quote:
Op zondag 16 februari 2014 19:15 schreef Pietverdriet het volgende:[..]
Daar staat niet dat ze het terug willen, en het staat ze vrij ervoor te kiezen. Zelfs in de voormalige DDR waar iedereen die wat kan en wil is vertrokken naar West Duitsland haalt die Linke maximaal rond de 40% in de wahlkreise waar ze toppen.
Net als de NPD bestaat hun klapvee in de voormalige DDR vooral uit werklozen en ontevredenen
Twintig jaar na de val van de Muur (1) :: In het Oosten geboren, in het Westen opgegroeid
Een ploeg onderzoekers uit Leipzig en Dresden volgde twintig jaar lang 400 jongeren, die in de DDR werden geboren. Wat denken ze nu als 34- tot 36-jarige van ‘de overgang’?1
Herwig Lerouge
Good Bye Lenin? Zoals in de film van 2003, steekt heimwee naar de voormalige DDR opnieuw de kop op. (Foto Good Bye Lenin)
De studie begon al ten tijde van de DDR. Toen de Muur viel waren de Oost-Duitse jongens en meisjes tussen 14 en 16 jaar. Ze woonden in de regio Leipzig en Chemnitz, het toenmalige Karl Marx Stadt. Al twintig jaar lang vullen ze elk jaar lange vragenlijst in. Wat vinden ze belangrijk? Hoe denken ze over politiek? Op bladzijde acht, de laatste, kunnen ze vrij schrijven wat ze belangrijk vinden. Leider van de studie is de 75-jarige Peter Förster. Over zijn onderzoek gaat het recent verschenen boek Einheitslust und Einheitsfrust- Junge Ostdeutsche auf dem Weg vom DDR- zum Bundesbürger.2
De meesten van die 400 jongeren steunden in 1989 de Duitse eenmaking. Maar vandaag is nog maar een op de vier tevreden met het West-Duitse kapitalisme. En maar drie procent van de vandaag 34 à 36-jarigen vindt de verdeling van de rijkdom in Duitsland rechtvaardig. Driekwart heeft geen enkel vertrouwen in een politieke partij en bijna niemand wil zich politiek engageren. Niet één op de tien gelooft dat het huidige maatschappelijke systeem de dringende problemen van de mensheid kan oplossen.
Schrik voor werkloosheid
”Het is verschrikkelijk om voortdurend te moeten leven met de angst werkloos te worden, wat zal er dan van onze kinderen geworden?”, vindt een van hen. Toen zij 15, 16 jaar waren, waren ze zeker van een job, zoals iedereen in de DDR. Ondertussen is tweederde van hen al minstens een keer werkloos geweest. De gemiddelde werkloosheidsduur is veertien maanden. Ook hooggeschoolden ontsnappen er niet aan.
Elmar Brähler werkte als psychologe en sociologe aan de universiteit van Leipzig mee aan de studie. ”De angst voor de werkloosheid werkt psychisch even erg als de werkloosheid zelf. Dat leidt bij deze jonge mannen en vrouwen tot ernstige lichamelijke klachten. Meer dan de helft van hen zegt: zonder job is er geen vrijheid. Ze veranderen dan ook hun plannen op gezinsvlak. De meesten willen kinderen, maar degenen die al eens werkloos waren besluiten pas later een gezin te stichten en ze hebben ook minder kinderen. ”Ik ben werkloos sinds mijn zwangerschapsverlof”, zegt een jonge vrouw. ”In het begin vond ik dat niet zo erg. Maar nu denk ik daar anders over. Er is gewoon geen werk. En als je dan al een aanbieding krijgt, is het een heksenwerk om de job te combineren met de opvoeding omdat de crèches slechts een beperkte tijd open zijn, als je er al een vindt ”.
Gelijkheid man-vrouw
De Oost-Duitse vrouwen zijn kritischer dan de mannen. ”Zij hebben nog de tijd gekend toen hun ouders alle twee uit werken gingen en ze gaan nog altijd uit van dat egalitaire rolpatroon”, zegt de studie. ”Weinigen van hen zijn bereid zich door een man te laten onderhouden.” Slechts een op de tien vrouwen vindt de huidige familiale, sociale, opvoedings- en arbeismarktpolitiek oké. Initiatieven zoals crèches die de hele dag open zijn doen hen denken aan de de sociale verworvenheden van de DDR die na de eenmaking afgeschaft of gediskrediteerd werden. ”Die zaken hadden we in de DDR allang”, schrijven ze. ”Het werkt ons op de zenuwen dat de Duitse politici doen alsof ze dat allemaal nu uitvinden. In de DDR waren de crèches de hele dag open”. Deze jongeren hebben nog altijd een positieve herinnering aan de meer gemeenschappelijke opvoeding in crèches en kindertuinen. Nochtans heeft de West-Duitse regering er alles aan gedaan om ook dit aspect van de DDR zwart te maken.
1 Zie ook: 20 jaar na de val van de Muur. Socialisme: balans en perspectieven. Marxistische Studies nr. 87
2
http://www.wiedervereinigung.de/sls/PDF/flyereinheitslust.pdf Psychiater vindt geen gevolgen van ‘staatsopvoeding’
Waarom zijn de Ossi’s malcontent? Agathe Israel, kinderpsychiater in Berlijn deed in opdracht van de Stichting voor het onderzoek naar de gevolgen van de SED(KP)-Diktatuur onderzoek naar de psychische gevolgen van de ”staatsopvoeding van kleine kinderen in de DDR”. ‘Staatsopvoeding’ staat hier voor het geheel van collectieve voorzieningen voor de kinderen (crèches…). Ze onderzocht bij 30 tot 40-jarige Oost-Duitsers, die al na een paar maanden in een kribbe werden opgenomen, wat de gevolgen daarvan waren op hun geestelijke en lichamelijke gezondheid, op hun zelfbeeld en de omgang met gezagsdragers, hun sociale integratie en hun algemene tevredenheid. Voor geen enkele van deze factoren vond ze iets abnormaals. Integendeel, deze ‘kribbekinderen’ voelen zich vandaag veeleer goed in hun vel.
41 % bleef thuis bij laatste verkiezingenUit het boek over het onderzoek van Peter Forster (zie boven) spreekt ook de ontgoocheling over de staat die hen op zo jonge leeftijd in de werkloosheid laat verkommeren en hen, in tegenstelling tot het socialisme, geen zekerheid en een ernstig perspectief biedt. ”We hebben nu de mogelijkheid om op verschillende partijen te stemmen. Maar wie kan je vertrouwen?”, klinkt het.
De verbondenheid met Oost-Duitsland en de DDR is sinds 1996 toegenomen. 90 procent van de ondervraagden ziet zich als ‘van de DDR’, hoewel een vierde van hen ondertussen in West-Duitsland leeft.
Niet te verwonderen dat in sommige streken in het voormalige Oost-Duitsland de mensen niet meer gaan stemmen. In Sachsen-Anhalt, waar 22 procent van de mensen arm is, ging bij de laatste verkiezingen 41 procent niet stemmen. In heel Duitsland was dat 28 procent. En van degenen die stemmen, stemt in het Oosten bijna 30 procent voor de Linkspartei die velen daar nog zien als de opvolger van de communistische partij SED. Het kan verkeren.
Cijfers zeggen hoe Oost-Duitsers zich voelen
• 22 procent voelt zich burger van de Bondsrepubliek. Bij de min 25-jarigen, die de DDR niet of nauwelijks gekend hebben, is dat 40 procent.
• 40 procent is ”alles samengenomen” tevreden over hun privéleven: wonen, vrije tijd, relatie.
• 50 procent is niet te spreken over de gezondheidszorg, de economische situatie en de democratie in het verenigde Duitsland.
• 75 procent vindt dat er in de Bondsrepubliek geen sprake is van sociale rechtvaardigheid.
• Sinds 1990 is de "algemene tevredenheid" van 59 procent tot 39 procent gedaald.
• 12 procent vindt dat het Westers politiek systeem democratisch werkt. Vier jaar geleden wat dat 47 procent.
• 13 procent vertrouwt de regering.
• Van de armen (met minder dan de helft van het gemiddeld inkomen) is 42 procent jonger dan 24.
• De helft ziet zijn toekomst somber in.
• Slechts een op de tien denkt dat het morgen beter wordt.
Helden die het hun leven kostte: Che Guevara (1928-1967), Thomas Sankara (1949-1987), Moammar Gadaffi (1942-2011), Nicolae Ceaușescu (1918-1989), Salvador Allende (1908-1973), Slobodan Milo¨ević (1941-2006)