ASS [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #125

quote:

Op dinsdag 4 maart 2014 00:55 schreef d4v1d het volgende:

[..]

Ik teken op de achterkant van het doosje altijd een tabel met alle dagen tot het doosje leeg is. Als ik er een neem dan kruis ik die dag af. Dan weet ik dus wel of ik ze genomen heb. Moet ik er nog wel altijd aan denken

Hey handig!

Meldt zich. In een traject waarbij wordt gedacht aan autisme, moet nog nader worden onderzocht maar kan niet op korte termijn door wachtlijsten. Voor mij vallen met die mogelijkheid wel puzzelstukjes op hun plaats. Wat ik me afvraag is het volgende; kan je empathie aanleren? Ik kan me absoluut niet in anderen verplaatsen, kan wel reageren op emoties die worden uitgesproken maar enkel op een praktische manier of, het onderwerp kapend, zeggend hoe ik me voel en hoe dat dan wel niet voor mij is. Erg egocentrisch, vind ik zelf en dat vind ik vervelend. In mijn relatie heeft mijn partner toch wel behoefte aan iemand die mee kan leven en ik kan dat dus niet. Hij weet overigens inmiddels wel dat ik het niet kan en dat het niet is dat ik niet wil.
Herkent iemand dit en heeft iemand tips?

quote:

Op dinsdag 4 maart 2014 13:02 schreef Maria2.0 het volgende:
Meldt zich. In een traject waarbij wordt gedacht aan autisme, moet nog nader worden onderzocht maar kan niet op korte termijn door wachtlijsten. Voor mij vallen met die mogelijkheid wel puzzelstukjes op hun plaats. Wat ik me afvraag is het volgende; kan je empathie aanleren? Ik kan me absoluut niet in anderen verplaatsen, kan wel reageren op emoties die worden uitgesproken maar enkel op een praktische manier of, het onderwerp kapend, zeggend hoe ik me voel en hoe dat dan wel niet voor mij is. Erg egocentrisch, vind ik zelf en dat vind ik vervelend. In mijn relatie heeft mijn partner toch wel behoefte aan iemand die mee kan leven en ik kan dat dus niet. Hij weet overigens inmiddels wel dat ik het niet kan en dat het niet is dat ik niet wil.
Herkent iemand dit en heeft iemand tips?

Zal eens kijken of ik mijn vrouw zover kan krijgen hier eens te reageren

quote:

Op dinsdag 4 maart 2014 13:55 schreef Ceased2Be het volgende:

[..]

Zal eens kijken of ik mijn vrouw zover kan krijgen hier eens te reageren

Alvast mijn dank

quote:

Op dinsdag 4 maart 2014 13:02 schreef Maria2.0 het volgende:
Meldt zich. In een traject waarbij wordt gedacht aan autisme, moet nog nader worden onderzocht maar kan niet op korte termijn door wachtlijsten. Voor mij vallen met die mogelijkheid wel puzzelstukjes op hun plaats. Wat ik me afvraag is het volgende; kan je empathie aanleren? Ik kan me absoluut niet in anderen verplaatsen, kan wel reageren op emoties die worden uitgesproken maar enkel op een praktische manier of, het onderwerp kapend, zeggend hoe ik me voel en hoe dat dan wel niet voor mij is. Erg egocentrisch, vind ik zelf en dat vind ik vervelend. In mijn relatie heeft mijn partner toch wel behoefte aan iemand die mee kan leven en ik kan dat dus niet. Hij weet overigens inmiddels wel dat ik het niet kan en dat het niet is dat ik niet wil.
Herkent iemand dit en heeft iemand tips?

Ja, je kan het aanleren. Ik zou niet weten hoe ik het gedaan heb.

quote:

Op dinsdag 4 maart 2014 13:02 schreef Maria2.0 het volgende:
Meldt zich. In een traject waarbij wordt gedacht aan autisme, moet nog nader worden onderzocht maar kan niet op korte termijn door wachtlijsten. Voor mij vallen met die mogelijkheid wel puzzelstukjes op hun plaats. Wat ik me afvraag is het volgende; kan je empathie aanleren? Ik kan me absoluut niet in anderen verplaatsen, kan wel reageren op emoties die worden uitgesproken maar enkel op een praktische manier of, het onderwerp kapend, zeggend hoe ik me voel en hoe dat dan wel niet voor mij is. Erg egocentrisch, vind ik zelf en dat vind ik vervelend. In mijn relatie heeft mijn partner toch wel behoefte aan iemand die mee kan leven en ik kan dat dus niet. Hij weet overigens inmiddels wel dat ik het niet kan en dat het niet is dat ik niet wil.
Herkent iemand dit en heeft iemand tips?

En om even vanuit mijn perspectief te reageren (wellicht komt ze per dm bij je terecht, ze had het nu druk).

Denk dat je het tot op zekere hoogte kunt leren, maar dan nog heb ik het idee dat het me moeite kost terwijl dat niet zou moeten; er zijn personen rondom me waarbij ik oprecht meeleef (althans voor mijn gevoel) maar mijn wederhelft wil me er ook nog wel eens aan herinneren dat er een knuffel verwacht wordt.

Ik leef ook wel mee in zekere zin. Het gaat me aan het hart of ik maak me zorgen. Maar me verplaatsen in een ander kan ik niet. Ik ga meteen in de praktische modus. Ik kan wel heel hard huilen om iemand die een partner te vroeg heeft verloren maar dan wederom vanuit mezelf; ik bedenk me dan hoe ik dat zou meemaken en dan word ik wel triest
Ik kan iets heel vervelend vinden voor iemand of leuk maar het blijft 'plat' zeg maar. Het is meer dat ik het dan woordelijk leuk of vervelend vind dan dat ik dat er echt bij voel.
In combinatie met mijn overgevoeligheid voor geluid, mensenmassa's en Einzelgänger zijn, vermoedelijk ook de reden van mijn arme sociale leven

quote:

Op dinsdag 4 maart 2014 14:32 schreef Maria2.0 het volgende:
Ik leef ook wel mee in zekere zin. Het gaat me aan het hart of ik maak me zorgen. Maar me verplaatsen in een ander kan ik niet. Ik ga meteen in de praktische modus. Ik kan wel heel hard huilen om iemand die een partner te vroeg heeft verloren maar dan wederom vanuit mezelf; ik bedenk me dan hoe ik dat zou meemaken en dan word ik wel triest
Ik kan iets heel vervelend vinden voor iemand of leuk maar het blijft 'plat' zeg maar. Het is meer dat ik het dan woordelijk leuk of vervelend vind dan dat ik dat er echt bij voel.
In combinatie met mijn overgevoeligheid voor geluid, mensenmassa's en Einzelgänger zijn, vermoedelijk ook de reden van mijn arme sociale leven

ik had het zelf kunnen schrijven

quote:

Op dinsdag 4 maart 2014 14:32 schreef Maria2.0 het volgende:
Ik leef ook wel mee in zekere zin. Het gaat me aan het hart of ik maak me zorgen. Maar me verplaatsen in een ander kan ik niet. Ik ga meteen in de praktische modus. Ik kan wel heel hard huilen om iemand die een partner te vroeg heeft verloren maar dan wederom vanuit mezelf; ik bedenk me dan hoe ik dat zou meemaken en dan word ik wel triest
Ik kan iets heel vervelend vinden voor iemand of leuk maar het blijft 'plat' zeg maar. Het is meer dat ik het dan woordelijk leuk of vervelend vind dan dat ik dat er echt bij voel.
In combinatie met mijn overgevoeligheid voor geluid, mensenmassa's en Einzelgänger zijn, vermoedelijk ook de reden van mijn arme sociale leven

En namens mijn vrouw:

Ik denk dat je empathie niet kunt leren. Dat je hoogstens bepaalde gedragingen je eigen kunt maken waardoor het anderen minder opvalt dat je ‘afwijkend’ reageert. Maar ik weet niet of dat genoeg is voor haar, want ik krijg het idee dat zij zichzelf ook anders zou willen voelen. En ik vraag me in deze discussie ook af wat het dan is empathie. Meeleven is toch juist dat je je verplaatst in iemands situatie en dan begrijpt hoe erg/leuk/spannend/enz het voor die ander is? En daaruit dan vervolgens een reactie geven. Die vorm van inleven lijkt wel aanwezig te zijn uit wat ze schrijft. Het is alleen voor de ander vreemd als er dan alleen een reactie komt van die eigen ervaring of beleving. Daar bedoel ik dat topic kapen mee. Als dat gebeurt, voelt het voor mij alsof mijn verhaal niet meer ter zake doet. Aan de andere kant is het weer niet vreemd om te reageren vanuit die eigen ervaring, maar dan wel weer op die andere persoon gericht: als jij in die situatie triest zou worden, kun je er waarschijnlijk vanuit gaan dat de andere persoon ook verdrietig is -> logisch om die andere persoon dan te troosten. En als je niet weet hoe die andere persoon zich voelt, kun je dat ook gewoon vragen – zeker bij iemand die weet dat je daar moeite mee hebt.

Ik weet niet wat het is dat de partner in dit geval mist, daar zou hij zelf misschien ook wel duidelijker in mogen zijn. Ik vind het zelf moeilijk dat mijn verhaal vaak mijn verhaal blijft. Ik heb behoefte aan vragen en nieuwsgierigheid; dan weet ik dat die ander heeft geluisterd en het belangrijk genoeg vindt om zich er in te verdiepen en mij beter proberen te begrijpen. Maar ja, hoe weet je welke vragen je dan moet stellen? Misschien is dat wel empathie; dat je dat aanvoelt/weet? Ik vind het ook wel moeilijk als ik én ergens mee zit en dat wil vertellen én dan ook nog aan moet geven wat ik van mijn partner verwacht op dat moment. Dat vergt zoveel energie dat ik soms ook denk ‘laat maar zitten’, maar dat is ook niet de oplossing…

Helder. Ik geloof dat ik aardig kan maskeren dat ik op dat gebied niet aan de 'standaard' voldoe. Alleen mijn partner viel het na verloop van tijd natuurlijk wel op. Hij is weer veel gevoeliger wat dat betreft (hij heeft ADD, misschien dat dat de situatie nog wel lastiger maakt tussen ons, in die zin).
Ik begrijp zeker wel dat dingen verdrietig of leuk kunnen zijn voor een ander maar ik lijk er vervolgens niks mee te doen, dat is wellicht iets wat ik wel zou kunnen leren.
Ik heb vaak ook het idee dat er verwacht wordt dat ik er iets mee moet, terwijl dat misschien niet zo is. Misschien wil iemand een verhaal alleen kwijt. Ik luister, ik stel vrijwel geen vragen omdat ik niet weet hoe ik daar op in moet spelen. Ik kan me wel voorstellen dat dat vervelend is omdat dan inderdaad het verhaal een verhaal blijft.
Doorvragen lijkt dus een goede eerste stap te zijn; doorvragen over het verhaal zelf of hoe iemand zich erbij voelt. Ik ben benieuwd of dat iets op gaat leveren. Mijn dank!

Wat is empathie? Als dat het vermogen is om mensen aan te voelen, dan is het op zich wel te leren.

Ik kan "op zich" wel meevoelen met iemand die hetzelfde heeft doorgemaakt als ikzelf, maar tegelijkertijd raakt het me niet. Ik kan het van een afstandje bekijken en toch weten wat er in de ander z'n hoofd omgaat....en dat kun je dus leren.

Tuurlijk, het is een kunstje, maar leren kan je het wel en als je het eenmaal beheerst, denk ik dat het zelfs een voordeel kan zijn omdat ik het van 2 kanten tegelijkertijd kan bekijken...tot zover de theorie

quote:

Op dinsdag 4 maart 2014 15:57 schreef magnetronkoffie het volgende:
Wat is empathie? Als dat het vermogen is om mensen aan te voelen, dan is het op zich wel te leren.

Ik kan "op zich" wel meevoelen met iemand die hetzelfde heeft doorgemaakt als ikzelf, maar tegelijkertijd raakt het me niet. Ik kan het van een afstandje bekijken en toch weten wat er in de ander z'n hoofd omgaat....en dat kun je dus leren.

Tuurlijk, het is een kunstje, maar leren kan je het wel en als je het eenmaal beheerst, denk ik dat het zelfs een voordeel kan zijn omdat ik het van 2 kanten tegelijkertijd kan bekijken...tot zover de theorie

Nee het gaat verder dan aanvoelen, empathie is geraakt worden door beelden van hongerige kindjes in Afrika. Niet je verdrietig voelen omdat je ook wel eens honger hebt gehad

Ik denk dat het inderdaad is dat je kunt meevoelen met een ander, ongeacht of je zelf die situatie of emotie weleens hebt meegemaakt.

quote:

Op dinsdag 4 maart 2014 18:03 schreef Ceased2Be het volgende:

[..]

Nee het gaat verder dan aanvoelen, empathie is geraakt worden door beelden van hongerige kindjes in Afrika. Niet je verdrietig voelen omdat je ook wel eens honger hebt gehad

Mwah, ik zei dan ook dat het -op zich- wel te leren was. Sowieso heb ik ook geprobeerd duidelijk te maken in mn uitleg dat dit dus meer een compenseer-techniek is...maar het is beter dan helemaal empathieloos te zijn. Dan maar gedeeltelijk!

Ik heb het idee dat ik anderen wel aanvoel tot op zekere hoogte, maar ik kan er vervolgens niet zoveel mee. Ik ga dan over in de praktische modus.
Als mijn man verdrietig is bijvoorbeeld zal ik niet snel een arm om hem heen slaan, zelfs al weet ik dat hij dat wel fijn zou vinden of dat het "zo hoort". Ik ga dan vaak lopen ratelen, adviezen bedenken en dat soort dingen. Volgens mij niet waar iemand op dat moment op zit te wachten, maar goed...

quote:

Op dinsdag 4 maart 2014 18:43 schreef Nijna het volgende:
Ik heb het idee dat ik anderen wel aanvoel tot op zekere hoogte, maar ik kan er vervolgens niet zoveel mee. Ik ga dan over in de praktische modus.
Als mijn man verdrietig is bijvoorbeeld zal ik niet snel een arm om hem heen slaan, zelfs al weet ik dat hij dat wel fijn zou vinden of dat het "zo hoort". Ik ga dan vaak lopen ratelen, adviezen bedenken en dat soort dingen. Volgens mij niet waar iemand op dat moment op zit te wachten, maar goed...

Best wel herkenbaar. Soms (of vaak, alnaargelang of ik de persoon goed ken of niet) weet ik wel (ongeveer) -wat- die persoon voelt, maar ik heb meestal geen idee wat ik vervolgens het beste kan doen...

Klopt dit een beetje met jouw beeld, Nijna?

quote:

Op dinsdag 4 maart 2014 15:29 schreef Ceased2Be het volgende:

[..]

En namens mijn vrouw:

Ik denk dat je empathie niet kunt leren. Dat je hoogstens bepaalde gedragingen je eigen kunt maken waardoor het anderen minder opvalt dat je ‘afwijkend’ reageert. Maar ik weet niet of dat genoeg is voor haar, want ik krijg het idee dat zij zichzelf ook anders zou willen voelen. En ik vraag me in deze discussie ook af wat het dan is empathie. Meeleven is toch juist dat je je verplaatst in iemands situatie en dan begrijpt hoe erg/leuk/spannend/enz het voor die ander is? En daaruit dan vervolgens een reactie geven. Die vorm van inleven lijkt wel aanwezig te zijn uit wat ze schrijft. Het is alleen voor de ander vreemd als er dan alleen een reactie komt van die eigen ervaring of beleving. Daar bedoel ik dat topic kapen mee. Als dat gebeurt, voelt het voor mij alsof mijn verhaal niet meer ter zake doet. Aan de andere kant is het weer niet vreemd om te reageren vanuit die eigen ervaring, maar dan wel weer op die andere persoon gericht: als jij in die situatie triest zou worden, kun je er waarschijnlijk vanuit gaan dat de andere persoon ook verdrietig is -> logisch om die andere persoon dan te troosten. En als je niet weet hoe die andere persoon zich voelt, kun je dat ook gewoon vragen – zeker bij iemand die weet dat je daar moeite mee hebt.

Ik weet niet wat het is dat de partner in dit geval mist, daar zou hij zelf misschien ook wel duidelijker in mogen zijn. Ik vind het zelf moeilijk dat mijn verhaal vaak mijn verhaal blijft. Ik heb behoefte aan vragen en nieuwsgierigheid; dan weet ik dat die ander heeft geluisterd en het belangrijk genoeg vindt om zich er in te verdiepen en mij beter proberen te begrijpen. Maar ja, hoe weet je welke vragen je dan moet stellen? Misschien is dat wel empathie; dat je dat aanvoelt/weet? Ik vind het ook wel moeilijk als ik én ergens mee zit en dat wil vertellen én dan ook nog aan moet geven wat ik van mijn partner verwacht op dat moment. Dat vergt zoveel energie dat ik soms ook denk ‘laat maar zitten’, maar dat is ook niet de oplossing…

Ik heb het toch écht geleerd. En ik ben erin doorgeschoten, dus ik heb nu met alles en iedereen medelijden. Maar ik heb het wel geleerd.

quote:

Op dinsdag 4 maart 2014 19:29 schreef rolklem het volgende:

[..]

Ik heb het toch écht geleerd. En ik ben erin doorgeschoten, dus ik heb nu met alles en iedereen medelijden. Maar ik heb het wel geleerd.

Empathie behelst heel wat meer dan alleen medelijden natuurlijk. En je kunt best het idee hebben dat je het geleerd hebt, het gaat erom hoe de andere partij het ervaart

quote:

Op woensdag 5 maart 2014 07:47 schreef Ceased2Be het volgende:

[..]

Empathie behelst heel wat meer dan alleen medelijden natuurlijk. En je kunt best het idee hebben dat je het geleerd hebt, het gaat erom hoe de andere partij het ervaart

Ik zeg niet dat ik het geleerd heb als ik het niet aan anderen heb gevraagd

quote:

Op woensdag 5 maart 2014 07:50 schreef rolklem het volgende:

[..]

Ik zeg niet dat ik het geleerd heb als ik het niet aan anderen heb gevraagd

Ja geen idee, ik heb het idee dat ik je user-id voor het eerst zie en heb geen idee wie je in het echt bent natuurlijk ;-)

Ikzelf ben nog steeds van mening dat empathie niet te leren valt, heb sinds gisteravond nog wat artikelen gelezen erover maar het blijft (op mijn persoonlijk) overkomen als een trucje. Dit bijv.: http://www.psychologiemag(...)athisch-kan-zijn.htm

De kernpunten eruit:

• Je laat de ander uitspreken, zonder hem op te jagen of te onderbreken.
• Je kijkt de spreker aan, knikt en ‘humt’.
• Je verdiept jullie gespreksvoering, je vraagt door als jou iets niet duidelijk is, je laat zien dat je geïnteresseerd bent, dat je méér wilt weten.
• Je geeft een gevoelsreflectie*, een samenvatting van zijn verhaal, van die punten die volgens jou voor de spreker van belang zijn.
• Je hebt oog voor zowel de verbale als de non-verbale communicatieboodschappen. Je concentreert je niet alleen op de inhoud en de grote lijnen maar je let ook op diens lichaamstaal, op de emotionele signalen die de ander afgeeft.

Heb maar dikgedrukt even mijn specifieke probleempunten aangegeven;
uitspreken? Niet altijd even makkelijk, vaak wil ik ergens snel op inhaken en het gesprek kapen

aankijken? Moet al heel bewust, vaak zelfs zo bewust dat ik het gesprek mis.

laten zien dat ik geïnteresseerd ben? als het onderwerp me niet boeit kan ik echt niet doen alsof, verhalen over de scheiding van mijn collega, de honkbaltraining van de zoon van een ander.. /care

Het totaal plaatje om echt oprecht geïnteresseerd te zijn (niet alleen te doen alsof) lijkt mij gewoon niet te doen om aan te leren. Your mileage may vary though.

quote:

Op dinsdag 4 maart 2014 18:52 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Best wel herkenbaar. Soms (of vaak, alnaargelang of ik de persoon goed ken of niet) weet ik wel (ongeveer) -wat- die persoon voelt, maar ik heb meestal geen idee wat ik vervolgens het beste kan doen...

Klopt dit een beetje met jouw beeld, Nijna?

Dat klinkt inderdaad wel bekend .

Veel van die kernpunten in hoe je met een ander hoort te communiceren heb ik met grote problemen en vaak met grote tegenzin door de loop der jaren heen geleerd. Vaak werd het me keihard opgedrongen door leidinggevenden, wat uiteraard wel begrijpelijk is als collega's problemen met je communicatie hebben.

1 ding wat ik echter absoluut vertik is een samenvatting maken van het verhaal van de ander. Ik heb ooit een keer bij een telefonische helpdesk gewerkt waar we dat ook elke keer moesten doen. Ik vond het zo vreselijk onnatuurlijk overkomen, en zelfs beledigend tegenover de ander: alsof hij/zij zo onduidelijk was dat ik voor de zekerheid een samenvatting terug moest koppelen om er zeker van te zijn dat ik het goed begrepen had.
Feitelijk klopte het ook wel dat je het zo verifieert, maar een aantal klanten vatten het daadwerkelijk ook als een belediging op; precies zoals ik het zelf ook voelde. (De naam van de klant minimaal 3x in een gesprek opnoemen vond ik ook debiel, en een aantal klanten werden daar ook boos over als je dat deed.)
Later, als ik zelf helpdesks moest bellen, hoorde ik deze punten ook altijd gebruikt worden door de ander, en dat wekte bij mij ook weer ergernissen op.

Buiten helpdeskwerk om, in het dagelijks leven, heb ik er ook gewoon een schurfthekel aan; om het zelf te doen, maar ook als een ander het doet bij mij.

quote:

Heb maar dikgedrukt even mijn specifieke probleempunten aangegeven;
uitspreken? Niet altijd even makkelijk, vaak wil ik ergens snel op inhaken en het gesprek kapen

aankijken? Moet al heel bewust, vaak zelfs zo bewust dat ik het gesprek mis.

laten zien dat ik geïnteresseerd ben? als het onderwerp me niet boeit kan ik echt niet doen alsof, verhalen over de scheiding van mijn collega, de honkbaltraining van de zoon van een ander.. /care

Het totaal plaatje om echt oprecht geïnteresseerd te zijn (niet alleen te doen alsof) lijkt mij gewoon niet te doen om aan te leren. Your mileage may vary though.

Precies mijn verhaal ja

quote:

Op woensdag 5 maart 2014 10:02 schreef ToT het volgende:
Veel van die kernpunten in hoe je met een ander hoort te communiceren heb ik met grote problemen en vaak met grote tegenzin door de loop der jaren heen geleerd. Vaak werd het me keihard opgedrongen door leidinggevenden, wat uiteraard wel begrijpelijk is als collega's problemen met je communicatie hebben.

1 ding wat ik echter absoluut vertik is een samenvatting maken van het verhaal van de ander. Ik heb ooit een keer bij een telefonische helpdesk gewerkt waar we dat ook elke keer moesten doen. Ik vond het zo vreselijk onnatuurlijk overkomen, en zelfs beledigend tegenover de ander: alsof hij/zij zo onduidelijk was dat ik voor de zekerheid een samenvatting terug moest koppelen om er zeker van te zijn dat ik het goed begrepen had.
Feitelijk klopte het ook wel dat je het zo verifieert, maar een aantal klanten vatten het daadwerkelijk ook als een belediging op; precies zoals ik het zelf ook voelde. (De naam van de klant minimaal 3x in een gesprek opnoemen vond ik ook debiel, en een aantal klanten werden daar ook boos over als je dat deed.)
Later, als ik zelf helpdesks moest bellen, hoorde ik deze punten ook altijd gebruikt worden door de ander, en dat wekte bij mij ook weer ergernissen op.

Buiten helpdeskwerk om, in het dagelijks leven, heb ik er ook gewoon een schurfthekel aan; om het zelf te doen, maar ook als een ander het doet bij mij.

Ik moest het doen bij een training op mijn vorige werk; interview met een collega die ik nog niet kende en daarna een samenvatting geven van haar verhaal. Het grappig daaraan was dat ik alleen het cijfermatige had onthouden. Dus ik somde haar leeftijd, arbeidsjaren, aantal kinderen / katten etc op terwijl zij van mij vooral vertelde over de hobbies etc.