Emigreren naar het buitenland met kinderen?

quote:

Op donderdag 21 november 2013 17:56 schreef Sauslepel het volgende:
Snap niet waar al die doemdenkers vandaan komen hier.

Een collega van me is in zijn jeugd veel verhuisd. We hebben met z'n tweeën een aantal cursussen gedaan, en hij maakte heel snel vrienden. Je kon zien dat hij dat wel vaker had gedaan. Echter, die constante drang om nieuwe vrienden te maken, was bijna ziekelijk. Hij verloor daarbij ook zijn gevoel voor eigenwaarde, bij het maken van vrienden. Net alsof hij weer een 9-jarige was. Op het werk zaten we bij elkaar op de kamer, en soms was hij met z'n echtgenote aan het telefoneren, maar dan leek het net alsof hij met de klantenservice van het postkantoor aan het praten was. Relaties waren lastig voor hem.

Zoals ik al eerder heb aangegeven woonden wij in een buurt met veel expats en ex-expats die voor Philips hadden gewerkt. De kinderen uit die gezinnen leken allemaal een klap van de molenwiek gehad te hebben. Hadden problemen om vriendjes te vinden, vochten op school. Dit zijn allemaal ervaringen die mij er van overtuigd hebben dat het voor de kinderen zelf niet zo'n feest is, zo'n verhuizing.

MAAR, van de andere kant steken die kinderen er wel enorm veel van op. Ze kennen hun talen al op vroege leeftijd (dat geeft enorm veel zelfvertrouwen), hebben veel van de wereld gezien, groeien sneller op. Je moet niet onderschatten hoe veel profijt ze daar later van hebben. Een van die expat kinderen heeft bijvoorbeeld razendsnel carrière gemaakt, terwijl hij moeite had om z'n middelbare school afgemaakt te krijgen. Hele simpele dingen, zoals op school zitten met andere expat kinderen (die vaker uit rijkere gezinnen komen, en je als kind meetrekken in hun wereld, waar je heel veel van kunt leren) zorgen er voor dat kinderen veel meer kansen krijgen.

Ondanks dat ik zelf altijd op dezelfde plek heb gewoond, en emotioneel ook niet zo sterk in mijn schoenen stond, ben ik wel van mening dat het belangrijk is dat kinderen die veel verhuizen goed om leren te gaan met de emoties die komen kijken bij zo'n verhuizing. Daar krijg je hoe dan ook een knauw van, en daar moet je kinderen niet alleen mee laten worstelen. Daar moet vast iemand onderzoek naar gedaan hebben. Zou een leuk postdoc project voor mevrouw Lyrebird zijn.

quote:

Op donderdag 21 november 2013 19:49 schreef flipsen het volgende:
Jij bent een echte ervaringsdeskundige. Natuurlijk hou je rekening met je kroost, maar zou "de kinderen" een reden zijn om iets niet te doen, terwijl jij en je man het wel graag willen?

Ik neig tot een heel gematigd 'ja' Het kan best zijn dat er op een gegeven moment een plaats langskomt waar wij best zin in hebben, maar waar bijvoobeeld onvoldoende scholing voorhanden is. Mijn kinderen zijn niet geschikt voor homeschooling, daar zouden ze bijzonder ongelukkig van worden. Bovendien hebben ze inmiddels op zulke uitstekende scholen gezeten, dat zou ik niet graag op het laatst teniet doen. Oudste zit nu op de middelbare school, en door de struktuur daarvan (examens halverwege en na de laatste twee jaar) zijn we ook wat tijd betreft meer gebonden.

Aan de andere kant kunnen de kinderen ook reden zijn de baan op te geven. Als we bijvoorbeeld over vier jaar naar NL overgeplaatst zouden worden zal het bedrijf óf een internationale school voor de kinderen moeten betalen, óf we gaan op zoek naar iets anders in het buitenland. Ze dan nog naar NLs onderwijs overplaatsen zou onrealistisch en tamelijk gemeen zijn. We weten ook dat er een grote kans is dat ze niet in NL zullen gaan studeren, dus daar is een spaarpot voor.

En dan is er natuurlijk de mogelijkheid tot middenweg: mijn man reist veel naar een land waar we vooral niet willen wonen. Heel sec bekeken zou het logischer zijn om daar te gaan wonen. Nou ja, het is dus heel ingewikkeld, en heel persoonlijk. We lopen het pad wat voor ons als familie het minst verstorend en meest interessant is, die factoren steeds weer wegend.

quote:

Op vrijdag 22 november 2013 05:17 schreef Lyrebird het volgende:
Ondanks dat ik zelf altijd op dezelfde plek heb gewoond, en emotioneel ook niet zo sterk in mijn schoenen stond, ben ik wel van mening dat het belangrijk is dat kinderen die veel verhuizen goed om leren te gaan met de emoties die komen kijken bij zo'n verhuizing. Daar krijg je hoe dan ook een knauw van, en daar moet je kinderen niet alleen mee laten worstelen.

Daar ben ik het mee eens. Misschien is het handig om te vertellen dat ik normaal gesproken fulltime studeer, maar nu juist ongeveer een jaar pauze heb genomen om tijd te hebben voor de kinderen en meer rust in het huis te brengen. En dat is, gok ik, juist niet TS' plan Nogmaals: het kost tijd en energie om fatsoenlijk door een verhuizing te komen. Vaak op momenten dat je zelf nét even geen tijd hebt, of het liefst onder een dekentje in bed zou willen liggen

Wel nog een andere (en minder arbeidsintensieve ) mogelijkheid voor het bijhouden van het Nederlands: check of er een NTC (Nederlandse Taal en Cultuur) locatie in de buurt is die het na school geeft. De Stichting NOB is daarvoor wellicht een goed startpunt. Oh, je zult ook een plan moeten maken voor je oudste: als jullie terug verhuizen als zij 12 is, zal ze dus net naar de middelbare school gaan? Dan heeft ze dus geen CITO toets gedaan. Dat kán heel lastig zijn (hoewel trouwens de ervaring leert dat over het algemeen net voor groep 8 verhuizen juist heel moeilijk is voor kinderen).

Die van ons zijn nu 9 en 11, en we zijn net naar Dubai verhuisd.

Je hebt expats en expats. Gated Community is niet mijn ding en zou ik nooit overwegen.

Kinderen van andere expats (twintigers) ken ik ook. Zijn wel typische lui, maar meestal erg relaxed in de omgang. En veel meer open minded dan de Nederlandertjes met een grote bek maar 0 kennis.

Een internationale omgeving lijkt me voor een kind erg gezond, als je ze niet te oud meeneemt uit een voorheen vertrouwde. Boven de 10 zou ik minder snel een andere omgeving zoeken, zeker als de huidige fijn voelt.

Maar die ongemakken laat ik nog even, voorlopig nog geen kindjes. Eerst andere plannen.

quote:

Op vrijdag 22 november 2013 07:10 schreef El_Matador het volgende:
Gated Community is niet mijn ding en zou ik nooit overwegen.

Dat dacht ik ook altijd Maarvoort kinderen is het op veel plaatsen de enige manier om ze ruimte te geven waar ze ongestoord kunnen spelen, en dat is veel waard in de strijd tegen computerspelletjes

quote:

Op vrijdag 22 november 2013 08:00 schreef Gaoxing het volgende:

[..]

Dat dacht ik ook altijd Maarvoort kinderen is het op veel plaatsen de enige manier om ze ruimte te geven waar ze ongestoord kunnen spelen, en dat is veel waard in de strijd tegen computerspelletjes

Ja, het punt is meer dat ik nooit naar een land zou gaan (om te wonen), waar dat zou moeten.

Colombia heeft de status rood (afghanistan zwart) bij ons in het bedrijf. Het is echt niet onveilig, tuurlijk gebeuren er dingen. Maar hier woon ik "gewoon" in een estrato 6 appartement zonder dat soort dingen. Dat kan met kinderen ook. Veel beveiliging en een prima politie.

Als je een huis wil is het wel wat meer gated, maar dan nog niet de expat gated community, zoals in Saudi Arabie enzo. Ik had er kunnen werken, maar zowel moreel als smaak gezien nooit van m'n leven.

Oh ik bedoelde nog niet eens in de zin van veiligheid, eigenlijk. Meer de drukte, en de manier waarop een stad is opgebouwd. In veel landen is het niet normaal dat kinderen buiten op straat spelen en wordt daar geen rekening mee gehouden. Ik vind het prettig dat mijn kinderen wel naar buiten kunnen lopen met een bal, een fiets of een skateboard, en dat ze al van jongsafaan gewend zijn dat te doen. De ervaring leert dat in de meeste appartementen kinderen (en ouders, want die moeten veel langer met kinderen meelopen omdat ze minder in het zicht kunnen spelen) meer moeite moeten doen om naar een speelplaats te gaan, en het daardoor over het algemeen sneller opgeven.

Maar volgens mij zijn dat details waar jij je nog niet mee bezig houdt, Mata

quote:

Op vrijdag 22 november 2013 08:52 schreef Gaoxing het volgende:
Oh ik bedoelde nog niet eens in de zin van veiligheid, eigenlijk. Meer de drukte, en de manier waarop een stad is opgebouwd. In veel landen is het niet normaal dat kinderen buiten op straat spelen en wordt daar geen rekening mee gehouden. Ik vind het prettig dat mijn kinderen wel naar buiten kunnen lopen met een bal, een fiets of een skateboard, en dat ze al van jongsafaan gewend zijn dat te doen. De ervaring leert dat in de meeste appartementen kinderen (en ouders, want die moeten veel langer met kinderen meelopen omdat ze minder in het zicht kunnen spelen) meer moeite moeten doen om naar een speelplaats te gaan, en het daardoor over het algemeen sneller opgeven.

Maar volgens mij zijn dat details waar jij je nog niet mee bezig houdt, Mata

Helemaal.

Ik heb op 30 seconden lopen een basketbalveldje waar je met wat fantasie ook kan voetballen. Wordt eigenlijk alleen voor basketbal gebruikt en er zijn hier weinig kinderen.

Die sociale dwang van zo'n community zou me ook met kinderen niks lijken. Ik zorg wel dat ik veel thuis ben als ik kinderen krijg. En als ze dan willen spelen, breng ik ze wel. Prima.

Ik kan het linkje niet openen hier, maar wat ik me afvraag is of er niet een 'addertje' onder het gras zit, dat je bv na die betaalde studieperiode in Denemarken ook wat terug moet doen voor het land als 'buitenlander' door een x-aantal jaar daar te werken?

Ik heb niet het hele topic gelezen maar wilde toch even de ervaring die wij kennen met je delen.

Het beste vriendinnetje van mijn dochter is met haar moeder en broertje (kinderen waren toen dezelfde leeftijd als jouw kinderen) naar Noorwegen verhuisd vlak na een scheiding.

De kinderen waren daar ontzettend snel ingeburgerd doordat ze naar school gingen en spraken heel snel vloeiend Noors en redelijk goed Engels (want ook dat begint daar al bij de hele kleintjes.) Verder Skype-en zij wekelijks met hun vader, komt hun vader 2 tot 3 keer per jaar op visite, en zijn zij 1 keer per jaar in Nederland. Uit de verhalen die ik hoor zijn de momenten dat papa er is het moeilijkst voor 'het broertje'. Er is in Noorwegen niet echt een mannelijk rolmodel voor hem dus hangt hij op dit soort momenten extra aan zijn vader.

Ook mijn dochter Skyped regelmatig met haar vriendinnetje en de dames zijn nog steeds elkaars beste vriendin.

Bier is daar toch heel duur? Dat is wel een minpuntje....

Lijstjes maken helpt, snakelady. Wat ben je bang te gaan missen. Waar kijk je naar uit. Wat zul je vooral niet gaan missen in NL (<- een hele goede, want na een paar maanden DK en een rotdag zou NL wel eens paradijselijke vormen aan kunnen nemen ). Dingen die ze gaan missen zijn gewoon heel reëel. Daar moet je ook vooral niet op afdingen. Het valt niet mee om je vriendinnen te missen, dat is gewoon ***. Daar moet je soms om huilen, en dan is het weer even over. Maar je kunt wel vantevoren bedenken wat je aan sommige dingen kunt doen. Denken ze dat ze hun sportclub gaan missen? Dan google je iets vergelijkbaars in de nieuwe woonplaats, dat soort dingen…

Zo kun je er ook achter komen dat ze soms voor hele rare, kleine dingen bang zijn die helemaal geen probleem hoeven te zijn.

Ik vind het nogal een gewaagd avontuur

[ Bericht 75% gewijzigd door hugecooll op 25-11-2013 04:26:51 ]

quote:

Op zondag 24 november 2013 18:49 schreef snakelady het volgende:
Wow, ik heb net een uitgebreider gesprek gehad met de meiden en ik ben zo verbaasd om hun reactie.
Ik had verwacht dus dat de oudste er het meeste moeite mee zou hebben, maar die vind het een heel goed idee en is er zelfs enthousiast over, haar eigen woorden "Dan kan ik Deens leren en dan spreek ik drie talen en dan ben ik 12 als we terug naar Nederland gaan en dan kan ik meteen naar de middelbare school, dat is wel heel handig"
De jongste is bang dat ze veel mensen gaat missen maar verders vind ze het ook een goed idee.

Ik heb het een tijdje geleden laten vallen en toen waren ze niet zo positief wat mij dus wel zorgen gaf.
Maar dit is natuurlijk hun eerste gedachte, ik heb ze gevraagd er nog even heel goed over na te denken en als ze echt niet willen het niet gaat gebeuren, als we met zijn drietjes gaan moeten we er wel alle drie achter staan.

Gelukkig manipuleer je ze niet

quote:

Op maandag 25 november 2013 07:22 schreef GJonline het volgende:

[..]

Gelukkig manipuleer je ze niet

Ik zou idd ook niet op de input van mijn kinderen afgaan. Die denken vaak maar al te graag mee met hun moeder.

Mijn echtgenote wist me te vertellen dat de experts er van overtuigd zijn dat een verhuizing naar het buitenland goed is voor kinderen. Kinderen zullen hun Nederlandse vriendjes kwijt raken, maar daar krijgen ze ook nieuwe vriendjes voor in de plaats. En ze heeft het er over dat het beter is vooruit te kijken, dan achterom te kijken.

Zelf heb ik het helemaal niet zo op wat academici er van denken (die zitten er met hun leunstoelgezwam wel vaker naast). Nu ik een paar dagen over dit topic na heb kunnen denken, zou ik het mijn kinderen niet aan doen. Maar mijn echtgenote wel. En zij heeft het als het over mensen gaat vaker dan mij gelijk.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 25-11-2013 08:20:35 ]

quote:

Op maandag 25 november 2013 09:08 schreef snakelady het volgende:
Hoe moet ik ze in vredesnaam manipuleren, dit is de tweede keer dat ik het aan ze voorleg.
Nogmaals, ze zijn daar niet vreemd, ze zijn daar meerdere malen geweest, ze kennen de omgeving en de mensen.
Als ik zeg dat we een weekend of weekje naar Denemarken gaan staan ze ook te springen en de dagen af te tellen.

Ze zijn wel te jong en te onervaren om het verschil tussen leuk een weekje vakantie en er wonen voldoende in te schatten. En inderdaad, zoals Lyrebird zegt: ze denken graag met jou mee. Jij zult jezelf waarschijnlijk positief tonen, en daar zullen ze snel in meegaan.

Toen het er een tijdje naar uitzag dat wij naar NL zouden verhuizen zaten daar best voordelen aan, en daar hadden we het natuurlijk over. Pas toen we voorzichtigjes het nieuws brachten dat het niet NL zou gaan worden toonden ze zich compleet opgelucht: blijkbaar hadden ze er toch wel heel erg tegenop gezien, maar dat hadden ze nauwelijks laten zien. Waarschijnlijk hebben ze zelf ook hun best gedaan hun angsten en zorgen zoveel mogelijk te vergeten, itt de voordelen. Zo werkt het eigenlijk ook bij mij: als ik te horen krijg dat mijn man wordt overgeplaatst en we besluiten samen om daarop in te gaan, zie ik ook zoveel mogelijk voordelen. Het zou raar zijn om dat niet te doen, denk ik. Dan zouden we er beter mee kunnen stoppen. Maar dat betekent niet dat het allemaal rozengeur en maneschijn is, en soms heb je een goed verstaander nodig om daarachter te komen. In dit geval bedoel ik daarmee zowel jou als je kinderen.

quote:

Op donderdag 21 november 2013 17:23 schreef Interv het volgende:

[..]

Ik zou als minderjarige niet blij zijn als mijn werkloze moeder wil verhuizen naar Denemarken voor een fucking kerel (want dat is gewoon zo) die ze 1,5 jaar kent (wat is 1,5 jaar ?) en vast niet heel vaak heeft gezien. Oprotten, ik vind het labiel. En over werkgelegenheid, ik weet het niet maar een vriendin van mij gaat daar stage lopen en heeft al moeite met een stageplaats krijgen. De taal is ook apart, sommige woorden zijn hetzelfde of bijna hetzelfde, maar toch.

Hoe gaat het , zonneschijn?

quote:

Op donderdag 21 november 2013 18:07 schreef Interv het volgende:

[..]

Omdat het gewoon zo is. Als je hem niet had gekend dan had je 't niet eens gedaan, moet je nagaan.

Je kent hem 1,5 jaar. Jeetje hoor, wat is 1,5 jaar.

Jij gaat na een relatie van 3 jaar eindelijk eens overwegen op de beentjes te spreiden?

quote:

Op donderdag 21 november 2013 18:42 schreef El_Matador het volgende:

[..]

Vervelend, maar geen reden om lekker achterover te leunen en uit de staatsruif te vreten.

Er zijn 1000en manieren om aan inkomen te komen zonder dat te hoeven. Zeker voor iemand in de kracht van haar leven, die blijkbaar wel gewoon naar Denemarken kan.

Waarom niet?

Vanwaar die irrationele drang om iets voor het collectief te willen betekenen?

quote:

Op maandag 25 november 2013 10:17 schreef snakelady het volgende:
Maar dat heeft niks te maken met dat ik ze zou manipuleren zoals iemand opperde.

quote:

Op maandag 25 november 2013 09:55 schreef Gaoxing het volgende:
Jij zult jezelf waarschijnlijk positief tonen, en daar zullen ze snel in meegaan.

Ik denk dat je hiermee wel in zekere mate manipuleert. Niet dat dat erg is. Of te voorkomen. Ik denk dat er in die zin altijd een zekere mate van manipulatie komt kijken bij opvoeden.

quote:

Op maandag 25 november 2013 08:09 schreef Lyrebird het volgende:
En zij heeft het als het over mensen gaat vaker dan mij gelijk.

Ik voorzie een lang en gelukkig huwelijk