In het zacht glooiende landschap, waar veel groen om een plaats strijdt met het diepzwarte moeras.
Tussen twee bloederige lijken van wolvenwelpjes staat een jong ogende vrouw. Haar lange zonneblonde haar golft over haar schouders. Twee scherpe felgroene ogen kijken naar het bloed van de wolven dat zich vermengt met het zand en het gras. Haar zachtroze lippen krullen zich tot een sardonische grijns die niet bij het gezicht lijken te passen. Een slanke hand glijdt langs haar heupen naar een kleine buidel die aan een bruinleren riem hangt. Mompelend strooit ze wat grijzig stof over de koppen van de dode dieren. Ze gaat zo op in haar incantatie dat ze het bloed niet lijkt op te merken dat aan haar voeten kleeft.
"Hij is onderweg. Het pad is ingezet, en de terugweg is afgesloten. Die vrouw is een onverwachte wending, maar ze zal me geen problemen opleveren. Haar geest staat nog in de kinderschoenen, haar wedergeboorte is nog te recent om haar potentie ten volle uit te buiten. Maar zijn wedergeboorte zal er niet meer zijn."
De vrouw trekt een kromme dolk uit haar riem en heft deze naar de hemel. Met gesloten ogen begint ze een gebed.
"Heer en Meester. Eindelijk zal uwer wil geschieden en het rijk voor u openen. De jager zal sterven, en zijn bloed zal de stop van uw gevangenis vernietigen. De wereld zal de uwe zijn!"
Uit de verte weerklinkt het klaaglijke gehuil van een wolf.
"Hoor mij aan Meester. De jager is onderweg, zijn hondjes verkondigen zijn aankomst ... en zijn dood."
De vrouw steekt de dolk achter haar rug in haar riem en opent haar ogen weer. Ze gebaart met haar handen en de lijken van de wolven zweven de lucht in. Langzaam bewegen de lijken zich naar een dikke tak van een oude, verwrongen wilg. De takken lijken de wolven beet te pakken, en obsceen in het zicht te houden. Dikke, dieprode druppels bloed druipen van de gevilde lijken de grond in.
If you shake my hand better count your fingers ...
"Zo Atrimar T'Bashere Khal'dar. Ben je er eindelijk? Ik had wel zo'n vermoeden dat als ik je huisdiertjes zou plagen dat je aan zou stormen. Je was altijd al een tikkeltje impulsief van aard. Het is zo jammer dat je in de loop van de tijd steeds verder van me af bent gaan staan. We hadden het zo goed kunnen hebben samen, aan weerszijden van de troon van de Meester."
Giftig kijkt Atrimar haar aan en spuwt op de grond voor haar blote voeten.
"Je bent altijd al een egoistisch sekreet geweest. Alles draait om jou, wanneer zul je inzien dat je dit keer te ver bent gegaan?"
Verveeld draait de vrouw zich naar Phoenixx, die op een afstandje het tafereel gadeslaat. Verbaasd ziet Phoenixx het gesprek aan, en met gemengde gevoelens bekijkt ze de, overduidelijk, knappe vrouw.
"En wie ben jíj meisje? Zijn nieuwe slet? Je smaak is achteruit gegaan Atrimar, vroeger zou je nooit op roodharigen gevallen zijn. Blondjes was meer je ding." Grinnikend streelt ze een lok van haar lange blonde haren uit haar gezicht weg.
If you shake my hand better count your fingers ...
Als de blonde schoonheid Phoenixx in het gesprek betrekt, recht de laatste haar schouders. "Kijk nu toch eens, een gewezen geliefde! Vandaar dat zij zo pissig is," denkt Phoenixx. Gesterkt door die gedacht glimlacht Phoenixx liefjes naar de andere vrouw. "Mijn naam is Phoenixx, niet slet. Aangenaam kennis te maken.", zegt ze arrogant.
Phoenixx zou er een lief ding voor hebben gegeven als Atrimar haar wat zou hebben verteld over wat ze kon verwachten, wat de achtergrond is van hem en van haar. Wie is de meester? Deze blonde trut lijkt niet veel voor te stellen, maar daar vergist ze zich misschien wel in.
Lachend kijkt de vrouw Phoenixx aan, en getergt probeert deze naar de vrouw toe te stappen. Verschrikt merkt ze op dat ze geen vin kan verroeren.
"Blijf jij maar daar meisje. Dan kun je de ondergang van je teerbeminde voor je ogen zien gebeuren."
Snuivend heft Atrimar zijn zwaard. Zijn shirt hangt open en de ogen op het wolfsamulet gloeien helblauw op. Zijn gele ogen zijn gespitst op Phoenixx.
"Laat haar los Semmnatha. Je kunt je magie niet op mij gebruiken, niet zolang ik dit amulet om mijn nek heb hangen weet je nog? Je lot kun je toch niet afwenden. Zij staat hier buiten."
Lachend neemt Semmnatha Atrimar op. Haar ogen lijken bijna vertederd Atrimar op te nemen.
"Er zal er maar een sterven hier chairin. En dat zul jij zijn. En dan zul je in je dood samen met mij onze Meester dienen."
"Hij is mijn Meester niet meer. Ik ben een vrij man, en niemand kan me meer beteugelen zoals jij ooit hebt gedaan. Navrishma Semmnatha doy naebular. Kom hier en accepteer je dood, en vertel je Meester, als je hem tegen komt in je hel, dat hij voor mij niet meer bestaat."
If you shake my hand better count your fingers ...
maar ik kan het me best voorstellen hoor. zo'n eiland is natuurlijk een serieuze zaak.
quote:go ali go.
AliSalami schreef:Spelregels?
Die zijn er weinig, toch wil ik er wel eentje noemen. Wat we niet graag zien is het zogenaamde 'godmoding'. Als je aan godmoding doet hoef je bijvoorbeeld maar met je vingers te knippen en je maakt iets ongedaan.
---En om dit topic niet nog meer te verkloten voeg ik me daarbij aan.. Maar je was al weg zien ik--Ali
[Dit bericht is gewijzigd door Ali Salami op 01-03-2002 00:40]
Watch how I soar.
Ze had die heks aan willen vliegen, maar ze kan geen voet verzetten. Ze haalt diep adem en kalmeert zichzelf.
"Zo. Dus je vindt me maar een krachteloos wezen. Maar toch roep je een of andere hekserij over me uit zodat ik me niet meer kan bewegen. Is een beetje tegenstrijdig, vind je niet? En kom nu niet met de opmerking dat je Atrimar hierdoor kan pakken. Denk je nou echt dat hij om mij geeft? Kom nou toch! Je kent hem toch al langer dan vandaag? Bovendien als ik me niet kan bewegen kan ik ook niet in de weg lopen. Dus eigenlijk bewijs je hem er alleen maar een dienst mee. Lieve meid, je staaltje machtsvertoon is alleen maar een teken van zwakte."
Wetend dat Semmnatha haar gedachten kan lezen, blijft er die ene zin door haar hoofd spoken: "Onderschat mij niet, ik ben sterker dan jij, want ik heb niets te verliezen".
Semmnatha keert zich glimlachend naar Atrimar.
"Liefste, ik geef je nog een kans. Leg je zwaard af en zweer trouw aan de Meester. Dan zal ik haar sparen. Als je dat niet doet zul je evengoed sterven, en zul je in je dood je overgeven. Kies maar."
Atrimar kijkt naar het glimmende lemmet van zijn zwaard, en heft deze met de punt richting Semmnatha. Langzaam stapt hij dichter naar de heks toe.
"Bereid je voor op de dood. De jacht is geopend."
Op het moment dat Atrimar naar vren stapt om zijn zwaard diep in het hart van Semmnatha te drijven slaat ze toe. Tot zijn verbazing haalt de wolfskop niets uit tegen haar kracht, en het zwaard vliegt uit zijn handen en schiet tot aan het heft in een boom.
... Eens gegeven komt weer terug ...
Vloekend trekt Atrimar een dolk uit zijn mouw en wil deze naar Semmnatha gooien. De punt van de dolk blijft enkele centimeters voor het hart van haar hangen. Als hij de volgende wil gooien stopt zijn arm in het midden van zijn beweging.
... De prijs moet betaald worden ...
Geamuseerd kijkt Semmnatha naar de dolk, die vlak voor haar bewegingsloos in de lucht hangt. Met een keurende blik bestudeert ze de runen die in het lemmet gemaakt zijn. "Je dacht toch niet dat die oude rommel nu nog zou werken hè? Die truc werkt maar een keer." Langzaam draait de dolk in de lucht om en zweeft naar de stilstaande Atrimar, op de hielen gevolgd door Semmnatha. Met een ruk van een onzichtbare hand schiet het hoofd van Atrimar omhoog, de dolk nu millimeters van het zachte vlees van zijn keel af.
... In de dood ligt de oplossing ...
"De Meester wilde dat je meewerkte óf stierf. Hij zei er niet bij hoé je dood tot stand kon komen."[i] Langzaam snijdt de punt van de dolk het shirt van Atrimar open. De ogen van de wolfskop gloeien vervaarlijk op als meer van zijn ontbloote borst te zien is. Met een walgende blik van Semmnatha breekt het koord van het amulet af en wordt deze aan de voeten van Phoenixx weggeworpen. [i]"Zeg dat je van me houdt en ik zal het snel doen chairin."
Atrimar kijkt haar woest aan. "Nee Semmnatha, ik vervloek de dag dat ik je leerde kennen, en ik zal spuwen op je graf. Ik heb nooit van je gehouden, slechts ..."
Krijsend van woede onderbreekt Semmnatha hem. "Nee! Je liegt! Goed als je het zo wil spelen ..."
De dolk drukt harder tegen de huid van Atrimar's borst, de punt zakt een halve centimeter in het zachte vlees boven zijn ribben. De dolk trekt tergend langzaam naar beneden tot deze een voet lager in de buik van Atrimar steekt. Dieprood bloed welt op uit de oppervlakkige wond. Kreunend van pijn vertrekt Atrimar's gezicht in een grimas.
... Accepteer de dood en verkrijg het antwoord ...
"Maak het af Semmnatha, je zult me niet voor je winnen, en voor je Meester al helemaal niet!"
Semmnatha's ogen schieten vuur als de dolk uit de buik van Atrimar glijdt. Het scherpe, roodgekleurde, lemmet drukt hard tegen de keel van de machteloze Atrimar. "Zoals je wilt. Als je dood bent zal de Meester je wel omkrijgen." De dolk drukt door en snijdt de keel van Atrimar open. Zijn ogen verschieten en lijken in de verte te staren naar Phoenixx. Het bloed golft uit de gapende wond en loopt over zijn borst tot het de zachte aarde onder hem raakt. Zijn lippen lijken iets uit te spreken naar Phoenixx. Ik hou van je, wacht op mij chairin.
Dan breken de ogen van Atrimar weg en hij sterft ...
Semmnatha laat de stromen los en het levenloze lichaam van Atrimar valt op de grond in het, met bloed vermengde, zand. Ze draait zich naar Phoenixx en lacht.
"Je held is niet meer meisje, over een tijdje zullen we elkaar weer zien, als ik heers. Je zal een pracht van een dienstmeid zijn voor me. Een passend vogeltje in een kooi."
Kakelend lachend verdwijnt Semmnatha door een waas in de lucht, die meteen verdwijnt als ze er doorheen stapt. Pas dan voelt Phoenixx de stromen die haar vasthielden verdwijnen.
Geschokt kijkt ze naar het levenloze hoopje dat nog niet zo lang geleden bruiste van leven.
... In de verte huilt een wolf.
If you shake my hand better count your fingers ...
Ze doet een stap richting Phoenixx. Twijfel in haar blik. Hoe kan ze helpen. Ze omklemt de takkenbos die ze bij elkaar gesprokkelt heeft in het woud met haar linker arm. Haar vrije hand haalt ze door haar lange rode lokken, zweet en modder kleeft aan haar hand.
Starend naar het schijnbaar levenloze lichaam van haar geliefde zakt ze door haar knieën. Als haar handen de grond raken voelt ze met haar linkerhand de wolfsamulet van Atrimar op de grond liggen. Haar vingers klemmen zich stevig om de amulet heen, alsof ze het nooit meer los zal kunnen laten.
Dan hoort ze een takje knappen. Angstig rent ze de paar passen naar Atrimars lichaam. Om bescherming te zoeken. Of om het lichaam te beschermen? Ze weet het zelf niet. Met haar rechterhand pakt ze de dolk die zij in haar broekriem had zitten. "Wie ben jij? Wat moet je hier?", roept ze met overslaande stem naar de vrouw die daar op korte afstand het tafereel gade slaat.
Tussen de bossen vandaan sluipt een wolf met een diepzwarte vacht naar de open plek toe. Hij bekijkt de vrouw met de takkenbos en de vuurvogel met argusogen. De laatste kent hij, dat is de wolvin van Jonge Stier, maar de andere vrouw kent hij niet. Snel flitsen zijn gedachten naar de rest van het pak. Roodhaar ... Dan stapt hij stilletjes naar de plek waar het bloedeloze lijk van Atrimar ligt. Even heft hij zijn kop naar Phoenixx en kijkt haar aan, in zijn ogen lijken medelijden te vechten met verdriet. Even snuift hij de lucht op voor hij zijn kop in zijn nek legt een een klaaglijk, onaards gehuil laat opklinken.
Broeders! ... Zoek! ... vind de droomwereld ... vind Jonge Stier ... zijn tijd is nog niet ... Zoek de Welpslachtster!
Uit de omgeving weerklinken jankende antwoorden van vele wolven. Een woest kabaal weerklinkt als in het hele bos de wolven alle kanten opstuiven, op zoek ...
... op zoek naar wat?
Ze bijt op haar onderlip op het moment dat de woorden gevormd worden. Ik was hout aan het zoeken? Was dat het enige dat ze kon zeggen tegen een vrouw wiens man, vriend, geliefde hier in een plas met bloed ligt.
Op het moment dat ze een duidelijker antwoord geven wil ziet ze een gitzwarte wolf tussen de bomen aankomen. Ze kijkt van de wolf naar Phoenixx en terug. De wolf lijkt geen acht op haar te slaan en zo te zien heeft het dier meer aandacht voor de gevallen man dan voor zijn omgeving.
Ik ben niemand, vrouwe...slechts een voorbijganger. Vanmorgen leek de dag zo veelbelovend en nu keek ik met lede ogen toe hoe een man voor de ogen van zijn vrouwe werd... Een herinnering lijkt zich door haar hoofd te flitsen, haar gezicht even een pijnlijke grimas hoe hem het leven werd ontnomen
Rustig, om Phoenixx niet te laten schrikken legt ze de takkenbos op de grond en loopt kalm op haar af. Vanuit haar ooghoeken kijkt ze naar de wolf, die hoe vreemd ook, de man lijkt te herkennen. Ik weet niets van deze situatie. Ik ben doodsbang voor elke vorm van magie. Ik ben slechts de dochter van een jager...maar als er iets is wat ik voor je kan doen Ze strekt haar handen naar Phoenixx, om haar woorden tot hulp kracht bij te zetten.
Dan lijkt het of haar iets helder begint te worden. Het prachtige dier..Ze weer kijkt op naar Phoenixx Is de wolf...van jou?
Met een stuk stof dat ze van haar T-shirt had gescheurd veegt Phoenixx zoveel mogelijk bloed van het lichaam af. Ze kruist zijn armen over zijn borst en wil het amulet met de blauwe wolfsogen tussen zijn vingers stoppen. Verbaasd ziet ze dat de ogen dof worden bij het dode lichaam. Als ze het amulet terugneemt naar haar eigen borst, lichten de ogen weer op. De gitzwarte wolf duwt haar kop tegen Phoenixx' handen, weg van Atrimar's lichaam. "Ik... Ik geloof dat ik nu de drager van dit amulet moet zijn." Vragend kijkt ze de jonge vrouw aan, alsof zij haar een antwoord zou kunnen geven.
Atrimar opent zijn ogen en haalt verstikt adem. Als hij om zich heen kijkt lijkt het alsof hij in een groot niets zweeft. Om hem heen verschijnen, en verdwijnen flitsen van levens en dromen. Wat is dit? Waar ben ik? Atrimar gaat rechtop zitten en voelt aan zijn nek. Niets, geen litteken, geen wond, maar gewoon huid. Ook zijn borst en buik zijn gaaf en geheeld lijkt het wel. Om hem heen blijft de wereld wervelen, en soms lijkt het alsof hij door beelden heen kan kijken, en zien wat er daarin gebeurt.
...Wat doe je hier Atrimar? Je hoort hier niet, dit is geen rijk voor de doden.
Atrimar kijkt om zich heen om te zien waar de stem vandaan komt, maar behalve de wervelingen ziet hij niets anders dan duisternis.
"Ben ik dood? Ja dat zou moeten, ik stierf. Hoe kan ik hier zijn?"
Iets sterks bindt je nog aan de leefwereld.
Atrimar kijkt verdwaasd rond. Als hij probeert een beeld aan te raken verschiet het weer en verdwijnt.
If you shake my hand better count your fingers ...
Phoenixx vordert gestaag met het opbaren van het lichaam van Atrimar. Ze voelt het als haar verplichting ervoor te zorgen dat hij op een even trotste manier achterblijft als dat hij heeft geleefd. Bovendien geeft dit haar de tijd rustig na te denken over wat ze moet doen. Als een idioot het Eiland - of desnoods de hele wereld - over rennen om Semmnatha te vinden is zinloos. Semmnatha zal háár vinden, andersom is zeer onwaarschijnlijk.
Phoenixx komt overeind en kijkt rond zich heen. Onder de wilg liggen nog de lijkjes van de welpjes, hun vachtjes besmeurd met geronnen bloed. Teder neemt ze de lichaampjes van de beestjes op en legt ze aan weerszijde van Atrimars lichaam. Ondanks de stralende zon en het verder windstille weer waait er een ijskoude windvlaag over de open plek. "Liefste, bij leven was je altijd omringd door de wolven. Mogen de zielen van deze twee welpjes jouw ziel vergezellen en behoeden voor het kwade. Ik zal je niet vergeten, liefste. Ik zal naar je blijven zoeken. Dit Eiland heeft je nodig. Wees sterk, Atrimar." De zwarte wolf laat een klaaglijk gehuil horen om Phoenixx' woorden te onderstrepen.
Als Phoenixx naar het dier kijkt, voelt ze de warme gloed van de amulet tussen haar borsten. Er schieten tal van beelden razendsnel door haar hoofd. De wolf lijkt haar vragend aan te kijken, maar Phoenixx staat nog te duizelen op haar benen van deze vreemde gewaarwording. Dan begint ze het te begrijpen. "Rustig alsjeblieft, één ding tegelijk hoor!", spreekt ze rustig tegen de wolf. Langzaam begint het duidelijker te worden. De lijnen worden scherper en ze ziet een zwaard voor zich. Het heft is versierd met prachtige ornamenten... Dan dringt het tot haar door.
Ze draait zich om en ziet Atrimars zwaard diep in de stam van een boom zitten. Ook ziet ze de jonge vrouw staan. De onbekende vrouw die haar hulp had aangeboden en haar kennelijk nog steeds niet in de steek heeft gelaten. "Dame, ik geloof dat ik alle hulp kan gebruiken die ik kan vinden, dus als je aanbod nog steeds geldt, heel graag. Ik weet alleen nog niet wat ik moet doen. Ik weet alleen dat ik dat zwaard nodig heb." , en ze wijst op het Reigerzwaard dat diep in de boom verzonken zit.
De zwarte wolf likt zijn poot wachtend op Phoenixx. Hij heeft moeite de vertwijfelde beelden van Phoenixx te begrijpen. Ze heeft niet door hoe de beeldspraak van de wolven werkt. Verrast denkt de wolf aan Atrimar, hoe hij kon spreken zonder het amulet.
Neem zijn tand mee vuurvogel, de broeders zullen over hem waken.
Phoenixx kijkt Isabeau aan. "Ik kan me natuurlijk heel sterk vergissen, maar volgens mij proberen de wolven mij iets te vertellen. Als ik het goed begrijp, is de strijd nog niet gestreden en heeft Atrimar nog een kans. Maar ik, of wij als je het aandurft, zullen hem wel moeten helpen." Ze kijkt nog eens vertwijfeld naar het zwaard in de boom. "En ik ben bang dat ik dat zwaard echt mee zal moeten nemen"
Ze loopt op de boom af. Het zwaard zit muurvast. Ze kan trekken wat ze wil, maar de boom wil het prachtige zwaard niet teruggeven. "Phoenixx, is dit van jou?", vraagt Isabeau, als ze de met runen versierde dolk opraapt uit het gras. Phoenixx herkent de dolk direct als die van Atrimar. Snel denkt ze terug aan wat Semmnatha er over had gezegd. Ze kan het zich niet precies herinneren, maar de dolk zou speciale krachten hebben, dacht ze. Voorzichtig pakt ze de dolk aan van Isabeau en loopt ermee naar de boom. Hopend dat ze het zwaard nu zonder enige moeite uit de stam zal kunnen trekken houdt ze de dolk en het zwaard bij elkaar. En dan gebeurt er... helemaal niets! Hevig teleurgesteld zakt ze op de grond. "Goed. Goocheltrucs en toverkunst werkt dus niet bij mij. Heb jij nog suggesties?"
Door al dit gemijmer begint er een ideetje te borrelen. De kans is niet groot, maar het zou kunnen werken. Zelfs Semmnatha had het erkend. Ze hééft potentie. Het vertrouwen in zichzelf begint te groeien. Waarom ook eigenlijk niet? Ze kan het in ieder geval proberen. Ze staat op en recht haar schouders. Met haar armen iets gespreid en de handpalmen naar boven richt ze zich tot het zwaard.
"Reigerzwaard, hoor mij aan.
Je wapenmeester is niet meer, mijn zwaardhand is mij ontvallen.
Ik besef dat ik het recht niet heb u te dragen.
Maar als u mij dat recht niet schenkt, zal ik u niet terug kunnen geven aan uw meester.
Ik maak u de belofte dat ik alles zal doen dat in mijn macht ligt u weer met uw meester te herenigen.
Ik zal u nimmer heffen om een ander te verwonden of te doden, tenzij het zal zijn om mijn eigen leven of dit van een naaste te verdedigen.
Reigerzwaard, geef mij het recht en de kracht u te kunnen voeren."
Langzaam brengt ze haar handen naar het heft van het zwaard. Haar vingers sluiten zich om het heft en voorzichtig trekt ze het zwaard naar zich toe. Verbeeld ze zich dit nu? Of? Voorzichtig opent ze haar ogen en gluurt tussen haar wimpers door. Langzaam ziet ze het blad van het zwaard uit de stam te voorschijn komen. Nog steeds voorzichtig trekt ze verder en na wat een oneindigheid lijkt te hebben geduurd verschijnt de punt van het zwaard. Het is haar gelukt!
Ze loopt terug naar Phoenixx, haar ogen dwalen voor een moment af naar het zwaard. Als je wilt haal ik de paarden op. Wil je hier bij je geliefde blijven of wil je met mij mee. De wolven zullen je hier beschermen. Bij mij ben je niet veiliger...vooral niet ze lijkt te huiveren vooal niet als die vrouw terug komt
Voor een - voorlopig - laatste maal knielt ze bij het lichaam en drukt een kus op Atrimar's koude lippen. Dan staat ze op en kijkt naar de struiken. Ze kan het glinsteren van de wolvenogen waarnemen, en ze legt haar hand op het amulet. Ze probeert langzaam de juiste beelden in haar gedachten op te roepen en aan de wolven over te dragen. "Bewaak Jonge Stier - Vuurvogel komt snel terug" Geritsel klinkt vanuit de bosjes en twee grijze wolven komen voorzichtig naderbij. De ene gaat aan de voeten van het lichaam liggen, de andere blijft bij het hoofd staan.
"Dame, ik ga met je mee. Samen zijn we sterker dan ieder alleen." Ze bekijkt de jonge vrouw nog eens goed en geeft dan haar dolk aan haar. "Hier, houd deze maar bij je. Ik hoop van niet - maar het kan van pas komen."
Na nog een laatste trieste blik op hem die eens haar geliefde was draait ze zich om en volgt Isabeau.
De wolven verschillen in uiterlijk evenzeer als hun gebruikelijke leefomgeving. De eerste die zich aan de voet van de opgebaarde Atrimar zet is een grote grijswitte wolf, die zijn wortels in de bergen van het eiland heeft. Zijn gele ogen nemen de bosrijke omgeving onwennig, maar vastberanden op.
Een kleinere bijna zwarte wolvin, met een bijzonder korte staart zet zich aan de kop van de provisorische baar. Aan haar vacht en formaat te zien komt ze uit de lager gelegen gebieden vandaan. Meteen na haar sluipt een bruinzwarte wolf uit het bos om zich naast Atrimar te zetten. Hij komt uit de buurt, en is duidelijk gewend om zich te moeten voortbewegen door het dichte geboomte van het bos.
Als laatste gaat een helwitte wolf bij het drietal zitten, zijn vacht is volmaakt wit, en zijn oude ogen lijken bedroeft in zijn kop te zitten.
We wachten hier op Vuurvogel. Het pak jaagt broeders. Er komt verandering.
Met haar hand op de amulet probeert Phoenixx de wolven, die ongetwijfeld bij het lichaam van wijlen haar geliefde de wacht houden, van haar komst op de hoogte te stellen. Ze weet dat ze niets te vrezen heeft van de wolven, maar ze wil ze niet laten schrikken. In haar hand heeft ze de leidsels van een prachtig zwart paard. Het is geen groot dier, maar de spieren verraden dat dit een sterk paard is. Geen sierlijke bouw, zoals een rijpaard, maar de stoere kracht van een werkpaard. Het paard krijgt de geur van de wolven in zijn neus en snuift angstig. Phoenixx legt haar andere hand kalmerend op de neus van het dier.
"Rustig maar jongen... ze zullen je geen kwaad doen!"
Ze leidt het dier naar de open plek en bindt de leidsels losjes aan een boom. Dan gaat ze op respectabele afstand van de wolven op de grond zitten.
"De rode vrouw komt later. Dan kunnen we Jonge Stier wegbrengen."
In gedachten roept ze de beelden op om aan de wolven kenbaar te maken dat Isanbeau haar huis in gereedheid brengt om Atrimar op te baren. Ze hoopt dat de dieren haar begrijpen, en kunnen instemmen met het besluit van de dames om het dode lichaam van deze plaats weg te halen.
De laatste zonnestralen van de dag vallen door de bladeren, recht op Atrimar's gezicht. Met een trieste blik in haar ogen ziet Phoenixx dit aan. Maar ook put ze er kracht uit. Ze voelt zich sterker worden, de krachten die al die tijd sluimerend in haar aanwezig waren, komen naar boven. Ze sluit haar ogen en zuigt de schone boslucht in haar longen.
"Het duurt niet lang meer, Semmnatha, en dan zal je een waardige tegenstandster in mij vinden..."
Om Atrimar heen zwermen vele pulserende lichtjes, allen lijken ze een andere kleur te hebben, al is het verschil minimaal te noemen, en voor een gewone man niet te zien soms. Waar de een een helder wit licht pulseert, knippert de andere een doodszwarte kleur de droomwereld in.
Atrimar kijkt verwoed rond naar een aanwijzing die hij kan gebruiken. Het lijkt erop dat hij een van de lichtjes zal moeten gebruiken op een of andere manier.
In woede ligt kracht.
Atrimar kijkt rond en zoekt naar een kleur die op woede zou kunnen lijken. Rood lijkt een eenvoudige keuze, maar als hij zijn hand uitstrekt naar een roder lichtje voelt hij zich gevuld met zwakte en liefde. Bij nagenoeg alle zwarte lichtjes voelt hij zich steeds kwader worden, dus die zullen dan wel de kleur zijn die nodig geacht wordt.
Je keuze is gemaakt Hartlander. In je haast heb je een snelle keuze gemaakt op gevoel. Woede zal je deel zijn, zoals je wens is geweest. Woede gevoed door haat en wantrouwen. Slechts enkelen zullen nog in je vertrouwen blijven, het is aan jou omde juiste kanalen te vinden om j ewoede te kanaliseren. Wat was zal zijn, wat is vult aan.
Atrimar ziet een geelzwart lichtje richting zijn gezicht snellen, en nog voor hij afwerend zijn handen kan heffen omgeeft het licht hem al.
Dipe in zijn lichaam schreeuwt zijn ziel als deze gevuld wordt met woede, pure kwaadheid vervult hem en met een schreeuw voelt hij zijn aderen vullen met nog iets extra's ...
If you shake my hand better count your fingers ...
|
|
