Graag wil ik mijzelf aan jullie voorstellen. Ik ben Kiid, 25 jaren jong en ik woon nog bij mijn moeder thuis. Mijn ouders zijn ongeveer 10 jaar geleden uit elkaar gegaan en ik heb dit nooit helemaal kunnen verwerken. Zowel mijn middelbare school als mbo 2 Commercieel Medewerker opleiding heb ik niet afgerond. Nu zit ik werkloos thuis bij mijn moeder omdat ik geen geschikte baan kan vinden.
Nu je weet wie ik ben kunnen we tot de kern van de klacht komen. Laatst was er een familie barbecue georganiseerd waar ik voor werd uitgenodigd. Ik had me daar erg op verheugd aangezien ik niet veel vrienden heb (alleen mijn broertje van 21) en dus weinig sociaal contact heb. Maar met dat sociaal contact komt er altijd een ander gevaar om de hoek kijken en dat zijn de doorsnee oppervlakkige gesprekken. Vragen zoals: 'wat doe je voor de kost', ' wat doe je in je vrije tijd' en 'waarom ben je nog niet op jezelf gaan wonen' komen dan voorbij.
Ook deze keer was het weer eens raak. Er kwam een meisje naar me toe gelopen van ongeveer dezelfde leeftijd. Ze had wat overgewicht (ik schat zo'n 5 kilo) en keek scheel, maar ik besloot hier niets over te zeggen omdat ze onzeker over kwam. Ze begon over koetjes en kalfjes tot ze vroeg: 'waarom moet je moeder alles voor jou betalen?' en ik was natuurlijk met stomheid geslagen. Ik stamelde wat over de scheiding van mijn ouders en dat ik daar nog mee zit. Ze bleek niet tevreden met dat antwoord aangezien ze daarna heel afstandelijk werd en achter mij rug om tegen andere mensen vertelde hoe 'triest' ik wel niet ben.
Klacht: Wat is het toch met mensen dat ze mensen op hun ziel trappen als ze niet voldoen aan het ideale maatschappelijk plaatje? Ik heb een andere route gekozen, MIJN route. Dit is precies waarom ik ervoor kies om sociaal contact te ontwijken