Shula-indie (Indie Central CXV)

quote:

Op zaterdag 19 oktober 2013 01:27 schreef Tchock het volgende:

[..]

Ze begonnen met een berg ruis met radiofragmenten er door, volledig in het donker. De lichten gingen pas na een minuut of twintig aan. Toen werd er een soundscape gemaakt met allemaal lagen en gitaren en toetsen en weet ik veel wat. Daar druppelden heel langzaam dingen in die ik herkende als het intro van Golden Arrow. Na een kwartier waren ze bij een beat aanbeland. Vanaf dat punt gingen ze op chronologische volgorde praktisch het hele album door, maar het had niets weg van een normaal concert. Er zat geen seconde stilte in, alleen maar improvisatie, chaos en een muur van geluid. Ze bouwen elke keer een enorm uitgebreid geluid op, waarna ze een nummer in meanderen, dat een paar minuten aanhouden en er dan weer langzaam uit vliegen. Minpunt; herkenningswaarde lag heel erg laag. Het publiek was merkbaar opgelucht toen na een halfuur of zo de super herkenbare gitaar van Heart er doorheen scheurde. Ik had het idee dat Nico en Dave op een of andere manier ook meer los waren vanaf dat moment; de focus ging meer naar melodieën spelen op piano en gitaar dan naar alléén maar geluid maken.

Paper Trails had een stampende, snoeiharde housebeat waar je hele lichaam van ging trillen. Het kostte merkbaar moeite voor me om stil te blijven zitten, en daar was ik absoluut niet de enige in. Vanaf dat moment zat ik écht in het concert, de tijd vloog. Voor ik het wist was Greek Light een zeldzaam rustpuntje. Afsluiter Metatron knalde en beukte als een woest monster, stierf een keer een teleurstellende dood, om vervolgens weer op te leven tot een geweldige finale

Opmerkelijk hoe hárd (niet qua volume, daar kom ik later op) de muziek kan zijn als ze dat willen. Ze doorbreken een hypnotische muur van geluid met beats die overal doorheen snijden en pompen. Het is godverdomme dánsmuziek! Overigens was dat een keer of drie/vier, voor de rest is het niet echt dansbaar en ik was dus wel blij dat het een concert met zitplaatsen was.

Het podium was op één lamp in een luxaflex-patroon na helemaal donker. Wat soms wel jammer was, want ondanks dat ze beiden op talloze instrumenten stonden te rammen was daar bijzonder weinig van te zien. Boven ze hing aan het plafond een enorme ronde spiegel waar constant een enorm felle lamp op stond in allerlei patronen. De spiegel draaide rond en schoot als een vuurtoren draden en bundels van licht de zaal in.

Minpunt: het stond echt te hard. Ik begrijp dat je om de muziek echt intens te maken nogal wat volume nodig hebt maar dit was te veel. Soms deed het zeer aan je oren, vooral aan het begin. Ik weet niet of het toen echt harder was of dat je er gewoon aan gewend raakt.

Al met al ongelofelijk vet. Vloog voorbij

edit: Het is nogal een verhaal geworden. Kuck.

quote:

Op zaterdag 19 oktober 2013 01:30 schreef Felagund het volgende:
Maar ik ga nu slapen, morgen naar Londen.

The Clash - London Calling

quote:

Op zaterdag 19 oktober 2013 01:29 schreef Tchock het volgende:

[..]

Het is ábsoluut geen popmuziek. Of je het goed of slecht vindt is verder niet mijn zaak maar iets wat zo lang opbouwt, zo weinig climaxen bevat en live zo verwrongen en verdraaid wordt kun je geen popmuziek noemen

Er zaten trouwens wel wat mensen in de zaal die Space Is Only Noise-achtig geluid hadden verwacht, denk ik. Die gingen er snel vandoor toen er een muur van onherkenbare herrie op ze af kwam

quote:

Op zaterdag 19 oktober 2013 01:44 schreef Felagund het volgende:

[..]

Een beetje ver weg van hier (hoewel het niet heel ver van mijn ouders is). Wel mooie namen. Komen er nog meer of is dit alles?

quote:

Op zaterdag 19 oktober 2013 01:51 schreef Tchock het volgende:

[..]

Warpaint, sexy.

quote:

Op zaterdag 19 oktober 2013 01:55 schreef Tchock het volgende:

[..]

Wat heb ik voor connectie met Enschede?

quote:

Op zaterdag 19 oktober 2013 01:57 schreef Tchock het volgende:

[..]

Ik ben er twee weken geleden voor het eerst geweest, is dat de connectie?