Weltschmerz (vervolg)

quote:

Op maandag 23 december 2013 02:53 schreef Krzwl het volgende:

[..]

Dat het vergankelijk is, daar houd ik me ook aan vast. Het ene moment is het andere niet, dat merk ik zelf ook: nu, een kleine dag later, zit ik juist weer erg goed in m'n vel. Dat gevoel kan morgen alweer verdwenen zijn, maar dat er momenten zijn waarop ik me niet eens kan voorstellen wat negatief denken is, biedt in ieder geval hoop.

De gedachten zijn er op dit moment wel, maar ze doen er simpelweg niet toe. Onbewust probeer ik het te duiden, erachter te komen of er een trucje voor is, maar zo werkt het denk ik niet: het komt en het gaat, dat goede gevoel, net als die negativiteit. De verhouding moet alleen iets anders komen te liggen.

Er zijn geen trucjes, geen voorschriften. Alles ontvouwt zoals het behoort. De verhouding nu is precies zoals die nu is.

quote:

Wat mij overigens het meest verbaast, is hoe helder je eigenlijk kunt nadenken als je het denken los weet te laten en je het als een 'tool' gebruikt in plaats van je ermee te identificeren, als je begrijpt wat ik bedoel.

Ja, dat begrijp ik heel goed.

quote:

Op zaterdag 28 december 2013 00:46 schreef Krzwl het volgende:

. Een hutje ergens in de bergen, misschien dat ik daar mijn rust kan vinden, maar niet temidden van de idioterie die onze maatschappij is.

In deel 1 heb je dit al eens gezegd. Wat houd jou tegen om te doen wat jij echt zou willen en bovendien jou rust zou kunnen geven? Waarom doe je dat niet TS? Vind je dat irrationeel als je dat zou doen?

Er zijn toch ook veel mensen die juist rust vinden door in een ander land te gaan wonen bijvoorbeeld. Ik zeg niet dat verhuizen dé oplossing is, maar als jij echt behoefte hebt aan een huis (wonen) in de bergen ,waarom niet?

quote:

Op zaterdag 28 december 2013 15:36 schreef complicate het volgende:
In deel 1 heb je dit al eens gezegd. Wat houd jou tegen om te doen wat jij echt zou willen en bovendien jou rust zou kunnen geven? Waarom doe je dat niet TS? Vind je dat irrationeel als je dat zou doen?

Er zijn toch ook veel mensen die juist rust vinden door in een ander land te gaan wonen bijvoorbeeld. Ik zeg niet dat verhuizen dé oplossing is, maar als jij echt behoefte hebt aan een huis (wonen) in de bergen ,waarom niet?

Ze zeggen niet voor niets: waar je ook heen gaat, je neemt altijd jezelf mee.
Ik kan uit ervaring zeggen dat de oplossing daar niet ligt. Die ligt in jezelf, niet buiten jezelf.

quote:

Op zaterdag 28 december 2013 22:30 schreef Krzwl het volgende:
Man, wat zou ik soms willen dat ik me slechts druk kon maken om de lange wachttijden bij de Chinees en alle andere alledaagse futiliteiten.

Verlang je diep van binnen dan naar een oppervlakkiger wijze van denken? Dat denk ik niet. Zo zit jij volgens mij ook helemaal niet in elkaar, en als je het een tijdje zou proberen weet ik zeker dat je op een gegeven moment weer met jezelf in conflict komt omdat het allemaal gevoelsmatig niet klopt en je iets wezenlijks begint te missen. Kennelijk heb jij die innerlijke drang om overal diep over na te denken en alles te analyseren, dat is een deel van jou dat je misschien wel wilt, maar onmogelijk kunt ontkennen.
Het gaat er denk ik ook meer om waar die gedachten naartoe gaan, dan om het feit dat ze er überhaupt zijn. Want dat laatste kun je niets aan doen.
Ongetwijfeld kan het helpen wanneer jij in een omgeving zou leven waar de omgeving je meer "voedt" dan "leegzuigt", maar dat kan nooit het héle verschil maken.

Laat jij mooie momenten wel toe? Geniet jij wel eens van iets onverwachts, zoals dat stukje dat je zelf eerder in dit topic aanhaalde over die regenboog en al die mensen die het helemaal niet zagen en het veel te druk hadden met zich ergeren dat het stoplicht zo lang op rood bleef?
Ik merk dat wanneer ik zulke momenten toelaat, alles plotseling onbelangrijk wordt, of relatief, hoe je het maar wilt noemen. Het lijkt zelfs of ik en mijn gedachten er helemaal niet meer toe doen. Het hoeft maar een paar seconden te duren, maar op zulke momenten kun je lang teren.
Misschien wel lang genoeg om de negativiteit die je gedurende de dag voelt, een beetje te verminderen.

quote:

Op zaterdag 28 december 2013 00:46 schreef Krzwl het volgende:
Ik heb het idee dat als ik de realiteit wil accepteren een oogje zal moeten toeknijpen

Integendeel, je zal je ogen verder moeten openen.

quote:

Op zaterdag 28 december 2013 00:46 schreef Krzwl het volgende:
Een hutje ergens in de bergen, misschien dat ik daar mijn rust kan vinden, maar niet temidden van de idioterie die onze maatschappij is.

De rust die je daar zal vinden is de rust die je meebrengt.

quote:

Op zaterdag 28 december 2013 22:30 schreef Krzwl het volgende:
Ik kan echter niet inzien hoe je de onvolmaaktheid van de wereld daaromheen kunt accepteren als je er iedere dag mee geconfronteerd wordt.

Het is niet de wereld die onvolmaakt is, maar jouw visie ervan. Perfectie schuilt in imperfectie, leer het zien.

quote:

Op zaterdag 28 december 2013 00:46 schreef Krzwl het volgende:
Een hutje ergens in de bergen, misschien dat ik daar mijn rust kan vinden, maar niet temidden van de idioterie die onze maatschappij is. Maar goed, uiteindelijk weet ik eigenlijk ook nog altijd niets.

Een aantal hier hebben het al gezegd, naar mijn mening vindt je rust niet in de bergen, je ervaart het in jezelf, of je nu in de bergen bent of in een drukke stad, als je het vindt dan vindt je het ‘in’ jezelf. Wat je dus nodig hebt is tijd/ruimte voor ‘jezelf’ om die rust in jezelf te vinden. Je hebt geen reis nodig naar de bergen, maar een reis naar binnen in jezelf. De rust die aanwezig is in de bergen kan misschien ervoor zorgen dat je die tijd/ruimte voor jezelf creëert, maar daarvoor heb je die bergen niet nodig. Een kamer in je huis kan voldoende zijn, als je maar daarin voor jezelf tijd/ruimte creëert. Een kamer waar niets je afleidt, geen tv, radio, telefoon, kranten, boeken etc. ze mogen er wel zijn, maar doe er niets mee, zoals de bomen, planten, insecten etc. in de bergen. Zit alleen met jezelf, om tot jezelf te komen, om die rust en stilte ‘in’ jezelf te vinden.

Je zegt ook dat je veel nadenkt, als ik dat heb dan creëer ik er veel ruimte/tijd voor om het als het ware daarin te plaatsen. Dan valt dat 'veel nadenken' in die grote ruimte/tijd (die ik creëer door gewoon op de grond te zitten) in het niets. Kijk naar het heelal hoe gigantische hemellichamen in het niets vallen door de nog grotere ruimte waarin ze zitten.

quote:

Op zaterdag 28 december 2013 23:03 schreef Gwywen het volgende:

[..]

Ze zeggen niet voor niets: waar je ook heen gaat, je neemt altijd jezelf mee.
Ik kan uit ervaring zeggen dat de oplossing daar niet ligt. Die ligt in jezelf, niet buiten jezelf.

Natuurlijk neem je jezelf mee waar je heen gaat en ik weet ook wel dat dé bron naar geluk in jezelf zit en niet buiten jezelf. Maar ik weet ook dat sommige mensen echt wel soms geluk elders kunnen treffen . Daarom zei ik dat verhuizen of in de bergen gaan leven niet dé oplossing is, maar het kan sowieso geen kwaad als hij zin heeft om "into the wild" te gaan en of als denkt dat hij daarmee vrede of rust zou ervaren. Dat kan hij enkel weten door het te proberen. Verder zit hij dus te veel in zijn hoofd en alles wat niet in beweging komt, blijft in stilstand. Dus ergens zou hij toch wel wat "doen", want ik weet niet zo zeker dat hij plots zou gaan veranderen van een "overmatig" denker naar iemand die wel zijn emoties toestaat. Dat denk ik niet. Daarvoor zou hij volgens mij sowieso "iets" moeten doen, maar weet ook niet wat. Alleen ben ik zeker dat niets doen , niets levert. Maar elke actie levert uiteraard niet dé reactie/resultaat.

Verder heeft het ook wel met leeftijd te maken, er zijn dingen die gewoon komen met de tijd en ook een ander dimensie kunnen krijgen afhankelijk van leeftijd , tijd en "ruimte". Er zijn dus veel factoren die een belangrijke rol spelen bij emotionele zelfontwikkeling . Het kan zijn dat situatie van TS tijdelijk is, maar als men niet gelukkig is met een situatie en men het beu wordt, dan neem ik wel aan dat enige "actie" nodig zou zijn. Dan is de vraag eerder "welke actie"? Of nog anders gesteld: is "actie" wel dé oplossing of gaat het vanzelf door acceptatie, lijkt me een opvatting met heel weinig plausibiliteit.

quote:

Op zaterdag 28 december 2013 22:30 schreef Krzwl het volgende:

[..]

Vandaar dat ik vaak de behoefte voel om er letterlijk afstand van te nemen. Man, wat zou ik soms willen dat ik me slechts druk kon maken om de lange wachttijden bij de Chinees en alle andere alledaagse futiliteiten.

Er is toch niks mis om af en toe eens afstand te nemen van alles als je die behoefte hebt? Ik bedoel, het is niet alsof je alles moet verlaten om elders te gaan leven. Maar ik zie eerlijk gezegd niet in waarom je niet af en toe eens letterlijk afstand kan nemen van alles wat je ervaart als drukte. Zolang je het niet doet als vlucht maar als even een moment voor jezelf, waarom zou dat irrationeel zijn?

quote:

Op zondag 29 december 2013 02:40 schreef Krzwl het volgende:
Een mooie uitspraak, maar ik kan er niet zo veel mee. Ik zie niet in waarom ik gedrag wat mij niet aanstaat zou moeten (blijven) accepteren. Ik doe niet anders dan dingen door de vingers zien om conflicten te voorkomen en een beetje fatsoenlijk te kunnen blijven functioneren temidden van anderen. Dat kropt zich op. Je kunt anderen wel liefhebben om wie ze zijn, maar zolang het gros van de mensen irrationeel handelt, hetgeen versterkt wordt door wat ik 'de maatschappij' noem, open je niet ogen, maar knijp je er één toe door het te accepteren. Dan ben je niet eerlijk naar jezelf en anderen.

Punt is dat de basis voor wat je hier zegt is dat je jezelf ziet als iemand die dingen door de vingers te zien heeft, alsof jouw oordelen over anderen te maken hebben met hen en niet met jou. Daar zit je volledig naast

quote:

Op zondag 29 december 2013 00:29 schreef kapiteintje het volgende:
Krzwl, ik vond deze wel toepasselijk m.b.t. jouw frustraties t.a.v. de buitenwereld. Ook heel erg op mezelf van toepassing:

[ afbeelding ]

Heb er ook niet zoveel aan toe te voegen.

Belangrijk bij deze vind ik dat het verstand, het denken, dit niet kan begrijpen omdat het denken alles in hokjes plaatst, van alles wil zeggen "ik maak van jou dit of dat". Alleen je hart kan liefde werkelijk bevatten, dat is puur gevoel, zolang je in je hoofd zit kan je daar niet bij en weet je eigenlijk niet eens waarover je praat omdat woorden uitgesproken gedachten zijn en hier dus niks mee te maken hebben.

quote:

Op zondag 29 december 2013 00:07 schreef Krzwl het volgende:
Zo kun je alles wel bagatelliseren.

Kon ik dat maar.

quote:

Op zondag 29 december 2013 16:46 schreef Krzwl het volgende:

[..]

Als oordeelloos leven betekent dat je mensen neemt zoals ze zijn, ook al gaat hun gedrag ten koste van anderen, is dat een manier van leven die tegen mijn rechtvaardigheidsgevoel, of wat jij 'gedachten' noemt, in gaat. Dan laat je de realiteit bepalen door mensen wiens acties ook maar een uiting zijn van hun gedachten. Maar goed, als je eigen moralistische oordelen je leven gaan leiden valt er op een gegeven moment niets meer te genieten. Ze negeren, want dat is wat je doet als je acceptatie vindt, voelt bij mij echter ook 'niet goed'. Ik weet ook niet wat ik ermee aanmoet.

Wat jij doet met je rechtvaardigheidsgevoel is jezelf straffen. Neem dat gevoel weg en neem die straf weg.

quote:

Op zondag 29 december 2013 16:46 schreef Krzwl het volgende:
Als oordeelloos leven betekent dat je mensen neemt zoals ze zijn, ook al gaat hun gedrag ten koste van anderen

Nee, mensen zijn zoals ze zijn en ze hebben gedrag, daar zit het verschil in; zijn en hebben. Als iemand iets doet wat niet okay is dan 'moet' diegene daar bijv op aangesproken worden. Je oordeelt dan over het gedrag, wat duidelijk niet okay is, over hoe die persoon verder is zegt dat niks.

Of is alles wat jij ooit gedaan hebt een perfecte afspiegeling van wie jij echt bent?

Bij oordelen is het vaak het redeneren ''jij doet dit of dat en dus maak ik in me hoofd ervan dat jij zus en zo bent'' en dat is niet meer dan een stuk verhaal in je hoofd ergens over. Daarnaast moet je accepteren niet verwarren met opgeven of je erbij neerleggen, want daar heeft het niks mee te maken

Dat laatste ben ik zeker met je eens, Canillas.

quote:

Op zondag 29 december 2013 17:51 schreef Krzwl het volgende:

[..]

Ik heb geen idee hoe. Het feit dat ik met mijn studie en in mijn vrije tijd ook vaak met dit soort vraagstukken bezig ben helpt evenmin. Dat denken en analyseren neem ik de hele dag met mij mee. Zonder de inzichten die dat oplevert zou mijn wereldbeeld ongetwijfeld een stuk minder pessimistisch zijn, want het 'rechtvaardigt' op dit moment vooral mijn negatieve gedachten. Het maakt het voor mijn gevoel ontzettend lastig om er afstand van te nemen.

Simpel gezegd: minder analyseren en denken. Moeilijker gezegd: laat die gedachten langs drijven. Elke keer dat zoiets opkomt, handel er niet naar. Denk er niet verder over na, handel er niet naar, onderdruk het niet. Geef geen water aan het onkruid in je tuin en het vergaat vanzelf.

quote:

[..]

Duidelijk. Accepteren voelt echter als opgeven voor je ego.

Dat kan, want wat heeft het ego dan nog te doen? Het is een (sociaal) overlevingsmechanisme, dat in de eerste instantie zichzelf in stand moet houden. Het zal stampvoeten als een kind dat zijn zin niet krijgt, maar zal net als dat kind uiteindelijk vermoeid raken, opgeven en waarschijnlijk snel weer afgeleid zijn door iets anders.

[ Bericht 0% gewijzigd door Gray op 29-12-2013 18:32:57 ("de onkruid" :')) ]

Geef je ego op

Je kunt iemand niet leren hoe hij met liefde naar de wereld moet kijken.

Je kunt als leraar kijken naar de kinderen in je klas en je gemoedstoestand op hen projecteren en ze veroordelen voor de fouten die ze maken en (alleen) hun imperfecties zien. Maar vanuit liefde gezien, zie je hun “fouten” ook, alleen zie je het ‘grotere/complete plaatje’ waarin je hun “fouten” kunt plaatsen, namelijk ontwikkeling/groei voor hen én jezelf. Vanuit die liefde gezien zou je bijna willen zeggen: “Mogen ze alsjeblieft fouten maken, mogen ze alsjeblieft imperfect zijn?” Je ziet wel hun “fouten”, alleen veroordeel je die totaal niet, maar accepteer je die dat die er nu zijn, dat die er mogen zijn, want hun imperfectie/fouten bieden jou ook kansen om je liefde te uiten in de vorm van niet-veroordelen, acceptatie, vergeving, onderricht geven, etc. In een perfecte wereld zit niemand op je liefde en vergeving te wachten, niemand die het nodig heeft.

Is het misschien correct als ik zeg dat wat bij jou ontbreekt TS, wat eigenlijk je “imperfectie” (de balk in je oog) is, is dat je geen liefde hebt voor jezelf? Want daar begint het allemaal mee. Je accepteert “imperfectie” daarbuiten niet, omdat je het ook niet wil/kan accepteren van jezelf? Je vergeeft het niet, omdat je jezelf niet wil vergeven?

quote:

Op zondag 29 december 2013 17:13 schreef Canillas het volgende:

Daarnaast moet je accepteren niet verwarren met opgeven of je erbij neerleggen, want daar heeft het niks mee te maken

Dat.

quote:

Op zondag 29 december 2013 18:38 schreef Krzwl het volgende:

[..]

Dat begrijp ik. Ik probeer alleen aan te geven dat "er niet verder over nadenken" haast onmogelijk is als denken over de wereld iets is waar je je dagelijks mee bezighoudt, of dat nou komt door studie, werk of gewoon uit interesse. Ik zoek geen excuses, maar ik kan niet ontkennen dat er factoren zijn die mijn denkpatroon telkens weer versterken zodra ik het los probeer te laten. Als ik mijn dagen in zou vullen als tuinman (ik zeg maar wat) in plaats van met het filosoferen over en onderzoek doen naar zaken die over wat meer gaan dan de waan van de dag, dan was ik er denk ik al lang uitgekomen, of was ik wellicht nooit zo in mijn hoofd gaan leven. Dat ik dat laatste doe is ook weer een gevolg van mijn 'rechtvaardigheidsgevoel' en de wil om iets voor de wereld te betekenen, en in combinatie met een misschien wel overmatige toewijding aan dat waar ik mij in interesseer, houdt dit alles het denken alleen maar in stand.

Je bent het dus beu om in jouw hoofd te zitten. Dus ga je toch iets moeten "doen" om meer aanwezig te zijn in jouw gevoel of het accepteren en er dus vrede mee hebben dat het zo is en niet meer ervaren als een mankement. Maar goed, zo simpel is het allemaal niet, en toch kan je niets veranderen zonder enige "actie" of "acceptatie" denk ik.

quote:

Op zondag 29 december 2013 18:38 schreef Krzwl het volgende:

[..]

Dat begrijp ik. Ik probeer alleen aan te geven dat "er niet verder over nadenken" haast onmogelijk is als denken over de wereld iets is waar je je dagelijks mee bezighoudt, of dat nou komt door studie, werk of gewoon uit interesse. Ik zoek geen excuses, maar ik kan niet ontkennen dat er factoren zijn die mijn denkpatroon telkens weer versterken zodra ik het los probeer te laten. Als ik mijn dagen in zou vullen als tuinman (ik zeg maar wat) in plaats van met het filosoferen over en onderzoek doen naar zaken die over wat meer gaan dan de waan van de dag, dan was ik er denk ik al lang uitgekomen, of was ik wellicht nooit zo in mijn hoofd gaan leven. Dat ik dat laatste doe is ook weer een gevolg van mijn 'rechtvaardigheidsgevoel' en de wil om iets voor de wereld te betekenen, en in combinatie met een misschien wel overmatige toewijding aan dat waar ik mij in interesseer, houdt dit alles het denken alleen maar in stand.

Het is helemaal niet haast onmogelijk; het is zelfs makkelijker dan je denkt. Pun intended. En dat je denkt dat je als tuinman er wel uitgekomen zou zijn, geeft alleen maar aan hoe fout je zit dat de oplossing voor je leven in het denken schuilt. Het leven is geen probleem dat opgelost hoeft te worden.

Het leven hoeft alleen maar ervaren te worden, in al zijn facetten. Daar hoort ook het denken aanvankelijk bij. Dat betekent gewoon die gedachten aan zien komen waaien en niets mee doen. Net als de lucht die wolken ontvangt en ze zelfstandig laat vervliegen. Donkere wolken of licht, de lucht discrimineert niet.

Kortom, wees als de lucht.

quote:

Op zondag 29 december 2013 19:17 schreef Krzwl het volgende:

[..]

Het is ook meer als metafoor bedoeld van wat ik zou willen: een leven leiden waarin ik dingen met plezier en toewijding doe, en alleen maar om die reden, niet vanwege het verhaaltje in mijn hoofd. Ik heb het idee dat dat laatste nu wel het geval is.

Ah, in dat geval is het aan te raden eerst te leren van jezelf waar je plezier in vinden kan, om het vervolgens na te streven. En geen zorgen, je hebt heel je leven de tijd. Zelfs als je jaren besteedt aan dingen die niet datgene bieden dat je zoekt, dan heb je jaren besteed aan leren welke dingen niet datgene bieden dat je zoekt.

Probeer ondertussen het plezier te halen uit het zoeken zelf, zodat je wellicht beseft dat een einddoel niet het doel op zich is, maar het plezier dat je beleeft ondanks het wel of niet behalen van een zeker doel. Wie leeft naar doelen en verwachtingen zal nooit zien wat in het heden leeft.

Het lijkt wat cryptisch allemaal, maar helaas weet ík het niet op een presenteerblaadje aan te reiken. Wel zou ik je wat adviezen kunnen bieden in de vorm van methoden en stappen die je kan ondernemen, al zou je daarvoor zelf eerst moeten vertrouwen op dat het uiteindelijk bijdraagt aan je leven, zelfs al lijkt dat aanvankelijk niet zo.
Zie het als een wandeling naar de top van een berg: elke stap is vermoeiend en soms struikel je, maar wanneer je dat uitzicht eenmaal ziet, besef je dat in elke stap of struikeling hetgeen schuilde waar je naar op weg was.

Zou jij of ik religieus zijn, dan zou ik zeggen dat het een ondoorgrondelijke weg van een god of whatever was, waarbij elk obstakel een deel van je ontwikkeling is. Dat vertrouwen hoef je echter niet uit een religieuze entiteit te halen, maar kan je zelf cultiveren. Daarmee kan je al beginnen door simpelweg een overtuiging aan te nemen 'dat het wel goed komt'. Wat gebeurt, gebeurt. Als atheist zeg ik echter liever niet: "geef je over aan God", maar "geef je over aan dat wat is" (en daar hangt net zo'n nuance aan als Canillas eerder al verduidelijkte over acceptatie).

En zoals de Vogons zeggen: resistance is useless.

Resistance is useless. Juist ja.

Maar wát kun je een pijn voelen voordat je doorhebt dat tegenstribbelen de boel alleen maar erger maakt. .

quote:

Op zondag 29 december 2013 20:50 schreef Krzwl het volgende:
Thanks Gray!

Graag gedaan.

quote:

Ja, en daarom kom ik ook hier om wat tegengeluid te horen

En dat je het hier deelt is al de eerste stap.

quote:

Op zondag 29 december 2013 21:08 schreef kapiteintje het volgende:
Wat een antwoorden ineens op alle vragen die bij me opkwamen. Als ik het dus goed begrijp:

'Imperfectie' is perfectie. Imperfectie bestaat alleen in je gedachten. De wereld is zoals ze is en is daarom ook perfect zoals ze is. Laat je 'imperfecte' wereldbeeld los en je kunt de perfectie zien?

Daar komt het wel op neer, ja.

quote:

Ik begrijp alleen nog niet goed hoe dan om te gaan met gedrag van andere mensen. Je bent het oneens met iemand zijn gedrag, omdat je het afkeurt. Dat is dan toch automatisch een oordeel? Maar dan louter over het gedrag en niet over de persoon zelf? En is een oordeel over gedrag dan meer mindful dan een oordeel over een persoon?

Als je een pad bewandelt en het wordt door een kei bedekt, dan kan je erom heen, erover heen, of het verplaatsen, of het kapot maken. Je hoeft je dan niet per se op te fokken over het ding, en kan zonder oordelen tot deze acties overgaan. Je kan er boos om worden, maar die steen weet niet beter, het is immers een steen. Het steent, zoals Watts zou zeggen. De steen is een steen.

Je kan ook blijven staan voor de steen, gaan denken en voelen hoe het anders kan en moet, maar dan leg je je neer bij waar je mee bezig was, namelijk wandelen. Accepteren van de situatie is doen wat jij doet, én de steen laten doen wat de steen doet. De steen steent, jij wandelt.

In andere woorden, zo'n persoon leeft, en jij leeft. Die persoon vormt voor jou een obstakel en daar kan je op verschillende manieren mee omgaan. Eromheen, eroverheen, het slopen, of het verplaatsen. Je zal ongetwijfeld zelf een impuls voelen om tot een bepaalde actie over te gaan. Daar kan je aan toegeven, óf als je wijs bent, kiezen wat de meest vriendelijke actie is voor beiden. Zo een persoon kan leren van jouw actie, terwijl jij in rust en voldoening je pad kan vervolgen.

Oordelen zijn tot een bepaalde hoogte dus overbodig. Gunstig wanneer je het gebruikt om het beste uit de situatie te halen voor beiden, jammerlijk wanneer beiden eronder lijden.

Mooi topic met veel herkenbaarheid voor mezelf en met mooie reacties . Nog niet alles doorgelezen, maar hier kan ik voor mezelf vast ook nog wel het een en ander uit halen/van leren

quote:

Op maandag 30 december 2013 12:08 schreef kapiteintje het volgende:

[..]

Dus om het samen te vatten:

Iemand heeft een bepaald gedrag wat niet overeenstemt met jouw opvattingen/gevoelens. Je herkent dat als zijnde een andere opvatting zonder daar een directe negatieve connotatie aan te geven, maar niet zodanig dat het tot apathie leidt. Je kunt er wel naar handelen, maar dan zonder het oordeel. Je accepteert het voor wat het is, zet het opzij en vervolgt je eigen weg?

Het is eigenlijk een wat afstandelijke manier van leven; onaanraakbaar. Maar het is positiever dan het wellicht lijkt, omdat spontaniteit, gevoel en verstand nog steeds volledig aanwezig zijn. Het verschil is echter dat geen van die zaken 'blijven plakken'. Je neemt dus geen momenten mee naar later, maar laat ze waar ze zijn. Wanneer je een discussie hebt gehad met iemand, zal je er niet later nog mee in de maag zitten.

Een zenmeester zei ooit als antwoord op de vraag wat het verschil is tussen onverlichte mensen en een verlicht mens als hijzelf: "Wanneer mensen slapen, dan slapen ze niet; ze piekeren en dromen. Wanneer mensen eten, eten ze niet; ze denken en en doen. Wanneer ik slaap, slaap ik. Wanneer ik eet, eet ik."

Het sleutelwoord is dus eigenlijk loslaten. En richten op het huidige moment.

quote:

Stuk duidelijker nu Gray, bedankt.

Van harte.

Gelukkige nieuwe wereld!