W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
Fosfor kan een probleem worden maar is natuurlijk terug te winnen uit de uitwerpselen en overblijfsels van dieren en mensen. Stikstof wordt gewonnen uit de lucht en aardgas, kalium en zwavel zijn nog geen grote problemen.quote:Op donderdag 3 juli 2014 09:43 schreef Pietverdriet het volgende:
Ik denk eerlijk gezegd dat de kunstmestgrondstoffen eerder op zijn dan de fossiele brandstoffen. Er is trouwens geen voedseltekort, iedere hongersnood in de afgelopen 100 jaar had eerder een politieke oorzaak dan een tekort aan voedsel. Honger is een wapen in conflicten.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
02-07-2014
Oude doos herbergt vergeten oersoep-experiment
Stanley Miller’s vergeten monsters 60 jaar na dato geanalyseerd
Stanley Miller deed in 1953 een experiment waaruit bleek hoe belangrijke moleculen op de vroege aarde gevormd konden worden. Hij liet dozen achter vol met nooit geanalyseerde monsters. Amerikaanse wetenschappers namen ze alsnog onder de loep. Ze vonden een nieuwe manier waarop de bouwstenen van het leven ontstaan kunnen zijn.
door Mariska van Sprundel
De vergeten monsters van Miller uit de jaren ’50.
Scripps Institution of Oceanography, UC San Diego
Het experiment van Stanley Miller uit 1953, dat aantoonde dat aminozuren konden ontstaan onder omstandigheden zoals ze waren op de jonge aarde, is beroemd: het startte de zoektocht naar het ontstaan van het leven. Onder wetenschappers heerst echter al jaren de consensus dat Miller’s experiment inhoudelijk niet helemaal klopte (zie kader). Hij slaagde er niet in de situatie zoals die 4 miljard jaar geleden was op aarde na te bootsen. Toch hebben zijn experimenten uit de jaren ‘50 nu een nieuwe impuls gegeven aan het onderzoek naar het ontstaan van leven.
Wetenschappers van het Georgia Institute of Technology en de Universiteit van Californië in San Diego analyseerden oude monsters van Miller uit 1958. Chemicus Jeffrey Bada, die nog heeft samengewerkt met Miller, leidde het onderzoek. Het bleek dat Miller tijdens een experiment uit 1958 de organische stof cyaanamide toevoegde aan zijn reactieflesjes. Het team ontdekte zestig jaar later dat in deze reactieflesjes peptiden, moleculen bestaande uit een klein aantal aminozuren, waren ontstaan. Ze rapporteerden hun opwindende vondst vorige week in het chemisch tijdschrift Angewandte Chemie.
Stanley Mille
r
Miller’s beroemde experiment
Stop ammoniak, waterstof, methaan en water in een glazen fles, stel het mengsel bloot aan elektrische ontladingen en kijk na een paar weken welke moleculen zijn ontstaan. Dat was het afstudeeronderzoek van Stanley Miller in 1953, waarmee hij de oersoep en de blikseminslag op de vroege aarde nabootste.
In zijn flesjes ontstonden aminozuren, de bouwstenen van eiwitten. Zijn proefopzet is inmiddels achterhaald. Tegenwoordig denken onderzoekers dat de oeratmosfeer voornamelijk bestond uit de gassen koolstofmonoxide, koolstofdioxide en stikstof in plaats van methaan en ammoniak. Bij gebruik van eerstgenoemde gassen ontstaan in het experiment geen aminozuren.
Uit de oude doos
Dozen vol met glazen flesjes met onderin een bruine smurrie. Op de etiketten staat een datum en een beschrijving, door Stanley Miller er zelf opgeplakt in 1958. Nadat Miller in 1999 overleed aan een hersenbloeding, kwam Bada in bezit van de dozen vol met experimentele monsters uit Miller’s lab. Op één van de dozen stond ‘monster elektrische ontlading’. In die doos ontdekte Bada reactieflesjes van de originele experimenten in 1953 en van de jaren daarna. Daartussen zaten flesjes waar Miller tijdens zijn experimenten cyaanamide aan toevoegde, zo was ook terug te lezen in zijn nauwkeurig bijgehouden aantekeningen.
Met geavanceerde technieken analyseerden het team, in samenwerking met onderzoekers van NASA, de inhoud van de flesjes. Ze deden een opwindende vondst: het reactiemengsel bevatte peptiden. Ook toen ze het experiment met moderne technieken overdeden ontstonden er peptiden.
Een experiment met elektrische ontlading simuleert de omstandigheden op de vroege aarde, uitgaande van simpele startmaterialen. De reactie wordt ontstoken door een vonk, die bliksem nabootst. Bliksem kwam waarschijnlijk veel voor op de vroege aarde.
Georgia Tech
Ze speculeren dat meer dan 4 miljard jaar geleden aminozuren met behulp van cyaanamide aan elkaar hechten waarbij peptides ontstonden. In theorie kunnen die peptides vervolgens weer eiwitten en enzymen vormen die nodig zijn voor de biochemie van het leven zoals wij het kennen.
Verklaring
Waarom Miller in 1958 cyaanamide toevoegde aan de reactie is onbekend. Destijds dachten wetenschappers dat een reactie met cyaanamide alleen zou werken in een zure omgeving, en zulke omgevingen kwamen op de vroege aarde niet voor. Verondersteld wordt dat de oersoep een te hoge pH had voor cyaanamide.
Het nieuwe onderzoek laat echter zien dat er tijdens de vorming van aminozuren tussenproducten ontstaan. Die tussenproducten werken prima in een niet-zure omgeving en helpen de aminozuren aan elkaar te koppelen tot peptiden. Ook al zijn de experimenten van Miller achterhaald, deze nieuwe experimenten laten wel zien hoe cyaanamide mogelijk betrokken was bij de stap van aminozuren naar peptiden.
Bron:
Eric T. Parker e.a., ‘A Plausible Simultaneous Synthesis of Amino Acids and Simple Peptides on the Primordial Earth’, Angewandte Chemie, online publicatie op 25 juni 2014. DOI: 10.1002/anie.201403683
(kennislink)
Oude doos herbergt vergeten oersoep-experiment
Stanley Miller’s vergeten monsters 60 jaar na dato geanalyseerd
Stanley Miller deed in 1953 een experiment waaruit bleek hoe belangrijke moleculen op de vroege aarde gevormd konden worden. Hij liet dozen achter vol met nooit geanalyseerde monsters. Amerikaanse wetenschappers namen ze alsnog onder de loep. Ze vonden een nieuwe manier waarop de bouwstenen van het leven ontstaan kunnen zijn.
door Mariska van Sprundel
De vergeten monsters van Miller uit de jaren ’50.
Scripps Institution of Oceanography, UC San Diego
Het experiment van Stanley Miller uit 1953, dat aantoonde dat aminozuren konden ontstaan onder omstandigheden zoals ze waren op de jonge aarde, is beroemd: het startte de zoektocht naar het ontstaan van het leven. Onder wetenschappers heerst echter al jaren de consensus dat Miller’s experiment inhoudelijk niet helemaal klopte (zie kader). Hij slaagde er niet in de situatie zoals die 4 miljard jaar geleden was op aarde na te bootsen. Toch hebben zijn experimenten uit de jaren ‘50 nu een nieuwe impuls gegeven aan het onderzoek naar het ontstaan van leven.
Wetenschappers van het Georgia Institute of Technology en de Universiteit van Californië in San Diego analyseerden oude monsters van Miller uit 1958. Chemicus Jeffrey Bada, die nog heeft samengewerkt met Miller, leidde het onderzoek. Het bleek dat Miller tijdens een experiment uit 1958 de organische stof cyaanamide toevoegde aan zijn reactieflesjes. Het team ontdekte zestig jaar later dat in deze reactieflesjes peptiden, moleculen bestaande uit een klein aantal aminozuren, waren ontstaan. Ze rapporteerden hun opwindende vondst vorige week in het chemisch tijdschrift Angewandte Chemie.
Stanley Mille
r
Miller’s beroemde experiment
Stop ammoniak, waterstof, methaan en water in een glazen fles, stel het mengsel bloot aan elektrische ontladingen en kijk na een paar weken welke moleculen zijn ontstaan. Dat was het afstudeeronderzoek van Stanley Miller in 1953, waarmee hij de oersoep en de blikseminslag op de vroege aarde nabootste.
In zijn flesjes ontstonden aminozuren, de bouwstenen van eiwitten. Zijn proefopzet is inmiddels achterhaald. Tegenwoordig denken onderzoekers dat de oeratmosfeer voornamelijk bestond uit de gassen koolstofmonoxide, koolstofdioxide en stikstof in plaats van methaan en ammoniak. Bij gebruik van eerstgenoemde gassen ontstaan in het experiment geen aminozuren.
Uit de oude doos
Dozen vol met glazen flesjes met onderin een bruine smurrie. Op de etiketten staat een datum en een beschrijving, door Stanley Miller er zelf opgeplakt in 1958. Nadat Miller in 1999 overleed aan een hersenbloeding, kwam Bada in bezit van de dozen vol met experimentele monsters uit Miller’s lab. Op één van de dozen stond ‘monster elektrische ontlading’. In die doos ontdekte Bada reactieflesjes van de originele experimenten in 1953 en van de jaren daarna. Daartussen zaten flesjes waar Miller tijdens zijn experimenten cyaanamide aan toevoegde, zo was ook terug te lezen in zijn nauwkeurig bijgehouden aantekeningen.
Met geavanceerde technieken analyseerden het team, in samenwerking met onderzoekers van NASA, de inhoud van de flesjes. Ze deden een opwindende vondst: het reactiemengsel bevatte peptiden. Ook toen ze het experiment met moderne technieken overdeden ontstonden er peptiden.
Een experiment met elektrische ontlading simuleert de omstandigheden op de vroege aarde, uitgaande van simpele startmaterialen. De reactie wordt ontstoken door een vonk, die bliksem nabootst. Bliksem kwam waarschijnlijk veel voor op de vroege aarde.
Georgia Tech
Ze speculeren dat meer dan 4 miljard jaar geleden aminozuren met behulp van cyaanamide aan elkaar hechten waarbij peptides ontstonden. In theorie kunnen die peptides vervolgens weer eiwitten en enzymen vormen die nodig zijn voor de biochemie van het leven zoals wij het kennen.
Verklaring
Waarom Miller in 1958 cyaanamide toevoegde aan de reactie is onbekend. Destijds dachten wetenschappers dat een reactie met cyaanamide alleen zou werken in een zure omgeving, en zulke omgevingen kwamen op de vroege aarde niet voor. Verondersteld wordt dat de oersoep een te hoge pH had voor cyaanamide.
Het nieuwe onderzoek laat echter zien dat er tijdens de vorming van aminozuren tussenproducten ontstaan. Die tussenproducten werken prima in een niet-zure omgeving en helpen de aminozuren aan elkaar te koppelen tot peptiden. Ook al zijn de experimenten van Miller achterhaald, deze nieuwe experimenten laten wel zien hoe cyaanamide mogelijk betrokken was bij de stap van aminozuren naar peptiden.
Bron:
Eric T. Parker e.a., ‘A Plausible Simultaneous Synthesis of Amino Acids and Simple Peptides on the Primordial Earth’, Angewandte Chemie, online publicatie op 25 juni 2014. DOI: 10.1002/anie.201403683
(kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-07-2014
Google Glass kun je vanaf nu besturen met je gedachten
© afp.
Toestellen kunnen besturen met je gedachten: het klinkt als toekomstmuziek. Daar komt vandaag dankzij het Britse bedrijf 'This Place' verandering in. Vanaf nu kun je foto's maken van wat je ziet én ze meteen op Twitter zetten, gewoon door eraan te denken.
Praten met iemand aan de andere kant van de wereld, telekinese en vliegende auto's hebben allemaal één ding gemeen: het was iets wat mensen ooit compleet onmogelijk achtten. Na Skype en vliegende auto 'Pegasus', is nu ook telekinese mogelijk.
Foto maken door te staren
Google Glass, dat eigenlijk een smartphone in de vorm van een BRIL is, wordt normaal bestuurd door een stem of via aanraking. De NeuroSky EEG biosensor is een hoofdband die de elektronische activiteit in de buurt van je schedel opmeet. De twee toestellen worden verbonden door een -hoe kan het ook anders- draadloze Bluetooth-verbinding. MindRDR is de app die de twee met elkaar verbindt.
De hoofdband kan vier soorten hersenactiviteit onderscheiden, twee daarvan (concentratie en relaxatie) worden door MindRDR gebruikt om foto's te nemen en ze op Twitter te zetten. In praktijk wil dat zeggen dat je een foto kunt maken door ergens heel geconcentreerd naar te staren. Daarna heb je als gebruiker de optieom de foto te delen, of om terug te keren naar de camera-modus. Dit filmpje toont hoe het werkt.
Democratisch geprijsd, maar enkele neveneffecten
Een van de neveneffecten is dat je zo geconcentreerd kunt zijn, dat je om de paar seconden onbedoeld foto's neemt en tweet. Ook kan je BRIL per ongeluk oververhit geraken. In dat geval moet je hem 'gewoon' een paar minuten naast een airco (of ventilator) houden om af te koelen.
Ben Aldred, één van de directeurs van This Place, het bedrijf achter de biosensor en de MindRDR-app, laat weten dat het bedrijf onderzoekt hoe ze "draagbare apparaten zoals Glass toegankelijk kunnen maken voor een zo breed mogelijk publiek". Het toestel is al op de markt, maar ondanks zijn relatief democratische prijs (89 euro is een peulschil vergeleken met sommige andere technische snufjes), kan niet iedereen er eentje bemachtigen. Het eerste probleem is dat het enkel via Google Play in het Verenigd Koninkrijk te verkrijgen is. Het tweede, minder gemakkelijk te omzeilen probleem, is dat je eerst een Google Glass nodig hebt. Daar hangt een iets minder budgetvriendelijk prijskaartje van 1.260 euro aan vast.
Medische wereld
Naast trendsetters kan deze uitvinding op termijn wellicht ook de medische wereld bekoren. Deze soort telekinese is namelijk interessant voor mensen met het locked-in-syndroom. Die bevinden zich in een soort pseudocoma doordat alle communicatiemogelijkheden zijn weggevallen: ze kunnen geluiden waarnemen maar zelf niet communiceren, of enkel door met hun ogen te knipperen. Door zich te concentreren, zouden ze op die manier misschien wel kunnen communiceren.
(HLN)
Google Glass kun je vanaf nu besturen met je gedachten
© afp.
Toestellen kunnen besturen met je gedachten: het klinkt als toekomstmuziek. Daar komt vandaag dankzij het Britse bedrijf 'This Place' verandering in. Vanaf nu kun je foto's maken van wat je ziet én ze meteen op Twitter zetten, gewoon door eraan te denken.
Praten met iemand aan de andere kant van de wereld, telekinese en vliegende auto's hebben allemaal één ding gemeen: het was iets wat mensen ooit compleet onmogelijk achtten. Na Skype en vliegende auto 'Pegasus', is nu ook telekinese mogelijk.
Foto maken door te staren
Google Glass, dat eigenlijk een smartphone in de vorm van een BRIL is, wordt normaal bestuurd door een stem of via aanraking. De NeuroSky EEG biosensor is een hoofdband die de elektronische activiteit in de buurt van je schedel opmeet. De twee toestellen worden verbonden door een -hoe kan het ook anders- draadloze Bluetooth-verbinding. MindRDR is de app die de twee met elkaar verbindt.
De hoofdband kan vier soorten hersenactiviteit onderscheiden, twee daarvan (concentratie en relaxatie) worden door MindRDR gebruikt om foto's te nemen en ze op Twitter te zetten. In praktijk wil dat zeggen dat je een foto kunt maken door ergens heel geconcentreerd naar te staren. Daarna heb je als gebruiker de optieom de foto te delen, of om terug te keren naar de camera-modus. Dit filmpje toont hoe het werkt.
Democratisch geprijsd, maar enkele neveneffecten
Een van de neveneffecten is dat je zo geconcentreerd kunt zijn, dat je om de paar seconden onbedoeld foto's neemt en tweet. Ook kan je BRIL per ongeluk oververhit geraken. In dat geval moet je hem 'gewoon' een paar minuten naast een airco (of ventilator) houden om af te koelen.
Ben Aldred, één van de directeurs van This Place, het bedrijf achter de biosensor en de MindRDR-app, laat weten dat het bedrijf onderzoekt hoe ze "draagbare apparaten zoals Glass toegankelijk kunnen maken voor een zo breed mogelijk publiek". Het toestel is al op de markt, maar ondanks zijn relatief democratische prijs (89 euro is een peulschil vergeleken met sommige andere technische snufjes), kan niet iedereen er eentje bemachtigen. Het eerste probleem is dat het enkel via Google Play in het Verenigd Koninkrijk te verkrijgen is. Het tweede, minder gemakkelijk te omzeilen probleem, is dat je eerst een Google Glass nodig hebt. Daar hangt een iets minder budgetvriendelijk prijskaartje van 1.260 euro aan vast.
Medische wereld
Naast trendsetters kan deze uitvinding op termijn wellicht ook de medische wereld bekoren. Deze soort telekinese is namelijk interessant voor mensen met het locked-in-syndroom. Die bevinden zich in een soort pseudocoma doordat alle communicatiemogelijkheden zijn weggevallen: ze kunnen geluiden waarnemen maar zelf niet communiceren, of enkel door met hun ogen te knipperen. Door zich te concentreren, zouden ze op die manier misschien wel kunnen communiceren.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.nu.nl/wetensch(...)ire-bal-ontdekt.htmlquote:Nieuwe 'moleculaire bal' ontdekt
Het bestaan van het balvormige molecuul van het element boor is experimenteel bevestigd.
Nieuwe 'moleculaire bal' ontdekt
Foto: Thinkstock
Dat maken Chinese wetenschappers uitgerekend op de dag van de WK-finale bekend in Nature Chemistry.
Het balvormige molecuul dat uit veertig atomen boor bestaat is te vergelijken met de ontdekking van de ‘Buckyball’ in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Dat molecuul bestaat uit zestig atomen koolstof, en baande de weg voor onderzoek naar nanobuisjes en grafeen.
Boor was altijd een kandidaat voor het hebben van een balvormige structuur, omdat het in het periodiek systeem naast koolstof zit en dus vergelijkbare verbindingen kan maken. Tot nu toe was het bestaan ervan echter nooit experimenteel aangetoond.
Borosfereen
De Chinezen hebben het molecuul, dat ze borosfereen noemen, gevonden via een selectiemethode. Met computermodellen bedachten ze eerst hoe het molecuul eruit zou moeten zien.
Vervolgens maakten ze allerlei moleculen van booratomen, en selecteerden ze degenen die precies zwaar genoeg waren – veertig atomen dus. Tussen die moleculen bleek het illustere borosfereen te zitten.
Omdat boor een ander atoom is dan koolstof, ziet deze bal er wat anders uit. Waar de buckyball echt op een voetbal lijkt met vijf- en zeshoeken, is borosfereen vooral opgebouwd uit driehoeken, met enkele zeven- en zeshoeken.
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
15-07-2014
Google sluit akkoord over 'slimme contactlenzen'
© anp.
De Zwitserse farmagroep Novartis en het Amerikaanse internetbedrijf Google hebben een akkoord gesloten over de ontwikkeling van slimme contactlenzen. Dat melden de bedrijven vandaag. Via minuscule technologie in de lenzen zouden onder meer diabetespatiënten beter geholpen kunnen worden.
Alcon, de oogdivisie van Novartis, zal zich samen met Google toeleggen op de ontwikkeling van de slimme lenzen met niet-invasieve sensoren, microchips en andere miniatuurelektronica aan boord.
Novartis focust op twee ontwikkelingsgebieden. Ten eerste zouden diabetespatiënten met de lenzen hun glucosepeil voortdurend kunnen meten. De lenzen zouden daarbij draadloos in contact staan met een mobiel toestel.
Ten tweede wil Novartis mensen helpen met verziendheid die niet meer kunnen lezen zonder bril. De slimme lens zou het zicht kunnen corrigeren en zo de natuurlijke autofocus van het oog herstellen op objecten dichtbij.
De deal moet nog goedgekeurd worden door de mededingingsautoriteiten. Financiële details geven de bedrijven niet vrij.
(HLN)
Google sluit akkoord over 'slimme contactlenzen'
© anp.
De Zwitserse farmagroep Novartis en het Amerikaanse internetbedrijf Google hebben een akkoord gesloten over de ontwikkeling van slimme contactlenzen. Dat melden de bedrijven vandaag. Via minuscule technologie in de lenzen zouden onder meer diabetespatiënten beter geholpen kunnen worden.
Alcon, de oogdivisie van Novartis, zal zich samen met Google toeleggen op de ontwikkeling van de slimme lenzen met niet-invasieve sensoren, microchips en andere miniatuurelektronica aan boord.
Novartis focust op twee ontwikkelingsgebieden. Ten eerste zouden diabetespatiënten met de lenzen hun glucosepeil voortdurend kunnen meten. De lenzen zouden daarbij draadloos in contact staan met een mobiel toestel.
Ten tweede wil Novartis mensen helpen met verziendheid die niet meer kunnen lezen zonder bril. De slimme lens zou het zicht kunnen corrigeren en zo de natuurlijke autofocus van het oog herstellen op objecten dichtbij.
De deal moet nog goedgekeurd worden door de mededingingsautoriteiten. Financiële details geven de bedrijven niet vrij.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-07-2014
CHINA wil grootste deeltjesversneller
China wil de Large Hadron Collider van CERN naar de kroon steken. Als het aan wetenschappers van High ENERGY Physics (IHEP) in Beijing moet er in 2028 een deeltjesversneller komen met een omtrek van liefst 52 kilometer. Dat is bijna twee keer zo groot als de installatie in Geneve.
Het ambitieuze plan van de Chinezen moet drie miljard gaan kosten. Europa en de Verenigde Staten hadden vergelijkbare plannen, maar omdat zij verwachtten niet eerder dan 2035 te kunnen starten, lijkt China nu de plek te worden voor de grootste deeltjesversneller ter wereld.
Volgens Nature betekenen de plannen een grote stap voor de Aziatische grootmacht. China had vooralsnog enkel een versneller van nog geen 300 meter in omtrek, maar recente experimenten hebben het land “het vertrouwen gegeven dat het in staat is om een voorstel te doen voor zo’n ambitieuze installatie,” vertelt Ian Chipsey, natuurkundige aan OXFORD University.
Op dit moment denkt CHINA uit zichzelf de wetenschappelijke kennis en de financiën in huis heeft om op eigen kracht de deeltjesversneller te ontwikkelen, maar internationale samenwerkingspartners zijn welkom. Mocht er uit andere landen genoeg interesse zijn, kan er zelfs overwogen worden een nog grotere deeltjesversnellers van rond de 80 kilometer te bouwen.
(scienceguide.nl)
CHINA wil grootste deeltjesversneller
China wil de Large Hadron Collider van CERN naar de kroon steken. Als het aan wetenschappers van High ENERGY Physics (IHEP) in Beijing moet er in 2028 een deeltjesversneller komen met een omtrek van liefst 52 kilometer. Dat is bijna twee keer zo groot als de installatie in Geneve.
Het ambitieuze plan van de Chinezen moet drie miljard gaan kosten. Europa en de Verenigde Staten hadden vergelijkbare plannen, maar omdat zij verwachtten niet eerder dan 2035 te kunnen starten, lijkt China nu de plek te worden voor de grootste deeltjesversneller ter wereld.
Volgens Nature betekenen de plannen een grote stap voor de Aziatische grootmacht. China had vooralsnog enkel een versneller van nog geen 300 meter in omtrek, maar recente experimenten hebben het land “het vertrouwen gegeven dat het in staat is om een voorstel te doen voor zo’n ambitieuze installatie,” vertelt Ian Chipsey, natuurkundige aan OXFORD University.
Op dit moment denkt CHINA uit zichzelf de wetenschappelijke kennis en de financiën in huis heeft om op eigen kracht de deeltjesversneller te ontwikkelen, maar internationale samenwerkingspartners zijn welkom. Mocht er uit andere landen genoeg interesse zijn, kan er zelfs overwogen worden een nog grotere deeltjesversnellers van rond de 80 kilometer te bouwen.
(scienceguide.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
bronquote:A Room Where Executives Go to Get Help from IBM’s Watson
Researchers at IBM are testing a version of Watson designed to listen and contribute to business meetings.
Photocopiers, PCs, and video conferencing rooms all rose from being technological novelties to standard tools of corporate life. Researchers at IBM are experimenting with an idea for another: a room where executives can go to talk over business problems with a version of Watson, the computer system that defeated two Jeopardy! champions on TV in 2012.
An early prototype has been made in the Cognitive Environments Lab, which opened last year at IBM’s Thomas J. Watson research center in Yorktown Heights, New York. It is intended to explore how software that can understand and participate in human interactions could “magnify human cognition,” says Dario Gil, director for symbiotic cognitive systems at IBM research.
The lab looks more or less like a normal meeting space, but with a giant display taking up one wall, and an array of microphones installed in the ceiling. Everything said in the room can be instantly transcribed, providing a detailed record of any meeting, and allowing the system to listen out for commands addressed to “Watson.”
Those commands can be simple requests for information of the kind you might type into a search box. But Watson can also take a more active role in a discussion. In a live demonstration, it helped researchers role-playing as executives to generate a short list of companies to acquire.
First, Watson was brought up to speed by being directed, verbally, to read over an internal memo summarizing the company’s strategy for artificial intelligence. It was then asked by one of the researchers to use that knowledge to generate a long list of candidate companies. “Watson, show me companies between $15 million and $60 million in revenue relevant to that strategy,” he said.
After the humans in the room talked over the results Watson displayed on screen, they called out a shorter list for Watson to put in a table with columns for key characteristics. After mulling some more, one of them said: “Watson, make a suggestion.” The system ran a set of decision-making algorithms and bluntly delivered its verdict: “I recommend eliminating Kawasaki Robotics.” When Watson was asked to explain, it simply added. “It is inferior to Cognilytics in every way.”
IBM’s researchers are also considering other ways the technology at work in their current demo might help out in a workplace—for example, by having software log the relative contributions of different people to a discussion, or deliver a kind of fact-checking report after a meeting that highlights mistaken assertions.
By surfacing that kind of information, Watson could change the dynamics of group interactions for the better, says Gil. “Watson could enhance collective intelligence by facilitating turn taking, or having a neutral presence that can help prevent groupthink,” he says. For example, people may feel freer to question their boss’s opinion if Watson is the first to suggest there is another way of looking at a problem.
IBM is not the first to try to improve meetings by having software understand and enhance them. One large project backed by the European Union developed technology that records and summarizes meetings using a combination of speech recognition and sensors that tracked participants’ head movements and gaze for signals of the most useful content.
“Using recognition and content analysis technologies has a significant potential to enhance both face-to-face and remote meetings, and could significantly improve organizational cultures,” says Steve Renals, a professor of speech technology at the University of Edinburgh who helped lead that project.
However, the accuracy of speech transcription remains a challenge to the reliability of such technology, says Renals. Even a person speaking directly into a microphone in a quiet room is unlikely to have all their words transcribed correctly, and meetings come with extra problems such as people talking over one another, echoes, and incidental noises such as tapping pens.
In the demonstration shown to MIT Technology Review, the IBM participants wore microphones to give Watson a clearer signal. But Gil’s team is also working on a system of microphones able to collect sound from multiple very focused—but steerable—directions. It would use information from cameras in the ceiling to lock onto people and get a clear recording of their speech.
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
http://www.wired.co.uk/news/archive/2014-08/06/butterfly-colourquote:Butterflies can change colour quickly through evolution
The evolution of colours in nature is still a mysterious process, but researchers from Yale University have helped shed light on the subject after managing to change the colour of butterflies' wings using selective breeding in less than a year.
By turning the butterfly wings from brown to violet, the researchers have produced the first structural colour change in an animal by attempting to influence its evolution. The species of butterfly used in the experiments -- known as bicyclus anynana, or the squinting bush brown -- is naturally a musty brown hue, and the violet shade achieved in the study was chosen as a goal to work towards by the researchers.
"What we did was to imagine a new target colour for the wings of a butterfly, without any knowledge of whether this colour was achievable, and selected for it gradually using populations of live butterflies," said Antónia Monteiro, a former professor of ecology and evolutionary biology at Yale.
Brilliant colours in animals are often caused by light interacting with the various biomaterials integrated in their physical makeup, such as the scales on butterfly wings. The colour change that was ultimately achieved by the researchers involved changing the relative thickness of the scales that coat the wings. They managed to coax the change out of the butterflies in only six generations of selection. The bicyclus anynana was chosen for the study as it has cousin species that have managed to evolve coloured wings independently and the researchers wanted to see if they could reproduce these changes in the lab.
"We just thought if natural selection has been able to modify wing colours in members of this genus of butterfly, perhaps so can we," Monteiro said.
Proving that they can shows that butterflies harbour high levels of genetic variation and can react swiftly to selective conditions they might encounter via slight modifications to the physical dimensions of the scales on their wings.
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
07-08-2014
Fysici scheiden deeltjes van hun eigenschappen
Stel je voor dat je lichaam in de ene ruimte is en je persoonlijkheid in de andere. Hoewel dit niet in de echte wereld voorkomt, is iets soortgelijks wel mogelijk in de quantumwereld. Een internationaal team van wetenschappers scheidde namelijk deeltjes van hun eigenschappen.
De neutronenbron van het Laue-Langevin Instituut die de natuurkundigen gebruikten om deeltjes van hun eigenschappen te scheiden. CREDIT: Laue-Langevin Instituut
De kolderkat (Cheshire cat) uit Alice in Wonderland kan verdwijnen in het niets en laat alleen zijn lach achter. Opmerkelijk genoeg wist een team van internationale wetenschappers dit ook voor elkaar te krijgen bij neutronen. Ze wisten de eigenschappen van neutronen te SCHEIDEN van de deeltjes zelf. Ze publiceerden hun bevindingen in het wetenschappelijke tijdschrift Nature Communications.
Om de deeltjes van hun eigenschappen te scheiden, gebruikten de wetenschappers een apparaat genaamd een interferometer. Dat apparaat splitst een neutronenstraal in twee BANEN die aan het eind weer bij elkaar komen. Door die interferometer schoten de fysici één voor één neutronen.
De neutronen in de paden hebben een verschillende SPIN. Spin is het magnetische moment van een deeltje. Het is voor te stellen als een tol die rechtsom of linksom draait. Neutronen met SPIN-op bovonden zich in de opstelling altijd in het bovenste pad, en neutronen in het onderste pad hadden altijd spin-neer. Aan het eind komen beide paden weer bij elkaar en meet een detector alleen die neutronen die spin-op hebben.
Zoektocht naar deeltjes en SPIN
De natuurkundigen hoopten met die opstelling te ontdekken of deeltjes los van hun eigenschappen kunnen voorkomen. Daarvoor bepaalden zij eerst in welk pad de deeltjes zich bevonden. De natuurkundigen plaatsten daarom een filter dat neutronen absorbeert in een van de twee paden. Wanneer zij dat filter in het onderste pad plaatsen, nam de detector geen verschil waar in de hoeveelheid neutronen. Dat is logisch omdat in het onderste pad alle deeltjes spin-neer hebben, en de detector deeltjes met spin-op meet. Wanneer zij het filter in het bovenste pad plaatsen, werd wel een verschil gemeten. Ook dat is logisch, omdat daar deeltjes met spin-op zitten. De onderzoekers concludeerden dat deneutronen zich in inderdaad in het bovenste pad bevonden.
Daarop wilden de onderzoekers bepalen waar de spin, de eigenschap van het deeltje, zich bevond. Daarvoor gebruikten zij een meting met een zogeheten zwak magnetisch veld, dat de spin een heel klein beetje aanpast. In tegenstelling tot gebruikelijke metingen, laat zo’n zwak magnetisch veld de quantumeigenschappen van de deeltjes intact. Tot hun verbazing gebeurde er niets wanneer ze de spin van deeltjes in de bovenste baan aanpasten, maar toen zij dat in het onderste pad deden, maten ze wel een verschil. Dat is opmerkelijk, omdat je op voorhand zou verwachten dat alleen een magneetveld op het bovenste pad effect zou moeten hebben – daar bewegen immers de deeltjes met spin-op, en alleen die deeltjes worden door de detector gemeten. De onderzoekers concludeerden dat de eigenschap van het deeltje, de spin, door de onderste baan bewoog terwijl het deeltje zelf de bovenste baan koos. Die scheiding duurde totdat de eigenschap en het deeltje weer bij elkaar kwamen vlak voordat het deeltje op de detector terecht kwam. Op deze manier is het in theorie mogelijk dat wetenschappers de deeltjes en hun eigenschap, de spin, afzonderlijk bestuderen.
Het is nog maar de vraag of natuurkundigen de deeltjes ook echt wisten te SCHEIDEN, geeft ook onderzoeksleider Tobias Denkmayr van de Vienna University of Technology toe. ‘Uit de metingen blijkt dat het lijkt alsof de deeltjes van hun eigenschap gescheiden zijn. Het hangt totaal van je interpretatie van de quantummechanica af, of je gelooft dat de deeltjes en hun eigenschap gescheiden zijn of niet’, zegt hij.
Net zoals de kat uit Alice in Wonderland kunnen deeltjes scheiden van hun eigenschappen. CREDIT: Leon Filter
Quantumcomputer
Met dit principe kunnen wetenschappers mogelijk de eigenschappen van deeltjes nauwkeuriger bestuderen. De eigenschappen van deeltjes beïnvloeden elkaar normaal gesproken, zodat het moeilijk is om een losse eigenschap te bestuderen. Met dit NIEUWE principe kunnen zij een hinderlijke eigenschap scheiden van een deeltje, waardoor de overige eigenschappen beter te bestuderen zijn.
Denkmayr denkt dat zijn vinding mogelijk ook een toepassing kan vinden in quantumcomputers die hun informatie opslaan in qubits, hoewel hij benadrukt dat hij op dat gebied geen expert is. ‘Quantumcomputers zijn nogal gevoelig voor storingen. Als blijkt dat die storingen komen door eigenschappen van een quantumsysteem kan het kolderkatprincipe mogelijk die verstoringen SCHEIDEN van het systeem’, zegt hij. ‘Daardoor zijn quantumcomputers mogelijk een stuk stabieler.’
(newscientist.nl)
Fysici scheiden deeltjes van hun eigenschappen
Stel je voor dat je lichaam in de ene ruimte is en je persoonlijkheid in de andere. Hoewel dit niet in de echte wereld voorkomt, is iets soortgelijks wel mogelijk in de quantumwereld. Een internationaal team van wetenschappers scheidde namelijk deeltjes van hun eigenschappen.
De neutronenbron van het Laue-Langevin Instituut die de natuurkundigen gebruikten om deeltjes van hun eigenschappen te scheiden. CREDIT: Laue-Langevin Instituut
De kolderkat (Cheshire cat) uit Alice in Wonderland kan verdwijnen in het niets en laat alleen zijn lach achter. Opmerkelijk genoeg wist een team van internationale wetenschappers dit ook voor elkaar te krijgen bij neutronen. Ze wisten de eigenschappen van neutronen te SCHEIDEN van de deeltjes zelf. Ze publiceerden hun bevindingen in het wetenschappelijke tijdschrift Nature Communications.
Om de deeltjes van hun eigenschappen te scheiden, gebruikten de wetenschappers een apparaat genaamd een interferometer. Dat apparaat splitst een neutronenstraal in twee BANEN die aan het eind weer bij elkaar komen. Door die interferometer schoten de fysici één voor één neutronen.
De neutronen in de paden hebben een verschillende SPIN. Spin is het magnetische moment van een deeltje. Het is voor te stellen als een tol die rechtsom of linksom draait. Neutronen met SPIN-op bovonden zich in de opstelling altijd in het bovenste pad, en neutronen in het onderste pad hadden altijd spin-neer. Aan het eind komen beide paden weer bij elkaar en meet een detector alleen die neutronen die spin-op hebben.
Zoektocht naar deeltjes en SPIN
De natuurkundigen hoopten met die opstelling te ontdekken of deeltjes los van hun eigenschappen kunnen voorkomen. Daarvoor bepaalden zij eerst in welk pad de deeltjes zich bevonden. De natuurkundigen plaatsten daarom een filter dat neutronen absorbeert in een van de twee paden. Wanneer zij dat filter in het onderste pad plaatsen, nam de detector geen verschil waar in de hoeveelheid neutronen. Dat is logisch omdat in het onderste pad alle deeltjes spin-neer hebben, en de detector deeltjes met spin-op meet. Wanneer zij het filter in het bovenste pad plaatsen, werd wel een verschil gemeten. Ook dat is logisch, omdat daar deeltjes met spin-op zitten. De onderzoekers concludeerden dat deneutronen zich in inderdaad in het bovenste pad bevonden.
Daarop wilden de onderzoekers bepalen waar de spin, de eigenschap van het deeltje, zich bevond. Daarvoor gebruikten zij een meting met een zogeheten zwak magnetisch veld, dat de spin een heel klein beetje aanpast. In tegenstelling tot gebruikelijke metingen, laat zo’n zwak magnetisch veld de quantumeigenschappen van de deeltjes intact. Tot hun verbazing gebeurde er niets wanneer ze de spin van deeltjes in de bovenste baan aanpasten, maar toen zij dat in het onderste pad deden, maten ze wel een verschil. Dat is opmerkelijk, omdat je op voorhand zou verwachten dat alleen een magneetveld op het bovenste pad effect zou moeten hebben – daar bewegen immers de deeltjes met spin-op, en alleen die deeltjes worden door de detector gemeten. De onderzoekers concludeerden dat de eigenschap van het deeltje, de spin, door de onderste baan bewoog terwijl het deeltje zelf de bovenste baan koos. Die scheiding duurde totdat de eigenschap en het deeltje weer bij elkaar kwamen vlak voordat het deeltje op de detector terecht kwam. Op deze manier is het in theorie mogelijk dat wetenschappers de deeltjes en hun eigenschap, de spin, afzonderlijk bestuderen.
Het is nog maar de vraag of natuurkundigen de deeltjes ook echt wisten te SCHEIDEN, geeft ook onderzoeksleider Tobias Denkmayr van de Vienna University of Technology toe. ‘Uit de metingen blijkt dat het lijkt alsof de deeltjes van hun eigenschap gescheiden zijn. Het hangt totaal van je interpretatie van de quantummechanica af, of je gelooft dat de deeltjes en hun eigenschap gescheiden zijn of niet’, zegt hij.
Net zoals de kat uit Alice in Wonderland kunnen deeltjes scheiden van hun eigenschappen. CREDIT: Leon Filter
Quantumcomputer
Met dit principe kunnen wetenschappers mogelijk de eigenschappen van deeltjes nauwkeuriger bestuderen. De eigenschappen van deeltjes beïnvloeden elkaar normaal gesproken, zodat het moeilijk is om een losse eigenschap te bestuderen. Met dit NIEUWE principe kunnen zij een hinderlijke eigenschap scheiden van een deeltje, waardoor de overige eigenschappen beter te bestuderen zijn.
Denkmayr denkt dat zijn vinding mogelijk ook een toepassing kan vinden in quantumcomputers die hun informatie opslaan in qubits, hoewel hij benadrukt dat hij op dat gebied geen expert is. ‘Quantumcomputers zijn nogal gevoelig voor storingen. Als blijkt dat die storingen komen door eigenschappen van een quantumsysteem kan het kolderkatprincipe mogelijk die verstoringen SCHEIDEN van het systeem’, zegt hij. ‘Daardoor zijn quantumcomputers mogelijk een stuk stabieler.’
(newscientist.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Hmm... nieuw leven voor een oude deterministische interpretatie van de kwantumfysica (waar ik zelf niet eerder van had gehoord:
Have We Been Interpreting Quantum Mechanics Wrong This Whole Time?
Have We Been Interpreting Quantum Mechanics Wrong This Whole Time?
Nu ben ik niet grondig genoeg geschoold in kwantumfysica om dit te kunnen beoordelen. Iemand? Zou dit kunnen kloppen?quote:This idea that nature is inherently probabilistic — that particles have no hard properties, only likelihoods, until they are observed — is directly implied by the standard equations of quantum mechanics. But now a set of surprising experiments with fluids has revived old skepticism about that worldview. The bizarre results are fueling interest in an almost forgotten version of quantum mechanics, one that never gave up the idea of a single, concrete reality.
The experiments involve an oil droplet that bounces along the surface of a liquid. The droplet gently sloshes the liquid with every bounce. At the same time, ripples from past bounces affect its course. The droplet’s interaction with its own ripples, which form what’s known as a pilot wave, causes it to exhibit behaviors previously thought to be peculiar to elementary particles — including behaviors seen as evidence that these particles are spread through space like waves, without any specific location, until they are measured.
Niet meer aanwezig in dit forum.
12-08-2014
‘Met dit soort machines is the sky the limit’
Henk Wals van het IISG over de ‘digitale revolutie’ in de geesteswetenschappen
12 miljoen euro kende wetenschapsfinancier NWO begin deze zomer toe aan het project CLARIAH, waarmee Nederlandse geesteswetenschappers een ‘digitale infrastructuur’ mogen gaan bouwen. Waar is dat voor nodig en wat levert het op? Henk Wals, directeur van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis (IISG) en een van de intiatiefnemers van het project, licht het toe.
door Maarten Muns
IISG-directeur Henk Wals.
IISG
Big Data is het helemaal tegenwoordig. Zelfs in wetenschapsgebieden die traditioneel weinig met data-analyse doen, zoals de geesteswetenschappen. Toch gaan historici, mediaonderzoekers en taalkundigen er binnenkort mee aan de slag dankzij het grote project Common Lab Research Infrastructure for the ARTSand Humanities (CLARIAH). Het project sluit aan bij een ware ‘revolutie’ die de laatste jaren gaande is binnen de geesteswetenschappen.
Geesteswetenschappers werken met documenten uit archieven, maar ook tekst, beeld en geluid uit de media. Steeds meer van dit soort bronnen kunnen nu worden gedigitaliseerd. Het voordeel van gedigitaliseerde bronnen is dat je ze met speciale computerprogramma’s kan doorzoeken. Een computer kan digitale historische archiefstukken razendsnel scannen op bepaalde woorden, woordcombinaties of veranderingen in woorden. Door de inhoud van allerlei verschillende soorten digitale bronnen ook nog eens met elkaar te vergelijken en te combineren kan je conclusies trekken die ver buiten het bereik van de traditionele, eenzame archiefonderzoeker liggen.
Maar voordat dat allemaal zover is moet er het een en ander aan tools ontwikkeld worden en daarvoor is nu dus 12 miljoen euro beschikbaar gesteld. ‘Een digitale infrastructuur’, zoals directeur Henk Wals van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis (IISG) in Amsterdam het noemt.
12 miljoen is een hoop geld. Waar is dat precies voor nodig?
“Er is op dit moment een revolutie gaande in de geesteswetenschappen. Een digitale revolutie, en dan vooral op het gebied van de beschikbare onderzoeksmethoden. Die revolutie is overigens op sommige gebieden al langer bezig. Maar je ziet de laatste jaren, doordat er steeds meer materiaal gedigitaliseerd wordt en ook doordat de informatica steeds meer interessante dingen kan doen voor geesteswetenschappers, dat die revolutie ook echt zijn beslag gaat krijgen. Maar al die data en de tools die nodig zijn om ze te analyseren staan op allerlei verschillende plekken. Daarom is een soort ‘digitale infrastructuur’ nodig om al die tools en data bij elkaar te brengen.”
Die infrastructuur bestaat dus vooral uit computerprogramma’s om data te analyseren?
“Onder andere. Wat we in wezen doen is de data en de analyse-tools bij elkaar brengen. De tools moeten zo in elkaar zitten dat ze zoveel mogelijk soorten data aankunnen. En de data op zijn beurt moet zo gestandaardiseerd zijn dat zoveel mogelijk tools ermee kunnen werken. Het gaat dus om data en analyse-tools die op een digitale manier met elkaar kunnen praten.”
Visualisatie van gemiddelde levensverwachting wereldwijd door de eeuwen heen.
“Als je het over data hebt dan gaat het om drie soorten data: ten eerste de gestructureerde data die opgeslagen ligt in verschillende databases. Daarbij komt de laatste tijd steeds meer ongestructureerde data. Dan gaat het om grote hoeveelheden gedigitaliseerde, maar ongestructureerde teksten uit archieven. Daarmee ga je anders om dan met de gestructureerde data. Tenslotte heb je zaken als films, plaatjes en audio. Daarmee ga je weer anders om.”
Echt big data dus. Dat gaat het ouderwetse handwerk te boven?
“Om een voorbeeld te geven. Op het IISG hebben wij het archief van de vakbond FNV. Dat zijn kilometers aan papier. Dat wordt nu stukje bij beetje gedigitaliseerd. Als ik bijvoorbeeld wil weten hoe die vakbond de afgelopen decennia heeft gereageerd op globalisering zou ik al die documenten, brochures en notulen moeten doorspitten. We zijn nu zover dat we een dataset kunnen maken die al die documenten die relevant zijn voor een dergelijke onderzoeksvraag op een rij kan zetten in volgorde van relevantie.”
“Dat betekent niet dat al het onderzoek meteen gedaan is, maar wel dat je veel sneller gegevens kan verzamelen. Als je daar ook nog visualisatietools op kan zetten die grafieken kan genereren en netwerken in kaart kan brengen helpt dat je als geesteswetenschapper heel erg met het bereiken van nieuwe inzichten.”
In een enquête in De Groene Amsterdammer bleek dat heel veel geesteswetenschappers digital humanities de belangrijkste ontwikkeling binnen hun vakgebied vinden. Zijn de traditionele onderzoeksmethoden uitgeput?
“Je moet deze digitale revolutie niet zien als de vervanging van een methode door een andere. De traditionele methoden – interpretatie, goed geschreven verhalen – blijven bestaan, maar ze kunnen ondersteund worden door nieuwe onderzoeksmethodes. Daarmee kan je nieuwe, maar ook vooral beter onderbouwde conclusies trekken. En het is ook een soort efficiency slag, omdat je in dezelfde tijd veel meer kan lezen en onderzoeken dan als individuele wetenschapper mogelijk is. Als je een machine hebt die documenten voor je leest en daar alvast voorlopige conclusies aan hangt dan geldt: the sky is the limit.”
Wie correspondeerde met wie?
Het gaat dus vooral om het beantwoorden van de grote en brede onderzoeksvragen…
“Ja vragen waar je enorm veel materiaal voor moet analyseren. Een ander voorbeeld is wat we deden bij het Huygens Instituut, waar ik voorheen werkte. We hadden daar een project over zeventiende-eeuwse kennisontwikkeling. We hadden daar duizenden brieven van zeventiende-eeuwse geleerden gedigitaliseerd. We wilden toen weten waar bepaalde nieuwe kennis in zo’n gezelschap van geleerden voor het eerst opdook. Waar en hoe werd nieuwe kennis bediscussieerd en hoe ging het van de ene naar de andere geleerde?”
“Daarvoor heb je heel geavanceerde tools nodig die documenten in de verschillende Europese talen van die tijd kunnen analyseren. En visualisatietools die vervolgens correspondentie-netwerken in kaart kunnen brengen. Op die manier kan je als geesteswetenschapper je conclusies een heel stuk steviger maken. Je kan in plaats van de correspondentie van één zo’n zeventiende-eeuwse wetenschapper er heel veel tegelijk onderzoeken. Dan gaan je conclusies meer richting bèta-wetenschap: ze worden veel harder en beter onderbouwd.”
Is dat nodig dan, om geesteswetenschap meer richting bèta te trekken? Geesteswetenschapper zouden zich bezig met interpretatie, niet met kwantitatief onderzoek…
“Ik zeg niet dat de geesteswetenschapper meer op bètawetenschappen moeten gaan lijken, maar dat dit is een overeenkomst. Wat ik net ook aangaf, met de voorbeelden over de FNV en de zeventiende-eeuwse wetenschappers, is dat je heel veel gegevens bij elkaar brengt en op basis daarvan je conclusies trekt. Maar uiteindelijk zijn we nog steeds geesteswetenschappers die interpreteren en mooie verhalen schrijven. Dat verhaal is op deze manier alleen beter onderbouwd.”
“Ik vind het jamemr dat er nu een soort richtingenstrijd lijkt te ontstaan binnen de geesteswetenschappen. Met aan de ene kant wetenschappers die deze nieuwe methoden ondersteunen en aan de andere kant mensen die het helemaal niks vinden, omdat ze denken dat digitalisering niet bij de geesteswetenschappen past. Maar digitalisering is iets wat naast de traditionele methoden gaat bestaan. Het is een manier om je conclusies beter te kunnen onderbouwen.”
Hoe verspreidde bepaalde kennis zich in een netwerk van zeventiende geleerden? Een netwerkvisualisatie kan dat duidelijk maken
(kennislink)
‘Met dit soort machines is the sky the limit’
Henk Wals van het IISG over de ‘digitale revolutie’ in de geesteswetenschappen
12 miljoen euro kende wetenschapsfinancier NWO begin deze zomer toe aan het project CLARIAH, waarmee Nederlandse geesteswetenschappers een ‘digitale infrastructuur’ mogen gaan bouwen. Waar is dat voor nodig en wat levert het op? Henk Wals, directeur van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis (IISG) en een van de intiatiefnemers van het project, licht het toe.
door Maarten Muns
IISG-directeur Henk Wals.
IISG
Big Data is het helemaal tegenwoordig. Zelfs in wetenschapsgebieden die traditioneel weinig met data-analyse doen, zoals de geesteswetenschappen. Toch gaan historici, mediaonderzoekers en taalkundigen er binnenkort mee aan de slag dankzij het grote project Common Lab Research Infrastructure for the ARTSand Humanities (CLARIAH). Het project sluit aan bij een ware ‘revolutie’ die de laatste jaren gaande is binnen de geesteswetenschappen.
Geesteswetenschappers werken met documenten uit archieven, maar ook tekst, beeld en geluid uit de media. Steeds meer van dit soort bronnen kunnen nu worden gedigitaliseerd. Het voordeel van gedigitaliseerde bronnen is dat je ze met speciale computerprogramma’s kan doorzoeken. Een computer kan digitale historische archiefstukken razendsnel scannen op bepaalde woorden, woordcombinaties of veranderingen in woorden. Door de inhoud van allerlei verschillende soorten digitale bronnen ook nog eens met elkaar te vergelijken en te combineren kan je conclusies trekken die ver buiten het bereik van de traditionele, eenzame archiefonderzoeker liggen.
Maar voordat dat allemaal zover is moet er het een en ander aan tools ontwikkeld worden en daarvoor is nu dus 12 miljoen euro beschikbaar gesteld. ‘Een digitale infrastructuur’, zoals directeur Henk Wals van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis (IISG) in Amsterdam het noemt.
12 miljoen is een hoop geld. Waar is dat precies voor nodig?
“Er is op dit moment een revolutie gaande in de geesteswetenschappen. Een digitale revolutie, en dan vooral op het gebied van de beschikbare onderzoeksmethoden. Die revolutie is overigens op sommige gebieden al langer bezig. Maar je ziet de laatste jaren, doordat er steeds meer materiaal gedigitaliseerd wordt en ook doordat de informatica steeds meer interessante dingen kan doen voor geesteswetenschappers, dat die revolutie ook echt zijn beslag gaat krijgen. Maar al die data en de tools die nodig zijn om ze te analyseren staan op allerlei verschillende plekken. Daarom is een soort ‘digitale infrastructuur’ nodig om al die tools en data bij elkaar te brengen.”
Die infrastructuur bestaat dus vooral uit computerprogramma’s om data te analyseren?
“Onder andere. Wat we in wezen doen is de data en de analyse-tools bij elkaar brengen. De tools moeten zo in elkaar zitten dat ze zoveel mogelijk soorten data aankunnen. En de data op zijn beurt moet zo gestandaardiseerd zijn dat zoveel mogelijk tools ermee kunnen werken. Het gaat dus om data en analyse-tools die op een digitale manier met elkaar kunnen praten.”
Visualisatie van gemiddelde levensverwachting wereldwijd door de eeuwen heen.
“Als je het over data hebt dan gaat het om drie soorten data: ten eerste de gestructureerde data die opgeslagen ligt in verschillende databases. Daarbij komt de laatste tijd steeds meer ongestructureerde data. Dan gaat het om grote hoeveelheden gedigitaliseerde, maar ongestructureerde teksten uit archieven. Daarmee ga je anders om dan met de gestructureerde data. Tenslotte heb je zaken als films, plaatjes en audio. Daarmee ga je weer anders om.”
Echt big data dus. Dat gaat het ouderwetse handwerk te boven?
“Om een voorbeeld te geven. Op het IISG hebben wij het archief van de vakbond FNV. Dat zijn kilometers aan papier. Dat wordt nu stukje bij beetje gedigitaliseerd. Als ik bijvoorbeeld wil weten hoe die vakbond de afgelopen decennia heeft gereageerd op globalisering zou ik al die documenten, brochures en notulen moeten doorspitten. We zijn nu zover dat we een dataset kunnen maken die al die documenten die relevant zijn voor een dergelijke onderzoeksvraag op een rij kan zetten in volgorde van relevantie.”
“Dat betekent niet dat al het onderzoek meteen gedaan is, maar wel dat je veel sneller gegevens kan verzamelen. Als je daar ook nog visualisatietools op kan zetten die grafieken kan genereren en netwerken in kaart kan brengen helpt dat je als geesteswetenschapper heel erg met het bereiken van nieuwe inzichten.”
In een enquête in De Groene Amsterdammer bleek dat heel veel geesteswetenschappers digital humanities de belangrijkste ontwikkeling binnen hun vakgebied vinden. Zijn de traditionele onderzoeksmethoden uitgeput?
“Je moet deze digitale revolutie niet zien als de vervanging van een methode door een andere. De traditionele methoden – interpretatie, goed geschreven verhalen – blijven bestaan, maar ze kunnen ondersteund worden door nieuwe onderzoeksmethodes. Daarmee kan je nieuwe, maar ook vooral beter onderbouwde conclusies trekken. En het is ook een soort efficiency slag, omdat je in dezelfde tijd veel meer kan lezen en onderzoeken dan als individuele wetenschapper mogelijk is. Als je een machine hebt die documenten voor je leest en daar alvast voorlopige conclusies aan hangt dan geldt: the sky is the limit.”
Wie correspondeerde met wie?
Het gaat dus vooral om het beantwoorden van de grote en brede onderzoeksvragen…
“Ja vragen waar je enorm veel materiaal voor moet analyseren. Een ander voorbeeld is wat we deden bij het Huygens Instituut, waar ik voorheen werkte. We hadden daar een project over zeventiende-eeuwse kennisontwikkeling. We hadden daar duizenden brieven van zeventiende-eeuwse geleerden gedigitaliseerd. We wilden toen weten waar bepaalde nieuwe kennis in zo’n gezelschap van geleerden voor het eerst opdook. Waar en hoe werd nieuwe kennis bediscussieerd en hoe ging het van de ene naar de andere geleerde?”
“Daarvoor heb je heel geavanceerde tools nodig die documenten in de verschillende Europese talen van die tijd kunnen analyseren. En visualisatietools die vervolgens correspondentie-netwerken in kaart kunnen brengen. Op die manier kan je als geesteswetenschapper je conclusies een heel stuk steviger maken. Je kan in plaats van de correspondentie van één zo’n zeventiende-eeuwse wetenschapper er heel veel tegelijk onderzoeken. Dan gaan je conclusies meer richting bèta-wetenschap: ze worden veel harder en beter onderbouwd.”
Is dat nodig dan, om geesteswetenschap meer richting bèta te trekken? Geesteswetenschapper zouden zich bezig met interpretatie, niet met kwantitatief onderzoek…
“Ik zeg niet dat de geesteswetenschapper meer op bètawetenschappen moeten gaan lijken, maar dat dit is een overeenkomst. Wat ik net ook aangaf, met de voorbeelden over de FNV en de zeventiende-eeuwse wetenschappers, is dat je heel veel gegevens bij elkaar brengt en op basis daarvan je conclusies trekt. Maar uiteindelijk zijn we nog steeds geesteswetenschappers die interpreteren en mooie verhalen schrijven. Dat verhaal is op deze manier alleen beter onderbouwd.”
“Ik vind het jamemr dat er nu een soort richtingenstrijd lijkt te ontstaan binnen de geesteswetenschappen. Met aan de ene kant wetenschappers die deze nieuwe methoden ondersteunen en aan de andere kant mensen die het helemaal niks vinden, omdat ze denken dat digitalisering niet bij de geesteswetenschappen past. Maar digitalisering is iets wat naast de traditionele methoden gaat bestaan. Het is een manier om je conclusies beter te kunnen onderbouwen.”
Hoe verspreidde bepaalde kennis zich in een netwerk van zeventiende geleerden? Een netwerkvisualisatie kan dat duidelijk maken
(kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ondertussen in Ohio:
http://arstechnica.com/sc(...)-scientific-process/
http://arstechnica.com/sc(...)-scientific-process/
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
diep triestquote:
Ondertussen in Ohio:
http://arstechnica.com/sc(...)-scientific-process/
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-08-2014
Leven we in een 2D-hologram? Uniek experiment doet de test
Een wetenschapper aan de Holometer. © Fermilab.
Het Amerikaanse departement van ENERGIE is gestart met een uniek experiment, de Holometer, dat duidelijkheid moet scheppen over bepaalde theorieën over onze wereld. De meest fantastische ideeën worden daarbij niet geschuwd, zo meldt Science Daily. Zo wordt onderzocht of we in een hologram leven.
© Fermilab.
© Fermilab.
Is ons universum één groot hologram? Sommige fysici geloven van wel. Net zoals personages op tv niet zouden weten dat hun 3D-wereld alleen bestaat op een 2D-scherm, zo zou het kunnen dat wij niet weten dat onze 3D-wereld alleen maar een illusie is.
Het idee is vergelijkbaar met een TELEVISIE, waarbij de pixels minder samenhang vertonen wanneer je te dicht bij het scherm zit. Die minuscule stukjes data vormen op een grotere afstand samen echter een herkenbaar beeld. De wetenschappers denken dat ons universum mogelijk op dezelfde manier is opgebouwd, met deeltjes die tien biljoen keer kleiner zijn dan een atoom.
Het Fermi National Accelerator Laboratory van het Amerikaanse Energiedepartement heeft nu een machine in gebruik genomen die moet helpen dit raadsel te ontwarren. "We willen uitzoeken of de ruimtetijd een systeem is zoals materie", zegt Craig Honan, directeur van het Center for Particle Astrophysics van Fermilab. "Als we iets ontdekken, kan dat onze ideeën die we duizenden jaren hadden over de ruimte compleet veranderen."
Ruis
De Holometer maakt gebruik van twee interferometers, toestellen die elk een laserlicht naar een stralingsdeler en door twee loodrechte armen zenden. Het licht wordt daarna teruggereflecteerd naar de stralingsdeler, waar de twee LASERS weer samenkomen. De mogelijke schommelingen in helderheid die door dat proces veroorzaakt worden, zullen geanalyseerd worden door de onderzoekers.
Verwacht wordt dat binnen alle frequenties zulke storingen zullen voorkomen. De uitdaging voor de onderzoekers is zich niet te laten misleiden door andere bronnen van ruis. "Als we een storing vinden die we niet kunnen wegfilteren, ontdekken we misschien iets fundamenteels over de natuur - een ruis die intrinsiek is aan de ruimtetijd", zegt fysicus Aaron Chou van het Fermilab, die het project zal leiden. "Een positief resultaat zal een hele wereld van nieuwe vragen over de ruimte openen.
(HLN)
Leven we in een 2D-hologram? Uniek experiment doet de test
Een wetenschapper aan de Holometer. © Fermilab.
Het Amerikaanse departement van ENERGIE is gestart met een uniek experiment, de Holometer, dat duidelijkheid moet scheppen over bepaalde theorieën over onze wereld. De meest fantastische ideeën worden daarbij niet geschuwd, zo meldt Science Daily. Zo wordt onderzocht of we in een hologram leven.
© Fermilab.
© Fermilab.
Is ons universum één groot hologram? Sommige fysici geloven van wel. Net zoals personages op tv niet zouden weten dat hun 3D-wereld alleen bestaat op een 2D-scherm, zo zou het kunnen dat wij niet weten dat onze 3D-wereld alleen maar een illusie is.
Het idee is vergelijkbaar met een TELEVISIE, waarbij de pixels minder samenhang vertonen wanneer je te dicht bij het scherm zit. Die minuscule stukjes data vormen op een grotere afstand samen echter een herkenbaar beeld. De wetenschappers denken dat ons universum mogelijk op dezelfde manier is opgebouwd, met deeltjes die tien biljoen keer kleiner zijn dan een atoom.
Het Fermi National Accelerator Laboratory van het Amerikaanse Energiedepartement heeft nu een machine in gebruik genomen die moet helpen dit raadsel te ontwarren. "We willen uitzoeken of de ruimtetijd een systeem is zoals materie", zegt Craig Honan, directeur van het Center for Particle Astrophysics van Fermilab. "Als we iets ontdekken, kan dat onze ideeën die we duizenden jaren hadden over de ruimte compleet veranderen."
Ruis
De Holometer maakt gebruik van twee interferometers, toestellen die elk een laserlicht naar een stralingsdeler en door twee loodrechte armen zenden. Het licht wordt daarna teruggereflecteerd naar de stralingsdeler, waar de twee LASERS weer samenkomen. De mogelijke schommelingen in helderheid die door dat proces veroorzaakt worden, zullen geanalyseerd worden door de onderzoekers.
Verwacht wordt dat binnen alle frequenties zulke storingen zullen voorkomen. De uitdaging voor de onderzoekers is zich niet te laten misleiden door andere bronnen van ruis. "Als we een storing vinden die we niet kunnen wegfilteren, ontdekken we misschien iets fundamenteels over de natuur - een ruis die intrinsiek is aan de ruimtetijd", zegt fysicus Aaron Chou van het Fermilab, die het project zal leiden. "Een positief resultaat zal een hele wereld van nieuwe vragen over de ruimte openen.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
28-08-2014
Supercomputer weet meer dan wetenschappers
Watson. © Creative commons.
Technologiebedrijf IBM heeft supercomputer Watson beschikbaar gemaakt voor wetenschappers om onderzoek te versnellen. De COMPUTER zou zelfs al geholpen hebben bij het onderzoek naar betere remedies tegen kanker. Dat meldt Newscienstist.
Watson is al jaren in ontwikkeling en werd eerder in onder meer de medische sector getest en ingezet. De projecten vonden tot nu toe plaats op relatief kleine schaal. Met het nieuwe cloudplatform Watson Discovery Advisor kunnen wetenschappers nu gebruik maken van de kennis en kracht van Watson. De supercomputer analyseert bijvoorbeeld in zeer korte tijd alle beschikbare data uit wetenschappelijk onderzoek, boeken en artikelen. Zo slaagde een supercomputer in Californië er in mei in om twee uur tijd 100.000 onderzoekspapers te lezen.
De supercomputer weet hoe chemische verbindingen op elkaar reageren en kan verbindingen leggen tussen verschillende onderzoeken. Wetenschappers zouden hun hypotheses zo sneller moeten kunnen testen.
IBM noemt als concreet voorbeeld dat Watson bij kankeronderzoek geholpen heeft bij het identificeren van belangrijke EIWITTEN. Die ontdekking werd volgens IBM gedaan in enkele weken in plaats van jaren en kan helpen bij het vinden van betere remedies tegen kanker.
(HLN)
Supercomputer weet meer dan wetenschappers
Watson. © Creative commons.
Technologiebedrijf IBM heeft supercomputer Watson beschikbaar gemaakt voor wetenschappers om onderzoek te versnellen. De COMPUTER zou zelfs al geholpen hebben bij het onderzoek naar betere remedies tegen kanker. Dat meldt Newscienstist.
Watson is al jaren in ontwikkeling en werd eerder in onder meer de medische sector getest en ingezet. De projecten vonden tot nu toe plaats op relatief kleine schaal. Met het nieuwe cloudplatform Watson Discovery Advisor kunnen wetenschappers nu gebruik maken van de kennis en kracht van Watson. De supercomputer analyseert bijvoorbeeld in zeer korte tijd alle beschikbare data uit wetenschappelijk onderzoek, boeken en artikelen. Zo slaagde een supercomputer in Californië er in mei in om twee uur tijd 100.000 onderzoekspapers te lezen.
De supercomputer weet hoe chemische verbindingen op elkaar reageren en kan verbindingen leggen tussen verschillende onderzoeken. Wetenschappers zouden hun hypotheses zo sneller moeten kunnen testen.
IBM noemt als concreet voorbeeld dat Watson bij kankeronderzoek geholpen heeft bij het identificeren van belangrijke EIWITTEN. Die ontdekking werd volgens IBM gedaan in enkele weken in plaats van jaren en kan helpen bij het vinden van betere remedies tegen kanker.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-09-2014
Theorie achter higgsdeeltje nu ook echt bewezen
Peter Higgs (rechts) in 2012 met de mede-ontdekker van het higgsdeeltje, François Englert. © Reuters.
De theorie over supergeleiders die Nobelprijswinnaar Peter Higgs een halve eeuw geleden op het idee bracht van het inmiddels befaamde higgsdeeltje, is eindelijk rechtstreeks aangetoond in een Japans lab.
In een artikel in Science laten vaste-stoffysici van de Universiteit van Tokio zien dat in de extreem gekoelde supergeleider niobiumnitride fotonen bewegen alsof ze een zekere massa hebben.
Dat gebeurt precies volgens de theorie die eind jaren vijftig over supergeleiding werd ontwikkeld. In de hele supergeleider, zo luidt de theorie, bestaat een extra invloed die massaloze deeltjes zoals fotonen afremt. Daardoor hebben die effectief toch massa.
Begin jaren zestig inspireerde dat mechanisme in Edinburgh de jonge theoreticus Peter Higgs, die nadacht over de vraag hoe de elementaire deeltjes massa krijgen. De gangbare theorie voor de deeltjes had daarop geen antwoord, massa kwam daarin simpelweg niet voor. Higgs en anderen bedachten dat een onbekende kosmische invloed aan het werk moest zijn die ieder deeltje zijn eigen massa geeft. Dat universele veld moest zich volgens Higgs en de Belgen François Englert en Robert Brout verraden via een extra deeltje. Dat speciale boson werd twee jaar geleden met de LHC-superversneller op CERN ontdekt.
Overeenkomsten
Dat higgsdeeltje, benadrukt de Nederlandse vaste-stoffysicus Dirk van er Marel van de Universiteit van Genève, is niet wat supergeleiders hun eigenschappen geeft. "Theoretisch zijn er overeenkomsten, dat is alles." Dat het originele Higgs-mechanisme nu pas rechtstreeks aangetoond lijkt in de supergeleiders waarmee het allemaal begon, is interessant, maar ook weer niet heel wereldschokkend, zegt de Leidse theoretisch fysicus Carlo Beenakker. "Het is vooral experimenteel knap wat ze doen. Maar aan het effect twijfelde al niemand meer."
(HLN)
Theorie achter higgsdeeltje nu ook echt bewezen
Peter Higgs (rechts) in 2012 met de mede-ontdekker van het higgsdeeltje, François Englert. © Reuters.
De theorie over supergeleiders die Nobelprijswinnaar Peter Higgs een halve eeuw geleden op het idee bracht van het inmiddels befaamde higgsdeeltje, is eindelijk rechtstreeks aangetoond in een Japans lab.
In een artikel in Science laten vaste-stoffysici van de Universiteit van Tokio zien dat in de extreem gekoelde supergeleider niobiumnitride fotonen bewegen alsof ze een zekere massa hebben.
Dat gebeurt precies volgens de theorie die eind jaren vijftig over supergeleiding werd ontwikkeld. In de hele supergeleider, zo luidt de theorie, bestaat een extra invloed die massaloze deeltjes zoals fotonen afremt. Daardoor hebben die effectief toch massa.
Begin jaren zestig inspireerde dat mechanisme in Edinburgh de jonge theoreticus Peter Higgs, die nadacht over de vraag hoe de elementaire deeltjes massa krijgen. De gangbare theorie voor de deeltjes had daarop geen antwoord, massa kwam daarin simpelweg niet voor. Higgs en anderen bedachten dat een onbekende kosmische invloed aan het werk moest zijn die ieder deeltje zijn eigen massa geeft. Dat universele veld moest zich volgens Higgs en de Belgen François Englert en Robert Brout verraden via een extra deeltje. Dat speciale boson werd twee jaar geleden met de LHC-superversneller op CERN ontdekt.
Overeenkomsten
Dat higgsdeeltje, benadrukt de Nederlandse vaste-stoffysicus Dirk van er Marel van de Universiteit van Genève, is niet wat supergeleiders hun eigenschappen geeft. "Theoretisch zijn er overeenkomsten, dat is alles." Dat het originele Higgs-mechanisme nu pas rechtstreeks aangetoond lijkt in de supergeleiders waarmee het allemaal begon, is interessant, maar ook weer niet heel wereldschokkend, zegt de Leidse theoretisch fysicus Carlo Beenakker. "Het is vooral experimenteel knap wat ze doen. Maar aan het effect twijfelde al niemand meer."
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-09-2014
De 'Green Lantern' achterna: wetenschappers creëren licht in vaste vorm
In de 'Green Lantern'-verhalen wordt een constructie van licht gebouwd met een ring. Wetenschappers kunnen nu iets gelijkaardigs. © Flickr/JD Hancock.
Licht in vaste vorm produceren, is niet langer een voorrecht van het 'Green Lantern Corps'. Wetenschappers van Princeton University zijn erin geslaagd licht om te vormen tot een vaste stof. Dat meldt de wetenschapssite Phys.org.
In de 'Green Lantern'-stripverhalen kunnen zij die een speciale ring hebben een vaste constructie van groen licht bouwen. Amerikaanse wetenschappers kunnen nu iets gelijkaardigs - zonder ring, maar met een machine. Ze ontdekten hoe ze individuele lichtdeeltjes aan elkaar kunnen klikken, zodat die een vast voorwerp vormen.
De onderzoekers bouwden een machine van supergeleidende materialen, die 100 miljard atomen bevatte. De atomen werden daarna zo gemanipuleerd dat ze zich als één kunstmatig atoom gedroegen. De machine werd daarna vlakbij een geleidend netwerk van lichtdeeltjes - of fotonen - geplaatst. Volgens de wetten van de kwantummechanica namen de lichtdeeltjes de kenmerken van het kunstmatige atoom over, waardoor ze aan elkaar gelinkt werden.
Vloeistof
Fotonen interageren normaal niet met elkaar, maar met deze technologie slaagde men erin een nieuw 'gedrag' te creëren. "In deze situatie gedraagt licht zich echt als een deeltje, in die zin dat twee fotonen zeer sterk op elkaar inwerken", klinkt het. "Bij de ene werkwijze klotst het licht heen en weer als een vloeistof, bij de andere bevriest het."
De machine is erg klein, maar de onderzoekers hopen op termijn een groter toestel te kunnen bouwen om het aantal interacties op te drijven en meer complexe systemen te simuleren. Het team publiceerde zijn bevindingen in het vakblad Physical Review X. De studie maakt deel uit van een poging om fundamentele vragen te beantwoorden over atomair gedrag door een toestel te bouwen dat het gedrag van de kleinste deeltjes simuleert.
(HLN)
De 'Green Lantern' achterna: wetenschappers creëren licht in vaste vorm
In de 'Green Lantern'-verhalen wordt een constructie van licht gebouwd met een ring. Wetenschappers kunnen nu iets gelijkaardigs. © Flickr/JD Hancock.
Licht in vaste vorm produceren, is niet langer een voorrecht van het 'Green Lantern Corps'. Wetenschappers van Princeton University zijn erin geslaagd licht om te vormen tot een vaste stof. Dat meldt de wetenschapssite Phys.org.
In de 'Green Lantern'-stripverhalen kunnen zij die een speciale ring hebben een vaste constructie van groen licht bouwen. Amerikaanse wetenschappers kunnen nu iets gelijkaardigs - zonder ring, maar met een machine. Ze ontdekten hoe ze individuele lichtdeeltjes aan elkaar kunnen klikken, zodat die een vast voorwerp vormen.
De onderzoekers bouwden een machine van supergeleidende materialen, die 100 miljard atomen bevatte. De atomen werden daarna zo gemanipuleerd dat ze zich als één kunstmatig atoom gedroegen. De machine werd daarna vlakbij een geleidend netwerk van lichtdeeltjes - of fotonen - geplaatst. Volgens de wetten van de kwantummechanica namen de lichtdeeltjes de kenmerken van het kunstmatige atoom over, waardoor ze aan elkaar gelinkt werden.
Vloeistof
Fotonen interageren normaal niet met elkaar, maar met deze technologie slaagde men erin een nieuw 'gedrag' te creëren. "In deze situatie gedraagt licht zich echt als een deeltje, in die zin dat twee fotonen zeer sterk op elkaar inwerken", klinkt het. "Bij de ene werkwijze klotst het licht heen en weer als een vloeistof, bij de andere bevriest het."
De machine is erg klein, maar de onderzoekers hopen op termijn een groter toestel te kunnen bouwen om het aantal interacties op te drijven en meer complexe systemen te simuleren. Het team publiceerde zijn bevindingen in het vakblad Physical Review X. De studie maakt deel uit van een poging om fundamentele vragen te beantwoorden over atomair gedrag door een toestel te bouwen dat het gedrag van de kleinste deeltjes simuleert.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:'Menselijk taalgen verbetert leervermogen van muis'
Als muizen worden uitgerust met een menselijk taalgen verbetert hun leervermogen, zo blijkt uit nieuw onderzoek.
Genetisch gemanipuleerde muizen met het taalgen FOXP2 zijn sneller in staat om nieuwe routes te leren in een doolhof, dan muizen die niet over het gen beschikken.
Het taalgen zorgt er mogelijk voor dat de dieren snel kunnen schakelen tussen hun bewuste en onbewuste leervermogen.
Dit melden onderzoekers in het wetenschappelijk tijdschrift PNAS.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
19-09-2014
Natuurconstante ook constant in een sterk zwaartekrachtsveld
Foto van de laseropstelling waarmee de laboratoriumspectra zijn gemeten. (LaserLaB Vrije Universiteit Amsterdam/Wim Ubachs)
Een internationaal team van natuurkundigen heeft aangetoond dat de massaverhouding tussen het proton en het elektron hetzelfde is in zwakke en in sterke zwaartekrachtsvelden (Physical Review Letters, 18 september).
Het idee dat de natuurwetten en fundamentele natuurconstanten niet afhangen van lokale omstandigheden staat bekend als het equivalentieprincipe. Dit principe is de hoeksteen van Einsteins algemene relativiteitstheorie. FOM-fysici, werkzaam bij het LaserLaB op de Vrije Universiteit Amsterdam, hebben het principe getest door te bepalen of een van de natuurconstanten, de massaverhouding tussen protonen en elektronen, afhangt van de sterkte van het zwaartekrachtsveld waarin de deeltjes zich bevinden.
De onderzoekers vergeleken de proton-elektron-massaverhouding nabij het oppervlak van witte dwergen met de massaverhouding in een laboratorium op aarde. Witte dwergen zijn sterren in een laat stadium van hun levenscyclus, die geïmplodeerd zijn tot één procent van hun oorspronkelijke afmeting. Het zwaartekrachtsveld op het oppervlak van deze sterren is daarom zo'n 10.000 keer sterker dan dat op aarde.
De fysici concludeerden dat zelfs in deze sterke velden de proton-elektron-massaverhouding hetzelfde is, binnen een marge van 0,005 procent. In beide gevallen is het proton 1836,152672 maal zo zwaar als het elektron.
(allesoversterrenkunde)
Natuurconstante ook constant in een sterk zwaartekrachtsveld
Foto van de laseropstelling waarmee de laboratoriumspectra zijn gemeten. (LaserLaB Vrije Universiteit Amsterdam/Wim Ubachs)
Een internationaal team van natuurkundigen heeft aangetoond dat de massaverhouding tussen het proton en het elektron hetzelfde is in zwakke en in sterke zwaartekrachtsvelden (Physical Review Letters, 18 september).
Het idee dat de natuurwetten en fundamentele natuurconstanten niet afhangen van lokale omstandigheden staat bekend als het equivalentieprincipe. Dit principe is de hoeksteen van Einsteins algemene relativiteitstheorie. FOM-fysici, werkzaam bij het LaserLaB op de Vrije Universiteit Amsterdam, hebben het principe getest door te bepalen of een van de natuurconstanten, de massaverhouding tussen protonen en elektronen, afhangt van de sterkte van het zwaartekrachtsveld waarin de deeltjes zich bevinden.
De onderzoekers vergeleken de proton-elektron-massaverhouding nabij het oppervlak van witte dwergen met de massaverhouding in een laboratorium op aarde. Witte dwergen zijn sterren in een laat stadium van hun levenscyclus, die geïmplodeerd zijn tot één procent van hun oorspronkelijke afmeting. Het zwaartekrachtsveld op het oppervlak van deze sterren is daarom zo'n 10.000 keer sterker dan dat op aarde.
De fysici concludeerden dat zelfs in deze sterke velden de proton-elektron-massaverhouding hetzelfde is, binnen een marge van 0,005 procent. In beide gevallen is het proton 1836,152672 maal zo zwaar als het elektron.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-09-2014
Planck-metingen halen BICEP2-resultaten onderuit
De BICEP2-telescoop (schotel rechts) op de Zuidpool. (BICEP2/Harvard)
Nauwkeurige metingen aan de verdeling van stof in ons eigen Melkwegstelsel, uitgevoerd door de Europese infraroodkunstmaan Planck, lijken af te rekenen met de eerder dit jaar gepresenteerde resultaten van de BICEP2-telescoop op de Zuidpool. Dat blijkt uit een artikel dat op de preprint-server arXiv.org is verschenen.
BICEP2 deed metingen aan de polarisatie van de kosmische achtergrondstraling. In maart concludeerde het BICEP2-team dat een groot deel van die polarisatie veroorzaakt moest zijn door zwaartekrachtsgolven in de ruimtetijd, opgewekt door de supersnelle inflatie-periode van het heelal in de allereerste fractie van een seconde na de oerknal.
Al snel rezen er echter twijfels over de interpretatie; het polarisatiesignaal zou ook veroorzaakt kunnen zijn door stofdeeltjes in ons eigen Melkwegstelsel, waarvoor niet zorgvuldig genoeg was gecorrigeerd. De metingen van Planck lijken nu inderdaad te bevestigen dat het BICEP2-signaal mogelijk volledig toe te schrijven is aan galactisch stof.
De twee teams werken momenteel samen aan een gedetailleerde analyse van alle waarnemingen; het is niet uitgesloten dat er dan alsnog een 'inflatie-signaal' wordt gevonden. Voorlopig moet de conclusie echter luiden dat het BICEP2-team in maart iets te vroeg heeft gejuicht. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Planck-metingen halen BICEP2-resultaten onderuit
De BICEP2-telescoop (schotel rechts) op de Zuidpool. (BICEP2/Harvard)
Nauwkeurige metingen aan de verdeling van stof in ons eigen Melkwegstelsel, uitgevoerd door de Europese infraroodkunstmaan Planck, lijken af te rekenen met de eerder dit jaar gepresenteerde resultaten van de BICEP2-telescoop op de Zuidpool. Dat blijkt uit een artikel dat op de preprint-server arXiv.org is verschenen.
BICEP2 deed metingen aan de polarisatie van de kosmische achtergrondstraling. In maart concludeerde het BICEP2-team dat een groot deel van die polarisatie veroorzaakt moest zijn door zwaartekrachtsgolven in de ruimtetijd, opgewekt door de supersnelle inflatie-periode van het heelal in de allereerste fractie van een seconde na de oerknal.
Al snel rezen er echter twijfels over de interpretatie; het polarisatiesignaal zou ook veroorzaakt kunnen zijn door stofdeeltjes in ons eigen Melkwegstelsel, waarvoor niet zorgvuldig genoeg was gecorrigeerd. De metingen van Planck lijken nu inderdaad te bevestigen dat het BICEP2-signaal mogelijk volledig toe te schrijven is aan galactisch stof.
De twee teams werken momenteel samen aan een gedetailleerde analyse van alle waarnemingen; het is niet uitgesloten dat er dan alsnog een 'inflatie-signaal' wordt gevonden. Voorlopig moet de conclusie echter luiden dat het BICEP2-team in maart iets te vroeg heeft gejuicht. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-09-2014
Onbekende speler duikt op in oersoep-chemie
Een oerzee van moleculen waaruit bij bliksemslag plotseling aminozuren ontstonden. Het is de bekendste theorie voor de oorsprong van leven uit anorganische materie. Een internationaal onderzoeksteam dat de chemische reacties wil uitpluizen, stuitten met computersimulaties op een voorheen onbekende speler in de oersoep-chemie.
Stanley Miller deed in 1953 een experiment waaruit bleek hoe belangrijke moleculen op de vroege aarde gevormd konden worden.
In 1953 schreef Stanley Miller geschiedenis toen hij een elektrische lading op een mengsel van simpele moleculen zette waarbij spontaan aminozuren, voornamelijk glycine, ontstonden. Miller probeerde hiermee de omstandigheden op de vroege aarde en het ontstaan van leven na te bootsen.
Sommigen onderzoekers vinden het oersoep-scenario ongeloofwaardig, anderen zeggen dat het een kwestie was van heel veel geluk. Hoe dan ook, Miller’s experiment betekende de geboorte van het moderne onderzoek naar de prebiotische chemie, ofwel het ontstaan van leven.
Tot zover had nog nooit iemand de chemische reacties van Miller’s experimenten onderzocht op het niveau van het allerkleinste, de atomen. Een team van Franse en Italiaanse chemici ging de uitdaging aan. Zij kwamen onlangs met de eerste computersimulaties van de ‘Miller-moleculen’. Wat ze vonden is dat een onbekend tussenproduct, formamide, wellicht een rol speelde in de chemische reacties waarbij leven ontstond. De uitkomsten van het computerexperiment stonden in het tijdschrift PNAS.
Wat was de rol van bliksem bij het ontstaan van het leven?
ESA
Elektrisch veld
De onderzoekers stelden berekeningen op die het gedrag van atomen en elektronen in een sterk elektrisch veld nabootsen. Het doel was om hiermee de ketting van gebeurtenissen tijdens de chemische reacties te bekijken op een tijdschaal van picoseconden (er gaan een biljoen picoseconden in één seconde). Het lukte hen Miller’s experiment te reproduceren: er ontstond spontaan glycine in aanwezigheid van een elektrisch veld. Maar daarnaast observeerden ze nog iets geheel nieuws. In de simulaties ontstond een tussenproduct, formamide, wat vroeg in de reactie ontstaat en ook als de gesmeerde bliksem weer verdwijnt.
Over bliksem gesproken: die was onmisbaar in het experiment van Miller. De Franse en Italiaanse chemici wilde meer weten over de rol van een elektrisch veld. Een belangrijk kenmerk van elektriciteit als energiebron is de richtingsgevoeligheid, zoals ze het omschrijven: het kan atomen en moleculen op één lijn leggen in het elektrische veld. De manier waarop elektriciteit chemische reacties stimuleert is daarmee verschillend van de manier waarop bijvoorbeeld hitte dat doet.
De onderzoekers opperen daarom het idee dat lokale elektrische velden, zoals ze voorkomen op het oppervlak van mineralen, een grotere rol speelde in de prebiotische chemie dan algemeen wordt aangenomen. Het scenario dat daaruit volgt is dat deze lokale elektrische velden de chemie stuurden, wat leidde tot de ‘levensmoleculen’.
Formamide (CH3NO) is een kleurloze vloeistof die een beetje naar ammoniak ruikt. Volgens de computersimulatie was het als tussenproduct aanwezig in de oersoep.
Levensmoleculen
Niet alle chemici in het veld zijn helemaal overtuigd. Op de website Chemistry World reageerden verschillende wetenschappers die zich met de kwestie bezighouden. Jeffrey Bada van het Scripps Instituut voor Oceanografie (VS) zei het volgende: “Dit onderzoek is misschien een vooruitgang in moleculaire berekeningen, maar het is in mijn ogen geen belangrijke vooruitgang in het veld van de prebiotische chemie.” Hij denkt dat de vorming van formamide slechts een kleine bijdrage levert aan het ontstaan van aminozuren. Op zijn best.
Nir Goldman, van het Lawrence Livermore National Laboratory (CS) was positiever. Volgens hem brengt het onderzoek “nieuwe inzichten in het idee dat elektrische ontladers, zoals bliksem, een rol speelde in de vorming van prebiotische moleculen op de vroege aarde.” Maar hij heeft ook een punt van kritiek. ‘De onderzoekers kozen een mengsel rijk aan waterstof in hun studie, terwijl de atmosfeer op de vroege aarde waarschijnlijk rijk was aan koolstofdioxide. In de aanwezigheid van een elektrisch veld kan dat leiden tot hele verschillende chemie.”
Goldman oppert dat het daarom interessant zou om het experiment te doen met een realistischer oersoepmengsel. Dat zou weleens interessante aanknopingspunten kunnen geven voor toekomstige experimenten naar het ontstaan van leven.
Bronnen:
Antonino Marco Saittaa en Franz Saija, ‘Miller experiments in atomistic computer simulations’, Proceedings of the National Acadamy of Sciences, online publicatie op 8 september 2014. doi: 10.1073/pnas.1402894111
Simon Hadlington, ‘Computer simulations point to formamide as prebiotic intermediate in ‘Miller’ mixtures’, Chemistry World, 16 september 2014.
(Kennislink)
Onbekende speler duikt op in oersoep-chemie
Een oerzee van moleculen waaruit bij bliksemslag plotseling aminozuren ontstonden. Het is de bekendste theorie voor de oorsprong van leven uit anorganische materie. Een internationaal onderzoeksteam dat de chemische reacties wil uitpluizen, stuitten met computersimulaties op een voorheen onbekende speler in de oersoep-chemie.
Stanley Miller deed in 1953 een experiment waaruit bleek hoe belangrijke moleculen op de vroege aarde gevormd konden worden.
In 1953 schreef Stanley Miller geschiedenis toen hij een elektrische lading op een mengsel van simpele moleculen zette waarbij spontaan aminozuren, voornamelijk glycine, ontstonden. Miller probeerde hiermee de omstandigheden op de vroege aarde en het ontstaan van leven na te bootsen.
Sommigen onderzoekers vinden het oersoep-scenario ongeloofwaardig, anderen zeggen dat het een kwestie was van heel veel geluk. Hoe dan ook, Miller’s experiment betekende de geboorte van het moderne onderzoek naar de prebiotische chemie, ofwel het ontstaan van leven.
Tot zover had nog nooit iemand de chemische reacties van Miller’s experimenten onderzocht op het niveau van het allerkleinste, de atomen. Een team van Franse en Italiaanse chemici ging de uitdaging aan. Zij kwamen onlangs met de eerste computersimulaties van de ‘Miller-moleculen’. Wat ze vonden is dat een onbekend tussenproduct, formamide, wellicht een rol speelde in de chemische reacties waarbij leven ontstond. De uitkomsten van het computerexperiment stonden in het tijdschrift PNAS.
Wat was de rol van bliksem bij het ontstaan van het leven?
ESA
Elektrisch veld
De onderzoekers stelden berekeningen op die het gedrag van atomen en elektronen in een sterk elektrisch veld nabootsen. Het doel was om hiermee de ketting van gebeurtenissen tijdens de chemische reacties te bekijken op een tijdschaal van picoseconden (er gaan een biljoen picoseconden in één seconde). Het lukte hen Miller’s experiment te reproduceren: er ontstond spontaan glycine in aanwezigheid van een elektrisch veld. Maar daarnaast observeerden ze nog iets geheel nieuws. In de simulaties ontstond een tussenproduct, formamide, wat vroeg in de reactie ontstaat en ook als de gesmeerde bliksem weer verdwijnt.
Over bliksem gesproken: die was onmisbaar in het experiment van Miller. De Franse en Italiaanse chemici wilde meer weten over de rol van een elektrisch veld. Een belangrijk kenmerk van elektriciteit als energiebron is de richtingsgevoeligheid, zoals ze het omschrijven: het kan atomen en moleculen op één lijn leggen in het elektrische veld. De manier waarop elektriciteit chemische reacties stimuleert is daarmee verschillend van de manier waarop bijvoorbeeld hitte dat doet.
De onderzoekers opperen daarom het idee dat lokale elektrische velden, zoals ze voorkomen op het oppervlak van mineralen, een grotere rol speelde in de prebiotische chemie dan algemeen wordt aangenomen. Het scenario dat daaruit volgt is dat deze lokale elektrische velden de chemie stuurden, wat leidde tot de ‘levensmoleculen’.
Formamide (CH3NO) is een kleurloze vloeistof die een beetje naar ammoniak ruikt. Volgens de computersimulatie was het als tussenproduct aanwezig in de oersoep.
Levensmoleculen
Niet alle chemici in het veld zijn helemaal overtuigd. Op de website Chemistry World reageerden verschillende wetenschappers die zich met de kwestie bezighouden. Jeffrey Bada van het Scripps Instituut voor Oceanografie (VS) zei het volgende: “Dit onderzoek is misschien een vooruitgang in moleculaire berekeningen, maar het is in mijn ogen geen belangrijke vooruitgang in het veld van de prebiotische chemie.” Hij denkt dat de vorming van formamide slechts een kleine bijdrage levert aan het ontstaan van aminozuren. Op zijn best.
Nir Goldman, van het Lawrence Livermore National Laboratory (CS) was positiever. Volgens hem brengt het onderzoek “nieuwe inzichten in het idee dat elektrische ontladers, zoals bliksem, een rol speelde in de vorming van prebiotische moleculen op de vroege aarde.” Maar hij heeft ook een punt van kritiek. ‘De onderzoekers kozen een mengsel rijk aan waterstof in hun studie, terwijl de atmosfeer op de vroege aarde waarschijnlijk rijk was aan koolstofdioxide. In de aanwezigheid van een elektrisch veld kan dat leiden tot hele verschillende chemie.”
Goldman oppert dat het daarom interessant zou om het experiment te doen met een realistischer oersoepmengsel. Dat zou weleens interessante aanknopingspunten kunnen geven voor toekomstige experimenten naar het ontstaan van leven.
Bronnen:
Antonino Marco Saittaa en Franz Saija, ‘Miller experiments in atomistic computer simulations’, Proceedings of the National Acadamy of Sciences, online publicatie op 8 september 2014. doi: 10.1073/pnas.1402894111
Simon Hadlington, ‘Computer simulations point to formamide as prebiotic intermediate in ‘Miller’ mixtures’, Chemistry World, 16 september 2014.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-09-2014
Vertakte moleculen op sterrenstof
Interstellaire molecuulcocktail mogelijk veel gevarieerder dan gedacht
Voor het eerst is een vertakte koolwaterstof gedetecteerd in de interstellaire ruimte. Isopropylcyanide heeft de primeur, meldt Science.
De bijbehorende spectraallijnen werden opgepikt met de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA) in Chili, die gericht stond op de Sagittarius B2(N)-regio in het sterrenbeeld Boogschutter. Met iets minder gevoelige apparatuur was daar eerder al het lineaire isomeer n-propylcyanide waargenomen.
De vertakte variant is wat zeldzamer, vandaar dat hij niet eerder is gezien. Maar zo gek erg veel maakt het niet eens uit: volgens de huidige metingen bedraagt de concentratie ongeveer 40 procent van die van n-propylcyanide.
Dat doet weer vermoeden dat er méér van die vertakte moleculen net onder de huidige detectiegrenzen zitten. De ongeveer 180 verschillende moleculen die tot nu toe in de interstellaire ruimte zijn waargenomen, waren allemaal óf lineair óf (poly)cyclisch. Maar dat wil dus niet zeggen dat er vrijwel niets anders is: we hebben misschien niet goed genoeg gezocht.
Wat ook mee zou kunnen spelen is dat Sagittarius B2(N) een actieve regio is waar nog veel nieuwe sterren ontstaan. De omstandigheden zijn daar dus net iets anders, en wellicht bevordert dat op de een of andere manier óók de vorming van vertakte moleculen.
Het wordt nog gekker: volgens de huidige theoretische modellen zou je juist meer isopropylcyanide dan n-propylcyanide moeten krijgen. Meestal lijken interstellaire verbindingen te groeien op de ijsmantel van een stofdeeltje, waarbij kleine moleculen steeds groter worden door additie van radicalen. Zo blijkt isopropylcyanide vooral te ontstaan uit een CN- en een CH3CHCH3-radicaal, terwijl n-propylcyanide eerder ontstaat uit CH2CN en C2H5. En ga je daar aan rekenen, dan blijkt de vorming van isopropylcyanide energetisch iets gunstiger te zijn. Wellicht is onze kennis van de reactiekinetiek nog niet helemaal volmaakt.
De auteurs van het Science-artikel hopen dan ook dat binnenkort butylcyanides worden aangetroffen, dus met een CH2 meer. Daar bestaan vier verschillende isomeren van en de onderlinge verhoudingen zouden een hoop duidelijk kunnen maken.
Ook zien ze aankomen dat er nu ook vertakte aminozuren worden gevonden, wat het spontane ontstaan van leven weer wat minder onverklaarbaar zou maken.
(c2w.nl)
Vertakte moleculen op sterrenstof
Interstellaire molecuulcocktail mogelijk veel gevarieerder dan gedacht
Voor het eerst is een vertakte koolwaterstof gedetecteerd in de interstellaire ruimte. Isopropylcyanide heeft de primeur, meldt Science.
De bijbehorende spectraallijnen werden opgepikt met de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA) in Chili, die gericht stond op de Sagittarius B2(N)-regio in het sterrenbeeld Boogschutter. Met iets minder gevoelige apparatuur was daar eerder al het lineaire isomeer n-propylcyanide waargenomen.
De vertakte variant is wat zeldzamer, vandaar dat hij niet eerder is gezien. Maar zo gek erg veel maakt het niet eens uit: volgens de huidige metingen bedraagt de concentratie ongeveer 40 procent van die van n-propylcyanide.
Dat doet weer vermoeden dat er méér van die vertakte moleculen net onder de huidige detectiegrenzen zitten. De ongeveer 180 verschillende moleculen die tot nu toe in de interstellaire ruimte zijn waargenomen, waren allemaal óf lineair óf (poly)cyclisch. Maar dat wil dus niet zeggen dat er vrijwel niets anders is: we hebben misschien niet goed genoeg gezocht.
Wat ook mee zou kunnen spelen is dat Sagittarius B2(N) een actieve regio is waar nog veel nieuwe sterren ontstaan. De omstandigheden zijn daar dus net iets anders, en wellicht bevordert dat op de een of andere manier óók de vorming van vertakte moleculen.
Het wordt nog gekker: volgens de huidige theoretische modellen zou je juist meer isopropylcyanide dan n-propylcyanide moeten krijgen. Meestal lijken interstellaire verbindingen te groeien op de ijsmantel van een stofdeeltje, waarbij kleine moleculen steeds groter worden door additie van radicalen. Zo blijkt isopropylcyanide vooral te ontstaan uit een CN- en een CH3CHCH3-radicaal, terwijl n-propylcyanide eerder ontstaat uit CH2CN en C2H5. En ga je daar aan rekenen, dan blijkt de vorming van isopropylcyanide energetisch iets gunstiger te zijn. Wellicht is onze kennis van de reactiekinetiek nog niet helemaal volmaakt.
De auteurs van het Science-artikel hopen dan ook dat binnenkort butylcyanides worden aangetroffen, dus met een CH2 meer. Daar bestaan vier verschillende isomeren van en de onderlinge verhoudingen zouden een hoop duidelijk kunnen maken.
Ook zien ze aankomen dat er nu ook vertakte aminozuren worden gevonden, wat het spontane ontstaan van leven weer wat minder onverklaarbaar zou maken.
(c2w.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-09-2014
verlamde rat loopt weer
Een team van de École Polytechnique Fédérale in Zwitserland is er in geslaagd om een verlamde rat weer te laten lopen. Ze hebben het beestje in een harnas gezet en via elektrodes stroompjes doorgegeven aan het ruggenmerg. Daarmee vervangen ze de stroompjes die normaal worden verstuurd door de hersens.
Het ging om ratten die een gebroken rug hebben, waardoor signalen niet van de hersens naar de poten worden verstuurd. De knaagdieren kregen tegelijk serotonine agonist, een middel dat het doorgeven van signalen door zenuwbanen bevordert. Daarna werden ze rechtop op een loopbandje gezet en werd de stroom aangezet. De dieren begonnen daarop te lopen.
Op die manier konden de ratten elk duizend stappen nemen. In een andere opstelling waren ze zelfs in staat om een klein trappetje op te lopen. De onderzoekers schrijven in het vakblad Science Translational Medicine dat ze hopen dezelfde techniek bij mensen toe te passen. Ons bewegingsapparaat werkt hetzelfde als dat van ratten.
Recent hebben onderzoekers van de University of California, Los Angeles (UCLA) stroompjes via de huid toegediend bij verlamde mannen. Die konden daardoor weer wat bescheiden bewegingen maken met hun dijbeen. Het is nog zeker geen lopen – de bewegingen waren te ongecoördineerd – maar het stelt de mannen wel in staat om hun spieren te oefenen.
De Zwitserse techniek is preciezer en maakt gebruik van software om de stroompjes te sturen. Wellicht dat een combinatie van beide er voor kan zorgen dat verlamde mensen binnenkort weer kunnen lopen.
(Faqt.nl)
verlamde rat loopt weer
Een team van de École Polytechnique Fédérale in Zwitserland is er in geslaagd om een verlamde rat weer te laten lopen. Ze hebben het beestje in een harnas gezet en via elektrodes stroompjes doorgegeven aan het ruggenmerg. Daarmee vervangen ze de stroompjes die normaal worden verstuurd door de hersens.
Het ging om ratten die een gebroken rug hebben, waardoor signalen niet van de hersens naar de poten worden verstuurd. De knaagdieren kregen tegelijk serotonine agonist, een middel dat het doorgeven van signalen door zenuwbanen bevordert. Daarna werden ze rechtop op een loopbandje gezet en werd de stroom aangezet. De dieren begonnen daarop te lopen.
Op die manier konden de ratten elk duizend stappen nemen. In een andere opstelling waren ze zelfs in staat om een klein trappetje op te lopen. De onderzoekers schrijven in het vakblad Science Translational Medicine dat ze hopen dezelfde techniek bij mensen toe te passen. Ons bewegingsapparaat werkt hetzelfde als dat van ratten.
Recent hebben onderzoekers van de University of California, Los Angeles (UCLA) stroompjes via de huid toegediend bij verlamde mannen. Die konden daardoor weer wat bescheiden bewegingen maken met hun dijbeen. Het is nog zeker geen lopen – de bewegingen waren te ongecoördineerd – maar het stelt de mannen wel in staat om hun spieren te oefenen.
De Zwitserse techniek is preciezer en maakt gebruik van software om de stroompjes te sturen. Wellicht dat een combinatie van beide er voor kan zorgen dat verlamde mensen binnenkort weer kunnen lopen.
(Faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Veel water op aarde ouder dan zon
Veel water op aarde is waarschijnlijk ouder dan de zon, zo blijkt uit nieuw wetenschappelijk onderzoek.
Zeker de helft van het water op onze planeet moet afkomstig zijn uit de interstellaire wolk van stof en gas waaruit uiteindelijk de zon ontstond.
Dat betekent dat ook planeten buiten ons zonnestelsel net als de aarde overvloedig veel water kunnen bevatten.
Britse en Amerikaanse onderzoekers komen tot die conclusie in het wetenschappelijk tijdschrift Science.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
