quote:
Op vrijdag 3 januari 2014 08:49 schreef yats het volgende:[..]
Ik heb een paar gewone vriendinnen ja.
Wat is daarmee? Ik snap verder je punt wel. Ik kan ook gewoon prima lol hebben bij het uitgaan. Alleen ergens frustreert het toch een beetje dat wat ik ook doe of probeer ik
uiteindelijk elke keer weer alleen eindig...
Hhhm ok, ik zal het proberen uit te leggen. Je zei eerder dit: (op reactie van mijn post over “vrouwen aanvoelen”):
[
quote:
Op zondag 29 december 2013 18:55 schreef yats het volgende:Ik denk verder dat je wel gelijk hebt,
ik heb wel vaker gehoord dat ik vrij rationeel ben (
weinig mensen hebben mij echt ooit heel emotioneel gezien omdat ik mijn ware gevoel vaak niet wil uitten omdat ik dan waarschijnlijk
bang ben voor de reacties van anderen).
Het zou leuk zijn om concrete voorbeelden van je te zien, maar dat is inderdaad lastig. Of ik moet je toevallig een keer in Leuven tegen gaan komen.
Ik denk overigens dat ik best eens in de categorie kan vallen die je aanhaalde : mannen die niet aanvoelen als een vrouw interesse heeft.
Dat kan door dat duiveltje komen, maar kan ook gewoon een tekort in mijn opvoeding zijn natuurlijk aangezien ik dat soort dingen nooit van mijn vader geleerd heb en ik ook geen broers heb.
Dus....
Je weet dat je wel iets te bieden hebt ,maar je hebt weinig zelfvertrouwen en je gelooft niet (genoeg) in jezelf wanneer je geconfronteerd wordt met de werkelijkheid, dan overwinnen jouw (negatieve) gedachten jouw emotie. Dus ergens leef je meer in je hoofd dan in jouw gevoel omdat je veel oordeel hecht aan negatieve en of afwezige reacties/oordelen van anderen (vrouwen). De reden dat je weinig zelfvertrouwen hebt
kan inderdaad te maken hebben met het tekort in jouw opvoeding met betrekking tot jouw vader. Volgens mij wordt geen enkel kind onzeker geboren, maar wordt onzekerheid veroorzaakt door factoren buiten jezelf, die op lange termijn een tweede natuur worden. Over het algemeen is het zo dat als een kind niet au serieus wordt genomen en of te veel (negatief) kritiek krijgt, gaat het kind aan zichzelf twijfelen en als dat al te vaak gebeurt dan creëer dat weinig zelfvertrouwen en wordt het jouw tweede natuur om niet in jezelf te geloven en ga je meer belang te hechten aan oordeel van een ander. Bijna alle mensen die niet respectvol worden behandeld gaan op lange termijn aan hunzelf twijfelen.
MAAR zelfvertrouwen valt ook te “herstellen”, het is niet omdat jouw ouders/ex/omgeving/… er niet ingeslagen zijn jou te laten “opgroeien” met zelfvertrouwen dat jij gedoemd bent. Maar dit terzijde.

Gebrek aan zelfvertrouwen kan je echter niet in 1 2 3 wegwerken als je er een tijd meezit maar je zou kunnen
beginnen met het herkennen/erkennen dat het niet (altijd) aan jou ligt en vervolgens gewoon te leren omgaan met de opvatting/gevoelens van een ander/derde door die te scheiden
(lees: abstraheren) van jou als persoon/opvatting/gevoelens en uiteindelijk het te laten voor wat het is. Een gedacht is maar een gedacht, en een emotie is maar een emotie. En wat een persoon zegt is maar wat hij zegt. Probeer veel dingen niet persoonlijk op te nemen. Wat ook kan helpen is echt
direct communiceren wat er in jouw hoofd omgaat. Zolang je het niet uit, kunnen jouw vrienden en omgeving niet helpen. Ik denk aan die ene vriend aan wie je had kunnen vertellen dat je een oogje had op dat een meisje waar hij naar huis ging en je achterbleef.
Probeer ook rotte appels te onderscheiden van goede vrienden.
Oefening baart kunst en
tijd brengt raad,
hoe meer je oordelen of afwezige reacties van anderen laat voor wat het is, zonder het naar je toe te trekken,
hoe meer rust zal creëren in je hoofd/geest, waardoor jouw emoties plaats zullen krijgen. Wat bedoel ik nu? Dit kan je niet in 1 2 3 doen, je hebt steun van anderen nodig. Vandaar dat ik me afvroeg of dat een gewone vriendin jou misschien kan “helpen”, qua aanvoelen van vrouwen, want een man die veel omgaat met vrouwen kan sneller “connectie” opbouwen enz. Ik weet niet hoe jouw relatie is met die gewone vriendinnen. Maar als je met hen omgaat en opstap gaat zouden ze jou betere tips kunnen geven omdat ze jou zien, qua lichaamshouding etc. Of tenzij je me inderdaad toevallig in Leuven zou tegenkomen. haha
Aanvoelen is eigenlijk een “dierlijk” iets dat losstaat van het denken.
Zodra je in staat bent om jouw gevoel om te zetten in actie, zal dat echt vanzelf gaan,
maar misschien heb je toch iemand nodig die jou een duwtje in de rug geeft en die jou na een slechte “versieren dag/avond” kan opvrolijken door samen naar een feelgood movie te kijken. Ofzo.
Ik bedoel, het is niet goed om daar veel mee bezig te zijn, het leven bestaat uit stukken en is geen geheel. Het leven is meer dan x en y. Tussen x en y liggen veel onbekenden die we liever laten voor wat ze zijn, want er bestaan geen magische antwoorden voor alle levensvragen.
Probeer gewoon plezier te maken, te genieten, te lachen, te voelen, te praten, te flirten, ZONDER iets te verwachten.

Ergens blijft/is het leven een avontuur, niet weten wanneer en waar je iemand tegenkomt is toch spannend?