'Niet één keer trok Jeroen Pauw Marco Borsato over de tafel'
Wellicht komt het doordat Marco Borsato net zo praat als hij zingt - alsof hij elk moment in huilen kan uitbarsten - maar Jeroen Pauw was voorzichtig over het faillissement van de zanger tijdens het programma Vijf jaar later, schrijft Loes Reijmer in de tv-recensie van de Volkskrant. Na vijf jaar was de engel Borsato teruggekeerd in het heiligdom van Jeroen Pauw. De schepper van het programma Vijf jaar later, waarin hij met de geïnterviewde terugkijkt op een gesprek van jaren geleden, heeft een vooruitziende blik: gebeurtenissen die het leven van de betreffende Bekende Nederlander veranderden, vonden nogal eens in die periode plaats.
Zo sprak Pauw vorig jaar met Bram Moszkowicz. In de vijf jaar tussen het eerste en tweede interview was de flamboyante strafpleiter uit zijn ambt gezet. Twee seizoenen geleden interviewde hij Ayaan Hirsi Ali; zij had Nederland inmiddels verlaten. Nou ja, er stonden in het verleden ook weleens mindere goden op de lijst, zoals Hilbrand-Hey Jumpen-Nawijn.
Met Marco Borsato was het qua casting in ieder geval raak: in 2008 was de zanger op de top van zijn carrière. Een film, een uitverkocht Gelredome en veel karmapunten voor zijn War Child-werk. Binnen vijf jaar zou hij weleens minister van Ontwikkelingssamenwerking kunnen zijn, mijmerde hij destijds met alarmerend weinig zelfrelativering.
Pauw vergaf het hem, blijkbaar. Ook toen de amateurfotograaf vertelde dat hij weleens aan het Rijksmuseum had gevraagd of dat misschien geen mooie plek was om zijn werk tentoon te stellen. Wellicht komt het doordat Borsato net zo praat als hij zingt - alsof hij elk moment in huilen kan uitbarsten - maar de interviewer was voorzichtig over het faillissement van de zanger in 2009. 'We gaan weer bijna bij dit onderwerp vandaan, hoor', stelde hij gerust.
JargonHet jargon van programma's als The Voice of Holland drong ook door tot dit interview. Borsato bezigde een indrukwekkende lijst aan platitudes: in tijden van ellende 'moet je naast iemand gaan staan', 'angst is een slechte raadgever', 'ik geloof in de kracht van het positieve denken' en jawel: 'het moet veel organischer voelen'. Niet één keer trok Pauw hem over de tafel om te schreeuwen: 'Wat bedoel je nou eigenlijk!?'
Iemand die dat wel doet, maar dan op eigen wijze, was gisteravond laat op Nederland 2 te zien in Houdt God van vrouwen? De documentaire volgt Hilligje Kok-Bisschop, de vrouw die in opstand komt tegen het vrouwenstandpunt van haar oudgereformeerde kerk en de SGP.
Ze plaatst geen vraagtekens bij het geloof, maar wel bij de onwrikbare waarheden van de mannenbroeders. Waarom mag ze als vrouw geen functie in de kerk vervullen? Waarom kan ze niets betekenen voor de SGP? De heren in driedelig grijs lachen haar oprechte vragen weg of reageren überhaupt niet.
Uit angst voor de toorn van haar geloofsgemeenschap ging ze niet naar het huwelijk van haar zoon, die met een man trouwde. Nu is er twijfel. Hilligje-Kok, nuchter: 'Als God nou 'je mag geen homo zijn' in de Tien Geboden had gezet.'
OpstandZe vervolgt haar opstand door het grauwe Staphorst in een knalrode jas, die ze op aanraden van haar zoon heeft gekocht. Het kledingstuk is de metafoor voor haar geleidelijke emancipatie. Ze schrijft zich uit bij de kerk, maar blijft geloven. De reden ligt op het kerkhof: haar man, die in 2006 overleed. 'Hij heeft het nu goed, dat is het mooie', zegt ze als ze zijn graf bezoekt. In een emotionele slotscène: 'Ik hecht ook erg aan het leven.'
Ja, Borsato had het ook kunnen zeggen. Maar het klinkt toch beter uit de mond van iemand die in alles voor de hemel leeft.
Loes Reijmer is verslaggever van de Volkskrant. Zij vervangt Jean-Pierre Geelen die met vakantie is.
Bron: Volkskrant