Werken en ouderschap

quote:

Op woensdag 25 september 2013 20:35 schreef Milchat het volgende:

[..]

Niet iets specifieks, maar meer nieuwsgierigheid naar hoe men de verdeling werken en zorgen inricht. Leuk om te zien ook dat er nog best veel verschillen zijn tussen mensen hierin. En wie weet wat er aan tips of ander bruikbaars uit voortkomt (niet zozeer voor mijzelf want geen kinderen, maar onderling). Wat ik me wel eens afvraag is in hoeverre het haalbaar is om allebei te werken als er meer kinderen komen (3+ ofzo)? Of zijn er tegenwoordig gewoon weinig 'grotere' gezinnen meer?

Ik weet dat mijn moeder op een gegeven moment burn-out kreeg toen ze 3 jonge kinderen had en veel werkte. Iets waar ik toch wel van plan ben er later extra op te letten en proberen te voorkomen.

Een van de belangrijkste dingen die ik heb geleerd, is dat je gewoonweg niet kunt voorspellen hoe je in zult staan. Ik dacht zelf bijvoorbeeld dat ik Graag wilde blijven werken, geen probleem zou hebben met opvang of uit logeren gaan. Niets was minder waar. Mijn beste vriendinnetje dacht dat ze graag parttime wilde werken, maar ze werd erg ongelukkig van het thuis zijn en heeft vrij snel haar uren weer uitgebreid. Het kan alle kanten op, dus geef jezelf ook de mogelijkheid om naar jezelf te luisteren. Wees niet star omdat je iets nou eenmaal hebt bedacht of hebt gewild,

Gereekst

quote:

Op woensdag 25 september 2013 20:22 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik kan je in ieder geval vertellen dat ik in de beginperiode, zeg het eerste jaar van beide kinderen, vrij goed het oppassen kon combineren met werken. Het waren en zijn allebei rustige en tevreden kinderen die zichzelf prima kunnen vermaken. Ik denk wel dat je je kind al heel gauw tekort doet als je gaat werken en het kind opdraagt zichzelf uren achtereen te vermaken, al moet ik zeggen dat ik het vanaf de leeftijd van ongeveer 3 pas echt vervelend begon te vinden. Maar nog lukt het me wel aardig als het moet, zelfs met twee kinderen. Of misschien moet ik zeggen juist met twee kinderen, want ze spelen zo leuk samen. Je moet er alleen wel tegen kunnen dat je voortdurend onderbroken wordt in het werken.

We hebben hier vanaf het begin werken met kind gecombineerd. De vrijdag werkte vriend van huis uit, ik de dinsdagmorgen. Toen ik van baan wisselde, ging Isa de dinsdagmorgen mee naar mijn werk. Nu werkt vriend op maandag en vrijdag van huis uit na schooltijd. En als het nodig is, gaat ze me mij mee naar werk (in de vakanties of op studiedagen). Voor ons werkt het prima zo

quote:

Op woensdag 25 september 2013 20:43 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Een van de belangrijkste dingen die ik heb geleerd, is dat je gewoonweg niet kunt voorspellen hoe je in zult staan. Ik dacht zelf bijvoorbeeld dat ik Graag wilde blijven werken, geen probleem zou hebben met opvang of uit logeren gaan. Niets was minder waar. Mijn beste vriendinnetje dacht dat ze graag parttime wilde werken, maar ze werd erg ongelukkig van het thuis zijn en heeft vrij snel haar uren weer uitgebreid. Het kan alle kanten op, dus geef jezelf ook de mogelijkheid om naar jezelf te luisteren. Wees niet star omdat je iets nou eenmaal hebt bedacht of hebt gewild,

inderdaad, zo riep ik altijd dat ik zekerrrrr wilde blijven werken. Maar wat had ik een moeite om hem een hele dag weg te brengen
Financieel komt het niet goed uit dat ik nog geen werk heb kunnen vinden, maar qua gevoel vind ik het stukken beter dat ik er nu hij nog zo klein is gewoon voor hem ben.

Spuit 11 met stats. Hier 2 WO opgeleide 4 dagen werkers. Kind gaat 3 dagen naar het kdv en vindt dat super. Voor ons is dit ideaal, 4 dagen bij (1 van) ons, 3 bij de kindjes.

Eerlijk delen vind ik echt heel belangrijk. 5 dagen voor de 1 en 3 voor de ander is absoluut geen optie hier. Onze dochter heeft 2 ouders en we willen zowel zorg als plezier met haar min of meer gelijk verdelen.

We hebben het nooit moeilijk gevonden haar weg te brengen en zij vond het vanaf de eerste dag leuk. Dat helpt denk ik wel.

quote:

Op woensdag 25 september 2013 20:43 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Een van de belangrijkste dingen die ik heb geleerd, is dat je gewoonweg niet kunt voorspellen hoe je in zult staan. Ik dacht zelf bijvoorbeeld dat ik Graag wilde blijven werken, geen probleem zou hebben met opvang of uit logeren gaan. Niets was minder waar. Mijn beste vriendinnetje dacht dat ze graag parttime wilde werken, maar ze werd erg ongelukkig van het thuis zijn en heeft vrij snel haar uren weer uitgebreid. Het kan alle kanten op, dus geef jezelf ook de mogelijkheid om naar jezelf te luisteren. Wees niet star omdat je iets nou eenmaal hebt bedacht of hebt gewild,

Dit, inderdaad. Ik dacht, als ik een kind krijg ga ik lekker drie dagen werken, en dat deed ik dus ook, maar raakte al na een half jaar overspannen (deels doordat ze op het werk uiterst ouderwets dachten over parttime werkende moeders: ik moest vooral niet denken dat ik, omdat ik zo nodig een kind wilde hebben, m'n collega's met extra werk liet zitten, m.a.w. of ik in drie dagen even net zo veel werk wilde verstouwen als voor die tijd in een fulltimefunctie) en ging na een tijd ziekteverlof naar twee dagen, werd niet lang daarna ontslagen (midden in de crisis, kwam niet meer aan de bak) begon voor mezelf, werk nu onder schooltijd en voel me sindsdien een stuk minder geleefd en gestrest, daarnaast kan ik er gewoon zijn voor mijn kind, samen een kop thee na schooltijd, leuke dingen met haar doen, enzovoorts.
Ik kan me niet voorstellen dat ik er met een baan net zo zou kunnen zijn voor mijn kind. Ondanks dat we er financieel een flinke veer voor hebben moeten laten. Soms, als ik van een nieuwe keuken of zo droom, gaat het door me heen om weer een baan buitenshuis te zoeken, maar eigenlijk vind ik dat we het best fijn voor elkaar hebben momenteel.

Wij zijn beiden wo-opgeleid. Ik werk vier dagen aan een hbo, man is freelancer. Op woensdag ben ik thuis, op vrijdag hij. We hebben 2 kinderen, 1 van 4 en 1 van 1,5. De oudste gaat naar school en drie dagen naar bso. Jongste gaat 3 dagen naar kdv. Vooral met het kdv ben ik erg blij. Heel vast team, dus kinderen kunnen zich goed hechten, en ze werken met Kaleidoscoop, waardoor het echt meer is dan alleen maar opvangen.

Ik heb met thuiswerken trouwens andere ervaringen dan Claudia. Ik krijg niets gedaan. Toen de oudste nog heel klein was, ging het nog, al sliep ze niet erg veel. En nu heb ik een dreumes die ik echt niet alleen kan laten. Hij klimt overal op, en valt dus regelmatig ergens van af. Dingen als was opvouwen gaan dus alleen in zijn middagslaapje.

quote:

Op woensdag 25 september 2013 17:07 schreef KapiteinGasthof het volgende:
Het balletje is eigenlijk vanzelf goed gerold dus Je zat in de detachering, als in nu niet meer? Want het lijkt me dat je het in detachering juist allemaal wat flexibeler kan aanpakken of niet?

Zit nu inderdaad niet meer in de detachering. Bewust. Ik wou een vaste baan dichter bij huis zodat als ik haar zelf naar school kon brengen s'morgens en ik de buurt was als er een keer iets zou zijn (ziek bijv) Mijn man werkt nl al op 1,5 uur rijden van huis en ik voorheen ook vaak.

Dus voor mijn gevoel ben ik nu juist flexibeler. Een dagje thuiswerken, of wat later beginnen of eerder stoppen is nooit een probleem. En ik kan dr elke dag zelf naar school brengen en dat vinden we wel zo prettig

Kiek nou! We hebben ondanks de kdv's etc wel happy kids

http://www.findingdutchland.com/happiest-kids-in-the-world/

Ik heb weleens iemand ontslagen omdat zij haar kinderopvang maar niet goed geregeld kreeg en daardoor te veel verzuimde..

quote:

Op donderdag 26 september 2013 09:49 schreef becky27 het volgende:
Kiek nou! We hebben ondanks de kdv's etc wel happy kids

http://www.findingdutchland.com/happiest-kids-in-the-world/

Ik zie anders wel een aantal red flags in die opsomming... maar dat terzijde.

quote:

Op donderdag 26 september 2013 10:14 schreef DS4 het volgende:

[..]

Ik zie anders wel een aantal red flags in die opsomming... maar dat terzijde.

Ja, de blog is natuurlijk niet wetenschappelijk onderbouwd. Het onderzoek wrs wel
http://www.unicef-irc.org/Report-Card-11/

quote:

Op donderdag 26 september 2013 10:17 schreef becky27 het volgende:

Ja, de blog is natuurlijk niet wetenschappelijk onderbouwd. Het onderzoek wrs wel
http://www.unicef-irc.org/Report-Card-11/

Ik herken de red flags, dus het zijn net dingen die wel lijken te kloppen...

quote:

Op donderdag 26 september 2013 10:28 schreef DS4 het volgende:

[..]

Ik herken de red flags, dus het zijn net dingen die wel lijken te kloppen...

ik snap je vooral die boterham met hagelslag

Bijzonder dat tabelletje over hoe makkelijk kinderen met hun moeders en vaders praten.

Ik ben een jonge studerende moeder (HBO). Ik heb de luxe dat ik regelmatig ochtenden of middagen vrij heb en als ik dan niet veel hoef te studeren, kan ik m'n kindje (3jr) fijn thuis houden. Hij vindt het kdv wel fantastisch gelukkig.
En later.. hopelijk parttime werken. We zien wel.

quote:

Op donderdag 26 september 2013 08:57 schreef Bla_Bla_Bla het volgende:

[..]

Zit nu inderdaad niet meer in de detachering. Bewust. Ik wou een vaste baan dichter bij huis zodat als ik haar zelf naar school kon brengen s'morgens en ik de buurt was als er een keer iets zou zijn (ziek bijv) Mijn man werkt nl al op 1,5 uur rijden van huis en ik voorheen ook vaak.

Dus voor mijn gevoel ben ik nu juist flexibeler. Een dagje thuiswerken, of wat later beginnen of eerder stoppen is nooit een probleem. En ik kan dr elke dag zelf naar school brengen en dat vinden we wel zo prettig

Fijn Ik hoop dat ik mijn luxe positie wat dat betreft vast weet te houden, of het nu hier is of bij een volgende werkgever

quote:

Op donderdag 26 september 2013 10:51 schreef becky27 het volgende:

ik snap je vooral die boterham met hagelslag

Bijvoorbeeld ja...

Ik vraag me wel eens af of kinderen het KDV werkelijk zo fantastisch vinden, of dat ze het gewoon maar accepteren omdat het toch niet anders is.
Mijn dochter is toen ik nog buitenshuis werkte jarenlang naar het KDV geweest (4 dagdelen, ik werkte 3 dagen mijn man 4x9), en ik kreeg altijd de indruk, door haarzelf maar ook door wat de leidsters vertelden, dat ze het daar prima naar haar zin had.
Totdat ze me later, toen we er toevallig nog eens voorbij fietsten, ineens uit het niets vertelde hoe verschrikkelijk ze het daar altijd gevonden had, en dat ze zo blij was toen het daar haar laatste dag was, de opluchting dat ze er nooit meer heen hoefde.
Ik kreeg hier een afschuwelijk gevoel van, omdat ik er, net als de meesten denk ik, maar gewoon van uit was gegaan dat ze het daar prima had, en ook nog te klein was om echt te kunnen "faken" dat ze het er wel naar haar zin had. Ik bedoel, een kind van twee, drie kan niet doen alsof ze iets leuk vindt - dacht ik altijd.

quote:

Op donderdag 26 september 2013 13:40 schreef Gwywen het volgende:
Ik vraag me wel eens af of kinderen het KDV werkelijk zo fantastisch vinden, of dat ze het gewoon maar accepteren omdat het toch niet anders is.
Mijn dochter is toen ik nog buitenshuis werkte jarenlang naar het KDV geweest (4 dagdelen, ik werkte 3 dagen mijn man 4x9), en ik kreeg altijd de indruk, door haarzelf maar ook door wat de leidsters vertelden, dat ze het daar prima naar haar zin had.
Totdat ze me later, toen we er toevallig nog eens voorbij fietsten, ineens uit het niets vertelde hoe verschrikkelijk ze het daar altijd gevonden had, en dat ze zo blij was toen het daar haar laatste dag was, de opluchting dat ze er nooit meer heen hoefde.
Ik kreeg hier een afschuwelijk gevoel van, omdat ik er, net als de meesten denk ik, maar gewoon van uit was gegaan dat ze het daar prima had, en ook nog te klein was om echt te kunnen "faken" dat ze het er wel naar haar zin had. Ik bedoel, een kind van twee, drie kan niet doen alsof ze iets leuk vindt - dacht ik altijd.

Eerlijk gezegd kan ik me dan ook weer niet voorstellen dat je net vierjarige het zo gevoeld heeft (verschrikkelijk en opluchting) en zich dat zoveel later nog zo kan herinneren, en daar nooit iets van heeft laten merken.

quote:

Op donderdag 26 september 2013 13:40 schreef Gwywen het volgende:
Ik vraag me wel eens af of kinderen het KDV werkelijk zo fantastisch vinden, of dat ze het gewoon maar accepteren omdat het toch niet anders is.

Ik denk dat het ene kind het leuk vind en het andere kind niet.

Wij hebben naar kdv gekeken omdat we het argument "zo leren ze sociaal gedrag aan" wilde onderzoeken. Onze bevinding was dat de kleinsten gewoon op een rij gezet worden en af en toe elkaar een tik geven en dat is het dan. Weinig aandacht relatief gezien. Voor ons een bevestiging van onze wens: de nanny.

(daar komt nog bij dat je altijd maximale uren af moet nemen, kind heen en weer slepen, enz.)

Als ze ouder wordt en behoefte heeft aan spelen met andere kinderen gaat ze gewoon met de nanny naar de speeltuintjes hier in het dorp. Wij wonen in een heel klein dorp, maar toch hebben we twee prima speeltuintjes, dus dat komt goed. En natuurlijk ken je in zo'n dorp de mensen met kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd en zo kun je dat samen spelen ook prima trainen lijkt mij.

Komt nog bij dat onze dochter nu al extreem sociaal is, dus dat lijkt mij op dit moment niet iets wat extra stimulering nodig heeft.

Dat allemaal gezegd hebbende: kiezen voor kdv lijkt mij niet iets om je schuldig over te voelen. Heel veel kinderen willen ook liever niet naar school. Brengen we ze ook naartoe.

quote:

Op donderdag 26 september 2013 13:47 schreef miss_sly het volgende:

Eerlijk gezegd kan ik me dan ook weer niet voorstellen dat je net vierjarige het zo gevoeld heeft (verschrikkelijk en opluchting) en zich dat zoveel later nog zo kan herinneren, en daar nooit iets van heeft laten merken.

In een herinnering is iets geregeld anders dan het feitelijk was. Zou ook wel doorvragen naar het waarom...

quote:

Op donderdag 26 september 2013 13:54 schreef DS4 het volgende:

[..]

In een herinnering is iets geregeld anders dan het feitelijk was. Zou ook wel doorvragen naar het waarom...

Dat sowieso!