De kunst van het loslaten van je ex #234

quote:

Op donderdag 11 september 2014 22:19 schreef WaTeRaQua het volgende:

[..]

[..]

Omdat ze na heel veel uitleg thuis enzo het toch wel mag langzaam.

Dus het feit dat ze tegen jou liegt, haar vrienden liegt, haar ouders liegt, met andere jongens omgaat op een manier die jou niet bevalt en nog zoveel meer, boeit je eigenlijk niet? Ga ervoor jongen

Hoe gaan jullie eigenlijk om met een relatiebreuk?
Proberen jullie jezelf te overtuigen dat je diegene niet mist?
Of accepteren jullie het gemis, met in het achterhoofd dat het missen vanzelf slijt?

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 18:58 schreef Senderious het volgende:
Hoe gaan jullie eigenlijk om met een relatiebreuk?
Proberen jullie jezelf te overtuigen dat je diegene niet mist?
Of accepteren jullie het gemis, met in het achterhoofd dat het missen vanzelf slijt?

Van dattum.

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 18:58 schreef Senderious het volgende:
Hoe gaan jullie eigenlijk om met een relatiebreuk?
Proberen jullie jezelf te overtuigen dat je diegene niet mist?
Of accepteren jullie het gemis, met in het achterhoofd dat het missen vanzelf slijt?

Missen, realiseren dat het niet mijn fout is, huilen omdat het pijn doet, een serie opzetten en keihard werken en succes boeken zodat ik daar geluk uit kan putten.

Het missen zal wel slijten, momenteel ben ik zo ver dat ik eigenlijk zeker weet dat het echt niet mijn fout was. Maar het zal vast nog wel een maandje of wat duren.

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 19:49 schreef Brannagh het volgende:

[..]

Missen, realiseren dat het niet mijn fout is, huilen omdat het pijn doet, een serie opzetten en keihard werken en succes boeken zodat ik daar geluk uit kan putten.

Het missen zal wel slijten, momenteel ben ik zo ver dat ik eigenlijk zeker weet dat het echt niet mijn fout was. Maar het zal vast nog wel een maandje of wat duren.

Dit, maar dan met één detail. Dat ik ook mijn eigen fouten realiseer (of die nou verantwoordelijk waren voor de breuk of niet), daarvan leer en de volgende keer die dingen aanpak.

Je mag je ex best missen, is niet meer dan logisch. Je hebt een fijne tijd gehad samen, leuke dingen gedaan, genoten van elkaar. Heel normaal om dat te missen. Maar het slijt, net zoals je de leuke tijd in groep 2 van de basisschool niet meer zo erg mist. Jezelf proberen te overtuigen dat je de ander en de tijd met die persoon niet mist, doet alleen maar tekort aan mooie herinneringen.

Ikzelf wilde er zo snel mogelijk overheen zijn en ik heb mezelf voorgehouden dat ik haar nauwelijks mistte.
Maar sinds ik weer in dit topic begon te posten kwam het missen toch weer naar boven en heb ik zelfs gedacht haar wéér te appen (heb ik 6 weken terug gedaan), alleen om te zeggen dat ik haar mis.

Vandaag realiseerde ik me dat het inderdaad helemaal niet erg is om je ex te missen en je dit ook niet geforceerd moet proberen te verdringen.
Gaf me gelijk meer rust, bizar.

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 20:21 schreef Senderious het volgende:
Ikzelf wilde er zo snel mogelijk overheen zijn en ik heb mezelf voorgehouden dat ik haar nauwelijks mistte.
Maar sinds ik weer in dit topic begon te posten kwam het missen toch weer naar boven en heb ik zelfs gedacht haar wéér te appen (heb ik 6 weken terug gedaan), alleen om te zeggen dat ik haar mis.

Vandaag realiseerde ik me dat het inderdaad helemaal niet erg is om je ex te missen en je dit ook niet geforceerd moet proberen te verdringen.
Gaf me gelijk meer rust, bizar.

Raar maar waar

Zolang je dat appen maar laat, daar slijt het dus echt niet van.

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 20:09 schreef Inaithnir het volgende:

[..]

Dit, maar dan met één detail. Dat ik ook mijn eigen fouten realiseer (of die nou verantwoordelijk waren voor de breuk of niet), daarvan leer en de volgende keer die dingen aanpak.

Je mag je ex best missen, is niet meer dan logisch. Je hebt een fijne tijd gehad samen, leuke dingen gedaan, genoten van elkaar. Heel normaal om dat te missen. Maar het slijt, net zoals je de leuke tijd in groep 2 van de basisschool niet meer zo erg mist. Jezelf proberen te overtuigen dat je de ander en de tijd met die persoon niet mist, doet alleen maar tekort aan mooie herinneringen.

Iedereen maakt fouten, absoluut, maar ik weet dat mijn fouten bestaan uit het goedpraten van zijn fouten naar anderen toe, dus niet direct naar hem. Al is dat ook een fout, want als ik die fout niet had gemaakt, had hij die fouten niet kunnen maken.

Het vervelende vind ik dat ik ergens nog van hem hou op de een of andere manier. Kan zijn omdat hij mijn eerste echte grote liefde was, maar het voelt rot. Soms, zoals nu, dan mis ik hem echt enorm, en wil ik in zijn grote sterke armen kruipen en dan het gevoel hebben dat ik veilig ben. Maar in mijn achterhoofd roept dan een stemmetje dat ik zonder hem veel veiliger ben, al is het maar voor mijn eigen gedachten.

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 22:21 schreef Brannagh het volgende:

[..]

Iedereen maakt fouten, absoluut, maar ik weet dat mijn fouten bestaan uit het goedpraten van zijn fouten naar anderen toe, dus niet direct naar hem. Al is dat ook een fout, want als ik die fout niet had gemaakt, had hij die fouten niet kunnen maken.

Het vervelende vind ik dat ik ergens nog van hem hou op de een of andere manier. Kan zijn omdat hij mijn eerste echte grote liefde was, maar het voelt rot. Soms, zoals nu, dan mis ik hem echt enorm, en wil ik in zijn grote sterke armen kruipen en dan het gevoel hebben dat ik veilig ben. Maar in mijn achterhoofd roept dan een stemmetje dat ik zonder hem veel veiliger ben, al is het maar voor mijn eigen gedachten.

Is niet raar hoor, dat je nog van hem houdt. Hij is belangrijk voor je. Hij heeft een groot deel van je leven uitgemaakt. En ongeacht hoe dat afliep, dat verander je niet. Je houdt gewoon niet meer van hem op 'die' manier. Maar er is een plekje in je hart dat van hem is en van hem blijft. En dat plekje is misschien nu nog best groot, maar op den duur kun je hem een steeds kleiner plekje geven. Of je hem ooit uit je hart krijgt, weet ik niet.

Maar misschien hoeft dat ook niet. Als het plekje eenmaal klein genoeg is, heb je er misschien vrede mee, en vind je het prima dat hij dat plekje inneemt. En dan kun je eerlijk tegen jezelf zijn wat hij voor je gedaan heeft, dat dat altijd belangrijk zal zijn. Dat hij jou dingen geleerd heeft, direct of indirect. En daarvoor zal je hem dankbaar zijn, ongeacht wat hij jou verder heeft aangedaan. En op die manier zul je van hem blijven houden.

Ik zou ook kunnen zeggen dat ik ook van mijn ex houd, maar niet meer op een romantische manier. Ze is heel belangrijk voor me geweest, heeft veel voor me betekent, veel voor me gedaan. Dat ga ik niet proberen te ontkennen of weg te drukken. Omdat die dingen waarde voor mij hebben. Ze hebben me tot een beter persoon gemaakt. En daar ben ik haar dankbaar voor, daar ben ik eerlijk in.

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 23:04 schreef Inaithnir het volgende:

[..]

Is niet raar hoor, dat je nog van hem houdt. Hij is belangrijk voor je. Hij heeft een groot deel van je leven uitgemaakt. En ongeacht hoe dat afliep, dat verander je niet. Je houdt gewoon niet meer van hem op 'die' manier. Maar er is een plekje in je hart dat van hem is en van hem blijft. En dat plekje is misschien nu nog best groot, maar op den duur kun je hem een steeds kleiner plekje geven. Of je hem ooit uit je hart krijgt, weet ik niet.

Maar misschien hoeft dat ook niet. Als het plekje eenmaal klein genoeg is, heb je er misschien vrede mee, en vind je het prima dat hij dat plekje inneemt. En dan kun je eerlijk tegen jezelf zijn wat hij voor je gedaan heeft, dat dat altijd belangrijk zal zijn. Dat hij jou dingen geleerd heeft, direct of indirect. En daarvoor zal je hem dankbaar zijn, ongeacht wat hij jou verder heeft aangedaan. En op die manier zul je van hem blijven houden.

Ik zou ook kunnen zeggen dat ik ook van mijn ex houd, maar niet meer op een romantische manier. Ze is heel belangrijk voor me geweest, heeft veel voor me betekent, veel voor me gedaan. Dat ga ik niet proberen te ontkennen of weg te drukken. Omdat die dingen waarde voor mij hebben. Ze hebben me tot een beter persoon gemaakt. En daar ben ik haar dankbaar voor, daar ben ik eerlijk in.

Hij is ook heel belangrijk geweest voor me, dat ontken ik absoluut niet. Hij heeft me geknuffeld, mijn keel en borst ingesmeerd met spul toen ik mezelf doodhoestte en haalde dan een kop thee voor me. Dat was echt perfect, en we hebben heel veel toffe dingen samen gedaan, die ik me echt perfect kan herinneren. En die herinneringen gaan niet zomaar weg, en daar ben ik wel blij mee.

En zeker zijn familie heeft me geleerd hoe belangrijk het is om van elkaar te houden. En ook hóe je van elkaar moet houden. Zijn ouders stonden echt altijd voor mij klaar, en dat vond ik zo lief.

Kan er prima mee leven als dat stukje in mijn hart blijft. Dat is gewoon zo, ik heb hem heel mijn hart gegeven, en dat stukje kan hij houden. Vraag me af of ik ook nog ergens een stukje van zijn hart heb liggen. Dat doet eigenlijk het meeste pijn.

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 22:21 schreef Brannagh het volgende:

[..]

Iedereen maakt fouten, absoluut, maar ik weet dat mijn fouten bestaan uit het goedpraten van zijn fouten naar anderen toe, dus niet direct naar hem. Al is dat ook een fout, want als ik die fout niet had gemaakt, had hij die fouten niet kunnen maken.

Het vervelende vind ik dat ik ergens nog van hem hou op de een of andere manier. Kan zijn omdat hij mijn eerste echte grote liefde was, maar het voelt rot. Soms, zoals nu, dan mis ik hem echt enorm, en wil ik in zijn grote sterke armen kruipen en dan het gevoel hebben dat ik veilig ben. Maar in mijn achterhoofd roept dan een stemmetje dat ik zonder hem veel veiliger ben, al is het maar voor mijn eigen gedachten.

Ja, ik heb ook wel die neiging soms... of zo te veel alles in een context willen plaatsen en begrip proberen tonen. Nu doe ik het (te veel) door ermee rekening te houden dat het zijn eerste relatie is, ook zelfs bij die ouders denk ik dat het dan allemaal nieuw en onwennig was, en dat zij zich waarschijnlijk nog veel meer zorgen maken of mogelijke schoonfamilie hun gehandicapte kinderen wel goed zullen behandelen.
Ik had niet zo'n eerste grote liefde gevoel, maar wel dat het enorm goed zat, vooral communicatie, wat zowat het allerbelangrijkste is in een relatie.
Ik ben nog niet in een staat dat ik voel dat beter (of veiliger) af ben zonder hem die zijn mooie armen met sproetjes naar me uitstak. Ik kan enkel veronderstellen dat het niet zou gewerkt hebben als zijn ouders hem niet kunnen loslaten. Als ik bij al die feiten stilsta die ervan getuigen, is het bijna te knetter voor woorden.

quote:

Op zaterdag 13 september 2014 11:42 schreef Brannagh het volgende:

[..]

Hij is ook heel belangrijk geweest voor me, dat ontken ik absoluut niet. Hij heeft me geknuffeld, mijn keel en borst ingesmeerd met spul toen ik mezelf doodhoestte en haalde dan een kop thee voor me. Dat was echt perfect, en we hebben heel veel toffe dingen samen gedaan, die ik me echt perfect kan herinneren. En die herinneringen gaan niet zomaar weg, en daar ben ik wel blij mee.

Kan er prima mee leven als dat stukje in mijn hart blijft. Dat is gewoon zo, ik heb hem heel mijn hart gegeven, en dat stukje kan hij houden. Vraag me af of ik ook nog ergens een stukje van zijn hart heb liggen. Dat doet eigenlijk het meeste pijn.

Dit dus ook... Zowel je eerste paragraaf, hij ging altijd een hittepitje insteken als ik last had van mijn rug op dagen dat ik hem vaak moest tillen. Of als ik mijn maandstonden heb, ben ik niet humeurig, maar is het de eerste dag alsof er messen in mijn buik, rug en vagina zitten, dat geen enkele pijnstiller helpt. Dan even omwikkelen met een paar hittepitjes en daarna vrijen. Gek misschien, maar dat helpt bij mij echt wel.

Tweede wat je schrijft ook...

Ik probeer mezelf te zeggen dat het wel betert, en het ook niet zo abnormaal is. We zijn zeven weken ver en het kwam geheel onverwachts, met 'n dubieuze onzinnige reden en ook door zijn gedrag nu, kan ik me maar moeilijk een beeld vormen over wie hij nu werkelijk is. Als ik weer een signaal krijg dat hij het misschien dan toch niet goed meent, voel ik me gebruikt als gratis huishoudhulp en gratis gezelschapsdame. Klinkt misschien overdreven, maar die indruk krijg ik dan.
Op andere momenten kan ik geduld en begrip opbrengen, en wil ik overigens zelf tijd voor mezelf. Dan stel ik mezelf gerust dat ik op 'n dag wel weer met hem door één deur kan, zeg ik tegen mezelf dat ik de wijze moet zijn. En dat is dan ook weer makkelijker gezegd dan gedaan...

Zo wou ik direct de spullen verdelen, maar bij de eerste tas, brak ik al gewoon. Dat was kort na de breuk wel. Nu heb ik alle tassen en koffers op mijn flat, en maak ze leeg wanneer ik me sterk voel, en leg zijn spullen dan apart. Enkele dagen geleden, merkte ik dat zijn ouders cadeautjes van mij aan hem in een tas hadden gestopt. Vandaag, fris uit de veren, wil ik aan de derde en laatste koffer beginnen. Blijkt dat het cijferslot is veranderd! Ik vond het al van in den beginne niet netjes dat die ouders zomaar in mijn koffers neusden. Maar weer begreep ik het op een of andere manier dat ze alles zo snel mogelijk uitgepakt wilden...

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 22:21 schreef Brannagh het volgende:

[..]

Iedereen maakt fouten, absoluut, maar ik weet dat mijn fouten bestaan uit het goedpraten van zijn fouten naar anderen toe, dus niet direct naar hem. Al is dat ook een fout, want als ik die fout niet had gemaakt, had hij die fouten niet kunnen maken.

Het vervelende vind ik dat ik ergens nog van hem hou op de een of andere manier. Kan zijn omdat hij mijn eerste echte grote liefde was, maar het voelt rot. Soms, zoals nu, dan mis ik hem echt enorm, en wil ik in zijn grote sterke armen kruipen en dan het gevoel hebben dat ik veilig ben. Maar in mijn achterhoofd roept dan een stemmetje dat ik zonder hem veel veiliger ben, al is het maar voor mijn eigen gedachten.

De eerste is altijd speciaal lijkt me. In iedergeval die ervaring heb ik er zelf wel mee.

quote:

Op zaterdag 13 september 2014 14:11 schreef Woestenijhumor het volgende:

[..]

Ja, ik heb ook wel die neiging soms... of zo te veel alles in een context willen plaatsen en begrip proberen tonen. Nu doe ik het (te veel) door ermee rekening te houden dat het zijn eerste relatie is, ook zelfs bij die ouders denk ik dat het dan allemaal nieuw en onwennig was, en dat zij zich waarschijnlijk nog veel meer zorgen maken of mogelijke schoonfamilie hun gehandicapte kinderen wel goed zullen behandelen.
Ik had niet zo'n eerste grote liefde gevoel, maar wel dat het enorm goed zat, vooral communicatie, wat zowat het allerbelangrijkste is in een relatie.
Ik ben nog niet in een staat dat ik voel dat beter (of veiliger) af ben zonder hem die zijn mooie armen met sproetjes naar me uitstak. Ik kan enkel veronderstellen dat het niet zou gewerkt hebben als zijn ouders hem niet kunnen loslaten. Als ik bij al die feiten stilsta die ervan getuigen, is het bijna te knetter voor woorden.

[..]

Dit dus ook... Zowel je eerste paragraaf, hij ging altijd een hittepitje insteken als ik last had van mijn rug op dagen dat ik hem vaak moest tillen. Of als ik mijn maandstonden heb, ben ik niet humeurig, maar is het de eerste dag alsof er messen in mijn buik, rug en vagina zitten, dat geen enkele pijnstiller helpt. Dan even omwikkelen met een paar hittepitjes en daarna vrijen. Gek misschien, maar dat helpt bij mij echt wel.

Tweede wat je schrijft ook...

Ik probeer mezelf te zeggen dat het wel betert, en het ook niet zo abnormaal is. We zijn zeven weken ver en het kwam geheel onverwachts, met 'n dubieuze onzinnige reden en ook door zijn gedrag nu, kan ik me maar moeilijk een beeld vormen over wie hij nu werkelijk is. Als ik weer een signaal krijg dat hij het misschien dan toch niet goed meent, voel ik me gebruikt als gratis huishoudhulp en gratis gezelschapsdame. Klinkt misschien overdreven, maar die indruk krijg ik dan.
Op andere momenten kan ik geduld en begrip opbrengen, en wil ik overigens zelf tijd voor mezelf. Dan stel ik mezelf gerust dat ik op 'n dag wel weer met hem door één deur kan, zeg ik tegen mezelf dat ik de wijze moet zijn. En dat is dan ook weer makkelijker gezegd dan gedaan...

Zo wou ik direct de spullen verdelen, maar bij de eerste tas, brak ik al gewoon. Dat was kort na de breuk wel. Nu heb ik alle tassen en koffers op mijn flat, en maak ze leeg wanneer ik me sterk voel, en leg zijn spullen dan apart. Enkele dagen geleden, merkte ik dat zijn ouders cadeautjes van mij aan hem in een tas hadden gestopt. Vandaag, fris uit de veren, wil ik aan de derde en laatste koffer beginnen. Blijkt dat het cijferslot is veranderd! Ik vond het al van in den beginne niet netjes dat die ouders zomaar in mijn koffers neusden. Maar weer begreep ik het op een of andere manier dat ze alles zo snel mogelijk uitgepakt wilden...

Herkenbaar, dat deed ik ook. Eerste relatie, niet weten hoe hij zich misschien moet uitdrukken, begrip proberen te tonen maar dat werkt niet.

Heb je het slot kunnen openen?

quote:

Op zaterdag 13 september 2014 14:14 schreef S95Sedan het volgende:

[..]

De eerste is altijd speciaal lijkt me. In iedergeval die ervaring heb ik er zelf wel mee.

Dat denk ik ook ja. En ach, ben toch blij dat ik kan zeggen dat hij dat dan was, de eerste speciale.

Nee, ik heb mijn slot nog niet geopend. Ik heb wat op het net gesurft om te kijken of andere methodes zijn om een driecijferslot te openen zonder een nachtje doorsteken en 999 combinaties proberen. Ik was een mailtje naar hem gaan schrijven om het te vragen, maar heb het niet verstuurd. Een soort van trots, denk ik...

Zoals eerder gezegd, was ik een paar weken van facebook af. Uiteraard om zijn naam niet te hoeven zien, maar ik had het ook wel gehad met vakantiekiekjes van koppeltjes, trouwerijen, baby's, etc... Ik ga zo wel vaker van facebook voor een tijdje. Ook in periodes waarin ik werk zoek, lijkt het me beter dat potentiële werkgevers me niet vinden daar, ookal staat vijwel alles privé ingesteld.

Nu heb ik een baan, en wou ik ook gaan afspreken met kennissen in Zweden om de spullen op te halen, dus meldde ik me opnieuw aan, waarop hij me een paar uur later al had ontvriend, terwijl ik amper updates post, dus er kon eigenlijk niks van me bij zijn nieuws verschenen zijn waardoor hij met mij werd geconfronteerd. Ik voelde me nogal "gecontroleerd" dus. Daarop heb ik hem een paar dagen geblokkeerd, wat ik na een paar dagen opnieuw ongedaan maakte. Ik had het gevoel dat ik daarmee toonde dat hij me raakte ofzo, het was te veel een reactie op zijn actie, en eigenlijk wil ik helemaal niet reageren...

De afgelopen dagen er niet meer bij stil gestaan. Eergisteren was er een van onze kennissen in Zweden jarig, dus ik zag wel op haar prikbord dat hij wat had geschreven toen ik haar zelf wou feliciteren. Dat meisje was overigens een van onze huisgenoten waar we het goed mee konden vinden. Ik zag echter op een groepsfoto die zij eerder had gepost, waar wij als koppel ook op staan en er meerdere leuke reacties waren over ons twee (ook van hem hoe gelukkig hij was). Die van hem was eerder al weg (kan hij zelf doen), maar nu waren alle reacties die over ons gingen gewist, wat hij in niet kan toch, aangezien het haar foto is. Dus stuur ik haar een berichtje om te vragen of zij dat deed op aanvraag van hem.

Toen het pas uit was, was zij de eerste tegen wie ik het vertelde, en zij reageerde heel erg verbijsterd. We hebben nog een tijd gepraat enzo. Ze gaf me de raad een weekje te wachten tot de overrompeling van terugkeren naar België en zijn ouders voorbij waren. Misschien kwam hij dan weer tot rede. Dacht en deed ik ook, maar na twee weken was dat nog niet het geval, dus vroeg ik haar of ze even wou polsen bij hem. Daarop kreeg ik geen antwoord, maar ik zag dat ze dan in Spanje zat voor enkele weken, en ik ging dan zelf van facebook af. Sinds ik terug ben op facebook, berichtte ik haar dat ik volgende maand naar Zweden kom, en of ik bij haar kan blijven slapen of het aan de andere kennissen kon vragen. Onze spullen staan bij haar trouwens. Zij antwoordde niet, maar ik weet dat ze een zware stage heeft, maar begon me na een week toch wel raar te vinden. Ze is ook constant op haar iphone bezig en de berichten staan als gelezen.

Eergisteren was er dan dat bovenvermelde gedoe met die reacties op die foto, waarover ik haar berichtte. Ik ging daarna direct slapen (ben al een week zwaar verkouden). Gisterenmorgen zag ik dat ze het vrijwel onmiddellijk had gelezen, maar niet had geantwoord. Zijn naam stond niet meer in de foto getagged, wat ik heel flauw vind dat hij zich nu ook al uit groepsfoto's gaat untaggen omdat ik er ook op sta, maar als ik wat verder naar haar foto's kijk, zie ik hem nergens meer getagged staan, dus ook niet op de foto's waar hij op staat en ik niet. Dus hij heeft me vermoedelijk geblokkeerd.

De afgelopen week heb ik gemerkt dat nog twee andere van onze kennissen mij verwijderd hebben. Ik was er niet superclose mee, maar toch wel vreemd.

Op ons afscheidsfeestje was er een meisje die veel foto's had genomen. Ik had alles in Belgische en Zweedse kleuren versierd, en er waren gerechtjes en specialiteiten van beide landen. Ik zou deze foto's wel graag hebben. Ze horen nu eenmaal bij mijn leven, net zoals de foto's die hij nam met zijn iphone en me nu ook weigert te geven.
Ik vroeg het haar direct na aankomst in België, dus toen we nog samen waren. Ze was enthousiast en zou er zo snel mogelijk werk van maken. Na een paar weken er haar even aan herinnerd, niets meer van gehoord tot nu toe.

Vannacht voegt dat meisje bij wie onze spullen staan mij echter wel toe op LinkedIn...

Ja, ik weet ook wel dat indien er is geluld, en indien ze hem geloven, of op zijn aanvraag reacties e.d. gaan verwijderen, die mensen mijn aandacht niet waard zijn. Foto's vergeten doorsturen (als dat het geval is), kan ik nog ergens begrijpen, maar er wordt te veel over mijn hoofd geregeld.

Ik weet dat liefde vreselijke vormen aanneemt zoals gemeenschappelijk goed kapot gooien en/of achterhouden, maar het lijkt me begrijpelijker dat de "gekwetste" partij dit uit verdriet en razernij doet.
Ik vind het echt naar dat diegene die beslist dat gaat doen. Als ik nog tegen iedereen was gaan rondbazuinen hoe erg het is wat hij deed, zou nog een heel klein beetje geoorloofd zijn, maar ik hou het op dit forum (is al meer dan genoeg ), maar wat is zijn nut hiervan??

Sorry, lieve mensen, voor alweer een hele brok tekst, maar weet niet hoe ik hieruit moet komen. Ik blijf hem nog steeds negeren en afstand houden, die vraag van hem te respecteren. Ik merk echter dat het respect niet wederzijds is...
Misschien lijkt het jullie wat voorbaring of panisch, maar soms denk ik dat noch hij noch dat meisje mijn spullen nog heeft en dat hij die foto's heeft gewist. In een eerdere relatie ging die persoon er al van door met de hele inboedel (waarvan ik 90% had betaald) en verbrak hij achter mijn rug om het huurcontract, waardoor ik ook op straat stond. Dat was zijn manier dan om te zeggen dat hij de relatie stopzette.

Ik hoef geen contact met hem, nog met mensen die dan toch niet zo te vertrouwen zijn, maar ik wil wel zo stilletjes aan mijn grenzen aangeven, waar ze mee flirten. Hoe moet ik dat gaan aanpakken? Wat denken jullie?

quote:

Op maandag 15 september 2014 11:47 schreef Woestenijhumor het volgende:
. Ik blijf hem nog steeds negeren en afstand houden, die vraag van hem te respecteren. Ik merk echter dat het respect niet wederzijds is...

Nu heb ik een baan, en wou ik ook gaan afspreken met kennissen in Zweden om de spullen op te halen, dus meldde ik me opnieuw aan, waarop hij me een paar uur later al had ontvriend, terwijl ik amper updates post, dus er kon eigenlijk niks van me bij zijn nieuws verschenen zijn waardoor hij met mij werd geconfronteerd. Ik voelde me nogal "gecontroleerd" dus. Daarop heb ik hem een paar dagen geblokkeerd, wat ik na een paar dagen opnieuw ongedaan maakte. Ik had het gevoel dat ik daarmee toonde dat hij me raakte ofzo, het was te veel een reactie op zijn actie, en eigenlijk wil ik helemaal niet reageren...

De afgelopen dagen er niet meer bij stil gestaan. Eergisteren was er een van onze kennissen in Zweden jarig, dus ik zag wel op haar prikbord dat hij wat had geschreven toen ik haar zelf wou feliciteren. Dat meisje was overigens een van onze huisgenoten waar we het goed mee konden vinden. Ik zag echter op een groepsfoto die zij eerder had gepost, waar wij als koppel ook op staan en er meerdere leuke reacties waren over ons twee (ook van hem hoe gelukkig hij was). Die van hem was eerder al weg (kan hij zelf doen), maar nu waren alle reacties die over ons gingen gewist, wat hij in niet kan toch, aangezien het haar foto is. Dus stuur ik haar een berichtje om te vragen of zij dat deed op aanvraag van hem.

Toen het pas uit was, was zij de eerste tegen wie ik het vertelde, en zij reageerde heel erg verbijsterd. We hebben nog een tijd gepraat enzo. Ze gaf me de raad een weekje te wachten tot de overrompeling van terugkeren naar België en zijn ouders voorbij waren. Misschien kwam hij dan weer tot rede. Dacht en deed ik ook, maar na twee weken was dat nog niet het geval, dus vroeg ik haar of ze even wou polsen bij hem. Daarop kreeg ik geen antwoord, maar ik zag dat ze dan in Spanje zat voor enkele weken, en ik ging dan zelf van facebook af. Sinds ik terug ben op facebook, berichtte ik haar dat ik volgende maand naar Zweden kom, en of ik bij haar kan blijven slapen of het aan de andere kennissen kon vragen. Onze spullen staan bij haar trouwens. Zij antwoordde niet, maar ik weet dat ze een zware stage heeft, maar begon me na een week toch wel raar te vinden. Ze is ook constant op haar iphone bezig en de berichten staan als gelezen.

Ik hoef geen contact met hem, nog met mensen die dan toch niet zo te vertrouwen zijn, maar ik wil wel zo stilletjes aan mijn grenzen aangeven, waar ze mee flirten. Hoe moet ik dat gaan aanpakken? Wat denken jullie?

Je weet dat je alleen jezelf voor de gek houdt he? Afstand houden? Negeren? Wederzijds respect? Jij disrespecteert hem én je 'vrienden', waarvan ik me ontzettend goed kan voorstellen dat die jou een controlerend en vooral opdringerig persoon vinden.

En iets met volwassen worden enzo. Kom op

Idiote post, maar weggehaald voordat ik het nog erger maak.

[ Bericht 70% gewijzigd door aeque op 15-09-2014 17:21:13 ]

oepsie

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 23:04 schreef Inaithnir het volgende:

[..]

Is niet raar hoor, dat je nog van hem houdt. Hij is belangrijk voor je. Hij heeft een groot deel van je leven uitgemaakt. En ongeacht hoe dat afliep, dat verander je niet. Je houdt gewoon niet meer van hem op 'die' manier. Maar er is een plekje in je hart dat van hem is en van hem blijft. En dat plekje is misschien nu nog best groot, maar op den duur kun je hem een steeds kleiner plekje geven. Of je hem ooit uit je hart krijgt, weet ik niet.

Maar misschien hoeft dat ook niet. Als het plekje eenmaal klein genoeg is, heb je er misschien vrede mee, en vind je het prima dat hij dat plekje inneemt. En dan kun je eerlijk tegen jezelf zijn wat hij voor je gedaan heeft, dat dat altijd belangrijk zal zijn. Dat hij jou dingen geleerd heeft, direct of indirect. En daarvoor zal je hem dankbaar zijn, ongeacht wat hij jou verder heeft aangedaan. En op die manier zul je van hem blijven houden.

Ik zou ook kunnen zeggen dat ik ook van mijn ex houd, maar niet meer op een romantische manier. Ze is heel belangrijk voor me geweest, heeft veel voor me betekent, veel voor me gedaan. Dat ga ik niet proberen te ontkennen of weg te drukken. Omdat die dingen waarde voor mij hebben. Ze hebben me tot een beter persoon gemaakt. En daar ben ik haar dankbaar voor, daar ben ik eerlijk in.

Mooi geschreven
Ik luister de laatste tijd vaker naar Claudia de breij - mag ik bij jou schuilen. Lief liedje en hoop dat gevoel ooit weer te hebben bij iemand

Ik had afgelopen weekend familie weekend wat hij mee zou organiseren. Dus af en toe kwam zijn naam wel langs. En mijn 14-jarig nichtje zei met zo'n bambi-blik 'ohhhh slaap je helemaal alleen?!?! wat zielig!!!' ..... Uhja, heb ik lekker groot bed
Voelde me wel af en toe alleen aangezien ik de enige was met een 1p kamer. Maar was uiteindelijk wel ok en ze zijn allemaal superlief. Een van de weinige momenten dat ik mn ex echt miste.
Ben in mijn hoofd nog wel veel met hem bezig maar gemis gaat redelijk goed gelukkig .

quote:

Op maandag 15 september 2014 17:27 schreef runaway het volgende:

[..]

Mooi geschreven
Ik luister de laatste tijd vaker naar Claudia de breij - mag ik bij jou schuilen. Lief liedje en hoop dat gevoel ooit weer te hebben bij iemand

Ik had afgelopen weekend familie weekend wat hij mee zou organiseren. Dus af en toe kwam zijn naam wel langs. En mijn 14-jarig nichtje zei met zo'n bambi-blik 'ohhhh slaap je helemaal alleen?!?! wat zielig!!!' ..... Uhja, heb ik lekker groot bed
Voelde me wel af en toe alleen aangezien ik de enige was met een 1p kamer. Maar was uiteindelijk wel ok en ze zijn allemaal superlief. Een van de weinige momenten dat ik mn ex echt miste.
Ben in mijn hoofd nog wel veel met hem bezig maar gemis gaat redelijk goed gelukkig .

Dankje

Heel mooi nummer inderdaad. Voelde even wat tranen prikken. Zo even kijken of het in mijn stembereik ligt

Praat me niet van familieweekenden. Ongeveer een maand nadat het over was ging mijn neef trouwen. En daar sta je dan, op het feest, het feest waarvan je stiekem hoopte dat het ooit van jou en haar zou zijn. Iedereen vrolijk, de bruid in een schitterende jurk, de familie stralend van geluk, vrienden die mooie en hilarische speeches houden, je lievelingsmuziek de hele avond lang. Ben op gegeven moment buiten op een bankje gaan zitten (laat op de avond midden Maart, dus niet bepaald warm), want ik had het gewoon niet meer.

Wel fijn dat het missen minder wordt. Dat gedoe in je hoofd volgt vanzelf, als je brein alles een beetje op orde begint te krijgen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Inaithnir op 15-09-2014 19:49:22 ]

Hai, ben ik weer!

Is nu zo'n 7 maanden uit (als ik het goed uitreken). Morgen zou onze jubileumdag zijn en heb ik daar eigenlijk best wel moeite mee.

Einde mededeling

quote:

Op maandag 15 september 2014 19:59 schreef wip_kip het volgende:
Hai, ben ik weer!

Is nu zo'n 7 maanden uit (als ik het goed uitreken). Morgen zou onze jubileumdag zijn en heb ik daar eigenlijk best wel moeite mee.

Einde mededeling

Damn, pas nu jij het zegt realiseer ik me dat eergister ons 3 jarig jubileum zou zijn geweest, en het is comleet aan me voorbijgegaan. Klein feel good momentje

Ach, je hebt in elk geval nog humor, dus dat zit wel goed

quote:

Op maandag 15 september 2014 22:43 schreef Inaithnir het volgende:

[..]

Damn, pas nu jij het zegt realiseer ik me dat eergister ons 3 jarig jubileum zou zijn geweest, en het is comleet aan me voorbijgegaan. Klein feel good momentje

Ach, je hebt in elk geval nog humor, dus dat zit wel goed

Nice! Begrijpelijk, zo'n feelgood moment!

Mis wel echt een vriendin in m'n leven hoor...

quote:

Op maandag 15 september 2014 23:06 schreef wip_kip het volgende:

[..]

Nice! Begrijpelijk, zo'n feelgood moment!

Mis wel echt een vriendin in m'n leven hoor...

Ik mis het ook, dat wel. Vooral omdat we ruim 2 jaar samen hebben gewoond, dan voel je het verschil toch echt wel.

quote:

Op maandag 15 september 2014 15:33 schreef Brannagh het volgende:

Je weet dat je alleen jezelf voor de gek houdt he? Afstand houden? Negeren? Wederzijds respect? Jij disrespecteert hem én je 'vrienden', waarvan ik me ontzettend goed kan voorstellen dat die jou een controlerend en vooral opdringerig persoon vinden.

En iets met volwassen worden enzo. Kom op

Nou, hij heeft alleszins niks meer van mij gehoord sinds half augustus, en dat was dan nog om te antwoorden dat ik ook liever geen contact wil, op zijn ietwat vreemde mail die hij stuurde op mijn verjaardag.

Sneu dat er iemand die wij bij ons lieten wonen omdat ze in geldnood zat, geen zin heeft om iets te laten weten, zodat ik mijn verlof kan regelen en mijn tickets boeken. Ik helemaal geen zin om te gaan, want het zal pijnlijk zijn, maar we gaan er dus niet meer samen om, want hij beslist op een mooie dag van nietes. Dat meisje de spullen laten opsturen en elk de helft van de verzendkosten aan haar betalen, wil hij ook al niet. Zelf erom gaan... reizen is niet vanzelfsprekend in een rolstoel in het buitenland (ik krijg ook zowat de krul van zijn negatieve gezeik over Zweden, waar je verdomme zomaar in de trein en bus kan rijden, hier in België moet je over de gap getild worden).

Ik heb nog niks van frustratie hierover aan dat meisje laten merken, noch aan mijn ex. Ik vind dat mijn ex nogal krampachtig àlles wil doen verdwijnen wat met mij te maken heeft, zelfs oude reacties van anderen op een oude foto van 'n ander. Ik kan het verkeerd hebben, maar dat kan toch niet zomaar op facebook? Moet de "eigenaar" van de foto daar niet eerst mee instemmen? Ikzelf wist niet eens dat die foto's nog bestonden zeg maar. Het lijkt erop dat hij tijd zat heeft om uit te pluizen waar ik me overal digitaal nog in zijn radar zou kunnen bevinden.

Ik vermoed ook dat hij achter mijn rug om niet zo'n fraaie dingen vertelt. Ik zei tegen slechts drie mensen in Zweden dat het uit was, waaronder dat meisje dat bij ons woonde, en alledrie reageerden ze verbijsterd. Nu hebben er twee mensen, totaal anderen die normaliter nog geen weet hebben van onze breuk, mij verwijderd. En zij antwoord dus niet... Misschien paranoia, maar het zou niet de eerste keer zijn... Weet je wel; mensen hebben toch wel vaker de behoefte om kant te kiezen, al dan niet blindelings.

Wat vind je er zo controlerend en opdringerig aan dat graag weet wanneer mijn komst het beste past voor haar. Is het vreemd dat ik al deze feitjes helemaal niet zo fijn vind, nieuwe documenten moet regelen, straks een haast nieuwe koffer van 2000SEK moet beschadigen omdat zijn ouders er zonodig in moesten neuzen, dat ik dra met toch wat tegenzin alleen naar Zweden moet omdat hij het op geen andere manier wil regelen, maar dat dan regelen is ook weer een huzarenstukje, omdat hij mogelijks is gaan lullen en/of die huisgenote in het bezit van onze spullen eerst dolenthousiast was dat we zouden komen, maar nu zelfs niet simpelweg antwoord. Ik heb helemaal geen zin in allerlei zulkse confrontaties groot en klein.

Ja misschien maak ik mezelf wat wijs als ik zeg dat ik geen contact wil. Om te beginnen zou ik liever hebben gehad dat we nooit hadden gebroken, en wou ik helemaal in't begin geen afstand, vooral emotioneel. Uit het oog, uit het hart weet je wel. Maar ik wou ook dat hij gewoon direct de dringende documenten vriendelijk zou doorsturen, dat als een cijferslot is veranderd, ik hem gewoon zou kunnen bellen of sms'en en hij me de nieuwe code zegt, dat hij met een ander voorstel had ingestemd waardoor ik nu niet om die reden naar Zweden moet. Dat we gewoon zouden kunnen afspreken om onze spullen aan elkaar terug te geven, etc... maar feit is wel dat ik dus geen contact heb, afstand heb genomen, ongeacht wat ik zelf allemaal wil.

Hoe vind jij dat ik me dan zou moeten gedragen? Ik wil hier zo snel mogelijk vanaf. Als het aan mij lag, was allang om die spullen in Zweden geweest en daarna met hem afgesproken om zijn deel terug te geven en hij het mijne. Ik pak het liever direct aan zoals ik in de vorige alinea beschrijf, maar hij heeft tijd en ruimte nodig en hij onderneemt niks en zit de hele dag thuis strips te lezen en facebook af te schuimen op zoek naar dingen om te bannen. En ik moet maar alles regelen naar zijn pijpen dansend, terwijl ik gewoon mijn eigen leven op orde wil houden en eindelijk wat dingen voor mezelf wil gaan doen...

quote:

Op maandag 15 september 2014 23:06 schreef wip_kip het volgende:

[..]

Nice! Begrijpelijk, zo'n feelgood moment!

Mis wel echt een vriendin in m'n leven hoor...

quote:

Op maandag 15 september 2014 23:23 schreef Inaithnir het volgende:

[..]

Ik mis het ook, dat wel. Vooral omdat we ruim 2 jaar samen hebben gewoond, dan voel je het verschil toch echt wel.

Nadat ik de eerste keer had samengewoond, was het verschrikkelijk. Zelf toen die relatie nog bezig was, bedacht ik me soms hoe het zou zijn om opnieuw alleen te moeten slapen... en hoopte dat hij niet vroeger dan ik zou sterven. Tja op een of andere manier dacht ik niet aan dat het ooit gedaan zou kunnen zijn. Nu heb ik er minder last van eigenlijk. Ook niet bij mijn vorige relaties waar er officieus samen gehokt werd. Nu mis ik geen partner... en mijn ex mis ik op een ander soort manier. Ik zou niet veel tijd hebben voor hem nu, en ik word er al knetter van dat er tijd gaat naar dingen regelen en het eigenlijke verwerken. Ik las onlangs dat een relatie qua rouw op een sterfgeval gelijkt. Daar is wel wat van, ja. Of je het ziet aan komen (zoals bij de dood een ziekte) of helemaal niet (een hartaderbreuk) die persoon is op een bepaald moment wél helemaal hardnekkig wég.
Clichématig is de persoon die mijn ex blijkt te zijn, helemaal niet zoals mijn liefje die plots uit mijn leven verdween en ik dus heel hard mis.

Jullie zijn al iets verder... misschien ga ik ook nog gewoon een vriend(in) missen, of als je ouder wordt en niet alleen wil blijven, misschien heeft dat ook effect. Voorlopig ben ik wel liever alleen...