Help mijn kind is slim! Hoe ga je om met hoogbegaafdheid? #3

quote:

Op dinsdag 25 februari 2014 20:02 schreef poemojn het volgende:

Als een deel daarvan afstroomt is het niet zo gek meer dat uiteindelijk maar 16% een universitair diploma haalt, zoals ze zeggen.

Dit getalletje hoor ik vaker op internet, maar heb je hier ook een bron van? Ik denk namelijk zelf dat het zeker hier in Nederland wel hoger is dan 16%

quote:

Op donderdag 27 februari 2014 10:35 schreef Bla_Bla_Bla het volgende:
De leraar gaf hier aan dat ouders vaak zelf te snel beginnen over hoogbegaafdheid en klassen overslaan waardoor een kind in hogere klassen uiteindelijk emotioneel in de problemen komt [...]

Dat blijkt heel Nederlands. Ik zoek morgen het onderzoeksverslag er voor je bij

quote:

Op dinsdag 25 februari 2014 11:40 schreef miss_sly het volgende:
Goed, mijn vraag waarmee ik het topic sloot: wanneer is een kind nou meer dan iets slimmer dan gemiddeld?

Als het qua praten, gedrag, interesse en vaardigheden ruim voorloopt op anderen. Bij jonge kinderen schijnt taalontwikkeling een goede graadmeter te zijn, maar ze maken nog flinke srongen, dus een paar maandjes voor of achter lopen is bij een peuter heel normaal. Een baby die met 8 maanden begint te pratne is meestal behoorlijk slim.

quote:

Op donderdag 27 februari 2014 19:54 schreef Noordsestern het volgende:

Dit getalletje hoor ik vaker op internet, maar heb je hier ook een bron van? Ik denk namelijk zelf dat het zeker hier in Nederland wel hoger is dan 16%

een onderzoek eind jaren 70 van. Hans van Oordt, zo te zien http://www.trouw.nl/tr/nl(...)p-universiteit.dhtml dit artikel is overigens uit 1996.
Het onderzoek zelf zou ik moeten zoeken nog. De overige getallen lijken niet veel af te wijken al neemt de aandacht en hopelijk herkenning de afgelopen jaren toe. Iig is het aantal scholen met plusklas/aandacht voor hb gestegen van 3% in 2007 naar 15% in 2011 las ik pas ergens, dus dat is alvast een mooie toename.

quote:

Op donderdag 27 februari 2014 22:52 schreef poemojn het volgende:

[..]

een onderzoek eind jaren 70 van. Hans van Oordt, zo te zien http://www.trouw.nl/tr/nl(...)p-universiteit.dhtml dit artikel is overigens uit 1996.
Het onderzoek zelf zou ik moeten zoeken nog. De overige getallen lijken niet veel af te wijken al neemt de aandacht en hopelijk herkenning de afgelopen jaren toe. Iig is het aantal scholen met plusklas/aandacht voor hb gestegen van 3% in 2007 naar 15% in 2011 las ik pas ergens, dus dat is alvast een mooie toename.

Gaaf dat je al een zoekactie hebt gedaan

Maar eind jaren 70%? Dan heb ik al een kleine kanttekening. Toen speelde afkomst nog best een belangrijke rol wie 'doorleerde' en wie niet. Dus misschien is discriminatie op grond van afkomst deels voor die cijfers verantwoordelijk.

Ik ken ook een onderzoek dat zei dat hoogbegaafden juist minder vaak schooluitval hadden.
http://www.aob.nl/default.aspx?id=272&article=3815&q&m

Ja, ik ken dat onderzoek, was in 2004 al omstreden oa vanwege de controlegroep die ze gebruikten als ik me goed herinner.
De tabel die ik net gebruikte komt uit http://www.schoolaanzet.n(...)cle&cHash=de8abe14cd en dan specifiek uit http://www.schoolaanzet.n(...)ngen_door_het_PO.pdf Vorig jaar gepubliceerd, deelonderzoek 3 moet nog volgen.

quote:

Op donderdag 27 februari 2014 23:05 schreef poemojn het volgende:

Gaaf onderzoek, leuk om te lezen
dat valt nog tegen met die doorstroom idd.

quote:

Op dinsdag 25 februari 2014 19:06 schreef Groofsken-jeweetwel het volgende:

Wat ze moeten leren is om zelfstandig aan de slag te gaan, discipline op te brengen om zaken aan te pakken, bij te houden. En meestal pik ik de kinderen die die stap kunnen maken er zo uit. En dat zit hem niet in intelligentie, dat zit hem in mentaliteit, verantwoordelijkheid nemen voor je eigen werk. En dat aspect kan al heel ver terug gaan in de opvoeding, denk ik.

Ik vind je bijdrage aan dit topic juist heel waardevol, Groofsken. Ik denk dat het belang van zo'n mentaliteit vaak onderschat wordt, je verantwoordelijk voelen voor je leerproces, zelf je nieuwsgierigheid achterna gaan, en de juiste arbeidsethos op kunnen brengen om verplichte, saaie kost uit te voeren. Ik denk dat dit een levenslang leerproces is trouwens. Wie kent er nou niet het typische uitstelgedrag? Ik merk, naarmate ik ouder word, dat ik steeds beter word in effectief werken.

Misschien is het wel zo dat heel slimme mensen meer last hebben van een gebrekkige mentaliteit dan minder slimme mensen. Als je torenhoge verwachtingen hebt, kan het dagelijks leven bitter tegenvallen. Ik heb het in mijn puberteit best zwaar gehad met het gewoon doen wat ik geacht werd te doen. Alles steeds bevragen kan verlammend werken. Als student aan de universiteit had ik het daar, zeker in het begin, nog zwaarder mee. De verwachtingen waren nog hoger, de teleurstelling was nog groter. Eigenlijk valt dit terug te voeren op het klassieke dilemma tussen wat je zou verkiezen, het zijn van een ontevreden Socrates of een tevreden varken.

Voor een deel zit het probleem denk ik wel in ons onderwijssysteem, dat nog altijd moeite heeft met het inspelen op de intrinsieke leermotivatie van kinderen en pubers. Het is dan ook een algemene tendens dat de leermotivatie bij alle groepen kinderen afneemt in de overgang van basisschool naar het voortgezet onderwijs. Ik zie daar ook weer een link met het grotere bewustzijn: pubers ontdekken dat ze niet meer klakkeloos hoeven te doen wat er van hen gevraagd wordt, en een belangrijk deel van hun puberteit staat in het teken van alles wat ooit vanzelfsprekend was in twijfel trekken. Ik vind het om die reden nog steeds de meest bijzondere fase in de ontwikkeling van kind tot volwassene.

Nou ja, eigenlijk is het voor mij dus heel logisch dat slimme mensen meer moeite hebben om zich te conformeren, bijvoorbeeld aan een instituut als school. Je kunt het instituut veranderen en dat zal voor een deel wel verschil maken, maar zulke mensen moeten ook om leren gaan met een wereld die niet altijd op alle manieren bevredigend is voor hen. Er valt dus in mijn ogen ook veel winst te behalen in het aanleren van een bepaalde attitude waarin verantwoordelijkheid en bescheidenheid kernbegrippen zijn.

quote:

Op vrijdag 28 februari 2014 11:50 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Ik ben het daar wel deels mee eens, maar ik denk dat er dus op de basisschool al meer aandacht aan moet worden besteed om kinderen te leren hoe ze dat moeten doen.

Ik weet niet zo goed hoe dat expliciet kan, maar ik heb er wel ideeën over hoe dat impliciet zou moeten gebeuren. Recentelijk heb ik het een en ander gelezen over het effect dat cijfers, rapporten en diploma's hebben op het leerproces van kinderen. (Als je daar meer over wilt weten, dan is dit een interessante link: http://www.alfiekohn.org/articles.htm. Dat is van dezelfde man die een boek over attachment parenting heeft geschreven). Zonder zulke externe prikkels zou het leren denk ik voor alle kinderen veel vanzelfsprekender worden.

Ook ligt hier zeker een rol voor de ouders, die niet al te gemakkelijk de verantwoordelijkheid steeds elders moeten leggen. Trek de vergelijking maar met verveling: als je die telkens voor je kind wegneemt, dan leert je kind er niet mee om te gaan. Ik begrijp wel dat het een delicate balans is, want je wil natuurlijk dat je kind genoeg uitgedaagd wordt. Elke ouder wil dat en omdat elk kind uniek is, verdient elk kind gepast onderwijs.

quote:

Op vrijdag 28 februari 2014 12:07 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Voor onderwijs gaat je kind naar school. Als ouder kun je natuurlijk je kind ook mee uitdagen, maar als je kind vijf dagen in de week naar school gaat en daar uit zijn neus loopt te eten zonder mogelijkheden om daar iets aan te doen (tijd/mogelijkheid om met extra/andere stof aan de slag te gaan) en geen begeleiding, kun je daar thuis weinig meer aan goed maken.

En wat ik dus heel frustrerend vond, en ik ben blij dat dat tegenwoordig heel anders is, is dat er gewoonweg geen opties waren om iets anders te doen. Ik mocht in de les niets anders doen, niet eens een boek lezen, als ik klaar was. Alleen maar stil zitten en wachten tot iedereen klaar was. En dat is dus funest, want wat moet je dan als kind? Ik heb echt 6 jaar lagere school niets gedaan, letterlijk niets, omdat de stof me aangewaaid kwam en er dus geen mogelijkheden waren om je anderszins bezig te houden. En daarin vind ik dus dat school wel degelijk een rol speelt en ik ben erg blij dat dat tegenwoordig wel beter is geregeld. Ongeacht of een kind nou hoogbegaafd is of gewoon iets sneller/gemakkelijker leert dan gemiddeld.

mijn ouders hadden me op de mavo op huiswerkles gedaan omdat zij het idee hadden dat ik mijn huiswerk niet deed. dat duurde dan van 4 tot half 6. en ik was altijd binnen een half uurtje klaar en mocht niks anders doen. "ga maar vooruit werken dan", was het motto en gewoon niks doen mocht ook niet. ik heb het toen zelf afgedwongen dat ik mocht gaan lezen en na dat jaar besloten school en ouders dat het niet meer hoefde

ik heb de indruk dat die houding toch nog altijd best veel aanwezig is. snel klaar = lanterfanten en dat mag niet.

quote:

Op vrijdag 28 februari 2014 12:07 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Voor onderwijs gaat je kind naar school.

Maar onderwijs is niet iets wat gescheiden is van de rest van het leven. Integendeel. Als ik het dus heb over een bepaalde attitude waar verantwoordelijkheidsgevoel en bescheidenheid belangrijk in zijn, dan is dat typisch iets wat je ook van huis uit meekrijgt.

Het is trouwens wel een interessante kwestie, want het gaat meer over karakter dan over intellect. En recentelijk is er een roep om in het onderwijs meer aandacht te besteden aan de kwestie van karakter. In mijn eigen onderwijs (weliswaar aan de universiteit) besteed ik er ook aandacht aan. Als onderzoeker is het bijvoorbeeld belangrijk om integer te (willen) zijn, en de studenten aan de academische pabo wil ik graag meegeven dat karaktervorming een belangrijk deel is van het leraarschap.

quote:

En wat ik dus heel frustrerend vond, en ik ben blij dat dat tegenwoordig heel anders is, is dat er gewoonweg geen opties waren om iets anders te doen. Ik mocht in de les niets anders doen, niet eens een boek lezen, als ik klaar was. Alleen maar stil zitten en wachten tot iedereen klaar was. En dat is dus funest, want wat moet je dan als kind? Ik heb echt 6 jaar lagere school niets gedaan, letterlijk niets, omdat de stof me aangewaaid kwam en er dus geen mogelijkheden waren om je anderszins bezig te houden. En daarin vind ik dus dat school wel degelijk een rol speelt en ik ben erg blij dat dat tegenwoordig wel beter is geregeld. Ongeacht of een kind nou hoogbegaafd is of gewoon iets sneller/gemakkelijker leert dan gemiddeld.

Nou precies, dat hoort in het algemeen de rol van het onderwijs te zijn. Kijk wat een kind interessant vindt en waar het goed in is en speel daarop in. Zorg dat er voor elk kind een zekere basis aanwezig is (de algemene ontwikkeling) en stimuleer zoveel mogelijk de speciale talenten. Elk kind heeft een bijzonder talent. Dat is ook de reden dat ik me enorm erger aan de bijzondere aandacht voor bepaalde groepen. Eerst was er volop aandacht voor kinderen met achterstand, nu gebeurt er steeds meer rondom 'gifted learners'. Ik voorspel dat over een jaar of 10 de middelmatige leerling in het spotlicht staat. Die verdient ook het beste onderwijs.

[ Bericht 0% gewijzigd door Claudia_x op 28-02-2014 12:47:16 ]

"Het beste onderwijs"? Dat is nogal een claim. "Goed" zou voor veel kinderen al heel fijn zijn. Het beste, dat meer 1-op-1 is volgens onderzoeken die ik zag, lijkt niet bepaald haalbaar.

Ik heb dit jaar twee hoogintelligente kinderen in de groep, van wie er eentje anderhalf jaar jonger is dan de rest met een IQ boven 145. Zij krijgen merendeels aangepaste leerstof. Maar waar het hen, en vooral het heel hoog intelligente kind, aan ontbreekt is doorzettingsvermogen. Als ik samen met hen aan de slag ga, gaat het goed. Moeten zij na de instructie en inoefening zelfstandig verder werken, dan wordt er al snel om een tip gevraagd. Die ik dus niet (altijd) geef.
Ik heb met hen de parallel met een voetballer getrokken. Een topvoetballer moet evengoed hard blijven trainen. Het vergt veel tijd, aandacht en energie om de gewoonte van alles lukt met twee vingers in je neus om te buigen.

Ik kan mij zo voorstellen dat attitude/mentaliteit mede het verschil maakt tussen hoogintelligent en hoogbegaafd.

quote:

Op vrijdag 28 februari 2014 14:01 schreef poemojn het volgende:
"Het beste onderwijs"? Dat is nogal een claim. "Goed" zou voor veel kinderen al heel fijn zijn. Het beste, dat meer 1-op-1 is volgens onderzoeken die ik zag, lijkt niet bepaald haalbaar.

Op z'n minst het beste onderwijs dat beschikbaar is. Ik vind het onverdedigbaar dat kinderen die niet goed kunnen meekomen of vooruit lopen op een of andere manier meer aandacht of meer investering verdienen dan middelmatige kinderen. Is dat een rechtvaardige verdeling van middelen?

quote:

Op vrijdag 28 februari 2014 18:09 schreef Moonah het volgende:
Ik heb dit jaar twee hoogintelligente kinderen in de groep, van wie er eentje anderhalf jaar jonger is dan de rest met een IQ boven 145. Zij krijgen merendeels aangepaste leerstof. Maar waar het hen, en vooral het heel hoog intelligente kind, aan ontbreekt is doorzettingsvermogen. Als ik samen met hen aan de slag ga, gaat het goed. Moeten zij na de instructie en inoefening zelfstandig verder werken, dan wordt er al snel om een tip gevraagd. Die ik dus niet (altijd) geef.
Ik heb met hen de parallel met een voetballer getrokken. Een topvoetballer moet evengoed hard blijven trainen. Het vergt veel tijd, aandacht en energie om de gewoonte van alles lukt met twee vingers in je neus om te buigen.

Ik kan mij zo voorstellen dat attitude/mentaliteit mede het verschil maakt tussen hoogintelligent en hoogbegaafd.

Hoogintelligente kinderen zijn juist vaak ook zeer perfectionistisch en daardoor faalangstig; ze willen geen fouten maken en zijn daarom ook eerder geneigd om
op te geven of hulp te vragen, dan gewoon te "proberen".

Overigens zijn de termen hoogbegaafd en hoogintelligent niet verschillend hoor, die worden door elkaar heen gebruikt. Ik ben kinderpsychologe en hoogbegaafd is geen term die ik uberhaupt begrijp; vanuit mijn vak dien je voor dat "labeltje" op een intelligentietest op alle subtesten een score van 15 of hoger halen (10 is gemiddeld).
Dat gebeurd vrijwel nooit; iedereen heeft immers zijn sterke en zwakke kanten. Ik heb het dan ook altijd over "meerbegaafd".

quote:

Op vrijdag 28 februari 2014 18:23 schreef silliegirl het volgende:

[..]

Hoogintelligente kinderen zijn juist vaak ook zeer perfectionistisch en daardoor faalangstig; ze willen geen fouten maken en zijn daarom ook eerder geneigd om
op te geven of hulp te vragen, dan gewoon te "proberen".

Dat herken ik zeer zeker bij het kind dat een IQ >145 heeft. Heb je ideeën om het doorzetten te stimuleren?

quote:

Overigens zijn de termen hoogbegaafd en hoogintelligent niet verschillend hoor, die worden door elkaar heen gebruikt.

Ah! Bij ons op school wordt er gesproken over hoogbegaafd als 'ze' niet alleen hoogintelligent zijn, maar ook op andere vlakken uitblinken. Maar dat is dus geen juiste invulling van die term begijp ik?

Moonah wat je schrijft is hier heel herkenbaar. Doorzettingsvermogen, zelfstandig werken zijn grote leerpunten. Herhaling wordt hier ook als heel verschrikkelijk gezien.
Begrip en logica zijn mijlenveel verder dan automatisering en uitvoering.
Qua begrip is er beheersing van breuken, procenten en de hele rest van de basisschool rekenstof. Hij kan exact uitleggen hoe iets berekend moet...
Maar aan de andere kant zijn optellen en aftrekken tot 20 en tafels nog lang niet geautomatiseerd...
Je hebt hier sneller antwoord op de vraag of 2/5 meer is dan 3/7, of op 105 + 107, dan 5+7. Heel apart, en onderwijstechnisch heel lastig.

De kleuterjuf had ooit een heel mooi voorbeeld laatst dat begrips en leerstrategieen van Pepijn zo anders zijn dan de rest van zijn klas.
Wanneer je het met een klas vol kleuters wilt hebben over straten, dan leg je de kinderen uit, je huis staat in een straat.
Pepijn blijft dan vragen stellen, en moet je vertellen van je hebt de aarde, en op die aarde liggen continenten, met daarin landen, en in die landen heb je steden en dorpen, en in die steden en dorpen liggen straten.

Volgens mij is dat een van de grote verschillen tussen hoogintelligent en hoogbegaafd. Het van beneden naar boven leren, dus met kleine stapjes naar het geheel zoals het reguliere onderwijs meestal is of top down leren. Vanuit het grote geheel. Slimme kinderen kunnen vaak wel met grotere stappen naar het geheel toe, maar het blijft van kleiner naar groter. Terwijl hoogbegaafde kinderen (en volwassenen) vaak veel minder met de stapjes kunnen, maar eerst het grote geheel moeten zien.

quote:

Op vrijdag 28 februari 2014 18:09 schreef Moonah het volgende:
Ik heb dit jaar twee hoogintelligente kinderen in de groep, van wie er eentje anderhalf jaar jonger is dan de rest met een IQ boven 145. Zij krijgen merendeels aangepaste leerstof. Maar waar het hen, en vooral het heel hoog intelligente kind, aan ontbreekt is doorzettingsvermogen. Als ik samen met hen aan de slag ga, gaat het goed. Moeten zij na de instructie en inoefening zelfstandig verder werken, dan wordt er al snel om een tip gevraagd. Die ik dus niet (altijd) geef.
Ik heb met hen de parallel met een voetballer getrokken. Een topvoetballer moet evengoed hard blijven trainen. Het vergt veel tijd, aandacht en energie om de gewoonte van alles lukt met twee vingers in je neus om te buigen.

Ik kan mij zo voorstellen dat attitude/mentaliteit mede het verschil maakt tussen hoogintelligent en hoogbegaafd.

Spijker op z'n kop.

En je definitie van hoogintelligent en hoogbegaafd is precies zoals ik hem ook ken.
Daarbij hoeven goede VWO leerlingen niet per se hoogintelligent te zijn. En zitten er best een paar hoogbegaafde leerlingen op het VMBO.

quote:

Op vrijdag 28 februari 2014 18:33 schreef Moonah het volgende:

[..]

Dat herken ik zeer zeker bij het kind dat een IQ >145 heeft. Heb je ideeën om het doorzetten te stimuleren?

[..]

Ah! Bij ons op school wordt er gesproken over hoogbegaafd als 'ze' niet alleen hoogintelligent zijn, maar ook op andere vlakken uitblinken. Maar dat is dus geen juiste invulling van die term begijp ik?

Tsja, dat is lastig zo en eigenlijk ook weer per kind verschillend. Je moet iets zoeken om te motiveren en dat inzetten als beloning; bij sommige kinderen werkt het goed om af te spreken dat ze het 20 minuten zelfstandig doen en dat je daarna aanschuift om samen te kijken hoe ver hij is gekomen (de aandacht die jij geeft is dan een beloning voor het zelfstandig werken).
Opdrachten waarbij het vooral gaat om het " doen" en minder om het eindresultaat zijn ook goed; creatieve taken zijn daarom meestal ook al goed voor slimme kinderen.

Ik snap het onderscheid zoals het gebruikt wordt tussen hoogintelligent en hoogbegaafd wel hoor, maar de scheidslijn is dun; ik gebruik die termen daarom niet los van elkaar. Het zit 'm ook een stukje in het leerproces ansicht: echt hoogbegaafde kinderen leggen andere verbanden dan het gemiddelde kind, waardoor ze soms onbedoeld ook fouten maken. Voorbeeld: Een meisje kreeg de vraag " welke letter komt er naar de i in het woord " e-mail". Dat meisje antwoordde met de M, maar bij doorvragen was haar antwoord niet fout; zij dacht gewoon aan de Engelstalige uitspraak van de E. Juist dat " anders" denken lijdt tot faalangst; je kunt immers wel bij alles gaan twijfelen wat er nu van je gevraagd wordt..

Dat ze denken op de vraag: hoeveel poten heeft een kat? Het kan niet zo eenvoudig zijn. Ze zullen wel uitsteeksels bedoelen! En dan oren en staart ook meetellen.

Tegen dat soort logica loop ik vaak aan ja.

quote:

Op vrijdag 28 februari 2014 18:09 schreef Moonah het volgende:
Ik heb dit jaar twee hoogintelligente kinderen in de groep, van wie er eentje anderhalf jaar jonger is dan de rest met een IQ boven 145. Zij krijgen merendeels aangepaste leerstof. Maar waar het hen, en vooral het heel hoog intelligente kind, aan ontbreekt is doorzettingsvermogen. Als ik samen met hen aan de slag ga, gaat het goed. Moeten zij na de instructie en inoefening zelfstandig verder werken, dan wordt er al snel om een tip gevraagd. Die ik dus niet (altijd) geef.
Ik heb met hen de parallel met een voetballer getrokken. Een topvoetballer moet evengoed hard blijven trainen. Het vergt veel tijd, aandacht en energie om de gewoonte van alles lukt met twee vingers in je neus om te buigen.

Ik kan mij zo voorstellen dat attitude/mentaliteit mede het verschil maakt tussen hoogintelligent en hoogbegaafd.

Zou dat ook niet een van de stukjes zijn die ze bedoelen met "leren leren"?
Dat je wel moet blijven oefenen/trainen. Dat je fouten mag maken, dat je zelfstandig probeert de opdracht te doen zonder gelijk bij de eerste hobbel al om hulp te vragen...

Het lijkt me een behoorlijke uitdaging Moonah, maar ik denk eigenlijk voor elk kind, om zo aan te sluiten dat ze verder kunnen komen op hun eigen niveau.

Of dat je een dictee na bespreekt vol fouten. Ja ik heb gubouw opgeschreven want dat doet A. ook. En mijsje want zo schrijft B. En melluk want dat doet C. Ook altijd.

Meneer had voor ieder woord de spelfouten van klasgenoten bedacht en opgeschreven.
Tsja dat is toch niet helemaal de bedoeling en bij je cito zeker niet.