Scissor | vrijdag 9 augustus 2013 @ 21:57 |
Ik maak me best wel zorgen om de gezondheid van een eerstegraads familielid en ik wil om meerdere redenen graag dat de huisarts hiervan op de hoogte is. De persoon zelf erkent het probleem, wat er naar mijn mening is, niet of nauwelijks en gaat dus hoogstwaarschijnlijk zelf geen afspraak hiervoor maken. Weet iemand of het mogelijk is om bij de huisarts een afspraak te maken over iemand anders? Ik kan hier op internet eigenlijk niets bruikbaars over vinden... | |
Mirjam | vrijdag 9 augustus 2013 @ 21:57 |
Je kunt op z'n minst je zorgen uitspreken tegen je huisarts, die kan je dan ongetwijfeld tips geven over hoe dan verder | |
Scissor | vrijdag 9 augustus 2013 @ 21:59 |
Maar dat is dus ivm met privacy wel mogelijk? Ik ben zelf ook geen patient in die praktijk namelijk. | |
Mirjam | vrijdag 9 augustus 2013 @ 21:59 |
erm, nee, dan niet, je gaat niet naar andermans huisarts om over die ander te roddelen. bespreek je zorgen met je eigen huisarts. | |
TNA | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:00 |
Ik zou gewoon bellen. Laat die betreffende huisarts zelf maar dealen met zijn beroepsgeheim. | |
HaverMoutKoekje | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:01 |
Roddelen? Het gaat om moeder/vader/broer/zus. | |
Scissor | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:01 |
NNou ja, roddelen klinkt nogal negatief. Het gaat naar mijn mening om een tamelijk serieus gezondheidsprobleem wat zichzelf niet op gaat lossen | |
Mirjam | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:02 |
Ja, ik bedoelde het ook niet zo plat, sorry.. Maar ik weet dus niet of de huisarts daarin meegaat. je eigen huisarts kan iig advies geven over welke wegen te bewandelen, of desnoods, als het echt erge zaken zijn, contact opnemen met de betreffende huisarts | |
HaverMoutKoekje | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:04 |
Ik zou wel bellen voor telefonisch overleg. Huisarts kan zels beslissen hoe of wat. Ik bedoel, als dat al niet mag, hoe komt een dementerende of verslaafde persoon dan ooit aan hulp? | |
Lienekien | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:04 |
De huisarts van je familielid gaat geen gesprek met je hebben zonder de toestemming van dat familielid. | |
Ballys | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:04 |
Dat komt vaak genoeg voor hoor, je kan gewoon de huisarts van je familielid bellen om te overleggen, liever alleen wel met toestemming van desbetreffend familielid. De huisarts zal natuurlijk geen medische gegevens met jou over je familielid delen, zonder toestemming van dit familielid. | |
Lienekien | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:07 |
Mijn ervaring is dat je ook niet ver komt met overleggen. | |
YPPY | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:07 |
Ja hoor, dat kan gewoon bij de betreffende huisarts. Afhankelijk van de relatie met degene waar het over gaat, kun je wat meer peilen wat de huisarts denkt. Je zult waarschijnlijk weinig 'mening' van de huisarts horen (beroepsgeheim), maar jij kunt je verhaal wel vertellen. Onder mantelzorgers is dit heel normaal. Soms kan/wil/mag/durft iemand zelf niet mee. Zeker bij psychiatrische problemen. Bij de GGZ werkt het helaas anders, maar de huisarts is een goede stap! | |
YPPY | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:08 |
Zelfs als hulpverlener heb ik soms een gesprek met een huisarts bij zorgen. ![]() | |
Scissor | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:09 |
Ook geen telefonisch gesprek waarin ik alleen iets vertel? Ik hoef geen medische info o.i.d. te hebben. Zoals computergirl zei: hoe komen verslaafden of dementerenden anders aan hulp? | |
YPPY | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:12 |
Dat kan prima hoor. Zeker als je bijvoorbeeld vooraf vraagt hoe laat je het beste kunt bellen. Schrijf vooraf op wat je wilt vertellen, anders moet je nog drie keer bellen. ![]() | |
Scissor | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:13 |
Maar dan weet de desbetreffende persoon er waarschijnlijk wel van af? Want dat is nu eigenlijk niet het geval. Het is eigenlijk wel min of meer achter de rug om, al klinkt dat zo negatief. De persoon zelf erkent het probleem namelijk eigenlijk niet en ik voel er weinig voor om olie op het vuur te gooien door aan te dringen op huisartsbezoek totdat ik zelf van die huisarts wat meer info heb over hoe er mee om te gaan. | |
Ballys | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:13 |
Echt bel gewoon maandag leg het voor en dan hoor je vanzelf wel of de huisarts je wil spreken. Tijdens mijn stage in de huisartsenpraktijk hadden we dagelijks mensen die over iemand kwamen vertellen, meestal over hun ouders of kinderen. | |
Scissor | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:14 |
Heb idd al het eea genoteerd staan ![]() | |
Lienekien | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:17 |
Dat is mijn ervaring. | |
shmoopy | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:18 |
Je kunt altijd de huisarts telefonisch op de hoogte brengen. Ik heb het destijds aan de hand gehad met een collega die mij vertelde dat ze suïcidale gedachten had. Toevallig had ze me verteld wie haar huisarts was en ik wist dat ze die week voor iets anders daar naar toe zou gaan. Ik heb toen gewoon gebeld en de huisarts verteld dat ik me zorgen maakte. Zij mocht er officieel niets mee doen, maar zei dat ze wat uitgebreider zou vragen hoe het met haar ging als ze langskwam. | |
Lienekien | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:18 |
In dit geval kun je echt beter je eigen huisarts om advies vragen. | |
Scissor | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:18 |
Ok. Dankjewel iig ![]() | |
YPPY | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:21 |
Vaak krijg ik idd gewoon toestemming, maar soms juist niet. Als iemand dan zegt dat ze suïcidaal is, dan bel ik alsnog. Dat zeg ik wel hoor, maar ik ga daar niet mee rondlopen. Kan ook de crisisdienst bellen, maar dat geeft veel meer 'gedoe'. Wat ik al zei: bij mensen met bv psychiatrische problemen of een verslaving is ontkenning een normaal gedeelte van het ziektebeeld. Geen huisarts zal dan vreemd opkijken als een gezinslid contact zoekt. Dat is juist goed, want hoe eerder je weet dat er iets is, hoe beter te behandelen, over het algemeen. | |
Scissor | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:24 |
Ik waardeer je advies maar dat voelt een beetje vreemd. Ik heb er zelf namelijk niet echt last van (als in stress, slapeloze nachten o.i.d.) en mijn huisarts kent die persoon helemaal niet. Dan is misschien een patientenvereniging of een informatiecentrum in dit geval zinvoller. | |
Lienekien | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:26 |
Het viel mij inderdaad nogal rauw op mijn dak. Al snap ik heel goed de reden waarom. De vertrouwensband tussen huisarts en patiënt is heel belangrijk. Een huisarts die zonder medeweten van een patiënt informatie krijgt over die patiënt van bijv. familieleden schaadt dat vertrouwen. | |
HaverMoutKoekje | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:27 |
Ik vind een collega toch heel iets anders dan een eerstelijns gezinslid | |
Lienekien | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:29 |
Prima als je een andere plek weet om om raad te vragen. Maar het is niet gek om met zo'n zorg bij je eigen huisarts te komen. Heb ik in ditzelfde geval wel gedaan. En nee, mijn huisarts wist niks van diegene, maar kent mij wel en heeft me erg goed geholpen. | |
HaverMoutKoekje | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:29 |
Ok. Stel. Je komt bij je moeder op bezoek en ze blijkt ziek en niet goed aanspreekbaar. Je kan geen toestemming vragen. Dus gewoon lekker afwachten en geen dokter bellen? | |
Lienekien | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:31 |
Dit lijkt me een duidelijk andere situatie. En dat 'gewoon lekker afwachten' vind ik vrij vervelend klinken. | |
Scissor | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:31 |
Ja dat was ook precies mijn dilemma en vandaar ook dit topic. Ivm privacy leken me er nogal wat haken en ogen aan zitten maar aan de andere kant zullen sommige mensen niet kunnen, willen of durven om naar de huisarts te gaan terwijl het toch wel goed zou zijn ivm de problematiek. Er moet toch eea mogelijk zijn maar op internet kon ik er bar weinig over vinden. Lijkt erop dat het per praktijk verschilt als ik de reacties zo lees dus ga het maar gewoon proberen maandag ![]() | |
Scissor | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:32 |
oeps dubbel | |
Lienekien | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:33 |
Proberen kun je altijd. | |
shmoopy | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:36 |
Dan zou het voor een gezinslid helemaal geen probleem moeten zijn, of bedoelde je dat niet? Ik sta nog steeds achter mijn actie destijds, omdat ik de enige was aan wie ze het had verteld, en de huisarts stelde het ook zeker op prijs. Ik heb even getwijfeld vanwege het vertrouwen dat ik naar mijn gevoel schond, maar dat stond niet in verhouding met het gevoel dat ik had gehad als ze daadwerkelijk een ruk aan het stuur zou hebben gegeven op weg naar huis. | |
Lienekien | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:39 |
Ik snap je actie. Maar de huisarts kon er dus weinig zelf mee doen, alleen ter sprake brengen als je collega zelf voor iets een afspraak maakte. En dan nog indirect. Er kon dus niet actief worden ingegrepen door bijv. hulpverlening naar die collega toe te sturen. | |
HaverMoutKoekje | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:57 |
Ok ander voorbeeld dan. Je moeder wordt erg vergeetachtig en snel boos en achterdochtig. Ik zou het toch echt zwaar belachelijk vinden als je als kind niet de huisarts zou mogen bellen sls je je oprecht zorgen maakt. | |
Life2.0 | vrijdag 9 augustus 2013 @ 22:59 |
je kunt zn moeder bellen ![]() | |
dotKoen | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:05 |
Je kunt natuurlijk de huisarts bellen. Een bekwaam behandelaar zal eerst proberen of het toch ech niet mogelijk is dat de patiënt bij het gesprek aanwezig is. Is dat niet zo, dan kun je allicht telefonisch of in de spreekkamer je zorgen uiten. De arts mag in dat gesprek eigenlijk niet reageren met zijn mening of plan en al helemaal geen medische informatie met melder delen. | |
cerebella | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:05 |
Er kan pas actief ingegrepen worden als (er bewezen kan worden dat) de persoon een gevaar voor zichzelf of de omgeving is. Suïcidale gedachten zijn dat niet, die hebben heel veel mensen wel eens zonder daar ooit wat mee te doen. Ergens is Ts' situatie dat misschien wel, degene waar het om gaat is klaarblijkelijk op het randje bezig wat betreft de eigen gezondheid. Hoe dan ook, voor je eigen gemoedsrust zou ik het wel doen denk ik, Scissor. edit, ik lees dat je al besloten had het te doen... succes en hopelijk komt het goed met je dierbare. | |
Mirjam | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:08 |
Veel succes, en laat, indien mogelijk, weten hoe het gegaan is, ik hoop dat het allemaal goed gaat! | |
dotKoen | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:08 |
Wat een bijzondere houding? Ik zou niet weten waarom de arts in zo'n situatie geen contact met patiënt zou kunnen opnemen. Gewoon 'ik was benieuwd hoe het met u ging' of zo. De tuchtcolleges hebben dit jaar nog gevonnist dat een huisarts erg veel moeite moet doen om een patiënt die geen contact wil maar waarbij dat wel nodig lijkt te zijn te bereiken. | |
dotKoen | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:10 |
Nee hoor, ik mag als arts prima langsgaan of bellen met een patiënt waarvan ik vermoed dat het niet goed gaat. Dat gevaarcriterium speelt als het om dwangmaatregelen gaat. | |
Lienekien | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:14 |
Het verbaast me, ook gezien mijn eigen ervaring, dat een arts iemand zou uitnodigen voor een gesprek die zichzelf aanmeldt om over een patiënt informatie te geven. Zonder toestemming van de patiënt zelf. | |
Lienekien | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:16 |
Bijzondere houding van wie? Ik ga uit van de informatie van shmoopy over wat de bewuste huisarts zei in reactie. | |
cerebella | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:17 |
Serieus? En wat zeg je dan? "Ik heb gehoord dat het niet goed met je gaat?" Oh van wie dan? "Ja dat mag ik niet zeggen, want geheimhouding." Zou dat mij overkomen, dan zou ik meteen een andere arts zoeken. Zelfs als je wél zou zeggen van wie je het hebt gehoord, zou ik dat een grove schending van het vertrouwen vinden. Zoals het geval van Shmoopy. Zeker als ik helemaal geen contact zou hebben gehad met mijn arts over het betreffende, en hij zou out of the blue bellen om te vragen hoe het gaat. Wtf. ![]() | |
dotKoen | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:20 |
Er speelt hier een conflict van plichten: goed hulpverlenerschap versus respect voor autonomie van de patiënt. Als een arts inschat dat het negeren van een melding zijn plicht tot goed hulpverlenerschap schendt, dan zou dat mogen. Maar nogmaals, proportionaliteit en subsidiariteit is hierbij belangrijk: er moet eerst worden gekeken of het wel ernstig genoeg is en of er echt geen mogelijkheden zijn de patiënt hierbij te betrekken. | |
Lienekien | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:22 |
Tja, het lastige is dan dat de huisarts om die inschatting te kunnen maken eigelijk eerst kennis zou moeten nemen van de inhoud van de melding. | |
dotKoen | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:23 |
Als ik hoor dat jij van plan bent je voor een intercity te gooien, zeker. En nogmaals, het liefst vertel je natuurlijk wél de naam van de melder en is die ook meer betrokken/aanwezig dan een anoniem telefoontje. | |
Lienekien | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:25 |
Maar die informatie is van horen zeggen. En hoe beoordeel je de betrouwbaarheid van de bron? En of de bron wel is wie hij/zij zegt te zijn? | |
dotKoen | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:29 |
Dat kan een probleem zijn. Maar goed, ik zou liever een keer ten ontechte aan een deur staan en in het ergste geval de behandelrelatie moeten opofferen omdat de patiënt die opzegt dan dat ik iets hoor en ik vervolgens inderdaad een overlijdensbericht krijg. Het is natuurlijk ook niet zo dat een huisarts aan de lopende band telefoontjes van mensen die zich met patiënten bemoeien krijgt. Overigens ben ik geen huisarts en ook niet van plan dat te worden. | |
Lienekien | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:31 |
Het navrante van mijn ervaring is dat ik niet verder kwam dan de assistente aan de telefoon. Die huisarts heeft dus mogelijk helemaal niets doorgekregen. ![]() | |
cerebella | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:32 |
Wat Lienekien zei. Daarbij lijkt het me bij iemand die psychisch verstoord is toch juist averechts te werken? Die neemt iemand in vertrouwen, en dat is niet voor niks níet de arts, en dat vertrouwen wordt dan beschaamd. Dan wil je voortaan je mond wel houden over je gedachten. We weten natuurlijk niet wat er met de naaste van Ts aan de hand is. Als het een lichamelijke klacht is waarvan degene die eraan lijdt niet de ernst in ziet, ligt het misschien anders, maar zou het dan nog niet beter zijn als de arts handvatten aanreikt om de zieke te bewegen hulp te zoeken? Moeilijke kwestie en ik ben heel benieuwd wat de arts maandag zegt. | |
dotKoen | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:37 |
Welk vertrouwen wordt precies beschaamd? Want medische gegevens delen met derden is uiteraard alleen mogelijk met toestemming, maar aanhoren wat iemand anders vertelt is toch echt iets anders. En wat is precies het verschil tussen een psychiatrische of somatische ziekte? In beide gevallen kan een patiënt de ziekte soms niet onderkennen (waarbij een gebrekkig ziekte-inzicht al dan niet een symptoom op zich is) en in beide gevallen kan het gevaarlijk zijn behandeling uit te stellen. | |
Lienekien | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:41 |
Het vertrouwen dat mijn huisarts uitgaat van wat ik hem vertel en niet van wat een familielid hem achter mijn rug om komt vertellen. | |
Lienekien | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:43 |
En ja, het kan gevaarlijk zijn om onderzoek of behandeling uit te stellen. Maar dat recht heb je, zelfs om dat te weigeren. | |
dotKoen | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:43 |
Ik zou ook zeker niet uitgaan van wat een derde zegt, maar altijd de mening van patient daarover willen horen. Het is natuurlijk een zeer precair onderwerp, waarbij je heel goed moet documenteren wat je wel en niet doet of zegt en alles met zo min mogelijk inbreuk op de autonomie van de patient moet doen. | |
dotKoen | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:46 |
Tuurlijk. Maar ik heb ook de plicht om te zorgen dat je een weloverwogen beslissing neemt. Daarnaast hoeft de patient natuurlijk niet wilsbekwaam te zijn in casu (zoiets zal nu eenmaal vaak spelen in de situaties zoals die van TS). | |
Scissor | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:50 |
De persoon in kwestie is wel wilsbekwaam. Er is op zich ook wel sprake van ziektebesef maar de ernst wordt naar mijn mening onderschat. Daarom vind ik het in dit geval ook lastig wat te doen want het is eigenlijk mijn woord tegen dat van de persoon in kwestie. | |
Lienekien | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:51 |
Maar dan zijn we weer terug bij hoe jij je informatie krijgt als huisarts (wat je niet bent en niet wil worden). Heeft de huisarts de plicht om een (vermeend) familielid aan te horen dat op maandagochtend 9 uur de praktijk belt met de vraag voor een afspraak met de huisarts om een boekje open te doen over een patiënt? | |
Lienekien | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:52 |
Misschien heb je het al gezegd, maar heb je er ook met die persoon over gepraat? | |
dotKoen | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:52 |
En het valt echt niet voor elkaar te krijgen betrokkene samen met jou in de spreekkamer van de huisarts te krijgen? | |
Scissor | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:54 |
Ja, het is iets wat al langer speelt en wat regelmatig benoemd is. De persoon erkent tot op zekere hoogte wel dat het speelt maar vindt het niet zelf niet een probleem ofzo. En ik wel. | |
dotKoen | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:55 |
Gokje: een verslaving? | |
Scissor | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:56 |
Ik betwijfel het. Ben wel met een ander familielid bezig om dat bespreekbaar te maken maar heb er een hard hoofd in. | |
Lienekien | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:57 |
Wat denk je dat de rol van de huisarts kan zijn? | |
Scissor | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:57 |
ik voel me er niet prettig bij om in het topic te vermelden waar het precies om gaat, sorry | |
Scissor | vrijdag 9 augustus 2013 @ 23:59 |
Ik hoop dat die me kan helpen hoe er mee om te gaan. Daarnaast is het voor hem misschien handig om te weten als er zich gezondheidsproblemen voordoen die wellicht daarmee samenhangen. | |
Lienekien | zaterdag 10 augustus 2013 @ 00:01 |
Die huisarts gaat jou niet helpen, jij bent geen patiënt van hem. ![]() | |
Scissor | zaterdag 10 augustus 2013 @ 00:02 |
Nee maar de persoon waar het om gaat wel. Bedoel ook niet zo zeer hulp voor mezelf, maar wellicht tips om zijn patient er mee te helpen. | |
Lienekien | zaterdag 10 augustus 2013 @ 00:04 |
Nee, ook niet. Naar mijn inschatting doet een huisarts dat niet. | |
dotKoen | zaterdag 10 augustus 2013 @ 00:07 |
Nee, dat zou ik ook niet doen nee. De insteek zou echt moeten zijn: diagnostiek en behandeling van de aandoening van de patient. Het op de hoogte stellen van de huisarts zodat hij er in de toekomst rekening mee kan houden vind ik ook niet zo sterk. | |
Scissor | zaterdag 10 augustus 2013 @ 00:08 |
Dat kan inderdaad. Dan hoop ik iig dat het in het dossier genoteerd wordt dat er vanuit de familie een vermoeden bestaat van een bepaald probleem. En verder weet ik anders ook niet zo goed hoe of wat. Huisarts is in meeste gevallen toch de eerste stap. | |
shmoopy | zaterdag 10 augustus 2013 @ 13:35 |
In een levensbedreigende situatie? De andere kant van het verhaal is dan nl dat de betreffende collega idd een ruk aan het stuur geeft en zich te pletter rijdt, ik wist dat ze dat van plan was, de huisarts ook, en we hebben beiden niet ingegrepen. Ga ik naar de begrafenis, en dan vertel ik haar kinderen: Ja, ik wist dat je moeder dit wilde doen, maar ja, ik wilde haar vertrouwen niet schenden dus ik heb m'n mond maar gehouden. Resultaat van mijn telefoontje is wel dat ze nu regelmatig gesprekken heeft met haar huisarts waardoor ze veel steun krijgt en de kinderen hun moeder nog hebben. Overigens wil ik nogmaals benadrukken dat ik er flink over na heb gedacht voordat ik het telefoontje pleegde en heb overlegd met mensen die haar niet kenden over wat te doen, het was niet zomaar een beslissing, juist vanwege het vertrouwen dat ze in me stelde. | |
Lienekien | zaterdag 10 augustus 2013 @ 13:42 |
Het is nu eenmaal zo dat er heel weinig mogelijk is als iemand zelf geen hulp wil. En daar ben je soms als betrokkene flink de dupe van. | |
Scissor | maandag 12 augustus 2013 @ 10:50 |
Naar aanleiding van een aantal reacties hier over de huisarts bellen begon ik toch een beetje te twijfelen of dat het verstandigst was om nu te doen. Ik heb vandaag contact gehad met een soort informatiecentrum/patientenvereniging achtige instantie en hun het verhaal voorgelegd. Zij (en een user op dit forum) raadden mij aan om nog 1 keer het gesprek aan te gaan, daarbij de nadruk leggen op dat ik het nodig vind dat er hulp gezocht wordt. Afhankelijk van hoe dat gesprek eindigt kan ik alsnog contact op nemen met de huisarts zodat die in ieder geval weet wat er speelt. Dat is dus mijn nieuwe plan. Nog bedankt voor alle reacties ![]() | |
HaverMoutKoekje | maandag 12 augustus 2013 @ 11:02 |
mocht je uiteindelijk toch de huisarts bellen, zou het prettig zijn als je hier even meldt of de huisarts idd een gesprek aan wil gaan of niet. Misschien heeft een volgende daar nog wat aan. Succes! |