Depressie & Angst #60

Kan je je niet alsnog melden bij die therapie? En anders meteen weer voor wat anders aanmelden misschien.
Je verhaal klinkt niet fijn, ik hoop echt dat je snel een gevoel kunt krijgen dat je er niet alleen voorstaat. Dat is moeilijk, ik weet het, vooral het toelaten en vertrouwen van mensen is lastig.

maar het is niet egocentrisch hoor, om hier alleen te komen spuien. Doe waar je behoefte aan hebt.

En misschien toch iets van vrijwilligerswerk proberen? Misschien iets eenmaligs oid, zodat je er niet aan vast zit?

quote:

Op maandag 2 september 2013 17:45 schreef Gray het volgende:

[..]

Je bent nooit te laat om iets vriendelijks te zeggen tegen een ander.

Je noemt een hele mooie eigenschap van jezelf, namelijk dat voor voor vrienden door het vuur gaat. Ook lees ik dat je jezelf soms in de weg zit en je jezelf voor de kop slaat.

Weet je wat? Mensen zouden al veel sneller van zichzelf houden wanneer ze tegen zichzelf praten alsof ze het tegen een goede vriend hebben. Probeer dat eens!

Zo kan je bijvoorbeeld een paar keer per dag een minuutje nemen om in de spiegel te kijken en te zeggen dat je er mag zijn, je een goed mens bent, die het waard is om een goed leven te hebben. Of bedenk zelf een mooie mantra. Een goede vriend van me doet het ook en... het helpt!

En al die andere problemen, met de psych en je angsten, dat komt vanzelf. Bouw eerst een goed fundament alvorens je in je eigen tempel (lees: je lichaam, geest, etc) gaat zitten.

Ik ga je woorden even opslaan in een documentje. Als ik dit soort adviezen maar keer op keer blijf lezen, (en uitvoeren!) zal het vast wel een keer aanslaan!

Een goed fundament opbouwen voor mezelf is dus hetgeen waar ik veel moeite en hulp nodig heb. Ik probeer nu heel erg aan de angsten te werken, of ik probeer mezelf constant te corrigeren dat ik bijvoorbeeld gewoon tegen mijn vriend aan moet kunnen kruipen en niet bang moet zijn voor pijn in mijn lijf. Of niet meer panisch om me heen meppen bij een wesp of horzel. Wat laatst lukte. Ik bleef (hoewel ik verstijft van angst was, en mijn hart in mijn keel bonkte) wel staan toen de wesp rond mijn gezicht bleef vliegen. En ik heb direct ook het meisje gemaild! Het duurde anderhalve week, maar ik heb het wel gedaan!
Aan die angsten lijkt me nu het slimst om aan te werken denk ik. Ik hoop alleen dat ik het volhou, aangezien ik 9 van de 10 keer weer de gedachte krijg, ze moeten me toch niet. En dan stort ik weer in. Ik zoek echt een manier om niet steeds weer terug te vallen in die gedachte. Maar hoe?

quote:

Op maandag 2 september 2013 18:05 schreef Murmeli het volgende:
Kan je je niet alsnog melden bij die therapie? En anders meteen weer voor wat anders aanmelden misschien.
Je verhaal klinkt niet fijn, ik hoop echt dat je snel een gevoel kunt krijgen dat je er niet alleen voorstaat. Dat is moeilijk, ik weet het, vooral het toelaten en vertrouwen van mensen is lastig.

maar het is niet egocentrisch hoor, om hier alleen te komen spuien. Doe waar je behoefte aan hebt.

En misschien toch iets van vrijwilligerswerk proberen? Misschien iets eenmaligs oid, zodat je er niet aan vast zit?

Ik durf het niet zo goed. De training is al gestart. Ik heb een mailtje gekregen met de vraag wat ik nu wil. Dus ergens denk ik dat ik misschien nog wel mee kan doen. Maar dan loop ik al wel 2 weken achter, en plaats ik mezelf in een groep mensen die elkaar al kennen, ik sluit mezelf dan snel buiten.
Ik weet dat het allemaal smoesjes zijn om het niet te doen, verdomde angst ook altijd.

En qua vrijwilligerswerk.
Ik wil het liefst iets met dieren doen. Dan ben ik ook wel bezig met mensen, maar kan ik me terugtrekken op een dier wanneer ik me niet op me gemak voel. Ik ben alleen echt zo bangepoeperig iets te ondernemen. Het liefst sleep ik mijn vriend mee. Maar ik moet dit toch echt alleen doen. Ik kan alleen de motivatie niet uit mezelf halen omdat ik zo bang ben.

Ik begrijp het wel denk ik, dat je het niet zo goed durft.
Kan je samen met je vriend kijken hoe jullie jou zover krijgen om toch stappen te nemen?
Misschien kan hij naast je zitten als je bijv een asiel belt om te vragen of je mag helpen daar
Of hij kan je helpen je psych terug te mailen en je ook daar afzetten als je de eerste keer gaat.
En ga alsjeblieft echt naar die therapie toe hoor! Het is fijn om in een groep mensen te zijn die misschien dezelfde gevoelens hebben als jij en je kan elkaar helpen en daar oefenen met contact.
Ik denk dat ze, als je uitlegt dat je toch graag mee wil doen en de eerste keren niet durfde, daar goed op zullen reageren, want er zitten er vast mensen bij die ook eigenlijk niet durven.

Oh en angst voor wespen is heel anders dan angst voor zo'n therapie bijvoorbeeld. Waarom zou je van jezelf eisen dat je rustig zo'n beest bij je gezicht laat vliegen? Ik kan dat niet hoor en die angst is lastig maar beperkt je niet enorm denk ik. Ik zou me juist eerst richten op de angst voor mensen, voor therapie, voor werk etc. Die zijn belangrijker en hebben waarschijnlijk een oorzaak waar je mee om kan leren gaan. Dan kan je daarna leren om wespen te knuffelen

Maar echt: ga eerst, voor de volgende sessie, achter de therapie aan en vraag je vriend om je te supporteren om het te doen. You can do it girl!!!

In rap tempo 24h, familie loos en ook bijna thuisloos. De elf vangt 24 klappen per minuut op dit moment. Ik weet niet eens waar ik morgen slaap

De hele familie vindt overigens dat ik nog steeds een aansteller ben voor het huilen van het uitgaan van mijn ex .

Huh? What happened?

quote:

Op maandag 2 september 2013 18:55 schreef Murmeli het volgende:
Ik begrijp het wel denk ik, dat je het niet zo goed durft.
Kan je samen met je vriend kijken hoe jullie jou zover krijgen om toch stappen te nemen?
Misschien kan hij naast je zitten als je bijv een asiel belt om te vragen of je mag helpen daar
Of hij kan je helpen je psych terug te mailen en je ook daar afzetten als je de eerste keer gaat.
En ga alsjeblieft echt naar die therapie toe hoor! Het is fijn om in een groep mensen te zijn die misschien dezelfde gevoelens hebben als jij en je kan elkaar helpen en daar oefenen met contact.
Ik denk dat ze, als je uitlegt dat je toch graag mee wil doen en de eerste keren niet durfde, daar goed op zullen reageren, want er zitten er vast mensen bij die ook eigenlijk niet durven.

Oh en angst voor wespen is heel anders dan angst voor zo'n therapie bijvoorbeeld. Waarom zou je van jezelf eisen dat je rustig zo'n beest bij je gezicht laat vliegen? Ik kan dat niet hoor en die angst is lastig maar beperkt je niet enorm denk ik. Ik zou me juist eerst richten op de angst voor mensen, voor therapie, voor werk etc. Die zijn belangrijker en hebben waarschijnlijk een oorzaak waar je mee om kan leren gaan. Dan kan je daarna leren om wespen te knuffelen

Maar echt: ga eerst, voor de volgende sessie, achter de therapie aan en vraag je vriend om je te supporteren om het te doen. You can do it girl!!!

Ik wil aan de ene kant heel graag de hulp van mijn vriend, maar hij loopt al over met alles. Omdat ik dus met nogal wat psychische klachten loop en wij samenwonen, dus veel samen zijn, merk ik dat hij mijn depressie(s) overnam. Nu heb ik hem direct naar een therapeut gestuurd, maar het lijkt nu wel alsof we helemaal niks meer aan elkaar hebben. Hij loopt over omdat hij nu aan zichzelf moet werken, maar het lukt hem niet. En ik kan door alle negativiteit niks meer waarderen. Eigenlijk zijn we door alles wat we al hebben meegemaakt helemaal op, en hebben we geen fut meer om elkaar te motiveren. De liefde zit gelukkig wel heel diep. Hij zou me ondanks mn rare paniek aanvallen, boosheid, verwardheid ga zo maar door nooit verlaten. Maar nu hem ook vragen of hij mij helpt... Toen ik aan hem vroeg of hij mij wilde helpen naar de afspraak te gaan is hij dat ook vergeten, ondanks dat ik het 4 keer heb gezegd.
Hij is op, en loopt over van alle stress, ik wil hem nu eigenlijk zo min mogelijk tot last zijn, wat lastig is, want ik heb de steun en aandacht van anderen nu juist zo hard nodig!

Maar morgen is hij toevallig thuis, omdat ik jarig ben. Dus is dat een mooie gelegenheid om hem te vragen of we samen langs wat dierenasiels gaan.
En qua therapie. Poeh, ik vind het echt lastig. Want dat houdt ook in, keihard aan de slag. Ik hoorde al iets over huiswerk. Ik knijp hem echt merk ik... Want ik wil wel! Maar ook weer niet, maar ik weet zeker dat dat mijn angst is die spreekt. Ik moet me gewoon niet aanstellen, en vanavond samen met mijn vriend idd een mailtje sturen dat ik alsnog wil komen. Alleen durf ik het niet, en ik zit zonder pam dus durf nu al helemaal niet. (heb net even geappt dat ik vanavond de psych wil mailen, dus kan er niet meer onderuit!)

Verder vind ik het heel lief dat je de tijd hebt genomen te reageren op mijn verhaal! Het doet me goed, en het motiveert ook meer om weer achter mijn therapie aan te gaan. Dank je wel!

Goed dat je vanavond gaat mail en! Gewoon doen, ook al durf je niet. En dan morgen heel trots op je zelf zijn en dus lekker daarvan genieten op je verjaardag. Kleine overwinningen moeten gevierd worden!

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 07:32 schreef Murmeli het volgende:
Huh? What happened?

Ik zou verhuizen, maar het duurde te lang om iets te vinden, ik dacht onderdak te kunnen krijgen bij de familie, en dat viel even vies tegen. Ben nu dus alle huur websites aan het afstruinen voor een aantal maand Nederland .

En je huidige woning is al opgezegd?

Ejjj elf, dat zuigt.

@Toradora: ga dat echt doen met die groepstherapie/training!. Ik volg ook een groepstherapie (psychotherapie, geen training) en ik vind dit echt heel goed. In een groep gebeurt ontzettend veel waar je veel van kunt leren. De anderen kunnen je spiegelen, je kunt ervaringen uitwisselen, elkaar steunen, je kunt met conflicten leren omgaan in een veilige omgeving. Ik ben echt blij dat ik dat kan doen.

Met mij gaat het op dit moment vrij goed (sinds een paar weken). Ik heb voor mijn doen redelijk veel energie en ik voel me van okee tot vrij goed. Ik heb het idee dat de ergste depressieve fase (eerst maar) voorbij is. Die heeft ook vrij lang geduurd, ik denk in totaal wel zo'n 9 maanden. Maar goed, niet te vroeg gejuicht, ik volg nog therapie! . Ik ben toch nog wel bang voor een erge terugval. Ik kan op dit moment helderder denken, beter aanvoelen wat ik wil, niet wil, kan en niet kan. Ik voel me op dit moment vrij goed wanneer ik onder mensen ben en ik heb zin om dingen te doen. Meer levensenergie of zo. Is lang geleden dat ik dat zo gevoeld heb !

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 10:34 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik zou verhuizen, maar het duurde te lang om iets te vinden, ik dacht onderdak te kunnen krijgen bij de familie, en dat viel even vies tegen. Ben nu dus alle huur websites aan het afstruinen voor een aantal maand Nederland .

Vervelend zeg! Hoop dat je wat kunt vinden dan! En hoop daarnaast dat je werk er niet teveel onder komt te leiden. Raar dat familie je geen onderdak biedt trouwens, maar ik ken de situatie niet dus kan hier eigenlijk niet helemaal over oordelen.

(p.s. kun je even je cv mail checken)

Ik zit even te lezen over de kenmerken van borderline en ik herken mezelf daar best wel in . Wat nu te doen?

vooral niet gaan zelf diagnosticeren maar een afspraak bij de huisarts maken.

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 20:40 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
vooral niet gaan zelf diagnosticeren maar een afspraak bij de huisarts maken.

En hoe gaat die huisarts dat controleren?

En krijg je er dan medicijnen voor?

Gesprekken, testen, nig meer gesprekken

En medicijnen.. misschien.

Als je er iets mee wil doen. Met hoe je in elkaar steekt dan moet je naar de huisarts gaan

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 01:34 schreef sitting_elfling het volgende:
De hele familie vindt overigens dat ik nog steeds een aansteller ben voor het huilen van het uitgaan van mijn ex .

Ik kan me ook best voorstellen dat het voor sommige mensen zo lijkt.
Je hebt inmiddels weer een vriendin, je hoeft niet te werken, je reist veel.
Denk dat heel veel mensen zich niet kunnen voorstellen waarom jij je zo kut voelt en zo lang blijft "hangen" in de situatie met je ex.
Dat je het leven hebt wat heel veel mensen graag zouden willen, op het eerste oog dan.

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 10:34 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik zou verhuizen, maar het duurde te lang om iets te vinden, ik dacht onderdak te kunnen krijgen bij de familie, en dat viel even vies tegen. Ben nu dus alle huur websites aan het afstruinen voor een aantal maand Nederland .

Hm, das kut. Kan je niet bij vrienden tijdelijk blijven of nog een laatste keer gek doen en couchsurfing.com afstruinen?

Hoe staat het trouwens met je plannen om naar New York of een andere grotere stad te gaan?

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 22:22 schreef Royco1 het volgende:

[..]

Ik kan me ook best voorstellen dat het voor sommige mensen zo lijkt.
Je hebt inmiddels weer een vriendin, je hoeft niet te werken, je reist veel.
Denk dat heel veel mensen zich niet kunnen voorstellen waarom jij je zo kut voelt en zo lang blijft "hangen" in de situatie met je ex.
Dat je het leven hebt wat heel veel mensen graag zouden willen, op het eerste oog dan.

Voor alles wat er ooit is binnengekomen qua geld, relatie of wat dan ook heb ik natuurlijk ook gewoon voor moeten werken. Dat is me niet aan komen waaien. Ik zie het maar zo 80 uur in 1 week werken is gewoon een keuze. Werk je hard en slim, heb je meer geld en dus meer vrijheden.

Waarom ik me zo kut voel over mijn ex, tsjah, volgens de therapeuten ligt de zere vinger toch met name op het te weinig liefde hebben ontvangen in het verleden en mijn relatie met mijn ex als vervanging van die liefde hebben gezien, daarom kon ik het niet loslaten en door de borderline, was dat een stuk intenser ivg met een normale relatie. De mensen die me irl kennen weten dat het mij ook niet is komen aanwaaien. Iedereen heeft zijn talenten, buit je die uit, kun je daar goed geld mee verdienen. Ik heb de mazzel gehad dat ik mensen om me heen heb gehad toen ik jong was die me op mijn talenten hebben gewezen en daar pluk ik nu de vruchten van. Niks is mij komen aanwaaien.

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 23:39 schreef Senor__Chang het volgende:

[..]

Hm, das kut. Kan je niet bij vrienden tijdelijk blijven of nog een laatste keer gek doen en couchsurfing.com afstruinen?

Hoe staat het trouwens met je plannen om naar New York of een andere grotere stad te gaan?

NY is nog steeds in the pocket. Tijdelijk vrienden overwegen idd . Dingen dit jaar hier in NL afsluiten, nog een paar maand in NL verblijven en dan er van door. Ben nu dus specifiek een studio aan het zoeken in w-nederland. Het gegeven dat de familie er geen trek meer in heeft doet pijn, maar de psycholoog heeft al eens ge-opperd met de vraag waarom ik daar nog energie in steek? Zij zijn toch echt meer het type; "Een relatie is kapot? Een nachtje huilen, kapot drinken en de volgende ochtend weer lekker aan het werk" figuren. Huilen is zwakte, depressief zijn is zwakte. Klagen is zwakte. Gewoon je mond houden en netjes van 8 tot 5 aan het werk tot je pensioen. Het leven is kut "deal with it"..

Burnouts, depressies, etc. zijn onzin-ziektes. Aldus de familie.

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 18:53 schreef lucatoni het volgende:

[..]

Vervelend zeg! Hoop dat je wat kunt vinden dan! En hoop daarnaast dat je werk er niet teveel onder komt te leiden. Raar dat familie je geen onderdak biedt trouwens, maar ik ken de situatie niet dus kan hier eigenlijk niet helemaal over oordelen.

(p.s. kun je even je cv mail checken)

Kom goed en ik ga eens kritisch naar je mail kijken

quote:

Op woensdag 4 september 2013 00:37 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

NY is nog steeds in the pocket. Tijdelijk vrienden overwegen idd . Dingen dit jaar hier in NL afsluiten, nog een paar maand in NL verblijven en dan er van door. Ben nu dus specifiek een studio aan het zoeken in w-nederland. Het gegeven dat de familie er geen trek meer in heeft doet pijn, maar de psycholoog heeft al eens ge-opperd met de vraag waarom ik daar nog energie in steek? Zij zijn toch echt meer het type; "Een relatie is kapot? Een nachtje huilen, kapot drinken en de volgende ochtend weer lekker aan het werk" figuren. Huilen is zwakte, depressief zijn is zwakte. Klagen is zwakte. Gewoon je mond houden en netjes van 8 tot 5 aan het werk tot je pensioen. Het leven is kut "deal with it"..

Burnouts, depressies, etc. zijn onzin-ziektes. Aldus de familie.

Wat een kutfamilie heb je hee. Ik kan me wel voorstellen waarom je zo "instabiel" overkomt. En dat mag. Je mag gerust instabiel zijn.

quote:

Op woensdag 4 september 2013 00:45 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Wat een kutfamilie heb je hee. Ik kan me wel voorstellen waarom je zo "instabiel" overkomt. En dat mag. Je mag gerust instabiel zijn.

Ik neem mijn familie niks kwalijk. De ene kant is fundamenti christelijk, de andere kant zakelijke ondernemers. Met beide kan ik het niet trekken. De ene laat overdreven veel empathie zien (wat mijn inziens alleen maar is om voorin de kerk te zitten bijv) de andere kant heeft geen empathie.

Wat jij zegt over; "je mag je kut voelen, je mag even huilen. Het is normaal. Dat is iets wat ik vaak bij mijn psycholoog hoor. Krijg jij dat ook te horen Lex? Dat wanneer jij zegt, ik voel me kut, hij zegt, dat snap ik, dat zou ik ook doen?