Zwanger... en dan gaat het mis #18

quote:

Op dinsdag 12 augustus 2014 11:12 schreef Malteser het volgende:

[..]

Lief dat je het vraagt Kursor. Aangezien mijn lijf zelf helemaal niets doet, zal ik wel blij zijn als alles achter de rug is (lichamelijk gezien). Het idee dat ik nu al ruim 12 weken zwanger ben/was en dat het er nog steeds zit, ondanks dat het al weken niets meer doet, doet rare dingen in mijn hoofd. Ik hoop dat dat beter wordt na de ingreep.
Angst voor de ingreep is er nog wel, maar anders dan het gevoel van vorige week. Het zit hem nu meer in het idee van bloot moeten en dat vreemden aan mijn lijf gaan zitten. Ik hoop op een begripvolle verpleegkundige.

Heel veel succes, meis

Ik ben een meelezer, maar wilde je toch even heel veel sterkte wensen Cygne. Wat ontzettend verdrietig dat het niet goed is gegaan. Verwacht je idd niet meer na 3 goede echo's.. En dat je emmertje vol zit, is niet meer dan logisch. Ik denk dat men meer had opgekeken als dat niet zo zou zijn.

Ook voor de andere dames hier:

quote:

Op dinsdag 12 augustus 2014 13:54 schreef Cygne het volgende:
Zit ik dan in een wachtkamer vol zwangere vrouwen mn tranen in te slikken. Hoop maar op niet teveel uitloop.

ach, dat is zo zuur. Hopelijk heb je niet heel lang hoeven wachten

Weer thuis, uitwendige echo gemaakt waar duidelijk op te zien was waar gisteren een inwendige voor nodig was. Verloskundige is blijkbaar goed duidelijk geweest dat het niet meer ging. Hij wilde me deze week nog inplannen voor een curretage maar alles zat vol, nu kan ik maandag terecht. Het weefsel gaan ze dan onderzoeken en als het allemaal achter de rug is krijg ik zelf onderzoeken om te kijken of ze kunnen vinden wat er misgaat. Ook omdat ik nog maar 25 ben.

Fijn dat je zo snel geholpen kan worden, Cygne!
Wil je al die onderzoeken zelf ook?

Ja, wil ik wel. De kans is groot dat ze niets vinden maar áls ze wel iets vinden waar iets aan gedaan kan worden is dat fijn.

Hij zei ook dat ze niks doen wat ik zelf niet wil.

Man neemt morgen en donderdag nog vrij, vrijdag komen mijn ouders en maandag is man weer vrij. Vandaag had ie gekregen van de zaak. Man mocht vrijdag niet eens komen werken als ik alleen zou zijn dan.

En ik zat in de wachtkamer naast een hoogzwangere mevrouw met een kindje van nog geen jaar dat de hele tijd z'n drinkbeker naar me aan het smijten was en tegelijkertijd het speelding met zijn voeten aan het molesteren was. 'Dylanoooo, niet doehoen'. Daarna kwam ze, toen ik de curretage aan t regelen was zo binnenstormen bij de vpk om te vragen 'of het nog lang ging duren? '.
Dat vond ik wat minder tof.

Ja, wij hebben het toen bewust niet gedaan, omdat beide miskramen heel verschillend van aard waren, ik niet heel moeilijk zwanger raakte en de kans maar 5-10% was dat er iets uit zou komen. De kans op een miskraam is groter. Voor mij heeft het altijd gevoeld als domme pech, er is een kans van 1 op 60 dat je twee keer achter elkaar een mk krijgt, en volgens mij zijn die onderzoeken ook best heftig. Maar goed, als jij je daar beter bij voelt is het natuurlijk fijn dat het kan!

En gelukkig veel mensen om je heen!

Malteser, wanneer krijg jij je curettage?

Het speelde ook mee dat mijn moeder 2 vroege miskramen (voor zus), 2 missed abortions (voor broer) en een kindje heeft verloren met 24 weken (voor mij). Dus dat er misschien toch wat te achterhalen is.

Fijn dat je zo snel terecht kunt Cygne en dat je lieve mensen om je heen hebt.

Ik hoop dat er iets zinnigs uit de onderzoeken komen waar je wat mee kunt en/of makkelijk te behandelen Is. Tevens maakt het evt het rouwproces wat makkelijker.
Veel sterkte meid het Is niet makkelijk.

Ik heb mijn dochtertje ook laten onderzoeken (was wel wat verder natuurlijk) en uit die onderzoeken Is niks gekomen. Hartje, hersenen, bloed en chromosomen waren in orde en viel het in de categorie 'domme pech'. Enerzijds lastig, anderzijds fijn voor evt de toekomst ook al zal het nooit meer een onbezorgde zwangerschap worden.

Een onbezorgde zwangerschap wordt 'm hier ook niet meer, daat zit ik ook veel mee. Vannacht gewoon een paniekaanval over een volgende zwangerschap en hoe ik dat moet doorkomen afwisselend met paniek over nooit een kindje en verdriet over dít kindje.

Nee snap ik. Kun je bij die gedachte evt hulp krijgen hoe je er nu zo goed mogelijk mee om kunt gaan?

Ik ga wel een verwijzing vragen naar de psycholoog, want zo kom ik mezelf straks keihard tegen.
Volgende maand ga ik met mijn nichtje een weekendje weg, even weg van thuis en iets leuks.

Heel goed. Ik liep al bij de psych, dus kan dit mooi meenemen hoewel ik nog heel erg merk dat ik niet makkelijk mij gevoel durf te uiten over wat er gebeurd Is. Maar dat komt ook beetje door de privé situatie.
Hoop dat je een fijne psych treft met wie je deze zorgen kunt bespreken zodat je er minder stress door krijgt als je nadenkt over je nabije toekomst!

quote:

Op dinsdag 12 augustus 2014 15:40 schreef Cygne het volgende:
Weer thuis, uitwendige echo gemaakt waar duidelijk op te zien was waar gisteren een inwendige voor nodig was. Verloskundige is blijkbaar goed duidelijk geweest dat het niet meer ging. Hij wilde me deze week nog inplannen voor een curretage maar alles zat vol, nu kan ik maandag terecht. Het weefsel gaan ze dan onderzoeken en als het allemaal achter de rug is krijg ik zelf onderzoeken om te kijken of ze kunnen vinden wat er misgaat. Ook omdat ik nog maar 25 ben.

Fijn dat men zo snel wil handelen en dat je niet heel lang hoeft te wachten. Sterkte de komende dagen.

quote:

Op dinsdag 12 augustus 2014 15:58 schreef Stormqueen het volgende:
...........
Malteser, wanneer krijg jij je curettage?

Schreef ivm herkenbaarheid steeds 'deze week' maar gok dat, als mensen me al kennen, ik met mijn verhaal nu ook al wel herkenbaar ben... Dus kan het ook wel gewoon zeggen.

Morgenochtend mag ik mij om 07.15 uur melden.

Succes morgen en sterkte!

WIj hebben besloten om voorlopig niet meer te proberen. Ik kan een nieuwe zwangerschap even niet aan, denk ik. Eerst maar even dit verwerken.

Cygne en Malteser, heel veel sterkte gewenst. Ik vond de curettage meevallen, en was blij dat het daarna echt klaar was. Ik hoop dat alles bij jullie ook goed verloopt.

Laat goed voor je zorgen en probeer inderdaad te zorgen dat er mensen om je heen zijn met wie je heel vertrouwd bent.

Sterkte morgen Malteser. Hoop voor je dat het je meevalt .

Cygne, nog een kleine week zien door te komen. Goed dat je gezelschap hebt die tijd (en misschien ook erna?). Het weefsel wordt inderdaad onderzocht en volgens mij is er inderdaad de mogelijkheid om na twee of drie miskramen verder onderzoek te laten doen. Helaas/gelukkig is er maar bij een klein deel een oorzaak aan te wijzen. (Bij mij destijds niet aangeboden omdat de eerste miskraam een duidelijke oorzaak had en daardoor telde de tweede miskraam niet als de tweede...ik weet ook niet wat ik gekozen zou hebben).

Nadenken of doorgaan voor een zwangerschap hoeft nu echt nog niet en daar hoef je je ook echt niet schuldig over te voelen. Maar natuurlijk ook best als he wel gelijk door kunt. Ik mocht zelfs niet door, moest na de eerste zelfs weer asn de pil. Dat vond ik wel heel moeilijk, dat ik niet zelf kon kiezen. Maar de pauze, er niet mee bezig zijn was wel prettig.

Lingue, hoe ben je eronder dat het 'domme pech' is dat je dochtertje is overleden bij 18 (toch?) weken?

Sterkte morgen/straks Malteser. Hoop dat je een beetje kunt slapen

_{ik kom morgen even op je vraag terug Kursor, nu eerst proberen wat te slapen}

quote:

Op dinsdag 12 augustus 2014 20:14 schreef Kursor het volgende:
...

Lingue, hoe ben je eronder dat het 'domme pech' is dat je dochtertje is overleden bij 18 (toch?) weken?

Ik moet eerlijk toegeven dat ik dat best heel lastig vind. Het acceptatie proces dat ik mijn dochtertje ben verloren zou makkelijker zijn als er iets was gevonden wat bij de deling van de cellen oid mis gegaan was, maar zeker geen consequenties heeft voor toekomstige zwangerschappen (geen genetische afwijkingen oid). Nu blijft de status 'domme pech' lastig te accepteren dat het toch mis gegaan is, terwijl ik de 'kritieke fase' voorbij was. En ik dus nooit meer zonder zorgen zwanger zal zijn.
En het is ook wel iets wat mij de laatste week veel bezig houdt. Er is geen middeltje om de pijn te verzachten en ook geen woorden of rationelere gedachten om deze uitslag en mijn bijbehorende gevoel te vergemakkelijken. Het is ronduit kut en het voelt ook echt oprecht klote dat zonder aanwijsbare reden mijn dochtertje er niet meer is. Maar ook of ik eerder aan de bel had moeten trekken met klachten en het daar mee te maken kan hebben. Of dat het toch de stress van mijn situatie is geweest. Ik probeer daarmee misschien ook weer te veel de schuld bij mij neer te leggen, wat rationeel gezien ook niet eerlijk is...

Lastig he Lingue, ratio versus gevoel. Rationeel weet ik dat ik er echt niks aan kon doen maar ik heb wel het gevoel dat ik gefaald heb en zorgeloze zwangerschappen zitten er hier ook echt niet meer in.

Overigens breekt het hier niet door, er is wel bloed. Bij het afvegen maar ik houd een schoon maandverband.

Ja, heel lastig. Hoewel ik blij ben dat ik met mijn rationele gedachten mijzelf niks zal aanpraten wat niet op feiten gebaseerd is (helpt de psych toch nog wel hierin ) is er in ons geval natuurlijk een gevoel wat speelt wat wel op feiten gebaseerd is. Een miskraam/doodgeboorte en het passende verdriet dat het ons (nu) niet gegund is.

Ik vind het overigens best wel lastig dat ik het alleen 'moet' doen. Ik heb hele lieve mensen om mij heen, maar het echt delen met een partner mis ik wel. Het is een stukje van alleen mij merk ik. En het is heel lastig om te uiten wat ik voel en wat het met mij doet.
Vrienden weten dat ik verdrietig ben, maar die kennen de gradatie van verdriet niet. Die zien dat niet en voelen dat niet. En kunnen zich er ook niet in inleven. Hoe goed ze mij of mijn situatie ook kennen.

En hoe kan ik dit dan later met een toekomstige partner delen. Wil ik dat wel. Kan ik dat wel.
Lastig...

Dat je het alleen moet doen lijkt me ook heel zwaar, lijkt me. En vrienden weten niet hoe diep dat gaat, op dat moment omdat jij iets verloren hebt wat van jou is. En dat delen met een volgende partner, ik zou dat ook lastig vinden. Het is niet zijn verdriet.

Ik heb ook veel opmerkingen gehad over dat de volgende keer vast goed gaat. En dat er vast wat mis was met het kindje. Mijn tante zei gisteren: "Boeit jou dat, jij wilt gewoon je kind. DIt kind". Dat is inderdaad ook wel het pijnpunt. De vorige zwangerschap heeft het niet geleefd, toen was ik verdrietig om wat het had kunnen zijn. Nu heeft het wel geleefd en ben ik verdrietig om wat het was én om wat het had kunnen zijn. We durfden vooruit te kijken, hoop te hebben. Dat er deze keer misschien wel een kindje zou komen. Dat vertrouwen zal nu misschien pas komen áls er ooit een kind geboren wordt hier.

Ja precies. Ik kan ook niet zo goed tegen de opmerking 'Ja dan had het zo moeten zijn.' Hoezo?? Ik was verdorie bijna 18 weken zwanger. Hadden ze dat ook gezegd als het bij 30 weken misging, of bij de geboorte of na 3 jaar (dit laatste (die 3 jaar) kan ik wel weer nuanceren gelukkig). Maar die anderen... Zolang het in de buik zit en daar komt te overlijden moet het blijkbaar zo zijn volgens sommigen...
En dat maakt altijd wel heel verdrietig hier en ook boosheid. Dan zou ik het ze bijna zelf toewensen om te ervaren dat dat niet is wat je wil horen op dat moment. Want je kiest er bewust voor. Je had het idee dat het goed zit nadat je een hartje hebt gehoord. Je hebt het idee dat het goed zit door alle kwaaltjes of omdat je buik groeit.

Ik hoop dat je vertrouwen weer een beetje kunt groeien mocht je weer zwanger raken na de 12 weken en na de 20 weken. Ook al zal dat lastig zijn. Maar ik hoop het wel. Voor iedereen die daar moeite mee heeft. En dus ook voor mijzelf ooit. Zonder mijzelf een aansteller te gaan vinden.