Depressie & Angst #107

quote:

Op maandag 11 augustus 2014 11:35 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Alles gelezen en veel om op in te haken.
Sowieso vermoed ik dat je hulpverleners toch jouw ouders/broer bij je behandeling gaan willen betrekken, daar ontkom je niet echt aan.

Opname? Is niet onmogelijk en als het geld kost, moet je je bedenken of je het een goede ruil vindt (gewoonlijk is zo'n opname voor als je op het punt staat een eind aan je leven te maken, maar ik begrijp wel dat jouw situatie vrij onhoudbaar is).

De geestelijke gezondheidszorg..tsja, ik nam al vrij snel de beslissing dat ik het vooral zelf moest doen en gebruikte mn hulpverleners als steunpilaar zeg maar.

En wat je angsten/obsessie voor spinnen/viezigheid betreft, lijkt me superlastig, ook omdat je er min of meer mee zit opgesloten.

Nja, hoe begin je er zelf aan? Ik ben niet echt rijk, dus de GGZ is voorlopig mijn enigste optie gezien dat tenminste nog betaalbaar is. Ik hoop ergens dat de maatschappelijk werker mij zal kunnen helpen, want financiëel wordt het anders een ramp. Ik ken wel iemand die in een soortgelijke situatie terecht kwam (leefde al 2 jaar als kluizenaar) en zijn leven is helemaal veranderd na een opname in Kortenberg. Maatschappelijk werker hielp hem met alle financiële problemen en dat lukte.

Je moet het ook maar net treffen in de hulpverlening. Ik heb het niet getroffen Ok de eerste was wel goed maar ik had maar een beperkt aantal sessies daar helaas. Vrijgevestigde of GGZ: het geeft geen garanties.

Ik heb zelf mn problemen opgelost want aan de hulpverleners had ik echt niks. Toch probeer ik het steeds weer want er is gewoon een limiet aan wat je zelf kan doen. Ik heb weer even een zetje de goede richting op nodig merk ik.

Nja, ik heb het ook drie jaar lang zelf proberen op te lossen. Dat lukte zelfs een tijdje, want ik kon me nog concentreren op andere zaken en ik kon de angstgedachten zelfs vergeten.

Maar nu is mijn hoofd één en al chaos. Ik kan niets meer. En dat terwijl een mens zoveel moet doen, dagelijks. Ben vaak 2u in de badkamer bezig, dat terwijl ik enkel maar m'n tanden poets en een douche van om en bij de 15 minuten neem. Het gaat allemaal zo traag. Ik beleef ook geen plezier meer en ik merk dat ik bijna alle vragen beantwoord met "ja", "nee" of "ik weet niet". Ik heb gewoon geen enthousiasme meer.

Het grootste probleem is de twijfel. Ik kan piekeren over alles. Ik denk na over elk miniscuul detail, waardoor ik amper iets kan doen. Voor ik het weet, voel ik me weer super angstig en blijf ik op tot 5 of 6u. Ik overleef amper de dag, laat staan dat ik in staat ben om werk te zoeken. En zelfs dan, geen idee hoe ik een job zou kunnen houden. Het is nu net geen twee maanden geleden dat ik als proces operator heb gewerkt en ik heb welgeteld 2 dagen volgehouden. En toen voelde ik me zelfs nog een stuk beter dan nu.

Ik zit echt diep. Zonder hulp kom ik er niet meer. Het is zo erg dat ik soms enkel de dag overleef omdat ik weet dat zelfmoord altijd een optie blijft. Versta me niet verkeerd, ik wil _niet_ dood. Ik weet dat ik me enkel slecht voel omdat er iets mis is met m'n hersenen/gedachtengang... maar gewoon het feit dat ik weet dat die optie er altijd is, dat brengt me nog een beetje geluk. Tegelijkertijd besef ik wel dat het niet normaal is om zo te denken, en dat het dus echt wel al diep zit.

Geen idee hoe ik dit allemaal deftig ga kunnen uitleggen tijdens dat eerste in-take gesprek, maar ik hoop voor hen dat ze me serieus zullen nemen en niet gewoon zullen doorverwijzen met een wachttijd van twee weken ofzo. Elke dat dat ik wakker word in dit huis is er één te veel, het lijkt wel een nachtmerrie.

Tot nu toe gaat het lekker. Geen zenuwinzinking gekregen o.i.d. Het enige wat ik had was gewoon dat ik me weer heel emotioneel voelde een tijd. Ik weet niet echt waar het door komt, maar wederom ligt het vermoeden bij mijn relatief veel piekeren van de laatste tijd en de angst die er in sluipt vanwege dit gevoel en wat er wel niet 'allemaal zou kunnen zijn'.

Ik geniet hier echter wel en probeer zo goed als ik kan de boel maar te laten waaien. Er gebeurt in feite toch niks behalve mijn angst voor angst en wellicht wat emotionele moeheid. Ik kom hier wel weer langs net als altijd en gelukkig is er alcohol!

quote:

Op maandag 11 augustus 2014 18:34 schreef W_D het volgende:
Nja, ik heb het ook drie jaar lang zelf proberen op te lossen. Dat lukte zelfs een tijdje, want ik kon me nog concentreren op andere zaken en ik kon de angstgedachten zelfs vergeten.

Maar nu is mijn hoofd één en al chaos. Ik kan niets meer. En dat terwijl een mens zoveel moet doen, dagelijks. Ben vaak 2u in de badkamer bezig, dat terwijl ik enkel maar m'n tanden poets en een douche van om en bij de 15 minuten neem. Het gaat allemaal zo traag. Ik beleef ook geen plezier meer en ik merk dat ik bijna alle vragen beantwoord met "ja", "nee" of "ik weet niet". Ik heb gewoon geen enthousiasme meer.

Het grootste probleem is de twijfel. Ik kan piekeren over alles. Ik denk na over elk miniscuul detail, waardoor ik amper iets kan doen. Voor ik het weet, voel ik me weer super angstig en blijf ik op tot 5 of 6u. Ik overleef amper de dag, laat staan dat ik in staat ben om werk te zoeken. En zelfs dan, geen idee hoe ik een job zou kunnen houden. Het is nu net geen twee maanden geleden dat ik als proces operator heb gewerkt en ik heb welgeteld 2 dagen volgehouden. En toen voelde ik me zelfs nog een stuk beter dan nu.

Ik zit echt diep. Zonder hulp kom ik er niet meer. Het is zo erg dat ik soms enkel de dag overleef omdat ik weet dat zelfmoord altijd een optie blijft. Versta me niet verkeerd, ik wil _niet_ dood. Ik weet dat ik me enkel slecht voel omdat er iets mis is met m'n hersenen/gedachtengang... maar gewoon het feit dat ik weet dat die optie er altijd is, dat brengt me nog een beetje geluk. Tegelijkertijd besef ik wel dat het niet normaal is om zo te denken, en dat het dus echt wel al diep zit.

Geen idee hoe ik dit allemaal deftig ga kunnen uitleggen tijdens dat eerste in-take gesprek, maar ik hoop voor hen dat ze me serieus zullen nemen en niet gewoon zullen doorverwijzen met een wachttijd van twee weken ofzo. Elke dat dat ik wakker word in dit huis is er één te veel, het lijkt wel een nachtmerrie.

Ook als je geen normaal ritme meer kan houden en gewone dingen niet meer lukken kan een opname wel goed zijn. Wees vooral zo open en eerlijk mogelijk tegen je behandelaars. Sterkte.

Vandaag heb ik ook nieuws te melden, ff zo.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op maandag 11 augustus 2014 20:17 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Persoonlijk vind ik een kleine hoeveelheid benzo's "als noodrem" een heerlijke oplossing, op die manier kan ik zelf bepalen wanneer ik ze -echt- even nodig heb (gewoonlijk om bijvoorbeeld de spiraal van piekeren/zorgen maken/stress/angsten/spanningen te verminderen en te doorbreken.

Voor mij werkt het prima, al enkele jaren. Ik gebruik dat spul amper tegenwoordig, maar ben wel superblij dat ik ze tot mn beschikking heb

precies, noodrem spul

Trouwens, die spoilertag, helpt dat om de boel buiten Google te houden endergelijke? Ik hoef niet op internet bekend te staan als die met al die posts in topics over depressie enzo.

Pfff, roerige week gehad. Met mijn moeder is het een paar keer kantje boord geweest, ik moest zaterdagavond met spoed vanuit Utrecht naar huis rijden omdat het zo slecht ging. Gaat nu iets beter maar nog steeds op de IC.. En mijn vader is zo verloren zonder haar, ik moet de administratie voor hem doen, hij wist niet eens hoe hij moet inloggen... En ineens hangt hij 10 keer per dag aan de telefoon, de schat. Maar het breekt me wel op, al die extra zorgen
Daarnaast gaat het financieel ook zwaar kut, ex betaalt al 2 maanden geen alimentatie, en dat is echt geen extraatje ofzo, het is hard nodig. En hij woont dus sinds vandaag een paar huizen verderop, benieuwd wat voor ellende dat nog gaat brengen.
Ondertussen zit mijn lief een uur rijden van me vandaan en dat begint me na bijna 3 jaar echt de keel uit te hangen, maar een oplossing daarvoor zie ik ook niet echt.
En zo kan ik nog wel even doorgaan...Bah bah bah Kutzooi!
Zo, tot zover mijn tirade

quote:

Op maandag 11 augustus 2014 21:02 schreef missbehavin het volgende:
Pfff, roerige week gehad. Met mijn moeder is het een paar keer kantje boord geweest, ik moest zaterdagavond met spoed vanuit Utrecht naar huis rijden omdat het zo slecht ging. Gaat nu iets beter maar nog steeds op de IC.. En mijn vader is zo verloren zonder haar, ik moet de administratie voor hem doen, hij wist niet eens hoe hij moet inloggen... En ineens hangt hij 10 keer per dag aan de telefoon, de schat. Maar het breekt me wel op, al die extra zorgen
Daarnaast gaat het financieel ook zwaar kut, ex betaalt al 2 maanden geen alimentatie, en dat is echt geen extraatje ofzo, het is hard nodig. En hij woont dus sinds vandaag een paar huizen verderop, benieuwd wat voor ellende dat nog gaat brengen.
Ondertussen zit mijn lief een uur rijden van me vandaan en dat begint me na bijna 3 jaar echt de keel uit te hangen, maar een oplossing daarvoor zie ik ook niet echt.
En zo kan ik nog wel even doorgaan...Bah bah bah Kutzooi!
Zo, tot zover mijn tirade

Dat vreet ook meer energie dan je misschien denkt. Kun je niet even lekker met een bakje thee en een chocolaatje op de bank gaan zitten, even aan jezelf denken?

Daar krijg ik mijn kop niet stil mee Ben van ellende aan het opruimen en schoonmaken geslagen (en ik ben huishoudelijk een beetje gehandicapt, slechte huisvrouw ).
Wil gewoon rust, weg uit deze kutstad, bij mijn vent zijn ook als het geen weekend is en eens geen geldzorgen hebben Fucking beam me up Scotty

quote:

Op maandag 11 augustus 2014 20:01 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik heb je post even vluchtig doorgelezen wegens mental fatigue bij mij daarboven

Maar 1 ding wil ik je wel meegeven

Ik krijg de indruk dat je aan het overleven bent en dat -al- je energie nu daarin gaat zitten. Klopt dat?

Zo ja, dan moet je -dat- in je 1e gesprek met je behandelaar vertellen, daar kunnen ze echt wat mee en is gelijk ook duidelijk voor hun
Niet vergeten he?

Edit: Ik heb je post nog een keertje doorgeskimt en pas de 2e keer las ik niet over het woordje "overleef" heen, mijn excuus

Maar hoe dan ook, zeg -dat- tegen je behandelaars, eventueel zeg je erbij dat je het gevoel hebt met de rug tegen de muur te staan oid

quote:

Op maandag 11 augustus 2014 20:07 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ook als je geen normaal ritme meer kan houden en gewone dingen niet meer lukken kan een opname wel goed zijn. Wees vooral zo open en eerlijk mogelijk tegen je behandelaars. Sterkte.

Thx voor de info. Ik moet inderdaad zien dat ik alles goed uitleg, dat heeft een vriend van mij ook al gezegd. Als je niet alles zegt wat er scheelt, dan weten ze dat ook niet en behandelen ze je misschien gelijk elke doorsnee depressie-patiënt. Ik heb net daarom zowat alles dat me stoort en de meest angstige gedachten neergeschreven. Zou ik dat blad papier best afgeven aan de persoon in kwestie tijdens het gesprek?

Een jaar geleden zou ik bvb. nog perfect genoegen hebben gehad met dagopname of een gesprek om de week, want toen was het écht véél beter. Af en toe had ik eens een zware dip van een week, maar dat ging wel weer over. Nu zit ik constant in die zware dip, al drie maanden lang. Ik snap niet waarom ik zo lang heb gewacht om hulp te zoeken. Ik denk dat ik het gewoon te lang heb ontkend en het probleem niet serieus nam.

Ik heb wel schrik om het woord "zelfmoordgedachten" te laten vallen. Ik wil absoluut niet gedwongen opgenomen worden, maar wel vrijwillig. Ik heb behoefte aan stabiliteit, orde etc in mijn leven, maar het is belangrijk voor mij dat mensen weten dat ik het zelf ook wil en dat ik niet gedwongen moet worden. Er is hier ook een groot verschil tussen gedwongen en vrijwillige opname, vooral dan qua vrijheid.

Oké, het ging vandaag best wel slecht met mij.

M'n moeder ziet niet dat ik meer tijd om me klaar te maken heb dan zij. Dat ik me dood schaam als ik over straat moet zonder dat ik iets aan m'n uiterlijk gedaan heb, kan haar niets schelen blijkbaar.
Vanmiddag werd ik voor de zoveelste keer helemaal afgezeken omdat ik nog niet klaar was, terwijl we de stad in zouden gaan. Alles ligt aan mij, en alles is mijn schuld. Ik moet er maar aan werken zodat ik eerder klaar kan zijn en het is allemaal mijn fout, punt. Op dat moment heb ik haar m'n kamer uit gestuurd, want dat kan ik totaal niet hebben. Ik voelde me echt zo waardeloos toen . Toen ze m'n kamer uit liep zei ze nog "Knoop jezelf maar op.".
Op dat moment had ik echt zoiets van fuck dit leven. Ik wil me niet zo voelen.
Ik ben toen maar even onder de douche gaan staan omdat dat me meestal wel helpt om te ontspannen. Ik heb toen meteen maar even mezelf gewassen en m'n benen gescheerd. Alleen bij het scheren van m'n benen moest ik echt zo m'n best doen om dat scheermesje niet diep in m'n pols te drukken. Het was echt niet fijn. Zo erg heb ik het nog nooit gehad.
Ik ben toen ik klaar was maar snel het huis uit gevlucht. Ik wou daar niet meer zijn, en ik wou ook niet op een plek zijn waar van alles beschikbaar is om me mee te snijden. Ik moest hier even weg zijn.

Ik ben nu wel weer terug thuis, daarom kan ik dit schrijven. Ik ben een beetje tot rust gekomen. Alleen ik maak me wel erg zorgen. Want zoals het nu gaat is precies wat ik verwacht had. Ik krijg het er steeds moeilijker mee om weerstand te bieden, en het wordt steeds erger.

quote:

Op maandag 11 augustus 2014 21:33 schreef AdoraBelle het volgende:
Oké, het ging vandaag best wel slecht met mij.

M'n moeder ziet niet dat ik meer tijd om me klaar te maken heb dan zij. Dat ik me dood schaam als ik over straat moet zonder dat ik iets aan m'n uiterlijk gedaan heb, kan haar niets schelen blijkbaar.
Vanmiddag werd ik voor de zoveelste keer helemaal afgezeken omdat ik nog niet klaar was, terwijl we de stad in zouden gaan. Alles ligt aan mij, en alles is mijn schuld. Ik moet er maar aan werken zodat ik eerder klaar kan zijn en het is allemaal mijn fout, punt. Op dat moment heb ik haar m'n kamer uit gestuurd, want dat kan ik totaal niet hebben. Ik voelde me echt zo waardeloos toen . Toen ze m'n kamer uit liep zei ze nog "Knoop jezelf maar op.".
Op dat moment had ik echt zoiets van fuck dit leven. Ik wil me niet zo voelen.
Ik ben toen maar even onder de douche gaan staan omdat dat me meestal wel helpt om te ontspannen. Ik heb toen meteen maar even mezelf gewassen en m'n benen gescheerd. Alleen bij het scheren van m'n benen moest ik echt zo m'n best doen om dat scheermesje niet diep in m'n pols te drukken. Het was echt niet fijn. Zo erg heb ik het nog nooit gehad.
Ik ben toen ik klaar was maar snel het huis uit gevlucht. Ik wou daar niet meer zijn, en ik wou ook niet op een plek zijn waar van alles beschikbaar is om me mee te snijden. Ik moest hier even weg zijn.

Ik ben nu wel weer terug thuis, daarom kan ik dit schrijven. Ik ben een beetje tot rust gekomen. Alleen ik maak me wel erg zorgen. Want zoals het nu gaat is precies wat ik verwacht had. Ik krijg het er steeds moeilijker mee om weerstand te bieden, en het wordt steeds erger.

Bah, moeilijk is dat he, als je familie het niet begrijpt Laat je niet gek maken meisje! (oh nee, dat zijn we al he )

Hehe, er komt net een mooie zin voorbij op tv 'Family members are just like strangers you're stuck in a lift with'

quote:

Op maandag 11 augustus 2014 21:33 schreef AdoraBelle het volgende:
Oké, het ging vandaag best wel slecht met mij.

M'n moeder ziet niet dat ik meer tijd om me klaar te maken heb dan zij. Dat ik me dood schaam als ik over straat moet zonder dat ik iets aan m'n uiterlijk gedaan heb, kan haar niets schelen blijkbaar.
Vanmiddag werd ik voor de zoveelste keer helemaal afgezeken omdat ik nog niet klaar was, terwijl we de stad in zouden gaan. Alles ligt aan mij, en alles is mijn schuld. Ik moet er maar aan werken zodat ik eerder klaar kan zijn en het is allemaal mijn fout, punt. Op dat moment heb ik haar m'n kamer uit gestuurd, want dat kan ik totaal niet hebben. Ik voelde me echt zo waardeloos toen . Toen ze m'n kamer uit liep zei ze nog "Knoop jezelf maar op.".
Op dat moment had ik echt zoiets van fuck dit leven. Ik wil me niet zo voelen.
Ik ben toen maar even onder de douche gaan staan omdat dat me meestal wel helpt om te ontspannen. Ik heb toen meteen maar even mezelf gewassen en m'n benen gescheerd. Alleen bij het scheren van m'n benen moest ik echt zo m'n best doen om dat scheermesje niet diep in m'n pols te drukken. Het was echt niet fijn. Zo erg heb ik het nog nooit gehad.
Ik ben toen ik klaar was maar snel het huis uit gevlucht. Ik wou daar niet meer zijn, en ik wou ook niet op een plek zijn waar van alles beschikbaar is om me mee te snijden. Ik moest hier even weg zijn.

Ik ben nu wel weer terug thuis, daarom kan ik dit schrijven. Ik ben een beetje tot rust gekomen. Alleen ik maak me wel erg zorgen. Want zoals het nu gaat is precies wat ik verwacht had. Ik krijg het er steeds moeilijker mee om weerstand te bieden, en het wordt steeds erger.

Hoe ver was je inmiddels met het hulp krijgen? Wat je moeder doet is echt zooo fout

quote:

Op maandag 11 augustus 2014 21:26 schreef W_D het volgende:

[..]


[..]

Thx voor de info. Ik moet inderdaad zien dat ik alles goed uitleg, dat heeft een vriend van mij ook al gezegd. Als je niet alles zegt wat er scheelt, dan weten ze dat ook niet en behandelen ze je misschien gelijk elke doorsnee depressie-patiënt. Ik heb net daarom zowat alles dat me stoort en de meest angstige gedachten neergeschreven. Zou ik dat blad papier best afgeven aan de persoon in kwestie tijdens het gesprek?

Een jaar geleden zou ik bvb. nog perfect genoegen hebben gehad met dagopname of een gesprek om de week, want toen was het écht véél beter. Af en toe had ik eens een zware dip van een week, maar dat ging wel weer over. Nu zit ik constant in die zware dip, al drie maanden lang. Ik snap niet waarom ik zo lang heb gewacht om hulp te zoeken. Ik denk dat ik het gewoon te lang heb ontkend en het probleem niet serieus nam.

Ik heb wel schrik om het woord "zelfmoordgedachten" te laten vallen. Ik wil absoluut niet gedwongen opgenomen worden, maar wel vrijwillig. Ik heb behoefte aan stabiliteit, orde etc in mijn leven, maar het is belangrijk voor mij dat mensen weten dat ik het zelf ook wil en dat ik niet gedwongen moet worden. Er is hier ook een groot verschil tussen gedwongen en vrijwillige opname, vooral dan qua vrijheid.

Je wordt niet zomaar gedwongen opgenomen als je zegt dat je soms niet meer wil of aan zelfmoord denkt. Daarbij: als jij al vraagt om een vrijwillige opname, is er geen reden meer voor gedwongen opname.
Dus ben gewoon eerlijk en zoek met de aangewezen personen (psych etc) naar de best passende aanpak.

quote:

Op zaterdag 9 augustus 2014 21:41 schreef Elvi het volgende:

[..]

Je gaat toch niet opgeven terwijl er een kans is dat je het toch kan overleven? Wat is dat nou?!

Ik sluit me hier bij aan.
Ook bij de meest heftige depressies trouwens

quote:

Op maandag 11 augustus 2014 21:38 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Pff, echt ruk voor je

Dat uit huis vluchten herken ik wel (bij mij was dat op een gegeven moment zelfs een gewoonte geworden bla bla bla).

Ik hoop dat het voor mij geen gewoonte wordt. Want dat zou betekenen dat de sfeer hier in huis heel slecht is.

quote:

Op maandag 11 augustus 2014 21:49 schreef missbehavin het volgende:

[..]

Bah, moeilijk is dat he, als je familie het niet begrijpt Laat je niet gek maken meisje! (oh nee, dat zijn we al he )

Ik vind het gewoon zo naar dat ze iedere keer van dit soort dingen zegt. Dan voel ik me weer compleet waardeloos. En dat voel ik me sowieso al.

quote:

Op maandag 11 augustus 2014 21:53 schreef missbehavin het volgende:
Hehe, er komt net een mooie zin voorbij op tv 'Family members are just like strangers you're stuck in a lift with'

Die klopt wel ja .

quote:

Op maandag 11 augustus 2014 21:53 schreef zomertje het volgende:

[..]

Hoe ver was je inmiddels met het hulp krijgen? Wat je moeder doet is echt zooo fout

Ik heb gistermorgen dat telefonische (intake)gesprek gehad. Het duurde maar een paar minuten. En eigenlijk was het alleen om te bevestigen wat ze aan gegevens van m'n huisarts hebben gekregen. Dat ik depressief ben, suicidaal en mezelf wil snijden. En of het mijn dagelijks leven beïnvloedt. Ja, dat doet het zeker. Als je de hele dag aan niets anders dan zelfmoord kunt denken dan komt er voor de rest ook weinig terecht.

Ik heb van m'n beste vriendin wel de tip gegeven om ze vandaag te bellen of ze me met spoed kunnen behandelen, vanwege hoe mijn moeder doet en dat het gisteren echt bijna mis ging.

Ik weet alleen niet of ik daar vandaag aan toe kom. Want m'n andere beste vriendin vertelde dat haar moeder geprobeerd heeft zelfmoord te plegen, en nu in het ziekenhuis ligt. Dus eigenlijk wil ik er vandaag wel voor haar zijn. Ik denk dat ze de steun goed kan gebruiken.

quote:

Op zondag 10 augustus 2014 16:20 schreef Mange-tout het volgende:

Eens dingen gaan doen via sites als Meetup of Couchsurfing? Bij Meetup heb je events per thema, bij Couchsurfing zijn de events soms meer gewoon bijeenkomsten of echt activiteiten, in verschillende (grotere) steden). Voordeel is dat die mensen meestal al openstaan voor contact met mensen die ze niet kennen. Of inschrijven op een cursus/groepssport? Die gaan over een maand meestal weer van start. Doe je ook nog iets "nuttig" op een avond bv .

Ik sport op zich veel, ook in groepsverband. Dus daar heb ik op zich wel sociale contacten hoor. Maar mijn 'oude' vriendengroep spreek ik echt nooit meer. Dat vind ik wel echt jammer, maar heb niet het idee dat dat alleen maar aan mij ligt. Als iemand een relatie krijgt en hij laat meteen maandenlang niets meer van zich horen, wat moet je dan nog meer doen dan daar wat van zeggen?