Moois en mythes van het ouderschap

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:30 schreef hoas het volgende:

[..]

Tja ik ben dan ook een man he, en aangezien er hier alleen mutsen zitten.

Nou snap ik hoor. Als vrouw zijnde heb je toch maar weinig in je leven als je geen kinderen hebt. Maar gelukkig is de jongste al 10. Nog een paar jaartjes!

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:39 schreef Gulara het volgende:

[..]

Nou snap ik hoor. Als vrouw zijnde heb je toch maar weinig in je leven als je geen kinderen hebt. Maar gelukkig is de jongste al 10. Nog een paar jaartjes!

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:40 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

Heb ik jullie op de zg zwartste dag van het jaar toch nog aan het lachen gekregen, fijne dag nog.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:46 schreef hoas het volgende:

[..]

Heb ik jullie op de zg zwartste dag van het jaar toch nog aan het lachen gekregen, fijne dag nog.

Ooh is het de derde maandag van januari!

Wat tegenviel was de eerste week, zoon een maand te vroeg geboren, eerst zou hij dezelfde dag nog mee naar huis mogen en dat werd steeds uitgesteld, hij heeft een week in het ziekenhuis gelegen. Ergens halverwege was een zuster zo aardig om ons even aan te spreken omdat ze zag dat we in de war waren en zij heeft ons verteld dat dit heel normaal was, dat alles ging zoals gepland en dat het dat weekje zou duren.
Maar elke dag meerdere keren op en neer naar het ziekenhuis om te voeden met een joekel van een bloeduitstorting op mijn edele delen(door het prikken voor het hechten) was erg veel, had verwacht "sterker" te zijn direct na de bevalling. Heb dan ook tranen met tuiten gehuild daarover

Het cliche dat het het zo hard gaat vind ik het meeste waar, er loopt nu een puber in mijn huis rond terwijl het de spreekwoordelijke dag geleden is dat ik die baby in mijn armen hield.
Ik ben ook wel veranderd door het hebben van een kind, ik zie meer beren op de weg, dat had ik vantevoren niet verwacht. Het loopt de spuigaten niet uit, maar het is wel een duidelijk verschil, waar je vantevoren denkt die ouders stellen zich aan blijk je zelf ook gewoon zo'n aansteller te worden

Verlies van vrijheid heb ik nooit ervaren, misschien dat dat komt omdat ik al huisje boompje beestje had en vooral door het beestje stuk toch al niet zomaar op de bonnefooi er vandoor kon gaan. Het kind paste gewoon erg goed in ons leven en dat is nogsteeds zo.
Nu is hij zoals gezegd een puber en af en toe zegt hij zelfs wordt het geen tijd dat jullie een samen ding doen, lekker een hapje eten samen? Klinkt heel lief, maar volgens mij zegt hij dat alleen zodat hij zonder gezeur veelste lang achter zijn pc/playstation kan zitten

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:30 schreef _Bar_ het volgende:

en wat ik moeilijk vind,
zwaarder dan ik voor ogen had
dat we telkens zo voor ons kind moeten opkomen
de weg die we nu volgen nog vol vraagtekens zit.

O, dit ja. Heel herkenbaar.

Voor mij waren juist alle clichés van de 'roze wolk' waar, vanaf dat ze geboren was. Oh mijn god, dat gevoel is zo overweldigend en het zwakt ook niet af (tot op heden ). Wat al gezegd is, de kleine dingen, het eerste lachje, de uitstrekkende armen, het kunnen troosten bij verdriet, de herkenning.

Ik voel me niet erg belemmerd, heb nog steeds een best groot sociaal leven, al is dat niet meer altijd tot de kroeg sluit en katjelam naar huis rollen. Maar dat is allesbehalve erg. Het is zo mooi te zien hoe ook mijn vrienden en familie een band opbouwen met dochter.

Het enige zware wat ook wel cliché is, zijn toch wel de nachten. Oh, wat ben ik moe soms. En ik voel me wel een beetje in de aap gelogeerd (ha-ha), want dacht dat dat in eerste half jaar hoorde maar hier begon het pas daarna. Toch functioneer ik nog steeds!

Wat ik heel erg vind is dat ik echt de rillingen krijg over nare berichten met kinderen. En ik probeer ze niet te lezen maar op de een of andere reden vallen ze me juist extra op. En vond mn eerste zwangerschap lichamelijk heel zwaar. Daar baalde ik wel van. En na de bevalling nog eens 6 weken pijn...
Wat wel zo waar is (voor mij dan) is dat je meteen verliefd bent op je kind. Zat meteen op een roze en blauwe wolk. En moederinstinct, het bestaat echt. Ik voel het feilloos aan als er ook maar iets anders is aan mn kind(eren). En de tijd vliegt voorbij inderdaad. Dat eerste jaar zit zo bomvol eerste momenten en de kleine leert zo rap, bizar gewoon

Qua vrijheid: Dat hebben we nog steeds. Alleen gaan we savonds niet meer spontaan op pad en kiezen we nu andere restaurants. We vullen het anders in tegenwoordig maar ik vind het wel meevallen wat ik heb moeten inleveren. Dit is trouwens wel iets waar ik wel op was voorbereid.
slapeloze nachten: ene week krijg ik amper slaap want ze worden om en om wakker en huilen want monsters onder het bed of ziek of.. pff. en week erop slapen ze inene door tot half 9... Het is soms heel zwaar, zeker als het nachten achtereen is, maar gelukkig kunnen we ook nog genoeg bijtanken.

Wat mij nogal tegenviel dat ik ons kind niet gelijk het allermooiste kind op aarde vond, sterker nog...ik vond haar (zeker de eerste paar maanden) écht godsgruwelijk lelijk!

Mijn sociale leven ligt overigens echt compleet op zijn gat sinds de laatste baby. Ik las dat iemand zei dat mensen zichzelf beperken, dat is imo ten dele waar. Je baby overal mee naartoe nemen is soms gewoon geen optie, niet elke baby trekt dat, en dan kies je voor het welzijn van je kind. Dat gaat boven ons sociale leven. Wij vinden het verder niet erg, want huismussen, en onze tijd komt later wel weer, maar als mensen zeggen dat hun sociale leven nog steeds erg sprankelend is herken ik ons daar echt heel erg niet in.

Wat een leuk topic
Fijn en leuk om jullie ervaringen te lezen.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 18:42 schreef geppie het volgende:
Wat mij nogal tegenviel dat ik ons kind niet gelijk het allermooiste kind op aarde vond, sterker nog...ik vond haar (zeker de eerste paar maanden) écht godsgruwelijk lelijk!

Ik vind het zo tof dat je dit open en eerlijk durft uit te spreken

quote:

Op maandag 20 januari 2014 21:05 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Ik vind het zo tof dat je dit open en eerlijk durft uit te spreken

Ik vind het tof dat je dat zegt... er werd namelijk best raar op gereageerd door mijn naaste omgeving (het is namelijk ook niet iets wat je van de daken schreeuwt) waardoor ik helemaal aan mezelf/mijn gevoelens tov mijn baby ging twijfelen

Sowieso viel het kwartje dat ik moeder was pas na een maand of vijf. Ik stond toen te roken op het balkon en toen dacht ik opeens: "Gvd, ik ben gewoon iemands moeder!'.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 21:10 schreef geppie het volgende:

[..]

Ik vind het tof dat je dat zegt... er werd namelijk best raar op gereageerd door mijn naaste omgeving (het is namelijk ook niet iets wat je van de daken schreeuwt) waardoor ik helemaal aan mezelf/mijn gevoelens tov mijn baby ging twijfelen

Sowieso viel het kwartje dat ik moeder was pas na een maand of vijf. Ik stond toen te roken op het balkon en toen dacht ik opeens: "Gvd, ik ben gewoon iemands moeder!'.

Ik vind sowieso dat er best wat meer aandacht mag zijn.voor de andere kant, de kant waarbij je niet gelijk dat moedergevoel hebt, Ik hoop dat ik het in augustus wel heb maar als het niet zo is dan hoop ik dat ik mezelf dan geen monster voel...

quote:

Op maandag 20 januari 2014 21:16 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Ik vind sowieso dat er best wat meer aandacht mag zijn.voor de andere kant, de kant waarbij je niet gelijk dat moedergevoel hebt, Ik hoop dat ik het in augustus wel heb maar als het niet zo is dan hoop ik dat ik mezelf dan geen monster voel...

Ik vond het eerst best 'vreemd'/'nieuw'
Naar huis gaan met een baby.. Wat nu? Wat moet ik doen?
Svonds gaf een voeding en toen vond ik het toch best onwerkelijk, het voelde nog niet echt ofzo.
Zo langzamerhand werd ze echt 'mijn' meisje maar in het begin had ik vooral het gevoel ook veel toe te kijken, vriend en kraamhulp deden veel omdat ik moeilijk kon lopen en veel op bed moest liggen.. Daardoor was die band er waarschijnlijk nog niet gelijk als in: BAM t is mijn dochter!
Maar dat groeide langzamerhand. Ik merkte dat mijn gevoel klopte en dat we 'één' waren. Dat ik bv gaf heeft hierbij wel geholpen. Dat vond ik echt heel erg bijzonder. Ondanks mijn bekkeninstabiliteit kon ik echt iets doen dat heeft me echt goed gedaan.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 20:11 schreef L-E het volgende:
Mijn sociale leven ligt overigens echt compleet op zijn gat sinds de laatste baby. Ik las dat iemand zei dat mensen zichzelf beperken, dat is imo ten dele waar. Je baby overal mee naartoe nemen is soms gewoon geen optie, niet elke baby trekt dat, en dan kies je voor het welzijn van je kind. Dat gaat boven ons sociale leven. Wij vinden het verder niet erg, want huismussen, en onze tijd komt later wel weer, maar als mensen zeggen dat hun sociale leven nog steeds erg sprankelend is herken ik ons daar echt heel erg niet in.

Hier hetzelfde hoor, ik wil iemand anders niet met onze kleine opzadelen omdat wij zo nodig weg willen. Vind het jammer dat we niet zomaar meer maar de bios kunnen, maar ik heb het er direct voor over. Als we weg moeten (ouderavond e.d.) dan heb ik er, gek genoeg, geen problemen mee om iemand in te schakelen.

Voor de rest zijn alle cliches waar. En wat geniet ik ervan. Zoals het kneuterige ritueel van opstaan, mijn vrouw haalt d'r meestal uit bed en steevast komt ze naar mij toe. Ik houd mij slapend en ze geeft me een dikke kus of knuffel waar ik dan wakker van wordt. De pret die dan van haar afstraalt, dat is onbeschrijfelijk.

En natuurlijk is ons kind de mooiste, beste, slimste, etc. etc. Nu vinden alle ouders dat en ben ik wel in staat het niet teveel te ventileren (zeker niet tegen andere ouders) omdat ik het zo patserig vind overkomen. Maar wat ben je als papa trots als je ziet dat ze iets kan/doet wat anderen niet kunnen van die leeftijd of als ze iets doen wat je ze aangeleerd hebt

Ik was gelukkig zonder kind en ik ben gelukkig met kind. Vind niet dat mijn leven leeg was, het voelt meer als een logische stap in het ouder worden. Samenwonen, trouwen, kinderen. Dat plaatje.

Leuk topic

Het cliché dat het zo snel gaat is echt waar. Mijn meisje is donderdag al weer 1. Zo snel gegaan.

Maar ik ben zo gelukkig met haar. Beperkingen in vrijheid merk ik niet. Mijn weekenden wil ik zoveel mogelijk met haar besteden. Toen ik laatst naar de bios ging, sliep mijn dochter bij mijn ouders en ik ben daar op de bank gaan slapen, omdat ik de ochtenden zo heerlijk vindt

Zwaar vond ik alleen de eerste paar weken. Nu geniet ik eigenlijk alleen maar. En de roze wolk is er bij mij ook

Het gevoel als je je dochter glunderend van trots een medaille in ontvangst ziet nemen omdat ze net samen met haar volleybalteam de poule gewonnen heeft, onbeschrijfelijk

Het cliché kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen is overigens nog best waar. En dat had ik me eigenlijk helemaal niet zo gerealiseerd voor ik zwanger werd.

Moois:
Die geweldige kinderen, dat die "van ons" zijn, dat blijft iets waar ik me over kan verwonderen.
Het plezier en geluk dat ik aan mijn kinderen beleef.
De interactie tussen mijn twee kinderen.
Het gemak van heb hebben van mijn eerste (of één) kind.
Dat ik geen serieus slaaptekort heb (gehad).
De voldoening die het moederschap me geeft.

Wat ik niet had kunnen voorzien:
De slopende moeheid tijdens de zwangerschap.
Dat het hebben van twee kinderen van een totaal andere orde is dan het hebben van één.
Het gezeul als je ergens heen gaat.
De irritatie als je ene kind de ander de hersenen inslaat.
Naar nieuws over kinderen niet meer trekken.
Hoe bepalend het welbevinden van je kroost is voor jezelf.

[ Bericht 1% gewijzigd door Cantare op 20-01-2014 23:30:57 ]

quote:

Op maandag 20 januari 2014 21:10 schreef geppie het volgende:

[..]

Ik vind het tof dat je dat zegt... er werd namelijk best raar op gereageerd door mijn naaste omgeving (het is namelijk ook niet iets wat je van de daken schreeuwt) waardoor ik helemaal aan mezelf/mijn gevoelens tov mijn baby ging twijfelen

Sowieso viel het kwartje dat ik moeder was pas na een maand of vijf. Ik stond toen te roken op het balkon en toen dacht ik opeens: "Gvd, ik ben gewoon iemands moeder!'.

Wat rot dat ze zo reageerden... Ik zat meteen op een blauwe wolk met mn zoon maar het viel me wel direct op dat hij heel grote handen had en mega hamsterwangen. Dat vond ik ook niet zo mooi. Verder vond ik het wel het mooiste en liefste kind van de wereld, omdat het mijn kind is <3. Kende ook een moeder die gewoon voor uit kwam dat ze lelijke kinderen had Sja niet elk kind is even mooi, en dat geeft ook niet, je houd toch wel van je kind, hoe die er ook uit ziet.

En L_E, je hebt wel gelijk hoor, ik heb makkelijke kinderen die rustig 3!! uur blijven zitten in een restaurant. Daar hebben wij echt mazzel mee.

De eerste tegenvaller was de allesoverheersende vermoeidheid tijdens de zwangerschap (vanaf het 2e trimester, daar waar in het boekje stond dat je vanaf nu meer energie zou krijgen). Gelukkig werd dit gecompenseerd dat dat na de bevalling in 2 seconden over was. Heb me nog nooit zo fit gevoeld als in de kraamweek en de eerste 2 maanden daarna! (ondanks gebroken nachten enzo).

Moedergevoel was er niet direct, maar dat je goed voor haar gaat zorgen ging wel meteen goed.
Nu nog steeds (na 18 mnd) is dat heel dubbel. Ik vind haar het liefste kind ter wereld. Zorg graag voor haar en ben trots op haar. Maar kan ook prima een weekendje (en een week zou ook prima gaan) weg en dan mis ik haar geen seconde. Dan vergeet ik zelfs wel eens dat ik moeder ben.

Verder vond ik een baby veeel leuker dan ik had gedacht. (Heb eerder nooit warme gevoelens gehad bij kinderen jonger dan een jaar of 7, maar die vond ik dan ook weer wel zo leuk dat ik dacht ach ja, die eerste tijd komen we vast wel door)..Maar een eigen kind is vanaf nul al heel erg leuk!

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 08:06 schreef ohnee het volgende:

[..]

En L_E, je hebt wel gelijk hoor, ik heb makkelijke kinderen die rustig 3!! uur blijven zitten in een restaurant. Daar hebben wij echt mazzel mee.

Ja, onze oudste kunnen we echt overal mee naartoe nemen. Als baby al. Maar de jongste is snel overprikkeld en raakt heel erg overstuur bij te veel lawaai, we kunnen hem echt niet mee nemen naar een simpele familieverjaardag. Helaas.

Vroeger dacht ik een beetje dat het maar net is wat je je kind aanwent, nu denk ik dat het meer in karakter zit dan iets anders.

Oja, daar heb ik me ook schromelijk in vergist inderdaad, in hoeverre het mogelijk is een éénjarige op te voeden Basale dingen wel, zoals niet slaan, niet gooien met eten, niet krijsen. Maar dingen als 'langdurig stil zitten' kan je een kind van anderhalf echt niet leren, ook niet als je heel consequent bent. Althans, mij lukt het niet Ik ben er inmiddels achter dat het vaak zinvoller is om de situatie op je kind aan te passen dan andersom.

Het gevoel "deze is van mij" duurde bij mij ook een tijd. Eigenlijk is het iets wat nog steeds elke dag (hij is nu bijna 2) een beetje groeit. Ik vond de eerste maanden psychisch echt zwaar, veel gehuild en veel met mezelf bezig, terwijl ik een enorm lief en makkelijk kind had. Nu ik beter in mijn vel zit heb ik pas echt de ruimte om met volle teugen van mijn kind te genieten. Deels daarmee samenhangend heb ik de impact van het krijgen van een kind op je relatie ook fors onderschat

De mooie dingen: ik kan nog steeds niet uit over het wonder dat ik gewoon een kind heb. Dat mijn lijf hem zelf gemaakt heeft, zelf gevoed heeft. Dat ik blijkbaar precies wist hoe dat moest, zonder dat ik me daarvan bewust was. De eindeloze trots die ik kan voelen dat dat prachtige, pure mannetje MIJN kind is en dat voor altijd blijft

Hoe tof het is om je dagelijks leven te delen met je kind. Hoe ik kan genieten van samen fietsen, van knuffelen, van onze gesprekjes. Hoe ik elke dag wel weer even verbaasd ben over wat hij snapt, weet en begrijpt. Kan delen in zijn verwondering, in hoe hij de wereld waarneemt en hoe hij steeds maar weer nieuwe dingen leert. Vanochtend smeerde hij zijn been in met crème en was helemaal verrukt dat de crème de vorm had van een boom Dan hoop ik met heel mijn hart dat hij nog heel lang in staat is het mooie in kleine dingen te zien.

Wat het hebben van een kind losmaakt in de mensen om me heen. Ik vind het bijzonder om te zien hoeveel mijn ouders van hem houden en betrokken bij hem zijn. En hoe ze mij serieus nemen in mijn rol als moeder, zich daarin naar mij schikken en me helpen mijn kind op te voeden zoals ik het voor ogen heb. Dat ik nog wel hun kind ben, maar ook iemands moeder. Hele bijzondere dynamiek vind ik dat.

Wat ik nog het meest bijzonder vond is dat ik werkelijk uit elkaar klapte van trots toen mijn kind van 13 maanden op het kdv een appelflap had gemaakt.

Ik dacht écht niet dat ik, nuchter als ik ben, zo'n weekdier zou worden als ouder. En al het nare nieuws over kinderen en dieren niet meer trek.
En dat de clichés 'je wereld staat op z'n kop', 'je leven gaat nooit meer hetzelfde zijn' en 'ze worden zo snel groot' echt waar zijn.

Ik vind "Ze worden zo snel groot" zeker waar, maar wat ik de grootste schok vind is dat je eigen leven ook ineens veel sneller gaat. Ik vind het soms zelfs beangstigend hoe snel.

Je blik op alles wordt anders, wat dat betreft is de impact van een kind enorm. De zwangerschap, bevalling en de lichamelijk gevolgen bijvoorbeeld, als ik dat van tevoren had geweten had ik er enorm tegenop gezien maar op de een of andere manier kun je dat (op wat dipmomenten na) ineens prima hebben. Ik voel me echt een sterkere vrouw nu ik moeder ben. Terwijl ik niet meer in een kermisattractie kan zonder er kokhalzend uit te komen.

En de liefde moest bij mij ook groeien maar dat gevoel dat je iemand op wil vreten, dat gevoel wat je misschien bij je vriend/vriendin, kat of nichtje ook wel eens hebt, dat blijkt met een kind nog 100.000 keer zo groot te kunnen zijn en is eigenlijk het beste gevoel ooit Vooral als je kind jou ook op wil eten, zich laat troosten, stralend naar je toe komt.

Buurvrouw, hoe je beschrijft dat je zoons met elkaar omgaan en hoe ze zich ontwikkelen vind ik supermooi! Ik zou denk ik gaan huilen als blijkt dat ze hun geheimen met elkaar delen.

En Clubsoda, ik kan me helemaal vinden in je post

Hoe jullie de liefde en vertedering naar je kind omschrijving vind ik zo mooi _{krijg er een beetje tranen van soms} Ik hoop dat ik dat ook zo zal ervaren als m'n baby er eenmaal is

Wat grappig dat je dat schrijft van die kermisattractie Suiker! Ik heb echt hoogtevrees sinds ik M heb, dat was me daarvoor volkomen vreemd. Ik heb vorig jaar in een reuzenrad gezeten en heb me achter mijn handen verstopt en kwam er bibberend uit Terwijl ik altijd een bomen- en bergbeklimmer was.

Ik ben ook echt een weekdier geworden en trek zelfs geweld in films echt slecht. Het hoeft niet eens echt gebeurd te zijn, maar de gedachte dat een mens een ander mens iets akeligs aandoet en dat ook iemands kind is Ik heb mijn lief ook echt uit moeten leggen waarom ik films als the Hunger games en Fight Club niet wil zien, die begrijpt daar helemaal niets van

[ Bericht 0% gewijzigd door Clubsoda op 21-01-2014 14:21:18 ]

Ik lust geen cola meer sinds ik zwanger ben geweest, vroeger liters cola gedronken, vond het heerlijk. In mijn zwangerschap vond ik het ineens goor en dat is altijd gebleven.

Grappig hoe dingen zo kunnen veranderen door zwangerschap/moederschap, dingen waar je daarvoor geen problemen mee had en daarna ineens wel.