Depressie & Angst #87:

quote:

Op zondag 16 maart 2014 23:42 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ik hoop dat je iemand hebt waarmee je dit zou kunnen bespreken. Iemand die je kan vertrouwen, dan kun je zoveel meer die veiligheid voelen die je nodig hebt. Het is echt zo jammer dat je je zo voelt, waarschijnlijk ben je in ontspannen stemming heel leuk gezelschap.

Helemaal mee eens. Zonde dat je jezelf zo kritisch benadert terwijl de mensen om jou heen je waarschijnlijk heel tof vinden.

quote:

Op zondag 16 maart 2014 23:30 schreef kuolema het volgende:

[..]

Hm, ik durf wel te bewegen maar heb altijd het gevoel dat iedereen naar me kijkt of zo en dat het er dom uitziet.
Ja idd, ik wil dan het liefst onzichtbaar worden/door de grond zakken/mezelf opsluiten in een donker hokje (of wc), maar in plaats daarvan blijf ik gewoon zitten en ga ik van de zenuwen stomme dingen zeggen. Afzondering kan bij mij wel helpen om de spanning niet te hoog op te laten lopen maar toch doe ik dat op de een of andere manier nooit op tijd.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Hmm... ok dus sociale bijeenkomsten met veel mensen zijn dus best een grote trigger voor je. Tenminste, dat begrijp ik uit je spoiler

Nu ben ik wel voorstander van triggers opzoeken om ermee te leren omgaan ipv ze uit de weg te gaan. Ik weet niet hoe jij daar tegenover staat? Ik herken het probleem wel... de eerste keer dat ik op een borrel van de opleiding was gingen klasgenoten weg en bleef ik achter bij iemand van een hoger jaar (bij wie ik zou logeren). Ik heb staan janken van angst (heel gezellig op de dansvloer ja ) maar ik ben gebleven. Het is niet mn hobby, maar ik kan het aan. In een groep kletsen kan ik ook niet, dus ik ga steeds 1-op-1 gesprekken aan. Of ik luister gewoon.

Nu heb ik wel vaker momenten dat het me niet boeit wat een ander vind. Mensen oordelen toch wel dus ik geef ze gewoon een ruime keuze Is het niet mn lengte, dan is het wel mn gewicht, of mn roze haar wat ik een tijdje heb gehad Als mensen een probleem met mij hebben dan is dat nog altijd hun probleem en niet die van mij. En zo denk ik nu 60% van de tijd De andere 40% is nog steeds de puber die niet durft te bewegen in bijzijn van anderen.

Maar terug naar jou: als je moeite hebt op het moment zelf je grens te herkennen of aan te geven, doe dat dan vooraf. Zeg dat je een uurtje langskomt, spreek met jezelf af dat je met 2 mensen apart een gesprek aangaat, als je toch in een groepje terecht komt luister dan alleen. Bedenk wat je gaat doen voordat je erheen gaat, en bedenk wat je gaat doen als je je niet prettig voelt. Gastheer/vrouw gedag zeggen en gewoon gaan, even 5 minuten naar buiten, aanbieden om in de keuken te helpen...
Zorg ervoor dat je weet wat je gaat doen, dan raak je ook niet zo snel overweldigt als je er eenmaal bent.


Edit: en als je het echt helemaal niks vind ga jezelf dan niet pesten. Ik ben ook geen feesttype dus ik zit ook niet wekelijks in de kroeg (laatste keer was een jaar geleden ). Nodig dan zelf 2 of 3 personen bij je thuis. Dan heb je het meer in de hand

quote:

Op zondag 16 maart 2014 23:22 schreef minthy het volgende:

[..]

Dat klopt absoluut! Dat gebeurt nu ook regelmatig, denk aan schoonfamilie en vrienden leren kennen, al valt het mee met het er tegenop zien. Denk dat dat ligt aan de ad. Het helpt ook dat iedereen heel tof reageert en ik me welkom voel.
Dat neemt niet weg dat ik me de laatste tijd vaak voel zoals kuolema beschrijft; een schuldgevoel als ik iets afzeg of dat ik bang ben dat mensen een waardeoordeel hangen aan het afzeggen.

De laatste weken gaat het minder goed hier, ben weer veel meer chaotisch/rommelig in m'n hoofd. Het kost me moeite om normaal te praten, de meest gekke woorden gooi ik door m'n zinnen heen
Van de bedrijfsarts mag ik niet meer uren werken maar moet ik de huidige twee uren per week aanhouden. Daarnaast mag ik wél meewerken aan een huiskamerproject hier in de buurt, daar werd m'n enthousiasme door opgelaaid. De prognose om weer volledig te reïntegreren is van "goed, volledig herstel verwacht" naar "onduidelijk" gegaan. Hierdoor krijg ik weer een soort van vechtdrang ("ik zal je verdomme laten zien wat ik kan, met je onduidelijk!") wat vervolgens weer wordt afgestraft met onwijze spierpijnen. Het is een rare loop op het moment

Tot zover lief dagboek.

[..]

Ik kreeg direct een recept mee.

Huiskamerproject? Wasda? En in welke zin laaide dat je enthousiasme op? Dat je daardoor misschien weer meer bent gaan doen?

Ik las trouwens in HVJJN iets over dat jouw bedrijfsarts je meer wilde laten werken dan jij dacht aan te kunnen. Is dat nu van de baan?

Maar is het niet zo gek dat jij spierpijn krijgt als gevolg van die vechtdrang? Misschien dat die vechtdrang wel dusdanig goed ontwikkeld is bij jou dat je lichaam in een vechtmodus schiet met de bijbehorende aanspanning van spieren. Met dus spierpijn en spanningen als gevolg?

quote:

Op zondag 16 maart 2014 21:24 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik heb het wel eens overwogen maar ik weet niet zo goed wat ik dan zou moeten zeggen en hoe het mij zou kunnen helpen. Bovendien wil ik niet de avond van iemand anders verpesten.

Doe je nie

quote:

Op zondag 16 maart 2014 23:52 schreef Detroit het volgende:

[..]

Huiskamerproject? Wasda? En in welke zin laaide dat je enthousiasme op? Dat je daardoor misschien weer meer bent gaan doen?

Ik las trouwens in HVJJN iets over dat jouw bedrijfsarts je meer wilde laten werken dan jij dacht aan te kunnen. Is dat nu van de baan?

Maar is het niet zo gek dat jij spierpijn krijgt als gevolg van die vechtdrang? Misschien dat die vechtdrang wel dusdanig goed ontwikkeld is bij jou dat je lichaam in een vechtmodus schiet met de bijbehorende aanspanning van spieren. Met dus spierpijn en spanningen als gevolg?

M'n werkgever (een aanbieder van wonen/welzijn/werken voor mensen met psychische/psychosociale problematiek) start samen met andere instanties overal kleine projecten op om mensen uit huis en in contact met anderen te laten komen. Denk aan spelletjes, koffie met een praatje, knutselen, breien of haken. Ze zoeken vrijwilligers om dat project een dorp verderop te kunnen draaien. Ik werd enthousiast van dat idee omdat ik in het laatste half jaar een positieve beerput heb opengetrokken qua hobby's. Veel taken kan ik op m'n werk niet uitvoeren omdat ik het concentratievermogen van een garnaal op een slechte dag heb, laat staan dat ik cliënten kan begeleiden naar zelfstandigheid. Een beetje kletsen en mensen op gang helpen/houden bij hun gefreubel zonder al teveel verantwoordelijkheid lukt vast wel en lijkt me ook leuk om te doen!

Bij de vorige afspraak heeft de bedrijfsarts aangegeven dat we de komende keer meer uren gingen opbouwen, omdat het toen een stuk beter ging. Tijdens de afspraak afgelopen week ben ik eerlijk geweest en heb mezelf eens niet beter voorgedaan dan ik me voel. Hij schrok hiervan. Het was een jaarevaluatie omdat ik begin april een jaar thuiszit. Ik kan het dus ook daadwerkelijk niet aan en dat voelt als falen. Er moest voor het UWV een lijst ingevuld worden met beperkingen en er werd niet gekeken naar mogelijkheden. Je kan me niet pissiger maken dan het continu gaan hebben over wat ik niet kan, daar ben ikzelf al veel te hard in. Heel assertief aangegeven dat het toch zeker een stuk beter gaat dan een half jaar terug

De spierpijn wordt veroorzaakt door m'n burnout, spanning, boosheid en schrik verergert dat behoorlijk. Elke avond staat het strakuit maar sinds dat gesprek met de ba ben ik helemaal een strakke plank

quote:

Op maandag 17 maart 2014 00:40 schreef kuolema het volgende:

[..]

Jawel. Als iemand zorgeloos kan genieten van een leuke avond is dat toch een stuk fijner dan je zorgen maken over een vriendin en bereid zijn eerder naar huis te gaan ook al vind je het eigenlijk gezellig.

Ik weet wel waar mijn prioriteiten liggen.. ahja

quote:

Op maandag 17 maart 2014 00:42 schreef kuolema het volgende:

[..]

Tja niet iedereen is zo egoïstisch als jij

Dat is jouw negatieve invulling van het verhaal
Als je het vanuit de positieve kant bekijkt vind je me juist heel sociaal

quote:

Op maandag 17 maart 2014 00:46 schreef kuolema het volgende:

[..]

Leg me de positieve kant eens uit dan.

Ook al zou ik het gezellig vinden zou ik mij inzetten voor die vriend die het even lastig heeft mee te komen.

Sowieso denk ik dat als iemand slecht meekomt dit wel redelijk te sturen valt als het een goede vriend is... Maarja

En alleen naar huis is vaak ook een optie?

quote:

Op maandag 17 maart 2014 00:30 schreef kuolema het volgende:
Bij die borrel van jou: waarom ben je gebleven en werd het uiteindelijk nog leuk?

Hm, geen diepzinnige reden... Ik had afgesproken dat ik bij dat meisje zou logeren en mn ouders verwachtten me toen ook niet meer dus ik vond het lullig om weg te gaan _{(dit was nog voordat iemand me vertelde dat ik altijd weg kon gaan )}
Uiteindelijk werd het leuk, omdat er 2 mensen waren die door hadden dat ik het doodeng vond en me dus op mn gemak konden stellen.

quote:

Ik vind 1-op-1 gesprekken ook makkelijker, mits het met iemand is die ik al goed ken en waarvan ik denk dat diegene me misschien wel aardig vindt. Maar ik heb dus ook de neiging om me aan 1 persoon te 'hechten' zeg maar, maar zodra die dan met een ander in gesprek gaat ben ik alleen en dat vind ik moeilijk. Luisteren vind ik ook moeilijk omdat ik zo op mezelf aan het letten ben. Ik kan me sowieso moeilijk concentreren in drukkere sociale situaties. Hier gebeurt wat, daar gebeurt wat, te veel chaos.

Van tevoren een planning maken lijkt me wel prettig ja. Het is alleen wel moeilijk om die te maken, maar ik denk dat ik dit ook wel kan bespreken tijdens therapie.

Het liefst ben ik met 1 persoon, voor een kortere tijd. Dat gaat meestal wel goed. Maar er zijn dan ook maar 2 of 3 mensen bij wie ik me enigszins kan ontspannen. Ik neem ook bijna nooit het initiatief om iets af te spreken, vooral niet bij mij thuis.

De lastige kwestie is ook of ik het echt helemaal niks vind of dat er genoeg voordelen zijn t.o.v. thuis blijven. Daarom twijfel ik dus altijd of ik iets wel of niet moet doen. Voortaan maar voor-tegen lijstjes maken of zo ...

Ok 2 vraagjes:
1: als je het echt niet leuk vind en het te overweldigend is in een groep: waarom ga je dan? Denk je dat het hoort? Ik hou ook niet van stappen, feestjes aflopen of naar de bioscoop gaan. Ik ga mezelf echt niet pesten.. ik ben wie ik ben en er zijn nog genoeg andere leuke dingen te doen.

2: waarom spreek je niet bij jou thuis af? Je vrienden vinden je leuk genoeg om je uit te nodigen voor feestjes dus ze zullen het ook leuk vinden om naar jou toe te gaan.

Ik begrijp ook niet waarom je twijfelt ik lees alleen maar nadelen over feesten en borrels en je zegt steeds dat 1 op 1 veel fijner is Dan is er toch geen twijfel? 1 op 1 contact is nog steeds contact

De vraag is meer: wil je met de meute mee doen of wil je doen wat JIJ wilt en waar JIJ je prettig bij voelt?

quote:

Op maandag 17 maart 2014 00:53 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik zou het zelf ook niet erg vinden als ik aan de andere kant stond, maar toch voel ik me schuldig tegenover mijn vriendin. Net zoals ik mijn eigen fouten onvergeeflijk vind maar als iemand anders hetzelfde doet vind ik dat geen probleem.

Aan jou de zaak om daarin aan jezelf te werken...
Je wordt vaak een leuker mens als je meer ''schijt'' krijgt aan dat soort dingetjes, je gaat toch niet over de scheef ofzo?

quote:

Op maandag 17 maart 2014 01:17 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ja je had eventueel dat andere meisje kunnen informeren maar dat zou ik zelf niet hebben gedaan. Kwam het toch wel goed uit dat het zichtbaar was dat je je niet op je gemak voelde.

[..]

Ja maar jamaar jamaar ik weet het gewoon niehieeet Ik weet niet wat ik wil.
Bij mij thuis afspreken word ik juist onrustig van omdat ik dan gastvrouw ben en bang ben dat ik iets fout doe.

Wat kan je fout doen dan? Wat is de allergrootste fout die je kan maken en wat is dan het allerergste wat kan gebeuren?

quote:

Op maandag 17 maart 2014 01:38 schreef kuolema het volgende:

[..]

Dat is de vraag die psychologen ook altijd stellen ... heel vervelende. bedoel je als gastvrouw?

Ik kan niks met die vraag.

Maar t is wel n goeie vraag. Je bent bang iets fout te doen maar wat kan je fout doen?
Ik vergeet zelf altijd mensen te drinken te geven maar inmiddels melden ze gewoon dat ze dorst hebben Ik heb ook wel eens in n lachbui cola in t gezicht van n vriendin uitgesproeit (ok we waren 16 maar we zijn nu nog bevriend op ons 30ste dus zelfs dat is geen drama)

Ik denk dat je bij vrienden weinig fout kunt doen. Je zei n paar posts terug dat je stomme dingen zegt op feestjes maar blijkbaar valt t mee want ze nodigen je nog steeds uit

quote:

Op maandag 17 maart 2014 01:38 schreef kuolema het volgende:

[..]

Dat is de vraag die psychologen ook altijd stellen ... heel vervelende. bedoel je als gastvrouw?

Ik kan niks met die vraag.

Ik denk dat het doel van die vraag is in te zien wat het verschil is tussen de situatie die in jouw hoofd geconstrueerd is en de situatie zoals deze zich realistisch gezien voor zou kunnen doen.

Vaak als je nogal een geprogrammeerd doemdenker bent zijn de beelden in je hoofd vaak enkel gericht op het negatieve of op een worst-case scenario. Niks mis mee verder. Maar wanneer je die gedachte achterhaalt, accepteert en zo ruimte voor jezelf creëert om gewoon de ervaring te hebben(want vaak betreft het iets heel simpels) zul je zien dat het best mee valt. Des te meer je dit doet, des te meer je je zult gaan realiseren dat de situaties in je hoofd veel erger lijken dan ze zijn.

Brr, goed maar onrustig geslapen. Heb echt even een baalmaandag, dingen vliegen me gewoon weer even aan.

Het komt vooral door weer de nieuwe situatie op stage (druk vanuit de studie), het balen van het nog niet volledig mee kunnen draaien en het feit dat ik daardoor niet zo veel kan ondernemen als ik zou willen. Ik mis soms gewoon zo erg dat onbezorgde, het opstaan zonder het idee de rem er op te moeten hebben, weer lekker mijn sociale leven leiden, veel met vrienden doen. Ik ben dankbaar voor de les die ik heb geleerd, want ik weet nu dat ik op de eerste plaats op mezelf moet letten, alleen die traagheid van het herstel en de meekomende onzekerheid. Blegh. Ik ben wel naar de sportschool geweest met vrienden, maar ik voel me soms echt een beperkte kluizenaar.

Maarja, kwestie van geduld. Het is volstrekt normaal dat ik me zo voel, maarja, what can you do.. Soms heb ik echt de neiging om gewoon te kappen met die rotstuderen, met dat vooraf bepaalde pad van de samenleving en gewoon mijn echte interesses te gaan volgen. Maarja, geld moet rollen en ik ben al dik over de helft met studeren dus ik wil nu ook door. Daarna werken en heeeeel veel reizen, daar houd ik me echt aan vast.

Zo, sorry voor het lange verhaal maar dat moest er even uit. Pfoeh! Nu maar op naar stage.

quote:

Op maandag 17 maart 2014 01:54 schreef kuolema het volgende:

[..]

Bestaan, mij zijn is al een fout. Maar ik zal morgen even nadenken want nu ben ik te moe.

En ik weet niet waarom ik word uitgenodigd, zou het niet gek vinden als ze het doen uit medelijden of omdat ze iets van plan zijn.

Dat zit allemaal in jouw hoofd. Misschien maak je zo af en toe een grappige opmerking en ben je niet vijandig qua houding en vinden ze je daarom leuk genoeg om uit te nodigen. Waarom zouden ze iets van plan zijn? Schieten ze daar wat mee op? Ik denk dat je echt teveel in je hoofd hebt.

Ik zit alle bovenstaande posts door te lezen en realiseer me dat ik eigenlijk helemaal niet meer naar dat soort dingen ga. Ik ben afgekeurd dus ik hoef nooit meer naar bedrijfsfeestjes en zo. Wat maar goed is, want ik heb me ooit (20 jaar geleden) zo ernstig misdragen op een personeelsfeestje, dat ik nog steeds het schaamrood op de kaken krijg ..

Familiefeestjes komen maximaal 1 keer in de 2 jaar voor, en naar grote verjaardagen van vrienden ga ik niet. Meestal houden we met een klein clubje mensen ergens de dag ervoor of de dag erna een minifeestje om de restjes op te eten en te drinken

Eigenlijk klinkt het best een beetje zielig, maar dat is het niet. Mijn echte vrienden die weten het, en die vinden eigenlijk de mini feestjes veel leuker.

Ik ben een beetje een kluizenaar, maar bij mij thuis is iedereen welkom. Veilig op eigen terrein.
Ik voel me gewoon niet prettig in groepen mensen, dus ik ga er niet naar toe.

Ik sluit me aan bij heel veel moeite hebben met feestjes, sociale gelegenheden, familiefeestjes en zelfs openbare gelegenheden. Ik hield er wel altijd van, maar trek het niet meer. Te druk, geen concentratie, daardoor niet kunnen socializen, daardoor verkeerde opmerkingen of vragen stellen die allang gesteld zijn, me daardoor niet thuis voelen op plekken en het idee dat ik bij anderen een rare indruk achterlaat.
Gevolg: vrienden zijn er eigenlijk niet meer (nog steeds geen idee waarom er plots geen contact meer was met beste vriendin, wat dus eigenlijk een bevestiging was dat ik dingen fout doe). Alleen nog wat contact met een klein gedeelte van de familie. Neven en nichtendag sla ik standaard over.

En mijn eigen huis is mijn veilige haven, heb juist liever niet dat mensen hier komen. 'Verjaardag' heb ik dan ook bij mijn moeder gevierd, wilde niet dat andere in mijn veilige ruimte zouden komen.

Grote feesten/stappen doe ik ook bijna nooit meer. Gewoon wat drinken in de buurtkroeg soms wel.
Vorig jaar liep dat een keer uit op stappen en dat was wel leuk. En misschien ga ik volgende maand naar een feestje in de maassilo
Maar ik ga er vanuit dat ik dan maar 2 uurtjes blijf. Dan heb ik t wel gehad.
Borrels op mijn werk vind ik leuk als er bekenden zijn en als ik niet net aan de AD zit hahahhaa. Laatste borrel was ik ziek zeg!

Maar kuo: dat je denkt dat ze plannetjes smeden tegen jou, dat moet je echt aan de psych vertellen hoor. Een keer wanneer jij daaraan toe bent natuurlijk
Als ik lees wat je schrijft lijkt het me heel waarschijnlijk dat ze je gewoon mogen.

En roze haar is inderdaad cool! Heb ik nooit gehad. Ik zie er echt saai uit. Gewoon blond haar (nep blond) en 2 niet opvallende piercings (de echt toffe bleven niet goed zitten) en een goed verstopte tattoo.
Dat vind ik het grote nadeel van mijn werk. Ik kan er niet meer tof uitzien

Idem wat hierboven gezegd wordt.

Ik ben nooit een feestbeest geweest (even though I've tried) en tegenwoordig houd ik het bij af en toe een lan-party, zoals ik afgelopen weekend had. Gewoon met een paar vrienden en dan lol hebben met de games die ik gemod heb

De enige feesten waar ik tegenwoordig heen ga zijn verjaardagsfeesten (die ik zelf overigens nooit meer geef )

Grappig. Boel mensen hier die niet overdreven van feesten houden en beter tot hun recht komen bij rustig 1 op 1 contact.

Dat heb ik zelf ook wel, en ik heb het een tijd als falen van mijzelf gezien. Eigenlijk godvergeten quatsch natuurlijk, maar daar kom je na veel zelfonderzoek pas achter.

Soms stappen vind ik zelf best leuk, festivalletje meepakken e.d.. Maar alleen als ik zelf de controle heb wanneer ik wegga. .

quote:

Op maandag 17 maart 2014 00:32 schreef minthy het volgende:

[..]

...

Er moest voor het UWV een lijst ingevuld worden met beperkingen en er werd niet gekeken naar mogelijkheden. Je kan me niet pissiger maken dan het continu gaan hebben over wat ik niet kan, daar ben ikzelf al veel te hard in.

Deze BA heeft dan stiekem een goede manier gevonden om jou te mobiliseren. Gewoon advocaat van de duivel spelen en jou af en toe gigantisch uitdagen. .

quote:

De spierpijn wordt veroorzaakt door m'n burnout, spanning, boosheid en schrik verergert dat behoorlijk. Elke avond staat het strakuit maar sinds dat gesprek met de ba ben ik helemaal een strakke plank

Gevalletje reptielenbrein dat continu een signaal *ALARM ALARM ALARM*!! aan het uitzenden is oid? .

quote:

Op maandag 17 maart 2014 13:29 schreef Detroit het volgende:

[..]

Deze BA heeft dan stiekem een goede manier gevonden om jou te mobiliseren. Gewoon advocaat van de duivel spelen en jou af en toe gigantisch uitdagen. .

[..]

Gevalletje reptielenbrein dat continu een signaal *ALARM ALARM ALARM*!! aan het uitzenden is oid? .

Dat mag hij dan in het vervolg mooi laten ook!

Dat zou kunnen, volgens de ba is het een bekend verschijnsel bij een burnout. Het houdt wel idioot lang aan in mijn geval, sinds oktober 2012. Binnenkort eens langs de huisarts voor verder onderzoek of advies.

Hi, ik lees dit topic al een tijdje mee, maar ben over het algemeen te passief om mee te posten. Omdat er hier soms goede/verhelderende adviezen worden gegeven, wil ik het toch proberen.

Sinds iets meer dan een maand ga ik naar een psycholoog. Heb geen labeltje gekregen, maar we praten vooral over sociale onzekerheid (ik kan mij helemaal terugvinden in Kuoloma’s redenering, inclusief het uitnodigen uit medelijden) en over faalangst. Ik word momenteel vooral zenuwachtig voor de gesprekken, maar denk dat het wel goed is dat ik überhaupt over mijn beslommering praat. Ik zou vooral wat meer praktische tips kunnen gebruiken, eerder dan “accepteer dit/dat gevoel”.

Anyway, een andere incentive om hier te posten is de volgende situatie: ik date sinds kort met een jongen. Ik had eigenlijk al een tijdje het idee om geen vriendje te hebben voordat ik alles op een rijtje had qua mentale gezondheid. Maar ik vind hem toch wel leuk. Ik zou hem dan ook bij onze volgende afspraak (de tweede/derde echte date) eigenlijk willen zeggen dat ik naar de psych ga (en dat ik paniekaanvallen heb tijdens seks) om hem te laten beslissen of hij met zo iemand als mij verder wil. Fwb wil ik sowieso al niet.

Alleen: hoe pak ik dat het beste aan? Heb ook geen zin om een halfuur een klaagverhaal te houden, daar heb ik vooralsnog mijn psych voor. Of verzwijg ik het best nog een tijdje, tot het duidelijk is of het iets wordt? Ik heb verder nog tegen niemand iets vertelt over de psycholoog en schaam me er een beetje voor.

Ik zou er nu nog niets over zeggen eerlijk gezegd.
Je kan hem ermee vroegtijdig afschrikken, terwijl hij het misschien (als hij je wat beter kent) helemaal niet zo erg vindt.
Daarbij ben je meer dan enkel een psych patient met paniekaanvallen en zo moet hij je ook leren kennen vind ik. En als je het zo snel al verteld komt het over alsof dat het grootste gedeelte van je leven is. (wat mij niet zo doet overkomen in je verhaal).

Je hebt nog alle tijd, geniet er ook een beetje van

quote:

Op maandag 17 maart 2014 13:45 schreef minthy het volgende:

[..]

Dat mag hij dan in het vervolg mooi laten ook!

Dat zou kunnen, volgens de ba is het een bekend verschijnsel bij een burnout. Het houdt wel idioot lang aan in mijn geval, sinds oktober 2012. Binnenkort eens langs de huisarts voor verder onderzoek of advies.

Je bent nu stijf als een plank, flink nadeel, absoluut! Maar ik hoor wel een weerbare en don't fuck with me minthy tussen de regels door. Dat moet toch winst zijn?

Maareh. Ik ben wel benieuwd wat voor manieren er zijn om dat alarm er vanaf te krijgen. Oefeningen zoals bioenergetics (Alexander Lowen) oid?

quote:

Op maandag 17 maart 2014 13:50 schreef Mange-tout het volgende:
Hi, ik lees dit topic al een tijdje mee, maar ben over het algemeen te passief om mee te posten. Omdat er hier soms goede/verhelderende adviezen worden gegeven, wil ik het toch proberen.

Sinds iets meer dan een maand ga ik naar een psycholoog. Heb geen labeltje gekregen, maar we praten vooral over sociale onzekerheid (ik kan mij helemaal terugvinden in Kuoloma’s redenering, inclusief het uitnodigen uit medelijden) en over faalangst. Ik word momenteel vooral zenuwachtig voor de gesprekken, maar denk dat het wel goed is dat ik überhaupt over mijn beslommering praat. Ik zou vooral wat meer praktische tips kunnen gebruiken, eerder dan “accepteer dit/dat gevoel”.

Anyway, een andere incentive om hier te posten is de volgende situatie: ik date sinds kort met een jongen. Ik had eigenlijk al een tijdje het idee om geen vriendje te hebben voordat ik alles op een rijtje had qua mentale gezondheid. Maar ik vind hem toch wel leuk. Ik zou hem dan ook bij onze volgende afspraak (de tweede/derde echte date) eigenlijk willen zeggen dat ik naar de psych ga (en dat ik paniekaanvallen heb tijdens seks) om hem te laten beslissen of hij met zo iemand als mij verder wil. Fwb wil ik sowieso al niet.

Alleen: hoe pak ik dat het beste aan? Heb ook geen zin om een halfuur een klaagverhaal te houden, daar heb ik vooralsnog mijn psych voor. Of verzwijg ik het best nog een tijdje, tot het duidelijk is of het iets wordt? Ik heb verder nog tegen niemand iets vertelt over de psycholoog en schaam me er een beetje voor.

Welkom! Goed dat je komt meeposten. .
Die schaamte voor het feit dat je bij een psycholoog loopt raak je snel zat kwijt. Dat vond ik ook een jaar gênant, maar mettertijd vertel je er even makkelijk over als over wat je gegeten hebt. .

quote:

Op maandag 17 maart 2014 14:01 schreef Detroit het volgende:

[..]

Welkom! Goed dat je komt meeposten. .
Die schaamte voor het feit dat je bij een psycholoog loopt raak je snel zat kwijt. Dat vond ik ook een jaar gênant, maar mettertijd vertel je er even makkelijk over als over wat je gegeten hebt. .

Vreemd eigenlijk dat het voor jezelf zo'n taboe kan zijn. Ik was zelf ook altijd erg schichtig erover maar met een gezonde dosis 'schijt aan' ben ik het iedereen gewoon van meet af aan gaan vertellen.

Waarom zou er een verschil moeten zijn tussen dokter en psycholoog? Of het nou je lichaam is of je geest, beide onderdeel van je toch? En psychische aandoeningen zijn technisch gezien ook 'gewoon' lichamelijke aandoeningen, dus dan is de cirkel rond zou ik zeggen!