quote:
Op woensdag 6 november 2013 15:26 schreef Pokkelmans het volgende:[..]
Het is, ook in deze uitleg, ook helemaal niet mijn bedoeling om belangrijke ethische kwesties te duiden. Ik leg mijn visie op het libertarische systeem van eigendomsvergaring (of de vergaring van beperkte rechten) uit en hoe dat zich volgens mij in de praktijk zal manifesteren.
Je kan van zo'n basaal systeem van de allocatie van goederen en de gebruiksrechten daarvan net zo min een alomvattend antwoord op ethische dilemma's verwachten als van een vijf-jaren-plan.
Klopt, het kan evengoed uit de hand lopen als een vijf-jaren-plan.
quote:
Het NAP vormt niet het fundament van het rechtsysteem, maar het is het fundament van libertarisch denken. Zoals eerder gezegd is dat het principe dat, als je het consequent toe blijft passen in het politiek denken, je zal leiden tot een min of meer libertarische staat. Een ethische richtlijn dus.
Als jij, binnen jouw gemeenschap, met mensen besluit geen (individueel) eigendomsrecht nodig te hebben, dan staat je dat volledig vrij. Het lijkt mij onpraktisch, omdat je daarmee feitelijk toestaat dat anderen anderen er met jouw/jullie spullen en vruchten van jouw/jullie arbeid vandoor te gaan, maar als jij je daar fijn bij voelt.
Waarom ik, in mijn persoonlijke ethiek het eigendomsrecht aan het NAP koppel door te stellen dat agressie tegen eigendomsrechten óók agressie in de zin van het NAP is, is omdat ik roof, en alle aanverwante handelingen (afpersing, inbraak etc.) als onethisch beschouw.
Heb jij binnen jouw gemeenschap geen behoefte aan dergelijke bepalingen, dan is dat prima. Zolang je dat maar binnen jouw gemeenschap, die uit allemaal individuen die daarmee in hebben gestemd bestaat houdt. Zodra jij echter het eigendomsrecht dat door een andere gemeenschap -en door handhavers van die gemeenschap- wordt erkend schendt, lijkt het me niet onwaarschijnlijk dat er tegen jou zal worden opgetreden en er revindicatie plaats zal vinden.
"Maar wacht eens even!", zal je nu misschien zeggen, "betekent dat niet dat ik allemaal eigendomsrechten kan claimen en mijn handhavers voor het behoud daarvan kan laten strijden". Ja, dat betekent het! Claim wat je wil. Jouw tv? Mijn tv! Jouw bed? Mijn bed! Jouw huis? Mijn huis! Of nog sterker: de zon is van mij, dus elke zomer ga ik de stranden af om alle zonnebaders een rekening te presenteren voor het gebruik van mijn zon. Ook de agrarische sector ontkomt niet aan mijn rekeningen. Diefstal van zonne-energie door het gebruik van ongelicenseerde zonnecollectoren zal ik ook streng aan laten pakken door mijn handhavers!
Lijkt dat ergens op? Juist, de barbaarse, plunderende, en moordende REA's uit de nachtmerrie's van een hoop critici tijdens aanvang van deze topicreeks. De kans dat dit tot de dagelijkse praktijk zal gaan behoren acht ik dus nihil. Voor praktischer, en waarschijnlijk, acht ik om dergelijke geschillen over eigendom voor te leggen aan de in de REA-constructie besproken rechters, en het destijds beschreven systeem van marktgegenereerde rechtsregels.
Als je beroving als voorbeeld neemt, kun je beargumenteren dat diefstal een vorm van agressie is en thuishoort onder het NAP.
Als iemand beweert."Ik ben hier, dus de hele aarde is van mij.", dan kun je je voorstellen dat een ander denkt: "Waarom zou de aarde van jou zijn en niet van mij.". Zo kun je beargumenteren dat de aarde en al zijn natuurlijke hulpbronnen een gedeeld bezit zijn.
Dit laat zien, dat door verschillende voorbeelden te kiezen, verschillende conclusies redelijk lijken. Het betekent dat dit soort redeneringen zwak zijn. Te zwak om op aan de hand van een paar voorbeelden (die het beste in je eigen straatje passen) algemene ethische principes te formuleren.
Bezit claimen en vervolgens het eigendomsrecht voor je laten werken, is een strategie met vele precedenten. Dat is geen vergezochte dystopie, maar een historisch gegeven. Recentelijk zie dit veel gebeuren in ontwikkelingslanden. In Rusland zijn, na de de val van het communistische regime, veel staatseigendommen door de elite toe-geeigend. In India worden stammen in grondstofrijke gebieden, aan de kant geschoven. Pas daarna stelt men een zo strikt mogelijk eigendomsrecht in. Maar ook op een legale manier kun je eigendom monopoliseren.
Het libertarische voorstel presenteren als een kader,
dat iedereen vrij laat zijn ding te doen, is onjuist. Mensen die het eigendomsrecht niet erkennen, zullen zich wel moeten voegen naar de eigendomsclaims die libertariers op het land gemaakt hebben. Doen ze dat niet, dan handelen ze in strijd met het NAP (wat de 'overtreders' in dit geval niet erkennen), dus initieren zij geweld, en daar libertariers zichzelf het recht toekennen om met geweld te reageren, ontstaat gemakkelijk eindeloze reeks vergeldingen. Daarom biedt het libertarische voorstel aan anders denkende ook niet de ruimte om zich in vrijheid te ontplooien. Wat anderen doen, moet passen binnen het libertarische voorstel. Zo niet, dan is geweld toegestaan.
Het overkoepelende ethische probleem is het machtsspel. We zoeken daarom naar manieren om het machtsspel zelf aan banden te leggen. Het machtsspel en hierarchievorming zijn motieven die zoveel schade veroorzaken, dat ieder voorstel voor fundamentele politieke hervormingen geanalyseerd dient te worden op zijn mogelijkheden voor machtsspel en zijn ontaarding. Daarom is het eigendomsrecht niet alleen aan de orde bij een inbraak, maar ook als cruciale natuurlijke productiemiddelen en grondstoffen vertaalt worden in privé bezit.
quote:
Ik heb meerdere keren geverifieerd of het daadwerkelijk het absolute karakter van het eigendomsrecht was waar je tegen ageerde, uitgelegd wat daar de implicaties van zouden zijn en alternatieven voorgesteld voor wat je mogelijk aanstootgevend vond aan het eigendomsconcept. Als jij desondanks blijft volharden, wie ben ik dan om jouw geformuleerde standpunt in twijfel te trekken als zijn de jouw standpunt?
Het juridisch begrip 'absoluut recht' betekent dat het recht geldig is tov iedereen itt specifieker. Filosofisch betekent 'absoluut' dat het bovenaan in de keten van geldige uitspraken staat. Eigendomsrecht absoluut maken betekent filosofisch gezien, dat het eigendomsrecht zo fundamenteel verklaart wordt, dat alle andere overwegingen eraan ondergeschikt zijn.
Het eigendomsrecht kan in het libertarische voorstel nooit overruled worden (en dat is waar het NAP, inclusief het eigendomsrecht, op neerkomt). Sterker, iedere overruling van het eigendomsrecht is een initiatie van geweld, waarna terugslaan met geweld geoorloofd is.
De implicaties van de alternatieven, zoals jij dat ziet, zijn irrelevant, daar ik geen afschaffing van het eigendomsrecht bepleit, maar een ondergeschiktheid.
Het begrip eigendomsrecht dient te worden verfijnt, zodat er meer onderscheidingen mogelijk zijn, en de gewenste aspecten kan worden behouden (een ordening in de beschikking over spullen) en het ongewenste vermeden (een individuele beslaglegging op cruciale bestaansmiddelen).
quote:
Uiteraard wordt deze niet "automatisch" erkend. Dat zou nog wat zijn zeg, automatisch recht. Over het punt met eigendomsgeschillen (die er nu overigens ook zat zijn) ben ik een stukje terug al ingegaan.
Bovendien maakt een systeem van belasting niet dat het eigendomsrecht in haar absolute karakter (in onze beide betekenissen) wordt aangetast, het is immers nog steeds míjn geld. Er bestaat echter een vordering tot het afdragen van een bepaald gedeelte van (mijn) vermogen. "Of anders...", is hoe de overheid dwingt tot betaling. Belasting tast dus niet zozeer direct het absolute karakter van het eigendom aan, maar schendt het eigendomsrecht door het claimen van soevereiniteit. Het is wel míjn geld, in absolute zin (want het is ook voor de overheid míjn geld, niet dat van een onbepaalde groep), maar ik ben niet vrij om te beslissen wat ik er mee doe. Maar goed, dat is rechtsfilosofisch muggenziften.
Libertariers gaan uit van een extreem individualisme. Alleen vanuit het idee van een groep, waar je deel vanuit maakt, zijn begrippen als staat en belasting natuurlijk. De staat is dan niet een soort externe partij die jou tiranniseert, maar een naam voor een geheel waar je deel vanuit maakt. Binnen dat geheel heb je rechten (zoals eigendomsrecht) en plichten (zoals belastingplicht). Belasting is natuurlijk, als een vorm van collectieve financiering om collectieve doelstellingen te realiseren. Het besluitvormingsproces binnen het collectief is democratisch, dus iedereen heeft een stem. Het is evident dat daarom niet iedereen gelijk krijgen.
Libertariers komen met een alternatief, waarin de scheidslijn tussen collectief en individueel verschoven wordt ten gunste van het individu. Dat heeft voordelen (minder plichten) en nadelen (minder rechten). Zonder staat ontbreekt het kader waarbinnen je rechten erkent worden door anderen. Daarom proberen libertariers dit te vervangen door een ethische principe dat altijd geldig is. Zij beperken dit tot louter negatieve vrijheden. Het NAP is er een universeel kader dat alleen rechten geeft, maar geen plichten.
Binnen een markteconomie is geld voldoende om als consument gebruikt te kunnen maken van alle mogelijke diensten en goederen die op de markt worden aangeboden. Voeg daar het libertarische NAP aan toe, en rijke mensen zijn daarmee meer God op aarde dan welke monarch ooit geweest is: koning klant (als consument), geen burgerlijke verplichtingen meer jegens anderen, en onaantastbaar (vanwege het NAP).
Het is verstandig om de machtsposities van kapitalisten te beoordelen, voorzien van deze beschermende rechten, maar zonder plichten. De samenhangende risico's van toenemende ongelijkheid. En de afwezigheid van een collectief besluitvormingsproces waarin iedereen een stem heeft.
quote:
Wat doen libertariërs in hun REA's? Het staat de rechters nog altijd vrij om recht te spreken met hulp van het gewoonte- een natuurrecht.
Het eigendomsprincipe (en het NAP ook) moet (deels) gecodificeerd en erkend worden, maar zoals in de vorige zin: het staat rechters vrij om gewoonte- en natuurrecht toe te passen naast het geschreven recht. Daarom snap ik je vergelijking en je "uitzondering"niet. Zowel betreffende het NAP als het eigendomsrecht.
Het individu blijft de soeverein mbt zijn eigendom en dus blijft ook het absolute karakter van het eigendomsrecht geldig. Het individu kan vrijwillig besluiten zich aan te sluiten bij een REA die daarin bepaalde concessies doet en het zo afzwakt. Maar dan geldt toch:
1. of deze afzwakking is zo substantieel dat er feitelijk allerlei vormen van diefstal gelegaliseerd worden.
2. of er is nauwelijks een afzwakking zodat het eigendomsrecht zijn absolute karakter behoud.
Als jij hier bepleit dat 2 geen zorg is, dan is 1 te verwachten, en dan snap ik dat principiele gedoe over het NAP niet. Dat gaan we toch schenden. Met toestemming, zodat je formeel individueel soeverein blijft. Maar in de praktijk sluit iedereen zich toch aan bij een grote REA, waardoor ook die soevereiniteit de facto aan een REA wordt overgedragen. De machtige kapitalisten zullen proberen de REA naar hun hand te zetten, zoals ze nu de politiek.
quote:
Ik zou het niet als woordspelletje af willen doen. Het is een fundamenteel verschil in de plaatsing van principes en concepten in het omzetten van een abstracte theorie in een enigszins praktisch toepasbaar, zij het hypothetisch, geheel. Zo zou ik durven stellen dat het NAP hier ook als ethisch principe geldig is: er zijn regels die mij verbieden iemand zomaar een stomp in het gezicht te verkopen of er met de eigendommen van een ander vandoor te gaan (zij het door een staat afgedwongen in plaats van door de markt gegenereerd), en ook de meeste mensen zullen dergelijke gedragingen als onethisch bestempelen. Toch kun je niet in rechte een beroep doen op het NAP als ongeschreven rechtsbeginsel: het is te abstract, en zit in het fundament van het ethisch denken en is daardoor moeilijk bruikbaar in de praktijk als losstaand concept.
Zo zal het NAP ook niet in die vorm toegepast worden in een libertarische samenleving. Mensen zullen, is mijn verwachting, willen dat er geen geweld tegen hen wordt geďnitieerd, dus kiezen voor REA's die daar bescherming tegen bieden. Het is echter geen keihard recht; als jij lekker met anderen die daar ook voor zijn tegen elkaar geweld wil initiëren -bijvoorbeeld in een boksvereniging- dan staat je dat volledig vrij.
De voornaamste reden waarom het NAP door libertariërs wordt aangehaald, ondanks dat ik geloof dat de meeste mensen het met mij eens zullen zijn dat het initiëren van geweld in beginsel onethisch is, is dat het volgens libertariërs niet consequent wordt toegepast. Gooi als individu een eigenaar uit zijn woning, en het is onethisch. Dwing als individu een ander om een percentage van zijn zuurverdiende geld af te staan, en het is onethisch. Maar doe je dat in de vorm van een staat, dan is het kennelijk wel prima. Dat strookt niet met het voluntarisme binnen het libertarisme.
In deze zin is het NAP is allang een invloedrijk beginsel. "Wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet". Dit idee vind je terug in het Confucianisme, het Boeddhisme, de Bijbel, het Stoicisme, en veel moderne ethische tradities, waarvan het Kantiaanse categorisch imperatief in onze westerse filosofie een belangrijke grondlegger is.
Daarbij heeft het NAP in de eerste plaats betrekking op persoonlijke integriteit (denk aan non-agressie en mededogen bij boeddhisten, die dat doortrekken tot iedere levensvorm, maar nauwelijks iets hebben met privé eigendom). Bij Plato is het idee van het goede het hoogste idee. Maar in zijn model van de staat mag de bestuurselite geen privé bezit hebben, en leeft deze klasse communautair. Dit alles, om het motief van eigenbelang onder de leden van de bestuurselite te voorkomen.
Dat de staat een uitzondering is op het beginsel van eigendomsrecht, heeft te maken met het idee dat het individu ondergeschikt is aan de groep. Dit werd in het grootste deel van de geschiedenis heel gewoon gevonden. In deze tijd is dat veel minder het geval, omdat de groep zo groot is dat individuen daarbinnen zichzelf nauwelijks identificeren met de groep als geheel. Daarmee verdwijnt ook het idee dat het individu verplichtingen heeft jegens de groep (terwijl autarkisch levend individu een armoedig bestaan leidt en het individu, los van de gemeenschap, nauwelijks begrijpelijk of definieerbaar is).
Het idee dat de mens ook verplichtingen heeft jegens de niet-menselijke natuurlijke omgeving, bv als een plicht jegens God, is nog meer naar de achtergrond verdwenen. Toch zijn noties, die de mens bewust maken van zijn afhankelijkheid van een groter context, niet onzinnig. Wij hebben belang bij de instandhouding van de Amazone (ook al heeft alleen Brazilie daarover iets te zeggen). De samenhang der dingen wordt juist door domme mensen vaak onderschat en verwaarloost. Zo zagen mensen de poten onder hun eigen stoel vandaan. Het individualisme loopt pas tegen zijn grenzen aan, als het op de spits drijven ervan gelogenstraft wordt door de problemen die ermee gepaard gaan.
quote:
Dit hebben we al eerder gehad: een vorm van geweld is het sowieso niet. Ik heb dat onderbouwd met het feit dat binnen de rechtsfilosofie omissiedelicten niet als geweldsdelict worden aangemerkt en het feit dat de meest geaccepteerde definities van "geweld" een actief element benoemen, dan wel impliceren. Als jij geweld zo weet te definiëren dat je er uitsluiting onder kan scharen, zonder de in het huidige gebruik heersende definitie al te veel te vervormen staat het je vrij die definitie ter discussie te stellen.
Een vorm van dwang kan het zeker zijn. Door op één na alle opties uit te sluiten, en iemands huidige situatie onhoudbaar te maken kun je deze in een door jou bepaalde richting manoeuvreren. Maar dat kan gebeuren met élk recht dat je iemand toekent en het rechtssubject vrijelijk over laat beschikken, ook de lichamelijke integriteit. Dat zie je bijvoorbeeld ook met die Greenpeace activisten die een trein "dwingen" te stoppen door zichzelf aan de rails te ketenen. In mindere mate zou die wijze van redeneren ook opgaan voor feitelijke onmogelijkheden, daar deze bijdragen aan het uitsluiten van alle opties die in een absolute vrijheid ter beschikking zouden staan: de zwaartekracht "dwingt" mij om zo'n overpriced ticket van Branson te kopen als ik naar de ruimte wil.
Binnen de filosofie is het feit: 'dat een afwezigheid van iets, niet gelijk is aan niets', een vaak voorkomende kwestie. Zo is nul ook een aantal. Zo is geen keuze ook een keuze. Zo is uitsluiting ook een vorm van dwang (boycots). Zo kan discriminatie ook een vorm van onderdrukking zijn. Zo is ook deprivatie en verwaarlozing schadelijk. Zo is verstoting ook een vorm van geweld.
Dit probleem vloeit voort uit de
logische behoefte aan volledigheid. Dat niets doen schadelijk kan zijn, leidt tot een omissie in het recht zelf, en daarop zijn de omissiedelicten in het recht een logische aanvulling. Of het nu wel of niet logisch is om omissiedelicten, via de schade die eruit voortvloeit, onder één noemer te brengen met geweldsdelicten, is een kwestie van semantiek.
De mensenrechten van de VN erkennen dat er ontwikkelingsvoorwaarden verbonden zijn met het welzijn van mensen, en definieert een aantal positieve rechten (zoals recht op voedsel, huisvesting, onderwijs, etc..). Uit positieve mensenrechten vloeit voort, dat het NAP nooit geldig kan zijn, want dat betekent dat de behoeftigen nooit hun recht kunnen halen, zonder het NAP te schenden. Een positief recht afdwingen (recht op voedsel) hangt samen met het schending van negatieve rechten van anderen (de verplichting daaraan bij te dragen naar vermogen is diefstal).
quote:
Een redelijk alternatief voor een absoluut eigendomsrecht, dat de bezwaren die ik heb opgeworpen tegen het simpelweg afschaffen er van, heb je nog niet aangedragen.
Het alternatief is eigendomsrecht binnen het kader van democratische rechtsstaat, die het eigendomsrecht als een recht erkent, binnen de grenzen en voorbehouden die het daarbij stelt.
quote:
Absolute vrijheid, waarin elke wens als vanzelfsprekend automatisch wordt bevredigd, lijkt mij geen haalbaar streven in het politiek denken dus ook moeilijk houdbaar als eventueel standpunt.
Je neemt zelf het extreme standpunt in, dat alleen negatieve rechten acceptabel zijn.
quote:
Zoals eerder gesteld: het staat je vrij om een eigen definitie ter discussie te stellen, maar dat heb je nog niet gedaan. Omgekeerd kun je mij moeilijk verwijten dat ik een reeds bestaande, alom geaccepteerde definitie van termen als geweld en dwang hanteer. Zolang jij jouw definitie niet ter discussie stelt heb ik ook weinig alternatieven.
De ommissiedelicten zijn al een bevestiging van mijn bezwaar dat het NAP de negatieve rechten absoluut maakt, en de balans met positieve rechten onmogelijk maakt.
In feite draait je het om. Er is een bestaande situatie waarin belastingheffing & onteigening legaal plaatsvinden. Maar libertariers komen aanzetten met het NAP en noemen het geweld (want het NAP is een zuiver negatieve ethisch principe). Daarmee schuift men de bestaande situatie terzijde, die een balans maakt tussen positieve en negatieve rechten, om bepaalde negatieve rechten op de spits te kunnen drijven. Dat gaat ten koste van positieve rechten, die evengoed een lange geschiedenis en een brede erkenning hebben.
quote:
Ho ho, het ging hier over jóuw opvatting dat eigendomsschending prima was zodra het het gevolg was van "democratische besluitvorming".
Bij het definiëren waar die afrastering van de democratische besluitvorming ligt zul je tegen problemen aanlopen waaruit de tyrannie van de meerderheid, zoals het geval van ik, Vladimir, Dmitri en jij met je auto, blijkt. Maar mocht dat nog aan bod komen, dan ga ik er wat dieper op in.
Nogmaals: libertariers beginnen niet met een democratische besluitvormingsproces, maar een ethisch principe. Mijn kritiek is dat het dat het NAP leidt tot een absoluut eigendomsrecht. Maar waarop is dat gebaseerd, of waarom is het evident? Vervolgens zeg je dat
ieder recht berust op erkenning. Erkenning is niet hetzelfde als een democratisch besluit, maar heeft ermee gemeen dat deze ook kan falen je eigen idee van recht te ondersteunen. Dus mijn antwoord is: Als ik, Vladimir, en Dmitri het absolute eigendomsrecht niet erkennen, dan bestaat het absolute eigendomsrecht niet meer.
quote:
Het gaat hier dus om het abstracte, ethische principe, waarvan ik enkele alinea's geleden al zei dat het moeilijk toepasbaar is op concrete situaties en naar mijn verwachting dus ook niet als geldend recht zal dienen in een libertarische samenleving.
Het lijkt mij niet onwaarschijnlijk dat het wél geldende recht, de door de markt gegenereerde, geconcretiseerde destillaten van de ethische principes, aangepast op de specifieke behoeften en wensen van het klantenbestand, regels bevat voor overmachtssituaties. Levend verbranden in een woning omdat de brandweerman niet bevoegd is om je deur open te breken of doodgaan aan een hartaanval omdat je van schrik vóórover over je erfgrens bent gevallen zijn situaties die volgens mij door weinig mensen als wenselijk zullen worden bestempeld.
Het is onbekend welk recht REA's produceren. Het enige dat we weten is dat
1. het NAP de basis is (een puur negatief recht)
2. het marktgedreven is.
Mijn kritiek gaat daarom uit van het absolute gestelde NAP en de nadelen van marktwerking (marktfalen, ongelijkheid, etc..). Je daaraan overleveren is niet zonder risico's. Ik geloof best dat REA's principes zullen buigen in de gevallen die je noemt, maar ik ben minder overtuigt dat er voldoende ontwikkelingsmogelijkheden gecreeerd worden die anderen begunstigd. Een positief recht zie ik niet meer van de grond komen (deze zijn in strijd met het NAP).
quote:
Op de punten 3 en 4 ben ik al eerder in deze post ingegaan, dus die laat ik voor nu even achterwege.
De eigendomsverwerving kan inderdaad dubieus zijn, dat zie je ook in bijvoorbeeld discussies over het verkrijgen van eigendomsrecht door verjaring. Altijd leuk om die verontwaardigde blikken te zien van mensen die bij de Rijdende Rechter komen omdat ze 20 jaar geleden niet hebben geklaagd over een scheef geplaatste schutting waardoor ze enkele vierkante meters van hun perceel blijken te hebben verloren.
Maar de concrete, geldende regels betreffende de eigendomsverkrijging zullen in een libertarische samenleving, net als al het recht, afhankelijk zijn van de erkenning daarvan. De door de markt gegenereerde regels, waar men dus vrijwillig mee instemt, zullen doorgaans ook erkend worden door de mensen die daar mee hebben ingestemd. Zo kun je betreffende bijvoorbeeld de verjaring, maar ook elke ander wijze van eigendomsverkrijging -of als je helemaal geen individueel eigendom in je gemeenschap wil, dan schaf je dat af- afspreken of dat een geldige wijze van eigendomsverkrijging moet worden geacht en onder welke voorwaarden.
De publieke ruimte verdwijnt inderdaad. "In beginsel" zou daar eigenlijk nog aan toegevoegd worden. Want waarom zou de "vereniging openbare ruimte Nederland-Midden", die bestaat uit allemaal mensen die publieke ruimten -net zoals jij- fantastisch belangrijk vinden, en stukken grond opkoopt om beschikbaar te stellen aan iedereen.
En zelfs als je zo'n vereniging op zou richten die je enkel door middel van een lidmaatschap toegang tot die "publieke" ruimten zou verschaffen, en daar ben je op tegen, vraag je dan eens af waarom onze "publieke" ruimten niet vrij toegankelijk zijn voor Abtidoon uit Mogadishu?
Primaire eigendomsverwerving lijkt op je voorbeeld van verjaring, maar gaat dan niet alleen om een paar vierkante meter, maar ook om bezittingen die vele miljarden waard zijn.
Het erfrecht is niet genoemd, maar REA's zullen dat waarschijnlijk volledig erkennen, daar het NAP (inclusief het eigendomsrecht) voor hun het leidende beginsel is. Dat is in het nadeel van de ongeborenen en bezitslozen.
Het verlies van de publieke ruimte is belangrijk punt, waarvan de gevolgen groot zullen zijn. We hebben momenteel tussen staten een soort libertaristische verhoudingen. Iedere staat bestaat bij de gratie van landbezit. Dat landbezit in min of meer absoluut. Iemand uit Somalie kan hier niet zomaar verblijven. Het internationaal recht berust op afspraken tussen landen die vrijwillig verdragen ondertekenen, of niet. De VN heeft geen eigen leger of machtsmiddelen; alleen de lidstaten beschikken daarover. De machtigste lidstaten bepalen via hun militaire en economische macht wat er gebeurd. De huidige situatie binnen Nederland wordt in Libertopia vervangen door iets soortgelijks. Abtidoon uit Mogadishu kan nu al niet zomaar Nederland in, en jij kan in Libertopia nergens zomaar rondlopen zoals je nu gewend bent, behalve thuis.
quote:
Erkenning...
Doe dan maar gelijk democratische besluitvorming. Op erkenning kun je niet op bouwen ivm met de uitzonderingen, en dat probleem kun je alleen oplossen dmv andere vormen van groepsdwang (sociale druk, uitsluiting ...).
quote:
Oh, je kan er wel tegen zijn. Je kan het heel normaal vinden om geweld te initiëren tegen anderen, en hun eigendomsrechten te schenden. Maar zolang dit deze rechten door anderen gewoon worden erkend zal je ongeveer hetzelfde kunnen verwachten als dat in huidige systemen gebeurt met mensen die deze kennelijk behoorlijk universele waarden niet erkennen.[..]
Nee, ik vroeg, enigszins cynisch, of jij het feit dat onteigening met dreiging van geweld van de overheid in een libertarische samenleving als nadeel beschouwt. Mocht je graag "onteigend" willen worden, dan kun je dat prima regelen in een libertarische samenleving.
[..]
Mooi.
De huidige situatie is noch libertarisch, noch wetteloos. Ik zie in het idee, dat burgers een soort mini-staatjes worden met hun eigen grondgebied, die zich in REA organiseren tot collectieven, een zwakke sociale structuur.
Zo is het goed dat er een mogelijkheid tot onteigening bestaat, maar ik denk dat binnen REA's daarvoor nauwelijks plaats is. Het beperken van erfrecht is ook redelijk, maar ik vermoed dat REA's het erfrecht volledig zullen ondersteunen.
[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 09-11-2013 10:28:25 ]