Het peutertopic (2-4 jaar) deel 140

quote:

Op donderdag 10 april 2014 20:45 schreef The_Tankgirl het volgende:
Als Larissa een driftbui heeft hoef ik haar niet te knuffelen hoor, dan krijg ik een schop of klap
Het enige wat helpt (bij Larissa dan he) is dan in de hoek zetten. Ze krijgt dan een schrikreactie en/of ze gaat door met schreeuwen, maar zodra dat dan over is mag ze weer eruit en is het weer goed
Tally, die foto's
Mag ik weten waar je die paraplu vandaan hebt? Uilen
En Nikki, van harte gefeliciteerd!

Bij de Hema een tijdje geleden!

En Zoë heeft eigenlijk alleen driftbuien als ze chocolade heeft gegeten daar kan ze niet tegen en daar kan ze echt helemaal van uit haar dak gaan. En dan gaat ze in de hoek afkoelen. Voor de rest kan ik eigenlijk best met dr praten

Nou met een driftbui werkt het hier soms ook gewoon stevig vasthouden
Hij verzet zich dan met hand en tand (dus ik hou hem echt even goed vast), maar uiteindelijk kalmeert hij er sneller van. Als ik hem namelijk laat uitrazen, dan blijft hij steeds herhalen waar hij net 'straf' voor kreeg of gaat met (andere) spullen gooien.

Maar eerlijk gezegd vergeet ik het vaak om te doen

Morgen gaat hij voor het eerst naar de psz (althans om er zelf te blijven )

Mex gaat tegenwoordig boven naar zijn kamer uit zichzelf...en dan komt hij terug om met de theedoek zijn ogen en snotneus droog te maken.
En dat moet een theedoek zijn, geen handdoek of billendoekje....:D

Nog gefeliciteerd Asy! Spannend morgen! Ben benieuwd hoe hij reageert als hij echt moet blijven nu.

Geen centje pijn, super leuk gehad
En al 2 verfwerkjes mee naar huis!

quote:

Op vrijdag 11 april 2014 12:57 schreef Asyniur het volgende:
Geen centje pijn, super leuk gehad
En al 2 verfwerkjes mee naar huis!

Tof!

Hier maar weinig echt driftbuien.
Wel huilen als ze haar zin niet krijgt. En als je haar direct aanspreekt op haar gedrag gaat ze huilen. Meer die dit herkennen? Ik vind het wel lastig hoe er mee om te gaan ze gaat wel vaker een directe reactie ontvangen in haar leven.

quote:

Op vrijdag 11 april 2014 13:40 schreef ferrari_rood het volgende:
Hier maar weinig echt driftbuien.
Wel huilen als ze haar zin niet krijgt. En als je haar direct aanspreekt op haar gedrag gaat ze huilen. Meer die dit herkennen? Ik vind het wel lastig hoe er mee om te gaan ze gaat wel vaker een directe reactie ontvangen in haar leven.

O. doet ook nauwelijks aan driftbuien.
Snel huilen is hier ook het geval maar het gaat beter dus ik denk dat ze daar vanzelf wel overheen groeit.

Ik vind emotioneel reageren ook niet hetzelfde als driftbuien trouwens. Echte buien die langere tijd aanhielden hebben we al een tijd niet meer gehad. Maar dat neemt niet weg dat M best heftig kan reageren, heel boos of heel verdrietig maar dat is dan ook zo weer over. En hij is door de dag heen ook net zo vaak heel vrolijk en enthousiast.

Ik kan hem ook niet in elke bui knuffelen hoor, soms is hij echt boos op mij en vindt hij me even heel stom En dan moet ik het laten voor wat het is. Maar soms, als hij boos of teleurgesteld is, dan vindt hij het juist wel heel fijn om te knuffelen. Vroeger hield hij daar helemaal niet van, maar hij vraagt steeds vaker zelf om 'even nuffen' om tot rust te komen en hij legt tegenwoordig ook zijn hoofdje op mijn schouder als ik hem til

Maar ik moet het nog steeds niet proberen om hem vast te pakken of te kussen als hij het niet zelf aangeeft. Ik vind dat wel frappant, binnen vijf minuten na zijn geboorte zei ik tegen 'm: "oh, je bent een kruidje-roer-me-niet" en dat is echt waar gebleken. Gisteren zei de leidster op het kdv nog dat ze maar weinig kinderen op de groep heeft die zo duidelijk hun fysieke grenzen aangeven als M en dat je ook echt niet moet proberen om hem op schoot te trekken bijvoorbeeld.

FR, ik vind het wel een heel natuurlijke reactie, dat ze daarvan moet huilen. Het is ook heel moeilijk om te horen dat je iets niet goed doet, daar hebben veel volwassenen nog moeite mee En zeker op deze leeftijd, nu het geweten en schuld- en schaamtegevoel zo in ontwikkeling zijn, valt dat ook niet mee. Maar het is wel iets waarvan ik het fijn vind dat mijn kind het leert, met een afwijzing of berisping omgaan zonder dat het je gevoel van eigenwaarde aantast. M doet het ook wel eens en dan probeer ik hem bewust uit te leggen dat ik snap dat het moeilijk is, maar dat mensen soms je aanspreken op je gedrag maar dat ik nog steeds van hem hou ook al doet hij iets wat niet mag. En ook niet te veel aanspreken met "nee, dat mag niet" maar eerder "als je daar aan zit, gaat het kapot" bijvoorbeeld, dat is dan wel een aanwijzing dat hij niet handig bezig is maar geeft hem zelf de kans om zijn gedrag aan te passen.

EN wat is dan het verschil tussen en driftbui en emotioneel reageren?

M valt denk ik ook nog wel mee. Meiden zullen straks wel een stapje verder gaan denk ik.

Oh, bij een driftbui heb ik in mijn hoofd dat het echt een paar minuten minstens duurt (uitlopend naar een paar uur ) M kan huilen of boos zijn maar dat is dan in 30 seconden weer over. Maar goed, misschien zit dat onderscheid alleen in mijn hoofd

Het duurt hier inderdaad wel wat langer dan een paar seconden.

Gister heeft hij het oma moeilijk gemaakt (voor de eerste keer). Hij wilde geloof ik geen kaas op brood. En uiteindelijk (na van alles proberen) ging hij zitten, zuchtte eens diep en zei "okey.... kaas" en ging toen maar zijn boterham op eten....

Ik heb geloof ik een Jantje lacht, Jantje huilt, die gaat van niks naar standje luchtalarm en weer terug naar stuitervrolijk in minder dan een minuut

Och, die M Ik vind het heel aandoenlijk en passend bij zijn zachtmoedige karakter om het zo op te lossen

Mijn kleuter doet aan nep hoesten maar zo erg dat hij ervan moet spugen

negeren doe ik maar dan lijkt het alleen nog maar erger,en als ik op kijk dan ligt Roy in een deuk

Iemand hier toevallig ervaring met nachtangst? En zou dat dus ook overdag kunnen? Want ik heb het idee dat dat hier het geval is (als ik zo de "symptomen" lees).
Ik word er in ieder geval wel angstig van. Ze heeft best regelmatig gehad en nu de laatste 2 weken weer regelmatig, ik zat vanmiddag dus zelf te huilen, want vond het doodeng deze keer. Echt slaan naar mij, gillen, zich laten vallen, niet fijn.
Op deze site heb ik gelezen, http://www.cjgheusden.nl/(...)emen-nachtangst.html
Daar staat ook de oorzaak ziekte in familie, dus de oorzaak heb ik waarschijnlijk gevonden, man uit ziekenhuis opgehaald bijna 2 weken terug en heeft nu gips om zijn arm. Dat zou het wel kunnen verklaren...

Heb ik iedereen angst aangejaagd?
Rondje verder googlen heeft mij al duidelijkheid gegeven dat het idd overdag kan.

Wel sneu Susie. Zelf gelukkig geen ervaring mee. Hopelijk is het snel weer over.

Zoals ik het lees, weten ze er zelf niets meer van. Gelukkig maar.

Sorry Susie, geen ervaring mee (gelukkig) , sterkte ermee

leuke peuteranekdote hier .. (in het kader van zelluf doen )

ik zit achter de pc, doodse stilte in huis. Ineens, trippel trapppel trippel trap. Peuter in de woonkamer .. dus ik: wat is er ? moet je plassen??
*boos gezicht en rent terug naar bed*
ik erachteraan, meneer heeft vuurrode orden en wangen, dus thermometer gepakt.
peuter: wil ik niet
ik: hier, doe het zelf maar
peuter: nee jij doen
ok, mooi. *niks aan de hand* Ga je nog even plassen nu je toch wakker bent?
peuter: nee wil ik niet
ik: oke, dan ga ik zelf wel ..
peuter: NEEEE ikkuh !!!
ik; wat jij wil
peuter teruggelegd in bed, hij slaapt en ik ben tevreden

Wat naar klinkt het Susie. En vervelend van je man ook. Zou ze er erg van geschrokken zijn? Misschien kun je het nog eens casual met haar bespreken, dat papa in het ziekenhuis was?

Zijn jullie peuters ook zo slecht in bed te krijgen? Het gaat al weken moeizaam. Hij is niet bang volgens mij, maar vindt slapen maar saai en wil er gewoon liever uit. Hij mag van mij best spelen in bed, maar dat is blijkbaar niet voldoende voor hem. Hij gaat dan eerst eindeloos tijdrekken en drentelen, nog eeeeven knuffelen, nog eeeeeeven spelen en alles zo laaaaangzaaaaaaam mogelijk doen. Eenmaal in bed word ik nog tientallen keren teruggeroepen voor allerhande problemen (knuffel uit bed gegooid ) inclusief dramatisch gejammer. Ik word er echt een beetje moe van, van dat geworstel elke avond

quote:

Op dinsdag 15 april 2014 07:40 schreef Clubsoda het volgende:
Wat naar klinkt het Susie. En vervelend van je man ook. Zou ze er erg van geschrokken zijn? Misschien kun je het nog eens casual met haar bespreken, dat papa in het ziekenhuis was?

Zijn jullie peuters ook zo slecht in bed te krijgen? Het gaat al weken moeizaam. Hij is niet bang volgens mij, maar vindt slapen maar saai en wil er gewoon liever uit. Hij mag van mij best spelen in bed, maar dat is blijkbaar niet voldoende voor hem. Hij gaat dan eerst eindeloos tijdrekken en drentelen, nog eeeeven knuffelen, nog eeeeeeven spelen en alles zo laaaaangzaaaaaaam mogelijk doen. Eenmaal in bed word ik nog tientallen keren teruggeroepen voor allerhande problemen (knuffel uit bed gegooid ) inclusief dramatisch gejammer. Ik word er echt een beetje moe van, van dat geworstel elke avond

herkenbaar hoor; doen ze bij mij ook. Als mijn vriend ze op bed ligt slapen ze binnen vijf minuten .. frustrerend is dat

Susie Google eens op night terror. Oudste heeft het veel gehad en de aanleiding kon vanalles zijn. Het is heel akelig om te zien maar zelf weten ze er niets van. Wakker maken heeft geen zin en lukt ook bijna niet. Wij proberen hem te laten liggen en aaien over zijn hoofd. Als hij gaat gapen is het over en slaapt hij zo weer in.

Susie, mijn oudste heeft het ook gehad. Al was dat 's nachts. Tot een jaar of 3,5 Nu hij ouder wordt heeft hij nog wel gewone nachtmerries als er veel onrust is(verjaardag, Sinterklaas). Maar het wordt elk jaar minder.

Eigenwijze kinderen ook. Daan weet inmiddels wel dat we echt niet meer komen voor de 6e knuffel.. Meestal is het nog 1-2 keer teruglopen en dan niks het 's avonds stil, of hij babbelt zichzelf in slaap.
Alleen overdag slapen is op zijn retour. Hij is een uur aan het spelen, naar buiten aan het kijken of ligt te babbelen. Maar slapen wil dan niet. Vorige week dinsdag en afgelopen zondag nog geslapen, maar de andere dagen kwam hij zonder problemen door. Wel geprobeerd, maar zondag heeft hij 's avonds nog anderhalf uur in bed gepraat voor hij sliep, dus ik denk dat de middagslaap hier ook snel weg is..

quote:

Op zaterdag 12 april 2014 19:16 schreef Susie het volgende:
Iemand hier toevallig ervaring met nachtangst? En zou dat dus ook overdag kunnen? Want ik heb het idee dat dat hier het geval is (als ik zo de "symptomen" lees).
Ik word er in ieder geval wel angstig van. Ze heeft best regelmatig gehad en nu de laatste 2 weken weer regelmatig, ik zat vanmiddag dus zelf te huilen, want vond het doodeng deze keer. Echt slaan naar mij, gillen, zich laten vallen, niet fijn.
Op deze site heb ik gelezen, http://www.cjgheusden.nl/(...)emen-nachtangst.html
Daar staat ook de oorzaak ziekte in familie, dus de oorzaak heb ik waarschijnlijk gevonden, man uit ziekenhuis opgehaald bijna 2 weken terug en heeft nu gips om zijn arm. Dat zou het wel kunnen verklaren...

Geen idee of het 's middags ook kan, maar wij hebben het een periode gehad rond 22 uur 's avonds. Het is idd heel naar om te zien. Dat je je kind wil troosten maar dat hij dan alleen maar bang voor je is . Naast hem zitten en praten / zingen werkte het snelst, maar vooral niet aanraken. Het was na een weekje weer over.

Night terrors kunnen ook overdag ja, het heeft namelijk niks te maken met de nacht, maar met wakker worden uit de diepe niet-rem slaap. Ik kreeg hier destijds van debuurvrouw deze link: pavor nocturnus. Dit is een heel heldere uitleg. Per kind is het weer verschillend wat werkt en wat niet. Zo kwamen wij er pas na een aantal keren achter dat soms het moeten plassen dit ook kan uitlokken. Dus dan was plassen de oplossing. Slapend en wel dus. Overigens, die leeftijd die in het artikel genoemd wordt klopte bij ons niet. Driekus had het al veel eerder dan 3 en heeft het nu nog regelmatig. Hij drijft dan ook echt in het zweet, mompelt, slaat, huilt of krijst. Het is echt heel onprettig, zeker omdat je er weinig aan kan doen.

Overdag komt het ook nog wel eens voor dat hij in de auto in slaap valt en dan wakker wordt na pak em beet half uur/drie kwartier. Dan krijg je hetzelfde gedrag, maar dan is hij wel echt wakker. Toevallig kwamen we er later achter dat dit ook te maken heeft met een laag suikerniveau. Tegenwoordig krijgt hij dus of hele zoete ranja of een suikerklontje om em hier uit te trekken.

Mijn man heeft t nog steeds. In periodes van drukte of stress heeft hij er kast van. Naja eigenlijk ik meer. Hij slaapt zo weer verder ik lig nog wakker met een geschrokken lijf.