quote:
We zijn nu 6 dagen uit het ziekenhuis, en langzaam begint alles weer "normaal" te worden. Het aantal bloeddrukpillen wordt langzaam afgebouwd. Het verlies blijft, maar mijn vrouw kan nu in ieder geval zelf herstellen.
De komende weken hebben we diverse afspraken staan met artsen. Mijn kennis over pre-eclampsia neemt langzaam toe, er is veel literatuur over te vinden. Opvallend vond ik de constatering dat het onderzoeksbudget per DALY (Disability-adjusted life years) voor deze ziekte enorm laag is vergeleken met vrijwel elke andere ziekte. Er is dan ook bar weinig bekend over oorzaken, behandeling en preventie. Tot nog toe is pre-eclampsia alleen te genezen als de baby/placenta er uit is.
quote:
Op maandag 9 september 2013 09:23 schreef klumsy het volgende:Ow wat slim! ja dat scheelt zeker... het is sowieso geen leuk proces, en als je dan ook nog eens zo een hork als arts hebt

Snap heel goed dat iedereen wel eens een day off kan hebben.
Maar bij haar is het iets structureels...
Ik heb de afgelopen weken zoveel gynaecologen (al dan niet "in opleiding") gezien, dat ik de namen/gezichten niet eens meer uit elkaar kan houden... Maar ik kan wel een boekje opendoen over de manier van communiceren: het is enorm belangrijk iemand te hebben die je een beetje ligt!
Bij ons varieerde het van mensen die de bloeddruk enorm lieten stijgen tot zeer vriendelijke en duidelijke mensen. Met name sommige oudere artsen stralen arrogantie uit: "ik ben de arts, jij bent de domme patient, stel geen vragen en doe wat ik zeg". Dat niveau...
We hadden 1 arts die zei "dat we licht dachten over leven en dood". Niet alleen is dat een totaal onprofessionele uitspraak, hij/zij (
ik houd dit anoniem) had ook geen flauw benul hoe wij daar mee om gaan. En dat heb ik ook duidelijk gemaakt. Het feit dat we niet huilen bij slecht nieuws tijdens een gesprek met een arts is uitsluitend om praktische reden, en omdat we zulke informatie op logische wijze met ons verstand willen beoordelen.
Een andere gynaecoloog (uit het eerste ziekenhuis) heeft mij ondertussen 4 keer gebeld hoe het gaat, en ondertussen hebben we een vervolgafspraak staan.
We hebben ook gemerkt dat niet alle artsen een advies willen/durven geven. De eerste gynaecoloog waar we (vóór alle ellende) bij kwamen wou geen advies geven, terwijl wij daar heen gingen om een professionele mening te horen. Dat was een compleet nutteloos gesprek.
Andere artsen geven wel hun mening/advies. Dat doet pijn, maar schept wel duidelijkheid.