De twijfel werd groter, en de verleiding van de macht ook.
Asschen, grijp die macht. Accepteer je lot, je zult altijd een Valheru zijn. De macht die jou toebehoord ligt nu voor het grijpen.
Stemmen in zijn hoofd zeiden hem de macht te grijpen. Maar zijn verstand zei van niet.
Terug denkend aan al die moorden die hij gepleegd had leek het hem beter de Valheru voor eens en altijd te laten rusten.
toen schoten er beelden van zijn vermoorde dochtertje door zijn hoofd, het bloed lag overal. Haar hoofdje bewerkt met de stalen kachelpook. Hij stak nog uit haar arme tere lichaam.
De tranen rolden over zijn wangen. zijn dochter... het had nooit mogen gebeuren. Als hij die krachten toen had gehad was dit alles nooit gebeurt.
Het gebeurde in een fractie van een seconde. Die onzekerheid was alles dat de Valheru in hem nodig had. Eens weer stond daar de machtige, en duistere, Asschen sukar. Klaar om iedereen die hem in de weg stond ijkoud af te maken.
De verbazing van de mensen om hem heen gebruikend stormde hij de deur uit. Hij moest zijn broeders nog bevrijden. En daar had hij draak voor nodig.
Plotseling stormde de Valheru de Taveerne uit.
* Bar_the_Grey dacht een moment na. De Valheru zou nu beslist naar de verwachtte plek gaan. Zijn poging de Valheru te beinvloeden was jammerlijk mislukt, hij had ten dele gefaald, maar er was nog niets verloren. Nu moest de Dienaar van de Vrouwe snel handelen. Vlug keek hij rond naar de overige aanwezigen. Tussen de verschillende personen zag hij Lord Dreamer en 2 van diens wachters.
Mijn heer Lord Dreamer, we moeten met spoed naar uw kasteel, er staat iets vreselijks te gebeuren, in de diepste schaduwen ver onder uw kasteel schuilt een groot kwaad wat op het punt tot uitbarsten staat. Mijn heer ik raadt U aan de helden hier aanwezig ook uit te nodigen in uw onderkomen
De magie daar is te sterk en te gevaarlijk voor hen die het licht vrezen.
* Lord Dreamer denkt even na .. De valheru , hoe past hij in het plaatje.. ?
* Zitten z'n soortgenoten daar onder vast, is het zover gekomen dat zelfs de Valheru hun terugkomst aan het voorbereiden zijn..
* Hij kijkt om zich heen en stuurt de twee wachters naar buiten om de rest van de troepen te waarschuwen om goed op te letten. mentaal roept hij Quantarianth om te zorgen dat die ook bij het kasteel is. Dan prevelt hij een paar woorden en wappert wat met z'n hand. Een portal verschijnt die leidt naar de centrale binnenplaats op het kasteel.
Als jullie snel zijn dan zijn we op tijd. De Valheru mag dan sterk zijn maar het kasteel is magisch en geeft zich niet zo gauw bloot, en m'n draak heeft familair gezien nog een appeltje te schillen met zij die draken onderwerpen aan hun gezag.
Het kasteel is een vrijplaats voor zij die het licht en het goede steunen, en het zal altijd een vrijplaats zijn.
Some day you shall flee, Panted and weak - Master, Passion, Greed.
De laatste gebeurtenissen en dan met name het ontwaken van de Valheru dwingt mij nu volledig open te zijn. Ik zal mijn ware herkomst onthullen zodra we in uw kasteel zijn gearriveerd, maar laten we ons haasten.
* Bar_the_Grey prevelde een korte herkenningsbezwering en de blauwe portaal die hij en Lord Dreamer hierheen had gebracht werd nu van enkele honderd meters afstand naar de Taveerne verplaatst.
Het Kasteel van Lord Dreamer Deel 3
Allen die Asschen_sukar willen redden van zijn lotsbestemming, stap in de portaal of blijf hier en verdedig de Taveerne en wacht op zijn mogelijke terugkomst! Ik voel reeds de aanwezigheid van meerdere ondoden die hun meesters wil gehoorzamen. Op de een of andere manier hebben ze het op deze Taveerne gemund. Heel curieus, merkwaardig en mysterieus.
Snel liep hij de trap af, zijn prive vertrekken, in de kelder, tegemoet. Daar lag wat hij zocht. Het heilige zwaard van de Valheru, nog steeds even scherp als nooit tevoren. Dankzij de oefiningen in de ninjutsu dojo fok! > deel 2 was hij scherp gebleven. Zijn zwaardvecht kunsten hadden nog niks aan kracht ingeboet.
Nu was hij klaar voor een aanval op het kasteel. Alleen zou hij het deze keer niet op een frontale aanval wagen. Bij de aftocht had hij een mooi ventilatie gat gezien. Als hij niks dikker was geworden zou hij geen moeite hebben om ze het kasteel binnen te dringen.
De gedachte van het niet kunnen moorden hielden hem even tegen, maar hij overtuigde zichzelf dat wanneer hij en zijn broeders samen konden strijden, hij dat wel goed zou maken
maar ik ga wel over lijken als de zwarte machten zich manifesteren" "Nu geef ik je nog een keus maar straks is er geen genade meer"
De elf prevelt een paar woorden en zijn zwaard begint lichtjes te gloeien. Verbaasd bleef Aschen staan. Hij had ook helemaal niet verwacht dat iemand hem zou proberen tegen te houden.
Faat: *zucht* zoals gewoonlijk hoor Sitethief weer in de bocht >:)
Ach, wat dacht hij wel niet. Die elf was niet eens een bedrijging.
Asschen liep zonder verdere aandacht aan de elf te besteden naar buiten.
De buitenlucht deed hem goed, nog steeds putte hij veel van zijn krachten uit de schoonheid van alles om hem heen. Het bos, het kleine stroompje voor de taveerne, alles om hem heen.
Nog even keek hij om zich heen, en plots verscheen daar een adelaar, zijn adelaar.
Na een korte beweging van zijn hand kwam de adelaar op hem af, en streek neer op zijn schouder. Zachtjes fluisterde Asschen de adelaar wat in, en het dier vloog weg. Het was nu een kwestie van wachten tot Asschen wist waar zijn bondgenoten zich ophielden.
Hij moest in slaap gesukkeld zijn, want hij had de adelaar niet terug horen keren. Het beest zat rustig op de rots te wachten tot zijn meester zou ontwaken. Het bees wist Asschen te vertellen dat het leger dat hij zocht niet veel verder was dan een uur reizen. Aan de andere kant van het bos had het leger kamp op geslagen, wachtend op het juiste moment om aan te vallen.
En dat moment kwam naderbij. Binnenkort zat hij in het kasteel, en hingen die twee nietszeggende mensen aan de galg, en had hij weer een rijdier. De draak was niets zonder zijn baas om te beschermen. De macht van de Valheru zou de oude gevoelens van macht weer in hem losmaken.
Maar zover was het nog niet, nu moest hij het leger nog achter zich scharen
* Asschen_sukar trok zich niks aan van de regendruppels die zijn kledij nat maakte. Het droogte vanzelf weer op, en zijn wapen zat droog opgeborgen. In de verte zag Asschen de bosrand naderen. Hij had de geur van het smeulende vuur al lang geroken, en nu zag hij beweging. Schildwachten stond overal rondom het kamp, het zou lastig worden ongezien binnen te komen. Asschen besloot het dan maar op geweld te gooien, en de schildwachten die hem in de weg stonden vakkundig uit de weg te ruimen. Het duurde niet lang of de 1e schildwacht was het slachtoffer geworden van zijn zwaard. Langzaam trok hij het zwaard uit de restanten van de ondode, en veegde het af aan de tuniek van wat een orc bleek te zijn. Langzaam liep hij verder, hij stond nu aan de rand van het kamp. Het was vele male groter dan hij verwachte. Overal stonden grote tenten, en laaide grote vuren. Grote getale orcs en ander ondood gespuis zaten, liepen of sliepen in dit kamp. Uit de drukte kwam een groot wezen aangelopen. Zelfs in Asschens ogen straalde de persoon macht uit. Nee, verbeterde Asschen zichzelf, geen persoon.. maar een demon. Hij voelde het in al zijn vaten. Het was niet de eerste keer dat hij tegenover een Demon stond. Maar dit was er 1 uit de 7e ring van de diepere hellen. Zijn hoofd was er 1 van een ram ,en zijn lijf had wat weg van een stier. Bloed droop van zijn horens, en zijn lichaam werd getekend door de vele littekens. Dit was niet zomaar een demon, Een demon uit de 7e ring was er 1 om rekening mee te houden. Eentje die je niet zo makkelijk dood kreeg simpel gezegd, eentje die je niet dood kreeg. En uitgerekend hij moest naar Asschen gaan luisteren.
Asschen had zijn hand al op zijn gevest liggen, wachtend op de eerste aanval, maar in plaats van aan te vallen begroette de demon hem.
Welkom heer Valheru. We hebben op u gewacht. De duistere heer is klaar om u te ontvangen. Morgen gaan we op weg naar het kasteel
Verbaasd door dit ontvangst liep Asschen mee, wachtend op de dag dat hij die vervelende Lord Dreamer aan zijn zwaard kon rijgen.
Ik zie er weer naar uit een stukje te posten, wanneer de tijd het toelaat.
Everybody wants a box of chocolates"
~Leonard Cohen
Het lijkt erop dat de Valheru zijn persoonlijke bezittingen al heeft opgehaald Vrouwe.
Dat is waar Dienaar, maar hetgene naar wat hij op zoek is hebben we dicht bij hem verborgen gehouden opdat het niet gevonden werd door anderen
* Plotseling werd de kamer omgeven door wit licht, een teken dat hier een beschermbezwering van de Vrouwe werd opgeheven. Toen het licht was opgelost werd er in de hoek van de vloer een tegel zichtbaar met magische runes. De Questor mompelde enkele woorden om de laatste bescherming om de tegel heen te ontdoen.
Zuakim Blosa
* Bar_the_Grey tilde voorzichtig de tegel op en legde deze aan de kant. Onde de tegel lag een kistje verborgen. Voorzichtig pakte hij het in zijn handen en haalde het uit de opbergplaats. Er zat geen slot op het kistje dus opende de Questor het kistje. Wat er in verscholen lag deed zijn mond openslaan van verbazing.
Hier? Uitgerekend hier?
Jawel Dienaar, hij heeft het ten allen tijde onbewust en zonder dat hij het wist bij zich gedragen. Er was geen moeite bespaard om beschermingbezweringen te gebruiken om dit voor eenieder verborgen te houden.
* In het kistje lag een beeldje van een draak, een beeld dat bijna levensecht leek, sterker nog de Questor wist dat dit een levende draak was en wel de Draak van de Valheru. Magisch gevangen en beschermd al die tijd door de Vrouwe, maar wel zodanig dat het in de buurt was van zijn meester.
Dank je Vrouwe dat je je Dienaar mij naar de vindplaats hebt geleid. Dit is precies wat ik nodig heb om de Valheru nog steviger in mijn greep te krijgen
* Bar_the_Grey wist dat het de kwade Meester was die sprak. Vlug keek hij om zich heen maar hij wist dat hij in de val was gelopen. In een mum van tijd werden onzichtbaarheidsbezweringen opgeheven en was hij omringd door zwarte magiers die hun ziel hadden verkocht, ook wel Liches genoemd. Normaal gesproken waren ze geen partij voor hem en had hij ze in een simpele handgebaar verslagen, maar hij was nu verzwakt en de Vrouwe had het meeste van haar kracht nodig om de portaal te beschermen.
* Drie Liches vuurdden vanuit hun vingertoppen electrische schokken op hem af, dmv een vlakke handbeweging creerde hij een schild. Twee ander Liches probeerden hem te immobiliseren door het uitspreken van een verstenigingspreuk. Vanaf zijn voeten veranderde de Questor in steen. Maar toen de steen bij zijn middel was, blies de Questor een flinke adem uit waardoor de versteniging ongedaan werd gemaakt. Van dit magische tweegevecht maakte echter een Unlantazor die van afstand gecontroleerd werd door diens kwade Meester gebruik van de situatie door via een telekinese bezwering het kistje uit de handen van de Questor te ritsen. De Unlantazor rende met het kistje in zijn armen naar boven. De Questor ontketende een helder wit licht en de Liches krijsten en verschrompelden. Snel zette hij de achtervolging in. Maar boven in de gelagkamer aangekomen vreesde hij al het ergste de deur naar buiten stond open en vanuit daar klonk een machtige Schreeuw van een machtig wezen. De Questor stapte naar de deur en zag vanuit de deuropening de Draak Shazare wegvliegen op zoek naar haar Meester de Drakerijder. De overwinningslach van de Unlantazor klonk vanuit het donker. De Draak was dus vrijgelaten. De gebeurtenissen volgden elkaar nu snel op, maar gingen ook helemaal de verkeerde kant op. DeQuestor mompelde nog iets voordat hij in rook weer verdween
Dit was niet voorzien, dit was niet voorzien....
[Dit bericht is gewijzigd door Bar_the_Grey op 05-02-2003 18:34]
Faat: *zucht* zoals gewoonlijk hoor Sitethief weer in de bocht >:)
De kleine man liep nog steeds voor hem uit, zijn mantel verschool ieder teken van emotie. Zo snel als zijn benen het aan konden rende hij door het landschap. De portal was dichtbij, en de vrouwe was onachtzaam.
Mijn heer, we moeten snel zijn. Een groep van onze elites heeft hun leven opgeofferd om de vrouwe bezig te houden zodat wij naar binnen kunnen. Uw broeders liggen binnen handbereik
* Een lach verscheen op het gezicht van de bediende. Als zijn meester wist wat hem te wachten stond zou hij werkelijk verbaasd zijn.
De schemer van de avond viel in, de twee reisgenoten waren nog steeds onderweg. Plots stopte de kleine man. Zijn gezicht stond weer neutraal als altijd. Hij prevelde wat, en voor hen verscheen een klein wit lichtpuntje. De man fluisterde wat, en het lichtpuntje begon hevig te bewegen, overal waar hij was liet hij een witte lichtstreep achter. Een web van licht ontstond, steeds groter, steeds sterker en steeds feller, tot er een witte poort voor hen stond.
Meester, mijn taak is volbracht.
De kleine man deed een stap achteruit, en wachtte tot zijn meester de portal naar het gene rijk zou betreden.
Uw broeders wachten op u
Dank je, Arutha. Ik wist dat ik je kon vertrouwen
Asschen stapte zonder na te denken te poort door. De weg naar de overwinning lag vrij, nog even en hij en zijn broeders zouden vrij zijn.
De macht van zijn broeders was voelbaar, puur kwaad stond er aan de andere van de portal.
Achter hem werd het licht minder, de portal sloot zich
Vertrouw niemand!
Aan de andere kant van de portal stond het kleine mannetje te lachen.
De vrouwe heeft haar taak volbracht
Woedend van razernij stonden de Valheru aan de verkeerde kant van de Portal, gevangen tussen twee werelden. Ze waren niet meer verbannen, maar zaten nu gevangen in het web van de Vrouwe.
De vrouwe had hem een trucje geflikt, eentje die hij niet snel zou vergeten. Eentje die om wraak vroeg. Als hij hier uit zou komen.
Zijn woede nam af, van binnen was deze barrière niet te openen, hij zou moeten wachten tot een van zijn lichés of andere legerbevelhebbers hem kwam bevrijden.
Verschillende beelden flitsten door zijn hoofd..
Hij lag naast zijn vrouw, de kamer was gehuld in duisternis. Wind speelde met de gordijnen, en de regen kletterde op het dak. Vanuit de wieg kwam een zacht gesnurk. Asschen had de hele nacht al niet kunnen slapen, en lag nu onrustig in bed. Het geluid van vrouw en kind stelden hem gerust, maar de dreiging van een aanval niet. De hele week zat hem dit gevoel al dwars, maar hij kon niet zeggen wat en waarom het was.
Even sloot hij zijn ogen, in de hoop dat de slaap hem zou overnemen. Toen hij zijn ogen opende lang zijn vrouw naast hem, van borst tot kruis opengereten, haar bloed zat overal. Voor hem stond een man, gehuld in het zwart, met zijn dochter in zijn handen. De gordijnen werden verteerd door vuur, en de dansende vlammen sprongen over naar de vloer. Het hout schroeide hier en daar al.
De man in het zwart haalde een mes tevoorschijn, en langzaam duwde hij de punt in het de buik van het meisje.
Asschen probeerde zich uit alle macht te bewegen, maar iets hield hem tegen. Een duistere macht wilde niet dat hij zijn dochter redde.
Het mes drong verder en verder in het vlees van de kleine meid, die inmiddels de hele buurt wakker schreeuwde van de pijn.
Toen was het rustig.
Alles werd zwart. Asschen zakte in elkaar, hij had gehoopt dit nooit meer mee te maken. En nu gebeurde het weer. Zijn slechte herinneringen kwamen weer boven.
Veel tijd om er bij stil te staan had hij niet.
Plots stond hij tussen de elfen, in het vroegere Elvandar. De grote stad der elfen, met koningin Aglaranna nog aan zijn zijde. Hij was jaren lang met haar getrouwd, en had haar, en haar stad beschermt tegen kwade machten. Dit was zo geweest tot die vreemdeling kwam in het zwarte gewaad. Hij had hun gewaarschuwd, maar het mocht niet baten. Nog diezelfde avond kwam de demonen invasie op de elfenstad. Honderden elfen werden nodeloos afgeslacht, hun zielen gevangen gezet in de immense lichamen van de demonen. Asschen had weten te ontsnappen, maar had toe moeten kijken hij zijn volk werd vernietigd. Zijn koning, zijn vrouw, was hij verloren. Alles waar hij voor geleefd had was weg. Niet wetend of Aglaranna, de elfenkoning, nog leefde had hij terug getrokken in zichzelf. Kapot door de emoties van de strijd, verloren gewaand door al zijn vrienden.
De Valheru in hem had dit gemerkt, en had dit het ideale moment gevonden om terug te keren. Asschen Sukar had eens weer volledig macht over het lichaam, en jaren van moord en verminking volgde.
Weer verdween het beeld. Een grote razernij maakte zich meester van Asschen. De herinneringen uit het verleden die hij niet meer op wou halen werden hem nu toch getoond. Tot twee keer toe had hij nu zijn vrouw verloren.
Het is haar schuld Valheru. Ik heb alles wat in mijn macht was gedaan om haar te stoppen. Maar ik schoot tekort. De vrouwe heeft je willen vernietigen. Het was zij die jouw hier opsloot en je deze herinneringen toe speelde. Het is haar die jouw kapot wil zien gaan aan je eigen verleden.
De stem van de naamloze verdween, om in Asschen lichaam een nog grotere woede te ontketenen. Keer op keer beleefde hij de moord op zijn dochter. Keer op keer zag hij het koude staal het vlees binnendringen, om daar de dodelijke wonden toe te brengen. Keer op keer hoorde hij zijn dochtertje roepen om haar vader. De tranen rolde over de wangen van het kleine kind. Keer op keer stierf het kind in zijn armen, nadat de moordenaar was verdwenen.
Woede, razernij en instinct namen het over. Asschen had zijn laatste fase bereikt, en was klaar om het tegen de vrouwe op te nemen.
Langzaam maar zeker nadert ze haar doel. Bij de weg gekomen trekt ze de kap van haar pij zo ver mogelijk over haar hoofd. Hoe versleten het gewaad inmiddels ook is, door de kap is haar gezicht volledig in schaduwen verhuld en zal niemand haar herkennen, hoopt ze. En inderdaad, de enkele voorbijganger die ze tegenkomt knikt vriendelijk en één vraagt haar zelfs om een zegening. Ze walgt bij de gedachte alleen al, maar om de schijn op te houden maakt ze een vaag gebaar en prevelt wat woorden - de man ook weer gelukkig.
Dan - na voor haar gevoel een eeuwigheid - ziet ze het gebouwtje waarin de Taveerne is gevestigd. Ze haalt diep adem en tast de omgeving af. Inmiddels heeft ze de plek die van alle magie ontdaan is achter zich gelaten en kan weer volledig op zichzelf vertrouwen. Gerustgesteld dat ze Atrimar inderdaad is kwijtgeraakt, concentreert ze zich op de aanwezigen in de Taveerne.
In het etablishement zijn geen personen van enige betekenis, voelt ze. Een zeer verrassende ontdekking... de Valheru is dus niet hier! Wat nu... ze kan toch moeilijk de gelagkamer binnen huppelen en vragen waar de hooggeachte Valheru zich bevindt? Of zou de Valheru inmiddels naar een andere plaats zijn gereisd? Ze staat in dubio. De Taveerne binnengaan, of terug naar het Kasteel, waar de Valheru wellicht zijn troepen naar de overwinning leidt?
Phoenixx besluit dat de laatste optie de meest voor de hand liggende is, vervloekt de tijd die ze heeft verloren door deze onnodige reis en keert om. Een ijskoude windvlaag grijpt haar pij, rukt de kap van haar hoofd en doet haar ogen tranen.
"Ga niet van hier zonder de Valheru!"
* Trillend van de schrik, de kou of een kombinatie van beide blijft ze staan. Kennelijk is Phoenixx de enige geweest die de stem, die als een donderslag door haar hoofd had gedreund, had gehoord, want van nergens was enige reaktie te bespeuren. De meester had tot haar gesproken, denkt ze vereerd. Ze draait zich om, haalt diep adem en loopt toch weer naar de Taveerne. Bij iedere stap die ze zet tast ze de omgeving af naar aanwijzingen. In de Taveerne zijn nauwelijks magische krachten waarneembaar, zodat ze besluit eerst een omtrekkende beweging rond het pand te maken. Achter het gebouw gekomen voelt ze een tinteling in haar nek, en over haar rug lopen.
"Maar wat hebben we hier?" * fluistert ze zacht. Daar, in die donkere hoek, daar trilt de lucht zachtjes. Met het blote oog nauwelijks waarneembaar, maar het ontgaat de Vuurvogel niet. Als een spinneweb opgebouwd uit energiedraden van de meest fijne soort staat daar een portal. Phoenixx trekt een bedenkelijk gezicht.
"Wat moet die portal hier? Logisch denken meisje, logisch denken...
Waarom open je een portal? Om van A naar B te gaan.
Wat gebeurt er dan met die portal? Die verdwijnt.
Tenzij je hem nodig hebt om terug te keren naar A... Hmmm..."
* Voorzichtig tast Phoenixx de draden van het web af, nauwkeurig het patroon volgend. Haar zoektocht naar de Valheru is ze door deze nieuwe ontdekking al helemaal vergeten.
"Hmmm... als dat de bedoeling is geweest, heeft men hier toch duidelijk een foutje gemaakt. Nee - deze draad loopt overduidelijk verkeerd, zo kom je nooit meer naar deze kant van de portal. Tsk, tsk... beginnersfoutje hoor!"
* Ze doet een stap achteruit en bekijkt van iets meer afstand of ze het goed had gezien. Ook vanaf deze positie lijken haar bevindingen juist en ze stapt weer naar de portal. Uiterst nauwkeurig legt ze draad voor draad opzij om op die wijze de portal te openen. Na een half uurtje geconcentreerd puzzelen heeft ze het voor elkaar. De portal gloeit helder op en opent zich.
"Hallo! Is daar iemand?" roept Phoenixx door de opening.
[Dit bericht is gewijzigd door Phoenixx op 09-02-2003 21:30]
Vanuit de nabijliggende struiken staat Atrimar op, met gespannen boog op haar gericht, en laat hij zich in het open veld zien.
Het is lang geleden Chairin, wat brengt je hier, en aan die zijde van het conflict?
Het lijkt alsof de tijd stilstaat, en Atrimar bekijkt Phoenixx. Ze lijkt hetzelfde, al brandt er nu een ander vuur in haar ogen. Ook Atrimar lijkt veranderd, zijn lichaam gesierd met meer littekens dan vroeger, en zijn blik mogelijk nog kouder dan toen hij nog onder de invloed van andere machten was.
If you shake my hand better count your fingers ...
"Altijd gezellig, een hernieuwde kennismaking met een pijl op mijn hart gericht.
Ik kan alleen niet zeggen dat ik er bijzonder onder de indruk van ben... maar dat weet je net zo goed als ik!
Het heeft geen zin mij te doden, Jonge Stier, evenmin als dat jouw dood door mijn hand enige betekenis zou hebben.
De loop van de dingen zou enige vertraging oplopen, maar niet veranderen.
We zouden alletwee gewoon weer aan een nieuw leven beginnen.
Ik aan de zijde van de meester, jij daar misschien nog tegen vechtend.
Maar ook jouw plaats is, samen met mij, aan de zijde van de meester."
* Phoenixx stapt behoedzaam op Atrimar af, heft langzaam haar hand en veegt een weerbarstige lok haar uit zijn gezicht.
Haar ogen, die geen moment van die van Atrimar zijn geweken, vernauwen zich.
Een persoon met een minder vurig karakter zou zijn bevroren onder zijn ijslijke blik, maar niet de Phoenixx.
Een glimlach speelt om haar lippen.
"Je probeert je gedachten voor me te verbergen, hè Atrimar?
Maar je weet wie ik ben.
Herinner je je nog, die middag in de bossen?
Je zei dat je nooit van me gehouden hebt - maar dat was een leugen.
Je vroeg de vuurvogel op je te wachten, dat je van haar wèl hield.
Herinner je je nog dat ik de Phoenixx tot mijn dienstmeid zou maken?
Ja... dat weet je allemaal nog wel.
Je bent me niet voor niets gevolgd."
* Phoenixx houdt haar hoofd iets schuin en laat de woorden op de smid inwerken.
Ze gaat iets op haar tenen staan, trekt zijn hoofd naar het hare en geeft hem een lange, warme zoen op de mond.
"Atrimar, ben je bereid je rechtmatige plaats naast de troon van de meester in te nemen?
Of blijf je tegen jezelf vechten?
Als je voor het laatste kiest, ga dan weg van hier.
Ik zal je er ditmaal niet toe dwingen, mijn meester heeft mij andere taken toebedeeld.
Maar ik zou die taken graag samen met jou uitvoeren..."
Chairin, jij mag dan de kracht van wedergeboorte bezitten, maar ik heb de kracht van eindeloze levens leven in een oogwenk, ik ben weg geweest, lang en ver weg. Ik heb tegen je gestreden, met je gestreden, en elke keer aan een andere zijde van een conflict. Tijdens mijn laatste reis door de levenstijd ben ik vooruit geweest voor de eerste keer, en ook toen waren onze levens vervlochten. Of zie je het niet? Weet je het niet?
* Atrimar lacht schaterend, en laat zijn boog helemaal zakken.
Wij hebben inderdaad gestreden, alleen niet zoals jij denkt. Dit conflict is zo onbelangrijk in de beweging van tijden die gaan komen. Ze hebben altijd al gezegd dat tegengestelden elkaar aantrekken. Wij zijn ook zo, alleen weten we nog niet wie van ons de vlam is, en wie de mot die zal verzengen in het vuur.
* Atrimar knielt aan Phoenixx voeten en legt zijn zwaard over zijn schoot.
Ik geef je mijn zwaard en hart, voor nu. Maar wees gewaarschuwd voor wat je kiest, want overwinnen of overwonnen liggen dicht bijeen tussen ons.
Dan kijkt Atrimar op, zijn ogen blauw als ijs, en net zo kil.
Vergeet niet Chairin, de tatouages zijn dan wel weg, maar mijn geest is nog steeds dezelfde.
* Atrimar staat op en pakt zijn dolk. Terwijl hij Phoenixx aan blijft kijken snijdt hij een diepe snee in zijn onderarm en steekt hij Phoenixx zijn arm toe.
Verbind je bloed, en je lot met het mijne Chairin, en verkil je hart, en verhit je geest.
If you shake my hand better count your fingers ...
Het was onvermijdelijk dat Atrimar en zij op deze wijze zouden ontmoeten, dat deze verbintenis tot stand zou gaan komen. Twee tegengestelde krachten trekken elkaar altijd aan, zullen zich altijd blijven meten. Op het moment dat zij de krachten zullen samenvoegen zal er een kracht ontstaan die groter is dan de twee krachten afzonderlijk. Maar - die kracht zullen zij niet samen delen. Slechts één zal over deze macht beschikken, de ander krijgt slechts zoveel als gegund is door de overwinner in de strijd.
Diep van binnen wist Phoenixx dat ze deze keuze eens zou moeten maken. Haar macht, haar kracht op het spel zetten ten einde een onvoorstelbare kracht te verkrijgen... of te verliezen. Ze wist dat ze eens, na eonen van strijd met haar tegenvoet, voor deze keuze gesteld zou worden.
Maar het tijdstip was onverwacht.
Ze kijkt naast zich, waar de geopende portal gloeit. De opdracht welke de meester haar had ingegeven dringt zich weer aan haar op. "Ga niet van hier zonder de Valheru" Maar wie is de Valheru? Is het de man die met opengekerfde arm voor haar op zijn knieën ligt? Bevindt de Valheru zich aan de andere kant van de portal?
Phoenixx vloekt binnensmonds... ze houdt niet van drie-dubbele tests. Toont ze trouw aan de meester door zijn krachten voor hem te winnen, of faalt ze door haar eigen kracht af te staan? Samen zullen ze sterk zijn... totdat het lot zal beslechten wie van hen de sterkste blijkt te zijn.
Weer kijkt ze in zijn ogen, en weer ziet ze slechts de kilte. Een kilte die ze kan weerstaan zonder dat het het vuur in haar ogen dooft. Eonen van strijd die enkel op deze wijze zal kunnen worden beslecht.
Zonder haar ogen van hem af te wenden, slaat Phoenixx haar pij open. De blanke huid van haar bovenbeen wordt zichtbaar als zij haar been naar zijn arm draait. Ze slaat haar nagels diep in haar dijbeen en trekt ze diep door het vlees. Warm bloed welt op tussen haar vingers. Ze trekt zijn arm tegen haar been, een bloedband wordt gesmeed.
"Verhit je hart, verkil je geest,"* prevelt ze zacht.
Voor een toevallige toeschouwer is de aanblik van de binding tussen de twee afgrijselijk. Wervelingen van dieprood vuur en staalblauw ijs omcirkelen Atrimar en Phoenixx. Met hun hoofden in de nek geworpen en hun monden open in een geluidsloze kreet tappen ze het diepste van hun sluimerende oermachten aan. Boven de twee schieten twe nevels omhoog, tot ver boven de boomtoppen zijn ze te zien.
Een vage, maar tegelijk felrode lichtende vogel slaat krijsend haar vleugels uit om een ijsblauwe pulserende wolf. Beide mythische dieren hebben feloplichtende gele ogen die elkaar opnemen. De wolf snuift en de ogenschijnlijke stoom uit zijn neusgaten zorgen voor een flinke sneeuwbui. Grauwend laat de wolf zijn tanden zien en zet zich schrap voor een sprong.
De vogel slaat haar vleugels nogmaals fel uit en de dwarrelende, loskomende veren zetten de bomen onder haar in vuur en vlam. Nogmaals slaakt ze een kreet alvorens in een duikvlucht op de wolf af te gaan. De wolf reageert meteen en springt op zijn beurt op de vlammende schim af. In hun sprong lijkt het alsof de twee weer teruggezogen worden in de geesten van de nog steeds immobiele Atrimar en Phoenixx, hun beider bloed kleurt de grond inmiddels rood, en een onmenselijke huil welt op uit de keel van de vroegere smid.
Met een ruk trekt Atrimar zijn arm van Phoenixx af en valt achterover. Schaterlachend bekijkt hij zijn handen, hij draait ze om en om, bekijkt ze als ware ze niet de zijne.
Gelukt! Chairin, voel je het niet? Het is gelukt!
Atrimar krabbelt overeind en kijkt Phoenixx aan. Ze staat ietwat onvast op haar benen, maar in tegenstelling tot Atrimar wist zij wel te blijven staan. Phoenixx slaat haar blik op en wil wat zeggen, amar haar blik blijft hangen op de ogen van Atrimar. Tot haar verbijstering zijn ze weer eens veranderd. Waren ze eens helblauw geweest, en zelfs goudgeel, daar zijn ze nu verschillend, pulserend. Atrimar's ogen lichten af en toe op in een puls van rood en blauw, naar geel, en weer terug naar rood.
De wedergeboorte is nu ook de mijne.
Atrimar lacht het uit en slaat zijn handen naar de hemel. Diep en langgerekt slaakt hij een oude kreet, het huilen van de wolf.
If you shake my hand better count your fingers ...
Je hebt in je opdracht gefaald Rutoras!
Meester, geef me nog een kans, ik zal U niet teleurstellen!
* Rutoras maakte een diepe buiging en knielde op de grond uit eerbeid voor de Naamloze.
Ik zou je eigenlijk moeten laten rotten in deze hel, maar je kunt me nog van nut zijn. De Vrouwe heeft namelijk een fout gemaakt en die ga jij voor me afstraffen.
Natuurlijk Meester, vertel me wat ik moet doen en het zal zo geschieden.
Pak het kistje op, deze is gecreerd door de Vrouwe en die creatie gaat nu tegen haar gebruikt worden.
* Een moment later was Rutoras weer op het Eiland. Hij stond midden in een oude begraafplaats. Om hem heen waren verschillende tombes en grafzerken. Dit was een vergeten plek van het eiland. De Rustplaats van koningen en ridders van vroegere tijden. Nu pas zag Rutoras dat hij in een cirkel stond. Vanuit de schaduwen kwamen drie gedaantes op hem afgelopen, een priester, een gevallen strijder en een Unlantazor. De Unlantazor sprak namens de wil van de Naamloze.
Rutoras leg het kistje in het midden van de cirkel, de verborgen kracht zal zometeen zijn werk doen.
* Rutoras wist dat hij niet moest tegenspreken en deed wat hem werd opgedragen. Geleidt door de Naamloze pakten ze automatisch elkaars handen vast en op eenzelfde ritmische toon klonk er uit hun stemmen een rijm.
From this day forth
the dead shall rule the north
by willpower bound
they shall rise from the ground
two of the living and dead hand in hand
in a blessed circle they stand
From the four winddirections they came
together they call his name
Master, give us your power
let the dead rise within the hour.
* Op het moment dat het laatste woord was opgezegd, verschrompelde het kistje en werd het witte licht dat eruit ontstond opgevangen door de cirkel. Het kon niet weg en werd geabsorbeerd door elk van de vier gedaantes die de cirkel vormden. Vanuit elk van hen schoot een witte straal de begraafplaats op. Springend van graf naar graf en van tombe naar tombe. Na enkele minuten was het licht in de cirkel opgebruikt en vielen de vier gedaantes uitgeput achterover neer. De Priester had de ceremonie niet overleefd en lag met een holle blik in zijn ogen dood op de grond.
Rutoras meldt je straks bij de Taveerne, daar wachten Phoenixx en de Valheru op je. Zorg dat je niet te laat bent anders zul je eeuwig branden voor je falen.
* De Rutoras kon slechts knikken en keek de Unlantazor na die verdween in de duisternis. hij bleef achter met de gevallen strijder naast hem. Een uur later, begon de priester te bewegen, eerst enkele vingers, daarna een hand en uiteindelijk helemaal. Hij stond op en sloeg met zijn vuist op zijn borst. De Rutoras keek om zich heen en zag de herrijzenis van koningen en ridders. de Naamloze had een elite leger uit de grond opgetrokken. Helden die eens synoniem stonden voor goedheid waren nu dankzij de Vrouwe in de macht van de Naamloze. Rutoras stond op en ging op pad naar de Taveerne. In zijn kielzog gevolgd door een leger ondoden. Aangekomen bij de Taveerne beveelt de Rutoras het leger halt te houden. Hij ziet van de verte dat Phoenixx samen met een man voor een portaal staan. Geduldig wacht hij af tot hij het sein krijgt zich te melden. Hij gaat er immers vanuit dat de Naamloze haar op de hoogte brengt van zijn komst.
* Bar_the_Grey heeft genoeg gezien. De ontmoeting tussen Phoenixx en Atrimar heeft hij met veel interesse gade geslagen. Nu het leger ondoden de taveerne tot op een tiental meter is genaderd besluit hij zijn krachten te sparen en weer terug te keren naar een entiteit, die momenteel in een kamer bij Het Kasteel van Lord Dreamer Deel 3 is. In plaats van twee lantaarns hangt er nu weer zoals altijd al was geweest, nog maar een lantaarn boven de deur van de Taveerne.
Haar gezicht, haar hele lichaam straalt.
Ze gooit haar hoofd in de nek en schaterlacht, zo hoog, zo schel dat het door merg en been gaat.
"Ja liefste, het is gelukt!" * spreekt ze voldaan. Verrukt kijkt ze naar de man die daar aan haar voeten ligt. De lucht ten westen van hen licht fel op, heel even maar, maar lang genoeg om de aandacht van Atrimar en Phoenixx te trekken.
De man die haar zijn kracht heeft geschonken, die al zijn vechttechnieken met haar heeft gedeeld.
Hij, die een onvoorstelbaar mooie gave aan haar gaf.
De magische kracht uit lang vervlogen tijden, van een wereld ver van hier.
Vanaf dit moment heeft ook Phoenixx de mogelijkheid om....
Kijkend in die richting zien zij de donkere lucht op steeds verschillende plaatsen kort oplichten.
Even plotseling als het fenomeen was begonnen, hield het ook weer op.
"De meester roept ons, Atrimar.
De portal is geopend en onze strijders zullen zich weldra bij ons voegen.
Kom Atrimar..."
* Phoenixx reikt hem de hand en trekt hem soepeltjes overeind.
Kom Atrimar... inspecteer je leger!!"
* Met een wijds armgebaar toont ze hem het lege grasveld waarop zij staan.
Alsof dit het teken is waarop werd gewacht, leidt Rutoras het leger ondoden naar voren.
Het is de vrouwe * Gedachten van nog langer gevangenschap stonden hem niet aan. Het web was weg, maar het gevaar niet geweken. De vrouwe kon in vele identiteiten voor hem staan. Het enige dat hij kon doen was de confrontatie aan gaan. De meester om hulp vragen begon hij de dans des doods. Wat zichtbaar was verdween. Wat tastbaar was loste zich op. Asschen was nu niet meer als een schim. Een schim in het rijk der doden. Langzaam en snel tegelijk, sterk en langzaam, slim en snel. Bij het betreden van deze wereld stroomden hem krachten als nimmer tevoren toe. Voor hem was een schouwspel van licht en donker, van vuur en ijs, wit en zwart. Man tegen vrouw, beide bebloed. Hun zielen waren samen 1, en toch apart. Grote krachten gingen er van beide uit. Wetend dat hij voor beide niet waarneembaar was verdween hij. Zolang de meester deel uit maakte van zijn lichaam zouden zij samen deze wereld betoveren. En hun zwarte magie zou uit hun lichaam stralen, als een lied neerdalen, en als de pest inwerken. Niemand zou overleven, en hij zou aan de troon van zijn meester staan.
De schim die Asschen Sukar was verliet de dromenwereld, die eens zijn gevangenis was, en betrad de wereld der levenden.
Hij heft zijn armen en maant ze tot de orde.
Strijders uit lang vervlogen tijden hoor mij aan! Te lang hebben jullie gesluimerd in de nevelwereld waarin ik ook vertoefd heb. Elke minuut die jullie bij leven gehad hebben, heb ik herleefd. Elke seconde die jullie gevochten hebben zitten in mijn genen ingebakken. Ik ging jullie voor op weg naar de duisternis, ik zal jullie leiden op weg naar het licht.
Om deze te verzengen met onze macht.
Om deze te smoren in haat.
Om deze te verstikken in duisternis!
Laat de enige vreugde in jullie harten de vreugde van de strijd zijn, want de eerstvolgende verlossing is de dood. Een permanente dood. De dood van vrede. Gezamelijk zullen wij uitrijden en slag leggen met de laatste horde op weg naar jullie eeuwige rust!
* Atrimar heft zijn boog, gespannen met een inktzwarte pijl en schiet deze in de richting van het Kasteel. De pijl suist door de lucht met een onmenselijk geraas, het geluid van de roep der doden, het geluid van de aankomende strijd.
Het geluid van dood.
If you shake my hand better count your fingers ...
Voor hem klonk een ritselend geluid, instinctief greep Asschen naar zijn zij. Maar hij kwam tot de pijnlijke ontdekking dat daar geen zwaard meer hing. Zonder enige vorm van verdediging stond hij tegenover het gevaar dat zich in de bosjes schuil hield. Afwachtend op wat er komen ging bleef Asschen stil staan.
Plots sprong er uit de struiken een grijze wolf, zijn bek bevlekt met vers bloed. Het beest gromde, zijn tanden zagen er ernstig scherp uit. Zonder twijfel sprong het beest op Asschen af.
Om zichzelf te verdedigen gaf Asschen de wolf een flinke trap, waardoor deze even wankelde, en op zijn zij neer viel. Uitgeteld voor een volgende aanval bleef het dier liggen.
Dat zal hem leren mij aan te vallen
Snel trok Asschen verder, dit was niet het weer om lang stil te blijven staan. Hij liep weg van de wolf, althans dat was zijn bedoeling, maar bij de eerste stap viel hij voorover in de sneeuw. Een afgrijselijke pijn in zijn been weerhield hem ervan verder te lopen. Een vlugge blik leerde hem dat de wolf niet helemaal zonder slag of stoot verslagen was. Een rode vlek markeerde de plek waar Asschen gebeten was.
Nu lag hij daar zonder hoop op een veilige plek om te schuilen voor de naamloze. Open en bloot voor iedereen lag hij daar. Biddend op een goede afloop verbond hij de wond zo goed en kwaad als mogelijk was. Nu was het aan de goden om te beslissen wat er met hem zou gebeuren.
|
|
