Als er een streep door dit verdienmodel gaat, is er weinig reden voor de doorgaans arme plattelanders om de bedreiging die leeuwen vormen voor hun vee en eigen veiligheid nog langer te tolereren. Grote kans dat de leeuwen dan worden gestroopt en hun habitat verandert in landbouwgebied. Het kan dus beter zijn om de import van leeuwtrofeeën aan voorwaarden te onderwerpen waardoor een duurzame jachtpraktijk bevorderd wordt, dan het regelrecht te verbieden. Het CITES-verdrag biedt de handvatten voor zulk maatwerk.
Overkoepelend kader nodig
Ons onderzoek laat zien dat er nog veel te verbeteren valt in de toepassing van verdragsverplichtingen in de praktijk. Desondanks is het duidelijk de moeite waard om te investeren in zulke verbeteringen, waarbij we vooral pleiten voor maatregelen waarbij de menselijke bevolking van leeuwengebieden actief wordt betrokken. Het artikel doet concrete aanbevelingen om de bijdrage van het internationaal recht aan het voortbestaan van de leeuw te vergroten. Het opnemen van de leeuw in de soortenlijsten van het Verdrag van Bonn inzake Trekkende Diersoorten is één van deze aanbevelingen.
Mannetjesleeuw in Kruger National Park, Zuid-Afrika.
Melissa Lewis
Een voorstel om de leeuw binnen de reikwijdte van dit verdrag te brengen staat op de agenda van de komende vergadering van verdragspartijen, in oktober in de Filipijnen. Door de soort op te nemen onder het Verdrag van Bonn zou leeuwenbescherming hoger op de internationale agenda komen te staan. Nog belangrijker is dat het Verdrag een kader kan bieden voor het coördineren en ondersteunen van beschermingsmaatregelen in de vijfentwintig landen waar nog leeuwen voorkomen.
Op dit moment is er een verdrag dat de handel reguleert. Ook zijn er verdragen voor belangrijke wetlands en werelderfgoed en verschillende regionale natuurbeschermingsverdragen, maar een overkoepelend kader speciaal gericht op de leeuw ontbreekt. Hier lijkt bij uitstek een rol weggelegd voor het Verdrag van Bonn. Ons artikel is inmiddels door het Secretariaat van het verdrag ingebracht als officieel document voor de topontmoeting komende maand. Op die manier kunnen de afgevaardigden van de 124 verdragspartijen er kennis van nemen alvorens ze besluiten over de toekomstige rol van het verdrag bij de bescherming van de leeuw.
Bron
Arie Trouwborst, Melissa Lewis, e.a., International law and lions (Panthera leo): understanding and improving the contribution of wildlife treaties to the conservation and sustainable use of an iconic carnivore, Nature Conservation 21: 83-128 (13 Sep 2017). DOI: 10.3897/natureconservation.21.13690
Het leeuwenonderzoek vloeit voort uit het door de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek gefinancierde project Ius Carnivoris. Dat richt zich vooral op wolven, beren en andere grote roofdieren in Europa. Een van de aanbevelingen toen het project gehonoreerd werd, was om ook de vergelijking te zoeken met roofdierbescherming buiten Europa, wat in dit onderzoek is gebeurd.
Dit artikel is een publicatie van NEMO Kennislink.
© NEMO Kennislink, sommige rechten voorbehouden
(Kennislink.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-10-2017
Wetenschappers waarschuwen voor “ecologisch Armageddon”: driekwart insecten verdwenen
Dieren In 63 beschermde natuurgebieden in Duitsland is sinds 1989 driekwart van de vliegende insecten verdwenen. De teruggang van het aantal insecten werd al vermoed, maar blijkt veel groter dan gedacht. In de rest van Europa is de teruggang vermoedelijk net zo groot.
Dat blijkt uit een onderzoek van onderzoekers van de Radboud Universiteit in Nijmegen en hun Duitse collega’s. De ecologen publiceerden hun bevindingen vandaag in het wetenschappelijke tijdschrift PLOS ONE. Al sinds 1989 wordt in de onderzochte natuurgebieden minutieus bijgehouden hoeveel insecten er rondvliegen. De insecten worden gevangen in grote vallen en de volledige biomassa wordt gewogen.
Afgelopen jaren was al duidelijk dat bepaalde insectensoorten, zoals bijen en vlinders, steeds minder voorkomen in West-Europa en Noord-Amerika. “Maar dat de aantallen van alle vliegende insectensoorten in zo’n hoge mate aan het afnemen zijn als we hier zien in zo’n wijdverspreid gebied, is een nog alarmerender bevinding”, zegt projectleider Hans de Kroon.
Oorzaak onduidelijk
“Aangezien hele ecosystemen afhankelijk zijn van insecten, bijvoorbeeld als voedsel en als bestuivers, zet dat andere veranderingen, zoals achteruitgang van vogels en zoogdieren in een nieuw daglicht”, aldus De Kroon.
De oorzaak van deze enorme afname is tot nog onduidelijk. Veranderingen in weer, landschap en in plantensoortenrijkdom blijken niet de afname te kunnen verklaren. Het weer verklaart veel van de schommelingen binnen het seizoen en tussen de jaren, maar niet de neergaande trend.
”Insecten vormen ongeveer twee derde van alle leven op aarde, maar we zien nu een ongelooflijke afname”, zegt ook professor Dave Goulson van de universiteit van Sussex, een van de auteurs van de studie, aan The Guardian. “We lijken grote stukken land onleefbaar te maken voor de meeste levensvormen, en zitten zo op koers naar een ecologisch Armageddon. Als we de insecten verliezen, dan stort alles in elkaar.”
Omdat de oorzaken niet bekend zijn, kunnen nog geen concrete maatregelen worden genomen. De Kroon: “Wat we op dit moment alleen kunnen doen is grote voorzichtigheid betrachten. Minderen met de dingen waarvan we weten dat ze een slechte invloed hebben, zoals het gebruik van pesticiden en verdwijnen van bloemrijke akkerranden in de landbouw.”
© Entomologisher Verein Krefeld - Een van de vallen in een Duits natuurgebied.
(HLn)
[ Bericht 1% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 19-10-2017 09:24:35 ]
Wetenschappers waarschuwen voor “ecologisch Armageddon”: driekwart insecten verdwenen
Dieren In 63 beschermde natuurgebieden in Duitsland is sinds 1989 driekwart van de vliegende insecten verdwenen. De teruggang van het aantal insecten werd al vermoed, maar blijkt veel groter dan gedacht. In de rest van Europa is de teruggang vermoedelijk net zo groot.
Dat blijkt uit een onderzoek van onderzoekers van de Radboud Universiteit in Nijmegen en hun Duitse collega’s. De ecologen publiceerden hun bevindingen vandaag in het wetenschappelijke tijdschrift PLOS ONE. Al sinds 1989 wordt in de onderzochte natuurgebieden minutieus bijgehouden hoeveel insecten er rondvliegen. De insecten worden gevangen in grote vallen en de volledige biomassa wordt gewogen.
Afgelopen jaren was al duidelijk dat bepaalde insectensoorten, zoals bijen en vlinders, steeds minder voorkomen in West-Europa en Noord-Amerika. “Maar dat de aantallen van alle vliegende insectensoorten in zo’n hoge mate aan het afnemen zijn als we hier zien in zo’n wijdverspreid gebied, is een nog alarmerender bevinding”, zegt projectleider Hans de Kroon.
Oorzaak onduidelijk
“Aangezien hele ecosystemen afhankelijk zijn van insecten, bijvoorbeeld als voedsel en als bestuivers, zet dat andere veranderingen, zoals achteruitgang van vogels en zoogdieren in een nieuw daglicht”, aldus De Kroon.
De oorzaak van deze enorme afname is tot nog onduidelijk. Veranderingen in weer, landschap en in plantensoortenrijkdom blijken niet de afname te kunnen verklaren. Het weer verklaart veel van de schommelingen binnen het seizoen en tussen de jaren, maar niet de neergaande trend.
”Insecten vormen ongeveer twee derde van alle leven op aarde, maar we zien nu een ongelooflijke afname”, zegt ook professor Dave Goulson van de universiteit van Sussex, een van de auteurs van de studie, aan The Guardian. “We lijken grote stukken land onleefbaar te maken voor de meeste levensvormen, en zitten zo op koers naar een ecologisch Armageddon. Als we de insecten verliezen, dan stort alles in elkaar.”
Omdat de oorzaken niet bekend zijn, kunnen nog geen concrete maatregelen worden genomen. De Kroon: “Wat we op dit moment alleen kunnen doen is grote voorzichtigheid betrachten. Minderen met de dingen waarvan we weten dat ze een slechte invloed hebben, zoals het gebruik van pesticiden en verdwijnen van bloemrijke akkerranden in de landbouw.”
© Entomologisher Verein Krefeld - Een van de vallen in een Duits natuurgebied.
(HLn)
[ Bericht 1% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 19-10-2017 09:24:35 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
De sneeuw luipaard is van de met uitsterven bedreigd lijst gehaald en één trapje later gezet.
https://www.nytimes.com/2(...)pard-endangered.html
https://www.nytimes.com/2(...)pard-endangered.html
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
09-11-2017
Zo ziet uitsterven eruit: dit mannetje is de laatste van zijn soort
© Twitter
Dieren Voor veel mensen zijn uitstervende diersoorten een ver-van-hun-bed-show. Bioloog Daniel Schneider maakte het probleem maandag echter pijnlijk duidelijk met één enkele foto.
Schneider deelde maandag een foto van Sudan, de allerlaatste mannelijke noordelijke witte neushoorn die nog in leven is. “Wil je weten hoe uitsterven eruitziet?”, schreef hij erbij op Twitter. “Sudan is de laatste. Nooit meer.”
De neushoorn leeft al sinds 2009 in de Ol Pejeta Conservancy in Kenia. Hij werd toen overgebracht vanuit een Tsjechische zoo om deel te nemen aan een kweekprogramma. Er werden echter nog geen nieuwe kalfjes geboren, en Schneiders enige mannelijke metgezel, Suni, overleed in 2014. Naast Sudan, die met zijn 43 lentes al een gezegende leeftijd bereikt heeft, zijn er nu nog twee vrouwtjes in leven. Als het mannetje geen nieuwe soortgenoten kan verwekken, sterft de noordelijke witte neushoorn uit.
Sudan wordt 24 uur per dag bewaakt, en zijn lijfwachten riskeren vaak hun leven om de neushoorn te redden. Ook al werden zijn hoorns voor zijn eigen veiligheid afgezaagd, toch proberen stropers de stompjes vaak nog buit te maken. In Azië wordt het ivoor nog steeds gezien als een geneesmiddel voor allerlei kwaaltjes.
Wie een steentje (lees: centje) wil bijdragen aan het kweekprogramma van Sudan en zijn twee wijfjes, kan hier een donatie doen.
(HLN)
Zo ziet uitsterven eruit: dit mannetje is de laatste van zijn soort
Dieren Voor veel mensen zijn uitstervende diersoorten een ver-van-hun-bed-show. Bioloog Daniel Schneider maakte het probleem maandag echter pijnlijk duidelijk met één enkele foto.
Schneider deelde maandag een foto van Sudan, de allerlaatste mannelijke noordelijke witte neushoorn die nog in leven is. “Wil je weten hoe uitsterven eruitziet?”, schreef hij erbij op Twitter. “Sudan is de laatste. Nooit meer.”
De neushoorn leeft al sinds 2009 in de Ol Pejeta Conservancy in Kenia. Hij werd toen overgebracht vanuit een Tsjechische zoo om deel te nemen aan een kweekprogramma. Er werden echter nog geen nieuwe kalfjes geboren, en Schneiders enige mannelijke metgezel, Suni, overleed in 2014. Naast Sudan, die met zijn 43 lentes al een gezegende leeftijd bereikt heeft, zijn er nu nog twee vrouwtjes in leven. Als het mannetje geen nieuwe soortgenoten kan verwekken, sterft de noordelijke witte neushoorn uit.
Sudan wordt 24 uur per dag bewaakt, en zijn lijfwachten riskeren vaak hun leven om de neushoorn te redden. Ook al werden zijn hoorns voor zijn eigen veiligheid afgezaagd, toch proberen stropers de stompjes vaak nog buit te maken. In Azië wordt het ivoor nog steeds gezien als een geneesmiddel voor allerlei kwaaltjes.
Wie een steentje (lees: centje) wil bijdragen aan het kweekprogramma van Sudan en zijn twee wijfjes, kan hier een donatie doen.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-11-2017
Wetenschappers hopen uitgestorven holenleeuw terug te brengen na vondst van deze perfect bewaarde welp
Het fossiel van het welpje is extreem goed bewaard. Je ziet mooi het hoofdje en de voorpoten op deze foto.
Wetenschap & Planeet In het ijs van een rivier in Siberië zijn de perfect bewaarde resten gevonden van een welp van een uitgestorven holenleeuw. Hij zou daar 20.000 tot 50.000 jaar begraven hebben gelegen, tot een plaatselijke bewoner hem bij toeval ontdekte. Het voedt bij wetenschappers meteen de hoop om de uitgestorven diersoort via klonen terug te brengen.
Het welpje lag met zijn hoofd op zijn poot, zo blijkt uit de eerste foto’s van de vondst. Het lag begraven in de permafrost van de Tirekhtykhrivier in Jakoetië, toen Boris Berezhnov het in september vond. Door een daling van het water in de rivier was het “onherkenbare dier” zichtbaar geworden.
Doodsoorzaak
Volgens wetenschappers die het fossiel onderzochten, zou het welpje tussen 1,5 en 2 maanden oud geweest zijn toen het stierf. Het is nog niet duidelijk of het om een mannetje of een wijfje gaat. Ook over de doodsoorzaak is nog niets bekend. “Er zijn geen sporen van uitwendige verwondingen te zien”, aldus expert dokter Albert Protopopov. “Hij is echt in perfecte staat. Alle ledematen zijn er nog. En dat voedt onze hoop om de soort ooit weer tot leven te wekken.”
Twee jaar geleden werden in dezelfde regio al eens twee andere welpen gevonden van de holenleeuw, maar die waren niet zo goed bewaard. Eentje zou wel nog wat moedermelk in de maag hebben gehad.
Iedereen was toen verbaasd en wist niet dat zoiets mogelijk was", aldus Protopopov. "En nu hebben we een exemplaar gevonden dat nog veel beter is bewaard."
Aanvankelijk werd gedacht dat de fossielen van het eerste paar - Uyan en Dina - ongeveer 12.000 jaar oud waren en dateerden van de periode dat het roofdier uitstierf. Dat werd later bijgesteld en ze worden nu op 55.000 jaar oud geschat. De nieuwe vondst zou tussen de 20.000 en 50.000 jaar oud zijn, maar test moeten daar later uitsluitsel over geven. De welp is ongeveer 45 centimeter groot.
Volgens Protopopov - van de Academy of Sciences of the Republic of Sakha (Jakoetië) - worden de eerste significante resultaten van het onderzoek van het fossiel over drie jaar verwacht.
(HLN)
[ Bericht 15% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 11-11-2017 09:40:28 ]
Wetenschappers hopen uitgestorven holenleeuw terug te brengen na vondst van deze perfect bewaarde welp
Het fossiel van het welpje is extreem goed bewaard. Je ziet mooi het hoofdje en de voorpoten op deze foto.
Wetenschap & Planeet In het ijs van een rivier in Siberië zijn de perfect bewaarde resten gevonden van een welp van een uitgestorven holenleeuw. Hij zou daar 20.000 tot 50.000 jaar begraven hebben gelegen, tot een plaatselijke bewoner hem bij toeval ontdekte. Het voedt bij wetenschappers meteen de hoop om de uitgestorven diersoort via klonen terug te brengen.
Het welpje lag met zijn hoofd op zijn poot, zo blijkt uit de eerste foto’s van de vondst. Het lag begraven in de permafrost van de Tirekhtykhrivier in Jakoetië, toen Boris Berezhnov het in september vond. Door een daling van het water in de rivier was het “onherkenbare dier” zichtbaar geworden.
Doodsoorzaak
Volgens wetenschappers die het fossiel onderzochten, zou het welpje tussen 1,5 en 2 maanden oud geweest zijn toen het stierf. Het is nog niet duidelijk of het om een mannetje of een wijfje gaat. Ook over de doodsoorzaak is nog niets bekend. “Er zijn geen sporen van uitwendige verwondingen te zien”, aldus expert dokter Albert Protopopov. “Hij is echt in perfecte staat. Alle ledematen zijn er nog. En dat voedt onze hoop om de soort ooit weer tot leven te wekken.”
Twee jaar geleden werden in dezelfde regio al eens twee andere welpen gevonden van de holenleeuw, maar die waren niet zo goed bewaard. Eentje zou wel nog wat moedermelk in de maag hebben gehad.
Iedereen was toen verbaasd en wist niet dat zoiets mogelijk was", aldus Protopopov. "En nu hebben we een exemplaar gevonden dat nog veel beter is bewaard."
Aanvankelijk werd gedacht dat de fossielen van het eerste paar - Uyan en Dina - ongeveer 12.000 jaar oud waren en dateerden van de periode dat het roofdier uitstierf. Dat werd later bijgesteld en ze worden nu op 55.000 jaar oud geschat. De nieuwe vondst zou tussen de 20.000 en 50.000 jaar oud zijn, maar test moeten daar later uitsluitsel over geven. De welp is ongeveer 45 centimeter groot.
Volgens Protopopov - van de Academy of Sciences of the Republic of Sakha (Jakoetië) - worden de eerste significante resultaten van het onderzoek van het fossiel over drie jaar verwacht.
(HLN)
[ Bericht 15% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 11-11-2017 09:40:28 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Wow! Bizar dat het zo goed geconserveerd is gebleven. Hopelijk hebben ze er veel aan, wat betreft DNA-onderzoek.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
|
|
