Oké, beetje verlaat, maar niks kan op tegen een kotsend gezin toch?
Na de geboorte van Eva merkte ik al gauw onder de douche dat er "iets zat wat er niet hoorde". Ik vermoedde een verzakking en ben daarmee naar de huisarts gegaan. Deze heeft niet gekeken, maar ging uit van mijn verhaal en vertelde me dat er drie fases van verzakkingen zijn, waarbij fase 1 de minst erge is, fase 2 de fase is die ik heb en waarbij alles tegen de in-/uitgang aan zit en de 3e fase, waarbij de boel naar buiten komt.
Doorverwezen naar een bekkenbodemfysio, maar ondanks dat ik merkte dat de oefeningen goed deden, wilde ik ook graag nog het oordeel van een specialist. Dus een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog.
Deze bevestigde het verhaal van de huisarts en vertelde me dat ik een voorwandverzakking heb. Mijn andere ingewanden (blaas/ baarmoeder/ endeldarm) zaten nog op zijn plek. 'Bekkenbodemfysio' was inderdaad het advies.
Een bandje kon geplaatst worden, maar dan moest ik er zeker van zijn dat ik geen kinderwens meer had. De reden hiervan is dat tijdens een zwangerschap dat bandje opgerekt wordt en (net als bij elastiek) de rek eruit is na de geboorte. Het bandje verliest dan zijn functie en moet dan vervangen worden. Dus opnieuw een operatie.
Ook zou de bevalling middels een keizersnee gebeuren.
Omdat ik zeker wist dat we nog een kindje wilde, heb ik besloten door te gaan met de fysio. Ook zorgde het ervoor dat we niet teveel tijd wilden tussen beide kindjes. Hoewel mijn vriend al na 6 maanden stond te trappelen, gaf ik aarzelend toe toen Eva 13 maanden was. Een maand later was ik zwanger
De bevalling van Eva ging goed en met een gemiddelde snelheid. Van de eerste wee tot de geboorte 10,5 uur met daarin een uur persen.
In de kraamweek heb ik een verblijfskatheter gehad omdat ik niet kon plassen (achteraf gezien heeft Eva waarschijnlijk een rare draai gemaakt en mijn blaas gekneusd) en constateerde de verloskundige bij een nacontrole een heftige zwelling aan de linkerkant. Die kon slinken of klappen zei ze. Waar de zwelling vandaan kwam weten we niet. Toen deze weg was (geslonken godzijdank), begon de verzakking zijn plek te zoeken.
Het voelde alsof ik met een sinaasappel tussen mijn benen liep en als ik moest niesen of hoesten, ik die sinaasappel naar buiten perste

Alles behalve aangenaam.
Tijdens de zwangerschap van Rosalie verdween de verzakking voor een deel. De uitleg hiervoor was dat tijdens de zwangerschap je baarmoeder groeit en meer omhoog in je buik gaat zitten. Hierdoor verdwijnt de druk op je vaginawand, dus ook de verzakking.
Rosalie was er in 3 persweeën. Ik grap altijd dat ze naar buiten is komen vallen.
Toch merk ik dat de verzakking erger is (soms toch deels naar buiten) en dat herstel langer duurt. Pijn heb ik gelukkig amper, meer ongemak.
Ik ben niet (licht) incontinent gelukkig.
Nu dus de vraag, wat voor ingreep en wanneer? Mijn vriend is duidelijk klaar met kindjes krijgen en vindt 2 mooi geweest. Ik voor nu ook, maar ik merk dat ik de deur niet helemaal kan sluiten. Mijn verstand zegt dat het goed is zo, maar mijn hart niet.
Ik vind dit zoooooooo moeilijk
Maar aan de andere kant ben ik nu zwaar overtijd, en niet zwanger, maar ben ik er toch ongerust op. Mijn vriend is dan voor een abortus, iets wat ik (denk ik) niet kan. Ik zie het ook niet zitten om iedere maand met die stomme condooms te klooien en dan de onzekerheid of het wel goed gegaan is.