Zomergasten 2013 #16 Veel tech

De Volkskrant:

De laatste Zomergasten van dit seizoen zal de ogen van velen hebben geopend, schrijft columnist Martijn Simons. 'Daan Roosegaarde stortte je drie uur lang van de ene in de andere waanzinnige, bizarre of grappige uiting van wat er op aarde mogelijk is en bestaat.'

Een onbevangen blik en een tomeloos optimisme moet hij hebben, alsof hij nog niet is aangeraakt door de volwassenheid die bij elk onhaalbaar lijkend plan in zijn oor fluistert: dat gaat nooit lukken.

De laatste Zomergasten van dit jaar stuurde de kijker uiteindelijk de ruimte in. Het laatste fragment dat kunstenaar (hier kom ik op terug) Daan Roosegaarde toonde, ging over het Overview-effect. De sensatie die je ervaart wanneer je vanuit de ruimte naar de aarde kijkt. Het kosmische perspectief, noemde een van de astronauten in de film het.

Roosegaarde stortte je drie uur lang van de ene in de andere waanzinnige, bizarre of grappige uiting van wat er op aarde mogelijk is en bestaat. Van de gigantische megapolis die een mierenkolonie bouwt tot de geodetische koepel van uitvinder en cultheld Buckminster Fuller, en van zoiets alledaags als de roltrap tot superavantgardistisch 3D-printen met woestijnzand.

Eerst even over dat zogenaamde kunstenaarschap. Roosegaarde zou zich nooit zo noemen. Hij 'maakt dingen'. Of zoals hij later zegt: 'Ik weet precies wat ik ben, ik weet alleen niet wat voor woord er voor is.'
En andere jongetjes herkennen zulke types. In dit geval Wilfried de Jong, die er heerlijk ontspannen bij zat

Al vanaf het tweede fragment, uit Blue Planet, waarin surrealistische, lichtgevende onderwaterdieren voorbij zweefden, dieren die voor Roosegaarde de basis werden van het project Smart Highway (te zien op zijn site, wist ik ook precies wat voor gast het was die met grote ogen tegenover Wilfried de Jong zat, jongensachtig ondanks de Maarten van Rossem-achtige coltrui.

Roosegaarde is het jongetje dat nooit is opgehouden met spelen. Simpel. Een onbevangen blik en een tomeloos optimisme moet hij hebben, alsof hij nog niet is aangeraakt door de volwassenheid die bij elk onhaalbaar lijkend plan in zijn oor fluistert: dat gaat nooit lukken. Een soort Joe Speedboot. Wil je vliegen? Dan bouw je een vliegtuig en gebruik je een bevroren rivier als startbaan. Iets soortgelijks doet Roosegaarde. Hij ziet iets (lichtgevende kwallen bijvoorbeeld), droomt, denkt groot en gaat aan de slag. Hij is, in zijn eigen woorden 'een vrijwillige gevangene van zijn eigen verbeelding'.

En andere jongetjes herkennen zulke types. In dit geval Wilfried de Jong, die er heerlijk ontspannen bij zat en met Roosegaarde een gast had in wie hij iets herkende en door wie hij zich opnieuw de ogen liet openen voor wat er om hem heen gebeurt, op aarde, en hoe verbazingwekkend dat kan zijn. In een van de fragmenten die we zagen, een TedX-lezing van ontwerper Philippe Starck, noemt de Fransman de 'duty of vision'. Ieder mens moet zijn ogen openen, niet slechts voor zich op de grond en naar de neuzen van zijn schoenen kijken, maar schuin omhoog, naar de wereld. Zo ontwikkelen we, zo komen we verder. Weg van de mening, op naar het voorstel, zoals Roosegaarde het verwoordde.

Zo werden uiteindelijk niet alleen Wilfrieds ogen opnieuw geopend, maar ongetwijfeld die van velen, en zullen zij voortaan wanneer ze langs de ventilatieroosters van de metro wandelen en juist op dat moment de warme lucht voelen die uit het onderaardse omhoog wordt geblazen, denken aan Air Bear, een glimlach om hun mond.

_{Martijn Simons is schrijver en columnist. Afwisselend met schrijver Martine de Jong recenseert hij Zomergasten voor Volkskrant.nl.}

quote:

Op maandag 2 september 2013 12:39 schreef borisz het volgende:
Het stukkie van Bas Paternotte --> http://cult.thepostonline(...)en-daan-roosegaarde/

Eens met het stukje over Wilfried:

quote:

Wat rest is het eindoordeel over de presentator.

De Jong heeft – tenzij hij zich 24 uur opsluit met een gast, dan gaat het vanzelf – een klik met de gast nodig om op het toppen van zijn kunnen te presenteren. Bij de één lukt dat niet (Hans Teeuwen), bij de ander wel (Johan Simons), soms wordt hij gedold (Wouter Bos), gaat hij op de automatische piloot (Nelleke Noordervliet) of maakt er een technisch goed gesprek van (Beatrice de Graaf). Toch is de kale Rotterdammer één van de besten die we hebben. De Jong is iemand die bereid is zich te laten verwonderen – samen met oprechte interesse een essentieel maar vaak onderschat onderdeel in de gereedschapskist van de interviewer – op live-TV. Prettig om te zien en voor herhaling vatbaar.

Ik vind dat stuntelen heel erg meevallen.
3 uur live een programma presenteren en ontspannen en scherp te blijven is geen sinecure.