[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #6

quote:

Op maandag 17 maart 2014 15:19 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

De psycholoog die ik had vond ik fijner.

Zojuist las ik dit, en toen dacht ik ja.... Dat is het....

When all by myself, I can think of all kinds of clever remarks, quick comebacks to what no one said, and flashes of witty sociability with nobody. But all of this vanishes when I face someone in the flesh: I lose my intelligence, I can no longer speak, and after half an hour I just feel tired. Talking to people makes me feel like sleeping. Only my ghostly and imaginary friends, only the conversations I have in my dreams, are genuinely real and substantial.

I suffer from life and from other people. I cant look at reality face to face. Even the sun discourages and depresses me. Only at night and all alone, withdrawn, forgotten and lost, with no connection to anything real or useful only then do I find myself and feel comforted.

ER zijn gewoon mensen als mij....

Zooo herkenbaar ...

quote:

Op dinsdag 18 maart 2014 11:30 schreef appelsap het volgende:
Jemig Spongeboss, wat frustrerend. Ik snap dat je er klaar mee bent.
Ik zou vorig jaar in mei beginnen met DGT. Eerste afspraak met mijn nieuwe behandelaar viel toen al tegen. Daarna had ik afspraken die telkens verzet werden naar 'volgende week' waarna het dan wéér verzet werd, enzovoorts. Hele slechte communicatie ook. Uiteindelijk in oktober nóg geen tweede afspraak gehad. Toen heb ik het ook stopgezet. Zo frustrerend is dat.

Wuuut dat is echt stom zeg!!

quote:

Op dinsdag 18 maart 2014 18:49 schreef babybanaan het volgende:
Inmiddels kennisgemaakt met mijn toekomstige behandelaar. Ik moet diegene een kans geven, maar vooralsnog vind ik deze therapeut eng. Hoop dat dat nog iets verandert, anders wordt het lastig therapieën.

Ik vind alle hulpverleners eng Nog nooit iemand gehad bij wie ik me veilig voel.

Je hebt snel het gevoel of iets wel of niet wat gaat worden en er is een grote kans dat dat ook klopt. Maar toch zou ik het een kans geven en proberen niet te vergelijken met je vorige hulpverlener.
Probeer ervoor open te staan.

[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 19-03-2014 13:51:49 ]

quote:

Op maandag 17 maart 2014 15:19 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

De psycholoog die ik had vond ik fijner.

Zojuist las ik dit, en toen dacht ik ja.... Dat is het....

When all by myself, I can think of all kinds of clever remarks, quick comebacks to what no one said, and flashes of witty sociability with nobody. But all of this vanishes when I face someone in the flesh: I lose my intelligence, I can no longer speak, and after half an hour I just feel tired. Talking to people makes me feel like sleeping. Only my ghostly and imaginary friends, only the conversations I have in my dreams, are genuinely real and substantial.

I suffer from life and from other people. I cant look at reality face to face. Even the sun discourages and depresses me. Only at night and all alone, withdrawn, forgotten and lost, with no connection to anything real or useful only then do I find myself and feel comforted.

ER zijn gewoon mensen als mij....

Dit trouwens niet helemaal. Ik ben vaak ook in de war als ik alleen ben, en hoewel ik me dan meer op mijn gemak voel dan bij andere mensen, kan ik me ook dan onveilig voelen en het idee hebben dat ik hier niet thuishoor. Ik weet sowieso niet wat 'mezelf' is en daarvan raak ik ook in de war.

quote:

Op dinsdag 18 maart 2014 11:30 schreef appelsap het volgende:
Jemig Spongeboss, wat frustrerend. Ik snap dat je er klaar mee bent.
Ik zou vorig jaar in mei beginnen met DGT. Eerste afspraak met mijn nieuwe behandelaar viel toen al tegen. Daarna had ik afspraken die telkens verzet werden naar 'volgende week' waarna het dan wéér verzet werd, enzovoorts. Hele slechte communicatie ook. Uiteindelijk in oktober nóg geen tweede afspraak gehad. Toen heb ik het ook stopgezet. Zo frustrerend is dat.

Ja het is wat het is, vaak loopt het niet....

quote:

Op dinsdag 18 maart 2014 11:45 schreef Murmeli het volgende:
Ik begin denk ik steeds meer te begrijpen van jouw gedachtenwereld spongeboss. Vind het verrot klote. Ik wou dat er iets/iemand was die het beter kon maken voor je, of die zaken van vroeger kon terug draaien, zodat je je niet zo ver af had hoeven schermen van mensen

Het probleem is dat ik niet zo sterk ben als de rest. Ik ben te gevoelig, maar de wereld is pijnlijk. We worden geboren en bij de geboorte wordt je als kind al vergeleken aan anderen. Op school wordt je ook vergeleken met anderen, wie is beter, wie leert sneller. Je blijft een klas zitten raakt al je vrienden kwijt. Voor je het weet raak je in een belachelijk soort van verliefdheid als je nog jong bent, je ziet die meid wel zitten. De meid die me altijd steunde als ik eens mooi schreef met alle inspanning. Vraag me af wat het van haar geworden is, maar zij beurde me altijd op waar andere me uitlachte om mijn slechte schrijven..

Toen naar een school met gehandicapte waar ik slim was en waar niemand rekening hield met mijn reuma, later de middelbare waar mensen me uitlachte omdat ik mijn eigen naam niet kon schrijven, iets wat ik wel kon... Het was echter gewoon niet leesbaar. En zo werd ik steeds vergeleken met alles maar het gevoel van die meid die blij voor me was als ik eens goed schreef en de jufrouw mij eens een sticker gaf. Want ja je kreeg alleen stickers als het netjes was. Dan was ze blijf voor me, door haar actie ook de rest van de klas.

Later heb ik zoiets nooit ervaren alleen ruzies en conflict met anderen. En als ik andere mensen samen zie spelen, ze hebben plezier een soort van geborgenheid die ze elkaar geven. Doordat we vergeleken worden met anderen doordat we een beeld krijgen van onszelf raken we psychologisch gewond. Misschien dat andere elkaar sterk houden als kleine vlammen die een grote vlam worden. Jij bent gewond geraakt, ik ben gewond geraakt we zijn allemaal gewond geraakt. Alleen was er nooit iemand die tegen mij zei, 'ik ben gewond, jij bent gewond. We maken er samen wat van.'

Goeie vriendschappen etc heb ik nooit gehad, en nu is het te laat omdat nog te laten gebeuren. Ik weet niet of ik moet huilen of dat ik blij moet zijn. Ergens voel ik wel een traan maar een schizoïde kan geloof ik niet eens meer huilen al zou hij willen, en zou ik huilen heeft het toch geen nut want niemand die me troost. Niet dat mensen mij kunnen troosten die fase ben ik ver voorbij. De laatste tijd ben ik te zeer bezeten geweest door de haat. Nu ben ik gewoon tot de conclusie gekomen dat iedereen gewond is.

Het is echter te laat voor een sociaal bevredigend leven, het is nu te laat. Als een tijdmachine bestond en ik zou hem maar een keer kunnen gebruiken, dan zou ik naar mezelf gaan en me bewapenen met de kennis van nu. Maar nu ben ik moe en weet ik niet meer wat ik moet, het doet best pijn eigenlijk om zo te leven als ik leef. Van dag tot dag met de toekomst die alsmaar een revolver op me richt, en dan de illusies dat het allemaal wel goed komt. Ik zou niet weten wat ik moest als ze morgen mijn uitkering afpakken en me ergens in een baantje proppen waar ik iedere dag met mensen moet omgaan, pijn moet hebben van de reuma. Zondag weg geweest ik kan nu nog steeds niet fatsoenlijk lopen of zonder pijn iets doen. Dan zou ik niet weten wat ik moet als het allemaal in het honderd loopt. Wat kan ik dan nog?

Ik weet het niet meer, ik ben zonder plan, zonder iets om op terug te vallen. Leven van dag tot dag, is lastiger dan ik dacht....

quote:

Op dinsdag 18 maart 2014 21:57 schreef kuolema het volgende:

[..]

Dit trouwens niet helemaal. Ik ben vaak ook in de war als ik alleen ben, en hoewel ik me dan meer op mijn gemak voel dan bij andere mensen, kan ik me ook dan onveilig voelen en het idee hebben dat ik hier niet thuishoor. Ik weet sowieso niet wat 'mezelf' is en daarvan raak ik ook in de war.

Wat is de zelf? Het geld op de bank, de meubels die je koopt. De kleren die je draagt is dat de zelf? Als mijn naam Pieter was, zou dat niet gewoon eenvoudig een naam zijn. Waarom moeten we zoveel dingen aan onszelf hangen. Als je iets wil zijn, waarom dan niet gewoon liefde zijn. Waarom niet gewoon vriendelijk zijn? Waarom zou je een individu moeten zijn die zo of zo reageert op dingen.

Ik denk dat ik geen beeld meer hoef van mezelf, als ik mijn psychologische problemen kon opruimen als ik niet zo'n wrak was. Dan zou ik niets meer willen zijn, ik zou dan gewoon een individu zijn en datgene zijn wat ik voel. En mijn gevoel me laten leiden.

Dat gevoel van moe en op zijn herken ik wel van een paar jaar geleden. Dat is geen fijn gevoel (understatement van de eeuw).

Kan je dit niet mbv verklaringen van artsen helder maken? Wat er gebeurt als je teveel loopt op een dag? En idem als je wat met mensen moet doen?
Ik kan me wel voorstellen dat ze willen proberen je aan het werk te krijgen, als ze je niet snappen en misschien denken ze ook wel: proberen kan geen kwaad.
Maar als het wel kwaad kan is dat niet zo chill natuurlijk
Heb je ze die website al laten lezen die je laatst hier postte?

quote:

Op dinsdag 18 maart 2014 23:12 schreef Murmeli het volgende:
Dat gevoel van moe en op zijn herken ik wel van een paar jaar geleden. Dat is geen fijn gevoel (understatement van de eeuw).

Kan je dit niet mbv verklaringen van artsen helder maken? Wat er gebeurt als je teveel loopt op een dag? En idem als je wat met mensen moet doen?
Ik kan me wel voorstellen dat ze willen proberen je aan het werk te krijgen, als ze je niet snappen en misschien denken ze ook wel: proberen kan geen kwaad.
Maar als het wel kwaad kan is dat niet zo chill natuurlijk
Heb je ze die website al laten lezen die je laatst hier postte?

Een best wel vervelend gevoel. Vergelijkbaar met gedropped worden in een auto ergens midden in een uithoek van Rusland waar je geen borden kunt lezen, en geen tom tom hebt, en niemand je taal spreekt bijvoorbeeld.

Oh jawel ik moet herkeurd worden van de zomer. Dan zal ik zien wat gebeurt, ik moet wel gaan kijken wat ik nu precies ga doen. Toch een opleiding of iets, als ik geen reuma had zou ik best achter een vuilniswagen willen lopen eigenlijk. Misschien dat ik zo'n bak besturen kan. Maar goed wie weet wat gebeurt allemaal.

Soort van paniekaanval tijdens t naar huis fietsen van mn werk. Was een lange dag vandaag met eerst therapie en daarna werk. Nu nog niet blij, moet ff verwerken denk ik. Niet fijn.

quote:

Op donderdag 20 maart 2014 19:01 schreef zomertje het volgende:
Soort van paniekaanval tijdens t naar huis fietsen van mn werk. Was een lange dag vandaag met eerst therapie en daarna werk. Nu nog niet blij, moet ff verwerken denk ik. Niet fijn.

Even rustig aan dan maar Je weet zelf op welke manier je het beste tot rust komt. Zorg goed voor jezelf anyway. Je (lijf) schreeuwt erom.

quote:

Op donderdag 20 maart 2014 15:08 schreef DeLuna het volgende:
Ben bij de psycholoog geweest. Ze werkt daar als POH-GG (praktijkondersteuner huisarts geestelijke gezondheid oid). Voordeel is dus dat het onder de huisarts valt en ik dus nog geen ER hoef te betalen!

We gaan nu eerst aan de gedachten werken, die ga ik opschrijven en daar de fouten uithalen.

Wat had jij nou DeLuna? Ik neem aan (vermoeden van) een ps, gezien dit topic. Hoe vond je je eerste afspraak zelf?

Momenteel zelf ook lekker in de knoop. Keuzes maken is meestal niet het sterkste punt van iemand met een ops. Zo ook bij mij niet. Alleen maar die angst om de verkeerde keuze te maken, te falen. Daar waar mijn hart ligt (voor zover ik dat weet), ligt ook de overtuiging dat er ik toch nooit goed genoeg voor ben. En ik ben ook nog over te halen met complimenten, ongeacht of ik zelf iets wil. Dan kan ik iets ineens leuk vinden, omdat iemand die mij een compliment heeft gegeven dat ook leuk vindt. Of omdat iemand me ergens toe uitnodigt. Dat is echt een waardeloze combinatie, want:
1. ik weet zelf totaal niet wat ik leuk vind
2. ik vind alleen dingen leuk omdat mensen die me niet kwetsen het ook leuk vinden
3. ik iets nog zo leuk kan vinden, ik kan toch niets
4. keuzes zijn bij mij daardoor nooit stabiel en definitief. ze kunnen met dezelfde vaart weer omgedraaid worden.
5. gevolg: ik maak geen keuze of ik kies iets dat veel te moeilijk is. erg verwarrend en een basis voor doodswensen.

En zo doe ik inmiddels al 7 jaar over mijn studiekeuze. Waardeloos. Laatste twee weken heel actueel met drie verschillende partijen die aan me trekken. Nu dus ook echt al twee weken volledig uit mijn doen.

quote:

Op donderdag 20 maart 2014 19:48 schreef babybanaan het volgende:
Momenteel zelf ook lekker in de knoop. Keuzes maken is meestal niet het sterkste punt van iemand met een ops. Zo ook bij mij niet. Alleen maar die angst om de verkeerde keuze te maken, te falen. Daar waar mijn hart ligt (voor zover ik dat weet), ligt ook de overtuiging dat er ik toch nooit goed genoeg voor ben. En ik ben ook nog over te halen met complimenten, ongeacht of ik zelf iets wil. Dan kan ik iets ineens leuk vinden, omdat iemand die mij een compliment heeft gegeven dat ook leuk vindt. Of omdat iemand me ergens toe uitnodigt. Dat is echt een waardeloze combinatie, want:
1. ik weet zelf totaal niet wat ik leuk vind
2. ik vind alleen dingen leuk omdat mensen die me niet kwetsen het ook leuk vinden
3. ik iets nog zo leuk kan vinden, ik kan toch niets
4. keuzes zijn bij mij daardoor nooit stabiel en definitief. ze kunnen met dezelfde vaart weer omgedraaid worden.
5. gevolg: ik maak geen keuze of ik kies iets dat veel te moeilijk is. erg verwarrend en een basis voor doodswensen.

En zo doe ik inmiddels al 7 jaar over mijn studiekeuze. Waardeloos. Laatste twee weken heel actueel met drie verschillende partijen die aan me trekken. Nu dus ook echt al twee weken volledig uit mijn doen.

Wederom erg herkenbaar. Keuzes moeten maken is één van mijn grootste bronnen van stress. Het meest frustrerende is dat het niet kiezen ook een keuze is die gevolgen heeft ... Dus wat je ook doet, je kan altijd iets fout doen.

Hoe kom je erachter wat je echt leuk vindt als je altijd anderen hebt gevolgd? Dat is heel moeilijk. Tegenwoordig volg en vertrouw ik anderen niet meer, maar toch weet ik niet wat ik zelf wil. Aan mij zul je niets hebben
Als iemand hier een tip heeft, graag.

[ Bericht 9% gewijzigd door kuolema op 20-03-2014 21:36:32 ]

quote:

Op dinsdag 18 maart 2014 22:53 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

Ja het is wat het is, vaak loopt het niet....

[..]

Het probleem is dat ik niet zo sterk ben als de rest. Ik ben te gevoelig, maar de wereld is pijnlijk. We worden geboren en bij de geboorte wordt je als kind al vergeleken aan anderen. Op school wordt je ook vergeleken met anderen, wie is beter, wie leert sneller. Je blijft een klas zitten raakt al je vrienden kwijt. Voor je het weet raak je in een belachelijk soort van verliefdheid als je nog jong bent, je ziet die meid wel zitten. De meid die me altijd steunde als ik eens mooi schreef met alle inspanning. Vraag me af wat het van haar geworden is, maar zij beurde me altijd op waar andere me uitlachte om mijn slechte schrijven..

Toen naar een school met gehandicapte waar ik slim was en waar niemand rekening hield met mijn reuma, later de middelbare waar mensen me uitlachte omdat ik mijn eigen naam niet kon schrijven, iets wat ik wel kon... Het was echter gewoon niet leesbaar. En zo werd ik steeds vergeleken met alles maar het gevoel van die meid die blij voor me was als ik eens goed schreef en de jufrouw mij eens een sticker gaf. Want ja je kreeg alleen stickers als het netjes was. Dan was ze blijf voor me, door haar actie ook de rest van de klas.

Later heb ik zoiets nooit ervaren alleen ruzies en conflict met anderen. En als ik andere mensen samen zie spelen, ze hebben plezier een soort van geborgenheid die ze elkaar geven. Doordat we vergeleken worden met anderen doordat we een beeld krijgen van onszelf raken we psychologisch gewond. Misschien dat andere elkaar sterk houden als kleine vlammen die een grote vlam worden. Jij bent gewond geraakt, ik ben gewond geraakt we zijn allemaal gewond geraakt. Alleen was er nooit iemand die tegen mij zei, 'ik ben gewond, jij bent gewond. We maken er samen wat van.'

Goeie vriendschappen etc heb ik nooit gehad, en nu is het te laat omdat nog te laten gebeuren. Ik weet niet of ik moet huilen of dat ik blij moet zijn. Ergens voel ik wel een traan maar een schizoïde kan geloof ik niet eens meer huilen al zou hij willen, en zou ik huilen heeft het toch geen nut want niemand die me troost. Niet dat mensen mij kunnen troosten die fase ben ik ver voorbij. De laatste tijd ben ik te zeer bezeten geweest door de haat. Nu ben ik gewoon tot de conclusie gekomen dat iedereen gewond is.

Het is echter te laat voor een sociaal bevredigend leven, het is nu te laat. Als een tijdmachine bestond en ik zou hem maar een keer kunnen gebruiken, dan zou ik naar mezelf gaan en me bewapenen met de kennis van nu. Maar nu ben ik moe en weet ik niet meer wat ik moet, het doet best pijn eigenlijk om zo te leven als ik leef. Van dag tot dag met de toekomst die alsmaar een revolver op me richt, en dan de illusies dat het allemaal wel goed komt. Ik zou niet weten wat ik moest als ze morgen mijn uitkering afpakken en me ergens in een baantje proppen waar ik iedere dag met mensen moet omgaan, pijn moet hebben van de reuma. Zondag weg geweest ik kan nu nog steeds niet fatsoenlijk lopen of zonder pijn iets doen. Dan zou ik niet weten wat ik moet als het allemaal in het honderd loopt. Wat kan ik dan nog?

Ik weet het niet meer, ik ben zonder plan, zonder iets om op terug te vallen. Leven van dag tot dag, is lastiger dan ik dacht....

[..]

Wat is de zelf? Het geld op de bank, de meubels die je koopt. De kleren die je draagt is dat de zelf? Als mijn naam Pieter was, zou dat niet gewoon eenvoudig een naam zijn. Waarom moeten we zoveel dingen aan onszelf hangen. Als je iets wil zijn, waarom dan niet gewoon liefde zijn. Waarom niet gewoon vriendelijk zijn? Waarom zou je een individu moeten zijn die zo of zo reageert op dingen.

Ik denk dat ik geen beeld meer hoef van mezelf, als ik mijn psychologische problemen kon opruimen als ik niet zo'n wrak was. Dan zou ik niets meer willen zijn, ik zou dan gewoon een individu zijn en datgene zijn wat ik voel. En mijn gevoel me laten leiden.

Het is niet te laat. Ik ben geloof ik ouder dan jij (34) en pas nu begint mijn leven een beetje de goede kant op te gaan.

Wat jij beschrijft over je jeugd, herken ik wel. Mensen kunnen ontzettend gemeen zijn en de puberteit is een hele zware periode als je er niet bij hoort.

Maar probeer je niet te laten meeslepen in je negatieve gedachten. Dat het leven nu kut voor je is, wil niet zeggen dat dat altijd zo hoeft te zijn. De enige zekerheid in het leven is dat niks zeker is; dat zou tevens heel goed kunnen betekenen dat er ooit iets op jouw pad komt waardoor je heel anders naar dingen gaat kijken en je een stuk gelukkiger wordt.

Dat je niet goed weet wie je bent en je jezelf 'blanco' voelt, herken ik ook. Maar ook dat gevoel hoeft er niet altijd te zijn.

Ik snap heel goed dat je verbitterd bent, maar probeer het niet allemaal op te geven. Het komt op den duur wel: je moet er misschien keihard voor werken en heel wat jaren geduld hebben. Maar de moeite die je erin stopt, betaalt zich op den duur terug op welke manier dan ook.

Als je je emoties niet goed verbaal over kan brengen, doe het dan op papier en laat daarin weten dat je absoluut geen vertrouwen meer hebt in je behandelaar en beargumenteer dat. Als jij duidelijk daarover kan communiceren, kunnen ze er niet meer om heen en moeten ze jou hoe dan ook serieuzer nemen.

quote:

Op vrijdag 21 maart 2014 08:57 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Het is niet te laat. Ik ben geloof ik ouder dan jij (34) en pas nu begint mijn leven een beetje de goede kant op te gaan.

Wat jij beschrijft over je jeugd, herken ik wel. Mensen kunnen ontzettend gemeen zijn en de puberteit is een hele zware periode als je er niet bij hoort.

Maar probeer je niet te laten meeslepen in je negatieve gedachten. Dat het leven nu kut voor je is, wil niet zeggen dat dat altijd zo hoeft te zijn. De enige zekerheid in het leven is dat niks zeker is; dat zou tevens heel goed kunnen betekenen dat er ooit iets op jouw pad komt waardoor je heel anders naar dingen gaat kijken en je een stuk gelukkiger wordt.

Dat je niet goed weet wie je bent en je jezelf 'blanco' voelt, herken ik ook. Maar ook dat gevoel hoeft er niet altijd te zijn.

Ik snap heel goed dat je verbitterd bent, maar probeer het niet allemaal op te geven. Het komt op den duur wel: je moet er misschien keihard voor werken en heel wat jaren geduld hebben. Maar de moeite die je erin stopt, betaalt zich op den duur terug op welke manier dan ook.

Als je je emoties niet goed verbaal over kan brengen, doe het dan op papier en laat daarin weten dat je absoluut geen vertrouwen meer hebt in je behandelaar en beargumenteer dat. Als jij duidelijk daarover kan communiceren, kunnen ze er niet meer om heen en moeten ze jou hoe dan ook serieuzer nemen.

Ik ben het persoonlijk helemaal zat van die enorme chaos en die debiele hoeveelheid onzekerheid in deze wereld. Het is mooi geweest met de onzin.

quote:

Op vrijdag 21 maart 2014 08:57 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Het is niet te laat. Ik ben geloof ik ouder dan jij (34) en pas nu begint mijn leven een beetje de goede kant op te gaan.

Wat jij beschrijft over je jeugd, herken ik wel. Mensen kunnen ontzettend gemeen zijn en de puberteit is een hele zware periode als je er niet bij hoort.

Maar probeer je niet te laten meeslepen in je negatieve gedachten. Dat het leven nu kut voor je is, wil niet zeggen dat dat altijd zo hoeft te zijn. De enige zekerheid in het leven is dat niks zeker is; dat zou tevens heel goed kunnen betekenen dat er ooit iets op jouw pad komt waardoor je heel anders naar dingen gaat kijken en je een stuk gelukkiger wordt.

Dat je niet goed weet wie je bent en je jezelf 'blanco' voelt, herken ik ook. Maar ook dat gevoel hoeft er niet altijd te zijn.

Ik snap heel goed dat je verbitterd bent, maar probeer het niet allemaal op te geven. Het komt op den duur wel: je moet er misschien keihard voor werken en heel wat jaren geduld hebben. Maar de moeite die je erin stopt, betaalt zich op den duur terug op welke manier dan ook.

Als je je emoties niet goed verbaal over kan brengen, doe het dan op papier en laat daarin weten dat je absoluut geen vertrouwen meer hebt in je behandelaar en beargumenteer dat. Als jij duidelijk daarover kan communiceren, kunnen ze er niet meer om heen en moeten ze jou hoe dan ook serieuzer nemen.

Mee eens. Op mn 41e ging het helemaal mis. Ondanks een relatie, goede baan enz. Niks is zeker, maar je kan ook weer op het goede spoor komen. Ik ben qua therapie in goede handen, lekker bezig met mijn kunst, relatie is alleen maar beter geworden en mn vriendschappen ook.

Wat iemand gisteren tijdens de therapie zei: je trekt andere mensen aan als je zelf anders wordt. Er is nog zoveel te winnen, ook als je een persoonlijkheidsstoornis hebt. Ga iets met dieren doen, ga bij een goed doel werken waar je achter staat bijvoorbeeld. Genoeg mogelijkheden, ook met minder fysieke mogelijkheden.

Ik ben nu zelf op het traject gezet voor lange termijn ondersteuning. Ik ga hulp krijgen met alles wat ik doe.

Gisteren gingen alle triggers ff af bij t muziek maken. Heb er vandaag nog last van, wil het allemaal even niet weten bijvoorbeeld. Hoop dat t weer overgaat :/

quote:

Op zaterdag 22 maart 2014 10:17 schreef zomertje het volgende:
Gisteren gingen alle triggers ff af bij t muziek maken. Heb er vandaag nog last van, wil het allemaal even niet weten bijvoorbeeld. Hoop dat t weer overgaat :/

Erg vervelend. Doe maar lekker rustig aan

quote:

Op zaterdag 22 maart 2014 12:33 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Erg vervelend. Doe maar lekker rustig aan

Thanks (zie je wel dat jij ook lief kan zijn? )

quote:

Op zaterdag 22 maart 2014 13:09 schreef zomertje het volgende:

[..]

Thanks (zie je wel dat jij ook lief kan zijn? )

Ik heb geen moeite met lief zijn.

quote:

Op zaterdag 22 maart 2014 13:15 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik heb geen moeite met lief zijn.

Voor mij een van de belangrijkste dingen in t leven. Lieve mensen enzo En die zijn er meer dan je denkt...

quote:

Op zaterdag 22 maart 2014 13:29 schreef zomertje het volgende:

[..]

Voor mij een van de belangrijkste dingen in t leven. Lieve mensen enzo En die zijn er meer dan je denkt...

Misschien. Ik ben daar zelf niet van overtuigd. Ik heb nog steeds geen tegenbewijs gezien van mijn idee dat verreweg de meeste mensen moeite hebben met lief zijn tegen mij.

quote:

Op zaterdag 22 maart 2014 13:43 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Misschien. Ik ben daar zelf niet van overtuigd. Ik heb nog steeds geen tegenbewijs gezien van mijn idee dat verreweg de meeste mensen moeite hebben met lief zijn tegen mij.

Maar wat is het bewijs dat ze niet lief tegen je zijn?

quote:

Op zaterdag 22 maart 2014 13:43 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Misschien. Ik ben daar zelf niet van overtuigd. Ik heb nog steeds geen tegenbewijs gezien van mijn idee dat verreweg de meeste mensen moeite hebben met lief zijn tegen mij.

Ben je zelf wel lief dan? En dan nog, je hebt maar een paar echt aardige mensen nodig in je leven. Goede vrienden kan ik ook maar op 1 hand tellen, geeft niks.

Ik heb ook meerdere malen meegemaakt dat mensen mij gemene dingen hebben aangedaan en ik ben heel vaak gekwetst geweest. Ik verbind daar echter niet de redenatie aan dat mensen slecht zijn. Ik betrek het meer op mezelf, namelijk dat er iets mis is met mij dat mensen zo tegen mij doen.

Ik ben geen onaardige jongen, maar toch heb ik maar weinig vrienden en voel ik me vaak eenzaam. Ik weet dat ik door mijn verleden erg verlegen en introvert ben geworden. Automatisch ga ik mensen uit de weg, uit angst gekwetst of afgewezen te worden. Ik doe mijn best om dit gedrag van mij te overwinnen, maar dat blijft moeilijk. Echter heb ik geen keus om aan mezelf te blijven werken: het is iets wat ik in het leven moet leren.

Als je de oorzaak buiten jezelf ziet, namelijk dat het aan de wereld om je heen ligt, wordt die wereld voor jou bedreigender, donkerder en angstaanjagender. Dan snap ik wel dat je de behoefte voelt om je van de maatschappij te onttrekken en een solitair bestaan wilt opbouwen. Wanneer je dingen meer bij jezelf gaat zoeken, voelt dat toch beter, omdat je jezelf namelijk kan sturen en veranderen.

Het betekent natuurlijk niet dat alles aan jezelf ligt, evenmin dat alles aan anderen ligt.